Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 grudnia 2013r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Aleksander Ostrowski

Sędziowie SSO Robert Zdych (spr.)

SSO Ewa Kilczewska

Protokolant Artur Łukiańczyk

przy udziale Tomasza Fedyka Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 5 grudnia 2013r.

sprawy R. T. (1)

oskarżonego o przestępstwa z art. 222 § 1 k.k. i art. 226 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Oleśnicy

z dnia 22 lipca 2013 roku sygn. akt II K 1084/12

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

II.  zasądza od Skarbu Państwa (Kasa Sądu Rejonowego w Oleśnicy) na rzecz adwokat K. P. kwotę 516,60 złotych (pięciuset szesnastu i ⁶⁰/100, w tym VAT), tytułem nieopłaconej obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

III.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt IV Ka 1080/13

UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Oleśnicy z dnia 22.07.2013r. sygn. akt II K 1084/12 R. T. (1) został uznany winnym tego, że:

1. w dniu 6.09.2012r. w O. w mieszkaniu przy ul. (...) naruszył nietykalność cielesną funkcjonariuszy policji z KPP w O. w osobach sierż. sztab. Ł. T. (1) i st. post. S. D. (1) w ten sposób, że podczas trwania interwencji policyjnej w miejscu zamieszkania zgłaszającej S. S. (1), celowo i z góry powziętym zamiarem odpychał oraz uderzał w policjantów pięściami po ciele, podczas i w związku z wykonywaniem przez niego prawnych czynności służbowych to jest czynu z art. 222§1 k.k. i za to na podstawie art. 222§1 k.k. wymierzono mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności,

2. w tym samym miejscu i czasie w O. przy ul. (...) podczas trwania interwencji policyjnej w miejscu zamieszkania zgłaszającej S. S. (1) znieważył funkcjonariuszy policji z KPP w O. w osobach sierż. sztab. Ł. T. (1) i st. post. S. D. (1) słowami wulgarnymi, podczas i w związku z wykonywaniem przez niego prawnych czynności służbowych to jest czynu z art. 226§1 k.k. i za to na podstawie art. 226§1 k.k. wymierzono mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 85 k.k. i art. 86§1 k.k. orzeczono karę łączną 1 roku pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 69§1 i 2 k.k. i art. 70§1 pkt 1 k.k. warunkowo zawieszono wykonanie powyższej kary na okres 3 lat próby.

Ponadto zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. P. kwotę 619,92zł. tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu.

Jednocześnie zwolniono oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa.

Apelację od powyższego orzeczenia złożył obrońca oskarżonego, zarzucając:

1. obrazę przepisowi postępowania, która miała wpływ na wynik sprawy, tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie ustalenia stanu faktycznego w oparciu o zeznania świadków – funkcjonariuszy Policji Ł. T. i S. D., które to zeznania zostały wzajemnie od siebie „skopiowane” w toku postępowania przygotowawczego i następnie potwierdzone w toku postępowania sądowego, bez jakiegokolwiek wyjaśnienia ich tożsamej treści,

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, iż oskarżony odpychał funkcjonariuszy Policji, uderzał ich pięściami po ciele, podczas gdy w czasie interwencji oskarżony dostał ataku padaczki, a tym samym nie był zdolny do podejmowania wyżej wskazanych czynności.

Podnosząc te zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie R. T. od czynu z art. 222§1 k.k. i w konsekwencji zmianę orzeczenia w zakresie kary łącznej.

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Należy zauważyć, że niezasadne są zarzuty w zakresie, w jakim wytykają zaskarżonemu orzeczeniu błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia lub naruszenie przepisów prawa procesowego mających wpływ na ocenę zgromadzonego materiału dowodowego.

Wbrew podniesionym w apelacji wywodom Sąd Rejonowy nie dopuścił się w toku wyrokowania błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia dotyczącego oskarżonego. Sąd I instancji w swym uzasadnieniu ustosunkował się w sposób szczegółowy do całego zebranego w sprawie materiału dowodowego, w tym do dowodów, które zostały zawnioskowane w akcie oskarżenia przez prokuratora jako mających świadczyć o sprawstwie i winie R. T..

Autor apelacji, zarzucając to uchybienie Sądu w istocie nie wskazał, jakich jego zdaniem błędów dopuścił się sąd w zakresie zasad logicznego rozumowania przy dokonaniu analizy zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego przy ocenie czy to wyjaśnień oskarżonego, zeznań świadków czy dowodów rzeczowych.

Oczywistym jest, że przy postawie przyjętej przez oskarżonego na rozprawie (nie przyznającego się do popełnienia jednego z zarzucanych mu czynów) materiał dowodowy ulega podziałowi na wyjaśnienia oskarżonego i zeznania funkcjonariuszy Policji, które to relacje poparte są innymi dowodami. Zadaniem zaś Sądu orzekającego jest analiza tych dowodów pod kątem waloru wiarygodności dla dokonania prawidłowych ustaleń faktycznych.

Treść uzasadnienia Sądu Rejonowego wskazuje, że analiza taka została dokonana i przy realizowaniu tej czynności Sąd I instancji nie pominął żadnego z przeprowadzonych dowodów. Oczywistym jest, że ustaleń faktycznych Sąd orzekający musi dokonać na podstawie dowodów niesprzecznych ze sobą.

To, że Sąd Rejonowy krytycznie odniósł się do części z wyjaśnień złożonych przez oskarżonego nie oznacza naruszenia zasady wyrażonej w art. 7 k.p.k.

