Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 listopada 2017 roku

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: ------------------------

po rozpoznaniu w dniu 8 listopada 2017 roku w Tychach

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa:

mateco podesty ruchome sp. z o.o. z siedzibą w T.

przeciwko:

(...) sp. z o.o. z siedzibą w B.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego (...) sp. z o.o. z siedzibą w B. na rzecz powoda mateco podesty ruchome sp. z o.o. z siedzibą w T. kwotę 4 624,80 zł (cztery tysiące sześćset dwadzieścia cztery złote osiemdziesiąt groszy) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 7 grudnia 2016 r. do dnia zapłaty;

2)  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 100 zł (sto złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

SSR Jolanta Brzęk

Z/:

1)  (...)

2)  (...)

(...)

(...)

3)  K. (...)

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt VI GC 1272/17/3

UZASADNIENIE

Powódka M. podesty ruchome spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w T. wystąpiła przeciwko (...) Sp. z o.o. z siedzibą w B. z pozwem o zapłatę kwoty 4 624,80 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 7 grudnia 2016 r. do dnia zapłaty wraz z kosztami procesu.

W uzasadnieniu powódka wskazała, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, wynajmowała pozwanej sprzęt budowlany w postaci samojezdnych podestów ruchomych. na warunkach zaakceptowanych przez pozwanego tzw. Ogólnych Warunkach Wynajmu (...) i Podestów ( (...)) w wersji (...). Na okoliczność realizacji przedmiotowej umowy wystawione zostały przez powódkę faktury VAT, których pozwana w zakreślonych terminach płatności nie zapłacili. Wobec braku zapłaty powódka wystosowała do pozwanej wezwanie do zapłaty kwoty 4 624,80 zł. Na wezwanie pozwana nie zareagowała.

W dniu 28 grudnia 2016 r. w sprawie o sygn. VI GNc 3415/16 Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

W przepisanym terminie pozwana (...) Sp. z o.o. z siedzibą w B. wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty zaskarżając go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwany podniósł, iż nie jest dłużnikiem kogokolwiek zatem pozew jest bezzasadny. Pozwany zgłosił zarzut braku właściwości miejscowej Sądu Rejonowego w Tychach oraz nie udowodnienia roszczenia co do zasady i co do wysokości.

Wobec braku wniosku stron o przeprowadzenie rozprawy oraz klarowność materiału dowodowego złożonego przez strony do akt, zastosowano przepis art. 148 ¹ k.p.c. i przeprowadzono postępowanie dowodowe oraz wydano wyrok bez rozprawy.

Sąd ustalił, co następuje:

Powódka M. podesty ruchome Sp. z o.o. z siedzibą w T. w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, wynajmowała (...) Sp. z o.o. z siedzibą w B., w okresie od dnia 17 marca 2016 r. do 24 lipca 2016 r. samojezdne podesty ruchome, tj. S81 E za stawkę 95 zł za 1 dobę, na warunkach zaakceptowanych przez pozwaną w tzw. Ogólnych Warunkach Wynajmu (...) i (...) w wersji (...), będących integralną częścią zawartej umowy. Strony przyjęły ryczałt ubezpieczeniowy w wysokości 19,50 zł za dobę oraz koszt transportu (dostawa + odbiór) w wysokości 780 zł (2 x 390 zł).

Po zrealizowaniu wynajmu w/w urządzenia powódka obciążyła pozwaną fakturami VAT nr:

- (...) z dnia 5 lipca 2016 r. na kwotę 1 638,36 zł z terminem płatności do dnia 19 lipca 2016 r.;

- (...) z dnia 1 sierpnia 2016 r. na kwotę 2 986,44 zł z terminem płatności do dnia 15 sierpnia 2016 r.;

Pozwana za powyższe faktury VAT nie zapłaciła.

Dowód : zamówienia podestów (k.4), email (k.5), protokół przekazania (k.6), faktury VAT
(k. 7, 10), (...) (k.11).

