Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 13 czerwca 2017 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia
w Łodzi w sprawie z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością
z siedzibą w Ł. przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością
z siedzibą w W. o zapłatę kwoty 11.675,08 zł:

1. zasądził od pozwanej (...)spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na rzecz powódki (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. kwotę 9.674,88 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 12 lipca 2016 roku do dnia zapłaty;

2. oddalił powództwo w pozostałym zakresie;

3. zasądził od pozwanej (...)spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na rzecz powódki (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. kwotę 3.650,43 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Apelację od powyższego wyroku wniosły obie strony.

Powódka zaskarżyła powyższy wyrok Sądu Rejonowego dla Łodzi - Śródmieścia
w Łodzi w części, w zakresie oddalającym powództwo w pozostałej części oraz w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach procesu, tj. co do pkt 2 i 3 wyroku.

Zaskarżonemu rozstrzygnięciu powódka zarzuciła:

1. naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

a) art. 471 k.c. w zw. w zw. z art. 476 k.c. z art. 477 § 1 k.c. w zw. z art. 355 § 2 k.c. oraz
art. 494 k.c. poprzez zaniechanie zastosowania przez Sąd I instancji, a w konsekwencji przyjęcie, iż powódka nie dochodzi naprawienia całej szkody wynikłej z nienależytego wykonania zobowiązania przez pozwaną na podstawie postanowień umownych
i regulaminowych ustalonych wspólnie między stronami kontraktu w ramach ich profesjonalnego charakteru w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej wobec odstąpienia od umowy przez stronę pozwaną.

2. naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj.

a) art. 187 § 1 ust 1 i 2 k.p.c. w zw. z art. 191 k.p.c. poprzez błędne przyjęcie przez Sąd
I instancji iż w ramach roszczenia cywilnoprawnego powódki objętego żądaniem pozwu objęte jest jedynie żądanie zwrotu udzielonej ulgi za miesiąc czerwiec 2013 r.,
z pominięciem przez Sąd I instancji żądania przez powódkę zwrotu całego świadczenia, które wykonała powódka na rzecz pozwanej, a wiec także w zakresie objętym samą fakturą VAT nr (...), tj. obejmującą także zapłatę za każdy numer abonamentowy w wysokości 29 zł netto a nie tylko 24 zł netto;

b) art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 232 k.p.c. i art. 227 k.p.c. poprzez wyjście przez Sąd
I instancji poza spór kontradyktoryjny i ustalenie, iż roszczenia dochodzone przez operatora – powódkę – nie obejmują roszczenia w zakresie spełnienia świadczenia przez pozwaną w pełnej wysokości tj. 29 zł netto za każdy numer abonamentowy
w sytuacji gdy pozwana nie kwestionowała samej wysokości roszczenia a jedynie ważność umowy powołując się w tej materii na określone zarzuty i twierdzenia których Sąd I instancji nie uwzględnił;

W konkluzji apelacji powódka wniosła o:

- zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa w całości;

- skorygowanie kosztów procesu za postępowanie przed Sądem instancji zgodnie
z orzeczeniem wydanym przez Sąd II instancji;

- zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej według norm przepisanych;

Pozwana wniosła o oddalenie apelacji powódki w całości oraz o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego przed Sądem II instancji według norm przepisanych.

Pozwana zaskarżyła wyrok w części, to jest w zakresie punktu 1 i 3. Zaskarżonemu rozstrzygnięciu pozwana zarzuciła:

1. naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

a) art. 57 ust. 6 zd. 1 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne, poprzez jego zastosowanie przez Sąd I instancji, polegające na przyjęciu, iż wystąpiły przesłanki do rozwiązania umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, łączącej strony niniejszego postępowania, i w efekcie uznanie tego przepisu za podstawę zasądzonego roszczenia;

b) art. 58 § 1 i 3 k.c. w związku z art. 57 ust. 6 ustawy Prawo telekomunikacyjne
w związku z § 8 pkt 10 regulaminu świadczenia usług telekomunikacyjnych, polegające na przyjęciu iż nie zachodzi nieważność ww. postanowienia regulaminu świadczenia usług telekomunikacyjnych i w efekcie nie ma podstaw do dochodzenia przedmiotowego roszczenia;

c) art. 5 k.c. poprzez jego niezastosowanie, pomimo istnienia przesłanek ku temu
i w konsekwencji przyjęcie, że nie zachodzą przesłanki nadużycia prawa podmiotowego przez powódkę w postaci naruszenia zasad współżycia społecznego w rozumieniu
art. 5 k.c., które w stosunkach handlowych należy rozumieć co najmniej, jako zasady lojalności kontraktowej wymagające unikania wprowadzania do umów rozwiązań ewidentnie niekorzystnych dla jednej ze stron, których efektem jest oczywiste pogorszenie jej pozycji prawnej w stopniu nie znajdującym obiektywnie racjonalnego uzasadnienia;

d) art. 411 pkt 1 w związku z art. 498 k.c. poprzez jego niezastosowanie, pomimo istnienia przesłanek ku temu, i możliwość dokonania potrącenia nienależnego świadczenia spełnionego przez Pozwaną z zastrzeżeniem zwrotu, na co wskazuje pismo z dnia
23 sierpnia 2012 r., znajdujące się w aktach sprawy, z dochodzonym przez Powódkę roszczeniem w przedmiotowej sprawie;

2. naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

a) art. 233 § 1 k.p.c. przy uwzględnieniu art. 328 § 2 k.p.c., polegające na dokonaniu ustaleń sprzecznych z zasadami logiki i treścią materiału dowodowego i pominięciem niektórych dowodów oraz nieuwzględnieniem przy orzekaniu zasad doświadczenia życiowego, a w konsekwencji przyjęcie, że:

- doszło do skutecznego wypowiedzenia umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych przez pozwaną w dniu 23 listopada 2012 r., a w efekcie istnieje możliwość zasądzenia roszczenia na podstawie art. 57 ust. 6 zd. 1 Prawa telekomunikacyjnego, gdy w innym miejscu Sąd wprost przyznaje, iż przesłanki
do natychmiastowego wypowiedzenia umowy nie wystąpiły w dacie złożenia tego oświadczenia przez pozwaną;

- powódka w skuteczny sposób złożyła w dniu 23 kwietnia 2012 r. oświadczenie
o wypowiedzeniu upustów z mocą wsteczną bez badania podstaw do skutecznego złożenia takiego oświadczenia oraz czy forma i treść tego oświadczenia nie narusza przepisów umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych oraz przepisów powszechnie obowiązującego prawa;

- ponadto Sąd winien potraktować wyżej wskazane żądanie zwrotu kwoty 14.760 zł jako oświadczenie o dokonaniu potrącenia i jako wyższe od dochodzonego przez powódkę, jej roszczenie oddalić w całości, a co najmniej wyjaśnić, czy pozwana podtrzymuje swoje żądanie wyrażone w piśmie z dnia 23 sierpnia 2012 roku, znajdujące się w aktach sprawy;

Nadto pozwana podniosła zarzut potrącenia kwoty 14.760 zł należnej pozwanej tytułem zwrotu nienależnego świadczenia z roszczeniem dochodzonym przez powódkę
w przedmiotowej sprawie do wysokości tego roszczenia, jako roszczenia niższego

W konkluzji apelacji pozwana wniosła o:

- zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości, ewentualnie o uchylenie skarżonego wyroku i przekazanie Sądowi I instancji do ponownego rozpatrzenia;

Powódka wniosła o oddalenie apelacji pozwanej i zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Obie wniesione apelacje są bezzasadne i podlegają oddaleniu.

