Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 stycznia 2018 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Paulina Kowalczyk

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach : 14.06, 24.08,25.09.2017 roku , 9.01.2018 roku sprawy, przeciwko K. O. s. M. i R. ur. (...) w miejscowości M. (...)

obwinionego o to że:

Jako Kierownik Robót z ramienia firmy (...) Sp. z o.o." z siedzibą w W. przy ul. (...), w okresie od dnia 12.10.2015 r. do dnia 24.11.2015 r. powierzył cudzoziemcowi l. G. nielegalne wykonywanie pracy (miejsce wykonania pracy - teren budowy hotelu (...), W., ul. (...) 1), tj.: - bez wymaganego zezwolenia na pracę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, nie będąc zwolnionym na podstawie przepisów szczególnych z obowiązku posiadania przedmiotowego zezwolenia na pracę.

Tj. za wykroczenie z art. 120 ust.1 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz.U. z 2016r. poz. 645 ze zmianami oraz z 2016r. poz. 868) w związku z art. 2 ust. 1 pkt 13 i 14, art. 87 ust. 1 pkt 12, art. 87 ust. 2 pkt 9, art. 88h ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz.U. z 2016r. poz. 645 ze zmianami oraz z 2016r. poz. 868),

orzeka

I.  Obwinionego K. O. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 120 ust 1 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 roku o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy wymierza karę grzywny w wysokości 3000 ( trzy tysiące) złotych.

II.  Zwalnia obwinionego od opłaty , koszty postępowania przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt V W 5835/16

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 5 stycznia 2015 r. w W. pomiędzy inwestorem - (...) sp. z o. o., reprezentowaną przez E. K. – prezes zarządu i wykonawcą - K. O. została zawarta umowa o roboty budowlane. Mocą niniejszej umowy K. O. zobowiązał się nadzorować budowę hotelu pięciogwiazdkowego w (...) im. (...) w W. przy ul. (...) 1 jako jej kierownik z ramienia podwykonawcy – (...) sp. z o. o. Głównym wykonawcą był natomiast P. ((...). W dniu 11 marca 2016 r. Państwowa Inspekcja Pracy rozpoczęła kontrolę (...) sp. z o. o. W toku kontroli inspektor ustalił, że na budowie wyżej wymienionego obiektu przebywają cudzoziemcy, którzy wykonują tam pracę. Wobec obowiązku kontrolowania legalności pobytu cudzoziemców i podejrzenia, że doszło do złamania przepisów w tym zakresie, kontrola została rozszerzona. Państwowa Inspekcja Pracy zażądała od (...) sp. z o. o. przedstawienia stosownych dokumentów, a jako że ich nie otrzymała, wezwała do ich okazania głównego wykonawcę. Przedstawiona dokumentacja wykazywała, że cudzoziemcy pojawiali się na terenie budowy, posiadali przepustki wystawione przez (...) sp. z o. o. i wykonywali tam pracę. Wobec niemożności dokonania ustaleń z władzami i przedstawicielem (...) sp. z o. o., na podstawie zebranej dokumentacji został złożony wniosek o ukaranie K. O., za to, że jako kierownik robót z ramienia podwykonawcy powierzył cudzoziemcowi I. G. nielegalne wykonywanie pracy w dniach 12.10.2015 r. – 24.11.2015 r.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o:

