Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 marca 2016 r. r.

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie Wydział X Gospodarczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 3 marca 2016 r. r.

na rozprawie

w sprawie z powództwa (...) spółki akcyjnej z siedzibą w P.

przeciwko A. K.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego A. K. na rzecz powódki (...) spółki akcyjnej z siedzibą w P. kwotę 10 398,17 zł (dziesięć tysięcy trzysta dziewięćdziesiąt osiem złotych 17/100 ) wraz z ustawowymi odsetkami (określonymi od 1 stycznia 2016r jako odsetki ustawowe za opóźnienie) liczonymi od dnia 14 listopada 2014r .

II.  umarza postępowanie w pozostałej części

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 561,00 zł (pięćset sześćdziesiąt jeden złotych) tytułem kosztów procesu.

Sygn. akt. X GC 1383/15

UZASADNIENIE

Powódka (...) spółka akcyjna z siedzibą w P. wniosła pozew przeciwko A. K. o zapłatę kwoty 17 661,70 zł z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 14 listopada 2014 roku wraz z kosztami postępowania.

Uzasadniając żądanie pozwu powódka wskazała, że na podstawie umowy zawartej z pozwanym w formie pisemnej, sprzedała pozwanemu energię elektryczną. Pozwany w umowie zobowiązał się uiszczać tytułem zapłaty na rzecz powódki kwoty wskazane w wystawionych na podstawie umowy fakturach VAT. Powódka podniosła, że wykonała swoje świadczenie zgodnie z umową, w związku z czym wystawiła na rzecz pozwanego faktury VAT. Pozwany natomiast nie dokonał zapłaty należnych powódce kwot w terminach wskazanych dla płatności poszczególnych faktur. Powódka podała, że w związku z brakiem zapłaty należności wynikających z wystawionych faktur VAT, wezwała pozwanego do zapłaty należności głównej wraz z odsetkami. Wezwanie okazało się jednak bezskuteczne. Powódka wskazała, że łączna wartość zadłużenia z tytułu umowy i wystawionych na jej podstawie faktur VAT wraz z odsetkami ustawowymi obliczonymi na dzień wniesienia powództwa wynosi 17 661,70 zł, na co składają się kwota 15 663, 72 zł tytułem sumy kapitałów faktur oraz kwota 1 997,98 zł tytułem sumy skapitalizowanych odsetek wyliczonych od dnia następnego po dniu wymagalności kwot z poszczególnych faktur do dnia wniesienia powództwa.

W dniu 26 listopada 2014 roku Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin – Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, uwzględniając roszczenie powódki w całości.

Od przedmiotowego nakazu zapłaty pozwany A. K. wniósł skuteczny sprzeciw, zaskarżając nakaz zapłaty w całości i wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów postępowania.

Postanowieniem z dnia 2 stycznia 2015 roku Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny przekazał sprawę Sądowi Rejonowemu w Goleniowie.

Powódka w piśmie z dnia 2 kwietnia 2015 roku podtrzymała dotychczasowe żądanie, dodając, że dochodzi od pozwanego zapłaty kwot wynikających ze wskazań układu pomiarowo – rozliczeniowego.

Pozwany w odniesieniu do stanowiska powódki, w piśmie z dnia 29 maja 2015 roku podniósł zarzut przedawnienia wszelkich roszczeń sprzed 13 listopada 2012 roku, ewentualnie 2011 roku. Zdaniem pozwanego dwuletni termin przedawnienia wynika z odpowiedniego zastosowania art. 751 k.c. dot. Umowy o świadczenie usług z art. 751 k.c. W dalszej kolejności, pozwany podniósł, że zawarł umowę z (...) S.A., a powódka nie stała się stroną w/w umowy, ponieważ umowa dotyczyła zarówno sprzedaży, jak i świadczenia usług przesyłowych, podczas gdy powódka nie wykonywała działalności przesyłowy w okresie, za który domaga się zapłaty od pozwanego. Pozwany zarzucił, że powódka nie wysłała ani tym bardziej nie doręczyła pozwanemu wydruków faktur, not odsetkowych oraz faktur wymienionych w notach odsetkowych, które załączyła do pozwu. Pozwany dodał, że roszczenie powódki nie istnieje, ponieważ należności wynikające z umowy załączonej do pozwu są uregulowane. Nadto, wskazał, że grupy taryfowe, jednostki miar, ceny jednostkowe, taryfy i stany ;liczników wymienione w wydrukach są dowolne.