Sąd Rejonowy rozpoznając niniejszą sprawę nie dopuścił się zarzucanych
mu uchybień, a kwestionowane rozstrzygnięcie należy uznać za merytorycznie trafne.
W zakresie niezbędnym do wydania prawidłowego wyroku, sprawa została należycie wyjaśniona oraz uzasadniona w sposób pozwalający na ocenę prawidłowości rozstrzygnięcia w aspekcie procesowym i materialnoprawnym. Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji i jako trafnie i prawidłowo ocenione oraz logicznie wywiedzione
ze zgromadzonego materiału dowodowego, przyjmuje za własne.

W pierwszej kolejności rozważenia wymagają zarzuty dotyczące naruszenia przepisów kodeksu postępowania cywilnego, gdyż poprawność zastosowania przepisów prawa materialnego może być oceniana jedynie w odniesieniu do stanu faktycznego ustalonego zgodnie z zasadami procedury cywilnej (vide: uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z 2 lipca 2004 roku, w sprawie II CK 409/03, opubl. Lex nr 148384).

Za bezzasadne należy uznać zarzuty wywiedzione w apelacji powódki.

Oba zarzuty dotyczące naruszenia prawa procesowego wywiedzione przez powódkę
w istocie wskazują na uchybienia z zakresu naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.).

Stawiając zarzut naruszenia art. 187 § 1 pkt 1 i 2 k.p.c. i art. 191 k.p.c. w istocie zarzucił błędną ocenę dowodów. Brak jest podstaw do uwzględnienia omawianego zarzutu co do naruszenia art. 187 § 1 pkt 1 i 2 k.p.c. i art. 191 k.p.c. Stwierdzić należy, że Sąd Rejonowy w żaden sposób nie naruszył art. 187 § 1 pkt 1 i 2 k.p.c. określającego treść pozwu oraz art. 191 k.p.c. stanowiącym o możliwości kumulacji roszczeń w jednym postępowaniu,
a skarżąca w istocie nie określiła w jaki sposób miałoby to nastąpić.

Chybione jest twierdzenie powódki, iż Sąd I instancji pominął żądanie zawarte
w pozwie dotyczące zwrotu całego świadczenia, które wykonała powódka na rzecz pozwanej, tj. również w zakresie objętym fakturą VAT nr (...) – dotyczącą zapłaty za każdy numer abonamentowy w wysokości 29 zł netto, a nie tylko 24 zł netto. Sąd Rejonowy zasądził na rzecz powódki jedynie żądanie zwrotu udzielonej ulgi za miesiąc czerwiec 2013 r. w pozostałej zaś części – rozpoznając powództwo – oddalił je jako bezzasadne. Nie można zatem mówić o pominięciu części żądania zawartego w pozwie, skoro zostało ono oddalone.

Wbrew twierdzeniom skarżącej zawartym w apelacji Sąd I instancji nie naruszył
art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 232 k.p.c. i art. 227 k.p.c. wychodząc poza spór kontradyktoryjny.

W pierwszej kolejności zauważyć należy, że wbrew treści zarzutu pozwana kwestionowała wysokość roszczenia tj. wskazała, iż korzysta z 65 numerów telefonicznych,
a nie 250, za które powódka żąda zapłaty (k. 190). Zaś co do ustalenie należnych kwot
z dochodzonego roszczenia, to wskazania wymaga, że sposób ich obliczenia wynika bezpośrednio z przepisów ustawy prawo telekomunikacyjne. Zgodnie z art. 57 ust. 6 zd. 1 prawa telekomunikacyjnego, w przypadku zawarcia umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, w tym o zapewnienie przyłączenia do publicznej sieci telekomunikacyjnej, związanego z ulgą przyznaną abonentowi, wysokość roszczenia z tytułu jednostronnego rozwiązania umowy przez abonenta lub przez dostawcę usług z winy abonenta przed upływem terminu, na jaki umowa została zawarta, nie może przekroczyć wartości ulgi przyznanej abonentowi pomniejszonej o proporcjonalną jej wartość za okres
od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania. Wobec powyższego poddając ocenie zasadność roszczenia powódki Sąd Rejonowy winien był, co trafnie uczynił, uwzględnić powyższe ograniczenie wynikające z ustawy i obniżyć wysokość dochodzonego roszczenia
z urzędu.

Bezzasadny jest zatem zarzut wykroczenia przez Sąd Rejonowy poza ramy wynikające z kontradyktoryjności sporu cywilnego.

W ocenie Sądu Okręgowego nie można również zgodzić się z zarzutem naruszenia prawa materialnego w postaci art. 471 k.c. w zw. z art. 476 k.c. z art. 477 § l k.c. w zw.
z art. 355 § 2 k.c. poprzez zaniechanie zastosowania przez Sąd I instancji.

Wbrew twierdzeniom skarżącej zawartym w apelacji, z warstwy ustaleń faktycznych uzasadnienia oraz dokonanej przez Sąd Rejonowy oceny nie sposób wywieść, że powódka nie może dochodzić naprawienia szkody wynikłej z nienależytego wykonania zobowiązania przez pozwaną. Sąd Rejonowy stwierdził jedynie nieważność § 8 pkt 10 regulaminu świadczenia usług telekomunikacyjnych.

Nie stoi to jednak na przeszkodzie dochodzeniu odszkodowania na zasadach ogólnych. Wówczas wierzyciel musi udowodnić szkodę i związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem w postaci niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, a szkodą.

Trafnie w tym kontekście uznał Sąd Rejonowy, że w sprawie niniejszej nie mamy
do czynienia z odstąpieniem od umowy i zastrzeżeniem kary umownej na wypadek odstąpienia od umowy. Wypowiedzenie umowy przez pozwanego nie może być uznane
za odstąpienie od umowy. Tym samym zawarte w apelacji rozważania dotyczące odstąpienia od umowy i zastrzeżenia kary umownej na wypadek odstąpienia są bezprzedmiotowe.

Powyższe rozważania pozwalają uznać apelację powódki za całkowicie bezzasadną.

Poddając rozważaniom apelację pozwanej, Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do jej uwzględnienia.

Nie zasługuje na uwzględnienie zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. przy uwzględnieniu art. 328 § 2 k.p.c., polegający na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów poprzez dokonanie ustaleń sprzecznych z zasadami logiki i treścią materiału dowodowego i pominięciem niektórych dowodów oraz nieuwzględnieniem przy orzekaniu zasad doświadczenia życiowego.

Uchybienie zasady swobodnej oceny dowodów wskazywane przez pozwaną, jakoby Sąd uznał, iż doszło do skutecznego wypowiedzenia umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych przez pozwaną w dniu 23 listopada 2012 r, a w innym miejscu Sąd wprost przyznaje, iż przesłanki do natychmiastowego wypowiedzenia umowy nie wystąpiły
w dacie złożenia tego oświadczenia przez pozwaną, obarczone jest błędnym uproszczeniem, mającym swoje źródło w przeinaczeniu wywodu Sądu Rejonowego. Jak wynika bowiem wprost z uzasadnienia Sądu I instancji nie wystąpiły przesłanki (ponieważ wysuwania przez powódkę bezzasadnych roszczeń nie można uznać za taką przesłankę), które w świetle postanowienia § 5 ust. 3 umowy usprawiedliwiałyby rozwiązanie przez pozwaną umowy
ze skutkiem natychmiastowym. Zatem samo wypowiedzenie umowy przez pozwaną należało uznać za skuteczne, nie można zaś uznać, że nastąpiło ono w trybie § 5 ust. 3 umowy.

Całkowicie chybione i pozbawione jakiejkolwiek racji na kanwie sprawy niniejszej pozostaje twierdzenie pozwanej o tym, że Sąd Rejonowy przyjął, że powódka w skuteczny sposób złożyła w dniu 23 kwietnia 2012 r. oświadczenie o wypowiedzeniu upustów z mocą wsteczną.