1)  protokół kontroli – str. 1-26

2)  notatkę służbową – k. 40

3)  wyciąg z wejść i wyjść na budowę – k. 47-50

4)  kserokopie przepustek – k. 143 i 151

5)  zeznania świadka A. C. – k. 148-149, k. 311-312

6)  żądanie Państwowej Inspekcji Pracy z dnia 31.03.2016 r. – k. 164

7)  pismo (...) Urzędu Wojewódzkiego z dnia 28.06.2016 r. – k. 231

8)  częściowo zeznania świadka E. K. – k. 286-288

9)  częściowo wyjaśnienia obwinionego K. O. – k. 307-308

10)  zeznania świadka M. W. – k. 308-311

11)  oświadczenie z dnia 07.07.2015 r. – k. 316

12)  oświadczenie o pracownikach podwykonawcy – k. 317

13)  umowę o roboty budowlane – k. 319-321

Obwiniony K. O. w toku całego postępowania konsekwentnie nie przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Obwiniony wyjaśnił, że jako kierownik budowy miał sprawować na niej jedynie nadzór techniczny nad wykonywanymi projektami i pracami. Umowa, którą zawarł z prezes (...) sp. z o. o. obejmowała swoim zakresem tylko wskazane wyżej usługi, a ich uszczegółowienie miało być ustalone z E. K., jako szefową. Podniósł ponadto, że do obowiązków kierownika budowy nie należy zatrudnianie pracowników. Wyjaśnił, iż na podstawie zawartej umowy w zakresie jego obowiązków było sprawdzanie projektu warsztatowego pod względem technicznym, zgodność zaproponowanych rozwiązań z prawem budowlanym, kontrolowanie prawidłowości zamawianych materiałów i wmontowań obiektów. (...) kadrowa natomiast leżała tylko w kompetencji właścicielki. Obwiniony oświadczył, że z tego co wie, żaden cudzoziemiec nie pracował na terenie budowy, a on sam nie zna I. G., więc nie mógł go zatrudnić. Co do samego sporządzenia wniosku o ukaranie jego osoby, obwiniony podniósł, że nie zna jego podstawy, a ponadto z dokumentacją zapoznał się dopiero na Policji i nie pamięta również aby sporządzał i podpisywał przedmiotowe dokumenty. Potwierdził, że podpis i pieczątka widniejące na dokumentach są podobne do tych, którymi się posługuje, jednak pieczątka była ogólnie dostępna, gdyż znajdowała się na wierzchu jego biurka, nawet gdy nie przebywał w biurze.

Sąd zważył, co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę K. O. w odniesieniu do przypisanego mu czynu.

W ocenie Sądu wyjaśnienia obwinionego K. O. nie zasługują w pełni na obdarzenie ich wiarą, Sąd uznał wyjaśnienia obwinionego za wiarygodne w zakresie dotyczącym okoliczności niespornych - mianowicie faktu przeprowadzenia kontroli oraz sprawowania przez obwinionego funkcji kierownika budowy. Są one potwierdzone innymi dowodami w sprawie, tj. ujawnionymi w toku przewodu sądowego dokumentami oraz zeznaniami świadków.

Sąd odmówił przyznania waloru wiarygodności wyjaśnieniom obwinionego w pozostałej części, w której zaprzeczał on swojemu sprawstwu. Takie twierdzenia stanowią jedynie linię obrony przyjętą przez obwinionego w celu uniknięcia ukarania za popełnione wykroczenie.

Powoływanie się obwinionego na niepewność co do podpisania przedmiotowych dokumentów oraz zaprzeczenie, że I. G. wykonywał pracę na budowie jest zupełnie bezzasadne i pozostające w sprzeczności z pozostałymi dowodami zebranymi w sprawie. Pierwsza okoliczność została skonfrontowana z zeznaniami prezes zarządu, która potwierdziła prawdziwość i autentyczność podpisów złożonych na dokumentach. E. K. wbrew temu, co twierdzi obwiniony, zeznała, że K. O. umieścił swój podpis na dokumentach. Ponadto, wartym zaznaczenia jest również fakt, że obwiniony nie zaprzeczył prawdziwości podpisu i nie wykluczył, iż to on go złożył. W tym zakresie zasłaniał się jedynie niepamięcią dotyczącą tej okoliczności. Fakt, że przepustka na nazwisko I. G. w ogóle została wydana, świadczy o tym, że był on pracownikiem budowy, uprawnionym do wejścia na jej teren i nie sposób dać wiarę wyjaśnieniom obwinionego zaprzeczającym tej kwestii. Okoliczność czy I. G. był jedynym użytkownikiem tejże przepustki czy też korzystali z niej również inni pracownicy nie ma znaczenia dla rozstrzygania o winie obwinionego. Już sam fakt wyrobienia blankietu na nazwisko konkretnej osoby świadczy o tym, że była pracownikiem podwykonawcy, zwłaszcza, że przepustki wystawiała (...) sp. z o.o., nie ma więc możliwości aby przepustka została wydana na rzecz osoby nieuprawnionej z jej ramienia. Powyższe uzupełnione zostało zeznaniami świadka A. C. i obserwacjami inspektora pracy.

Przeprowadzone na rozprawie głównej dowody w postaci dokumentów, ze względu na swój charakter i rzeczowy walor, nie budziły wątpliwości co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Sąd w całości dał wiarę zeznaniom świadka M. W. – inspektora pracy, który zrelacjonował zdarzenie w sposób rzetelny, pozbawiony stronniczości i niebudzący wątpliwości. Wskazać należy, że wyżej wymieniony świadek jest osobą obcą dla obwinionego, która powzięła informacje o zdarzeniu wskutek wykonywania przez siebie obowiązków służbowych i która ponadto nie miała żadnego interesu w celowym pomawianiu obwinionego o działania, które w rzeczywistości nie miały miejsca. Zeznania tego świadka potwierdzone są również dokumentami zgromadzonymi w aktach sprawy, których treść nie była kwestionowana.

Sąd uznał za wiarygodne również zeznania świadka A. C. , które także potwierdzały powyższe. Zeznania świadka dowodzą okolicznościom dotyczącym zatrudniania cudzoziemców na budowie, posługiwania się przez pracowników nieprawidłowymi przepustkami oraz zakresu obowiązków obwinionego, który miał podpisywać z pracownikami umowy i to im obiecywał.

Sąd dał wiarę zeznaniom wymienionych wyżej świadków ponieważ są one spójne i wzajemnie się uzupełniają. Stanowią ponadto rzeczowe dopełnienie zgromadzonej dokumentacji.

Sąd w części dał wiarę zeznaniom świadka E. K. . Zeznania wskazanego świadka w ocenie Sądu są wiarygodne w zakresie objęcia i sprawowania przez obwinionego funkcji kierownika budowy, uprawnień obwinionego do podpisywania dokumentów związanych z budową i zakresem wykonywanych na niej robót, jak również potwierdzenia prawdziwości jej podpisu i podpisu obwinionego na dokumentach. Również zeznania odnoszące się do okoliczności wchodzenia i wychodzenia z terenu budowy, tj. niezgodności nazwisk na przepustkach z nazwiskami pracowników, którzy się nimi posługiwali i zupełnej przypadkowości w ich rozdawaniu.

Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka w pozostałym zakresie, w szczególności twierdzeniom jakoby I. G. nie wykonywał pracy na budowie oraz zaprzeczeniom, że obwiniony nie posiadał uprawnień ani możliwości zatrudniania pracowników i powierzania im pracy. Również twierdzenie obwinionej, że dokument odnoszący się do sposobu wprowadzania pracowników na budowę i zgłaszania ich obecności wraz z załącznikiem wymieniającym poszczególnych pracowników nie dowodzi faktu, że te osoby faktycznie świadczyły pracę jest zupełnie bezpodstawne, sprzeczne z logiką oraz niezgodne z treścią przedstawionych dokumentów, które Sąd w całości uznał za wiarygodne. Okoliczność, że świadek nie wyraziła zgody na wykonywanie pracy przez I. G. również nie ma żadnego poparcia w zebranym materiale dowodowym, wręcz przeciwnie – wymienienie I. G. na liście pracowników podwykonawcy podpisanej przez prezes zarządu i kierownika budowy oraz wyrobiona na jego nazwisko przepustka odbijana na terenie budowy świadczą o stanie rzeczy zupełnie odmiennym niż przedstawiany przez wyżej wymienionego świadka.

Bardzo ważną okolicznością mającą wpływ na ocenę wiarygodności zeznań świadka E. K. jest fakt, iż przeciwko niej prowadzone jest postępowanie przed Sądem Rejonowym dla Warszawy – Mokotowa w W. o ten sam czyn, który zarzucany jest obwinionemu w sprawie niniejszej. Wobec powyższego, zeznania tegoż świadka należy oceniać w kontekście roli procesowej w jakiej występuje w tożsamej sprawie przed innym sądem. Znaczne rozbieżności w zeznaniach tegoż świadka z wersją przedstawioną przez pozostałych świadków – M. W. i A. C., mającą odzwierciedlenie w dokumentacji, której prawdziwość nie została zakwestionowana powstała być może z obawy przed rozstrzygnięciem mającym zapaść w jej sprawie.

Przeprowadzone na rozprawie głównej dowody w postaci dokumentów, ze względu na swój charakter i rzeczowy walor, nie budziły wątpliwości co do ich autentyczności i prawdziwości oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Obwinionemu K. O. zarzucono popełnienie wykroczenia z art. 120 ust. 1 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 13 i 14, art. 87 ust. 1 pkt 12, art. 87 ust. 2 pkt 9, art. 88h ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, polegającego na powierzeniu cudzoziemcowi I. G. nielegalnego wykonywania pracy, tj. bez wymaganego zezwolenia na pracę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, nie będąc zwolnionym na podstawie przepisów szczególnych z obowiązku posiadania przedmiotowego zezwolenia na pracę.

Przedmiotem ochrony jest prawidłowość i legalność powierzania pracy cudzoziemcom. Pojęcie powierzenia cudzoziemcowi nielegalnego wykonywania pracy obejmuje między innymi powierzenie cudzoziemcowi pracy bez zawarcia umowy albo umowy cywilnoprawnej w wymaganej formie. Zgodnie z art. 88h ust. 1 pkt 3 u.p.z. podmiot powierzający wykonywanie pracy cudzoziemcowi, od którego jest wymagane zezwolenie na pracę, jest obowiązany do zawarcia z nim umowy w formie pisemnej oraz przedstawienia cudzoziemcowi przed podpisaniem umowy jej tłumaczenia na język dla niego zrozumiały. Artykuł 88h określa obowiązki podmiotu powierzającego wykonywanie pracy cudzoziemcowi, które można rozróżnić według określonych podmiotów, na rzecz których mają być spełnione. Ponadto powierzający pracę jest również zobowiązany w szczególności do przedstawienia powiatowemu inspektorowi pracy dokumentów potwierdzających wypełnienie tychże obowiązków. Zakres podmiotowy tej odpowiedzialności został określony szeroko, o czym świadczy sformułowanie: "kto powierza wykonywanie pracy z naruszeniem wyżej wymienionych zasad". W konsekwencji powyższa regulacja dotyczy zarówno pracodawcy, jak i podmiotu działającego w jego imieniu. Powyższe dotyczy faktycznego powierzenia pracy cudzoziemcowi.

Jak twierdzi Sąd Okręgowy w Koszalinie w wyroku z dnia 6 listopada 2013 r. (sygn. V Ka 696/13, LEX nr 1715475) ponoszenie odpowiedzialności za wykroczenie określone w art. 120 ust. 1 ustawy z dnia 20 kwietnia (...). o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy możliwe jest jedynie wówczas gdy w sposób rażący odstąpiono od wymogów określonych w art. 2 ust. 1 pkt 14 ustawy. W niniejszej sprawie właśnie z takim rażącym odstępstwem mamy do czynienia. Jak wynika z pisma (...) Urzędu Wojewódzkiego datowanego na dzień 28 czerwca 2016 r. I. G., któremu obwiniony powierzył pracę nie figurował w rejestrze zezwoleń na pracę prowadzonym przez Wojewodę (...). Obwiniony powierzył więc wykonywanie pracy cudzoziemcowi nie posiadającemu ku temu zezwolenia i nie zwolnionego z tego obowiązku żadnymi przepisami.

Istotnym w niniejszej sprawie jest przytoczenie istoty kontroli, która sprowadza się przede wszystkim do zarejestrowania stanu faktycznego dotyczącego przedmiotu kontroli oraz porównania go ze stanem wyznaczonym przez prawo i planów oraz organizacji przyjętych dla podmiotu kontrolowanego. Funkcją kontroli jest także ocena tego, co wynika z owego porównania, oraz wyciąganie na tej podstawie wniosków co do dalszego funkcjonowania badanego lub kontrolowanego zjawiska. Kontrola więc dostarcza materiału, na podstawie którego możliwe jest zapobieżenie powstawaniu niekorzystnych zjawisk, jak również zweryfikowanie nieprawidłowych zachowań kontrolowanych podmiotów. Wyniki kontroli mogą być również podstawą orzekania o odpowiedzialności prawnej podmiotów kontrolowanych.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Sądu należało uznać obwinionego za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów, albowiem jego zachowanie wyczerpuje znamiona wykroczenia przewidzianego w art. 120 ust. 1 u.p.z. W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozostawia wątpliwości w zakresie winy K. O., która została udowodniona.

Obwiniony jest osobą dorosłą, poczytalną, posiadającą wieloletnie doświadczenie życiowe i zawodowe, w związku z czym powinien doskonale znać procedury i przepisy dotyczące pracowników nad którymi sprawuje nadzór, jak również winien zdawać sobie sprawę z konsekwencji składania swojego podpisu na różnego rodzaju umowach, oświadczeniach czy innych dokumentach.

Dokonując wymiaru kary Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 kw. Sąd brał zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do obwinionego. Sąd wziął również pod uwagę rodzaj i rozmiar szkód wyrządzonych wykroczeniem, stopień winy i zachowanie obwinionego.

Wykroczenie wskazane w art. 120 ust. 1 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy zagrożone jest karą grzywny. Orzeczona wobec obwinionego kara grzywny w wysokości 3.000 zł zdaniem Sądu jest odpowiednia do stopnia społecznej szkodliwości czynu obwinionego i stopnia jego zawinienia i stanowić będzie dolegliwość o charakterze represyjno - wychowawczym, zapobiegającym w przyszłości ponownemu łamaniu przez obwinionego porządku prawnego. Sąd jest zdania, iż poprzez orzeczenie względem obwinionego kary grzywny, zrealizowane zostaną tak cele prewencji indywidualnej, która ma na celu przede wszystkim powstrzymanie sprawcy od tego typu zachowań w przyszłości, jak i prewencji generalnej, której zadaniem jest kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa i utwierdzanie jego prawidłowych postaw wobec prawa. Dodać należy, iż w sytuacji, gdy sankcja karna za powołane wyżej wykroczenie wynosi od 1.000 zł do 30.000 zł grzywny, kara 3.000 zł grzywny nie jest karą surową. Należy też pamiętać, że wymierzanie kary jeszcze łagodniejszej byłoby nieadekwatne do stopnia naruszenia jakiego dopuścił się obwiniony.

Orzeczenie o zwolnieniu obwinionego od kosztów sądowych wydano na podstawie art. 624 § 1 kpk w związku z art. 119 kpw. Obwiniony jest rencistą , otrzymuje rentę w wysokości około 1540 złotych , ma na utrzymaniu dziecko. Obciążenie go kosztami postępowania sądowego byłoby w ocenie Sądu zbyt dolegliwe .

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.