Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 października 2013 roku.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący SSA Stanisław Tomasik

Sędziowie SO Tadeusz Węglarek

del. SR Agnieszka Szulc - Wroniszewska (spr.)

Protokolant Agnieszka Olczyk

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Opocznie del. do Prokuratury Okręgowej w Piotrkowie Trybunalskim Anny Jóźwik

po rozpoznaniu w dniu 29 października 2013 roku

sprawy J. B.

oskarżonego z art.286§1 kk

z powodu apelacji wniesionych przez prokuratora i pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego oraz zażalenia obrońcy oskarżonego w przedmiocie ustalenia kosztów procesu

od wyroku Sądu Rejonowego w Opocznie

z dnia 23 maja 2013 roku sygn. akt II K 142/12

na podstawie art. 437 § 1 i 2 kpk, art. 438 pkt 2 kpk, art. 636 § 1 i 2 kpk w zw. z art. 633 kpk i art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 roku z późniejszymi zmianami)

- zmienia zawarte w punkcie 2 wyroku rozstrzygnięcie w zakresie kosztów sądowych w ten sposób, że kwotę wymienioną w punkcie 2 wyroku zasądza od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonego J. B.;

- w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

- zasądza od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonego J. B. kwotę 420,00 (czterysta dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu w postępowaniu odwoławczym;

- kosztami procesu za postępowanie odwoławcze w części dotyczącej apelacji prokuratora obciąża Skarb Państwa;

- zasądza od oskarżyciela posiłkowego (...) S.A. V. (...) w W. Odział w P. kwotę 60,00 (sześćdziesiąt) złotych tytułem opłaty oraz kwotę 10,00 (dziesięć) złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym.

Sygn. akt IV. Ka. 514/13

UZASADNIENIE

J. B. został oskarżony oto, że w dniu 28 kwietnia 2011 roku w m-ci O. woj. (...) w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził Komornika przy Sadzie Rejonowym w Opocznie do niekorzystnego rozporządzenia mieniem należącym do Towarzystwa (...) w W. Oddział w P. w kwocie 26.942,65 zł. , w ten sposób, że przedłożył w postępowaniu egzekucyjnym prowadzonym przez Komornika przy Sądzie Rejonowym w Opocznie wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim o sygn. akt VGNc 1225/09 nakazujący (...) S.A. zapłacić dla niego kwotę 19.440,95 zł. wraz z ustawowymi odsetkami z tytułu odszkodowania za szkodę komunikacyjną wiedząc o tym, że w/w szkoda została już naprawiona w całości poprzez jej wypłacenie przez ubezpieczyciela w dniu 10.06.2009r., 18.09.2009r. i 24.09.2009r. w wyniku czego w/w komornik zajął na rachunku bankowym (...) S.A. kwotę 26.942,65 zł. wraz z opłatami kosztami postępowania w wyniku czego spowodował szkodę w imieniu w/w ubezpieczyciela tj. o przestępstwo z art. 286 §1 kk.

Sąd Rejonowy w Opocznie wyrokiem z dnia 23 maja 2013r. w sprawie sygn. akt II K 142/12 oskarżonego J. B. uniewinnił od popełnienia zarzuconego mu w akcie oskarżenia czynu.

Zasądził od pokrzywdzonego (...) S. A. V. (...)w W.Oddział w P. na rzecz oskarżonego J. B.kwotę 6.487,51 zł. z tytułu poniesionych przez niego kosztów w sprawie, a kosztami postępowania w sprawie obciążył Skarb Państwa.

Powyższy wyrok zaskarżyli wnosząc apelacje: Prokurator Prokuratury Rejonowej w Opocznie oraz pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego (...) S. A. V. (...) w W.. Ponadto obrońca oskarżonego z wyboru złożył zażalenie na rozstrzygnięcie o kosztach procesu zawarte w punkcie 2 wyroku.

Prokurator zaskarżył wyrok na niekorzyść J. B., w całości .

