Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 lutego 2018 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Beata Łapińska

Protokolant st. sekr. sądowy Karolina Rudecka

po rozpoznaniu w dniu 8 lutego 2018 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku S. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o wysokość świadczenia

na skutek odwołania S. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 1 marca 2017r. sygn. (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt V U 506/17

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 1 marca 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. dokonał waloryzacji przysługującej wnioskodawczyni S. S. emerytury od dnia 1 marca 2017 roku. Wysokość zwaloryzowanej emerytury ustalono poprzez pomnożenie kwoty świadczenia ustalonego na dzień 28 lutego 2017 roku, to jest 1 519,78 zł przez wskaźnik waloryzacji 100,44%. Kwota podwyżki była niższa niż 10 złotych, wobec powyższego wysokość zwaloryzowanej emerytury ustalono przez dodanie do kwoty świadczenia przysługującego na dzień 28 lutego 2017 roku tj. 1519,78 złotych kwoty waloryzacji 10 złotych. Emerytura po waloryzacji wyniosła 1 526,47 zł.

Od powyższej decyzji wniosła odwołanie w dniu 21 marca 2017 roku S. S. kwestionując wysokość kwoty emerytury ustalonej na dzień 1 marca 2016 roku, która następnie została zwaloryzowana. W ocenie skarżącej wysokość emerytury została znacznie zaniżona.

ZUS wnosił o oddalenie odwołania.

Sąd Okręgowy ustalił co następuje:

Wnioskodawczyni, S. S., urodzona w dniu (...), złożyła w dniu 5 sierpnia 1992 roku wniosek o przyznanie emerytury.

Decyzją z dnia 30 sierpnia 1992 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych w T. przyznał wnioskodawczyni prawo emerytury wcześniejszej od dnia 4 października 1992 roku, tj. od dnia ustania zatrudnienia. Podstawę wymiaru wyliczono z 3 lat kalendarzowych, tj. lat 1984-1986. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wynosił 103,79 %.

Decyzją z dnia (...) 2007 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych w T. przyznał S. S. prawo do emerytury w związku
z ukończeniem 60 roku życia. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury ZUS przyjął podstawę wymiaru dotychczas pobieranego świadczenia. Podstawę wymiaru wyliczono poprzez pomnożenie WWPW – 103,79% przez „starą” kwotę bazową 666,96 złotych. Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. wyrokiem z dnia 30 maja 2007 roku, wydanym w sprawie VU 649/07, oddalił odwołanie wnioskodawczyni od powyższej decyzji. Apelacja wnioskodawczyni
od powyższego wyroku została oddalona wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 4 września 2008 roku.

Wnioskodawczyni odwoływała się od kolejnych decyzji waloryzacyjnych z dnia 1 marca 2007 roku, 1 marca 2008 roku, 1 marca 2009 roku, 1 marca 2010 roku, 1 marca 2011 roku , 1 marca 2012 roku i 1 marca 2013 roku.

Odwołania wnioskodawczyni od powyższych decyzji zostały oddalone przez Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. wyrokami z dnia 26 stycznia 2009 roku w sprawie VU 852/07, z dnia 19 lutego 2009 roku w sprawie VU 893/08, z dnia 14 września 2009 roku w sprawie VU 812/09, z dnia 3 listopada 2010 roku w sprawie VU 405/10, z dnia 11 stycznia 2012 roku w sprawie VU 407/11, z dnia 16 stycznia 2013 roku w sprawie VU 425/12 oraz dnia 13 grudnia 2013 roku w sprawie VU 742/13

(okoliczności znane Sądowi z urzędu)

Oddalając, wyrokiem z dnia 16 stycznia 2013 roku, w sprawie VU 425/12, odwołanie wnioskodawczyni od decyzji waloryzacyjnej z dnia 1 marca 2012 roku, Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. przekazał jednocześnie wniosek S. S. o ustalenie okresu stażu pracy w wymiarze 35 lat oraz wadliwości wyliczonej przez organ rentowy kwoty podatku dochodowego od wypłacanej ubezpieczonej emerytury do rozpoznania ZUS. Wnioskodawczyni wniosła apelację od powyższego wyroku do Sądu Apelacyjnego w Łodzi. Wyrokiem z dnia 13 lutego 2014 roku Sąd Apelacyjny w Łodzi oddalił apelacje wnioskodawczyni.

(okoliczności bezsporne)

Następnie wnioskodawczyni odwoływała się od kolejnych decyzji waloryzacyjnych z dnia 1 marca 2014 roku, z dnia 1 marca 2015 roku oraz z dnia 1 marca 2016 roku.

Odwołania wnioskodawczyni od powyższych decyzji zostały oddalone przez Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. wyrokami z dnia 17 października 2014 roku w sprawie VU 823/14 , z dnia 11 lutego 2016 roku w sprawie VU 396/15 oraz z dnia 11 sierpnia 2016 roku w sprawie VU 255/16.

(okoliczności bezsporne)

Zaskarżoną decyzją z dnia l marca 2017 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych w T. dokonał waloryzacji przysługującej wnioskodawczyni emerytury, poprzez pomnożenie kwoty świadczenia ustalonego na dzień 28 lutego 2017 roku, tj. 1519,78 złotych przez wskaźnik waloryzacji – 100,44 %. Kwota podwyżki była niższa niż 10 złotych, wobec powyższego wysokość zwaloryzowanej emerytury ustalono przez dodanie do kwoty świadczenia przysługującego na dzień 28 lutego 2017 roku tj. 1519,78 złotych kwoty waloryzacji 10 złotych.

Emerytura po waloryzacji od dnia 1 marca 2017 wyniosła 1.529,78 złotych. Wydając decyzję ZUS ustalił ponadto, że od dnia 1 marca 2017 roku podstawę opodatkowania stanowi miesięcznie kwota 1.530 złotych, zaliczka na podatek dochodowy wynosi miesięcznie 111 złotych, składka na ubezpieczenie zdrowotne 137,68 złotych, w tym odliczana od podatku 118,56 złotych, a odliczana od świadczenia 19,12 złotych. W związku z powyższym wysokość świadczenia do wypłaty wynosi miesięcznie 1.490,69 złotych. Dokonując waloryzacji emerytury organ rentowy zwaloryzował jednocześnie podstawę wymiaru emerytury , która wyniosła 2.229,35 złote.

(dowód: decyzja z dnia 1 marca 2017 roku nr (...) k. 1-2 w aktach ZUS)

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 88 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 887 ze zm.) emerytury i renty podlegają corocznie waloryzacji od dnia 1 marca roku kalendarzowego. Sposób waloryzacji określa ustęp 2 i 3 cytowanego przepisu, stanowiąc, iż waloryzacja polega na pomnożeniu kwoty świadczenia i podstawy jego wymiaru przez wskaźnik waloryzacji. Waloryzacji podlega kwota świadczenia i podstawa jego wymiaru w wysokości przysługującej ostatniego dnia lutego roku kalendarzowego, w którym przeprowadza się waloryzację.

Art. 89 ww. ustawy stanowi natomiast, że wskaźnik waloryzacji to średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych w poprzednim roku kalendarzowym zwiększony o co najmniej 20% realnego wzrostu przeciętnego wynagrodzenia w poprzednim roku kalendarzowym. Ustęp 2 cytowanego przepisu stanowi, że wskaźnikiem cen towarów i usług konsumpcyjnych, o którym mowa w ust. 1, jest średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych dla gospodarstw domowych emerytów i rencistów albo średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem, jeżeli jest on wyższy od wskaźnika cen towarów i usług konsumpcyjnych dla gospodarstw domowych emerytów i rencistów.

W niniejszej sprawie pełnomocnik wnioskodawczyni podnosił, że emerytura S. S. po waloryzacji winna wynosić 2.229,35 złotych plus dodatek pielęgnacyjny 209,59 złotych. Jednocześnie pełnomocnik wskazał, że potrącenia wynoszą łącznie 721 złotych (473,10 zł podatek, 111 zł Urząd Skarbowy, 137,68 zł ubezpieczenie zdrowotne) podczas ,, gdy w jej ocenie potrącenia winny wynosić 373,10 zł, a emerytura brutto powinna wynosić 2.702.45 złotych.

Organ rentowy wyjaśnił, że pełnomocnik wnioskodawczyni oblicza kwotę netto emerytury od kwoty 2.229,35 złotych stanowiącej podstawę wymiaru świadczenia, a nie od wysokości świadczenia brutto. Wysokość świadczenia wnioskodawczyni stanowi kwota 1.529,78 złotych i od tego jest potrącana zaliczka na podatek w wysokości 111 złotych i składka na ubezpieczenie zdrowotne w wysokości 13, 68 złotych składki. Tym samym potrącenia wynoszą łącznie kwotę 386,36 zł, a nie kwotę 721 złotych.

W ocenie Sądu organ rentowy w sposób prawidłowy dokonał waloryzacji przysługującego wnioskodawczyni świadczenia. Wysokość zwaloryzowanej emerytury została ustalona według obowiązujących przepisów prawa, na podstawie prawidłowego wskaźnika waloryzacji. Jak wynika z komunikatu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 10 lutego 2017 roku w sprawie wskaźnika waloryzacji emerytur i rent w 2017 roku (M. P. z 2017 r., poz.187) wskaźnik waloryzacji wynosi 100,44 % i taki też wskaźnik został zastosowany przez organ rentowy w zaskarżonej decyzji. Nadto, wskaźnik ten, stosownie do powołanych wyżej przepisów, został pomnożony przez kwotę świadczenia ustalonego na ostatni dzień lutego 2017 roku, tj. 1519,17 złotych.

Tym samym stwierdzić należy, że w świetle treści art. 88-89 ustawy o emeryturach i rentach z FUS organ rentowy w sposób prawidłowy dokonał waloryzacji emerytury wnioskodawczyni, a co za tym idzie, odwołanie należało uznać za bezzasadne.

Nie ma także podstaw, aby zakwestionować dokonane przez ZUS w zaskarżonej decyzji wyliczenie składki na ubezpieczenie zdrowotne oraz zaliczki na podatek dochodowy. Wyliczenia te zostały dokonane prawidłowo w oparciu o art. 79 ust. 1 i art. 95 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 roku o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1793 ze zm.) oraz art. 27b ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032 ze zm.).

Pełnomocnik wnioskodawczyni oblicza kwotę netto emerytury od kwoty 2.229,35 złotych stanowiącej podstawę wymiaru świadczenia, a nie od wysokości świadczenia brutto, dlatego też w końcowych wyliczeniach potrącenia według niego stanowią kwotę 721 złotych.

W świetle powyższego, należało uznać, że organ rentowy w sposób prawidłowy dokonał waloryzacji przysługującej wnioskodawczyni emerytury. Wysokość świadczenia wnioskodawczyni stanowi kwota 1.529,78 złotych i od tego jest potrącana jest zaliczka na podatek w wysokości 111 złotych i składka na ubezpieczenie zdrowotne w wysokości 13, 68 złotych składki. Tym samym potrącenia wynoszą łącznie kwotę 386,36 zł, a nie kwotę 721 złotych.

Do zakwestionowania zaskarżonej decyzji nie mogły prowadzić zarzuty podniesione przez wnioskodawczynię w odwołaniu, jak i w toku postępowania, które wynikają z niezrozumienia pojęć i sposobu wyliczania emerytur, pomimo iż, co jest znane Sądowi z urzędu były one już wielokrotnie przedmiotem wyjaśnień i interpretacji tak organu rentowego, jak i Sądu. Przedstawione przez odwołującą wyliczenia są w ocenie Sądu wyrazem przyjętej przez nią, na co wskazują kolejne odwołania wnioskodawczyni i podnoszone w nich argumenty, własnej koncepcji sposobu ustalania wysokości świadczeń emerytalnych, która nie znajduje żadnego potwierdzenia w obowiązujących przepisach prawa.

Wskazać przy tym należy, iż zaskarżona w niniejszej sprawie decyzja dotyczy waloryzacji emerytury, wnioskodawczyni podniosła zaś zarzuty co do sposobu obliczenia wysokości emerytury. Nie powinno natomiast budzić wątpliwości, że w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, to treść zaskarżonej decyzji wyznacza przedmiot i zakres rozpoznania (por. Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 13 maja 1999 roku, II UZ 52/99, OSNP 2000/15/601).

Waloryzacja to czynność formalno – techniczna skutkująca wzrostem zwaloryzowanego świadczenia do kwoty równej iloczynowi kwoty świadczenia oraz wskaźnika waloryzacji. W ramach prowadzonego procesu waloryzacji nie dochodzi do zmian w zakresie wysokości świadczenia poddanego waloryzacji (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 10 lutego 2015 roku, III AUa 511/14).

Z tych też względów, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, uznając odwołanie za nieuzasadnione, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł jak w punkcie 1 sentencji wyroku.