Wobec braku zapłaty za w/w faktury VAT powódka wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 4 624,80 zł. Pozwana nie zapłaciła.

Dowód : wezwanie do zapłaty wraz z potwierdzeniem odbioru (k.12,13)

Powyższe ustalenia poczynione zostały w oparciu o powołane dowody z dokumentów, które Sąd uznał za wiarygodne w całości. Należy podkreślić, że powołana dokumentacja pomimo iż pochodziła z różnych źródeł przedstawiała spójny obraz przebiegu wydarzeń, który był prawdopodobny w świetle zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. Z tych względów oceniono wymienione dowody jako w pełni wiarygodną podstawę dla czynienia ustaleń faktycznych.

Sąd oddalił wniosek powoda o przesłuchanie świadka M. D., ponieważ jego zeznania w świetle dokumentów nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo wytoczone w niniejszej sprawie przez powódkę M. podesty ruchome spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w T. przeciwko (...) Sp. z o.o. z siedzibą w B. zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Strona powodowa oparła powództwo na roszczeniu wynikającym z zawartą z pozwaną umową najmu podestów ruchomych.

Pozwana natomiast zaprzeczyła istnieniu roszczenia powódki.

Zgodnie z art. 659 § 1 k.c. przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz, natomiast w myśl § 2 czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju.

Należy wskazać, że zgodnie z treścią art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na stronie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Uwzględniając treść art. 6 k.c. trzeba stwierdzić, że do osoby występującej z pozwem należy udowodnienie faktów pozytywnych, które stanowią podstawę powództwa, gdyż z faktów tych wywodzi ona swoje prawo. Do przeciwnika natomiast należy wykazanie okoliczności niweczących to prawo lub uniemożliwiających jego powstanie (wyrok SN z dnia 19 listopada 1997 r. I PKN 375/97).

Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.)( wyrok SN z dnia 17 grudnia 1996 r. I CKU 45/96). Innymi słowy na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie, a na stronie pozwanej obowiązek udowodnienia okoliczności uzasadniających jej wniosek o oddalenie powództwa. Zgodnie z art. 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Zgodnie z zasadą kontradyktoryjności ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania cywilnego. To one, a nie Sąd, są wyłącznym dysponentem toczącego się postępowania i one wreszcie ponoszą odpowiedzialność za jego wynik (tak uzasadnienie wyroku SN z dnia 17 grudnia 1996 r., I CKU 45/96; wyrok SN z dnia 7 marca 1997 r., II CKN 70/96; uzasadnienie wyroku SN z dnia 16 grudnia 1997 r., II UKN 406/97; wyrok SN z dnia 15 grudnia 1998 r., I CKN 944/97; wyrok SN z dnia 7 lipca 1999 r., II CKN 417/98; uzasadnienie wyroku SN z dnia 15 lipca 1999 r., I CKN 415/99; wyrok SN z dnia 7 października 1998 r., II UKN 244/98; postanowienie SN z dnia 28 września 1999 r., II CKN 269/99; uzasadnienie wyroku SN z dnia 11 października 2000 r., II UKN 33/00).

Przepisy art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. wskazują, iż to na stronach ciąży obowiązek wykazywania swoich twierdzeń. Rola sądu w zakresie dowodzenia w postępowaniu cywilnym procesowym, sprowadza się – co do zasady – jedynie do oceny złożonego przez strony materiału dowodowego, o ile jest on dopuszczalny i zawnioskowany w należytym terminie. Zaznaczyć należy, iż dowodzenie własnych twierdzeń nie jest obowiązkiem strony (ani materialno-prawnym, ani procesowym), a tylko spoczywającym na niej ciężarem procesowym. Nie istnieje zatem żadna możliwość egzekwowania od strony aktywności w sferze dowodowej – sąd nie może nakazać czy zobowiązać do przeprowadzenia dowodu. Jedynie od woli strony zależy, jakie dowody zostaną przez sąd przeprowadzone. Przeciwko stronie natomiast – co wynika z art. 6 k.c. – skierują się ujemne następstwa jej pasywnej postawy. Fakty nieudowodnione zostaną pominięte i nie wywołają skutków prawnych z nimi związanych, co ostatecznie może prowadzić do przegrania procesu.