Apelacja Prokuratora wywiedziona z podstawy art. 438 pkt 3 k.p.k. zarzuciła zaskarżonemu wyrokowi błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, polegający na uznaniu przez Sąd I instancji, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy nie dostarczył podstaw do uznania oskarżonego J. B. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, co skutkowało jego uniewinnieniem, podczas gdy prawidłowa ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, oparta na zasadach logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego wskazują na to, że oskarżony dopuścił się popełnienia przestępstwa wyłudzenia, opisanego w akcie oskarżenia. Oskarżyciel podnosił, iż sąd I instancji prawidłowo ustalił przebieg zdarzeń, ale dokonał nieprawidłowej ich oceny. W uzasadnieniu środka odwoławczego położył nacisk na fakt, iż na decyzji z dnia 17 września 2009r. wyraźnie napisano numer szkody oraz to, że kwota z decyzji stanowi „dopłatę do odszkodowania”, a decyzję tą odebrał oskarżony osobiście .

Apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego wywiedziona z podstaw prawnych art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. zarzuciła zaskarżonemu wyrokowi:

–

obrazę przepisów postępowania, mających wpływ na treść orzeczenia tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 2 § 1 pkt 1 i § 2 k.p.k. i art. 4 k.p.k. poprzez nieobiektywne uznanie, że wprowadzenie Komornika Sądowego w błąd przez oskarżonego, nieprawdziwymi twierdzeniami zawartymi we wniosku o wszczęcie postępowania egzekucyjnego, popartymi jednocześnie fałszywym oświadczeniem co do istnienia i wymagalności należności zasądzonej nakazem zapłaty, nie stanowi działania oszukańczego, a przez to, że zamiarem oskarżonego nie było skłonienie umocowanego ustawowo komornika sądowego do rozporządzenia cudzym tj. należącym do oskarżyciela posiłkowego, mieniem;

–

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, polegający na bezzasadnym przyjęciu, że oskarżony J. B. nie miał świadomości co do tego, że w czerwcu 2009r. należność pieniężna w kwocie 18.283,36 zł. została przez oskarżyciela posiłkowego przekazana na rachunek bankowy oskarżonego.

W konsekwencji zarówno oskarżyciel publiczny, jak i pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego wnieśli o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Opocznie.

Zażalenie obrońcy oskarżonego z wyboru dotyczyło rozstrzygnięcia o kosztach, zawartego w punkcie 2 wyroku, zgodnie z którym koszty poniesione przez oskarżonego, związane z wynagrodzeniem jego obrońcy z wyboru, w sytuacji uniewinnienia J. B. od popełnienia zarzucanego mu czynu, zasądzono od oskarżyciela posiłkowego, w sytuacji, gdy zdaniem skarżącego należało je zasądzić od Skarbu Państwa.

Na rozprawie apelacyjnej Prokurator popierał własną skargę apelacyjną i wnioski w niej zawarte, przyłączył się do apelacji oskarżyciela posiłkowego i wniósł o nieuwzględnienie zażalenia obrońcy.

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego popierał własną skargę apelacyjną i wnioski w niej zawarte, przyłączył się do apelacji Prokuratora oraz popierał zażalenie obrońcy.

Obrońca z wyboru oskarżonego J. B. popierał swoje zażalenie i wnosił o nieuwzględnienie apelacji prokuratora i pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacje oskarżyciela publicznego i pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego okazały się być niezasadne, natomiast zażalenie obrońcy oskarżonego okazało się być trafne i uzasadniające w konsekwencji zmianę zaskarżonego orzeczenia w punkcie 2 tj. w części dotyczącej rozstrzygnięcia o kosztach procesu przypadających oskarżonemu za postępowanie I instancyjne.

Nietrafne są zarzuty podniesione w apelacji prokuratora i pełnomocnika (...) S.A. dotyczący błędu w ustaleniach faktycznych i obrazy przepisów postępowania. Wbrew twierdzeniom zawartym w obu w/w środkach odwoławczych, ustalenia poczynione przez Sąd I instancji, a dotyczące braku możliwości przypisania sprawstwa oskarżonemu w zakresie czynu z art. 286 § 1 k.k., są prawidłowe, gdyż stanowią wynik nie budzącej żadnych zastrzeżeń oceny zebranych w sprawie dowodów. Skarżący nie wykazali w żaden sposób, aby rozumowanie Sądu pierwszej instancji, przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów było wadliwe, bądź nielogiczne. Zarzuty stawiane w apelacjach mają charakter polemiczny i opierają się wyłącznie na subiektywnej ocenie zebranych w sprawie dowodów.

W tym także miejscu Sąd Okręgowy zauważa, że sam oskarżyciel publiczny podkreślał we wniesionym środku odwoławczym, iż Sąd I instancji prawidłowo ustalił przebieg zdarzeń, natomiast skarżący nie zgadzał się z ostateczną ich oceną i wyciągniętymi wnioskami.

