Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 grudnia 2017 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk - Południe w Gdańsku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSR Magdalena Czaplińska

Protokolant Artur Pokojski

po rozpoznaniu w dniu 11.12.2017 roku sprawy

W. S. , ur. (...) w B.,

syna J. i J. z domu W.

oskarżonego o to, że:

1.  w dniu 16 marca 2017 roku w G. na ul. (...) prowadził w ruchu lądowym pojazd mechaniczny marki O. (...) nr rej. (...) nie stosując się do orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe X Wydział Karny sygn.. akt X K 307/15 z dnia 09 grudnia 2016 roku zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres pięciu lat, przy czym zarzucanego mu przestępstwa dopuścił się mając w znacznym stopniu ograniczoną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem,

tj. o czyn z art. 244 k. k. w zw. z art. 31 § 2 k. k.;

2.  w dniu 16 marca 2017 roku w G. na ul. (...) prowadził w ruchu lądowym pojazd mechaniczny marki O. (...) nr rej. (...) nie stosując się do orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe X Wydział Karny sygn.. akt X K 307/15 z dnia 09 grudnia 2016 roku zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres pięciu lat, przy czym zarzucanego mu przestępstwa dopuścił się mając w znacznym stopniu ograniczoną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem,

tj. o czyn z art. 244 k. k. w zw. z art. 31 § 2 k. k.;

3.  w dniu 18 marca 2017 roku w G. na ul. (...) prowadził w ruchu lądowym pojazd mechaniczny marki O. (...) nr rej. (...) nie stosując się do orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe X Wydział Karny sygn.. akt X K 307/15 z dnia 09 grudnia 2016 roku zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres pięciu lat, przy czym zarzucanego mu przestępstwa dopuścił się mając w znacznym stopniu ograniczoną zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem,

tj. o czyn z art. 244 k. k. w zw. z art. 31 § 2 k. k.

I.  przy zastosowaniu art. 4 § 1 k. k. oskarżonego W. S. uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów, z tym ustaleniem, że czyny te stanowią ciąg przestępstw opisany w art. 91 § 1 k. k., każdy z tych czynów kwalifikuje z art. 244 k. k. w zw. z art. 31 § 2 k. k. i za to na podstawie art. 244 k. k. w zw. z art. 91 § 1 k. k. skazuje go na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  przy zastosowaniu art. 4 § 1 k. k. na podstawie art. 69 § 1 i 2 k. k. w zw. z art. 70 § 1 k. k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres 2 (dwóch) lat tytułem próby;

III.  przy zastosowaniu art. 4 § 1 k. k. na podstawie art. 71 § 1 k. k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k. k. orzeka wobec oskarżonego karę grzywny w wymiarze 60 (sześćdziesięciu) stawek dziennych po 10 (dziesięć) złotych każda;

IV.  przy zastosowaniu art. 4 § 1 k. k. na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 k. k. zobowiązuje oskarżonego do informowania kuratora o przebiegu okresu próby;

V.  przy zastosowaniu art. 4 § 1 k. k. na podstawie art. 63 § 1 i 5 k. k. na poczet orzeczonej kary grzywny zalicza oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniu 16 marca 2017 roku oraz w dniu 18 marca 2017 roku, tj. okres dwóch dni, przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się dwóm stawkom dziennym grzywny;

VI.  na podstawie § 17 ust. 1 pkt 1, § 17 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu zasądza od Skarbu Państwa na rzecz radcy prawnego W. M. kwotę 738 złotych tytułem nieuiszczonych kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu;

VII.  na podstawie art. 626 § 1 k. p. k. oraz art. 624 k. p. k. zwalnia oskarżonego od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych, które przejmuje na rzecz Skarbu Państwa.

Sygn. akt II K 1128/17

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 9 grudnia 2016 r., wydanym w sprawie o sygn. akt X K 307/15 orzeczono względem W. S. środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 5 lat. Wyrok uprawomocnił się dnia 17 stycznia 2017 r.

Dowód : odpis wyroku –k. 44

W dniu 16 marca 2017 roku około godz. 9.00 W. S. prowadził samochód osobowy marki O. (...) nr rej. (...) w G. na ul. (...) , gdzie został zatrzymany do kontroli drogowej przez funkcjonariuszy Policji – S. C., S. K. i D. B.. W toku kontroli ustalono, iż względem W. S. ww. wyrokiem orzeczono zakaz prowadzenia pojazdów. Wobec powyższego pojazd zabezpieczono administracyjnie na parkingu policyjnym pod Estakadą R. w G., a z W. S. udano się do II Komisariatu Policji w G. w celu sporządzenia dokumentacji.

Dowód : zeznania świadka S. C. – k. 6-8, protokół zatrzymania osoby – k. 3 - 4, wyjaśnienia oskarżonego – k. 48 – 49, 67 - 68

Tego samego dnia kilka godzin później W. S. przyjechał autobusem na ww. parking, następnie wsiadł do swojego samochodu i postanowił wracać nim do domu. Około godziny 15.00 tego samego dnia, został zatrzymany na ul. (...) do kolejnej kontroli przez funkcjonariuszy policji – G. M. i P. G.. Pojazd ponownie został zabezpieczony administracyjnie na parkingu policyjnym, a oskarżonego przewieziono do II KP w G..

Dowód : zeznania świadka G. M. – k. 22, protokół zatrzymania osoby – k. 20; wyjaśnienia oskarżonego-k. 48 – 49, 67 - 68

Następnie w dniu 18 marca 2017 r. około godziny 9.10 W. S. ponownie prowadził ww. samochód marki O. (...) nr rej. (...) na ul. (...) w G., gdzie został zatrzymany do kontroli drogowej przez funkcjonariuszy Policji - A. G. i D. D.. Gdy okazało się, że względem oskarżonego orzeczono ww. zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych, został on zatrzymany i przewieziony do II KP w G., a pojazd odholowany administracyjnie przez firmę (...).

Dowód : zeznania świadka A. G. –k. 35, protokół zatrzymania osoby – k. 33; wyjaśnienia oskarżonego –k. 48 – 49, 67 - 68

Oskarżony W. S. był uprzednio karany wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 9 grudnia 2016 r., w sprawie o sygn. akt X K 307/15 za czyn z art. 177 § 1 i 2 k. k.

Dowód : dane o karalności –k. 54 - 55, 92 - 93; odpis wyroku –k. 44

W toku postępowania przygotowawczego oskarżony został poddany badaniu przez dwóch biegłych lekarzy psychiatrów, którzy w wydanej opinii sądowo - psychiatrycznej zgodnie stwierdzili, że w inkryminowanym czasie W. S. nie znajdował się w stanie zaburzeń psychotycznych. Sprawność intelektualna oskarżonego kształtuje się poniżej przeciętnej. W odniesieniu do zarzucanych mu czynów przestępczych W. S. miał w znacznym stopniu ograniczoną zdolność rozpoznania znaczenia czynów i pokierowania swoim postępowaniem. W aktualnym stanie zdrowia psychicznego W. S. wymaga leczenia psychiatrycznego, które może być przeprowadzone w warunkach ambulatoryjnych i wymaga wzmożonej opieki rodziny. W aktualnym stanie zdrowia psychicznego W. S. może uczestniczyć w czynnościach procesowych, ale jego stan psychiczny nie pozwala na prowadzenie obrony w sposób samodzielny i rozsądny.

Dowód : opinia sądowo – psychiatryczna –k. 62-64

W toku postępowania przygotowawczego oskarżony W. S. przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i złożył wyjaśniania. Wyjaśnił, iż zdawał sobie sprawę, że nie posiada uprawnień do kierowania, jednocześnie w ww. dniach z uwagi na wykonywaną pracę zmuszony był kierować pojazdem.

wyjaśnienia oskarżonego – k. 48 – 49, 67 – 68

Sąd zważył, co następuje :

W świetle całokształtu zgromadzonego w przedmiotowej sprawie materiału dowodowego, fakt popełnienia przez oskarżonego zarzucanych mu występków nie budzi wątpliwości.

Za kluczowe dla sprawy uznano zeznania świadków - funkcjonariuszy Policji, tj.: S. C., G. M., którzy dokonali zatrzymania W. S. w dniu 16 marca 2017 r. oraz A. G., który dokonał zatrzymania oskarżonego w dniu 18 marca 2017 r. Wszyscy ww. świadkowie przytoczyli w sposób spójny i rzeczowy przebieg rutynowej kontroli drogowej oraz powód zatrzymania oskarżonego. Sąd zważył, że wszystkie ww. osoby - jako obce dla W. S. - nie miały żadnych powodów, by wbrew prawdzie zeznawać na jego niekorzyść. Sąd uznał zatem omawiane depozycje za wiarygodne i dokonał ustaleń faktycznych w sprawie w oparciu o ich treść.

W ocenie Sądu, nie było też podstaw, by odmówić wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego W. S.. Oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów, ponadto przyznał, że wie, iż orzeczono względem niego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. Sąd nie miał podstaw, by kwestionować wskazywane przez oskarżonego powody, dla których zdecydował się on usiąść za kierownicą samochodu, powyższe jednak nie ma znaczenia dla bytu przestępstwa z art. 244 k. k.

Za rzetelną i godną uwzględnienia Sąd uznał opinię biegłych psychiatrów. Powyższa opinia została wydana przez osoby posiadające niezbędne kwalifikacje i doświadczenie zawodowe w wymienionej dziedzinie nauki. W zakresie treści jest ona przejrzysta, spójna i formułuje jednoznaczne odpowiedzi na pytania postawione w postanowieniu o dopuszczeniu tego dowodu. W toku postępowania nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

Ponadto, Sąd uznał za podstawę ustaleń faktycznych w sprawie dokumenty, w szczególności w postaci danych o karalności, odpisu wyroku i protokołów znajdujących się w aktach sprawy, których autentyczność, wiarygodność oraz rzetelność nie była kwestionowana, a które zostały sporządzone przez upoważnione osoby i podmioty, w zakresie ich kompetencji.

Zgodnie z art. 244 k. k. , karze podlega m.in. ten, kto nie stosuje się do orzeczonego przez sąd zakazu prowadzenia pojazdów.

W okolicznościach niniejszej sprawy nie ma wątpliwości, że w dniu 16 marca 2017 r. oraz w dniu 18 marca 2017 r. W. S. wypełnił znamiona wskazanego występku prowadząc w ruchu lądowym pojazd mechaniczny marki O. (...) nr rej. (...), nie stosując się do orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku w sprawie o sygn. akt X K 307/15 z dnia 9 grudnia 2016 roku zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres pięciu lat, przy czym w dniu 16 marca 2017 r. czynu tego dopuścił się dwukrotnie.

Mając zaś na uwadze, że wszystkie ww. czyny zostały popełnione z wykorzystaniem takiej samej sposobności, w odstępie kilkugodzinnym/ kilkudniowym, przy tym żaden czyn nie został poprzedzony wyrokiem za czyn wcześniejszy, Sąd uznał, że stanowią one ciąg przestępstw (art. 91 § 1 k. k.).

W czasie popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu czynu, nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca jego kryminalną bezprawność. Sąd miał jednak na uwadze, że oskarżony w czasie popełnienia wszystkich ww. czynów, miał w znacznym stopniu ograniczoną zdolność do rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem. W inkryminowanym czasie oskarżony znajdował się zatem w stanie ograniczonej poczytalności.

W ocenie Sądu, stopień szkodliwości społecznej czynów W. S. był średni. Oskarżony swoim zachowaniem naruszył dobro prawne, jakim jest bezpieczeństwo w komunikacji, które chronione jest poprzez eliminowanie z ruchu osób prowadzących pojazd mechaniczny, wobec których wydano zakazy kierowania pojazdami.

Jednocześnie Sąd zważył, że W. S. przyznał się do zarzucanych mu czynów, wyraził krytycyzm w stosunku do swojego zachowania i wniósł o dobrowolnie poddanie się karze. Sąd miał na uwadze również, że przypisanych mu czynów oskarżony dopuścił się w warunkach art. 31 § 2 k. k.

Na niekorzyść oskarżonego Sąd poczytał jego uprzednią karalność oraz nagminność jego zachowania - W. S. na przestrzeni dwóch dni dopuścił się trzech przestępstw z art. 244 k. k.

Prokurator Prokuratury Rejonowej G. – Ś. w G. złożył wniosek o wydanie na posiedzeniu wyroku skazującego i orzeczenie kary uzgodnionej z oskarżonym kary w wymiarze karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat próby, kary grzywny w wymiarze 60 stawek dziennych po 10 zł każda, a także nałożenie na niego obowiązku informowania Sądu lub kuratora o przebiegu okresu próby.

Biorąc pod uwagę całokształt okoliczności sprawy, Sąd przychylił się do wniosku Prokuratora i w punkcie I. wyroku skazał oskarżonego W. S. za zarzucane mu czyny, z tym ustaleniem, że stanowią one ciąg przestępstw. Sąd wymierzył karę w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynów oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego.

Kara 6 miesięcy pozbawienia wolności, zdaniem Sądu, uwzględnia dyrektywy wymiaru kary wskazane w art. 53 § 1 k. k., a ponadto była najtrafniejszym środkiem reakcji karnej, jaki można było zastosować wobec W. S.. Wskazania również wymaga, że Sąd przy wymiarze kary zastosował wobec oskarżonego ustawę starą, tj. obowiązującą w czasie popełnienia przez niego czynów przestępnych, albowiem była ona dla niego względniejsza, zgodnie z art. 4 § 1 k. k. Obecnie bowiem, tj. od 1 czerwca 2017 r., za ww. przestępstwo Sąd może orzec karę od 3 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności, w czasie zaś popełnienia przez oskarżonego zarzucanych mu czynów, ustawa przewidywała górną granicę kary wynoszącą 3 lata.

Sąd podzielił stanowisko Prokuratora, że w badanym przypadku możliwa jest realizacja celów kary bez uciekania się do bezwarunkowej izolacji oskarżonego, wobec czego w punkcie II. sentencji wyroku Sąd warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej w stosunku do oskarżonego kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 2 lata. Sąd uznał, iż kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat, połączona dodatkowo z karą grzywny oraz obowiązkiem informowania kuratora o przebiegu okresu próby, będzie wystarczająca dla zapobieżenia powrotowi do przestępstwa przez oskarżonego. Warunkowe zawieszenie wykonania kary powinno mieć wpływ wychowawczy na oskarżonego, pozwalając mu na normalne życie w społeczeństwie, a jednocześnie powstrzymywać go przed naruszaniem porządku prawnego z obawy przed zarządzeniem wykonania kary.

Jak już wyżej wspomniano, w celu wzmocnienia dolegliwości orzeczonej względem W. S. kary, zgodnie z wnioskiem Prokuratora, Sąd w punkcie III. sentencji wyroku orzekł względem niego karę grzywny w wymiarze 60 stawek dziennych po 10 zł każda stawka. W ocenie Sądu ww. kara nie jest nadmiernie surowa. Liczba stawek dziennych grzywny odpowiada wadze okoliczności obciążających. Natomiast wysokość stawki dziennej Sąd ustalił na minimalnym dopuszczalnym poziomie, uwzględniając dochody sprawcy, jego warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe.

Zgodnie z wnioskiem Prokuratora, Sąd w punkcie IV. sentencji wyroku zobowiązał oskarżonego do informowania kuratora o przebiegu okresu próby.

W tym miejscu podnieść jeszcze należy, że obecnie w świetle art. 42 § 1a k. k. , obwiązującego od 1 czerwca 2017 r., Sąd w razie skazania za przestępstwo określone w art. 244 k. k. obligatoryjnie orzeka zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. Jako, iż czyny W. S. popełnione zostały w czasie, gdy przepis ten nie obowiązywał, Sąd zastosował ustawę obowiązującą poprzednio - zgodnie z art. 4 § 1 k. k. - i nie orzekał względem niego tego zakazu.

W punkcie V. sentencji wyroku na poczet orzeczonej kary grzywny Sąd zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie. Orzeczenie to miało charakter obligatoryjny.

W punkcie VI. sentencji wyroku Sąd przyznał na rzecz r. pr. W. M. kwotę 738 zł tytułem nieuiszczonych kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu.

W punkcie VII. sentencji wyroku, mając na uwadze niskie dochody sprawcy i ograniczone ze względu na wiek możliwości zarobkowe a także orzeczoną względem niego grzywnę, Sąd zwolnił W. S. od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych, przejmując je na rzecz Skarbu Państwa.