Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 grudnia 2017 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: st. sekr. sądowy Marzena Brysz

po rozpoznaniu w dniu 19 grudnia 2017 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa mateco podesty ruchome Sp. z o.o. w T.

przeciwko A. N.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego A. N. na rzecz powoda mateco podesty ruchome Sp. z o.o. w T. kwotę 10 434,71 zł (dziesięć tysięcy czterysta trzydzieści cztery złote siedemdziesiąt jeden groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 23 marca 2017 r. do dnia zapłaty;

2)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 539,00 zł (pięćset trzydzieści dziewięć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt VI GC 942/17/3

UZASADNIENIE

Powódka M. podesty ruchome Sp. z o. o. z siedzibą w T. wystąpiła przeciwko A. N. z pozwem o zapłatę kwoty 10 434,71 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 23 marca 2017 r. do dnia zapłaty wraz z kosztami procesu.

W uzasadnieniu powódka wskazała, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, wynajmowała pozwanemu sprzęt budowlany w postaci samojezdnych podestów ruchomych, na warunkach zaakceptowanych przez pozwanego tzw. Ogólnych Warunkach Wynajmu (...) i Podestów ( (...)) w wersji (...). Na okoliczność realizacji przedmiotowej umowy wystawione zostały przez powódkę faktury VAT, których pozwany w zakreślonych terminach płatności nie zapłacił. Wobec braku zapłaty powódka wystosowała do pozwanego wezwanie do zapłaty, na które pozwany nie zareagował.

W dniu 12 maja 2017 r. w sprawie o sygn. VI GNc 661/17 Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

W przepisanym terminie pozwany A. N. wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty zaskarżając go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania. W uzasadnieniu Pozwany zaprzeczy, aby G. K. miał uprawnienie do zaciągania w jego imieniu zamówień na warunkach określonych w zamówieniu z dnia 10 listopada 2016 r. Pozwany wskazał również, że protokół przekazania podestu ruchomego nie został przez niego podpisany. Pozwany podniósł również, że powódka nie posiada dowodu doręczenia mu faktur, które składają się na roszczenie dochodzone przed tut. sądem. Zdaniem pozwanego powództwo jest również przedwczesne.

Sąd ustalił, co następuje:

Powódka mateco podesty ruchome Sp. z o.o. z siedzibą w T. w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, wynajmowała pozwanemu A. N., w okresie od dnia 14 listopada 2016 r. do 30 listopada 2016 r. samojezdne podesty teleskopowo – przegubowe TG 112 K+ES, za stawkę 280 zł za 1 dobę, na warunkach zaakceptowanych przez pozwanego w tzw. Ogólnych Warunkach Wynajmu (...) i Podestów Ruchomych w wersji (...), będących integralną częścią zawartej umowy. Zamówienie zostało złożone w imieniu pozwanego A. N. przez G. K..

Strony przed przesłaniem dokumentów, ustaliły wszystkie warunki najmu drogą telefoniczna i mailową. W wyniku negocjacji strony przyjęły ryczałt ubezpieczeniowy w wysokości 17,00 zł za dobę, koszt transportu (dostawa + odbiór) w wysokości 1 100 zł (2 x 550 zł) oraz mycie.

Po zrealizowaniu wynajmu w/w urządzenia powódka obciążyła pozwanego fakturami VAT nr:

- (...) z dnia 5 grudnia 2016 r. na kwotę 3 289,64 zł z terminem płatności do dnia 6 grudnia 2016 r.;

- (...) z dnia 29 grudnia 2016 r. na kwotę 7 145,07 zł z terminem płatności do dnia 12 stycznia 2017 r.;

Pozwany za powyższe faktury VAT nie zapłacił.

Dowód : zamówienia podestów (k.3), protokół przekazania (k.4,) email (k.5), faktury VAT (k.6,7), (...) (k.8), zeznania świadka S. O. (k.44).

Wobec braku zapłaty za w/w faktury VAT powódka wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 10 434,71 zł. Pozwany nie zapłacił.

