Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 października 2017 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie :

Przewodniczący – Sędzia SO Andrzej Żuk

Protokolant Małgorzata Pindral

po rozpoznaniu w dniach: 29 września 2017r. i 13 października 2017r.

sprawy M. H. ur. (...) w L.

s. J., H. z domu K.

obwinionego z art. 86 § 1 kw

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

z dnia 8 maja 2017 r. sygn. akt II W 1359/16

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec obwinionego M. H.,

II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki w kwocie 50 złotych za postępowanie odwoławcze i opłatę w kwocie 80 złotych.

Sygn. akt VI Ka 327/17

UZASADNIENIE

M. H. został obwiniony o to, że:

w dniu 21 października 2015r. w S. woj. (...) na drodze wojewódzkiej nr (...), kierując pojazdem marki F. (...) o nr rej. (...) zjechał na przeciwległy pas ruchu, w wyniku czego uderzył w prawidłowo jadący pojazd marki F. (...) o nr rej. (...), powodując zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla A. B. oraz P. K., tj. o popełnienie czynu z art. 86 § 1 k.w.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 8 maja 2017 r. w sprawie sygn. akt II W 1359/16:

I.  uznał obwinionego M. H. za winnego popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku, tj. wykroczenia z art. 86 § 1 k.w. i za to na podstawie art. 86 § 1 kw wymierzył mu karę grzywny w wysokości 800 złotych,

II.  zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 zł tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wymierzył mu opłatę w wysokości 80 zł.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca obwinionego. Powołując się na przepis art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 pkt 3 k.p.k. w zw. z art. 109 § 1 i 2 k.p.w. orzeczeniu temu zarzucił:

1) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, polegający na błędnym przyjęciu, iż obwiniony M. H. nie zachował należytej ostrożności, gdyż zasnął podczas kierowania pojazdem w sytuacji, gdy wszechstronna ocena dotychczas zgromadzonego materiału dowodowego nie pozwalała na poczynienie takich ustaleń faktycznych;

2) naruszenie przepisów postępowania - art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w. - mające wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia wyrażające się dokonaniem całkowicie dowolnej oceny wyjaśnień złożonych przez obwinionego, w tym zwłaszcza dowolnym przyjęciem, że M. H. wyjaśnił nieprawdziwie, iż przyczyną kolizji była utrata przytomności, w sytuacji gdy całościowa ocena wszystkich dotychczas zgromadzonych dowodów, dokonana zgodnie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego nie daje podstaw do negowania prawdziwości wyjaśnień obwinionego złożonych w tym zakresie;

3) naruszenie przepisów postępowania - art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w. - mające wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a wyrażające się uznaniem za pełne i jasne opinii przedłożonych przez biegłych P. T. (1) i J. S. w sytuacji, gdy wnioski w nich przedstawione nie były kategoryczne, a sami biegli w treściach swych opinii wprost wskazywali na konieczność przeprowadzenia szeregu dodatkowych badań diagnostycznych niezbędnych dla przedstawienia prawidłowych wniosków w zleconym zakresie;

4) naruszenie przepisów postępowania - art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k. w zw. z art. 39 § 2 k.p.w. - mające wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a wyrażające się oddaleniem wniosku obrońcy o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu angiologii poprzez bezpodstawne przyjęcie, że wniosek ten w sposób oczywisty zmienia do przedłużenia postępowania, w sytuacji gdy miał on na celu wyjaśnienie bardzo istotnych dla sprawy okoliczności, a na konieczność jego przeprowadzenia wskazał również w swej opinii biegły P. T. (1).

W oparciu o powyższe skarżący wniósł o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie obwinionego M. H. od popełnienia zarzucanego mu czynu, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Jeleniej Górze..

