Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 stycznia 2018 r.

Sąd Okręgowy w Częstochowie VII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Jerzy Pukas

Protokolant: sekr. sądowy Klaudia Musiał

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Myszkowie Joanny Szotowskiej - Siwek

po rozpoznaniu w dniu 30 stycznia 2018 r.

sprawy J. P. (1) s. W. i A. z domu S., ur. (...) w Z. oskarżonego o czyn z art. 178a § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Myszkowie

z dnia 5 października 2017 r. , sygn. akt II K 208/17

orzeka:

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Myszkowie.

Sygn. akt VII Ka 1075/17

UZASADNIENIE

J. P. (1) został oskarżony o to, że:

w dniu 26 grudnia 2016 r. w K. woj. (...) kierował samochodem osobowym marki O. (...) o nr rej. (...) w ruchu lądowym będąc w stanie nietrzeźwości posiadając we krwi stężenie alkoholu w godz. 16:30-16:45, które wynosiło ok. 2,25-2,28 ‰, w godz. 16:45-17:0 wynosiło ok. 2,28-2,31 ­‰;

tj. o przestępstwo określone w art. 178a § 1 k.k.

Wyrokiem z dnia 5 października 2017 r. w sprawie o sygn. akt II K 208/17 Sąd Rejonowy w Myszkowie:

I.  oskarżonego J. P. (1) uniewinnił od popełnienia zarzucanego mu czynu;

II.  na mocy art. 632 pkt 2 k.p.k. kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wniósł Prokurator, zaskarżając go w całości na niekorzyść oskarżonego i zarzucając mu błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść polegający na wyrażeniu błędnego, stojącego w sprzeczności z treścią art. 399 § 1 k.p.k. i art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. poglądu, że zmiana opisu czynu zarzucanego J. P. (1) z art. 178a § 1 k.k. stanowiłaby wyjście poza granice oskarżenia oraz wynikające z dowolnej, a nie swobodnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego polegającego na wyciągnięciu błędnego wniosku z przeprowadzonej analizy zgromadzonego materiału dowodowego i w konsekwencji wadliwym uznaniu, że zebrane w sprawie dowody nie pozwalają na przypisanie J. P. (1) popełnienie zarzucanego mu przestępstwa z art. 178a § 1 k.k., w sytuacji gdy zeznania świadków, opinie biegłych ocenione we wzajemnym powiązaniu z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego wskazują na sprawstwo i winę oskarżonego w zakresie zarzucanego mu czynu.

W konkluzji apelujący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Rejonowy w Myszkowie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja Prokuratora `okazała się w pełni zasadna. Uzasadniając swoje stanowisko, wyrażone w treści zaskarżonego wyroku, Sąd Rejonowy podniósł, że oskarżyciel publiczny formułując zarzut aktu oskarżenia zakreślił Sądowi granice czasowe rozpoznawanego czynu, zarzucając J. P. (1) kierowanie pojazdem mechanicznym w stanie nietrzeźwości w ruchu lądowym w godzinach od 16.30 do 17.00, podczas gdy przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe wykazało ponad wszelką wątpliwość, że w tym właśnie okresie oskarżony nie podejmował się kierowania pojazdem i dopiero od godziny 17.15-17.30 można rozważać spożywanie alkoholu przez oskarżonego, a skoro tak, to nie mógł zatem na gruncie niniejszej sprawy, wobec zakreślenia czasokresu zarzucanego oskarżonemu czynu i ustalenia ponad wszelką wątpliwość, iż po tym zakreślonym czasie w przedziale czasowym około godziny 17.00 – 17.30 J. P. (1) nie podejmował się działania kierowania pojazdem, dokonać tzw. wyjścia poza granice aktu oskarżenia i rozważać, czy pomiędzy godzinami 17.30, a 19.15 oskarżony kierował samochodem, czy też nie, a w szczególności czy czynił powyższe będąc w stanie nietrzeźwości. W szczególności Sąd nie mógł z uwagi na granice aktu oskarżenia czynu takiego J. P. przypisać, nie zostałaby bowiem zachowana tożsamość czasowa czynu.

Otóż jest to stanowisko całkowicie błędne, bowiem w sprawie niniejszej nie istnieje problem wyjścia poza granice oskarżenia, a sam problem został wykreowany przez Sąd orzekający i wynika to z niezrozumienia zarzutu i pobieżnej analizy jego treści, z której w żaden sposób nie wynika, aby oskarżyciel zarzucił J. P. (1) prowadzenie pojazdu mechanicznego w dniu 26 grudnia 2016 roku w godz. 16.30 – 17.00.

Z zarzutu wynika natomiast w sposób oczywisty, że dotyczy on daty 26 grudnia 2016 roku, kiedy to oskarżony kierował samochodem osobowym marki O. (...) w stanie nietrzeźwości i dodatkowo widnieje informacja, że we wskazanych tam okresach czasowych stężenie alkoholu we krwi oskarżonego osiągnęło wskazane w zarzucie wartości. Raz jeszcze należy powtórzyć, że z takiego sformułowania wcale nie wynika - tak, jak odczytał to Sąd a guo - aby oskarżony w tym akurat okresie czasu, wskazanym w zarzucie, prowadził samochód mechaniczny. Z zarzutu wynika, że uczynił to w dniu 26 grudnia 2016 roku, bez wskazania, w jakich nastąpiło to godzinach.

Sąd dokonał swoistej nadinterpretacji, przyjmując, że oskarżyciel zarzucił oskarżonemu popełnienie przestępstwa z art. 178a § 1 k.k. w dniu 26 grudnia 2016 roku, pomiędzy godz. 16.30, a godz. 17.00.

Zresztą nawet gdyby Prokurator istotnie w takim brzmieniu, jak odczytał to Sąd Rejonowy, przedstawił oskarżonemu zarzut popełnienia przestępstwa prowadzenia pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości, to nie byłoby wyjściem poza granice oskarżenia, gdyby Sąd zmienił opis czynu w sposób postulowany w apelacji i wskazał inny okres, taki, na który wskazują zebrane i ujawnione na rozprawie dowody, a co zgodne jest z od dawna utrwaloną linią orzeczniczą (vide: Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 października 2006 r. II K.K. 246/06, LEX nr 202125, Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 października 2012 r. II K.K. 9/12, OSNPG 1988/12/135, Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 listopada 1987 r. II KR 121/87 OSNPG 1988/12/135), zgodnie z którą Sąd nie jest związany ani opisem czynu, ani kwalifikacją prawną czynu dokonaną przez oskarżyciela. Nie będzie wyjściem poza granice oskarżenia, jeżeli w wyniku przeprowadzonego przewodu sądowego i weryfikacji ujawnionego materiału dowodowego, Sąd a guo ustali, że rozpoznawane przez niego zdarzenie miało miejsce w innym czasie, niż to przyjął prokurator w akcie oskarżenia, precyzując nie tylko czas, ale nawet i miejsce jego popełnienia. Sąd nie jest przecież związany opisem czynu zarzucanego, a po wyjaśnieniu wszystkich istotnych okoliczności może i powinien nadać mu w wyroku dokładne określenie (art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k.), które może odbiegać od opisu przyjętego w akcie oskarżenia.

W tym stanie rzeczy zaskarżony wyrok należało uchylić, a sprawę przekazać Sądowi Rejonowemu w Myszkowie do ponownego rozpoznania.

Ponownie rozpoznając sprawę Sąd Rejonowy winien ponownie przesłuchać oskarżonego (o ile nie odmówi składania wyjaśnień), a w zakresie pozostałych dowodów, które nie stanowiły podstawy uchylenia wyroku, Sąd rozważy możliwości poprzestania na ich ujawnieniu. Po przeprowadzeniu postępowania dowodowego we wskazanym zakresie, Sąd oceni jego wyniki w sposób zgodny z art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k., mając w polu widzenia uwagi poczynione wyżej przez Sąd odwoławczy.

Przy ustalaniu stanu nietrzeźwości oskarżonego, Sąd winien wziąć za punkt wyjścia wynik badania z godz. 19.30 i 19.40 (k. 8), godzinę przybycia funkcjonariuszy Policji na miejsce, zeznania św. M. S., fakt, że za kierownicą siedział oskarżony, od którego czuć było alkohol, a który po wytoczeniu się z samochodu chwiał się i wpadł do rowu oraz fakt, że po podejściu do znajdującego się w rowie pojazdu przez św. S., silnik samochodu pracował i wyłączył go dopiero sam oskarżony w obecności świadka S., a po przybyciu funkcjonariuszy policji pokrywa silnika była jeszcze gorąca, gdzie wymowa tych faktów jest jednoznacznie dla oskarżonego nie korzystna i wskazuje, że w chwili prowadzenia pojazdu mechanicznego oskarżony był w stanie nietrzeźwości zbliżonym do tego, jaki stwierdzono u niego o godz. 19.30. Podstawę prawną wyroku Sądu Okręgowego stanowią przepisy art. 437 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 438 pkt 3 k.p.k.