Należy zauważyć, że dokonując takiej oceny Sąd I instancji w sposób szczegółowy wskazał na te okoliczności, które jego zdaniem przemawiają za przyjęciem, iż R. T. dopuścił się przestępstwa z art. 222 §1 k.k.

W sposób prawidłowy Sąd I instancji zaprezentowane przez oskarżonego na rozprawie wyjaśnienia uznał za przyjętą linię obrony. Za takim stanowiskiem przemawia zarówno wewnętrzna sprzeczność relacji R. T. jak i niezgodność ich z innymi zebranymi w sprawie dowodami.

Nie można nie zauważyć, że podczas przesłuchania w dniu 7.09.2012r. oskarżony przyznał, iż podczas interwencji szarpał się z policjantami, uderzał ich pięściami, celowo przewracał się, symulował atak padaczki.

Za niezasługujące na wiarę należy uznać oświadczenie R. T., że wyjaśnienia te złożył wskutek groźby zastosowania wobec niego aresztu. Oskarżony już wielokrotnie miał kontakt z organami ścigania i niewątpliwie miał świadomość skutków prawnych, jakie pociągnąć może za sobą przyznanie się do zarzucanego czynu.

Należy zauważyć, że na rozprawie podczas składania wyjaśnień R. T. nie wspomniał, że miał w trakcie zdarzenia atak padaczki. Uczynił to dopiero po złożeniu zeznań przez Ł. T., gdy świadek odniósł się do swych uprzednich zeznań i opisu symulowanego ataku padaczki.

Autor apelacji, prezentując wyłącznie wersję podana przez oskarżonego na rozprawie, jako jej potwierdzenie powołuje zeznania M. P.. Pomijając już fakt, iż z uwagi na fakt, ze jest to konkubina oskarżonego to należy zauważyć, że jej relacja pozostaje w sprzeczności z zeznaniami S. S..

S. S. zaprzeczyła, aby nie będącej przy zdarzeniu M. P. mówiła, ze oskarżony został pobity przez funkcjonariuszy policji.

Podkreślenia wymaga, że świadek ten jednoznacznie zeznał, że policjanci nie byli agresywni, nie uderzali R. T.. Jednocześnie świadek podał, że uprzednio nigdy nie widział u oskarżonego ataku padaczki i nie potrafił określić czy podczas zdarzenia był to atak rzeczywisty czy symulowany. Przy tej okazji należy zauważyć, że dopiero po słowach skierowanych przez S. S. do policjantów, że oskarżony ma padaczkę, ten zsunął się z krzesła i zaczął trząść. Pozwala to uznać, że w ten właśnie sposób R. T. zamierzał uniknąć zatrzymania go.

Co prawda S. S. zeznała, że nie widziała by oskarżony uderzył któregoś z policjantów, ale jednocześnie z jej relacji wynika, że nie była ona obecna przez cały czas interwencji.

Wyjaśnienia oskarżonego złożone na rozprawie pozostają w oczywistej sprzeczności z relacjami S. D. i Ł. T..

Rzeczywiście należy zwrócić uwagę na zbieżność tych zeznań zaprotokołowanych w toku postępowania przygotowawczego. Jednakże świadkowie ci zostali również przesłuchani przez sąd, odnieśli się do złożonych uprzednio zeznań i dowody te zostały uznane za wiarygodne.

Nie są one bowiem odosobnione lecz znajdują potwierdzenie w wyjaśnieniach R. T. złożonych w toku postępowania przygotowawczego, zeznaniach S. S. oraz opinii lekarskiej.

Treść opinii sądowo - lekarskiej z dnia 8.12.2012r. przeczy bowiem podanej przez R. T. wersji o pobiciu go przez policjantów, a jednocześnie zauważa, że obrażenia ciała stwierdzone u oskarżonego mogły powstać w okolicznościach podanych przez S. D. i Ł. T..

Dokonana przez Sąd Rejonowy ocena materiału dowodowego uwzględnia wszystkie okoliczności ujawnione w toku rozprawy, jest logiczna, nie narusza zasad wiedzy i doświadczenia życiowego, a zatem nie można jej zarzucić dowolności.

Sąd Rejonowy dokonał oceny wszystkich zgromadzonych w toku postępowania karnego dowodów, wskazał - dlaczego i w jakim zakresie uznał je za wiarygodne i podkreślił związek wyjaśnień oskarżonego złożonych w toku postępowania przygotowawczego z innymi dowodami.

Brak jest również podstaw do kwestionowania orzeczenia dotyczącego kary wymierzonej oskarżonemu; tak kar jednostkowych jak i kary łącznej.

Sąd I instancji w uzasadnieniu wyroku wskazał na okoliczności, które wziął pod uwagę przy dokonaniu takiego rozstrzygnięcia. W sposób szczegółowy omówił okoliczności tak łagodzące jak i obciążające, które miał na uwadze przy określaniu rodzaju i wysokości orzeczonych kar.

Podał również jakimi zasadami kierował się określając wysokość wymierzonej kary łącznej pozbawienia wolności.

Należy zauważyć, że pomimo uprzedniej wielokrotnej karalności oskarżonego Sąd Rejonowy przyjął dodatnia prognozę społeczną pozwalającą na zastosowanie instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności.

Mając na uwadze powyższe, wniesioną apelację należało uznać za oczywiście bezzasadną.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 634 k.p.k. w zw. z art. 624§1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych, uwzględniając sytuację materialną oskarżonego oraz § 14 ust.2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.