Zatem zgodnie z powyższą regułą na powódce (wobec zaprzeczenia przez pozwaną) ciążył obowiązek wykazania zawarcia umowy najmu sprzętu budowlanego w postaci samojezdnych podestów ruchomych, jej warunków oraz samej realizacji, na podstawię której powstało zobowiązanie pozwanej, tj. wynikające z dochodzonych faktur VAT.

W ocenie Sądu dołączonymi do pozwu dokumentami powódka w pełni sprostała dyspozycji przywołanego art. 6 k.c. Na poparcie swoich twierdzeń przedstawiła szereg dowodów, tj. złożonego przez pozwaną zamówienia na podesty, protokołu przekazania, z których bezsprzecznie wynika, że pozwana w okresie od dnia 17 marca 2016 r. do 24 lipca 2016 r. wynajmowała od powódki samojezdne podesty ruchome, tj. S81 E za stawkę 95 zł za 1 dobę, na warunkach zaakceptowanych przez pozwaną w tzw. Ogólnych Warunkach Wynajmu (...) (...) (...) w wersji (...).

Należ również wskazać, że materiał zgromadzony w sprawie wskazuje, że powódka prawidłowo wykonała na rzecz pozwanej swoje zobowiązania, a pozwana nie zgłaszała żadnych zastrzeżeń. Pozwana w żaden sposób nie wykazała jakoby powódka spóźniła się z terminem dostawy maszyn bądź dostarczone maszyny był wadliwe.

Zatem wbrew twierdzeniom pozwanej powyższe dowody jednoznacznie wskazują na zawarcie przez pozwaną z powódką umowy najmu w/w urządzenia. Nadto potwierdzają, że istniał pomiędzy pozwaną a powódką stosunek obligacyjny na w/w warunkach oraz potwierdzają, że powódka swoje zobowiązanie wykonała w sposób prawidłowy słusznie domagając się zapłaty za wystawione faktury VAT.

Należy również wyjaśnić, że faktura jest dokumentem prywatnym, o którym mowa w art. 245 k.p.c. Dowód z dokumentu prywatnego jest zaś samodzielnym środkiem dowodowym, którego moc sąd ocenia według zasad określonych w art. 233 par. 1 k.p.c. Dlatego w procesie strona przeciwna może skuteczne zaprzeczyć prawdziwości dokumentu prywatnego, albo twierdzić, że zawarte w nim oświadczenie osoby, która je podpisała, od niej nie pochodzi. Pozwana jednak nie kwestionowała prawidłowości wystawionych przez powódkę faktur VAT.

Również w ocenie Sądu autentyczność załączonych do akt sprawy faktur nie budzi żadnych wątpliwości. Przedmiotowe faktury wraz z pozostałym materiałem dowodowym w pełni ze sobą korespondują i stanowią podstawę świadczącą o zobowiązaniu pozwanej.

Zatem biorąc pod uwagę wyżej poczynione rozważania, Sąd uznał dochodzone przez powódkę roszczenie za w pełni zasadne i w związku z tym w punkcie 1 wyroku zasądzono od pozwanej na rzecz powódki kwotę 4 624,80 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 7 grudnia 2016 r. do dnia zapłaty.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. , ponieważ w dniu, od którego powód żąda odsetek, należność była już wymagalna.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie 2 wyroku po myśli art. 98 k.p.c., który reguluje zasady odpowiedzialności za wynik procesu. Ponieważ pozwana w całości sprawę przegrała, należało zasądzić od niej na rzecz powódki zwrot wszystkich poniesionych przez powódkę kosztów. Na koszty procesu po stronie powódki złożyła się tylko opłata od pozwu w kwocie 100 zł.

SSR Jolanta Brzęk