Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 grudnia 2013r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie Wydział X Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Piotr Maksymowicz

Protokolant: Paulina Krupińska

przy udziale prokuratora – nie stawił się, prawidłowo powiadomiony

po rozpoznaniu w dniu 30 grudnia 2013r. w Warszawie na posiedzeniu sprawy:

S. R. (1)
s. K. i A. z domu S.
ur. dnia (...) w Ż.

oskarżonego o to, że w dniu 3 czerwca 2013r. w W. na ul. (...) jadąc z kierunku Al. (...) umyślnie naruszy zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym określone w art. 45 ust. 1 Ustawy Prawo o ruchu drogowym w ten sposób, że będąc w stanie nietrzeźwości (0,29 mg/l; 0,29 mg/l, 0,29 mg/l; 0,25 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu) prowadził w ruchu lądowym autobus marki I. o nr rej. (...),

to jest o czyn z art. 178a § 1 kk

orzeka

1.  ustalając, że oskarżony S. R. (1) w dniu 3 czerwca 2013r. w W. przy ul. (...) jadąc z kierunku Al. (...) umyślnie naruszył zasady bezpieczeń­stwa w ruchu lądowym określone w art. 45 ust. 1 pkt. 1 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. – Prawo o ruchu drogowym (tekst jednolity: Dz. U. z 2012r., poz. 1137 ze zm.) w ten sposób, że będąc w stanie nietrzeźwości (pierwsze badanie: 0,29 mg alkoholu na jeden dm ³ wydychanego powietrza; kolejne badania 0,29 mg/dm ³; 0,29 mg/dm ³ i 0,25 mg/dm ³) prowadził autobus marki I. o nr rej. (...), co stanowi występek z art. 178a § 1 kk , jak również uznając, że wina oskarżonego i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, a okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, na podstawie art. 66 § 1 kk w zw. z art. 67 § 1 kk postępowanie karne przeciwko S. R. (1) warunkowo umarza na okres próby wynoszący 1 (jeden) rok;

2.  na podstawie art. 67 § 3 kk w zw. z art. 39 pkt 7 kk i art. 49 § 1 kk orzeka od oskarżonego świadczenie pieniężne w kwocie 1.500,00 (jeden tysiąc pięćset 00/100) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej;

3.  na podstawie art. 67 § 3 kk w zw. z art. 39 pkt 3 kk orzeka wobec oskarżonego – na okres 1 (jednego) roku – zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych, do kierowania którymi uprawnia prawo jazdy kategorii D;

4.  na podstawie art. 63 § 2 kk na poczet orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów zalicza okres rzeczywistego zatrzymania prawa jazdy od dnia 3 czerwca 2013r.;

5.  na podstawie art. 629 kpk w zw. z art. 627 kpk obciąża oskarżonego kosztami sądowymi w całości i zasądza od niego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 150,00 (sto pięćdziesiąt 00/ 100) złotych, w tym kwotę 60,00 (sześćdziesiąt 00/100) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt X K 465 / 13

UZASADNIENIE

S. R. (1) został oskarżony o to, że w dniu 3 czerwca 2013r. w W. na ul. (...) jadąc z kierunku Al. (...) umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ru­chu lądowym określone w art. 45 ust. 1 Ustawy Prawo o ruchu drogowym w ten sposób, że będąc w stanie nietrzeźwości (0,29 mg/l; 0,29 mg/l, 0,29 mg/l; 0,25 mg/l alkoholu w wydy­chanym powietrzu) prowadził w ruchu lądowym autobus marki I. o nr rej. (...), to jest o czyn z art. 178a § 1 kk .

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego Sąd ustalił, co następuje:

Oskarżony S. R. (1) w czerwcu 2013 roku zatrudniony był w P.­ (...) S.A. jako kierowca autobusu.

Oskarżony dnia 2 czerwca 2013r. w godz. 19:00-21:00 spożywał alkohol – wypił 6 półlit­rowych piw.

