Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 24 maja 2017 roku

Sąd Rejonowy w Ostrołęce - I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSR Agata Tokarska

Protokolant: sekr. sąd. Artur Matejkowski

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 maja 2017 roku w O.

sprawy z wniosku H. K.

z udziałem W. T. i I. T.

o rozgraniczenie

postanawia:

1.  dokonać rozgraniczenia między nieruchomością położoną we wsi L. gm. Ł., oznaczoną numerem ewidencyjnym (...), stanowiącą własność H. K., dla której w Sądzie Rejonowym w Ostrołęce prowadzona jest księga wieczysta nr (...), a nieruchomością położoną we wsi L. gm. Ł., oznaczoną numerami ewidencyjnymi (...), będącą własnością W. T. i I. T., dla której w Sądzie Rejonowym w Ostrołęce prowadzona jest księga wieczysta nr (...), wzdłuż linii koloru czarnego biegnącej od punktu 1916 przez punkt 1913 do punktu 1907, oznaczonej na mapie sytuacyjnej nieruchomości sporządzonej w dniu 14 października 2016 roku przez geodetę uprawnionego K. P., zaewidencjonowanej w Starostwie Powiatowym w O. – (...) Ośrodku (...) za numerem ewidencyjnym K.: (...). (...). (...).2016, która to mapa stanowi integralną część orzeczenia,

2.  zasądzić od uczestników postępowania solidarnie na rzecz wnioskodawcy zwrot kosztów postępowania szczegółowe wyliczenie tych kosztów pozostawiając referendarzowi sądowemu.

/-/A. T.

Sygn. akt I Ns 1224 / 14

UZASADNIENIE

Pismem z dnia 29.12.2014r. – działając na podstawie art. 33 ust. 3 ustawy z dnia 17.05.1989r. ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne - Wójt Gminy Ł. przekazał do Sądu Rejonowego w Ostrołęce – odwołanie W. i I. małżonków T. od decyzji Wójta Gminy Ł. z dnia 9.12.2014r. w sprawie zatwierdzenia przebiegu granicy pomiędzy działką nr (...) stanowiącą własność H. K. oraz działkami nr (...) stanowiącymi własność W. i I. T. – położonymi w miejscowości L. gm. Ł., wydanej po przeprowadzeniu administracyjnego postepowania rozgraniczeniowego wszczętego na wniosek H. K..

Uczestnicy postępowania W. i I. T. wnosili o dokonanie rozgraniczenia stanowiących ich własność działek nr (...) z działką nr (...) stanowiącą własność H. K. według stanu posiadania, tj. od wskazanego na szkicu granicznym punktu nr 1916 w linii prostej wzdłuż ściany lasy do punktu położonego 21 metrów w kierunku południowym od punktu nr 1907 przy drodze nr (...), podnosząc, że takie granice działek zostały im wskazane przez sprzedającego (odwołanie, k. 3).

W toku postępowania uczestnicy W. i I. T. podnieśli zarzut zasiedzenia przygranicznego pasa gruntu wskazując, że las znajdujący się na spornym fragmencie gruntu został zasadzony i użytkowany przez ich poprzedników prawnych – rodzinę G., a na nich zostało przeniesione posiadanie G. (protokół rozprawy z dnia 27.04.2015r., k. 66)

Wnioskodawca H. K. konsekwentnie wnosił o dokonanie rozgraniczenia jego działki nr (...) z działkami uczestników nr (...) zgodnie ze stanem prawnym, a więc w ten sam sposób, w jaki granica została ustalona na etapie administracyjnego postępowania rozgraniczeniowego, tj. od wskazanego na szkicu granicznym punktu nr 1916 do punktu nr 1907 (protokół rozprawy z dnia 27.04.2015r., k. 65)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Nieruchomość położona w miejscowości L. gm. Ł., oznaczona numerem ewidencyjnym (...), o powierzchni 4,6951 ha, jest własnością H. K.. Dla nieruchomości tej Sąd Rejonowy w Ostrołęce prowadzi księgę wieczystą nr (...). Pierwotnie nieruchomość ta – na podstawie aktu własności ziemi nr (...) z dnia 3.01.1973r. - była własnością J. K., ojca H. K..

