Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 lutego 2018 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu I Wydział Cywilny w składzie następującym

Przewodniczący SSR Magdalena Glinkiewicz

Protokolant st. sekr. sąd. Bożena Czajkowska

Po rozpoznaniu w dniu 24 stycznia 2018 r. w Toruniu.

sprawy z powództwa

A. L.

przeciwko:

(...) Towarzystwo (...) S.A. w W.

o:

zapłatę

orzeka:

I.  zasądza od pozwanego (...) Towarzystwo (...) S.A. w W. na rzecz powódki A. L. kwotę 3.684,77 zł (trzy tysiące sześćset osiemdziesiąt cztery złote siedemdziesiąt siedem groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 14 listopada 2016r. do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałej części

III.  zasądza od powódki na rzecz pozwanego kwotę 407,27 zł (czterysta siedem złotych dwadzieścia siedem groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 1574/16

UZASADNIENIE

Powódka A. L. wniosła o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. w W. kwoty 8.000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz 738,85 zł tytułem odszkodowania wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu oraz zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, iż była uczestnikiem kolizji drogowej. Na skutek zdarzenia doznała urazu kręgosłupa szyjnego oraz lędźwiowego. Odczuwała również bóle głowy i miała problemy ruchowe. Dodała, iż przez okres 2 tygodni nosiła kołnierz ortopedyczny, korzystała również z zabiegów rehabilitacyjnych i zażywała leki przeciwbólowe. Z uwagi na przebywanie na zwolnieniu lekarskim utraciła zarobki w wysokości 474,30 zł. Podkreśliła, iż pozwany uznał swoją odpowiedzialność za zdarzenie i zaproponował jej kwotę 3.000 zł. Podała, iż na kwotę 738,85 zł składa się kosz zakupu leków, zabiegi rehabilitacyjne oraz utracony zarobek.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda kosztów procesu.

W uzasadnieniu przyznał, iż zaproponował powódce kwotę 3.000 zł tytułem ugody. Z uwagi na brak odpowiedzi na przedstawioną propozycję zlecił zweryfikowanie dokumentacji medycznej powódki. Konsultant stwierdził brak podstaw do ustalenia uszczerbku na zdrowiu i wskazał jedynie na przejściowe krótkotrwałe dolegliwości bólowe Zaproponowana wcześniej kwota 3.000 zł okazała się więc nieuzasadniona. Pozwany wskazał, iż roszczenie powódki jest bezzasadne i nie zasługuje na uwzględnienie. Doznane przez nią urazy wiązały się jedynie z krótkotrwałą bolesnością. Uraz nie wywołał rozstroju zdrowia skutkującym długotrwałym leczeniem, rehabilitacją. Zdaniem pozwanego powódka wyolbrzymia skale doznanej krzywdy. Pozwany wniósł o oddalenie roszczenia w zakresie dochodzonych odsetek od żądanej kwoty zadośćuczynienia za czas poprzedzający wyrokowanie.

W kolejnym piśmie powódka wskazał, iż zakres uszkodzeń ciała był i jest na tyle wysoki, iż propozycja likwidacji szkody na poziomie 3.000 zł była nie do przyjęcia.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 12 czerwca 2016 r. doszło do zdarzenia drogowego z udziałem A. L..

Bezsporne

Następnego dnia z uwagi na dolegliwości bólowe ze strony szyi A. L. zgłosiła się do Przychodni (...), skąd została skierowana do Poradni Chirurgicznej.

Dowód: historia choroby k. 10

historia choroby k. 11-15

Przez okres 2 tygodniu stosowała kołnierz ortopedyczny. Koszt zakupu kołnierza wyniósł 40 zł.

