Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 stycznia 2018 roku

Sąd Rejonowy w Gdyni VI Wydział Gospodarczy, w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 19 stycznia 2018 roku w Gdyni

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w G.

przeciwko S. S. i M. Z.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powoda (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w G. solidarnie na rzecz pozwanych S. S. i M. Z. kwotę 304 złotych ( trzysta cztery złote) tytułem zwrotu kosztów procesu;

III.  kosztami procesu w pozostałym zakresie obciąża powoda (...) Spółkę Akcyjną z siedzibą w G. uznając je za uiszczone.

Sygn. akt VI GC 1284/17

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 07 lutego 2017 roku, sprecyzowanym pismem z datą w nagłówku „dnia 16 marca 2017 roku” (k. 37 akt), powód (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w G. domagał się zasądzenia solidarnie od pozwanych S. S. i M. Z. kwoty 663,52 złotych wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwot: 91,18 złotych za okres od dnia 03 listopada 2011 roku do dnia zapłaty, 93,74 złotych za okres od dnia 15 czerwca 2012 roku do dnia zapłaty, 93,74 złotych za okres od dnia 19 października 2012 roku do dnia zapłaty, 93,74 złotych za okres od dnia 20 grudnia 2012 roku do dnia zapłaty, 96,27 złotych za okres od dnia 21 września 2013 roku do dnia zapłaty i 98,58 złotych za okres od dnia 08 lutego 2014 roku do dnia zapłaty, a także kosztów procesu.

W uzasadnieniu powód wskazał, iż w związku z wielokrotnymi i długotrwałymi zaległościami w uiszczaniu opłat za dostawę energii elektrycznej, powód kilkakrotnie wstrzymywał dostarczanie energii elektrycznej do pozwanych, zaś ponowne podłączenie wiązało się każdorazowo z naliczeniem opłat za wznowienie dostaw energii elektrycznej obliczonych zgodnie z obowiązującą taryfą operatora, a których to opłat powód dochodzi w niniejszym postępowaniu.

Nakazem zapłaty z dnia 24 marca 2017 roku wydanym w postępowaniu upominawczym w sprawie sygn. akt IV GNc 438/17 referendarz sądowy Sądu Rejonowego Gdańsk – Północ w Gdańsku uwzględnił żądanie pozwu w całości.

W sprzeciwie od powyższego nakazu zapłaty pozwani S. S. i M. Z. wnieśli o oddalenie powództwa wskazując, że powód nie wykazał istnienia swojego roszczenia, gdyż na przedłożonej przez powoda umowie o świadczenie usług energii elektrycznej nie znajdują się podpisy pozwanych, zaś dołączone do pozwu wydruki „zrzutów ekranu” pozbawione są przymiotu dokumentu prywatnego. Ponadto pozwani wskazali, że od czerwca 2013 roku nie byli odbiorcami powoda, gdyż energię elektryczną dostarczał im inny podmiot, tj. (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. i nie tylko nie zalegali z płatnościami, ale wręcz posiadali nadpłatę w końcowym rozliczeniu. Podnieśli także, że od grudnia 2013 roku w przedmiotowym lokalu odbiorcą energii elektrycznej była E. S., która prowadziła tam działalność gospodarczą, a także zarzut przedawnienia dochodzonego pozwem roszczenia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

(...) Spółka Akcyjna z siedzibą w G. w latach 2011-2012 świadczył na rzecz S. S. i M. Z. prowadzących działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej pod firmą (...) spółka cywilna usługę dystrybucji energii elektrycznej.

niesporne

(...) Spółka Akcyjna z siedzibą w G. w związku ze wznawianiem dostaw energii elektrycznej naliczył S. S. i M. Z. zgodne z obowiązującą taryfą opłaty i z tego tytułu wystawił im faktury numer:

-

(...) na kwotę 91,18 złotych, z terminem płatności do dnia 01 listopada 2011 roku,

-

(...) na kwotę 93,74 złotych, z terminem płatności do dnia 14 czerwca 2012 roku,

-

(...) na kwotę 93,74 złotych, z terminem płatności do dnia 18 października 2012 roku,

-

(...) na kwotę 93,74 złotych, z terminem płatności do dnia 19 grudnia 2012 roku.

faktury – k. 10, 12, 14, 16 akt, wydruki zrzutów ekranu – k. 9, 11, 13, 15 akt, taryfa – k. 23-26 akt

Dnia 01 stycznia 2013 roku (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w G. zawarł z S. S. i M. Z. prowadzącymi działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej pod firmą (...) spółka cywilna, reprezentowanymi przez M. R. – specjalistę do spraw zmiany sprzedawcy, umowę o świadczenie usług dystrybucji energii elektrycznej numer (...).