Do poczynienia ustaleń faktycznych w zakresie braku sprawstwa oskarżonego, co do zarzucanego mu oszustwa, uprawniały Sąd I instancji głównie wyjaśnienia samego oskarżonego, zeznania świadka A. F. (1), a ponadto załączone do akt liczne dokumenty dotyczące wypłaty dla firmy K.N.S. odszkodowania za dokonaną naprawę pojazdu S. (...) nr rej. (...) W. B. i prowadzonych w tym przedmiocie postępowań cywilnych. Wbrew twierdzeniom oskarżycieli Sąd I instancji przy wydaniu zaskarżonego wyroku miał na uwadze całokształt ujawnionego w sprawie materiału dowodowego oraz wnikliwie i starannie rozważył wszystkie zebrane w sprawie dowody przemawiające zarówno na korzyść i na niekorzyść oskarżonego, a w sporządzonym uzasadnieniu przedstawił w sposób przekonywujący dlaczego dał wiarę określonym dowodom i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Argumentacja zaprezentowana przez Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku nie narusza w żaden sposób zasady swobodnej oceny dowodów. Swobodna ocena dowodów nakazuje bowiem, aby Sąd ocenił znaczenie, moc i wiarygodność materiału dowodowego w sprawie na podstawie wewnętrznego przekonania z uwzględnieniem wiedzy oraz doświadczenia życiowego, nie będąc przy tym związany żadnymi ustawowymi regułami dowodowymi. To właśnie owe zasady doświadczenia życiowego oraz logicznego rozumowania przy dodatkowym uwzględnieniu ilości spraw odszkodowawczych wszczynanych przez firmy oskarżonego przed Sądem Rejonowym w Piotrkowie Trybunalskim V Wydział Gospodarczy, uzasadniały wnioski , jakie na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego wyciągnął sad meriti.

Nie jest trafny zarzut apelacji Prokuratora, iż skoro decyzję (...) S.A.z dnia17 września 2009 roku - gdzie wyraźnie napisano numer szkody oraz zaznaczono, że kwota z decyzji stanowi dopłatę do odszkodowania - oskarżony odebrał w dniu 18 września 2009r. osobiście, tak samo jak pieniądze z niej wynikające, to nie można uznać za wiarygodne jego wyjaśniań, zgodnie z którymi oskarżony nie miał orientacji w sprawach odszkodowań. Taki wniosek byłby uzasadniony, gdyby współpraca oskarżonego z Towarzystwem (...) S.Abyła jednorazowa, czy choćby niezbyt nieliczna. W takim bowiem układzie trudno byłoby uznać, że logika i doświadczenie życiowe, uzasadniają „niezauważenie” wpływu na konto firmy kwoty rzędu blisko 20 tys. złotych od oznaczonego podmiotu gospodarczego. Taki wpływ, z racji wysokości kwoty i nazwy kontrahenta, powinien być zostać zauważony, tym bardziej więc, wypłata kwoty znacznie mniejszej, aniżeli oczekiwana, musiałoby wzbudzić uwagę i zainteresowanie sprawą. Sąd Okręgowy zważył, iż decyzja z dnia 17 września 2009r. dotycząca przyznania z tytułu naprawy pojazdu S. (...)kwoty 1157,59 zł. faktycznie została odebrana osobiście przez J. B., który - jak to zgodnie wyjaśnił oskarżony i zeznał pracownik oskarżyciela posiłkowego A. F. (2), często osobiście odwiedzał (...)oddział(...). W tym także miejscu należy podnieść znany sądowi z urzędu, fakt prowadzenia przez oskarżonego w ramach dwóch prowadzonych firm tj. B.i K.N.S ogromnej liczny spraw cywilnych o wypłatę odszkodowań ( rzędu ok.50- 80 nowych w każdym miesiącu), w tym bardzo wielu właśnie przeciwko (...) S.A.Zgodnie z dokonanymi ustaleniami faktycznymi oskarżony współpracuje w zakresie działalności obu w/w firm z oskarżycielem posiłkowym, a współpraca ta jest tak rozbudowana, iż z jednej strony: oskarżony nie zauważył dokonanej w dniu 10.06.2009r. wpłaty kwoty 18.283,36 zł., co skutkowało wniesieniem przez niego pozwu o wydanie nakazu zapłaty, a z drugiej strony: dopiero po około miesiącu czasu od dokonanego zajęcia komorniczego (...) S.A.wyjaśnił sprawę ustalając, że doszło do podwójnej wypłaty z jego strony. Okoliczność dotycząca oskarżyciela posiłkowego wynika z zeznań A. F. (1), pełniącego w owym czasie funkcje likwidatora szkód w firmie (...), które to zeznania słusznie uznano za wiarygodny materiał dowodowy. O wielkości współpracy pomiędzy oskarżonym, a oskarżycielem posiłkowym i innymi towarzystwami ubezpieczeniowymi, świadczy niebudzące dla Sądu ustalenie, iż gdyby oskarżony w momencie składania pozwu o wydanie nakazu zapłaty, a wiec przed datą jego wydania w dniu 26.06.2009r., miał świadomość tj. wiedział, iż dochodzona kwota została przez pokrzywdzonego zapłacona, nie wystąpiłby z takim pozwem, bądź go cofnął. Przecież postępując w ten sposób tj. składając pozew o zapłatę, oskarżony naraził się na oczywiste przegranie sprawy cywilnej, a co za tym idzie na obciążenie siebie kosztami wynagrodzenia wygrywającego sprawę pełnomocnika strony pozwanej. Fakt, iż sprawę ta wygrał wynikał jedynie z „gapiostwa” pozwanego, który spóźnił się ze sprzeciwem od nakazu zapłaty. Tak rozbudowana współpraca, to niewątpliwie bardzo duża ilość wpłat dokonywanych na konto firmy (...), czy osobiście do jego rąk. Oskarżony wyjaśnił, iż zatrudnia wielu pracowników, miedzy innymi w dziale księgowym oraz współpracuje z dwoma radcami prawnymi i dwoma adwokatami, a kwota 20-25 tys. złotych to dzienne wydatki jego firm związane z obsługą spraw sądowych. Opisał także jak wygląda obieg dokumentów związanym z ewentualnym dochodzeniem odszkodowań na drodze cywilnej. Z ustaleń faktycznych dokonanych przez sąd I instancji oraz zasad logiki wynika, że oskarżony nie byłby w stanie samodzielnie nadzorować wszystkich wpłat i wypłat dokonywanych na konta prowadzonych firm oraz nadzorować wszystkich prowadzonych postępowań sądowych, czy komorniczych.

Sąd Okręgowy zważył, że w toku postępowania I instancyjnego żadna ze stron procesu nie wnioskowała o dodatkowe ustalanie danych, czy choćby ilości osób zatrudnianych przez oskarżonego w dziale księgowym zajmujących się bieżącym monitorowanym operacji na rachunku bankowym firmy, w szczególności Prokurator sam nie przeprowadził dowodu z zeznań takich osób w toku prowadzonego śledztwa, ani też nie widział takiej potrzeby w toku postępowania sądowego. Nie wnosił także o przeprowadzenie przed Sądem dowodu z zeznań wspólnika J. B. w firmie K.N.S. - jego ojca E., który przesłuchany w toku śledztwa nie skorzystał ze swoich uprawnień do ewentualnej odmowy składania zeznań i jedyne, co przekazał organom ścigania, to potwierdzenie wyjaśnień syna, zgodnie z którymi wszelkimi sprawami związanymi z wypłatą , czy dochodzeniem odszkodowania, zajmuje się tylko J. B. i to on posiada wiedzę w tym zakresie. Podniesione powyżej uwagi dotyczące ilości spraw prowadzonych przez firmę K.N.S. i wielkości współpracy oskarżonego z oskarżycielem posiłkowym, uczyniły w tej sytuacji nieuzasadnionymi wnioski oskarżyciela publicznego, o przeprowadzenie dowodu z zeznań pracowników działu księgowego i E. B., składane w toku postępowania odwoławczego.

Słusznie zauważa sąd I instancji, iż na brak należytego zarejestrowania kwoty 18.283,36 zł. wpłynął także fakt, iż kosztorys naprawy wystawiony przez firmę oskarżonego opiewał na inną, wyższą kwotę tj. 19.441,52 zł. Ponadto sama kwestia doręczenia przesyłki pocztowej, w której miała znajdować się decyzja (...) S.A.z dnia 8 czerwca 2009r. dotycząca kwoty 18.283,36zł. nie jest jednoznaczna, nie potwierdzono bowiem ( bo nie ma takiej fizycznej możliwości), jakie dokładnie pisma znajdowały się w przesyłkach pocztowych. Sam pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego podając numer konkretnej przesyłki podał, iż jest to prawdopodobnie numer przesyłki zawierającej decyzję (...) dnia 8 czerwca 2009r.

Oskarżyciel publiczny wysuwa jeszcze dalej idący wniosek , a mianowicie, że oskarżony celowo zataił przez swoimi pracownikami zajmującymi się sprawami księgowymi, wiedzę o wpływie na konto, a częściowo o osobistym odebraniu, całej kwoty odszkodowania od pokrzywdzonego. Sąd Okręgowy zważył, że wniosek taki nie znajduje logicznego uzasadnienia. Przy ustalonych wielkościach działalności gospodarczej oskarżonego i wielkościach wpływu na konto firm, doświadczenie przeczy, by wpłata dokonana jawne na takie konto, była niezauważalna dla pracowników, czy praciwnika, mającego dostęp do księgowości. Trudno także znaleźć uzasadnienie, dlaczego oskarżony miały zataić jakieś wpłaty przed swoimi pracownikami, skoro występując w wnioskiem o wszczęcie postępowania egzekucyjnego, narażał się jednocześnie na ewentualne uznanie, iż otrzymane w ten sposób pieniądze będą nieprzysługującym mu świadczeniem. W tym miejscu Sąd Okręgowy zaważa, że wersja o braku bezprawności w dochodzeniu odszkodowania na drodze egzekucji komorniczej, pojawia się w pismach obrońcy oskarżonego, a nie w samych wyjaśnieniach J. B., co zapewne było związane z prowadzoną równolegle do postępowania I instancyjnego sprawą cywilną o zwrot nienależnego świadczenia ( V GC 1037/12). Oskarżony wskazywał natomiast na inne uzasadnienie swoich zachowań i to one podlegały ocenie sądu. W tym miejscu należy także podnieść, że nie znajduje potwierdzenia teza stawiana przez obrońcę oskarżonego, jakoby cywilistyczny brak bezprawności działania J. B., sam w sobie ekskulpował zachowania oskarżonego na gruncie prawa karnego. Kwestia winy jest bowiem pochodną wielu ustaleń dokonywanych przez sąd karny.

Podobnie za chybiony uznać należy zarzut pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego, iż samo skierowanie przez J. B. sprawy do komornika sądowego i złożenie fałszywe oświadczenie, co do istnienia i wymagalności zasądzonej wyrokiem V GNc 1225/09, potwierdza świadomość oskarżonego, że dochodzoną kwotę pokrzywdzony już mu zapłacił. Sąd Okręgowy zważył, że odmienna ocena materiału dowodowego dokonana przez sąd meriti w tym zakresie, jest prawidłowa. Tylko bowiem przy przyjęciu, iż J. B. nie tylko wiedział o wcześniejszej zapłacie, ale też o tym, że istnienie zasądzającego wyroku, mimo faktycznej zapłaty świadczenia nim objętego, nie wzruszy prawidłowości wszczętej egzekucji komorniczej i doprowadzi do uzyskania podwójnej zapłaty, można byłoby rozważać, czy jego działania związane w wszczęciem postępowania egzekucyjnego, było celowym i zamierzonym wyłudzeniem zapłaty drugi raz tej samej zapłaconej już kwoty. Taki jednak wniosek, przy uwzględnieniu zasad doświadczenia życiowego, nie znajduje uzasadnienia w dokonanych ustaleniach faktycznych. J. B. jest z wykształcenia technikiem mechanikiem. Dla prowadzenia spraw sądowych, zatrudnia wykwalifikowanych fachowców (radcy prawni i adwokaci). Zainicjowanie postępowania egzekucyjnego doprowadziło do wszczęcia dwóch sprawy cywilnych przeciwko oskarżonemu, mających na celu, czy to umorzenie postępowania egzekucyjnego, czy odzyskanie wypłaconej podwójnie kwoty jako zwrot nienależnego świadczenia ( V GC 1037/12). Sprawy te, jakkolwiek zakończone ostatecznie pomyślnie dla oskarżonego, oznaczały, że oskarżony był jednak narażony na ewentualny negatywny ich wynik. Wreszcie ewentualne celowe postępowanie w sposób wskazany w apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego, niezwykle przebiegłe i wyrafinowane, kłóci się z jednoczesnym w takiej sytuacji narażaniem się oskarżonego na ewentualne zarzuty karne związane z przywłaszczeniem pieniędzy, czy ich wyłudzeniem. Tak przecież ostatecznie stało się w odniesieniu do J. B., bo organ oskarżycielki postawił go w stan oskarżenia o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. Sąd Okręgowy zważył, że uwypuklany w środku odwoławczym, wniesionym w imieniu pokrzywdzonego, fakt złożenia oświadczenia od „istnieniu i wymagalności” długu, jest pismem podpisanym przez obu właścicieli firmy K.N.S (k.72-73) i zawiera sformułowania o braku zasadności zaliczenia przez nich wpłaty z dnia 10 czerwca 2009r. jako wykonania nakazu zapłaty z daty późniejszej tj. z dnia 26 czerwca 2009r. Sam wniosek w tym przedmiocie, nie przesadza jeszcze o oszukańczych zamiarach jednego z właścicieli wobec InterRisku w momencie składania wniosku o wszczęcie egzekucji przez wynajętego dla potrzeb K.N.S. adwokata i w chwili wyegzekwowania kwoty przez komornika. Przestępstwo wyłudzenia wymaga udowodnienia celowego działania sprawcy i bardzo szczególnego, kierunkowego zamiaru pokrzywdzenia pokrzywdzonego, poprzez wprowadzenie w błąd, czy też z jego wykorzystaniem. Zdaniem sądu okręgowego dokonana ocena zgromadzonego materiału dowodowego, przy uwzględnieniu zasado jakich mowa w art. 7 k.p.k., nie pozwalała na przyjęcie działania J. B. w szczególny, wskazany powyżej, oszukańczy sposób.

Reasumując: ocena zachowania J. B. dokonana przez sąd I instancji w kontekście braku wyczerpania przez oskarżonego J. B. znamion przestępstwa z art. 268 § 1 k.k. jest prawidłowa.

W tym także miejscu Sąd Okręgowy zauważa, iż przedmiotowa sprawa dotyczyła zarzutu oszustwa dokonanego w dniu 28 kwietnia 2011r. Nie była natomiast przedmiotem niniejszego postępowania kwestia prawidłowości postepowania oskarżonego, pod kątem ewentualnego przywłaszczenia mienia w postaci przyjęcia wpłaconej przez oskarżyciela posiłkowego w dniu 10 czerwca 2009r. kwoty 18.283,36 zł. w tej dacie, bądź w okresie od tej daty do dnia obecnego, w szczególności po powzięciu informacji o fakcie podwójnej wpłaty. Zakres czasowy obu w/w zachowań oraz sposób postępowania w obu sprawach jest natomiast całkowicie odmienny.

Trafny jest natomiast zarzut podniesiony w zażaleniu obrońcy oskarżonego, a dotyczący kwestii zasądzenia na rzecz J. B. wnioskowanej przez jego obrońcę kwoty z tytułu zwrotu poniesionych kosztów związanych z obroną udzieloną oskarżonemu z wyboru w toku postępowania I instancyjnego. W myśl art. 632 pkt 2 k.p.k. jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, w razie uniewinnienia w sprawach z oskarżenia publicznego, koszty procesu ponosi Skarb Państwa. Z powyższego wynika, że w razie uniewinnienia zasadą jest zwrot przez Skarb Państwa uzasadnionych wydatków poniesionych przez oskarżonego, w tym wydatków z tytułu ustanowienia jednego obrońcy. Wnosząc zażalenie na rozstrzygnięcie zawarte w punkcie 2 wyroku, obrońca podniósł, iż mylnie w sytuacji uniewinnienia jego klienta, wydatkami związanymi z ustanowieniem obrońcy obciążono oskarżyciela posiłkowego. Z uwagi na brzmienie art. 632 pkt 2 k.p.k., zażalenie obrońcy jest uzasadnione. Takie wydatki powinny zostać zasądzone na rzecz J. B. od Skarbu Państwa, a nie od (...) S.A V. (...) w W. Oddział w P. i w tym zakresie zaskarżony wyrok należało zmienić.

Mając na uwadze podniesione powyżej rozważania, zaskarżony wyrok należało zmienić w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach procesu przypadających oskarżonemu za postępowanie I instancyjne ( pkt 2 wyroku), zasadzając kwotę poniesioną przez w/w z tytułu udzielonej mu obrony od Skarbu Państwa.

W pozostałym zakresie wyrok, jako odpowiadający prawu, utrzymano w mocy.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono w oparciu o przepisy powołane w części dyspozytywnej orzeczenia