Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 kwietnia 2017 r.

Sąd Rejonowy dla Miasta Stołecznego Warszawy w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSR Małgorzata Nożykowska

Protokolant: Maciej Przesmycki

po rozpoznaniu w dniu 11 kwietnia 2017 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa M. S.

przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w G.

o wynagrodzenie

1.  zasądza od pozwanej (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w G. na rzecz powódki M. S. kwotę 4.000 zł (cztery tysiące złotych) netto z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 sierpnia 2016 r. do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za lipiec 2016 r.;

2.  nakazuje pobrać od pozwanej (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w G. na rzecz Skarbu Państwa – Kasa Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie kwotę 200 zł (dwieście złotych) tytułem opłaty od pozwu, od wniesienia której powódka była zwolniona z mocy ustawy;

3.  wyrokowi w pkt 1 nadaje rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 5.646 zł (pięć tysięcy sześćset czterdzieści sześć złotych).

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 11 sierpnia 2016 r. (data nadania) M. S. wniosła o zasądzenie od pozwanej (...) sp. z o.o. z siedzibą w G. na swoją rzecz kwoty 4 000 zł netto z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za lipiec 2016 r. wraz z ustawowymi odsetkami ustawowymi. W uzasadnieniu wskazała, że w dniu 13 czerwca 2016 r. powróciła do pracy z urlopu macierzyńskiego, jednak do 31 sierpnia 2016 r. korzysta z zaległego urlopu wypoczynkowego, pracodawca zaś nie wypłacił jej wynagrodzenia za lipiec 2016 r. (pozew, k. 2-3).

Nakazem zapłaty z dnia 23 sierpnia 2016 r., wydanym w postępowaniu upominawczym, Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych nakazał pozwanej (...) sp. z o.o. z siedzibą w G., aby zapłaciła powódce kwotę 4 000 zł netto wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 sierpnia 2016 r. do dnia zapłaty (nakaz zapłaty, k. 8).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty, wniesionym w dniu 20 września 2016 r. (data nadania), pozwana wskazała, że od 1 września 2011 r. do dnia złożenia sprzeciwu powódka pozostaje w stosunku pracy z pozwanym. Absencja powódki w pracy w tym czasie wyniosła 1816 dni, a mimo to w tym okresie powódka pobrała z kasy pozwanego wynagrodzenie w wysokości 29 035,19 zł brutto. W tym czasie pozwana spółka zamknęła biuro w W., zatem świadczenie pracy przez powódkę nie mogło mieć miejsca nawet, gdyby zechciała pracę podjąć. Pozwany wskazał, że postępowanie powódki nie tylko stawia pod znakiem zapytania słuszność rozwiązań zapisanych w prawach pracowniczych, ale w sposób rażący uderza w ducha obowiązującego prawa. Strona pozwana nie kwestionowała jednak, że wynagrodzenie za lipiec 2016 r. rzeczywiście nie zostało powódce wypłacone (sprzeciw, k. 16-17).

Postanowieniem z dnia 29 listopada 2016 r. Sąd skierował sprawę do postępowania mediacyjnego (postanowienie, k. 39).

W piśmie z dnia 21 grudnia 2016 r. (data prezentaty) powódka wskazała, że zgadza się na przeprowadzenia postępowania mediacyjnego, jednakże nie dopuściła możliwości negocjacji co do wysokości kwoty, jaka powinna zostać jej wypłacona przez pozwaną i konsekwentnie wnosiła o wypłatę na jej rzecz kwoty 4 000 zł netto (pismo, k. 43).

Pismem z dnia 16 grudnia 2016 r. (data nadania) strona pozwana wyraziła bezwarunkową zgodę na przeprowadzenie postępowania mediacyjnego (pismo, k. 44).

Na rozprawie w dniu 11 kwietnia 2017 r. w imieniu pozwanej nikt się nie stawił, mimo prawidłowego zawiadomienia o jej terminie. Strona pozwana wskazała, że niestawiennictwo na rozprawie wynika z faktu wyrażenia prze obie strony zgody na przeprowadzenie postępowania mediacyjnego, zaś nie został wyznaczony termin na spotkanie z mediatorem. Na rozprawie powódka wskazała jednak, że nie wyraża zgody na mediację (pismo, k. 50, protokół rozprawy, k. 51-52).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka M. S. była zatrudniona w pozwanej (...) sp. z o.o. z siedzibą w G. od dnia 15 czerwca 2010 r., w tym na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony od dnia 16 września 2010 r., w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku account manager, za wynagrodzeniem w kwocie 5 646 zł brutto miesięcznie (umowa o pracę, k. 4).

Wypłata wynagrodzenia następowała do 10 dnia miesiąca następującego po miesiącu, za który przysługiwało wynagrodzenie (bezsporne).

W 2011 r. pracodawca chciał wręczyć powódce wypowiedzenie umowy o pracę, jednakże powódka go nie przyjęła z uwagi na okoliczność, iż była wówczas w ciąży. Po urlopie macierzyńskim rozpoczęła korzystanie z urlopu wychowawczego, w czasie którego, w 2014 r., ponownie zaszła w ciążę (bezsporne).

Do dnia 12 czerwca 2016 r. powódka korzystała z urlopu macierzyńskiego, zaś w okresie od 13 czerwca 2016 r. do 31 sierpnia 2016 r. korzystała z zaległego urlopu wypoczynkowego (bezsporne).

W dniu 8 sierpnia 2016 r. powódka drogą mailową wysłała do pracodawcy prośbę o terminową wypłatę wynagrodzenia za lipiec 2016 r. Mimo to pracodawca nie wypłacił powódce wynagrodzenia za ten okres, w związku z czym w dniu 10 sierpnia 2016 r. wysłała do pracodawcy wiadomość mailową, w której poinformowała o braku otrzymania wypłaty (wiadomości e-mail, k. 5-6).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów oraz ich kserokopii zawartych w aktach sprawy. Sąd dał im wiarę co do ich prawdziwości, która nie była kwestionowana przez żadną ze stron postępowania. Sąd nie znalazł także z urzędu powodów, które dyskwalifikowałyby je jako materiał dowodowy przydatny dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, stąd w ocenie Sądu stanowią dowód tego, co zostało w nich zawarte.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo M. S. zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Powódka wnosiła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanej (...) sp. z o.o. kwoty 4 000 zł netto tytułem wynagrodzenia przysługującego jej za czas urlopu wypoczynkowego przypadającego w okresie od 1 do 31 lipca 2016 r.

Strona pozwana nie tylko nie zdołała skutecznie zakwestionować prawa powódki do wynagrodzenia za powyższy okres, lecz również nie podważała okoliczności braku zaspokojenia przez nią tego roszczenia.

Argumentacja podniesiona w sprzeciwie od nakazu zapłaty nie mogła mieć jakiegokolwiek znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, bowiem chociaż powódka rzeczywiście przez 5 lat nie wykonywała na rzecz pozwanego pracodawcy pracy, jednak korzystała wówczas z uprawnień związanych z rodzicielstwem oraz była niezdolna do pracy. Bez znaczenia pozostaje również fakt likwidacji biura pozwanej w W., w którym powódka świadczyła pracę, gdyż w spornym okresie powódka niewątpliwie nadal pozostawała w stosunku pracy z pozwaną.

Okolicznością bezsporną było zatem, że powódka z tytułu zatrudnienia w pozwanej nabyła prawo do urlopu wypoczynkowego, z którego korzystała po powrocie z urlopu macierzyńskiego, tj. od dnia 13 czerwca 2016 r., zaś pracodawca nie wypłacił jej wynagrodzenia za ten okres.

Jak stanowi natomiast art. 172 k.p., za czas urlopu pracownikowi przysługuje wynagrodzenie, jakie by otrzymał, gdyby w tym czasie pracował. Zmienne składniki wynagrodzenia mogą być obliczane na podstawie przeciętnego wynagrodzenia z okresu 3 miesięcy poprzedzających miesiąc rozpoczęcia urlopu; w przypadkach znacznego wahania wysokości wynagrodzenia okres ten może być przedłużony do 12 miesięcy.

W konsekwencji powyższego należało uznać, że powódce przysługiwało prawo do otrzymania wynagrodzenia za czas urlopu przypadającego w lipcu 2016 r. w wysokości umówionej w umowie o pracę, natomiast pracodawca nie przedstawił dowodu zapłaty na jej rzecz tej kwoty, wobec czego należało z tego tytułu zasądzić od pozwanej na rzecz powódki wnioskowaną kwotę 4 000 zł netto.

W łączącej strony umowie o pracę nie zawarto postanowienia dotyczącego daty wypłaty wynagrodzenia za pracę, co powoduje, że zastosowanie w tym zakresie znajdzie regulacja ustawowa, zawarta w art. 85 k.p. Zgodnie z jego § 2, wynagrodzenie za pracę płatne raz w miesiącu wypłaca się z dołu, niezwłocznie po ustaleniu jego pełnej wysokości, nie później jednak niż w ciągu pierwszych 10 dni następnego miesiąca kalendarzowego.

Również powódka wskazywała, że termin wypłaty wynagrodzenia minął w dniu 10 sierpnia 2016 r. i wnosiła o zasądzenie na jej rzecz należnej kwoty wraz z ustawowymi odsetkami.

W konsekwencji, w oparciu o art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 300 k.p., Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 4 000 zł netto z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 sierpnia 2016 r., gdyż z tym dniem pozwany pracodawca popadał w zwłokę w zapłacie powódce wynagrodzenia za lipiec 2016 r.

Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz. U. 2016 poz. 623 z późn. zm.), Sąd nakazał pobrać od strony pozwanej, jako przegrywającej niniejszą sprawę, na rzecz Skarbu Państwa – kasy Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie kwotę 200 zł tytułem opłaty stosunkowej od pozwu, której powódka, jako pracownik wnoszący powództwo do sądu pracy, nie miała obowiązku uiszczać zgodnie z art. 96 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 35 ust. 1 powołanej ustawy.

Mając na uwadze dyspozycję art. 477 ² § 1 zd. 1 k.p.c., który stanowi, iż zasądzając należność pracownika w sprawach z zakresu prawa pracy, sąd z urzędu nada wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności w części nieprzekraczającej pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia pracownika, Sąd nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności w pkt 1 wyroku do kwoty 5 646 zł odpowiadającej jednomiesięcznemu wynagrodzeniu powódki za pracę.

Mając na uwadze powyższe, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.