J. K. zmarł w dniu 24.09.1993r. Zgodnie z aktem poświadczenia dziedziczenia z dnia 2.08.2011r. spadek po nim nabyli żona S. K., córka R. K., syn A. K. i syn H. K. – po 1/4 części każde z nich. W wyniku działu spadku po J. K. dokonanego umową notarialną z dnia 12.08.2011r. właścicielem działki nr (...) w L. został H. K..

/ dowód: wypis z rejestru gruntów – k. 59, wyrys z mapy ewidencyjnej – k. 60, odpis z księgi wieczystej – k. 98-108, dokumenty z akt księgi wieczystej nr (...) – k. 176-186, dokumenty uwłaszczeniowe k. 120-124 /

Działka oznaczona numerem ewidencyjnym (...) graniczy bezpośrednio z działkami o numerach ewidencyjnych (...), o łącznej powierzchni 7,9511 ha, położonymi w L. gm. Ł., stanowiącymi obecnie własność małżonków W. i I. T.. Dla działek tych Sąd Rejonowy w Ostrołęce prowadzi księgę wieczystą nr (...).

Właścicielami działki nr (...) byli pierwotnie S. i I. małżonkowie G., a właścicielami działki nr (...) (z której w 1987r. została wydzielona działka nr (...)) - A. i M. małżonkowie G.. Własność działki nr (...) małżonkowie S. i I. G. nabyli na podstawie przepisów ustawy z dnia 26.10.1971 o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych - w dniu 6.01.1973r. wydany został na tę działkę akt własności ziemi nr (...). Własność działki nr (...) małżonkowie A. i M. G. również nabyli na podstawie przepisów ustawy z dnia 26.10.1971 o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych - w dniu 4.01.1973r. wydany został na tę działkę akt własności ziemi nr (...).

Na podstawie umowy przekazania gospodarstwa rolnego z dnia 24.04.1987r. własność działek nr (...) nabył A. G., który następnie w dniu 10.01.2006r. sprzedał te działki małżonkom W. i I. T..

/ dowód : wypis z rejestru gruntów – k. 36-38, wyrys z mapy ewidencyjnej – k. 39, odpis z księgi wieczystej – k. 52-56, dokumenty z akt księgi wieczystej nr (...) – k. 149-175, dokumenty uwłaszczeniowe k. 125-130 /

Postanowieniem Wójta Gminy Ł. z dnia 16.07.2014 r. – na wniosek H. K. z dnia 11.07.2014 r. - wszczęto postępowanie administracyjne w przedmiocie rozgraniczenia nieruchomości oznaczonej numerem ewidencyjnym (...), położonej w miejscowości L. gm. Ł., stanowiącej własność H. K., z nieruchomością sąsiednią, oznaczoną w ewidencji gruntów jako działki (...), stanowiącą własność W. T. i I. T..

Decyzją Wójta Gminy Ł. z dnia 9.12.2014 r. granicę pomiędzy tymi działkami ustalono zgodnie z operatem technicznym z dnia 10.10.2014 r. sporządzonym przez geodetę uprawnionego J. P., tj. zgodnie z dokumentacją dotyczącą ustalenia stanu władania wsi L. z 1991 r. (od punktu nr 1916 w linii prostej do punktu nr 1907 przez punkt nr 1913). H. K. zaakceptował przebieg granic ustalony w decyzji z dnia 9.12.2014 r., natomiast W. i I. T. nie zgodzili się z tą decyzją wnosząc o przekazanie sprawy do sądu celem dokonania rozgraniczenia. Wskazali, iż granica pomiędzy ich działkami nr (...) a sąsiednią działką nr (...) powinna biec z punkt nr 1916 (przy drodze K.-L.) w linii prostej wzdłuż istniejącej ściany lasu do drogi nr (...), tj. od punktu nr 1907 ok. 21 metrów w kierunku południowym.