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Mając na uwadze zarzut obrońcy obrazy przepisu postępowania art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k. w zw. z art. 39 § 2 k.p.w. poprzez oddalenie wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu angiologii, Sąd Okręgowy uzupełnił materiał dowodowy w sprawie. Przeciwko M. H. prowadzone jest również przed Sądem Rejonowym w Zgorzelcu (sygn. akt II K 953/16) postępowanie karne o czyn z art. 177 § 1 k.k., albowiem w wyniku zdarzenia drogowego z dnia 21 października 2016 r. oprócz dwóch osób wymienionych w zarzucie niniejszego postępowania (P. K. i A. B.), obrażenia odniosła jeszcze jedna osoba (M. K.), która w ich wyniku zmarła. W równolegle prowadzonym postępowaniu karnym już po zakończeniu postępowania pierwszoinstancyjnego w sprawie o wykroczenie przeprowadzone zostały dalsze dowody, w tym opinia biegłego sądowego z zakresu chirurgii ogólnej i angiochirurgii R. K.. Opinia ta została włączona do materiału dowodowego w niniejszej sprawie. W tej sytuacji podniesiony w apelacji zarzut z pkt 4 stał się nieaktualny. Wnioskowany dowód został przeprowadzony i mógł być przedmiotem oceny w niniejszym postępowaniu.

Jednocześnie uzyskane dowody z akt sprawy karnej zdezaktualizowały de facto zarzut z pkt 3 apelacji, tj. naruszenie przepisów postępowania - art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w. wyrażające się uznaniem za pełne i jasne opinii biegłych P. T. (1) i J. S.. Obrońca upatrywał obrazy tych przepisów w braku kategoryczności opinii oraz wskazaniu przez biegłych na konieczność przeprowadzenia szeregu dodatkowych badań diagnostycznych niezbędnych dla przedstawienia prawidłowych wniosków w zleconym zakresie. Tymczasem z przeprowadzonych w postępowaniu odwoławczym dowodów wynika jednoznacznie, że wszystkie wnioskowane przez biegłych badania zostały przeprowadzone. Obwiniony został poddany badaniu EMG, badaniu USG + doppler tętnic szyjnych i kręgowych, badaniu encefalograficznemu, echokardiografii, badaniu EKG i holterowskiemu. W konsekwencji tych badań uzyskane zostały uzupełniające opinie biegłych z zakresu neurologii (P. T. (2)) i kardiologii (J. S.), w których, odnosząc się do wyników badań, podtrzymali swoje wcześniejsze wnioski, nadając im kategoryczny charakter. Nie stwierdzili biegli potrzeby dalszych badań. Mając na uwadze treść tych uzupełniających opinii - również włączonych do materiału dowodowego w niniejszej sprawie - nie sposób mówić o niepełności lub niejasności opinii obu tych biegłych. Podobnie zresztą jak i opinia angiologiczna R. K. wszystkie opinie mają charakter kategoryczny i stanowczy. Wszyscy biegli - oczywiście z punktu widzenia swoich specjalizacji - stwierdzili jednoznacznie i zgodnie, że nie mogło dojść z przyczyn medycznych do utraty przytomności obwinionego w dniu 21 października 2015 r. Logicznie przy tym wyjaśnili (oczywiście z uwzględnieniem opinii zasadniczych już wcześniej przeprowadzonych przed Sądem Rejonowym), w jaki sposób doszli do swoich wniosków, na podstawie jakich badań. Ich opinie są wyrazem ich wiedzy i doświadczenia życiowego i zawodowego, uwzględniają wyniki wszystkich niezbędnych badań.

Powyższe rozważania prowadzą również do wniosku, że także pozostałe zarzuty apelacyjne nie są zasadne. W świetle bowiem zebranych dowodów nie budzą zastrzeżeń ustalenia faktyczne poczynione w niniejszym postępowaniu przez Sąd Rejonowy będące wynikiem swobodnej (a nie dowolnej) oceny dowodów. Zasadnie bowiem Sąd meriti nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego. Opinie biegłych lekarzy w sposób jednoznaczny i kategoryczny wykluczyły, że M. H. mógł w dniu zdarzenia z przyczyn chorobowych stracić przytomność. Wyjaśnienia obwinionego są całkowicie odosobnione. Sąd Rejonowy przeprowadził ich wszechstronną ocenę, której wynikiem jest przekonująca i logiczna argumentacja w uzasadnieniu zaskarżonego wyrok. Nie zawiera ona błędów natury rzeczowej lub logicznych. U podstaw tej oceny leżała m. in. treści opinii biegłych z zakresu neurologii i kardiologii, które przecież zostały podtrzymane w opiniach uzupełniających. Uzyskana opinia angiologiczna tylko potwierdziła trafność wniosków Sądu Rejonowego. Sąd Okręgowy w pełni zgadza się z nimi. Wyjaśnienia obwinionego co do tego, że utracił panowanie nad pojazdem na skutek zasłabnięcia lub utraty przytomności, nie zasługują na wiarę i słusznie Sąd nie czynił na ich podstawie ustaleń faktycznych.