S. R. (1) w dniu 3 czerwca 2013r. około godz. 8-mej autobusem marki I. o nr rej. (...) (bez pasażerów) wyjechał z Dworca (...) W. Zachodnia i Trasą Ł. pojechał się w kierunku T. . Na parking przy T. wjechał ul. (...). Tam został poddany rutynowej kontroli drogowej przez funkcjonariuszy Wydziału Ruchu Drogowego Komendy Stołecznej Policji A. S. i B. B.. Pod­czas kontroli dokumentów (które nie budziły zastrzeżeń) funkcjonariusze wyczuli od kierują­cego woń alkoholu. Przeprowadzone badania trzeźwości dały następujące wyniki: przy użyciu urządzenia alcosensor: 0,29 mg alkoholu na 1 dm ³ wydychanego powietrza o godz. 8:34; 0,29 mg/dm ³ o godz. 8:51; przy użyciu urządzenia alkometr: 0,29 mg/dm ³ o godz. 8:36; 0,28 mg /dm ³ o godz. 8:39 i 0,25 mg/dm ³ o godz. 8:59. Po przeprowadzeniu tych czynności, jak też sprawdzeniu danych w bazach teleinformatycznych oskarżony został zwolniony.

Powyższych ustaleń Sąd Rejonowy dokonał na podstawie: wyjaśnień oskarżonego (k. 16); zeznań świadka A. S. (k. 10v); protokołów użycia urządzenia kontrolno-pomiarowego do ilościo­wego oznaczania alkoholu w wydychanym powietrzu ze świadectwem wzorcowania (k. 2-3, 4-5) oraz innych dowodów z akt sprawy.

Oskarżony S. R. (1) w postępowaniu przygotowawczym (k. 16) przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu. Wyjaśnił, że dnia 3 czerwca 2013r. około godz. 8:30 po przyjeździe na parking przy T. został poddany przez policjantów badaniu na zawartość alkoholu. Niestety okazało się, że kierował autobusem w stanie nietrzeźwości. S.­nisław R. wskazał, że w przeddzień zatrzymania w godz. 19:00-21:00 wypił 6 pół­litrowych piw. Rano czuł się dobrze i nawet nie pomyślał, że ma jeszcze alkohol w organiz­mie. Oskarżony określił jako błąd, że przed wyjazdem z Dworca Zachodniego nie skorzystał z możliwości przebadania stanu trzeźwości na alkomacie.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

W świetle materiałów zgromadzonych w postępowaniu przygotowawczym fakt dopusz­czenia się przez oskarżonego zarzuconego mu czynu nie budzi wątpliwości. S. R. (2)­mowski przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu. Podczas badania stanu trzeź­wości (k. 2v, 4v) podał policjantom, że dzień wcześniej do godz. 21:00 wypił 3 litry piwa. Identycznie wyjaśnił podczas przesłuchania. Wyjaśnienia te konfrontowane z wynikami ba­dań (w szczególności tendencją spadkową) nakazywały przyjąć, iż rzeczywiście oskarżony spożywał alkohol około 10-12 godzin przed zatrzymaniem. Stosując określenie kolokwialne – był wczorajszy.

Oskarżony nie kwestionował wyników badania stanu trzeźwości. Sąd także nie miał do nich zastrzeżeń – badania przeprowadzono przy pomocy urządzeń powszechnie wykorzysty­wanych w tego typu sytuacjach. Do akt dołączono kserokopie świadectw wzorcowania. F.­cjonariusz przeprowadzający badanie przy użyciu stacjonarnego alkometru zamieścił (k. 4v) komentarz dotyczący 10-minutowej różnicy w ustawieniu zegara tego urządzenia i przenoś­nego alcosensora. Uwzględniając tę różnice wskazania alkometru Sąd przyjął jako późniejsze o 10 minut w stosunku do godzin wskazanych na wydrukach.

Jako w pełni wiarygodne należało ocenić zeznania świadka A. S.. Zeznania złożone przez interweniującego funkcjonariusza nie były kwestionowane przez oskarżonego. A. S. w sposób spójny, logiczny i przekonujący przedstawił przebieg interwencji.