/ dowód: odwołanie W. i I. T. – k. 3, decyzja Wójta Gminy Ł. z 9.12.2014 r. – k. 4-6, operat rozgraniczenia – k. 8-20, postanowienie Wójta Gminy Ł. z 16.07.2014 r. – k. 21-22, wniosek z 11.07.2014 r. – k. 23/

W latach 1990-1999 dokonano czynności geodezyjnych mających na celu ustalenie stanu władania gruntami we wsi L.. W operacie sporządzonym z tych czynności w 1992r. dokonano rozgraniczenia m.in. pomiędzy działką nr (...) a działkami nr (...) i przebieg granicy między tymi działkami został ustalony od punktu 1916 przez punkt 1913 do punktu 1907. Punkty te zostały oznaczone na gruncie betonowym słupkami. Protokół ustalenia stanu władania został podpisany przez właściciela działki nr (...) J. K., a w imieniu właściciela działek nr (...) A. G. – przez jego ojca S. G..

Przebieg granicy ustalony w protokole stanu władania gruntami we wsi L. sporządzonym w 1992r. odpowiada faktycznemu przebiegowi granicy pomiędzy działkami nr (...). Będące właścicielami tych sąsiadujących działek rodziny G. i K. od szeregu lat uważały, że taki jest przebieg granicy pomiędzy tymi działkami i nie było między nimi żadnych konfliktów granicznych. Granica pomiędzy działkami stron przebiegała w ten sposób także w dacie wejścia w życie ustawy o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych, tj. w dniu 4.11.1971 r.

W latach 1989-1990 A. G. posadził las na części swojej działki nr (...) (przy granicy z działką nr (...)), a także za zgodą J. K. - na części działki nr (...) (przy granicy z działką nr (...)). Las ten był użytkowany wspólnie przez rodzinę G. i K., przy czym rodzina G. użytkowała część lasu znajdującą się na działce nr (...), a rodzina K. – część lasu znajdującą się na działce nr (...). Nie było żadnych konfliktów dotyczących użytkowania tego lasu czy też przebiegu granicy w istniejącym lesie. Konflikt graniczny rozpoczął się dopiero około 2010 r., kiedy na terenie działek nr (...) zaczęła funkcjonować utworzona przez W. T. żwirownia, a rodzina K. zgłosiła do Okręgowego Urzędu Górniczego w W. przekroczenie przez W. T. przy eksploatacji żwirowni granicy pomiędzy działką nr (...) a działkami nr (...) oraz niezachowanie pasów ochronnych od sąsiedniej nieruchomości.

/ dowód: pismo Starostwa Powiatowego w O. - k. 189, protokół ustalenia stanu władania gruntami we wsi L. – k. 190, dokumentacja z Okręgowego Urzędu Górniczego w W. – k. 132-145, opinia biegłego geodety K. P. – k. 307-311, częściowo zeznania świadka A. G. – k. 239-240, zeznania świadka R. K. – k. 231-232, zeznania wnioskodawcy H. K. – k. 341, częściowo zeznania uczestnika W. T. – k. 341-342, zeznania uczestniczki I. T. – k. 342/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej wymienionych dokumentów, dowodu z oględzin nieruchomości (k. 273-294), zeznań świadków R. K. (k. 231-232) i A. G. (k. 239-240) oraz zeznań wnioskodawcy H. K. (k. 341) i uczestników postępowania W. T. (k. 341-342) i I. T. (k. 342), a także na podstawie opinii biegłego sądowego z zakresu geodezji K. P. (k. 307-311). W ocenie Sądu przedstawione dokumenty są w pełni wiarygodnym materiałem dowodowym, gdyż w większości są to dokumenty urzędowe, a żadna ze stron nie kwestionowała treści przedstawionych dokumentów.

Sąd dał także wiarę zeznaniom przesłuchanych w sprawie świadków i stron za wyjątkiem tej części zeznań świadka A. G. i zeznań uczestnika W. T., które dotyczyły przebiegu granicy i sposobu użytkowania lasu znajdującego się na spornym fragmencie gruntu, tj. w zakresie, w jakim twierdzili oni, że las pomiędzy działkami stron został posadzony przez A. G. do istniejącej faktycznie granicy pomiędzy tymi działkami, że las ten był użytkowany wyłącznie przez rodzinę G. i że granica pomiędzy działkami przebiegała po ścianie istniejącego lasu.