Umowa została zawarta na czas nieoznaczony, a jej przedmiotem było świadczenie usługi dystrybucji energii elektrycznej do obiektu zlokalizowanego przy ulicy(...) w W..

S. S. i M. Z. oświadczyli, że zawarli umowę na zakup energii elektrycznej z (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W..

umowa – k. 27 akt

(...) Spółka Akcyjna z siedzibą w G. w związku ze wznawianiem dostaw energii elektrycznej naliczył S. S. i M. Z. zgodne z obowiązującą taryfą opłaty i z tego tytułu wystawił im faktury numer:

-

(...) na kwotę 96,27 złotych, z terminem płatności do dnia 20 września 2013 roku,

-

(...) na kwotę 96,27 złotych, z terminem płatności do dnia 27 grudnia 2013 roku,

-

(...) na kwotę 98,58 złotych, z terminem płatności do dnia 07 lutego 2014 roku.

faktury – k. 18, 20, 22 akt, wydruki zrzutów ekranu – k. 17, 19, 21 akt, taryfa – k. 23-26 akt

S. S. i M. Z. opłacali faktury przysyłane przez (...) Spółkę Akcyjną z siedzibą w W..

S. S. i M. Z. rozwiązali umowę sprzedaży energii elektrycznej z (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W. z dniem 31 stycznia 2014 roku. W chwili rozwiązania umowy saldo wykazywało nadpłatę.

pismo – k. 50 akt, faktury – k. 51-56 akt

W dniu 11 grudnia 2013 roku E. S. zawarła umowę na zakup energii elektrycznej do lokalu położonego w W. przy ulicy (...) z (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W..

umowa – k. 57-58 akt

Pismem z dnia 15 stycznia 2016 roku (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w G. wezwał S. S. i M. Z. do zapłaty kwoty 663,52 złotych tytułem należności wynikających z faktur numer: (...), (...), (...), (...), (...), (...) oraz (...).

przedsądowe wezwanie do zapłaty wraz z dowodem nadania – k. 31-32 akt

Sąd zważył co następuje:

Stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd ustalił na podstawie powyższych dowodów przedłożonych przez strony w toku postępowania, których prawdziwość nie była przez nie kwestionowana i które nie budziły wątpliwości Sądu co do swej wiarygodności, a zatem brak było podstaw do odmowy dania im wiary.

Odnosząc się do przedłożonych przez powoda wydruków „zrzutów ekranu”, to wskazać należy, że niepodpisane wydruki komputerowe nie mogą wprawdzie stanowić dowodu z dokumentu, jednakże przepisy kodeksu postępowania cywilnego nie zawierają zamkniętego katalogu środków dowodowych. Dopuszczalne jest więc skorzystanie z każdego źródła informacji o faktach istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, jeśli tylko nie jest to sprzeczne z przepisami prawa (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 05 listopada 2008 roku, sygn. akt I CSK 138/08). W ocenie Sądu dowód z wydruku zrzutu ekranu świadczy o tym, że w chwili dokonywania tego wydruku istniał zapis komputerowy o określonej treści, zrzut ekranu stanowi bowiem utrwalenie obrazu wyświetlanego w danej chwili na ekranie monitora, zaś okoliczność, że tego typu dowody mogą być z łatwością modyfikowane, nie pozbawia ich mocy dowodowej (tak również Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 13 stycznia 2017 roku, sygn. akt I ACa 2111/15), którą Sąd ocenia na podstawie wszechstronnego rozważenia całego zebranego w sprawie materiału dowodowego.

Postanowieniem z dnia 19 stycznia 2018 roku Sąd oddalił wniosek o przesłuchanie świadka E. S. na okoliczności związane z terminem zawarcia umowy o dostawę energii z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. uznając, iż okoliczność ta pozostaje bez znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, zaś sam fakt zawarcia przez E. S. przedmiotowej umowy i termin jej zawarcia nie był przez powoda kwestionowany. Sąd oddalił również wniosek o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z zeznań stron mając na uwadze fakultatywność tego dowodu i uznając, że w niniejszym postępowaniu nie zachodzą okoliczności, o jakich mowa w treści art. 299 k.p.c.

W ocenie Sądu powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie powód (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w G. domagał się zasądzenia solidarnie od pozwanych S. S. i M. Z. kwoty 663,52 złotych wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od poszczególnych wskazanych w pozwie kwot, tytułem zapłaty należności związanych ze wznawianiem dostaw energii elektrycznej, która w związku z wielokrotnymi i długotrwałymi zaległościami w uiszczaniu opłat za dostawę energii elektrycznej, była pozwanym wstrzymywana.