Analiza ustalonego stanu faktycznego pozwoliła na przyjęcie w stopniu nie budzącym wątpliwości, iż oskarżony S. R. (1) swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przestępstwa określonego w art. 178a § 1 kk.

Zgodnie z brzmieniem art. 45 ust. 1 pkt 1 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. - Prawo o ruchu drogowym (tekst jednolity: Dz. U. z 2012r., poz. 1137 ze zm.) zabrania się kie­rowania pojazdem, prowadzenia kolumny pieszych, jazdy wierzchem lub pędzenia zwierząt osobie w stanie nietrzeźwości, w stanie po użyciu alkoholu lub środka działającego podobnie do alkoholu. Stan nietrzeźwości jest zdefiniowany w art. 115 § 16 kk. Zgodnie z tym prze­pisem zachodzi wtedy, gdy zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5‰ albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub zawartość alkoholu w 1 dcm ³ (litrze) wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość.

Przeprowadzone u oskarżonego badania wykazały stężenia alkoholu w wydychanym po­wietrzu w wysokości 0,29-0,25 mg/l, co jednoznacznie wskazywało, że kierował pojazdem mechanicznym znajdując się w stanie nietrzeźwości. Sąd w wyroku doprecyzował opis czynu przyjmując, że S. R. (1) dnia 3 czerwca 2013r. w W. przy ul. (...) jadąc z kierunku Al. (...) umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lą­dowym określone w art. 45 ust. 1 pkt 1 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. – Prawo o ruchu drogowym (tekst jednolity: Dz. U. z 2012r., poz. 1137 ze zm.) w ten sposób, że będąc w sta­nie nietrzeźwości (pierwsze badanie 0,29 mg alkoholu na 1 dm ³ wydychanego powietrza; ko­lejne badania 0,29 mg/dm ³, 0,29 mg/dm ³ i 0,25 mg/dm ³) prowadził autobus marki I. nr rej. (...).

Przestępstwa określonego w art. 178a § 1 kk dopuszcza się ten, kto znajdując się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego, prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym. Ulica (...) jako droga publiczna jej niewątpliwie miejs­cem, w którym odbywa się ruch lądowy.

Omawiany występek ma charakter umyślny, przy czym samo uruchomienie i prowadze­nie pojazdu wymaga zamiaru bezpośredniego, natomiast fakt znajdowania się przez prowa­dzącego w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego może być również ob­jęty zamiarem ewentualnym. Niezbędna jest świadomość sprawcy, że może znajdować się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego i godzenie się z tą możliwoś­cią. Sprawcy nie można przypisać popełnienia przestępstwa określonego w art. 178a kk tylko w wypadku, gdy miał podstawy sądzić, że spożyty przez niego alkohol – ze względu na zna­czny upływ czasu – uległ spaleniu, a nie nastąpiło to z powodu zbyt krótkiego czasu, który upłynął od spożycia do rozpoczęcia kierowania pojazdem. W omawianej sprawie oskarżony zdawał się kwestionować swoją świadomość, że nadal znajdował się w stanie nietrzeźwości. Wyjaśniał, że czuł się dobrze i nawet nie pomyślał, że jego organizmie może się nadal znaj­dować alkohol. W tym aspekcie zauważyć należało, że policjanci przeprowadzający kontrolę drogową bez trudu wyczuli woń alkoholu wydobywającą się z ust oskarżonego, zaś S. R. (1) tych spostrzeżeń nie kwestionował. Nadto oskarżony został zatrzymany do kon­troli drogowej około godz. 8:30. Alkohol – jak sam wyjaśnił – spożywał dzień wcześniej do godz. 21:00. Ilość spożytego alkoholu (3 litry piwa równoważne ok. 150g czystego alkoholu etylowego = ok. 375g 40% wódki) była jednak na tyle duża, iż dla człowieka dorosłego, o przeciętnym nawet poziomie wiedzy i doświadczenia życiowego (a tym bardziej zawodo­wego kierowcy) nie mogło być zaskoczeniem, że po ok. 11 godzinach od spożycia alkoholu jego stężenie pozostawało na tyle wysokie, że uniemożliwiało zgodne z prawem prowadzenie pojazdu. Oskarżony przy tym sam wskazał, iż jego błędem było nieskorzystanie z możliwości zbadania się alkomatem w bazie. Zatem, co najmniej podejrzewał, że nadal znajduje się w sta­nie nietrzeźwości lub stanie po spożyciu alkoholu.

Przestępstwo penalizowane w art. 178a kk ma charakter typu abstrakcyjnego narażenia na niebezpieczeństwo – dla wypełnienia jego znamion nie jest niezbędne wystąpienie jakie­gokolwiek skutku.

Mając na uwadze okoliczności sprawy, warunki i właściwości oskarżonego Sąd uznając, że zostały spełnione przesłanki określone w art. 66 § 1 kk postępowanie karne wobec S. R. (1) warunkowo umorzył ustalając okres próby na jeden rok.

Zdaniem Sądu wina i społeczna szkodliwość czynu oskarżonego nie są znaczne, a oko­liczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości. Oskarżony jest mężczyzną w sile wieku – nigdy dotychczas nie był karany. Zatem przez wszystkie dotychczasowe lata swojego życia przestrzegał porządku prawnego, a zdarzenie z dnia 3 czerwca 2013r. miało charakter incy­dentalny. Oskarżony jest żonaty – na utrzymaniu ma czworo dzieci.

Oskarżony w stanie nietrzeźwości prowadził wprawdzie pojazd mechaniczny (autobus), a nie rower. Niemniej w autobusie tym nie było pasażerów. Co jednak najistotniejsze stężenie alkoholu w jego organizmie tylko nieznacznie przekraczało granicę rozgraniczającą wykro­czenie prowadzenia pojazdu w stanie po spożyciu alkoholu i przestępstwo prowadzenia pojaz­du w stanie nietrzeźwości. Jak wspomniano przestępstwo z art. 178a kk ma charakter typu abstrakcyjnego narażenia na niebezpieczeństwo. Uznać należało, że zagrożenie dla bezpie­czeństwa innych uczestników drogowego, które swoim zachowaniem spowodował oskarżony nie było znaczne. Warto zaznaczyć, że funkcjonariusze Policji skontrolowali oskarżonego prewencyjnie. Powodem interwencji nie była zatem obserwacja, że oskarżony prowadzi po­jazd niepewnie, jedzie wężykiem lub też stwierdzenie popełnienia wykroczenia drogowego.

Oskarżony nie stwarzał problemów zatrzymującym go funkcjonariuszom Policji, jak również w żaden sposób nie utrudniał postępowania karnego toczącego się przeciwko niemu; przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu.

Sąd nie pomija i nie bagatelizuje problemu, jakim w Polsce jest prowadzenie pojazdów mechanicznych i jazda rowerem w stanie nietrzeźwości. Niewątpliwie są to przestępstwa nag­minne i wymagające napiętnowania. Jednak nagminność przestępstw nie jest czynnikiem, od którego można uzależnić ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu (zob. wyrok SA w Ka­towicach z dnia 30.11.2006r., II AKa 289/06, KZS 2007/5/60). Także zagadnienia tzw. pre­wencji ogólnej jest bez znaczenia dla oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu, jako że okoliczność ta nie wchodzi w zakres taksatywnie wyliczonych faktorów, określonych w art. 115 § 2 kk (postanowienie SN z dnia 12.04.2007r., WZ 10/07, Prok. i Pr. 2007/10/3).

Dotychczasowy sposób życia oskarżonego uzasadnia przypuszczenie, że pomimo warun­kowego umorzenia postępowania S. R. (1) będzie przestrzegał porządku praw­nego, w szczególności nie popełni przestępstwa. W ocenie Sądu sam fakt, iż oskarżony został zatrzymany przez funkcjonariuszy Policji, postawiono mu zarzut popełnienia przestępstwa oraz skierowano przeciwko niemu akt oskarżenia, stanowił dla dotychczas niekaranego S.­nisława R. dużą dolegliwość. Jeszcze większą dolegliwość – i tym samym na­uczkę na przyszłość – stanowiło zatrzymanie prawa jazdy skutkujące niemożnością wykony­wania pracy kierowcy i utratą pracy.

Sąd celem umocnienia oskarżonego w postawie zmierzającej ku temu by więcej nie po­pełnił żadnego przestępstwa na podstawie art. 67 § 3 kk w zw. z art. 39 pkt 7 kk i art. 49 § 1 kk zobowiązał oskarżonego do zapłaty świadczenia pieniężnego w kwocie 1.500,00 zł na rzecz Funduszu Pomocy pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. W świetle oś­wiadczeń oskarżonego o osiąganych dochodach i dokumentów dołączonych do wniosku ob­rońcy o warunkowe umorzenie postępowania jest to kwota adekwatna do go sytuacji mająt­kowej także w tym znaczeniu, że konieczność jej uiszczenia będzie odczuwalną dolegliwoś­cią.

Sąd orzekł – na okres 1 roku – zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych, do kiero­wania którymi uprawnia prawo jazdy kategorii D. Na poczet tego zakazu zaliczono okres zatrzymania prawa jazdy. Co do tego rozstrzygnięcia należało wskazać, iż w przypadku warunkowego umorzenia postępowania orzeczenie zakazu prowadzenia pojazdów jest fa­kultatywne.

R. legis środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów sprowadza się do wyłączenia z udziału w ruchu (czasowego, a w pewnych przypadkach także na zawsze) osób, gdy z oko­liczności wynika, że prowadzenie przez nie pojazdów zagraża bezpieczeństwu w komunikacji (art. 42 § 1 kk). W przypadku skazania nietrzeźwych kierujących orzeczenie zakazu jest obli­gatoryjne, niezależnie od okoliczności sprawy (art. 42 § 2 kk). Jednak z art. 67 § 3 kk wynika jednoznacznie, że w przypadku warunkowego umorzenia postępowania orzeczenie wobec sprawcy przestępstwa określonego w art. 178a kk zakazu prowadzenia pojazdów jest fakulta­tywne (por. postanowienie SN z dnia 29.01.2002r., I KZP 33/01, OSNKW 2002/3-4/15). Za­daniem Sądu jest zatem zbadanie sprawy pod kątem zasadności i celowości orzeczenia zaka­zu. Skoro Sąd może orzec zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, ale nie musi tego czynić – to zgodnie z zasadami wykładni a fortiori zakres zakazu może ograniczyć do pojazdów określonego rodzaju. Skoro S. R. (1) kierował w stanie nietrzeź­wości autobusem – zakazem objęto tę kategorię pojazdów mechanicznych (co do wymogu zgodności pojazdu kierowanego i kategorii pojazdów objętych zakazem por. np. wyrok SN z dnia 20.01.2010r., IV KK 395/09, Lex nr 570153). Orzeczenie to w żadnym razie nie mogło zostać uznane za łagodne – zakazem objęto autobusy, a oskarżony przed zdarzeniem był właśnie kierowcą autobusu. W związku z zatrzymaniem prawa jazdy stracił pracę. Okres obowiązywania zakazu nie został pochłonięty na skutek zaliczenia zatrzymania prawa jazdy. Oznacza to, że przez kolejnych kilka miesięcy oskarżony nie będzie mógł powrócić do pracy w dotychczasowej firmie, co – uwzględniając warunki rynku pracy – będzie znacząco doleg­liwe.

O kosztach sądowych Sąd orzekł zgodnie z art. 627 kpk. Na zasądzoną kwotę 150,00 zł składają się: ryczałt za doręczenia w postępowaniu przygotowawczym i sądowym (2 * 20,00 zł); koszty uzyskania informacji o karalności (50,00 zł) i opłata (60,00 zł – art. 7 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych /tekst jednolity: Dz. U. z 1983r. Nr 49, poz. 223 ze zm./).

Mając powyższe na uwadze Sąd Rejonowy orzekł jak w sentencji.