Zeznania świadka A. G. i uczestnika W. T. są sprzeczne w tym zakresie z zeznaniami świadka R. K. i zeznaniami wnioskodawcy H. K. (którzy twierdzili, że las, mimo że został posadzony przez G., to w części był użytkowany przez rodzinę G., a w części – przez rodzinę K., ponieważ granica pomiędzy działkami przebiegała przez las, a nie po ścianie lasu), a Sąd dał wiarę w tym zakresie zeznaniom świadka R. K. i wnioskodawcy H. K., gdyż znajdują one potwierdzenie w treści protokołuustalenia stanu władania gruntami we wsi L. sporządzonego w 1992r. (k.190). W wyniku przeprowadzonych wówczas czynności zmierzających do ustalenia zakresu władania gruntami we wsi L. został sporządzony operat z rozgraniczenia działki nr (...) z działkami nr (...) położonymi we wsi L. gm. Ł. i przebieg granicy ustalony w tym operacie odpowiada przebiegowi granicy wskazywanemu przez wnioskodawcę H. K.. W imieniu ówczesnego właściciela działek nr (...) A. G. protokół ustalenia stanu władania gruntami podpisał jego ojciec S. G. (poprzedni właściciel tych działek), w związku z tym całkowicie niewiarygodnym jest twierdzenie świadka A. G., że wskazywana przez niego granica odpowiada tej granicy miedzy działkami, jaka istniała od lat i jaką wskazał mu jego ojciec. Ojciec świadka S. G. zaakceptował bowiem w protokole stanu władania z 1992 r. przebieg granicy, który wskazuje obecnie wnioskodawca H. K., co świadczy o tym, że taką granicę akceptował za granice pomiędzy działkami stron i na taki przebieg granicy musiał wskazywać swemu synowi A. G. przy przekazywaniu mu przedmiotowych działek nr (...). Kompletnie nielogicznym byłoby przyjęcie, że S. G. uznając przebieg granicy w sposób wskazywany przez świadka A. G. jednocześnie podczas czynności urzędowych związanych z ustaleniem stanu władania gruntami we wsi L. w 1992 r. zgodził się z zupełnie innym przebiegiem tej granicy (tym bardziej, że na końcu tej granicy przy drodze nr (...) różnica w przebiegu tej granicy sięga aż 21 merów).

Sąd uznał także za wiarygodną i rzetelną opinię złożoną przez biegłego sądowego z zakresu geodezji K. P., gdyż opinia ta została sporządzona zgodnie z obowiązującymi przepisami, a stanowisko biegłego zostało przekonująco i rzetelnie uzasadnione, natomiast strony nie zgłosiły żadnych zarzutów do tej opinii.

Sąd zważył, co następuje:

Spór w niniejszym postępowaniu dotyczył ustalenia przebiegu granic pomiędzy nieruchomością wnioskodawcy H. K. położoną w miejscowości L. gm. Ł. o numerze ewidencyjnym (...), a sąsiadującą z nią nieruchomością, stanowiącą działki ewidencyjne o numerach (...), stanowiącą własność uczestników postępowania W. i I. małżonków T..

Podstawą prawną rozgraniczenia jest art. 153 k.c. który stanowi, że jeżeli granice gruntów stały się sporne, a stanu prawnego nie można stwierdzić, ustala się granice według ostatniego spokojnego stanu posiadania. Gdyby również takiego stanu nie można było stwierdzić, a postępowanie rozgraniczeniowe nie doprowadziło do ugody między zainteresowanymi, sąd ustali granice z uwzględnieniem wszelkich okoliczności. Wymienione wyżej kryteria rozgraniczenia wyłączają się wzajemnie, co oznacza, że dopóki możliwe jest ustalenie granic na podstawie pierwszego kryterium, tj. według stanu prawnego, nie jest dopuszczalne sięganie po dalsze kryteria rozgraniczenia. Sąd obowiązany jest zatem dokonać rozgraniczenia w pierwszej kolejności według stanu prawnego, jeżeli tylko materiał zebrany w sprawie pozwoli na ustalenie tego stanu, w szczególności pozwoli na ustalenie, do jakiej granicy na gruncie sięga własność właścicieli gruntów sąsiadujących, co wymaga należytego wyjaśnienia tytułów własności sąsiadujących działek w aspekcie faktycznym i prawnym (tak: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 13.06.2002r., sygn. V CKN 1620/00, LEX nr 56046).

W postępowaniu rozgraniczeniowym przy ustalaniu przebiegu spornej granicy według stanu prawnego bierze się pod uwagę przede wszystkim znaki i ślady graniczne, mapy i inne dokumenty oraz punkty osnowy geodezyjnej, ale można posłużyć się także innymi dowodami przewidzianymi przez kodeks postępowania cywilnego, na przykład zeznaniami stron, świadków, czy też opinią biegłego (tak: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 21.05.1998r., sygn. III CKN 475/97, LEX nr 33378, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8.02.2000r., sygn. I CRN 126/94, LEX nr 465019). W związku z powyższym, ponieważ rozstrzygnięcie sporu o granicę na podstawie stanu prawnego musi uwzględniać tytuły własności właścicieli sąsiadujących nieruchomości, Sąd powinien przede wszystkim zbadać, w jaki sposób nastąpiło nabycie własności danej nieruchomości, gdyż to zakres własności przesądza o granicy prawnej między nieruchomościami. Gdy rozgraniczenie ma nastąpić według stanu prawnego, to Sąd powinien uwzględnić także ewentualne zasiedzenie przygranicznych pasów gruntu, bo nabycie własności przez zasiedzenie tworzy nowy stan prawny, a więc także nowy przebieg granicy według stanu prawnego.

W przypadku nabycia własności - tak jak w niniejszej sprawie - na podstawie ustawy z dnia 26.10.1971r. o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych, nabycie własności następowało z mocy prawa i rozciągało się na nieruchomości określone w ustawie, znajdujące się w dniu wejścia w życie ustawy, tj. w dniu 4.11.1971r., w samoistnym posiadaniu rolnika, ale co istotne - jedynie w granicach tego posiadania. Akt własności ziemi, będący decyzją administracyjną, stwierdza tylko, że określona osoba nabyła własność określonej działki z mocy prawa. Decyzja ta ma charakter jedynie deklaratoryjny, co oznacza, że nie może przenieść własności działki, której rolnik z mocy prawa nie nabył, bo nie miał jej w posiadaniu (samoistnym) w dacie wejścia w życie ustawy uwłaszczeniowej. Dla zakresu nabycia własności decydujący jest bowiem stan samoistnego posiadania w dacie wejścia w życie ustawy uwłaszczeniowej, bo w takim zakresie doszło do nabycia tej własności.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego utrwalony jest pogląd, że dokonując rozgraniczenia bezpośrednio sąsiadujących działek, nabytych na podstawie ustawy uwłaszczeniowej, stanem prawnym, w oparciu o który – zgodnie z art. 153 k.c. – należy dokonać rozgraniczenia gruntów jest stan posiadania przedmiotu rozgraniczenia w dniu 4.11.1971r., czyli w dniu wejścia w życie ustawy uwłaszczeniowej, będący podstawą wydania aktów własności ziemi (tak; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26.05.1999r. sygn. III CKN 158/98, LEX nr 319229, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14.12.1999r. sygn. II CKN 633/98, LEX nr 319227). W sprawie o rozgraniczenie Sąd może samodzielnie stwierdzić „granice posiadania” ustalając dokąd sięgał stan posiadania (samoistnego) każdego z właścicieli sąsiadujących działek w dniu 4.11.1971r. i zgodnie z tymi ustaleniami wytyczyć granice tych działek.

Mając na uwadze zebrany w sprawie materiał dowodowy Sąd doszedł do wniosku, że ustalenie spornej granicy pomiędzy działką wnioskodawcy nr (...) a działkami uczestników, oznaczonymi numerami 540 i 541/3, możliwe jest na podstawie pierwszego kryterium określonego w art. 153 k.c., a więc według stanu prawnego. Ponieważ zarówno w przypadku działki wnioskodawcy, jaki i działek uczestników postępowania pierwotnymi tytułami własności były akty własności ziemi, to dla ustalenia przebiegu granicy pomiędzy działkami według stanu prawnego konieczne jest w pierwszej kolejności ustalenie przebiegu tej granicy zgodnie ze stanem posiadania istniejącym na gruncie w dniu 4.11.1971r., tj. w dacie wejścia w życie ustawy uwłaszczeniowej. Jak zostało już bowiem wyżej wskazane, w przypadku gdy tytułem prawnym do nieruchomości jest akt własności ziemi, to z uwagi na fakt, że nabycie własności nieruchomości w trybie ustawy uwłaszczeniowej następowało w zakresie wynikającym ze stanu posiadania w dniu 4.11.1971r., granice własności nabytych nieruchomości należy ustalać według zakresu posiadania w dacie wejścia w życie ustawy uwłaszczeniowej.