Pozwani S. S. i M. Z. kierując zarzuty wobec żądania pozwu wskazali, że powód nie wykazał istnienia swojego roszczenia, gdyż na przedłożonej przez powoda umowie o świadczenie usług energii elektrycznej nie znajdują się podpisy pozwanych, zaś dołączone do pozwu wydruki „zrzutów ekranu” pozbawione są przymiotu dokumentu prywatnego. Ponadto pozwani wskazali, że od czerwca 2013 roku nie byli odbiorcami powoda, gdyż energię elektryczną dostarczał im inny podmiot, tj. (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. i nie tylko nie zalegali z płatnościami, ale wręcz posiadali nadpłatę w końcowym rozliczeniu. Podnieśli także, że od grudnia 2013 roku w przedmiotowym lokalu odbiorcą energii elektrycznej była E. S., która prowadziła tam działalność gospodarczą, a także zarzut przedawnienia dochodzonego pozwem roszczenia.

Mając na uwadze powyższe stanowiska stron postępowania, w toku niniejszego postępowania w pierwszej kolejności należało rozważyć skuteczność podniesionego przez pozwanych zarzutu przedawnienia. Ocena jednakże tego zarzutu wymaga uprzedniej oceny charakteru prawnego umowy łączącej strony niniejszego postępowania.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 roku Prawo energetyczne (tekst jednolity: Dz. U. z 2017 roku, poz. 220) dostarczanie energii elektrycznej odbywa się na podstawie umowy sprzedaży lub umowy przesyłowej. Jednocześnie ustawodawca dopuścił możliwość dostarczania energii na podstawie jednej umowy zawierającej postanowienia umowy sprzedaży i umowy o świadczenie usług przesyłania lub dystrybucji paliw lub energii, zwanej umową kompleksową (art. 5 ust. 3 cytowanej ustawy). W przypadku owej umowy mieszanej, która w swej treści łączy elementy dwóch umów nazwanych, tj. umowy sprzedaży energii elektrycznej i umowy dystrybucji (dostarczania) energii elektrycznej, konieczne jest stosowanie do roszczeń wynikających z tej umowy przepisów dotyczących zarówno umowy sprzedaży, jak i świadczenia usług przesyłu, także w zakresie stosowania instytucji przedawnienia (wyrok Sadu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2012 roku, sygn. akt IV CSK 201/11).

Zgodnie zatem z treścią art. 554 k.c. roszczenia z tytułu sprzedaży dokonanej w zakresie działalności przedsiębiorstwa sprzedawcy, roszczenia rzemieślników z takiego tytułu oraz roszczenia prowadzących gospodarstwa rolne z tytułu sprzedaży płodów rolnych i leśnych przedawniają się z upływem lat dwóch. Kwestia przedawnienia roszczenia z tytułu umowy o świadczenie usług przesyłowych wynika natomiast z ogólnych przepisów, tj. art. 118 k.c., który stanowi że termin przedawnienia dla roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej wynosi trzy lata. W tym miejscu wskazać należy, że umowa o usługi przesyłowe jako umowa nazwana, regulowana przepisami ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 roku Prawo energetyczne (tekst jednolity: Dz. U. z 2017 roku, poz. 220), nie podlega dyspozycji z art. 750 k.c. (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 09 marca 2004 roku, sygn. akt III SK 18/04, OSNP 2004/24/429). Nie znajdowały tutaj zatem zastosowania przepisy art. 751 k.c. ustalające dwuletni okres przedawnienia (tak również Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie w wyroku z dnia 03 marca 2016 roku, sygn. akt X GC 1383/15).

Wprawdzie odnośnie opłat za wznowienie dostawy energii elektrycznej naliczanych w okresie od października 2011 roku do grudnia 2012 roku (co dotyczy faktur numer: (...), (...), (...), (...)) powód nie przedłożył łączącej strony umowy, a więc nie jest możliwe ustalenie, czy zawarta przez strony umowa miała charakter umowy kompleksowej, czy jedynie umowy o dystrybucję energii elektrycznej. Niemniej jednak istniejący stosunek prawny między stronami w tym okresie nie był kwestionowany przez żadną ze stron, w tej sytuacji więc mając na uwadze, że powód dochodzi roszczeń z umowy polegającej na dostarczaniu energii elektrycznej (a nie sprzedaży), konieczne było przyjęcie trzyletniego terminu przedawnienia, co oznaczało, że należności wynikające z powyższych faktur, w chwili wniesienia pozwu (tj. w dniu 07 lutego 2017 roku) były przedawnione (najpóźniejszy termin zapłaty określony został do dnia 19 grudnia 2012 roku).

Odnosząc się natomiast do faktury numer (...) z dnia 03 września 2013 roku oraz do faktury numer (...) z dnia 12 grudnia 2013 roku, to w tym okresie niewątpliwie strony łączyła zawarta w dniu 01 stycznia 2013 roku umowa o świadczenie usług dystrybucji energii elektrycznej, a więc do żądania zapłaty należności związanych z przedmiotową umową, w tym opłat za wznowienie dostaw energii elektrycznej, stosować także należy trzyletni termin przedawnienia, co oznacza, że należność wynikająca z tych faktur, w chwili wniesienia pozwu (tj. w dniu 07 lutego 2017 roku) także była już przedawniona (najpóźniejszy termin zapłaty określony został do dnia 27 grudnia 2013 roku).

Natomiast odnosząc się do żądania kwoty 98,58 złotych wynikającej z faktury o numerze (...) z terminem płatności do dnia 07 lutego 2014 roku, wskazać należy, że w dniu wniesienia pozwu roszczenie o zapłatę tej kwoty nie było jeszcze przedawnione, jednakże żądanie jej zapłaty jest w ocenie Sądu niezasadne z przyczyn wskazanych poniżej, w konsekwencji czego powództwo podlegało oddaleniu w całości.

Podniesiony przez pozwanych S. S. i M. Z. zarzut, że na umowie z dnia 01 stycznia 2013 roku o świadczenie usług dystrybucji energii elektrycznej nie znajdują się podpisy pozwanych, nie mógł odnieść zamierzonego przez pozwanych skutku. Wprawdzie w istocie na przedmiotowej umowie brak jest podpisów pozwanych, ale w ich imieniu umowa ta została zawarta przez pełnomocnika – specjalistę do spraw zmiany sprzedawcy M. R., zaś pozwani nie zakwestionowali umocowania tej osoby do zawarcia przedmiotowej umowy w ich imieniu. Również bez znaczenia pozostawała okoliczność, że od grudnia 2013 roku w przedmiotowym lokalu faktycznym odbiorcą energii elektrycznej była E. S., która prowadziła tam działalność gospodarczą, pozwani bowiem nie wykazali, że rozwiązali z powodem umowę z dnia 01 stycznia 2013 roku, która została zawarta na czas nieokreślony. Jednocześnie nie polegało na prawdzie twierdzenie pozwanych, że od czerwca 2013 roku nie byli odbiorcami powoda, gdyż energię elektryczną dostarczał im inny podmiot, tj. (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., gdyż jak wynikało z treści dołączonej przez nich umowy z tym podmiotem, przedmiotem tej umowy była sprzedaż energii, a nie jej dystrybucja. Nie ulegało więc wątpliwości, że energię elektryczną pozwani wprawdzie nabywali od tego podmiotu, jednakże usługę dystrybucji (dostarczania) tej energii świadczył im zaś powód na podstawie odrębnej umowy, tj. umowy z dnia 01 stycznia 2013 roku.

Jednocześnie pozwani S. S. i M. Z. podnieśli, że nie zalegali z uiszczaniem należności za energię elektryczną, a zatem wobec powyższego to na powodzie, zgodnie z rozkładem ciężaru dowodu, spoczywał obowiązek wykazania, że pozwani opóźniali się z regulowaniem wobec niego należności za dostarczaną im energię elektryczną i że w związku z tym dostawy energii elektrycznej do lokalu pozwanych były wstrzymywane, a następnie, po uiszczeniu zaległości, wznawiane. W ocenie Sądu powód w tym zakresie ciężarowi dowodu nie sprostał, przedłożył bowiem na powyższe okoliczności jedynie faktury (dotyczące opłat za wznowienie dostawy) oraz wydruki zrzutów ekranu powoda, które zdaniem Sądu są niewystarczające dla wykazania powyższych okoliczności mających świadczyć o zasadności roszczenia powoda, w szczególności, gdy jego istnienie jest kwestionowane przez stronę pozwaną.

Mając na względzie powyższe, uznając, że roszczenie powoda w zakresie żądania kwoty 564,94 złotych (wynikającej z faktur numer: (...), (...), (...), (...), (...) i (...)) jest niezasadne, z uwagi na upływ terminu przedawnienia oraz, że istnienie i zasadność roszczenia powoda w zakresie żądania kwoty 98,58 złotych (wynikającej z faktury numer (...)) nie została wykazana, Sąd na podstawie art. 5 ust. 1 w zw. z art. 6b ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 roku Prawo energetyczne (tekst jednolity: Dz. U. z 2017 roku, poz. 220) w zw. z art. 118 k.c. w zw. z art. 6 k.c. stosowanym a contrario, powództwo oddalił.

O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu na podstawie art. 98 k.p.c. i art. 108 k.p.c. zasądzając od powoda jako strony przegrywającej na rzecz pozwanych solidarnie kwotę 304 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu (270 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego oraz 34 złotych tytułem zwrotu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa).

W pozostałym zakresie kosztami procesu Sąd obciążył powoda (...) Spółkę Akcyjną z siedzibą w G. uznając je za uiszczone (punkt III).

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

SSR Justyna Supińska

Gdynia, dnia 29 stycznia 2018 roku