Dowód: zeznania świadka M. D. z 20.03.2017 r. 00:05:56-00:20:25;

zeznania powódki A. L. z 20.03.2017 r. 00:23:21-00:38:41

faktura k. 17

A. L. stosowała leki przeciwbólowe. Koszt zakupu leków wyniósł 32.59 zł

Dowód: zeznania świadka M. D. z 20.03.2017 r. 00:05:56-00:20:25;

zeznania powódki A. L. z 20.03.2017 r. 00:23:21-00:38:41

faktura k. 18

Dnia 22 czerwca 2016 r. A. L. zalecono rehabilitację. A. L. poddała się zabiegom fizjoterapeutycznym w Gabinecie (...) B. w G.. Koszt zabiegów wyniósł 200 zł.

Dowód: historia choroby k. 11-15,

rachunek k. 16

zeznania powódki A. L. z 20.03.2017 r. 00:23:21-00:38:41

Od dnia 12 czerwca 2016 r. do 25 lipca 2016 r. A. L. pozostawała na zwolnieniu lekarskim. W czerwcu 2016 r. A. L. uzyskała wynagrodzenie w wysokości 4.703,08 zł. Z uwagi na zwolnienie lekarskie w lipcu 2016 r. utraciła zarobek w wysokości 260,08 zł zaś w sierpniu 2016 r. w wysokości 152,10 zł.

Dowód: zdolność do pracy k. 16

zaświadczenie k. 19

Pismem z dnia 12 września 2016r. A. L. zgłosiła szkodę do (...) S.A. w W..

Dowód: zgłoszenie szkody k. 20-21

Pismem z dnia 22 września 2016 r. ubezpieczyciel zaproponował zawarcie ugody poprzez wypłatę kwoty 3.000 zł.

Dowód: pismo z dnia 22.09.2016 r. k. 23-24

A. L. nie zgodziła się na zawarcie ugody.

Bezsporne

Na skutek zdarzenia drogowego A. L. doznała skręcenia kręgosłupa szyjnego, wygojone z pełnym zakresem ruchomości, bez zespołu bólowego, bez objawów korzennych.

Poszkodowana nie doznała trwałego ani długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Skręcenie kręgosłupa szyjnego uległo całkowitemu wygojeniu. A. L. doznała urazu typu „smagnięcie biczem”.

Dowód: opinia lekarska k. 102-109, 139-140, 166-167

Na zdjęciu rtg wykonanym w dniu 14 czerwca 2016 r. wykazano zaawansowane zamiany zwyrodnieniowe kręgosłupa z zaburzona krzywizną kręgosłupa piersiowego, które są przyczyna odczuwanych obecnie przez A. L. dolegliwości i wymagają dalszej diagnostyki.

Dowód: opinia lekarska k. 102-109, 139-140, 166-167

Po zdarzeniu A. L. do 25 lipca 2016 r. pozostawała na zwolnieniu lekarskim, następnie wróciła na to samo stanowisko pracy. Przez okres 2 tygodni wymagała noszenia kołnierza ortopedycznego. W okresie od 27 czerwca do 8 lipca wymagała stosowania rehabilitacji oraz leków przeciwbólowych.

Dowód: opinia lekarska k. 102-109, 139-140, 166-167

Obecnie nie stwierdza się u niej ograniczeń w aktywności życiowej związanych ze zdarzeniem. Wymaga natomiast diagnostyki zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa szyjnego nie związanych z urazem.

Dowód: opinia lekarska k. 102-109, 139-140, 166-167

Przez okres 2 tygodni wymagała pomocy osób trzecich w zakresie utrzymania porządku 1,5 godziny tygodniowo, przygotowywania posiłków 3 godziny tygodniowo, załatwianiu spraw poza domem 1,5 godziny tygodniowo.

Dowód: opinia lekarska k. 102-109, 139-140, 166-167

Bezpośrednio po urazie odczuwała dolegliwości bólowe w skali NRD 10 punktowej w wysokości 3 pkt. Po zastosowaniu kołnierza oraz rehabilitacji bóle te ustępowały Obecnie ich nasilenie wynosi 0-1 pkt w zależności od aktywności i wynikają one ze zmian zwyrodnieniowych nie związanych z wypadkiem.