Jak wynika z rozważań Sądu Rejonowego, powódce nie przysługiwało prawo żądania na podstawie § 8 ust. 10 regulaminu zwrotu ulg za okresy rozliczeniowe w czasie obowiązywania łączącej strony umowy. Zatem nie można uznać Sąd Rejonowy przyjął,
iż oświadczenie o wypowiedzeniu upustów wywarło skutek z mocą wsteczną, zwłaszcza,
że postało ono złożone w trakcie trwania umowy. Trafna jest w tym kontekście argumentacja Sądu Rejonowego, że ze względu na fakt, iż wskazane postanowienie z § 8 ust. 10 regulaminu stanowiło w istocie karę umowną zastrzeżoną w związku z nieterminowym spełnieniem świadczenia pieniężnego, a wobec tego było sprzeczne z art. 483 § 1 k.c. i w konsekwencji – w świetle art. 56 k.c. – nieważne.

Niezależnie od tego trafnie zauważył Sąd Rejonowy, co dodatkowo podkreśla bezzasadność zarzutu pozwanej, że powódka nie żądała zapłaty kwoty upusty za czas obowiązywania spornej umowy, zatem tym bardziej z mocą wsteczną od czasu złożenia oświadczenia o wypowiedzeniu ulg, ponieważ było ono złożone w czasie obowiązywania umowy.

Sam zbieg wierzytelności nie powoduje ex lege potrącenia. Potrącenie jest instytucją prawa materialnego, czynnością materialnoprawną, której celem jest doprowadzenie
do wygaśnięcia wzajemnych zobowiązań (art. 498 k.c.), drogą jednostronnego oświadczenia materialnoprawnego wywołującego skutek prawny. Do skutecznego potrącenia niezbędne jest zatem złożenie oświadczenia. Z treści art. 60 k.c. wynika, że wola osoby dokonującej czynności prawnej może być wyrażona przez każde zachowanie się tej osoby, które wyraża jej wolę w sposób dostateczny.

W ocenie Sądu Okręgowego żądanie pozwanej zwrotu kwoty 14.760 zł, wyrażone
w piśmie z dnia 23 sierpnia 2012 roku, nie ma charakteru oświadczenia o potrąceniu. Samo żądanie zwrotu pieniędzy nie może być uznane za złożenie oświadczenia o potrąceniu. Zachowanie to nie spełnia bowiem wymogu z art. 60 k.c.

Nie sposób zatem podnosić skutecznie zarzutu, że Sąd Rejonowy winien potraktować żądanie zwrotu kwoty 14.760 zł jako oświadczenie o dokonaniu potrącenia.

Z tychże względów nie sposób uwzględnić zarzutu dotyczącego naruszenia przepisów art. 411 pkt 1 w związku z art. 498 k.c. poprzez ich niezastosowanie. Brak jest podstaw wysuwania zarzutu naruszenia niezastosowania wskazanych przepisów prawa materialnego
i niedokonaniu potrącenia, wobec braku dostatecznego wyrażenia oświadczenia o potrącenia (pomijając kwestię zasadności oświadczenia o potrąceniu).

Uchybienie zasadzie swobodnej oceny dowodów, które stanowi podstawę wywiedzionego zarzutu naruszenia przepisów postępowania, nie może być argumentowane poprzez selektywne wskazanie i własną subiektywną ocenę niektórych tylko okoliczności lub dowodów bez racjonalnego uargumentowania takiego przekonania. Uwiarygodnienie zarzutu dowolnej oceny dowodów wymaga wykazania w oparciu o fakty i ich pogłębioną logiczną analizę, że rzeczywiście sąd pominął dowody istotne dla rozstrzygnięcia, że uchybił regułom prawidłowego logicznego rozumowania, że uchybił wskazaniom wiedzy lub życiowego doświadczenia. Brak takiej argumentacji wyłącza uznanie zarzutu za trafny. Nie jest bowiem tak, że każdy zarzut dowolnej oceny dowodów oparty na odmiennej, własnej ich ocenie przez stronę postępowania, dyskwalifikuje wynik postępowania dowodowego, przyjęcie bowiem takiego założenia prowadziłoby wprost do przekreślenia zasady swobodnej oceny dowodów.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd I instancji nie naruszył dyspozycji przepisu art. 233 § 1 k.p.c., a ze zgromadzonego materiału dowodowego wyprowadził wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym. Apelacja pozwanej, w żaden sposób nie podważa dokonanych przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych.

W prawidłowo ustalonym stanie faktycznym pozbawiony racji jest zarzut naruszenia art. 57 ust. 6 zd. 1 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne. Sąd Rejonowy uznając, iż umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych, łączącej strony niniejszego postępowania została skutecznie rozwiązana, trafnie zastosował ten przepis za podstawę zasądzonego roszczenia;

Zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego w postaci art. 58 § 1 i 3 k.c.
w związku z art. 57 ust. 6 ustawy Prawo telekomunikacyjne w związku z § 8 pkt 10 regulaminu świadczenia usług telekomunikacyjnych, jest o tyle chybiony, że Sąd Rejonowy zgodnie z kierunkiem postulowanym przez pozwaną przyjął, że powódce nie przysługiwało prawo żądania na podstawie § 8 ust. 10 regulaminu zwrotu ulg za okresy rozliczeniowe
w czasie obowiązywania łączącej strony umowy. Jak już omówiono w powyższej części uzasadnienia, okoliczność ta pozostaje bez znaczenia, ponieważ powódka nie żądała zapłaty kwoty upusty za czas obowiązywania spornej umowy.

Pozwana zarzucając naruszenie art. 5 k.c. poprzez jego niezastosowanie, upatruje źródła jego naruszenia w wysuwaniu przez powódkę roszczenia o zwrot ulgi na podstawie § 5 ust. 9 regulaminu świadczenia usług telekomunikacyjnych i art. 57 ust. 6 zd. 1 prawa telekomunikacyjnego nadużycia prawa podmiotowego poprzez sprzeczność z dobrymi obyczajami oraz zasadami uczciwości i rzetelności kupieckiej. Omawiane zagadnienie było już przedmiotem wyczerpującej analizy Sądu Rejonowego. Trafnie uznał Sąd Rejonowy,
że sam fakt zaistnienia sporu co do interpretacji prawa i oświadczeń woli nie może być oceniany jako nadużycia prawa podmiotowego. W konsekwencji brak jest podstaw aby uznać zasadność, zarzutu naruszenia art. 5 k.c.

Sąd Okręgowy nie dostrzegł uchybień zaskarżonego wyroku, które winny być uwzględnione w toku kontroli instancyjnej z urzędu.

W tym stanie rzeczy, wobec bezzasadności zarzutów wywiedzionych przez apelujących, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił obie apelacje

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd odwoławczy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. Zarówno powód jak i pozwany przegrali postępowanie apelacyjne w zakresie swoich apelacji. Wynagrodzenie pełnomocnika powoda w związku
z apelacją pozwanego ustalono na kwotę 900 zł (na podstawie § 2 pkt 4 i § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie - Dz. U. z 2015 r. poz. 1800 ze zm., w brzmieniu obowiązującym od 27 października 2016 r.), zaś wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego w związku
z apelacją powoda zostało ustalono na kwotę 450 zł (na podstawie § 2 pkt 3 i § 10 ust. 1 pkt 1 powołanego wyżej rozporządzenia). Uwzględniając, że pozwany przegrywając apelację,
w oparciu o art. 98 § 1 k.p.c. miałby zwrócić powodowi 900 zł, zaś powód przegrywając apelację zobowiązany jest do zwrotu pozwanemu kosztów w kwocie 450 zł, Sąd Okręgowy zasądził od (...) spółki z o.o. z siedzibą w W. na rzecz (...) spółki z o.o. z siedzibą Ł. różnicę, tj. kwotę 450 zł (900 zł – 450 zł ) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

Marzena Eichstaedt Mariola Szczepańska Beata Matysik