Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 stycznia 2018 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Paulina Kowalczyk

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 19 października 2017 r. i 9 stycznia 2018 r. sprawy przeciwko V. G., c. Z. i R., ur. (...) w W.

obwinionej o to że:

1. W dniu 19 stycznia 2017 r., tj. siedem dni od daty otrzymania ostatniego pisma wysłanego na adres zameldowania, będąc właścicielem pojazdu marki C. o numerze rejestracyjnym (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej, nie wskazała komu powierzyła pojazd do kierowania lub używania w dniu 6 maja 2016 r. ok. godz. 16.00;

2. W piśmie z dnia 21 października 2016 r., będąc właścicielem pojazdu marki C. o numerze rejestracyjnym (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej, nie wskazała komu powierzyła pojazd do kierowania lub używania w dniu 19 maja 2016 r. ok. godz. 14.35;

3. W piśmie z dnia 21 października 2016 r., będąc właścicielem pojazdu marki C. o numerze rejestracyjnym (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej, nie wskazała komu powierzyła pojazd do kierowania lub używania w dniu 21 maja 2016 r. ok. godz. 8.05;

4. W piśmie z dnia 21 października 2016 r., będąc właścicielem pojazdu marki C. o numerze rejestracyjnym (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej, nie wskazała komu powierzyła pojazd do kierowania lub używania w dniu 31 maja 2016 r. ok. godz. 10.55;

5. W piśmie z dnia 21 października 2016 r., będąc właścicielem pojazdu marki C. o numerze rejestracyjnym (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej, nie wskazała komu powierzyła pojazd do kierowania lub używania w dniu 11 czerwca 2016 r. ok. godz. 8.10;

6. W piśmie z dnia 21 października 2016 r., będąc właścicielem pojazdu marki C. o numerze rejestracyjnym (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej, nie wskazała komu powierzyła pojazd do kierowania lub używania w dniu 16 czerwca 2016 r. ok. godz. 14.15;

7. W piśmie z dnia 21 października 2016 r., będąc właścicielem pojazdu marki C. o numerze rejestracyjnym (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej, nie wskazała komu powierzyła pojazd do kierowania lub używania w dniu 21 czerwca 2016 r. ok. godz. 10.05;

8. W piśmie z dnia 21 października 2016 r., będąc właścicielem pojazdu marki C. o numerze rejestracyjnym (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej, nie wskazała komu powierzyła pojazd do kierowania lub używania w dniu 5 lipca 2016 r. ok. godz. 13.25;

9. W piśmie z dnia 21 października 2016 r., będąc właścicielem pojazdu marki T. o numerze rejestracyjnym (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej, nie wskazała komu powierzyła pojazd do kierowania lub używania w dniu 18 maja 2016 r. ok. godz. 9.15;

10. W piśmie z dnia 21 października 2016 r., będąc właścicielem pojazdu marki T. o numerze rejestracyjnym (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej, nie wskazała komu powierzyła pojazd do kierowania lub używania w dniu 19 maja 2016 r. ok. godz. 14.35;

11. W piśmie z dnia 21 października 2016 r., będąc właścicielem pojazdu marki T. o numerze rejestracyjnym (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej, nie wskazała komu powierzyła pojazd do kierowania lub używania w dniu 2 czerwca 2016 r. ok. godz. 10.20;

12. W piśmie z dnia 21 października 2016 r., będąc właścicielem pojazdu marki T. o numerze rejestracyjnym (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej, nie wskazała komu powierzyła pojazd do kierowania lub używania w dniu 8 czerwca 2016 r. ok. godz. 10.15;

13. W piśmie z dnia 21 października 2016 r., będąc właścicielem pojazdu marki T. o numerze rejestracyjnym (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej, nie wskazała komu powierzyła pojazd do kierowania lub używania w dniu 9 czerwca 2016 r. ok. godz. 13.10;

14. W piśmie z dnia 21 października 2016 r., będąc właścicielem pojazdu marki T. o numerze rejestracyjnym (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej, nie wskazała komu powierzyła pojazd do kierowania lub używania w dniu 10 czerwca 2016 r. ok. godz. 12.15;

15. W piśmie z dnia 25 listopada 2016 r., będąc właścicielem pojazdu marki T. o numerze rejestracyjnym (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej, nie wskazała komu powierzyła pojazd do kierowania lub używania w dniu 23 czerwca 2016 r. ok. godz. 12.55;

16. W piśmie z dnia 21 października 2016 r., będąc właścicielem pojazdu marki T. o numerze rejestracyjnym (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej, nie wskazała komu powierzyła pojazd do kierowania lub używania w dniu 24 czerwca 2016 r. ok. godz. 9.15;

17. W piśmie z dnia 21 października 2016 r., będąc właścicielem pojazdu marki T. o numerze rejestracyjnym (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej, nie wskazała komu powierzyła pojazd do kierowania lub używania w dniu 11 lipca 2016 r. ok. godz. 10.05;

18. W piśmie z dnia 21 października 2016 r., będąc właścicielem pojazdu marki T. o numerze rejestracyjnym (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej, nie wskazała komu powierzyła pojazd do kierowania lub używania w dniu 12 lipca 2016 r. ok. godz. 11.00,

tj. za wykroczenia z art. 96 § 3 kw w zw. z art. 78 ust. 4 Ustawy z dnia 20.06.97 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. Nr 108 poz. 908 z późn. zm.)

orzeka

I.  Obwinioną V. G. uznaje za winną popełnienia zarzucanych jej czynów i za to na podstawie art. 96 § 3 kw w zw. z art. 9 § 2 kw wymierza jej karę grzywny w wysokości 1800 ( tysiąc osiemset) złotych.

II.  Zasądza od obwinionej 180 ( sto osiemdziesiąt) złotych tytułem opłaty, obciąża ją kosztami postępowania w sprawie w kwocie 120 ( sto dwadzieścia) złotych.

Sygn. akt V W 2235/17

UZASADNIENIE

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 18 maja 2016 r. ok. godz. 9:15 Straż Miejska (...) W. ujawniła wykroczenie polegające na postoju pojazdu z dala od krawędzi jezdni przez kierującego pojazdem marki T. o nr rej. (...), tj. czyn z art. 97 kw. W dniu 19 maja 2016 r. ok. godz. 14:35 ujawnione zostało wykroczenie polegające na niezastosowaniu się do znaku drogowego B-36 „zakaz zatrzymywania się” przez kierującego wyżej wymienionym pojazdem, tj. czyn z art. 92 § 1 kw. W tym samym czasie ujawnione zostało również wykroczenie polegające na niezastosowaniu się do znaku drogowego B-36 „zakaz zatrzymywania się” przez kierującego pojazdem marki C. o nr rej. (...), tj. czyn z art. 92 § 1 kw. Następnie w dniach 21 maja 2016 r. ok. godz. 8:05 oraz 31 maja 2016 r. ok. godz. 10:55 ujawniono wykroczenia polegające na postoju pojazdu na chodniku z dala od krawędzi jezdni popełnione przez kierującego wyżej wskazanym pojazdem, tj. czyny z art. 97 kw. Kolejne wykroczenie polegające na postoju pojazdu z dala od krawędzi jezdni, tj. czyn z art. 97 kw i popełnione przez kierującego samochodem marki T. o nr rej. (...) ujawnione zostało w dniu 2 czerwca 2016 r. ok. godz. 10:20. Następnie w dniu 6 czerwca 2016 r. ok. godz. 16:00 Straż Miejska ujawniła wykroczenie polegające na postoju pojazdu z dala od krawędzi jezdni popełnione przez kierującego samochodem marki C. o nr rej. (...), tj. czyn z art. 97 kw. W dniach 8 czerwca 2016 r. ok. godz. 10:15 i 9 czerwca 2016 r. ok. godz. 13:10 ujawnione zostały natomiast wykroczenia polegające na postoju pojazdu na chodniku z dala od krawędzi jezdni, tj. czyny z art. 97 kw. Zostały one popełnione przez kierującego samochodem marki T. o nr rej. (...). Następnie w dniu 10 czerwca 2016 r. ok. godz. 12:15 Straż Miejska ujawniła wykroczenie kierującego wyżej wskazanym pojazdem, które polegało na jego postoju z dala od krawędzi jezdni, tj. czyn z art. 97 kw. Kolejne wykroczenia polegające na postoju pojazdu na chodniku z dala od krawędzi jezdni, tj. czyny z art. 97 kw, dotyczące pojazdu marki C. o nr rej. (...) ujawnione zostały w dniach 11 czerwca 2016 r. ok. godz. 8:10, 16 czerwca 2016 r. ok. godz. 14:15 i 21 czerwca 2016 r. ok. godz. 10:05. W dniu 23 czerwca 2016 r. ok. godz. 12:55 i 24 czerwca 2016 r. ok. godz. 9:15 ujawniono te same wykroczenie popełnione tym razem przez prowadzącego samochód marki T. o nr rej. (...). W dniu 5 lipca 2016 r. ok. godz. 13:25 ujawnione zostało wykroczenie polegające na postoju pojazdów marki C. o nr rej. (...) i T. o nr rej. (...) na chodniku z dala od krawędzi jezdni oraz niezastosowaniu się przez kierujących tymi pojazdami do znaku B-36 „zakaz zatrzymywania się”, tj. czyny z art. 92 § 1 kw oraz art. 97 kw. Natomiast w dniach 11 lipca 2016 r. ok. godz. 10:05 i 12 lipca 2016 r. ok. godz. 11:00 ujawniono wykroczenie kierującego samochodem marki T. o nr rej. (...), które polegało na postoju pojazdu z dala od krawędzi jezdni, tj. czyn z art. 97 kw. Wszystkie wykroczenia zostały popełnione pod tym samym adresem, tj. przy ul. (...) w W..

Z uwagi na powyższe Straż Miejska wezwała następnie właścicielkę wskazanych wyżej pojazdów, tj. samochodów marki C. o nr rej. (...) i T. o nr rej. (...) – V. G. do wskazania kierujących pojazdami lub użytkowników tych pojazdów w wymienionych wyżej dniach. Wezwania zostały osobiście odebrane przez adresatkę. W odpowiedzi na powyższe obwiniona wysłała do Straży Miejskiej pisma datowane na 21 października 2016 r. i 25 listopada 2016 r., w których nie wskazała, komu powierzyła pojazdy do kierowania lub używania w wyżej wymienionych dniach. Na wezwanie Straży Miejskiej dotyczące zdarzenia z dnia 6 maja 2016 r. obwiniona nie ustosunkowała się w zakreślonym terminie.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

1.  notatek urzędowych - k. 1, 7, 15, 23, 34, 42, 50, 58, 71, 80, 88, 97, 105, 113

2.  zdjęć - k. 2, 8, 16, 24, 35, 43, 51, 59, 72, 81, 89, 98, 106, 114

3.  wezwań - k. 3, 5, 9, 11, 17, 19, 25, 27, 36, 38, 44, 46, 52, 54, 60, 62, 73, 76, 82, 84, 90, 92, 99, 101, 107, 109, 115, 117

4.  potwierdzeń odbioru - k. 4, 6, 12, 20, 28, 39, 47, 55, 63, 77, 85, 93, 102, 110, 118

5.  pism obwinionej - k. 13, 21, 29, 40, 56, 64, 78, 86, 94, 103, 111, 119

Obwiniona V. G. w toku całego postępowania nie przyznała się do zarzucanych jej czynów. Obwiniona stawiła się na rozprawę i wyjaśniła, że prowadzi działalność gospodarczą. Potwierdziła, iż jest właścicielką przedmiotowych samochodów. Podniosła jednak, że nie jest ich jedynym użytkownikiem. Dodała, że odpowiadała na wezwania Straży Miejskiej, ale z uwagi na brak informacji, nie mogła wskazać konkretnych osób, które korzystały z samochodów w wymienionych wyżej dniach. Z uwagi na to, że jest kilku użytkowników pojazdów a obwiniona nie prowadzi rejestru, nie pamiętała, którego z nich powinna wskazać, a ponadto pomimo składanych próśb nie dostała żadnych dodatkowych informacji lub zdjęć, które ułatwiłyby jej wypełnienie obowiązku. Uznała, że wobec powyższego wystosowane przez nią pisma będą wystarczającą odpowiedzią na kierowane do niej wezwania. Obwiniona dodała, że w kręgu osób, które korzystały z samochodów może być jej były mąż.

Sąd zważył, co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę V. G. w odniesieniu do przypisanych jej czynów.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionej w zakresie, w którym potwierdziła ona fakt, iż jest właścicielką pojazdów marki C. o nr rej. (...) i T. o nr rej. (...) oraz poinformowała, że prowadzi działalność gospodarczą, zatrudnia pracowników i w związku z tym samochodu używane są przez kilka osób. Fakt otrzymania wezwań i nie udzielenia nań odpowiedzi został z kolei potwierdzony ujawnionymi w toku przewodu sądowego dokumentami.

Sąd odmówił przyznania waloru wiarygodności wyjaśnieniom obwinionej w pozostałej części, w której zaprzeczała on swojemu sprawstwu. Takie twierdzenia stanowią jedynie linię obrony przyjętą przez obwinioną w celu uniknięcia ukarania za popełnione wykroczenia.

Przeprowadzone na rozprawie głównej dowody w postaci dokumentów, ze względu na swój charakter i rzeczowy walor, nie budziły wątpliwości co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. Żadna ze stron nie kwestionowała przy tym ich zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Należy na wstępie podkreślić, że w niniejszym postępowaniu niewątpliwe jest, iż w dniach 18 maja 2016 r. ok. godz. 9:15, 19 maja 2016 r. ok. godz. 14:35, 21 maja 2016 r. ok. godz. 8:05, 31 maja 2016 r. ok. godz. 10:55, 2 czerwca 2016 r. ok. godz. 10:20, 6 czerwca 2016 r. ok. godz. 16:00, 8 czerwca 2016 r. ok. godz. 10:15, 9 czerwca 2016 r. ok. godz. 13:10, 10 czerwca 2016 r. ok. godz. 12:15, 11 czerwca 2016 r. ok. godz. 8:10, 16 czerwca 2016 r. ok. godz. 14:15, 21 czerwca 2016 r. ok. godz. 10:05, 23 czerwca 2016 r. ok. godz. 12:55, 24 czerwca 2016 r. ok. godz. 9:15, 5 lipca 2016 r. ok. godz. 13:25, 11 lipca 2016 r. ok. godz. 10:05 i 12 lipca 2016 r. ok. godz. 11:00 przy ul. (...) w W. ujawnione zostały wykroczenia drogowe polegające na postoju pojazdów z dala od krawędzi jezdni, postoju pojazdów na chodniku z dala od krawędzi jezdni oraz niestosowania się do znaku drogowego B-36 „zakaz zatrzymywania się” przez kierujących pojazdami marki C. o nr rej. (...) i T. o nr rej. (...), tj. czyny z art. 92 § 1 i art. 97 kw. Potwierdziły to zebrane w sprawie dowody w postaci notatek urzędowych / k. 1, 7, 15, 23, 34, 42, 50, 58, 71, 80, 88, 97, 105, 113/ oraz zdjęć / k. 2, 8, 16, 24, 35, 43, 51, 59, 72, 81, 89, 98, 106, 114/.

Nie ulega również wątpliwości, iż właścicielka przedmiotowych pojazdów, tj. obwiniona została skutecznie wezwana przez Straż Miejską (...) W. do wskazania kierujących pojazdami lub ich użytkowników w wymienionych wyżej dniach.

Ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie, Sąd wziął także pod uwagę stanowisko obwinionej, zawarte w argumentacji powołanej w pismach kierowanych do Straży Miejskiej /k. 13, 21, 29, 40, 56, 64, 78, 86, 94, 103, 111, 119/. Stanowisko to formułuje m.in. tezę, jakoby właścicielka pojazdu nie miała żadnych obowiązków ustawowych wynikających z art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym.

W ocenie Sądu nie ma wątpliwości, że twierdzenia obwinionej stanowią wyłącznie przyjętą przez nią linię obrony i obliczone są na uniknięcie odpowiedzialności za zarzucone czyny.

Zgodnie z art. 96 § 3 kw, karze grzywny podlega ten, kto wbrew obowiązkowi nie wskaże na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Wykroczenie określone w art. 96 § 3 kw ma na celu m.in. ustalenie kierującego pojazdem w razie popełnienia przestępstwa lub popełnienia wykroczenia z udziałem tego pojazdu. Przepis ten odnosi się wprost do obowiązku wynikającego z art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym, zgodnie z którym właściciel lub posiadacz pojazdu jest obowiązany wskazać na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, chyba że pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec. W niniejszej sprawie obwiniona nie wykazała, aby spełnione zostały powyższe przesłanki.

W ocenie Sądu udzielenie odpowiedzi wymijającej, bądź też zasłanianie się niepamięcią, czy też brakiem wiedzy w związku z nieprowadzeniem rejestrów może być uznane za przejaw zachowania sprawczego z art. 96 § 3 kw (podobnie postanowienie Sądu Okręgowego w Białymstoku z dnia 26 września 2012 r., sygn. akt VIII Kz 444/12). Niewskazaniem osoby, której powierzony został pojazd do kierowania lub używania poprzez udzielenie odpowiedzi negatywnej będzie bowiem zarówno niewskazanie tej osoby, jak i stwierdzenie zobowiązanego, że nie wie on, w czyjej dyspozycji pozostawał pojazd w czasie zdarzenia (por. R.A. S., Wykroczenia drogowe. Komentarz, W. K. 2011). W zakresie sprawstwa obwinionej należy również zauważyć, iż sposób jej postępowania w istocie miał na celu uniknięcie odpowiedzialności (lub uchronienie innej osoby) za popełnione wykroczenia drogowe. Należy tu zwrócić uwagę na podstawowe okoliczności. Po pierwsze, obwiniona nie odniosła się do meritum wezwania. Po drugie, obwiniona, konstruując pisemną odpowiedź, próbowała bardziej znaleźć punkt zaczepienia do uchylenia się od nałożonej nań powinności i zniechęcenia organów postępowania wyjaśniającego do dalszego zajmowania się sprawą niż miała na celu wypełnienie ciążącego na niej z mocy ustawy obowiązku. Wbrew wyjaśnieniom złożonym na rozprawie, nie wnosiła o udostępnienie jej dodatkowych informacji lub zdjęć, które ułatwiłyby jej wskazanie właściwej osoby. Po trzecie, obwiniona prowadzi działalność gospodarczą, zatrudnia pracowników, jest osobą dorosłą i poczytalną. Nie sposób uwierzyć, że nie został wypracowany jakikolwiek sposób weryfikacji pracowników i nadzoru nad nimi. Nic przekonującego nie wskazuje, aby obwiniona mogła mieć jakieś problemy z przyporządkowaniem pojazdu do właściwej osoby. Ponadto, wezwania doręczono obwinionej w czasie nieodległym od zdarzeń, eliminując tym samym niekorzystny w tym aspekcie upływ czasu.

Podkreślić wypada również, iż żądanie wskazania pochodzić winno od uprawnionego organu. Zgodnie ze znowelizowanym w 2010 r. art. 17 § 3 kpw i art. 129 ustawy Prawo o ruchu drogowym, straże miejskie posiadają uprawnienia oskarżyciela publicznego w sprawach dotyczących art. 96 § 3 kw. Mogą one zatem żądać od właściciela lub posiadacza pojazdu wskazania, komu powierzyli pojazd do kierowania lub używania w określonym czasie. Stanowisko to jest zgodne również z orzecznictwem Sądu Najwyższego - w uchwale 7 sędziów – zasada prawna z dnia 30 września 2014 r. (sygn. akt I KZP 16/14, OSNKW 2014/11/80), wskazano, iż „Na podstawie przepisu art. 17 § 3 ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2013 r., poz. 395 z późn. zm.), w brzmieniu po nowelizacji ustawą z dnia 29 października 2010 r. o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 225, poz. 1466), straży gminnej (miejskiej) przysługują uprawnienia oskarżyciela publicznego w sprawach o wykroczenia z art. 96 § 3 Kodeksu wykroczeń.”

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Sądu należało uznać obwinioną za winną popełnienia zarzucanych jej czynów, albowiem jej zachowanie wyczerpuje znamiona wykroczenia przewidzianego w art. 96 § 3 kw. W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozostawia wątpliwości w zakresie winy V. G., która została udowodniona.

Dokonując wymiaru kary Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 kw. Sąd brał zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do obwinionej. Sąd wziął również pod uwagę rodzaj i rozmiar szkód wyrządzonych wykroczeniami, stopień winy i zachowanie obwinionej.

Wykroczenie wskazane w art. 96 § 3 kw zagrożone jest karą grzywny. Orzeczona wobec obwinionej kara grzywny w wysokości 1800 zł zdaniem Sądu jest odpowiednia do stopnia społecznej szkodliwości czynów obwinionej i stopnia jej zawinienia i stanowić będzie dolegliwość o charakterze represyjno - wychowawczym, zapobiegającym w przyszłości ponownemu łamaniu przez obwinioną porządku prawnego. Sąd jest zdania, iż poprzez orzeczenie względem obwinionej kary grzywny, zrealizowane zostaną tak cele prewencji indywidualnej, która ma na celu przede wszystkim powstrzymanie sprawcy od tego typu zachowań w przyszłości, jak i prewencji generalnej, której zadaniem jest kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa i utwierdzanie jego prawidłowych postaw wobec prawa. Dodać należy, iż w sytuacji, gdy maksymalna sankcja karna za każde z wykroczeń unormowanych w art. 96 § 3 kw wynosi w zw. z art. 24 § 1 kw 5.000 zł grzywny, kara 1800 zł grzywny nie jest karą zbyt surową. Należy też pamiętać, że wymierzanie kary jeszcze łagodniejszej byłoby swoistym premiowaniem osób, które przyjmują „taktykę” nie reagowania (lub odmawiania odpowiedzi) na wezwania uprawnionych organów w związku z czynnościami w sprawach o wykroczenia drogowe (których często są rzeczywistymi sprawcami), w odróżnieniu od osób, które na te wezwania reagują, ponosząc odpowiedzialność za wykroczenie lub wskazując właściwe osoby.

Sąd zasądził od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w wysokości 120 zł i wymierzył opłatę w wysokości 180 zł na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z § 2 i § 3 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia i art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji