Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 lutego 2018 r.

Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 15 lutego 2018 r. w Piszu

sprawy z powództwa P. W.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

o r z e k a :

I.  Zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda P. W. kwotę 9200 zł (dziewięć tysięcy dwieście złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 26.10.2016r. do dnia zapłaty.

II.  Oddala powództwo w pozostałej części.

III.  Nakazuje pobrać od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Piszu kwotę 1367,71 zł (jeden tysiąc trzysta sześćdziesiąt siedem złotych 71/100 groszy).

IV.  Zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda P. W. kwotę 5327 zł (pięć tysięcy trzysta dwadzieścia siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 108/17

UZASADNIENIE

P. W. wytoczył powództwo przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o zapłatę kwoty 10 200 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 26 października 2016 roku do dnia zapłaty, tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

W uzasadnieniu pozwu powód podniósł, że 23 sierpnia 2016 roku około godziny 15:00 siedział przy stoliku w restauracji hotelu (...) w U., kiedy nagle spadło na niego okno. W wyniku powyższego doznał obrażeń ciała w postaci: urazu głowy z licznymi ranami ciętymi, urazu kręgosłupa szyjnego i piersiowego, silnego stresu pourazowego. W dacie zdarzenia właściciele hotelu (...) objęci byli ubezpieczeniem od odpowiedzialności cywilnej w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. Zawiadomiony o wypadku ubezpieczyciel wszczął postępowanie likwidacyjne szkody i wypłacił powodowi jedynie 800 złotych tytułem zadośćuczynienia.

Zdaniem powoda ubezpieczyciel niewłaściwie ocenił rozmiar krzywdy i cierpienia powoda. Powód podniósł, że przed wypadkiem prowadził aktywny tryb życia, jego pasją była jazda na motocyklu. Ponadto pracuje jako żołnierz zawodowy, w związku z tym jego stanowisko pracy wymaga od niego pełnej sprawności fizycznej. Na skutek przedmiotowego wypadku jego sprawność została znacznie obniżona i uniemożliwiła mu dalsze realizowanie planów na przyszłość. Po wypadku poddany był zabiegom rehabilitacyjnym mającym na celu poprawę jego sprawności, natomiast obecnie pozostaje pod opieką ortopedy. Zgodnie z zalecenie ortopedy nosił kołnierz usztywniany przez okres 3 tygodni. Do dnia dzisiejszego ma problemy z samodzielnym wykonywaniem czynności dnia codziennego. Zmuszony jest korzystać z pomocy i opieki osób trzecich, którą świadczą najbliżsi członkowie rodziny, co również obniża jego samopoczucie.

Pozwany (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości.

W uzasadnieniu przyznał, że w dacie przedmiotowego zdarzenia był ubezpieczycielem właścicieli hotelu (...) w U. w zakresie odpowiedzialności cywilnej. Podniósł, że tytułem naprawienia poniesionej przez powoda szkody wypłacił mu 20 października 2016 roku kwotę 800 złotych, zaś dalsze 1 000 złotych powód winien otrzymać od ubezpieczonego z tytułu franszyzy redukcyjnej przewidzianej polisą w takiej właśnie wysokości. W ocenie pozwanego tak ustalone świadczenie w pełni kompensuje szkodę doznaną przez powoda i jest adekwatne do rozmiarów odniesionej przez niego krzywdy. Dalej idące żądanie powoda nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem jest rażąco zawyżone. Skaleczenia głowy nie pozostawiły na zdrowiu powoda trwałych następstw. Pozwany zaprzeczył, jakoby następstwem przedmiotowego wypadku powoda był uraz kręgosłupa. Badania wykonane we wrześniu 2016 roku podczas pobytu powoda w Szpitalu (...) w P. nie wykazały bowiem zmian urazowych, lecz zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa na poziomie C5/C6 nie pozostające w związku z wypadkiem z 23 sierpnia 2016 roku. Dlatego też strona powodowa błędnie wiąże dolegliwości związane z kręgosłupem z obrażeniami odniesionymi w wypadku.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 23 sierpnia 2016 roku około godziny 15:00 w restauracji hotelu (...) w U. miał miejsce wypadek. Niezabezpieczone okno spadło na głowę siedzącego przy stoliku P. W.. Wskutek uderzenia stłukła się szyba okienna i doszło do urazu głowy poszkodowanego.

Z miejsca zdarzenia P. W. przewieziony został karetką do Szpitalnego Oddziału Ratunkowego Szpitala (...) w S., gdzie rozpoznano na skórze owłosionej liczne powierzchowne, płytkie rany nie wymagające interwencji chirurgicznej. Po zaopatrzeniu P. W. został wypisany do domu.

Następnego dnia P. W. w związku z bólami i zawrotami głowy zgłosił się do poradni POZ w P., skąd skierowany został do poradni ortopedycznej.

W dniu 26 sierpnia 2016 roku z powodu utrzymujących się bólów i zawrotów głowy P. W. został przyjęty na Szpitalny Oddział Ratunkowy Szpitala (...) w P., gdzie wykonano badanie TK głowy – bez zmian pourazowych – i zalecono przyjmowanie przeciwbólowo paracetamolu oraz kontrolę w poradni lekarza domowego.

Mimo stosowanych leków przeciwbólowych bóle i zawroty głowy utrzymywały się, do tego dołączyły bóle karku. W dniu 29 września 2016 roku P. W. zgłosił się do poradni chirurgii urazowo-ortopedycznej Szpitala (...) w P., gdzie otrzymał skierowanie do szpitala na oddział chirurgii urazowo-ortopedycznej z rozpoznaniem: zwichnięcie, skręcenie i naderwanie stawów i więzadeł na poziomie szyi.

W okresie od 29 września do 3 października 2016 roku P. W. był hospitalizowany na oddziale chirurgii ortopedyczno-urazowej Szpitala (...) w P.. Zastosowano leczenie zachowawcze – leżenie. Wykonano badanie TK kręgosłupa, w którym stwierdzono m.in.: struktury kostne bez zmian pourazowych, zmiany zwyrodnieniowe tylnych krawędzi trzonów na poziomie C5/C6 uciskają worek oponowy i zwężają prawy otwór międzykręgowy. P. W. został wypisany do domu z rozpoznaniem: stan po urazie kręgosłupa, skręcenie i naderwanie odcinka szyjnego. Zalecono noszenie kołnierza Campa przez okres dwóch tygodni i wizytę kontrolną w poradni ortopedycznej w dniu 7 października 2016 roku.

Następnie P. W. kontynuował leczenie w poradni chirurgii urazowo-ortopedycznej Szpitala (...) w P.. Otrzymał skierowanie na badanie MR kręgosłupa szyjnego, które wykonał 14 października 2016 roku, a które wykazało dyskopatyczno-zwyrodnieniową chorobę kręgosłupa szyjnego. Nadto otrzymał skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne, na które uczęszczał we wrześniu i w listopadzie 2016 roku.

P. W. przebywał na zwolnieniu lekarskim do 13 grudnia 2016 roku. Przed wypadkiem nigdy nie leczył się, nie przechodził żadnych urazów głowy i kręgosłupa szyjnego. Obecnie zgłasza bóle karku, które promieniują do 3 zewnętrznych palców ręki lewej, okresowe bóle głowy, pojawiające się uczucie prądu biegnące wzdłuż kręgosłupa szyjnego aż do łopatki, trzeszczenia w odcinku szyjnym kręgosłupa.

(dowód: dokumentacja fotograficzna k. 51-68; protokół powypadkowy k. 70-72; notatki ze zdarzenia wypadkowego k. 73-75; karta medycznych czynności ratunkowych k. 76; dokumentacja medyczna powoda k. 79-111, 243-246; zeznania powoda k. 42-42v; zeznania świadków: M. W. k. 41-41v, P. B. k. 41v, G. M. k. 41v-42)

Ze strony ortopedycznej, na skutek doznanego w wypadku z 23 sierpnia 2016 roku urazu głowy z licznymi ranami ciętymi, które pozostawiły cztery widoczne blizny na skórze głowy, P. W. doznał 3% trwałego uszczerbku na zdrowiu. Leczenie związane z doznanym urazem głowy zostało zakończone.

(dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu ortopedii k. 143-146)

Ze strony neurologicznej, na skutek doznanego w wypadku z 23 sierpnia 2016 roku znacznego uszkodzenia powłok czaszki i w konsekwencji rozległej blizny linijnej okolicy ciemieniowej długości 5,5 cm. P. W. doznał 5% trwałego uszczerbku na zdrowiu. W związku z tym urazem nie wymaga dalszego leczenia i rehabilitacji.

Ewentualny przebyty uraz kręgosłupa szyjnego mógł zaostrzyć objawy występującej u P. W. samoistnej dyskopatyczno-zwyrodnieniowej choroby kręgosłupa szyjnego potwierdzonej w badaniu (...) z dnia 14 października 2016 roku.

(dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu neurologii T. P. k. 231-242; opinia biegłego sądowego z zakresu neurologii G. P. wraz z opinia uzupełniającą k. 132-133 i k. 193)

Ze strony psychologicznej P. W. w wyniku wypadku z 23 sierpnia 2016 roku nie doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu. Poniesiona przez niego szkoda nie stała się przyczyną istotnych, wymagających leczenia zakłóceń czynności psychicznych, nie ograniczyła jego zdolności do wykonywania czynności życia codziennego i czynności zawodowych, wszelkie ograniczenia w tym zakresie wynikają z pogorszenia stanu jego zdrowia fizycznego.

(dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu psychologii k. 152-160)

W dacie wypadku z 23 sierpnia 2016 roku właściciele hotelu (...) w U. objęci byli ochroną ubezpieczeniową od odpowiedzialności cywilnej w (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W..

(okoliczność bezsporna)

W dniu 21 września 2016 roku P. W. zgłosił szkodę ubezpieczycielowi.

Ubezpieczyciel wszczął postępowanie likwidacyjne i 20 października 2016 roku wypłacił P. W. kwotę 800 złotych tytułem zadośćuczynienia.

(okoliczności bezsporne)

Sąd zważył, co następuje:

Kwestia odpowiedzialności pozwanego za szkodę o charakterze niemajątkowym doznaną przez powoda była bezsporna. Sporna była jedynie ocena stopnia trwałego uszczerbku na zdrowiu, jakiego doznał powód w wyniku przedmiotowego zdarzenia, rozmiaru krzywdy, stopnia natężenia i długotrwałości cierpienia fizycznego i psychicznego i w konsekwencji wysokość należnego powodowi zadośćuczynienia.

Zdaniem pozwanego, otrzymana dotychczas przez powoda tytułem zadośćuczynienia kwota 800 złotych oraz dalsze 1000 złotych, które powód winien otrzymać od ubezpieczonych - właścicieli hotelu - z tytułu franszyzy redukcyjnej przewidzianej polisą, jest odpowiednia i w pełni kompensuje krzywdę, jakiej doznał powód.

Z powyższymi ustaleniami nie zgodziła się strona powodowa, w ocenie której wysokość przyznanego przez pozwanego zadośćuczynienia, zważywszy na rozmiar krzywdy, cierpienie fizyczne i psychiczne oraz trwałe następstwa doznanego urazu, jest rażąco zaniżona i w żaden sposób nie zmierza do naprawienia szkody.

Kwestię stopnia trwałego uszczerbku na zdrowiu oraz rozmiaru krzywdy, cierpień fizycznych i psychicznych, jakiej doznał powód w wyniku zdarzenia z dnia 23 sierpnia 2016 roku, Sąd rozstrzygnął przede wszystkim w oparciu o opinie biegłych sądowych z zakresu psychologii, ortopedii i neurologii, powołanych w niniejszym procesie na wniosek strony powodowej, a także w oparciu o załączoną do akt sprawy dokumentację medyczną powoda i zeznania świadków M. W., P. B. i G. M..

Biegły sądowy z zakresu psychologii, J. O., w sporządzonej przez siebie opinii stwierdził, że na skutek przedmiotowego wypadku powód nie doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu. Biegły wskazał, że poniesiona przez powoda szkoda nie stała się przyczyną istotnych, wymagających leczenia zakłóceń czynności psychicznych, nie ograniczyła jego zdolności do wykonywania czynności życia codziennego i czynności zawodowych, a wszelkie ograniczenia w tym zakresie wynikają z pogorszenia stanu zdrowia fizycznego powoda. (k. 152-160)

Biegły sądowy z zakresu ortopedii, A. M., w sporządzonej przez siebie opinii stwierdził, że na skutek doznanego urazu głowy z licznymi ranami ciętymi, które pozostawiły cztery widoczne blizny na skórze głowy, powód doznał 3% trwałego uszczerbku na zdrowiu. Biegły wskazał, że czas gojenia ran wynosił około 7 dni, powód nie wymagał leżenia ani opieki osób trzecich. Leczenie zostało zakończone, powód powrócił do sprawności sprzed wypadku, nie pogorszyły się jego widoki powodzenia na przyszłość. (k. 143-146) Opinia ta nie była kwestionowana przez strony.

Natomiast biegła sądowa z zakresu neurologii – T. P. – w sporządzonej na piśmie opinii stwierdziła, że w wyniku przedmiotowego wypadku powód doznał znacznego uszkodzenia powłok czaszki (bez uszkodzeń kostnych) w okolicy ciemieniowej, które nie wymagały interwencji chirurgicznej, ale których skutkiem jest blizna linijna okolicy ciemieniowej o długości 5,5 cm, powodująca trwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 5%. (k. 231-242) Opinia ta nie była kwestionowana przez strony.

Biegli z zakresu ortopedii i neurologii nie stwierdzili, aby na skutek przedmiotowego wypadku powód doznał urazu kręgosłupa szyjnego. Z załączonej do akt sprawy dokumentacji medycznej powoda, w szczególności opisu badania MR kręgosłupa przeprowadzonego 14 października 2016 roku, wynika, że występujące u powoda zwyrodnieniowe zmiany kręgosłupa na poziomie C5/C6 mają charakter samoistny a nie urazowy. Nie bez znaczenia jest jednak opinia uzupełniająca biegłego z zakresu neurologii, G. P., który odnosząc się do zarzutów strony powodowej w opinii tej stwierdził, że ewentualny przebyty uraz kręgosłupa szyjnego mógł zaostrzyć objawy występującej u powoda samoistnej dyskopatyczno-zwyrodnieniowej choroby kręgosłupa szyjnego potwierdzonej w badaniu (...) z dnia 14 października 2016 roku. (k. 193) Opinia uzupełniająca biegłego G. P. nie była kwestionowana przez strony.

Sąd w pełni podziela opinie biegłych sądowych, bowiem spełniały one stawiane im wymogi, odzwierciedlały staranność i wnikliwość w badaniu zleconego zagadnienia, odpowiadały w sposób wyczerpujący, stanowczy i zrozumiały na postawione pytania, a przytoczona na ich uzasadnienie argumentacja jest w pełni przekonująca. Zauważyć należy, iż opinia biegłego podlega, jak i inne dowody, ocenie według art. 233 § 1 k.p.c, lecz odróżniają je szczególne kryteria oceny. Stanowią je zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Opinie sporządzone zostały zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą specjalną. W szczególności biegli przy wydawaniu opinii dysponowali dokumentacją lekarską powoda, jak również przeprowadzili stosowne badanie przedmiotowe.

Sąd dał wiarę zeznaniom przesłuchanych w sprawie świadków, albowiem są one spójne, logiczne, wzajemnie się uzupełniają i korelują z zeznaniami powoda. Zdaniem Sądu wypadek jakiemu uległ powód z całą pewnością przyczynił się do zmian chorobowych kręgosłupa w odcinku szyjnym. Bóle odcinka szyjnego odczuwane przez powoda pojawiły się tuż po wypadku. Na skutek dolegliwości powód poddał się leczeniu. Następnie stwierdzono u niego samoistne zwyrodnienie. Mając na uwadze fakt, iż przed wypadkiem powód nie leczył się, był osobą w pełni zdrową, uznać należy, iż okno, które spadło na głowę powoda zaostrzyło przebieg choroby zwyrodnieniowej.

Roszczenia pozwu w zakresie zadośćuczynienia opierają się na przepisie art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c., zgodnie z którym w razie uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

W ramach cytowanego przepisu uwzględnione powinny być okoliczności, które składają się na pojęcie krzywdy i jej rozmiar. Oczywistym jest, że ustalenie procentowego uszczerbku na zdrowiu w celu określenia właściwej wysokości zadośćuczynienia nie wyczerpuje oceny i ma jedynie charakter pomocniczy i orientacyjny.

W świetle przepisów kodeku cywilnego podstawowym celem zadośćuczynienia należnego osobie poszkodowanej jest złagodzenie doznanych cierpień fizycznych i moralnych. Wysokość zadośćuczynienia musi pozostawać w zależności od intensywności tych cierpień, czasu ich trwania, ujemnych skutków zdrowotnych, jakie osoba poszkodowania będzie musiała znosić w przyszłości. Zadośćuczynienie ma na celu przede wszystkim złagodzenie tych cierpień, ale jego wysokość nie może być dowolna i ściśle musi uwzględniać stopień doznanej krzywdy, a przy tym nie prowadzić do wzbogacenia poszkodowanego. Sąd Najwyższy wyraźnie stoi na stanowisku, że wysokość zadośćuczynienia musi być „odpowiednia” w tym znaczeniu, że powinna przy uwzględnieniu krzywdy pokrzywdzonego odpowiadać aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (vide wyrok SN z dnia 28.09.2001r., III CKN 427/00, LEX nr 52766). Zasądzona kwota winna być zatem umiarkowana i utrzymana w rozsądnych granicach (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16.04.2002r., V CKN 1010/00, OSNC z 2003r. nr 4 poz. 56, LEX nr 55467).

Zadośćuczynienie z art. 445 k.c. ma zatem charakter kompensacyjny. Jednakże wysokość zadośćuczynienia powinna uwzględniać wszystkie okoliczności (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 03.05.21972r., I CR 106/72, niepubl.) i przedstawiać przy tym ekonomicznie odczuwalną wartość. Zgodnie ze stanowiskiem doktryny i Sądu Najwyższego, treść art. 445 k.c. pozostawia Sądowi swobodę w ustalaniu wysokości zadośćuczynienia i pozwala w okolicznościach konkretnej sprawy uwzględnić indywidualne właściwości i odczucia osoby pokrzywdzonej (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16.07.1997r., II CKN 273/97, LEX nr 286781).

Bezspornym jest, że w rozpatrywanym przypadku powód doznał krzywdy, ujmowanej jako cierpienie fizyczne (ból i inne dolegliwości) i cierpienia psychiczne (ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi, z rozstrojem zdrowia czy wyłączeniem z normalnego życia). Został przewieziony karetka pogotowia do szpitala, zmuszony był poddać się leczeniu, przebywał na zwolnieniu lekarskim, a jego stan zdrowia pogorszył się, co odbiło się również na wykonywanej przez niego pracy.

W ocenie Sądu uzasadnione jest przyznanie powodowi zadośćuczynienia w łącznej wysokości 10 000 złotych. Taka kwota zadośćuczynienia ma odczuwalny ekonomicznie wymiar, uwzględnia rozmiar krzywdy doznanej przez powoda, odczuwanych dolegliwości bólowych, czas trwania i rodzaj leczenia oraz fakt, iż na skutek przedmiotowego zdarzenia powód doznał łącznie 7% trwałego uszczerbku na zdrowiu. Kwota ta jest także adekwatna do istniejących stosunków majątkowych społeczeństwa, w tym wysokości przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w gospodarce narodowej, przez co utrzymana jest w rozsądnych granicach i w żaden sposób nie podważa kompensacyjnej funkcji zadośćuczynienia.

Krzywda wynagradzana zadośćuczynieniem pieniężnym, uregulowanym w art. 445 k.c., jest szkodą niemajątkową. Charakter tej szkody decyduje o jej niewymierności. Przyznanego odszkodowania nie należy traktować na zasadzie ekwiwalentności, którą charakteryzuje wynagrodzenie szkody majątkowej. Odpowiedniość kwoty, o której stanowi art. 445 § 1 k.c., ma służyć złagodzeniu doznanej krzywdy, ale jednocześnie nie może być źródłem wzbogacenia (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 09.02.2000r., III CKN 582/98, LEX nr 52776).

Mając na uwadze powyższe oraz kwotę 800 złotych wypłaconą dotychczas powodowi przez pozwanego, Sąd na podstawie art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c. zasądził od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda kwotę 9 200 złotych tytułem zadośćuczynienia, wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 26 października 2016 roku do dnia zapłaty.

W tym miejscu podnieść należy, iż strona pozwana nie wykazała, że powód winien otrzymać od ubezpieczonych właścicieli hotelu kwotę 1 000 złotych z tytułu przewidzianej polisą franszyzy redukcyjnej. Na poparcie tych twierdzeń nie przedstawiła polisy ani żadnego innego dokumentu. Natomiast właściciele hotelu (...) w U. w piśmie z 17 lipca 2017 roku poinformowali, iż powodowi nie zostały wypłacone przez nich żadne świadczenia (k. 120).

W zakresie żądania zasądzenia odsetek od powyższej kwoty, wskazać należy, że roszczenie o zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę i tytułem odszkodowania jest, podobnie jak większość roszczeń deliktowych, uprawnieniem bezterminowym. Stosuje się więc do niego zasadę z art. 455 k.c., w świetle której świadczenie z tego tytułu powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania, przy uwzględnieniu rozwiązań szczególnych (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 30.05.2014r. w sprawie VI ACa 1455/13, Lex nr 1527296). W tym przypadku jest to regulacja zawarta w przepisie art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2013, poz. 392), zgodnie z którym zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie.

Pozwany zawiadomienie o szkodzie otrzymał 21 września 2016 roku, tym samym roszczenie powoda o zadośćuczynienie stało się wymagalne po upływie 30 dni, a zatem w dniu 22 października 2016 roku. Sąd nie mógł jednak wyjść ponad żądanie pozwu, dlatego zasądził odsetki od daty wskazanej przez powoda, to jest 26 października 2016 roku.

O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął w oparciu o przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.) oraz art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Pozwany w nieznacznym stopniu przegrał proces, dlatego zasadnym jest obciążenie pozwanego kosztami sądowymi w całości. W tym przypadku jest to kwota 2 400 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, kwota 17 złotych tytułem zwrotu opłaty od udzielonego pełnomocnictwa, kwota 510 złotych tytułem zwrotu opłaty sądowej od pozwu oraz kwota 2 400 złotych tytułem zwrotu zaliczek uiszczonych przez powoda na poczet wynagrodzeń biegłych sądowych.

Nadto, na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. z 2005r., Nr 167, poz. 1398 ze zm.), Sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Piszu kwotę 1 367,71 złotych tytułem nieuiszczonych przez strony kosztów sądowych (285,83 złotych – należności świadków, 1 081,88 złotych – wynagrodzenia biegłych sądowych), które tymczasowo pokryte zostały ze środków Skarbu Państwa.