Dowód : wezwanie do zapłaty wraz z potwierdzeniem odbioru (k.12,13), zeznania świadka S. O. (k.44).

Powyższe ustalenia poczynione zostały w oparciu o powołane dowody z dokumentów, które Sąd uznał za wiarygodne w całości. Należy podkreślić, że powołana dokumentacja pomimo iż pochodziła z różnych źródeł przedstawiała spójny obraz przebiegu wydarzeń, który był prawdopodobny w świetle zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. Z tych względów oceniono wymienione dowody jako w pełni wiarygodną podstawę dla czynienia ustaleń faktycznych.

Sąd w całości dał wiarę zeznaniom świadka S. O. (k.44-45) uznając je za w pełni wiarygodne, logiczne, konsekwentne, spójne oraz zgodne z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo wytoczone w niniejszej sprawie przez powódkę M. podesty ruchome spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w T. przeciwko A. N. zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Strona powodowa oparła powództwo na roszczeniu wynikającym z zawartą z pozwaną umową najmu podestów ruchomych.

Pozwany natomiast zaprzeczył istnieniu roszczenia powódki.

Zgodnie z art. 659 § 1 k.c. przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz, natomiast w myśl § 2 czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju.

Należy wskazać, że zgodnie z treścią art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na stronie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Uwzględniając treść art. 6 k.c. trzeba stwierdzić, że do osoby występującej z pozwem należy udowodnienie faktów pozytywnych, które stanowią podstawę powództwa, gdyż z faktów tych wywodzi ona swoje prawo. Do przeciwnika natomiast należy wykazanie okoliczności niweczących to prawo lub uniemożliwiających jego powstanie (wyrok SN z dnia 19 listopada 1997 r. I PKN 375/97). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.)( wyrok SN z dnia 17 grudnia 1996 r. I CKU 45/96). Innymi słowy na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie, a na stronie pozwanej obowiązek udowodnienia okoliczności uzasadniających jej wniosek o oddalenie powództwa.

Zgodnie z art. 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Zgodnie z zasadą kontradyktoryjności ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania cywilnego. To one, a nie Sąd, są wyłącznym dysponentem toczącego się postępowania i one wreszcie ponoszą odpowiedzialność za jego wynik (tak uzasadnienie wyroku SN z dnia 17 grudnia 1996 r., I CKU 45/96; wyrok SN z dnia 7 marca 1997 r., II CKN 70/96; uzasadnienie wyroku SN z dnia 16 grudnia 1997 r., II UKN 406/97; wyrok SN z dnia 15 grudnia 1998 r., I CKN 944/97; wyrok SN z dnia 7 lipca 1999 r., II CKN 417/98; uzasadnienie wyroku SN z dnia 15 lipca 1999 r., I CKN 415/99; wyrok SN z dnia 7 października 1998 r., II UKN 244/98; postanowienie SN z dnia 28 września 1999 r., II CKN 269/99; uzasadnienie wyroku SN z dnia 11 października 2000 r., II UKN 33/00). Przepisy art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. wskazują, iż to na stronach ciąży obowiązek wykazywania swoich twierdzeń. Rola sądu w zakresie dowodzenia w postępowaniu cywilnym procesowym, sprowadza się – co do zasady – jedynie do oceny złożonego przez strony materiału dowodowego, o ile jest on dopuszczalny i zawnioskowany w należytym terminie. Zaznaczyć należy, iż dowodzenie własnych twierdzeń nie jest obowiązkiem strony (ani materialno-prawnym, ani procesowym), a tylko spoczywającym na niej ciężarem procesowym. Nie istnieje zatem żadna możliwość egzekwowania od strony aktywności w sferze dowodowej – sąd nie może nakazać czy zobowiązać do przeprowadzenia dowodu. Jedynie od woli strony zależy, jakie dowody zostaną przez sąd przeprowadzone. Przeciwko stronie natomiast – co wynika z art. 6 k.c. – skierują się ujemne następstwa jej pasywnej postawy. Fakty nieudowodnione zostaną pominięte i nie wywołają skutków prawnych z nimi związanych, co ostatecznie może prowadzić do przegrania procesu.

Zatem zgodnie z powyższą regułą na powódce (wobec zaprzeczenia przez pozwanego) ciążył obowiązek wykazania zawarcia umowy najmu sprzętu budowlanego w postaci samojezdnych podestów ruchomych, jej warunków oraz samej realizacji, na podstawię której powstało zobowiązanie pozwanego, tj. wynikające z dochodzonych faktur VAT.

W ocenie Sądu powódka w pełni sprostała dyspozycji przywołanego art. 6 k.c. Na poparcie swoich twierdzeń przedstawiła szereg dowodów, z których bezsprzecznie wynika, że Pozwany w okresie od dnia 14 listopada 2016 r. do 30 listopada 2016 r. wynajmował samojezdne podesty teleskopowo – przegubowe TG 112 K+ES, za stawkę 280 zł za 1 dobę, na warunkach zaakceptowanych przez pozwanego w tzw. Ogólnych Warunkach Wynajmu (...) i Podestów Ruchomych w wersji (...), będących integralną częścią zawartej umowy.

Należ również wskazać, że materiał zgromadzony w sprawie wskazuję, że powódka prawidłowo wykonała na rzecz pozwanego swoje zobowiązania, a pozwany nie zgłaszał żadnych zastrzeżeń.

Pozwany nadto w żaden sposób nie wykazał swego stwierdzenia, jakoby powódka spóźniła się z terminem dostawy maszyn bądź dostarczone maszyny był wadliwe. Brak dokumentów na te okoliczności, a ponadto świadek przesłuchany w sprawie zaprzeczył ,aby taka sytuacja miała miejsce. Pozwany nie wskazał też jaki związek z roszczeniem powoda mogło mieć spóźnienie dostarczenia podestów.

Zatem wbrew twierdzeniom pozwanego powyższe dowody jednoznacznie wskazują zawarcie przez pozwanego z powódką umowy najmu w/w urządzenia nadto potwierdzają, że istniał pomiędzy pozwanym a powódką stosunek obligacyjny na w/w warunkach oraz potwierdzają, że powódka swoje zobowiązanie wykonała w sposób prawidłowy słusznie domagając się zapłaty za wystawione faktury VAT.

Należy również wyjaśnić, że faktura jest dokumentem prywatnym, o którym mowa w art. 245 k.p.c. Dowód z dokumentu prywatnego jest zaś samodzielnym środkiem dowodowym, którego moc sąd ocenia według zasad określonych w art. 233 par. 1 k.p.c. Dlatego w procesie strona przeciwna może skuteczne zaprzeczyć prawdziwości dokumentu prywatnego, albo twierdzić, że zawarte w nim oświadczenie osoby, która je podpisała, od niej nie pochodzi. Pozwany jednak nie kwestionował prawdziwości wystawionych przez powódkę faktur VAT. Również w ocenie Sądu autentyczność załączonych do akt sprawy faktur nie budzi żadnych wątpliwości. Przedmiotowe faktury wraz z pozostałym materiałem dowodowym w pełni ze sobą korespondują i stanowią podstawę świadczącą o zobowiązaniu pozwanego.

Zatem biorąc pod uwagę wyżej poczynione rozważania, Sąd uznał dochodzone przez powódkę roszczenie za w pełni zasadne i w związku z tym w punkcie 1 wyroku zasądzono od pozwanego na rzecz powódki kwotę 10 434,71 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 23 marca 2017 r. do dnia zapłaty.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie 2 wyroku po myśli art. 98 k.p.c., który reguluje zasady odpowiedzialności za wynik procesu. Ponieważ pozwana w całości sprawę przegrała, należało zasądzić od niej na rzecz powódki zwrot wszystkich poniesionych przez powódkę kosztów. Na koszty procesu po stronie powódki złożyła się opłata od pozwu w kwocie 522 zł oraz opłata od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł.

SSR Jolanta Brzęk