Powódka w piśmie z dnia 3 września 2015 roku zakwestionowała stanowisko pozwanego, wskazując, że świadczyła na jego rzecz także usługę dystrybucji (przesyłu) energii. W odniesieniu do zarzutu przedawnienie, powódka zauważyła, że roszczenia z tytułu sprzedaży przedawniają się z upływem dwóch lat, jednak inaczej jest z roszczeniami dotyczącymi dystrybucji, gdzie termin przedawnienia wynosi trzy lata. Powódka wskazała, że uległy przedawnieniu roszczenia związane ze sprzedażą energii elektrycznej, tj. dokumenty nr (...), (...), (...) oraz w całości dokumenty nr (...) i (...). Pozostałe należności, zdaniem powódki, nie przedawniły się. Jednocześnie powódka cofnęła powództwo ze zrzeczeniem się roszczenia co do kwoty 7 263,563 zł wraz z odsetkami od niej i wniosła o zasądzenie kwoty 10 398,17 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia następnego po dniu wytoczenia powództwa.

Postanowieniem z dnia 6 października 2015 roku Sąd Rejonowy w Goleniowie I Wydział Cywilny stwierdził swą niewłaściwość i sprawę przekazał tutejszemu Sądowi.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 16 listopada 2000 roku (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w S., w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, zawarła z pozwanym A. K., umowę nr (...) sprzedaży energii elektrycznej i świadczenia usług przesyłowych, przedmiotem której było określenie praw i obowiązków stron związanych ze sprzedażą i zakupem energii elektrycznej i świadczeniem usług przesyłowych. Powódka na jej podstawie zobowiązała się do dostarczania energii pozwanemu do zakładu stolarskiego, położonego przy ul. (...) w miejscowości G..

Zgodnie z § 4 ust. 1 umowy faktury za dostarczoną energię elektryczną regulowane będą przez odbiorcę przy pomocy blankietów wystawianych przez sprzedającego, na konto sprzedającego zgodnie z danymi zawartymi w umowie. W § 4 ust. 2 umowy strony uzgodniły, że sprzedający wystawia faktury VAT bez podpisu na podstawie § 38 ust. 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 grudnia 1998 roku. Według § 4 ust. 3 umowy należność wynikająca z faktury jest płatna w terminie 7 dni od dnia dostarczenia. Zgodnie z § 5 ust. 1 umowy w przypadku przekroczenia terminów płatności określonych w § 4 ust. 3, sprzedającemu będą przysługiwać odsetki ustawowe.

Według § 11 umowy, odbiorca zalicza się do grupy taryfowej (...). Ceny i stawki opłat za moc i energię elektryczną oraz warunki ich stosowania, określa taryfa dla energii elektrycznej zatwierdzona przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki i opublikowana w Biuletynie tego (...). Wskazania liczników odczytywane będą według ustaleń sprzedającemu, jednak nie rzadziej niż raz w roku.

Umowa została zawarta na czas nieoznaczony (§ 9 ust. 1).

Bezsporne, a nadto dowód:

–

umowa nr (...) z dnia 16 listopada 2000 roku k. 28-31 .

W związku z wykonaniem umowy, powódka wystawiła na rzecz pozwanego następujące faktury VAT:

- fakturę VAT nr (...) z dnia 26 listopada 2012 roku na kwotę 2 703,84 zł z terminem zapłaty do dnia 12 grudnia 2012 roku,

- fakturę VAT nr (...) z dnia 31 października 2012 roku na kwotę 3 263,92 zł z terminem zapłaty do dnia 16 listopada 2012 roku,

- fakturę VAT nr (...) z dnia 28 września 2012 roku na kwotę 3 292,35 zł z terminem zapłaty do dnia 22 października 2012 roku,

- fakturę VAT nr (...) z dnia 31 sierpnia 2012 roku na kwotę 3 079,99 zł z terminem zapłaty 20 września 2012 roku,

- fakturę VAT nr (...) z dnia 31 lipca 2012 roku na kwotę 2 865,23 zł z terminem zapłaty 16 sierpnia 2012 roku.

Dowód:

- faktura VAT nr (...) k. 35-36,

- faktura VAT nr (...) k. 37-38 ,

- faktura VAT nr (...) k. 39-40,

- faktura VAT nr (...) k. 41-42,

- faktura VAT nr (...) k. 43-44.

Wobec opóźnienia pozwanego w zapłacie za wystawiane przez powódkę faktury VAT powódka obciążyła pozwanego notami odsetkowymi:

- notą odsetkową nr (...) z dnia 5 czerwca 2013 roku na kwotę 782,28 zł płatną do dnia 21 czerwca 2013 roku,

- notę odsetkową (...) z dnia 30 stycznia 2013 roku na kwotę 1 162,36 zł płatną do dnia 15 lutego 2013 roku,

- notę odsetkową (...) z dnia 30 stycznia 2013 roku na kwotę 766,36 zł płatną do dnia 15 lutego 2013 roku,

- notę odsetkową (...) z dnia 29 lutego 2012 roku na kwotę 1 679,25 zł płatną do dnia 16 marca 2012 roku,

- notę odsetkową (...) z dnia 11 stycznia 2012 roku na kwotę 628,90 zł płatną do dnia 27 stycznia 2012 roku.

Dowód:

- nota odsetkowa nr (...) k. 32,

- nota odsetkowa (...) k.33,

- nota odsetkowa (...) k. 34,

- nota odsetkowa (...) k. 45,

- nota odsetkowa (...) k. 46.

Pismem z dnia 7 stycznia 2013 roku powódka wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 28 952,72 zł. Wezwanie pozostało bezskuteczne.

Dowód:

- przedsądowe wezwanie do zapłaty z dnia 7 stycznia 2013 roku wraz z potwierdzeniem nadania k. 47 -51.

(...) Spółka Akcyjna z siedzibą w S. została połączona z (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w P. poprzez przeniesienie całego majątku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. na (...) Spółkę Akcyjną z siedzibą w P. (przejęcie) – w terbie art. 492 § 1 pkt 1 ksh na podstawie uchwały Nadzwyczajnego Walnego Zgromadzenia Akcjonariuszy (...) S.A. w P. z dnia 17 grudnia 2002 roku oraz Nadzwyczajnego Walnego Zgromadzenia Akcjonariuszy (...) S.A. w S. z dnia 17 grudnia 2002 roku. Wpis połączenia został dokonany w KRS powódki w dniu 2 stycznia 2003 roku.

Z dniem 2 stycznia 2003 roku (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w P. zmieniła nazwę na Grupa (...) Spółka Akcyjna, a z dniem 13 października 2004 roku na (...) Spółka Akcyjna.

Dowód:

-KRS powódki k. 52-62.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności zaznaczyć należy, że w pkt II sentencji wyroku z dnia 3 marca 2016 roku Sąd umorzył postępowanie co do kwoty 7 263,53 zł. U podstaw niniejszego rozstrzygnięcia legło cofnięcie pozwu w tym zakresie wraz ze zrzeczeniem się roszczenia dokonane przez powódkę pismem z dnia 3 września 2015 roku z uwagi na przedawnienie należności z tytułu sprzedaży energii elektrycznej oraz skapitalizowanych odsetek. Pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia – aż do wydania wyroku (art. 203 § 1 k.p.c.). Jak stanowi art. 355 § 1 k.p.c. sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew lub jeżeli wydanie wyroku stało się z innych przyczyn zbędne lub niedopuszczalne. Skuteczne cofnięcie pozwu uzasadnia zatem umorzenie postępowania. Jednocześnie Sąd nie dopatrzył się w oświadczeniu strony powodowej istnienia przesłanek przewidzianych w art. 203 § 4 k.p.c., w obliczu których cofnięcie pozwu jest niedopuszczalne. Przyczyną cofnięcia pozwu było bowiem częściowe przedawnienie roszczeń powódki.

Zważywszy na cofnięcie pozwu w zakresie kwoty 7 263,53 zł – taki sam zakres ma umorzenie postępowania w sprawie.