Właśnie dzięki temu poczynione przezeń ustalenia są prawidłowe. Ocenione wszechstronnie dowody prowadziły bowiem do wniosku, że przyczyną kolizji było niezachowanie należytej ostrożności i zaśnięcie podczas kierowania pojazdem. Prawidłowo Sąd Rejonowy uznał, że wcześniejsze samopoczucie obwinionego uzasadniało konieczność przewidywania, że z powodu senności, może mieć ograniczoną zdolność do kierowania pojazdem w dniu zdarzenia. Zupełnie nieprzekonujący jest wniosek obrońcy, że M. H. nie mógł zasnąć, ponieważ był wypoczęty po przespanej nocy, nie okazywał objawów zmęczenia i senności, prowadził rozmowę z pasażerem pojazdu. Apelujący pomija bowiem treść opinii biegłych wykluczających chorobową przyczynę utraty przytomności ale również treść dowodów, z których wynikało, że objawy senności wystąpiły. Na wszystko to natomiast zwrócił uwagę Sąd Rejonowy, co pozwala uznać jego ocenę za swobodną, zgodną z wymogami art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w.

To właśnie Sąd a nie obrońca przeprowadził pełną i wszechstronną analizę zebranych dowodów. Zupełnie trafnie i zgodnie z regułami oceny dowodów przyjął, że do kolizji doszło z powodów wskazanych w treści zaskarżonego wyroku. W pisemnym uzasadnieniu wyroku wskazał, jakie fakty uznał za udowodnione i dlaczego, podał również, z jakich powodów odrzucił dowody przeciwne. W przedstawionym procesie wnioskowania brak jest błędów logicznych i niespójności. Ze zgromadzonego materiału dowodowego wyprowadził Sąd Rejonowy trafne wnioski odnośnie sprawstwa i winy obwinionego M. H. co do przypisanego mu czynu. Wniesiona apelacja i podniesione w niej argumenty prawidłowości poczynionych przez Sąd Rejonowy ustaleń podważyć nie mogły. Zarzuty z pkt 1 i 2 apelacji stanowiły jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami i sprowadzały się do ponownego przedstawienia wersji prezentowanej przez obwinionego, do której szczegółowo odniósł się Sąd Rejonowy w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Wprawdzie nie przeprowadził wszystkich niezbędnych dowodów, jednak zostały one przeprowadzone w postępowaniu odwoławczym, zaś wnioski z nich wypływające w pełni potwierdziły oceny Sądu Rejonowego oraz trafność poczynionych przezeń ustaleń faktycznych w sprawie.

Wobec powyższych okoliczności nie budzi wątpliwości, że Sąd Rejonowy prawidłowo uznał, iż obwiniony swoim zachowaniem wyczerpał ustawowe znamiona przypisanego mu wykroczenia. Trafnie też zakwalifikował czyn z art. 86 § 1 k.w. Wymierzona mu zaś kara grzywny w wysokości 800 zł z całą pewnością nie jest karą rażąco surową, gdy zważyć na okoliczności czynu, a w szczególności jego skutki, które - w zakresie wykroczenia - dotknęły dwie osoby.

Nie znajdując więc podstaw do uwzględnienia apelacji, Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

Rozstrzygnięcie o kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze oparto na art. 636 kpk w zw. z art. 119 kpw, natomiast o opłacie na art. 8 w zw. z art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych .