Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 20 lipca 2017 r. wydanym w sprawie sygnatura akt I C 390/16 Sąd Rejonowy dla Łodzi- Śródmieścia w Łodzi oddalił powództwo przeciwko Gminie M. Ł. o zapłatę oraz rozstrzygnął o kosztach procesu.

Powyższe rozstrzygnięcie Sąd oparł na następujących ustaleniach faktycznych:

W. G. jest właścicielem na prawach wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej nieruchomości stanowiącej działkę gruntu nr (...) o powierzchni 0,1035 ha, położoną w Ł. przy ulicy (...), dla której Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi prowadzi księgę wieczystą nr (...). Nieruchomość pozostawała w przeszłości zabudowana drewnianym domem mieszkalnym, murowanym domem mieszkalnym oraz budynkami gospodarczymi. Decyzją nr (...) z dnia 30 stycznia 2007 roku Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego nakazał właścicielom wyłączenie z użytkowania frontowego budynku mieszkalnego wielorodzinnego zlokalizowanego na terenie nieruchomości przy ulicy (...) w Ł.. W związku z tym drewniany dom mieszkalny został rozebrany. Obecnie na nieruchomości pozostaje murowany dom mieszkalny oraz budynki gospodarcze (kioski), w których prowadzona jest działalność gospodarcza.

Wyrokiem z dnia 30 października 2013 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi w sprawie sygn. akt II C 793/13 nakazał P. B. (1) opróżnienie lokalu mieszkalnego nr (...), położonego w Ł. przy ulicy (...) wraz ze wszystkim rzeczami, przyznając mu uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego.

Orzeczenie stało się prawomocne w dniu 21 listopada 2013 roku, a w toku postępowania Miasto Ł. uczestniczyło w charakterze interwenienta ubocznego.

P. B. (1) zajmował lokal mieszkalny nr (...) przy ulicy (...) w Ł. w okresie od dnia 21 listopada 2013 roku do dnia 31 lipca 2015 roku. Mężczyzna nie regulował żadnych opłat na rzecz właściciela, zarówno z tytułu odszkodowania za dalsze bezumowne zajmowanie lokalu, jak również z tytułu opłat eksploatacyjnych.

Murowany budynek mieszkalny położony przy ulicy (...) stanowi dwukondygnacyjny budynek wybudowany w latach 1900 – 1920, którego stan techniczny odpowiada jego zużyciu naturalnemu, przy czym nie jest zadawalający, a jedynie dostateczny, nadający się do kapitalnego remontu lub raczej do wyburzenia. Swoją funkcją, stanem technicznym, dostępnością mediów oraz obsługą komunikacyjną zbliżony jest do wielu (...) nieruchomości położonych na jej obrzeżach (w dacie zabudowy) w obrębie osiedli mieszkalnych.

Lokal mieszkalny numer (...) ma powierzchnię 37 m ², składa się z dwóch pomieszczeń, które były pokojem i kuchnią. Najprawdopodobniej wyposażony był w instalację elektryczną, wodno – kanalizacyjną oraz ogrzewany piecem na paliwo stałe.

W przypadku najmu lokalu numer (...) na wolnym rynku właściciel mógłby uzyskać czynsz najmu w wysokości 3.352,22 złotych w okresie od dnia 21 listopada 2013 roku do dnia 31 lipca 2015 roku oraz pobierać dodatkowo opłaty z tytułu faktycznie zużytych mediów. Ewentualny okres braku zajętości lokalu w tym okresie wynosił około 2,5 %. Brak miejskiej instalacji kanalizacyjnej na nieruchomości nie wpływa na wysokość ustalonego czynszu, jaki mógłby uzyskać właściciel, a okoliczność ta nie wyklucza zainteresowania najmem lokalu przez potencjalnych najemców.

Na datę dokonania oględzin nieruchomości tj. 29 lipca 2016 roku, jej stan techniczny nie dawał podstaw do przyjęcia, że mogłaby ona generować jakikolwiek dochód, w tym z lokalu mieszkalnego numer (...). Budynek mieszkalny przy ulicy (...) nie posiada dostępu do miejskiej sieci kanalizacyjnej. Wywóz nieczystości stałych odbywa się za pośrednictwem firmy zewnętrznej. Obecnie nieruchomość nie jest zajmowana przez żadnego lokatora. Jeden z nich uzyskał uprawnienie do lokalu socjalnego, a pozostałe osoby wyprowadziły się, przy czym ostatnia z nich około kwietnia 2016 roku. Co najmniej od grudnia 2013 roku nie były prowadzone jakiekolwiek prace remontowe, czy odświeżające, a także próby wynajęcia na wolnym rynku systematycznie opuszczanych lokali. W tożsamym okresie poszczególne lokale mieszkalne nie miały bezpośredniego dostępu do wody, której dopływ został odcięty. Zgodnie z uchwałami Rady Miejskiej w Ł. nr (...) z dnia 5 grudnia 2012 roku oraz nr (...) z dnia 13 grudnia 2013 roku wysokość opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi wynosiła :

- w okresie od dnia 2 lutego 2013 roku do dnia 31 grudnia 2013 roku : 12,69 złotych (zbiórka selektywna) oraz 16,50 złotych (zbiórka nieselektywna),

- w okresie od dnia 1 stycznia 2014 roku : 7 złotych (zbiórka selektywna) oraz 12 złotych (zbiórka nieselektywna).

W okresie od 21 listopada 2013 roku do 31 lipca 2017 roku W. G. ponosił koszty związane z opłatami za gospodarowanie odpadami komunalnymi oraz odprowadzenie nieczystości płynnych (ścieków).

Na terenie nieruchomości w poszczególnych budynkach gospodarczych (kioskach) prowadzoną jest działalność przez prywatnych przedsiębiorców, korzystających z instalacji kanalizacyjnej. Wystawiane faktury obejmują całość należności związanych z odprowadzeniem nieczystości płynnych (zarówno ze strony najemców, jak i użytkowników budynków gospodarczych). Budynki gospodarcze są w tym zakresie opomiarowane. Miesięczna należność z tytułu opłat za odprowadzanie nieczystości stałych wyliczana jest jako różnica między całkowitym zużyciem na nieruchomości pomniejszonym o zużycie opomiarowanych budynków, a tak uzyskana wartość dzielona jest przez ilość lokatorów w budynku mieszkalnym. Zazwyczaj w skali roku wskazania zaliczkowe wymagają korekty i dopłaty rzędu około 300 złotych z uwagi na większe zużycie niż wcześniej prognozowane.

Pismem z dnia 7 listopada 2013 roku W. G. wezwał Miasto Ł. do dostarczenia P. B. (2) lokalu socjalnego oraz uiszczania kwoty 462,50 złotych miesięcznie tytułem odszkodowania do dnia 10 każdego miesiąca za każdy miesiąc braku realizacji obowiązku. W odpowiedzi z dnia 4 grudnia 2013 roku uzyskał informację, że wniosek dotyczący przyznania lokalu socjalnego został przyjęty do realizacji.

Pismem z dnia 15 maja 2015 roku (doręczonym w tym samym dniu) W. G. wezwał Miasto Ł. do zapłaty kwoty 9.085,93 złotych tytułem odszkodowania za niedostarczenie lokalu socjalnego P. B. (2) za okres od dnia 21 listopada 2013 roku do dnia 31 maja 2015 roku w terminie 3 dni od dnia otrzymania wezwania. Żądanie obejmowało kwoty: 8.226,33 złotych tytułem czynszu oraz 859,60 złotych tytułem opłat eksploatacyjnych.

W odpowiedzi z dnia 22 maja 2015 roku Miasto Ł. odmówiło spełnienia świadczenia.

Pismem z dnia 19 sierpnia 2015 roku (doręczonym w dniu 21 sierpnia 2015 roku) W. G. wezwał Miasto Ł. do zapłaty kwoty 851 złotych tytułem odszkodowania za niedostarczenie lokalu socjalnego P. B. (2) za okres od dnia 1 czerwca 2015 roku do dnia 31 lipca 2015 roku. Żądanie obejmowało jedynie wysokość czynszu.

W odpowiedzi z dnia 4 września 2015 roku Miasto Ł. odmówiło spełnienia świadczenia.

Pismem z dnia 22 stycznia 2016 roku (doręczonym w tym samym dniu) W. G. wezwał Miasto Ł. do zapłaty kwoty 93,12 złotych tytułem odszkodowania obejmującego poniesione w okresie od dnia 1 czerwca 2015 roku do dnia 31 lipca 2015 roku opłaty eksploatacyjne związane z lokalem numer (...) przy ulicy (...).

Przy tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał powództwo za niezasadne. Sąd wskazał, iż podstawą materialnoprawną żądania jest art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. 2014, poz. 150 j.t.) w związku z art. 417 k.c. Przesłanką odpowiedzialności gminy jest więc niedostarczenie lokalu socjalnego osobie uprawnionej do jego otrzymania na mocy prawomocnego orzeczenia sądu, powstanie po stronie właściciela szkody, a także związek przyczynowy pomiędzy tymi dwiema okolicznościami. Mimo spełnienia pierwszej przesłanki odpowiedzialności Miasta Ł., tj. niezłożenia osobie uprawnionej na mocy wyroku z dnia 30 października 2013 roku oferty zawarcia umowy najmu lokalu mieszkalnego oraz zajmowania przez P. B. (1) lokalu i nieuiszczania z tego tytułu żadnych opłat, nie została spełniona druga z przesłanek odpowiedzialności pozwanej gminy. Sąd wskazał, iż gmina odpowiada jedynie za normalne, dające się przewidzieć, następstwa swojego zaniechania, a naprawienie szkody obejmuje straty, które poniósł właściciel lokalu, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby gmina we właściwym czasie zaoferowała osobom uprawionym lokal socjalny (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 25 czerwca 2008 roku, III CZP 46/2008, L..pl nr (...)). W przedmiotowej sprawie powód upatrywał źródła poniesionej szkody w faktycznym braku możliwości wynajmu pomieszczenia zajmowanego przez osoby eksmitowane. Dlatego też niezbędnym okazało się rozważenie, czy W. G. na skutek bezprawnego zaniechania ze strony Gminy (niedostarczenie lokalu socjalnego) utracił korzyści (luccrum cessans) związane z brakiem możliwości wynajęcia pomieszczenia. W myśl § 2 art. 361 k.c. szkoda polega albo na stracie, którą poniósł poszkodowany (damnum emergens), albo na pozbawieniu go korzyści, które mógłby uzyskać, gdyby mu szkody nie wyrządzono (lucrum cessans). Przy czym zgodnie z zasadą ciężaru dowodu (art. 6 k.c.) to powód winien wykazać okoliczności związane z utraconymi korzyściami, a więc fakty, z których wywodzi dla siebie korzystne skutki prawne. W ocenie Sądu, szkoda związana z utraconymi korzyściami co prawda zawsze ma charakter hipotetyczny, nie mniej jednak jej wystąpienie musi być przez poszkodowanego wykazane z tak dużym prawdopodobieństwem, aby uzasadniało ona w świetle doświadczenia życiowego przyjęcie, że utrata korzyści rzeczywiście nastąpiła. Utracone korzyści (lucrum cessans) obejmują wartość aktywów, które nie weszły do majątku wskutek zdarzenia wyrządzającego szkodę, oraz wartość pasywów, które się wskutek tego zdarzenia nie zmniejszyły. Panuje zgoda co do tego, że powinno się tu brać pod uwagę tylko te korzyści, które z wysokim prawdopodobieństwem znalazłyby się w majątku poszkodowanego. Jeśli to prawdopodobieństwo jest niższe, występuje przypadek tzw. szkody ewentualnej (utraty szansy na uzyskanie korzyści), która nie podlega naprawieniu. Uwzględniając treść powyższych rozważań, a także wyniki przeprowadzonego postępowania dowodowego Sąd uznał, że wykazywana przez powoda szkoda ma charakter jedynie ewentualny. W ocenie Sądu, możliwość faktycznego wynajmu spornego lokalu w okresie objętym żądaniem pozwu była daleka od wysoko prawdopodobnej. Okoliczność określenia przez biegłego z zakresu czynszów wysokości możliwego do uzyskania czynszu w okresie od dnia 21 listopada 2013 roku do dnia 31 lipca 2015 roku nie prowadzi jeszcze do automatycznego stwierdzenia, że powód byłby w stanie wynająć sporny lokal na wolnym rynku. Całokształt zgromadzonego materiału dowodowego przy uwzględnieniu zasad doświadczenia życiowego i prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy dowodzi wprost przeciwnie. Po pierwsze w dniu dokonywania oględzin nieruchomości lokal numer (...) nie został udostępniony, co umożliwiło faktyczną ocenę jego stanu technicznego. Dostęp do klatki schodowej budynku był utrudniony, a oględziny innych lokali wewnątrz budynku były możliwe tylko dlatego, że obecny podczas czynności W. G. używając siły fizycznej utorował dostęp do wnętrza budynku. Stan techniczny samej nieruchomości został oceniony jako ledwie dostateczny, a sam budynek jako nadający się do kapitalnego remontu, a raczej wyburzenia. W ocenie Sądu okoliczność ta niewątpliwie rzutowała na ocenę możliwości wynajęcia lokalu mieszkalnego na wolnym rynku, nawet przy przyjęciu swego rodzaju paradoksu (...) rynku nieruchomości i poszukiwania przez najemców lokali o stosunkowo niskim standardzie. Stan techniczny nieruchomości wykluczał możliwość generowania przez nią jakiegokolwiek dochodu, tym bardziej iż właściciele w okresie objętym pozwem, jak również w okresie ostatnich 3 lat, nie dokonywali jakichkolwiek prac remontowych, czy odświeżających. Powód nie próbował nawet wynająć lokali mieszkalnych na wolnym rynku. Wręcz przeciwnie liczba lokatorów stopniowo malała, a nieruchomość niszczała. W tych realiach Sąd kierując się zasadami doświadczenia życiowego oraz prawidłowego rozumowania, uznał, iż fatalny stan nieruchomości, stanowił istotną przeszkodę w generowaniu z niej zysku poprzez znalezienie potencjalnych najemców zarówno w czasookresie objętym pozwem, jak i po opuszczeniu lokali, w tym spornego numer 2, przez dotychczasowych lokatorów. W ocenie Sądu okoliczności przeciwne winny zostać udowodnione przez powoda, czego ww nie dokonał wnosząc m.in. o przesłuchanie świadka P. B. (1), czy też wskazując ewentualne oferty najmu choćby jednego z lokali w ramach budynku mieszkalnego przy ulicy (...), czy też potwierdzenia zawarcia transakcji dotyczącej lokalu o zbliżonym standardzie, lokalizacji i wyposażeniu. W ocenie Sądu brak dostępu do miejskiej sieci kanalizacyjnej, a także niski standard pomieszczenia i jego wyposażenia, nie są czynnikami wykluczającymi najem lokalu, jednak brak dopływu wody (co najmniej od grudnia 2013 r.), a więc podstawowego medium taką okolicznością pozostaje. Odwołując się ponownie do zasad doświadczenia życiowego, Sąd uznał , iż w realiach XXI wieku oraz realiach aglomeracji miejskiej, wątpliwe jest aby jakakolwiek osoba zdecydowała się wynająć lokal pozbawiony dostępu do bieżącej wody. Tę okoliczność winien udowodnić powód. Fakt zamieszkiwania byłego lokatora w lokalu numer (...) w okresie objętym żądaniem pozwu nie oznacza automatycznie, że lokal mógłby być przedmiotem obrotu. W żadnej mierze powyższe nie przekłada się na stwierdzenie, że przy hipotetycznym jego opuszczeniu z dniem uprawomocnienia się wyroku eksmisyjnego właściciel wynająłby lokal numer (...) na wolnym rynku i generowałby z tego tytułu dochód.

Reasumując, Sąd stwierdził, iż określona przez biegłego w ramach przygotowanej ekspertyzy stosunkowo niska stawka czynszu, jaka mogłaby zostać uzyskana przez właściciela (poniżej 5 złotych za 1m ²) w realiach przedmiotowej sprawy, nie przesądza o możliwości wynajmu lokalu i stwierdzenia, że właściciel uzyskiwałby z lokalu jakikolwiek dochód. Nie jest bowiem spornym sama wysokość czynszu (nieprzekraczająca 200 złotych) za lokal o powierzchni 37m ², a możliwość rzeczywistego zainteresowania ze strony potencjalnego najemcy wobec stanu technicznego nieruchomości, standardu i wyposażenia lokalu, a także dostępności podstawowych mediów. Powód nie udowodnił więc wystąpienia szkody w postaci lucrum cessans. Wobec braku wykazania jednej z przesłanek warunkujących odpowiedzialność gminy na gruncie art. 18 ust. 5 u.o.p.l. powództwo podlegało oddaleniu jako nieudowodnione. Zdaniem Sądu I instancji powyższe rozstrzygnięcie czyni niezasadnym żądanie zarówno w zakresie roszczenia z tytułu czynszu, jak i opłat eksploatacyjnych. Poza wysokością opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi (uchwały Rady Miejskiej w Ł.), powód nie udowodnił wysokości kosztów poniesionych w związku z odprowadzaniem nieczystości płynnych z przedmiotowego lokalu. Wyliczenia sporządzone przez zarządcę nieruchomości (k.29 i 68) nie podlegały jakiejkolwiek weryfikacji, a ich treść była sporna. Mimo ustalenia przyjętej metodologii, powód nie przedłożył zestawienia ilości lokatorów zajmujących budynek mieszkalny oraz danych dotyczących faktycznego zużycia ze strony podmiotów zajmujących budynki gospodarcze, co uniemożliwiło jednoznaczne ustalenie, czy dochodzone przez powoda należności odpowiadają rzeczywistemu stanowi rzeczy. O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za jego wynik.

Apelację o powyższego wyroku złożył powód. Zaskarżył wyrok w całości i zarzucił mu naruszenie przepisów prawa procesowego tj. art. 233 kpc poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny materiału dowodowego i uznanie roszczenia w zakresie lucrum cessans za jedynie ewentualne. Ponadto zarzucił, naruszenie prawa materialnego, tj. artykułów:

1.  361 § 2 kc poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, a w konsekwencji oddalenie powództwa w zakresie wysokości rynkowej stawki czynszu oraz opłat z tytułu wywozu nieczystości stałych mimo wykazania wysokości rynkowej stawki utraconego czynszu i poniesienia wydatków związanych z wywozem nieczystości stałych w stosunku do zajmującego lokal nr (...);

2.  18 ust. 5 ustawy z dn. 21. 06. 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266 z późn. zm.) poprzez jego niewłaściwe zastosowanie w zakresie odmowy przyznania odszkodowania za okres zajmowania lokalu przez osobę uprawioną do lokalu socjalnego.

W oparciu o powyższe zarzuty powód wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kwoty 3602, 22 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 25 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty oraz o orzeczenie o kosztach postępowania za obie instancje zgodnie z wynikiem postępowania.

W odpowiedzi na apelację pozwana Gmina wniosła o jej oddalenie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W pierwszej kolejności, należy odnieść się do sformułowanych w apelacji zarzutów naruszenia przepisów postępowania, gdyż wnioski w tym zakresie z istoty swej implikują rozważania co do pozostałych zarzutów apelacyjnych, bowiem jedynie nieobarczone błędem ustalenia faktyczne, będące rezultatem należycie przeprowadzonego postępowania mogą być podstawą oceny prawidłowości kwestionowanego rozstrzygnięcia. Zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c., Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Określone w tym przepisie granice swobodnej oceny dowodów może naruszać tylko dowolna ocena zebranego materiału, brak wszechstronnej oceny wszystkich istotnych dowodów lub ich ocena sprzeczna z zasadami logicznego powiązania wniosków z ustalonym stanem faktycznym lub doświadczeniem życiowym (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 10 listopada 1999 r., I PKN 361/99 - OSNAPiUS 2001/7/216 oraz z dnia 16 kwietnia 2002 r., V CKN 1446/00 - LEX nr 55167). Ocena wiarygodności i mocy dowodów przeprowadzonych w danej sprawie powinna odpowiadać regułom logicznego myślenia wyrażającym formalne schematy powiązań między podstawami wnioskowania i wnioskami oraz uwzględniać zasady doświadczenia życiowego będące wyznacznikiem granic dopuszczalnych wniosków i stopnia prawdopodobieństwa ich przydatności w konkretnej sytuacji. Tylko w przypadku wykazania, że brak jest powiązania przyjętych wniosków z zebranym materiałem dowodowym, możliwe jest skuteczne podważenie oceny dowodów dokonanej przez sąd. Nie jest wystarczająca sama polemika wyprowadzająca wnioski odmienne, lecz wymagane jest wskazanie, w czym wyraża się brak logiki lub uchybienie regułom doświadczenia życiowego w przyjęciu wniosków kwestionowanych (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00 - LEX nr 56906; z dnia 20 stycznia 2005 r., I UK 137/04).

Sąd Rejonowy ocenił wszystkie dowody zebrane w sprawie, bez naruszenia obowiązujących w tym zakresie zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, co oznacza że przedstawiony w apelacji zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. jest chybiony. Apelacja nie wykazała w żaden sposób błędów w rozumowaniu Sądu Rejonowego, czyniących dokonaną ocenę dowodów nieprawidłową.

W związku z powyższym, Sąd Okręgowy w całości podziela i przyjmuje za własne ustalenia dokonane przez Sąd pierwszej instancji.

W apelacji zawarto jedynie gołosłowne twierdzenie, że powód w związku z nieprzyznaniem przez pozwaną lokalu socjalnego, poniósł szkodę. Fakt, że powód w okresie objętym żądaniem, nie mógł wynająć przedmiotowego lokalu z uwagi na zajmowanie go przez P. B. (1), nie przesądza o tym, że poniósł szkodę. Jak słusznie wskazał Sąd Rejonowy powód powinien wykazać w sposób graniczący z pewnością, że uzyskałby korzyść majątkową w sytuacji, gdyby pozwana gmina dostarczyła uprawnionemu lokal socjalny.

Podkreślić należy za Sądem Rejonowym, że mimo ustalenia stawki czynszu za przedmiotowy lokal przez biegłego, powód nie udowodnił, iż poniósł szkodę na skutek zajmowania w określonym czasie lokalu przez osobę uprawnioną do lokalu socjalnego. Szkoda ta powinna pozostawać w normalnym związku przyczynowym z zaniechaniem obowiązku. Z kolei zakres odpowiedzialności wyznacza art. 361 § 1 i 2 k.c., tak więc Gmina ponosi odpowiedzialność jedynie za dające się przewidzieć następstwa swojego zaniechania. Żądanie naprawienia szkody może objąć straty, które poniósł właściciel lokalu i korzyści, które mógł osiągnąć, gdyby gmina we właściwym terminie zaoferowała lokal socjalny uprawnionemu. Dla wykazania tej szkody niewystarczające jest wskazanie wysokości stawek najmu za 1 m ² powierzchni lokalu mieszkalnego, tak więc opinia biegłego w tej sprawie mogła mieć tylko posiłkowe znaczenie. Nie dowodzi ona bowiem powstania szkody. Pomimo tego, że szkoda w postaci lucrum cessans ma z natury charakter hipotetyczny, można wykazać, że rzeczywiście powstała, jeżeli zostanie udowodnione tak duże prawdopodobieństwo osiągnięcia korzyści majątkowej przez poszkodowanego, że rozsądnie rzecz oceniając można stwierdzić, iż poszkodowany na pewno uzyskałby korzyść, gdyby nie wystąpiło zdarzenie, w związku z którym ten skutek był niemożliwy. Podsumowując o wystąpieniu szkody w postaci lucrum cessans decyduje wysoki, graniczący z pewnością stopień prawdopodobieństwa uzyskania określonych korzyści, gdyby nie wystąpiło zdarzenie uznane za przyczynę szkody. Powód nie tylko tego nie udowodnił, a wręcz przeciwnie na rozprawie apelacyjnej w dniu 12 grudnia 2017 roku pełnomocnik powoda przyznał, iż w okresie objętym pozwem, jak również później, żaden z lokali wchodzących w skład nieruchomości, opuszczanych prze osoby uprawnione do otrzymania lokali socjalnych, nie podlegał wynajęciu, albowiem powód nie zamierzał dokonywać wynajmu, a z uwagi na prowadzony profil działalności (powód jest deweloperem) prawdopodobnie zamierzał wyburzyć nieruchomość, przygotowując teren pod działalność inwestycyjną (czas 00:06:19). Powyższe wyjaśnia, dlaczego żaden z lokali wchodzących w skład nieruchomości nie podlegał remontowi. Obala również twierdzenia apelacji o rzekomej niemożliwości dokonania generalnego remontu, z uwagi na zajmowanie lokalu przez osobę uprawnioną do otrzymania lokalu socjalnego, a tym samym jego wynajęcie, skoro żaden z lokali nie podlegał próbie wynajęcia, a stan techniczny lokalu zajmowanego bezumownie przez P. B. (1), wykluczał możliwość generowania dochodów poprzez wynajęcie lokalu.

Reasumując powód nie tylko nie udowodnił szkody w postaci lucrum cessans ale również w zakresie damnum emergens. Sąd w całości podziela argumentację Sądu Rejonowego, przyjmując, iż powód nie udowodnił wysokości kosztów poniesionych w związku z odprowadzaniem nieczystości płynnych z przedmiotowego lokalu, a takim dowodem, wobec kwestionowania tej okoliczności przez pozwanego, nie są na pewno wyliczenia sporządzone przez zarządcę nieruchomości (k.29 i 68). Powód nie przedłożył zestawienia ilości lokatorów zajmujących nieruchomość oraz danych dotyczących faktycznego zużycia ze strony podmiotów zajmujących budynki gospodarcze, co uniemożliwiło ustalenie, czy dochodzone przez powoda należności odpowiadają rzeczywistemu stanowi rzeczy.

Wobec powyższego, na podstawie artykułu 385 k.p.c. apelację, jako bezzasadną należało oddalić. O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł z mocy art. 98 § 1 i 3k.p.c. w związku z § 2 pkt. 3 oraz § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. (Dz. U. z 2015 r. poz. 1804 z późn. zm.).