Powódka w piśmie z dnia 3 września 2015 roku poza częściowym cofnięciem pozwu, podtrzymała żądanie w pozostałym zakresie, tj. w części dotyczącej kwoty 10 398,17 zł, na którą składały się kwota 9 132,40 zł tytułem sumy kwot z poszczególnych dokumentów finansowych oraz kwota 1 265,77 zł tytułem sumy skapitalizowanych odsetek wyliczonych od dnia następnego po dniu wymagalności kwot z poszczególnych faktur do dnia wniesienia powództwa.

Podstawa prawna roszczenia powódki wynikała z treści umowy łączącej strony z dnia 16 listopada 2000 roku, na podstawie której powódka dostarczała pozwanemu energię elektryczną do zakładu stolarskiego położonego przy ul. (...) w G.. Rozliczenie stron następowało na podstawie faktur VAT wystawianych przez powódkę, w których oznaczono zostały terminy płatności. Jednocześnie Według § 4 ust. 3 umowy należność wynikająca z faktury jest płatna w terminie 7 dni od dnia dostarczenia. Zgodnie z § 5 ust. 1 umowy w przypadku przekroczenia terminów płatności określonych w § 4 ust. 3, sprzedającemu będą przysługiwać odsetki ustawowe.

W toku niniejszego postępowania pozwany zakwestionował zasadność dochodzonego przez powódkę roszczenia, podnosząc zarzut przedawnienia wszelkich roszczeń sprzed 13 listopada 2012 roku, ewentualnie 2011 roku. Zdaniem pozwanego dwuletni termin przedawnienia wynika z odpowiedniego zastosowania art. 751 k.c. dot. umowy o świadczenie usług z art. 751 k.c. W dalszej kolejności, pozwany podniósł, że zawarł umowę z (...) S.A., a powódka nie stała się stroną w/w umowy, zarzucił, że powódka nie wysłała ani tym bardziej nie doręczyła pozwanemu wydruków faktur, not odsetkowych oraz faktur wymienionych w notach odsetkowych, które załączyła do pozwu. Pozwany dodał, że roszczenie powódki nie istnieje, ponieważ należności wynikające z umowy załączonej do pozwu są uregulowane. Nadto, wskazał, że grupy taryfowe, jednostki miar, ceny jednostkowe, taryfy i stany; liczników wymienione w wydrukach są dowolne. Powódka częściowo podzieliła zarzut pozwanego co do przedawnienia roszczeń i cofnęła pozew w zakresie kwoty 7 263,53 zł.

Mając na uwadze stanowiska stron postępowania, w toku niniejszego postępowania w pierwszej kolejności należało rozważyć skuteczność podniesionego przez pozwanego zarzutu przedawnienia.

Ocena zarzutu przedawnienia wymaga oceny charakteru prawnego umowy łączącej strony niniejszego postępowania. Należy stwierdzić, że przedmiot umowy dotyczył zarówno sprzedaży energii elektrycznej, jak i świadczenia usług przesyłowych przez powódkę na rzecz pozwanego. Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz. U. z 2012 r., poz. 1059 t.j.) dostarczanie energii elektrycznej odbywa się na podstawie umowy sprzedaży lub umowy przesyłowej. Jednocześnie ustawodawca dopuścił możliwość dostarczania energii na podstawie jednej umowy zawierającej postanowienia umowy sprzedaży i umowy o świadczenie usług przesyłania lub dystrybucji tych paliw lub energii, zwanej dalej „umową kompleksową” (art. 5 ust. 3 cytowanej ustawy). Na tej podstawie uznać należało, że łącząca strony umowa posiadała charakter mieszany. W swej treści łączyła elementy dwóch umów nazwanych; umowy sprzedaży energii elektrycznej i umowy przesyłowej. Powyższe skutkowało koniecznością stosowania do roszczeń wynikających z tej umowy przepisy dotyczące zarówno umowy sprzedaży, jak i świadczenia usług przesyłu także w zakresie stosowania instytucji przedawnienia (por. wyrok Sadu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2012 r., sygn. akt IV CSK 201/11, Lex nr 1169148). Zgodnie zatem z art. 554 k.c. roszczenia z tytułu sprzedaży dokonanej w zakresie działalności przedsiębiorstwa sprzedawcy, roszczenia rzemieślników z takiego tytułu oraz roszczenia prowadzących gospodarstwa rolne z tytułu sprzedaży płodów rolnych i leśnych przedawniają się z upływem lat dwóch. Kwestia przedawnienia roszczenia z tytułu umowy o świadczenie usług przesyłowych wynika natomiast z ogólnych przepisów tj. art. 118 k.c., który stanowi że termin przedawnienia dla roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej wynosi trzy lata. W tym miejscu wskazać należy, że umowa o usługi przesyłowe jako umowa nazwana, regulowana przepisami ustawy Prawo energetyczne, nie podlega dyspozycji z art. 750 k.c. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 marca 2004 r., sygn. akt III SK 18/04, OSNP 2004/24/429). Nie znajdowały tutaj także zastosowania przepisy art. 751 k.c. ustalające dwuletni okres przedawnienia. W myśl zaś ogólnej zasady wynikającej z art. 120 § 1 zd. 1 k.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne.

Powódka - uzasadniając zgłoszone w pozwie roszczenie - przedłożyła faktury VAT nr

nr (...) (k. 35-36),nr (...) (k. 37-38),nr (...) (k. 39-40),nr (...) (k. 41-42),nr (...) (k. 43-44) oraz noty odsetkowe (...) (k. 32), (...) (k.33), (...) (k. 34), (...) (k. 45), (...) (k. 46).Mając na uwadze, że wymienione wyżej dokumenty rozliczeniowe obejmowały zarówno należności z umowy sprzedaży energii elektrycznej, jak i umowy przesyłu energii elektrycznej należało dokonać oddzielnej oceny przedawnienia obu rodzajów roszczeń stosownie do obowiązującego dla danego roszczenia terminu przedawnienia.

Stosownie do treści art. 120 § 1 k.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne.

Należności główne wynikające z faktur VAT wystawionych przez powódkę (obejmujące należności z tytułu sprzedaży energii oraz z tytułu usługi przesyłu) stały się wymagalne odpowiednio: dla faktury VAT nr (...) (k. 35-36) z dniem 12 grudnia 2012 roku, dla faktury nr (...) (k. 37-38) z dniem 16 listopada 2012 roku, dla faktury nr (...) (k. 39-40) z dniem 22 października 2012 roku, dla faktury nr (...) (k. 41-42) z dniem 20 września 2012 roku, a dla faktury nr (...) (k. 43-44) z dniem 16 sierpnia 2012 roku.

Należności z tytułu skapitalizowanych odsetek ujęte w notach odsetkowych wystawionych przez powódkę stały się zaś wymagalne odpowiednio: dla noty nr NO 33025647 (k. 32) z dniem 21 czerwca 2013 roku, dla noty (...) (k.33) z dniem 15 lutego 2013 roku, dla noty (...) (k. 34) z dniem 15 lutego 2013 roku, dla noty (...) (k. 45) z dniem 16 marca 2012 roku, dla noty (...) (k. 46) z dniem 27 stycznia 2012 roku.

Pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym – przerywający bieg przedawnienia - został złożony do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie w dniu 13 listopada 2014 roku– zatem po upływie 2-letniego terminu przedawnienia roszczeń z tytułu umowy sprzedaży energii elektrycznej, lecz przed upływem 3 – letniego terminu przedawnienia roszczeń z tytułu umowy przesyłu w odniesieniu do należności z faktur VAT nr (...).

Podniesiony więc przez pozwanego zarzut przedawnienia w odniesieniu do roszczeń z umowy sprzedaży energii elektrycznej uznać należy za zasadny, co też częściowo podzieliła powódka cofając pozew w zakresie roszczenia związanego ze za sprzedażą energii z faktur VAT nr (...). Pozostałe należności z tytułu sprzedaży energii elektrycznej, tj. ujęte w fakturach VAT nr (...), nie uległy przedawnieniu, gdyż stały się wymagalne odpowiednio w z dniem 12 grudnia 2012 roku oraz z dniem 16 listopada 2012 roku, a zatem dwuletni termin przedawnienia nie zakończył biegu przed wytoczeniem powództwa, co z kolei w myśl art. 123 § 1 pkt 1 k..c. doprowadziło do przerwy biegu terminu przedawnienia.

Jeżeli natomiast chodzi o roszczenia powódki wynikające z umowy przesyłu energii elektrycznej, objęte fakturami VAT nr (...) nr (...) nr (...), nr (...) stwierdzić należy, że nie uległy one przedawnieniu, gdyż do dnia wytoczenia powództwa (do dnia 13 listopada 2014 roku) nie upłynął trzyletni termin przedawnienia tych roszczeń.

Powódka poza należnościami głównymi wynikającymi z przedłożonych przez nią faktur VAT, domagała się także skapitalizowanych odsetek w wysokości 1 265,77 zł (początkowo była to kwota 1 997,98 zł, jednak pismem z dnia 3 września 2015 roku powódka cofnęła powództwo w zakresie roszczeń odsetkowych ujętych w dwóch notach, tj. nocie (...) oraz nocie (...)), obliczonych od żądanych należności głównych od dnia ich wymagalności do dnia wniesienia powództwa. Przedmiotowe żądanie znajduje swoją podstawę w 481 k.c., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności. Również w § 5 ust. 1 umowy strony przewidziały, że w przypadku przekroczenia terminów płatności, sprzedającemu będą przysługiwać odsetki ustawowe.

Oceniając zasadność roszczenia powódki o zapłatę skapitalizowanych odsetek, w pierwszej kolejności zaznaczyć należy, że roszczenie o zapłatę odsetek z tytułu opóźnienia traktować należy jako świadczenie okresowe w rozumieniu art. 118 k.c., które ulega przedawnieniu z upływem trzyletniego terminu przedawnienia. Jak przyjmuje się w orzecznictwie roszczenie o odsetki za opóźnienie przedawnia się najpóźniej z chwilą przedawnienia roszczenia głównego. Pogląd ten dotyczy sytuacji, kiedy roszczenie główne uległo przedawnieniu, nie znajduje natomiast zastosowania do takich stanów, w których roszczenie o świadczenie główne wygasło przed upływem terminu przedawnienia, na przykład na skutek jego wykonania. W tej sytuacji nie ma znaczenia upływ terminu przedawnienia roszczenia głównego, lecz następujące przed upływem terminu przedawnienia zdarzenie powodujące wygaśnięcie roszczenia głównego. Wspomniane zdarzenie potwierdza, że roszczenie to istniało i tym samym daje podstawę do uznania, że pozostałe w mocy roszczenia uboczne uległy z chwilą tego zdarzenia niejako przekształceniu w roszczenia samodzielne. W związku z tym przedawnienie ich powinno być odtąd rozpatrywane całkowicie niezależnie. Stąd też nasuwa się wniosek, że ustanowiony w art. 118 k.c. termin przedawnienia roszczeń o świadczenia okresowe stosuje się do roszczeń o odsetki za opóźnienie także wtedy, gdy roszczenie główne ulega przedawnieniu w terminie określonym w art. 554 k.c. (por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 26 stycznia 2005r., III CZP 42/04, OSNC 2005/9/149, wyrok Sąd Najwyższego z dnia 24 maja 2005r., V CK 655/04, Lex/ El. nr 152449).

Przenosząc powyższe na grunt zaistniałego sporu nie ulega wątpliwości, że w odniesieniu do roszczenia o odsetki od należności głównych z umowy sprzedaży energii elektrycznej, które uległy przedawnieniu przed wytoczeniem powództwa w niniejszej sprawie, przedawniło się także roszczenie uboczne o odsetki od tych należności. Powyższe podzieliła sama powódka cofając pozew w zakresie należności ujętych w notach odsetkowych nr (...) oraz nr (...).

Nie uległo natomiast przedawnieniu roszczenie z tytułu odsetek przekształconych w samoistny kapitał od należności, które nie uległy przedawnieniu przed wytoczeniem powództwa, to jest należności wynikających z umów sprzedaży energii elektrycznej i umów przesyłu energii elektrycznej, ujęty w notach nr NO 33025647, nr (...) oraz nr (...)– w łącznej wysokości 2 711 zł, a także skapitalizowane odsetki od należności z tytułu przesyłu energii z faktur (...) – w łącznej wysokości 686,01 zł (na kwotę tę składają się skapitalizowane odsetki od kwoty 817,88 zł ujętej w fakturze VAT nr (...) za okres od dnia 17 sierpnia 2012 roku do dnia 13 listopada 2014 roku w kwocie 238,57 zł, skapitalizowane odsetki od kwoty 817,88 zł ujętej w fakturze VAT nr (...) za okres od dnia 21 września 2012 roku do dnia 13 listopada 2014 roku w kwocie 228,38 zł oraz skapitalizowane odsetki od kwoty 817,88 zł ujętej w fakturze VAT nr (...) za okres od dnia 23 października 2012 roku do dnia 13 listopada 2014 roku). Nadto, powódce należą się także dalsze skapitalizowane odsetki od należności ujętych w notach odsetkowych (...), nr (...) oraz nr (...) w łącznej wysokości 579 zł (na kwotę tę składają się skapitalizowane odsetki od kwoty 782,28 zł wynikającej z noty (...) za okres od dnia 23 października 2012 roku do dnia 13 listopada 2014 roku w wysokości 142,10 zł, skapitalizowane odsetki od kwoty 1 162,36 wynikającej z noty (...) za okres od dnia 15 lutego 2013 roku do dnia 13 listopada 2013 roku w wysokości 263,30 zł oraz skapitalizowane odsetki od kwoty 766,36 zł wynikającej z noty (...) za okres od dnia 15 lutego 2013 roku do dnia 13 listopada 2014 roku w wysokości 173,60 zł), jak również skapitalizowane odsetki od należności za sprzedaż i przesył energii elektrycznej w łącznej wysokości 0,76 zł (tj. skapitalizowane odsetki od kwoty 1 263,92 zł ujętej w fakturze VAT nr (...) za okres od dnia 17 listopada 2012 roku do dnia 13 listopada 2014 roku w wysokości 0,26 zł oraz skapitalizowane odsetki od kwoty 2 703,84 zł z faktury VAT nr (...) za okres od dnia 13 grudnia 2012 roku do dnia 13 listopada 2014 roku w wysokości 0,5 zł).

Reasumując, przyjąć należy, że nie wygasły należności za sprzedaż i dystrybucję energii elektrycznej wynikające z faktur VAT nr (...) w kwocie 1 263,92 zł oraz z faktury VAT nr (...) w kwocie 2 703,84 zł, należności za przesył energii elektrycznej w kwocie 817,88 zł (faktura VAT (...)), w kwocie 817,88 zł (faktura VAT nr (...)), w kwocie 817,88 zł (faktura VAT nr (...)), a także skapitalizowane odsetki od należności za przesył energii

kwocie 782,28 zł (nota nr NO 33025647) w kwocie 1162,36 zł (nota nr NO 33024225) oraz w kwocie 766,36 zł (nota nr NO 33024224). Powódce należą się także skapitalizowane odsetki w łącznej wysokości 1 265,77 zł wyliczone od w/w należności.

W tym miejscu zaznaczyć należy, że Sąd nie podzielił zarzutu pozwanego, że powódka nie była stroną umowy, którą pozwany zawarł z (...) S.A. w S.. Jak bowiem wynika z rejestru KRS powódki, przejęła ona w trybie art. 492 § 1 pkt 1 k.s.h. (...) S.A. w S.. Zgodnie z art. 494 § 1 k.s.h. spółka przejmująca albo nowo zawiązana wstępuje z dniem połączenia we wszystkie prawa i obowiązku spółki przejmowanej albo spółek łączących się przez zawiązanie nowej spółki. W świetle zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego, brak jest podstaw do uznania, że powódka nie świadczyła po przejęciu (...) S.A. w S., usług związanych z przesyłem sprzedawanej energii. Z dokumentów przedłożonych przez powódkę wynika w istocie, że usługa taka była świadczona. Pozwany zaś nie zaproponował dowodów przeciwnych, poprzestając na twierdzeniach. Nie sposób również zaaprobować zarzutów pozwanego co do nie istnienia dochodzonych przez powódkę należności na skutek ich uregulowania przez pozwanego. Pozwany nie wykazał, aby uregulował dochodzone należności, a zgodnie z rozkładem ciężaru dowodu (art. 6 k.c.) to pozwany obowiązany był wykazać fakty, z których wywodził skutki prawne, w tym przypadku fakt wykonania zobowiązania na rzecz powódki. Sąd nie podzielił nadto, argumentacji pozwanego co do dowolności przyjętych za podstawę wyliczeń należności ujętych w dokumentach księgowych – grup taryfowych, jednostek miar, cen jednostkowych, taryf i stanów liczników. W umowie strony zgodnie ustaliły, że odbiorca zalicza się do grupy taryfowej (...). Ceny i stawki opłat za moc i energię elektryczną oraz warunki ich stosowania, określa taryfa dla energii elektrycznej zatwierdzona przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki i opublikowana w Biuletynie tego (...). Wskazania liczników odczytywane będą według ustaleń sprzedającemu, jednak nie rzadziej niż raz w roku (§11 umowy). Dlatego też zarzuty pozwanego w tym przedmiocie uznać należy za bezpodstawne, wysnute na potrzeby niniejszego postępowania celem uniknięcia obowiązku zapłaty.