Z zeznań świadka R. K. i wnioskodawcy H. K. wynika, że stan posiadania rozgraniczanych nieruchomości był taki sam od wielu lat, także w dacie wejścia w życie ustawy uwłaszczeniowej i że odpowiadał on zakresowi posiadania wynikającemu z protokołu stanu władania gruntami we wsi L. sporządzonemu w 1992r. Właściciele sąsiadujących ze sobą przedmiotowych działek, tj. rodzina K. i rodzina G., przez lata uznawali taki przebieg granicy, o czym świadczy zarówno fakt, że nigdy nie było pomiędzy nimi żadnych sporów dotyczących przebiegu tej granicy, jak i fakt, że taki przebieg granicy został przez nich zaakceptowany w przedmiotowym protokole ustalenia stanu władania gruntami z 1992 r. W związku z tym Sąd ustalił, że granica pomiędzy należącą do wnioskodawcy działką nr (...) a działkami nr (...) stanowiącymi własność uczestników powinna zostać ustalona według linii czarnej biegnącej od punktu 1916 przez punt 1913 do punktu 1907, oznaczonej na mapie sporządzonej przez biegłego K. P. i stanowiącej załącznik do jego opinii złożonej w sprawie. Wprawdzie granica ta nie jest zgodna z obecnym użytkowaniem nieruchomości w terenie (granica biegnie w terenie od bezspornego punktu nr 1916 położonego na granicy z drogą powiatową miedzą polną, a następnie skrajem lasu, by na końcu, tj. przy drodze gminnej nr (...) odbiegać od granicy prawnej o około 21 metrów), ale wobec możliwości ustalenia granicy według stanu prawnego, nie można ustalić granicy pomiędzy działkami według ostatniego spokojnego stanu posiadania, bo takie kryterium rozgraniczenia wchodzi w grę tylko wówczas, gdy nie można ustalić przebiegu granicy według stanu prawnego.

Uczestnik postępowania W. T. zgłosił zarzut zasiedzenia spornego przygranicznego pasa gruntu, ale w ocenie Sądu zarzut ten nie mógł zostać uwzględniony, bo faktycznie nie doszło do nabycia własności spornego pasa gruntu przez uczestnika w drodze zasiedzenia.

Zgodnie z art. 172 § 1 k.c. posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze. Po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze (art. 172 § 2 k.c.). Zgodnie z art. 176 § 1 k.c. jeżeli podczas biegu zasiedzenia nastąpiło przeniesienie posiadania, obecny posiadacz może doliczyć do czasu, przez który sam posiada, czas posiadania swego poprzednika. Jeżeli jednak poprzedni posiadacz uzyskał posiadanie nieruchomości w złej wierze, czas jego posiadania może być doliczony tylko wtedy, gdy łącznie z czasem posiadania obecnego posiadacza wynosi przynajmniej lat trzydzieści.

Posiadaczem samoistnym rzeczy w rozumieniu wyżej powołanego przepisu oraz art. 336 k.c. jest ten, kto nią faktycznie włada jak właściciel. Oznacza to, że władający musi znajdować się w takiej sytuacji, która pozwala mu na korzystanie z rzeczy tak, jakby była jego własnością, a jednocześnie nie być właścicielem rzeczy. To władztwo nad rzeczą musi być przy tym w jakiś sposób uzewnętrznione, tj. posiadacz musi podejmować w stosunku do rzeczy takie czynności, które wobec osób trzecich stanowią wyraz jego woli posiadania rzeczy tak, jakby był jej właścicielem. Bieg terminu zasiedzenia rozpoczyna się bowiem z dniem objęcia nieruchomości w posiadanie samoistne, tj. z dniem, kiedy dana osoba zaczyna nieruchomością władać tak, jakby była jej właścicielem i jest to widoczne dla otoczenia.

W ustalonych okolicznościach faktycznych brak było podstaw do stwierdzenia zasiedzenia przez uczestnika W. T. spornego pasa gruntu, gdyż nie można przyjąć, aby on i jego poprzednicy prawni posiadali ten grunt samoistnie przez wymagany okres czasu. Uczestnik wskazywał, że sporny pas gruntu pozostawał w jego samoistnym posiadaniu od czasu zakupu w 2006r. od A. G. działek nr (...), a wcześniej, tj. od lat 1975-1976, był on w posiadaniu samoistnym jego poprzedników prawnych - rodziny G., którzy objęli go w posiadanie samoistne z chwilą posadzenia lasu na spornym gruncie, ale twierdzenia te pozostały nieudowodnione. Sam A. G. słuchany w charakterze świadka zeznał, że las ten został posadzony przez niego w latach 1989-1990 (a nie jak twierdził uczestnik - w latach 1975-1976), a brak jest jednoznacznych dowodów na to, że po posadzeniu tego lasu był on użytkowany wyłącznie przez rodzinę G., z wyłączeniem rodziny K.. Zeznania świadka A. G. w tym zakresie (że wyłącznie rodzina G. użytkowała ten las) są odosobnione i sprzeczne z zeznaniami świadka R. K. i zeznaniami wnioskodawcy H. K., którzy zgodnie twierdzili, że część lasu, do istniejącej w lesie granicy pomiędzy działkami (odpowiadającej granicy ustalonej podczas sprawdzenia stanu władania gruntami we wsi L. w 1992r.), była użytkowana przez rodzinę K.. Uczestnik postępowania W. T. wiedzę odnośnie użytkowania spornego lasu uzyskał od A. G., a uczestniczka I. T. – nie miała wiedzy w tym zakresie, w związku z tym twierdzenia świadka A. G. nie zostały wsparte relacjami żadnych innych naocznych świadków co do sposobu użytkowania spornego lasu. Brak jest zatem podstaw do przyjęcia, że sporny pas gruntu od czasu posadzenia lasu w 1989-1990 znajdował się w posiadaniu samoistnym rodziny G., a następnie - że posiadanie to zostało przeniesione na uczestników postępowania I. i W. T.. Poza tym, nawet gdyby przyjąć, że od czasu posadzenia lasu w 1989-1990 roku jego wyłącznym użytkownikiem była rodzina G. (co mogłoby świadczyć o samoistnym posiadaniu przez nich całości tego lasu), okres tego posiadania byłby zbyt krótki do przyjęcia, że doszło do nabycia własności spornego gruntu w drodze zasiedzenia.

Dlatego też, mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd orzekł jak w punkcie 1 postanowienia ustalając granicę pomiędzy położonymi w L. gm. Ł. działką wnioskodawcy nr (...) oraz działkami uczestników nr (...) według linii koloru czarnego biegnącej od punktu 1916 przez punkt 1913 do punktu 1907, oznaczonej na mapie sytuacyjnej nieruchomości sporządzonej w dniu 14.10.2016r. przez biegłego z zakresu geodezji K. P..

W pkt. 2 postanowienia na podstawie art. 520 § 2 k.p.c. Sąd zasądził od uczestników postępowania solidarnie na rzecz wnioskodawcy zwrot kosztów postępowania, ponieważ uznał, że z uwagi na sprzeczność interesów stron uzasadnione było odstąpienie od reguły przewidzianej w art. 520 § 1 k.p.c. i obciążenie uczestników postępowania obowiązkiem zwrotu wnioskodawcy poniesionych przez niego kosztów, gdyż to wyłącznie ich postawa spowodowała wszczęcie postępowania i konieczność poniesienia tych kosztów przez wnioskodawcę. Na podstawie art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. szczegółowe wyliczenie tych kosztów Sąd pozostawił referendarzowi sądowemu po uprawomocnieniu się orzeczenia.

SSR Agata Tokarska