Dowód: opinia lekarska k. 102-109, 139-140, 166-167

Obecnie stan A. L. jest dobry. Skutki wypadku nie wpłyną na pogłębienie wcześniejszych zmian zwyrodnieniowych. Leczenie zakończyło się dnia 25 lipca 2016 r. sukcesem. W przyszłości nie przewiduje się wystąpienia dodatkowych skutków zdrowotnych wypadku.

Dowód: opinia lekarska k. 102-109, 139-140, 166-167

A. L. w związku z wypadkiem odczuwała subiektywny dyskomfort związany z dolegliwościami somatycznymi oraz niebyt mocno nasilony lęk w sytuacjach drogowych. Przez kilka miesięcy unikała prowadzenia pojazdu, obawy pognała w uwagi na konieczność dojazdu do pracy. Odczuwany lęk nie rzutował na aktywność życiowa powódki. Rokowania na przyszłość są pozytywne. A. L. w związku z wypadkiem nie wymagała pomocy psychologicznej.

Dowód: opinia sądowa k. 135-137

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny niniejszej sprawy Sąd ustalił na podstawie okoliczności bezspornych, faktów przyznanych przez stronę pozwaną, dokumentów, których autentyczności i zgodności z prawdą nie kwestionowała żadna ze stron, opinii biegłych, zeznań świadków, przesłuchania powódki oraz akt szkodowych.

Sąd w pełni dał wiarę dowodom w postaci dokumentów zgromadzonych w toku procesu, albowiem były kompletne i jasne, wraz z pozostałymi dowodami tworzyły dokładny stan faktyczny sprawy. Ich prawdziwość nie budziła w ocenie Sądu jakichkolwiek wątpliwości. Co więcej wiarygodność przedłożonych dokumentów nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się w dużej mierze na opinii biegłych z dziedziny ortopedii M. S., neurologii B. B. (2), psychologii D. K..

Sąd nie jest związany opinią biegłych i ocenia je na równi z innymi środkami dowodowymi w ramach swobodnej oceny dowodów przewidzianej w art. 233 § 1 k.p.c., zgodnie z którym Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego. Ocenę opinii biegłych odróżniają jednak szczególne kryteria. Stanowią je: zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłych, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonej w niej wniosków. Przedmiotem opinii nie jest bowiem przedstawienie faktów, lecz ich ocena na podstawie wiedzy fachowej (wiadomości specjalnych). Nie podlega ona zatem weryfikacji jak dowód na podstawie kryteriów prawdy i fałszu. Nie chodzi tu bowiem o kwestię wiarygodności lecz o pozytywne lub negatywne uznanie wartości zawartego w opinii i jej uzasadnieniu rozumowania. Sąd ocenia dowód z opinii biegłego nie tylko przez pryzmat jej wniosków końcowych, ale również w oparciu o dokumentację, na podstawie której została wydana.

W przedmiotowej sprawie Sąd uznał za przekonywujące opinie biegłych, ponieważ były one logiczne i spójne oraz udzielały w wystarczającym stopniu odpowiedzi na pytania ujęte w tezie postanowienia dopuszczającego ten dowód. Nadto opinie wydane zostały wydane po zbadaniu powoda i zapoznaniu się przez biegłych z historią choroby powoda. Nie można także pominąć tego, że sporządzone zostały przez osoby posiadające niepodważalną wiedzę dotyczącą dziedziny objętej zakresem przedmiotowym opinii. Biegli posiadali zatem wystarczającą wiedzę i doświadczenie, by móc w prawidłowy sposób odpowiedzieć na pytania zawarte w tezie dowodowej.

Strona powodowa wnosiła o uzupełnienie opinii sądowo – lekarskiej. Biegli w pisemnych opiniach uzupełniających wyczerpująco ustosunkowali się do pytań i zarzutów.

Żadna ze stron nie wniosła zastrzeżeń do opinii sądowo – psychiatrycznej.

W ocenie Sądu nie było więc jakichkolwiek podstaw by opinie biegłych uznać za nierzetelne czy niefachowe. Dlatego opinie te Sąd podzielił.

Zważyć też należy, że ugruntowany jest w orzecznictwie pogląd, według którego Sąd w sprawie do rozstrzygnięcia której wymagane są wiadomości specjalistyczne nie może wydać orzeczenia wbrew wnioskom wypływającym z opinii uznanej przez tenże Sąd za fachową i rzetelną /zob. np. wyrok SN z 26/10/2006 I CSK 166/06 – publ. Lex nr 209297 lub II UK 277/04 OSNP 2006/5-6/97/.

Za wiarygodny Sąd uznał dowód z przesłuchania świadka A. M. złożonych na okoliczność przebiegu zdarzenia drogowego oraz M. D. na okoliczność przebiegu zdarzenia doznanych przez powódkę obrażeń ciała, cierpień fizycznych i psychicznych, przebywania na zwolnieniu lekarskim, konieczności leczenia i kosztów leczenia powódki. Ich twierdzenia były jasne spójne i zgodne z wiarygodnym materiałem dowodowym.

Za zgodne z rzeczywistym stanem Sąd uznał również twierdzenia powódki co do przebiegu zdarzenia, konieczności leczenia po doznanym urazie.

W związku z tym, iż pozwany nie kwestionował w zasadzie swej odpowiedzialności odszkodowawczej, na powódce spoczywał jedynie obowiązek wykazania, iż ból oraz cierpienia fizyczne i psychiczne, jakich doznała wskutek wypadku, uzasadniają wypłatę kwoty 8.000 zł z tytułu zadośćuczynienia.

Rzeczą pozwanego było z kolei wykazanie zaistnienia faktów niweczących lub tamujących roszczenie powódki.

W niniejszej sprawie bezsporne było, iż pozwany jest ubezpieczycielem sprawcy wypadku komunikacyjnego. Pozwany nie kwestionował zaistnienia wypadku drogowego, jednakże, jego zdaniem z uwagi na brak trwałego uszczerbku na zdrowiu brak jest podstaw do przyznania zadośćuczynienie.

Przechodząc do rozważań prawnych nad ustalonym wyżej stanem faktycznym należy na wstępie zaznaczyć, że jego analiza odbywać się musi z punktu widzenia treści przepisów art. 444 § 1 k.c. i art. 445 § 1 k.c.

Stosownie do treści przepisu art. 445 k.c., w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym, tj. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Wobec opinii biegłych nie może ulegać wątpliwości, że żądanie powódki zasądzenia zadośćuczynienia jest uzasadnione. Zasadniczym problemem jest jednak jego wysokość. Zadośćuczynienie przysługuje bowiem za krzywdę, a więc za szkodę o charakterze niemajątkowym, która nie przedstawia jakiejś wartości ekonomicznej.

Podkreślić w tym miejscu należy, że art. 445 § 1 k.c. nie wskazuje żadnych kryteriów, jakie należy uwzględnić przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego, pozostawiając to do oceny Sądu. Jednakże zarówno doktryna jak i judykatura wypracowały w tym względzie szeroko akceptowane stanowisko, wskazując, iż wielkość zadośćuczynienia zależy od oceny całokształtu okoliczności, a zwłaszcza stopnia i czasu trwania cierpień fizycznych i psychicznych (pobyt w szpitalu, bolesność zabiegów, dokonywane operacje, leczenie sanatoryjne), trwałości skutków czynu niedozwolonego (kalectwo, oszpecenie, bezradność życiową, poczucie nieprzydatności), prognozy na przyszłość (polepszenie lub pogorszenie stanu zdrowia), wieku poszkodowanego (zwykle większą krzywdą jest kalectwo dla osoby młodszej), niemożności wykonywania ulubionego zawodu, uprawiania sportów, pracy twórczej, utratę kontaktów towarzyskich itp. (por. m.in. wyrok SN z dnia 10 czerwca 1999r., II UKN 681/98, OSNP 2000, poz. 626). W judykaturze podkreśla się, że zadośćuczynienie pełni funkcję kompensacyjną, co oznacza, iż ma złagodzić odczuwalność doznanej krzywdy z jednej strony, z drugiej zaś jednak nie może ono być źródłem wzbogacenia (Wyrok SN z dnia 9 lutego 2000r., III CKN 582/98, niepubl.).

Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie cierpień. Obejmuje ono wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne zarówno już doznane, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości.

Z okoliczności niniejszej sprawy, w szczególności z opinii biegłych, wynika, że w konsekwencji kolizji powódka doznała urazu skręcenia kręgosłupa szyjnego. Nie doznała natomiast ani trwałego ani długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Biegli podkreślili, iż na zdjęciu rtg wykonanym po zdarzeniu wykazano zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego powódki, które są przyczyną zgłaszanych obecnie przez nią dolegliwości i wymagają dalszej diagnostyki. Zaznaczyli, iż leczenie powódki związane z urazem wynikającym ze zdarzenia drogowego uległo zakończeniu. Powódka po powrocie ze zwolnienia lekarskiego wróciła na zajmowane wcześniej stanowisko pracy. Zdarzenie łączyło się z koniecznością stosowania kołnierza ortopedycznego, leków przeciwbólowych oraz rehabilitacji w okresie od 27.06 do 8.08.2016 r. Zdaniem biegłych zabiegi rehabilitacyjne odbyte w lutym 2017 r. wynikają z konieczności leczenia zmian zwyrodnieniowych a nie skutków zdarzenia. Biegli opinię wydali po zbadaniu powódki i po zapoznaniu się ze zdjęciami rentgenowskimi, biegli posiadają niezbędną wiedzę i długotrwałą praktykę lekarską, która pozwala im rozpoznać i zdiagnozować zmiany po urazie, jak również zmiany zwyrodnieniowe. Nadto powszechnie wiadomym jest, że praca w pozycji siedzącej, w dłuższym okresie czasu, wpływa na powstawanie zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa. To, że powódka nie leczyła się przed zdarzeniem w związku ze zmianami zwyrodnieniowymi, nie oznacza, że one nie występowały, skoro były one widoczne na zdjęciach rtg.

Powódka w związku z urazem bezpośrednio po zdarzeniu odczuwała dolegliwości bólowe w skali 3 pkt w skali punktowej 0-10. Przez okres 2 tygodni powódka wymagała również pomocy osób trzecich w przygotowaniu posiłków, sprzątaniu, załatwianiu spraw poza domem. Obecnie skutki zdarzenia drogowego zostały wyleczone a odczuwane dolegliwości wynikają ze zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa nie związanych z wypadkiem.

Powódka odczuwa obecnie subiektywny dyskomfort związany z dolegliwościami somatycznymi oraz niezbyt nasilony lęk w sytuacjach drogowych. Przez kilka miesięcy unikała prowadzenia pojazdu jednak obawy te pokonała. Niewielkie obawy powódki w sytuacjach drogowych powinny zdaniem biegłego zupełnie ustąpić.

W takim stanie rzeczy kwotą zadośćuczynienia adekwatną do rozmiaru poniesionej przez powódkę krzywdy, będzie kwota 3.000 zł.

Powódka w niniejszej sprawie poza zadośćuczynieniem, domagała się odszkodowania tytułem zwrotu kosztów zakupu leków, zwrotu kosztów zabiegów rehabilitacyjnych oraz utraconego zarobku.

Niewątpliwie zgodnie z art. 444 §1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty Jednak – zgodnie z art. 6 k.c. to powód powinien wykazać wysokość poniesionych kosztów.

Sąd przyznał powódce kwotę 272,59 zł tytułem zwrotu kosztów zakupu leków, zakupu kołnierza ortopedycznego oraz odbytych zabiegów rehabilitacyjnych. Powódka przedstawiła faktury i rachunku wskazujące na pokrycie tych wydatków. Nadto Sąd w oparciu o opinie biegłych uznał, iż zaszła konieczność ich poniesienia. Powódka miała prawo dążyć do wyeliminowania lub chociaż do zminimalizowania dolegliwości jakich doznała w wyniku zdarzenia z dnia 12 czerwca 2016r. W ocenie Sądu konieczność przeprowadzenia zabiegów rehabilitacyjnych (do dnia, który został wskazany jako dzień zakończenia leczenia przez powódkę) w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego nie wymagała wiadomości specjalnych biegłego fizjoterapeuty (dlatego ten wniosek dowodowy został oddalony).

Zdaniem Sądu wątpliwości nie budzi również żądanie powódki w odniesieniu do utraconego zarobku. Z zaświadczenia pracodawcy jasno wynika wysokość wynagrodzenia wypłacanego powódce w okresie wykonywanej pracy jak i pozostawania na zwolnieniu lekarskim. Różnica pomiędzy wynagrodzeniem powódki a otrzymanym przez nią w rzeczywistości wynagrodzeniem wynosiła w lipcu 2016 r. - 260,08 zł zaś w sierpniu 2016 r. 152,10 zł. Łącznie powódce z tytułu utraconego zarobku należała się kwota 412,18 zł.

Reasumując Sąd w pkt I wyroku zasadził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 3.684,77 zł w tym 3.000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz 684,77 zł tytułem odszkodowania.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481§1 k.c. Za powódką należało uznać, iż odsetki należą się od dnia wniesienia pozwu. W związku z tym, że żądanie zadośćuczynienia ma charakter świadczenia bezterminowego, to staje się wymagalne dopiero z chwilą wezwania do zapłaty konkretnie oznaczonej kwoty z tego tytułu. Zgodnie z art. 14 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Konsumenckich ( Dz.U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152) zakład wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. W przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego. W terminie, o którym mowa w ust. 1, zakład ubezpieczeń zawiadamia na piśmie uprawnionego o przyczynach niemożności zaspokojenia jego roszczeń w całości lub w części, jak również o przypuszczalnym terminie zajęcia ostatecznego stanowiska względem roszczeń uprawnionego, a także wypłaca bezsporną część odszkodowania

W przedmiotowej sprawie powód wezwał pozwanego do zapłaty pismem z dnia 12 września 2016 r. Pismem z dnia 22 września 2016 r. pozwany zaproponował ugodę prosząc o decyzję do dnia 6 października 2016 r. Powódka nie zgadzając się z treścią ugody nie ustosunkowała się do propozycji. Wobec braku decyzji powódki w zakreślonym przez pozwanego terminie należy wnioskować, iż podtrzymuje swoje roszczenia.

Sąd w punkcie II wyroku oddalił powództwo w pozostałej części.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c. w myśl zasady stosunkowego rozdzielenia kosztów.

Powódka wygrała sprawę w 42% zaś przegrała w 58%.

Koszty powódki to: 437 zł tytułem opłaty od pozwu, 1.800 zł kosztów zastępstwa procesowego, 17 zł tytułem opłaty skarbowej od złożonego pełnomocnictwa. Łącznie koszty powódki wyniosły 2.254 zł. Zatem 2.254 zł x 42% = 946,68 zł. Do kosztów powódki należało również dodać koszty związane ze stawiennictwem świadka na rozprawę tj. kwotę 53,69 zł ( 127,85 x 58% =74,15 zł, 127,85 zł – 74,15 zł = 53,69 zł) Łącznie koszty powódki stanowią kwotę 1.000,37 zł ( 946,68 + 53,69 zł)

Z kolei koszty pozwanego to 1800 zł kosztów zastępstwa procesowego, 17,00 zł. opłaty skarbowej od złożonego pełnomocnictwa, Zatem (...) 58% = 1053,86 zł. Do kosztów pozwanego należało również dodać koszty związane opiniami biegłych tj. kwotę 353,78 zł wyliczoną zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów. Łącznie koszty pozwanego stanowią 1.407,64 zł ( 1.053,86 + 353,78 zł).

Po kompensacji należało jak w punkcie III sentencji wyroku zasądzić na rzecz pozwanego różnicę tj. kwotę 407,27 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.