Podsumowując uprzednie rozważania Sąd stwierdził, że zgłoszony przez pozwanego zarzut przedawnienia okazał się jedynie częściowo uzasadniony. Powyższe spowodowało cofnięcie powództwa w zakresie przedawnionych roszczeń i umorzenie postępowania w tym zakresie. Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd uznał zasadność roszczenia powódki co do należności głównej w wysokości 9 132,40 zł oraz co do skapitalizowanych odsetek w wysokości 1 265,77 zł łącznie w wysokości 10 398,17 zł. Powódka w wystarczający sposób wykazała stosownymi dokumentami zasadność i wysokość roszczenia w zasądzonej wysokości, stąd też powództwo podlegało uwzględnieniu w części dotyczącej kwoty 10 398,17 zł, o czym orzeczono w pkt I sentencji wyroku.

Podstawę roszczeń o zasądzenie odsetek stanowił przepis art. 481§ 1 k.c. i 482 § 1 k.c. Zgodnie z art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Stosownie zaś do art. 482 § 1 k.c. od zaległych odsetek można żądać odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa, chyba że po powstaniu zaległości strony zgodziły się na doliczenie zaległych odsetek do dłużnej sumy

Datę początkową naliczania odsetek ustawowych Sąd ustalił zgodnie z żądaniem strony powodowej, tj. od dnia następującego po dniu wytoczenia powództwa.

Dokonując ustaleń stanu faktycznego w sprawie Sąd oparł się na treści przedłożonych do akt dowodów z dokumentów, których autentyczność i moc dowodowa nie były kwestionowane przez żadną ze stron, a i w ocenie Sądu nie budziły one żadnych wątpliwości.

Konsekwencją powyższego rozstrzygnięcia jest orzeczenie o kosztach zgodnie zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów. Zgodnie z art. 100 zdanie pierwsze k.p.c. w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Wobec powyższego poniesione przez strony koszty procesu należało rozłożyć między stronami odpowiednio do wysokości w jakiej zostały poniesione oraz stosowanie do wyniku postępowania (stopnia uwzględnienia i nieuwzględnienia żądań stron). Przy czym zaznaczyć należy, że w zakresie cofniętego powództwa, to powódka jest uznana za stronę przegrywającą proces. Z kwoty 17 661,70 zł, stanowiącej wartość przedmiotu sporu, została zasądzona kwota 10 398,17 zł, stanowiąca 58,87 % wartości przedmiotu sporu. Zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu (art. 100 k.p.c.) strony powinny ponieść jego koszty w takim stopniu, w jakim przegrały sprawę, a zatem powódka w 41,13 %, a pozwana w 58,87 %.

Koszty procesu wyniosły łącznie 5 057,77 zł w tym po stronie powódki w kwocie 2 640,77 zł (221 zł opłata sądowa od pozwu, 2400 zł wynagrodzenie pełnomocnika, 17 zł opłata skarbowa od pełnomocnictwa oraz 2,77 tytułem pozostałych kosztów – prowizja e-C.), a po stronie pozwanego w kwocie 2 417zł (2 400 zł wynagrodzenie pełnomocnika, 17 zł opłata skarbowa od pełnomocnictwa). Powódkę zgodnie z podaną zasadą powinny obciążyć koszty procesu w kwocie 2 080,26 zł (41,13 % z 5 057,77 zł). Pozwanego natomiast powinny obciążyć koszty procesu w wysokości 2 977,51 zł (58,87 % z 5 057,77 zł). Wobec tego, że powódka faktycznie poniosła wyższe koszty niż powinna, należy jej się od pozwanego różnica wynikająca z porównania powyższych kosztów, a zatem kwota 561 zł Stąd też w pkt IV sentencji wyroku Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 561 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.