Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 lipca 2017 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy - Mokotowa w W. VIII Wydział Karny w składzie:

Przewodnicząca: SSR Monika Louklinska

Protokolant: Paulina Więckowska, M. N., C. M., M. M., J. S. (1)

Prokurator Prokuratury Rejonowej W.-M.: M. W., K. D., I. T., A. W., E. B., K. P.

po rozpoznaniu dnia: 29 lipca 2014 r., 25 listopada 2014 r., 19 października 2015 r., 28 stycznia 2016 r., 14 lipca 2016 r., 26 września 2016 r., 3 listopada 2016 r., 25 maja 2017 r., 10 lipca 2017 r.

na rozprawie

sprawy przeciwko

T. C. (1)

synowi W. i B.

urodzonemu (...) w O.

oskarżonemu o to, że:

1) w dniach 3-4 kwietnia 2012 r. w W., przywłaszczył powierzony mu samochód marki F. (...) nr rej. (...) o wartości 13.000 zł na szkodę K. B. (1), w ten sposób, iż po okresie wypożyczenia nie zwrócił samochodu do wypożyczalni samochodów (...) mieszczącej się przy Al. (...). S. 3 w W., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za podobne przestępstwa, tj. o czyn z art. 284 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk,

2) w dniu 10 kwietnia 2012 r. w W. przywłaszczył powierzony mu samochód marki L. (...) nr rej. (...) o wartości około 12.000 zł na szkodę M. Ł., w ten sposób, iż po okresie wypożyczenia nie zwrócił samochodu do wypożyczalni samochodów (...) mieszczącej się przy Al. (...). S. 3 w W., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za podobne przestępstwa, tj. o czyn z art. 284 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk,

3) w dniu 4 kwietnia 2012 r. działając z góry powziętym zamiarem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wprowadzając w błąd doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 3.500 zł M. S., w ten sposób, iż sprzedał mu samochód F. (...) o nr rej. (...) jako swoją własność, przedstawiając w momencie sprzedaży za autentyczną podrobioną umowę kupna tego samochodu od K. B. (1) sporządzoną przez podejrzanego, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za podobne przestępstwa, tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk,

4) w dniu 10 kwietnia 2012 r. działając z góry powziętym zamiarem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wprowadzając w błąd doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 3.000 zł G. N., w ten sposób, iż sprzedał mu samochód L. (...) nr rej. (...) jako swoją własność, przedstawiając w momencie sprzedaży za autentyczną podrobioną umowę kupna tego samochodu od M. K. (1) sporządzoną przez podejrzanego, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za podobne przestępstwa, tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk.

orzeka:

I) oskarżonego T. C. (1) w ramach zarzucanych mu czynów uznaje za winnego tego, że działając w warunkach ciągu przestępstw określonego w art. 91 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk dopuścił się następujących czynów:

1) w dniu 5 kwietnia 2012 r. działając z góry powziętym zamiarem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wprowadzając w błąd doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 3.500 zł M. S., w ten sposób, iż sprzedał mu jako swoją własność samochód F. (...) o nr rej. (...), o wartości 13.000 zł będący własnością K. B. (2), który uprzednio wypożyczył w wypożyczalni samochodów (...) mieszczącej się przy Al. (...). S. 3 w W. i który przywłaszczył na szkodę K. B. (2), przedstawiając w momencie sprzedaży jako autentyczną podrobioną przez siebie umowę kupna tego samochodu od K. B. (2), przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za podobne przestępstwa, tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zb. z art. 284 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk,

2) w dniu 10 kwietnia 2012 r. działając z góry powziętym zamiarem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wprowadzając w błąd doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 3.000 zł G. N., w ten sposób, iż sprzedał mu jako swoją własność samochód L. (...) o nr rej. (...), o wartości 12.000 zł będący własnością M. Ł., który uprzednio wypożyczył w wypożyczalni samochodów (...) mieszczącej się przy Al. (...). S. 3 w W. i który przywłaszczył na szkodę M. Ł., przedstawiając w momencie sprzedaży jako autentyczną podrobioną przez siebie umowę kupna tego samochodu od M. K. (1), przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za podobne przestępstwa, tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zb. z art. 284 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk i za to na podstawie art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk w zw. z art. 91 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk wymierza mu karę 2 (dwóch) lat i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności,

II) na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu T. C. (1) okres jego rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniu 12 kwietnia 2012 r.,

III) na podstawie art. 46 § 1 kk zobowiązuje oskarżonego T. C. (1) do naprawienia wyrządzonej szkody przez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego G. N. kwoty 3.000 (trzech tysięcy) złotych,

IV) na podstawie art. 44 § 1 kk orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych, szczegółowo opisanych w wykazie dowodów rzeczowych na k. 123 akt sprawy pod pozycjami 1, 3, 5, 6 i 7 poprzez pozostawienie w aktach sprawy,

V) na podstawie art. 230 § 2 kk zwraca J. S. (2) dowody rzeczowe szczegółowo opisane w wykazie dowodów rzeczowych na k.123 akt sprawy pod pozycjami 2 i 4,

VI) zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. R. P. kwotę 2.268 (dwa tysiące dwieście sześćdziesiąt osiem) złotych plus VAT tytułem obrony oskarżonego sprawowanej z urzędu,

VII) na podstawie art. 624 § 1 kpk zwalnia w całości oskarżonego od ponoszenia na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Sygn. akt VIII K 675/12

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

W kwietniu 2012 r. M. Ł. prowadził komis samochodowy oraz wypożyczalnię samochodów pod firmą (...). Mężczyzna współpracował z M. F. prowadzącym działalność gospodarczą w zbliżonym przedmiocie. Obaj przedsiębiorcy korzystali ze wspólnego placu przy Al. (...) w W..

dowód: zeznania M. Ł. – k. 32-33, 279, 628-629, zeznania M. F. – k. 28-29, 384, 894, zeznania P. G. – k. 17-18, wyjaśnienia T. C. (1) – k. 100-101,

W dniu 3 kwietnia 2012 r. do wypożyczalni (...) przyjechał T. C. (1), który zawarł umowę najmu samochodu F. (...) o nr rejestracyjnym (...), rok produkcji 2007 na czas od 3 kwietnia 2012 r. do 5 kwietnia 2012 r. do godziny 13:30. Termin ten został następnie przedłużony do dnia 13 kwietnia 2012 r. Za wypożyczenie samochodu T. C. (2) uiścił opłatę w wysokości 200 zł oraz kaucję w wysokości 300 zł.

dowód: umowa wynajmu samochodu – k. 21, zeznania P. G. – k. 17-18, 384, 764, zeznania M. F. – k. 28-29, 384-385, 895, zeznania M. Ł. – k. 32-33, 279, 628-629, wyjaśnienia T. C. (1) – k. 100-101

Pojazd ten stanowił własność K. B. (2) i za jej zgodą został użyczony wypożyczalni samochodów. Wartość rynkowa pojazdu wynosiła 13.000 zł.

dowód: zeznania M. K. (2) – k. 30-31, 71, 72, 416, 814, zeznania K. B. (2) – k. 327, 815

W tym okresie M. S. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) wystawiał w prasie ogłoszenia o skupach używanych samochodów. T. C. (1) skontaktował się z nim telefonicznie i zaoferował do sprzedania wypożyczony przez siebie samochód F. (...), twierdząc, że pojazd ten jest jego własnością i nabył go rok wcześniej od jakiejś kobiety. T. C. (1) tłumaczył przy tym, że auto jest sprawne, a on chce je sprzedać, ponieważ potrzebuje gotówki. Po ustaleniu warunków transakcji mężczyźni umówili się na spotkanie w dniu 5 kwietnia 2012 r. T. C. (1) i M. S. doszli do porozumienia i kupujący zapłacił gotówką 3.500 zł, a T. C. (1) przekazał mu pojazd. Przed dokonaniem transakcji T. C. (1) okazał nadto umowę datowaną na dzień 15 października 2011 r. zawartą pomiędzy nim a K. B. (2), której dane widniały w dowodzie rejestracyjnym auta. Powyższa umowa nie odpowiadała jednak rzeczywistości, lecz została wypełniona i podpisana przez T. C. (1).

dowód: dowód rzeczowy w postaci zaświadczenia o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej zarejestrowany w wykazie na k. 123 pod poz. 2, dowód rzeczowy w postaci umowy kupna-sprzedaży pojazdu samochodowego zarejestrowany w wykazie na k. 123 pod poz. 3, dowód rzeczowy w postaci umowy kupna-sprzedaży samochodu zarejestrowany w wykazie na k. 123 pod poz. 1, zeznania M. S. – k. 136-138, 327, 568, wyjaśnienia T. C. (1) – k. 100-101, częściowo wyjaśnienia T. C. (1) – k. 566-568, 897

W dniu 6 kwietnia 2012 r. M. S. dokonał sprzedaży wskazanego auta klientowi swojego komisu J. S. (2) za kwotę 6.000 zł.

dowód: protokół zatrzymania rzeczy – k. 79-81, zeznania J. S. (2) – k. 82-83, 385-386, 794, protokół oględzin rzeczy – k. 84-85, dowód rzeczowy w postaci faktury VAT-marża zarejestrowany w wykazie na k. 123 pod poz.4, zeznania M. S. – k. 136-138, 569

W dniu 10 kwietnia 2012 r. T. C. (1) ponownie pojawił się w wypożyczalni samochodów (...) i zawarł drugą umowę najmu samochodu, tym razem marki L. (...) o nr rejestracyjnym (...), rok produkcji 1999 na czas od 10 kwietnia 2012 r. do 14 kwietnia 2012 r. do godz. 18:00. Wartość rynkowa pojazdu wynosiła 12.000 zł. Za wypożyczenie samochodu T. C. (2) uiścił opłatę w wysokości 560 zł oraz kaucję w wysokości 300 zł. Pojazd ten stanowił własność M. Ł., choć nie był jeszcze przerejestrowany na jego dane.

dowód: umowa wynajmu samochodu – k. 20, zeznania P. G. – k. 17-18, 384, 764, zeznania M. F. – k. 28-29, 384-385, 895, zeznania M. Ł. – k. 32-33, 279, 628-629, wyjaśnienia T. C. (1) – k. 100-101,

Jeszcze tego samego dnia T. C. (1) skontaktował się telefonicznie z G. N. prowadzącym działalność pod firmą (...), której przedmiotem było kupno i sprzedaż samochodów. T. C. (1) zaproponował sprzedaż wypożyczonego przez niego pojazdu L. (...). Mężczyźni umówili się na spotkanie. T. C. (1) i G. N. doszli do porozumienia i zawarli umowę komisową. G. N. zapłacił gotówką kwotę 3.000 zł, a T. C. (2) przekazał mu pojazd. Przed dokonaniem transakcji T. C. (1) okazał nadto umowę datowaną na 8 kwietnia 2012 r. zawartą pomiędzy nim a M. K. (1), której dane widniały w dowodzie rejestracyjnym auta. Umowa ta nie odpowiadała jednak rzeczywistości, lecz została wypełniona i podpisana przez T. C. (1).

dowód: protokół zatrzymania rzeczy – k. 86-88, zeznania G. N. – k. 93-94, 386-387, 629, protokół oględzin rzeczy – k. 95-97, dowód rzeczowy w postaci umowy komisowej nr 94/04.2012 zarejestrowany w wykazie na k. 123 pod poz. 6, dowód rzeczowy w postaci umowy sprzedaży samochodu zarejestrowany w wykazie na k. 123 pod poz. 5, wyjaśnienia T. C. (1) – k. 100-101, częściowo wyjaśnienia T. C. (1) – k. 566-568, 897

W międzyczasie J. S. (2) zamierzał przerejestrować nabyty samochód F. (...) we właściwym wydziale komunikacji. Z uwagi na brak karty pojazdu skontaktował się telefonicznie z K. B. (2), która w ten sposób dowiedziała się o nieuprawnionej sprzedaży jej samochodu. W dniu 12 kwietnia 2012 r. o fakcie tym poinformowała M. Ł..

dowód: zeznania J. S. (2) – k. 82-83, 385-386, 794, zeznania M. K. (2) – k. 30-31, 71, 72, 416, 814, zeznania K. B. (2) – k. 327, 815

W związku z zaistniałą sytuacją M. Ł. w dniu 12 kwietnia 2012 r. wezwał do swojego komisu T. C. (1) pod byle pretekstem. Po przybyciu na miejsce i rozmowie pomiędzy mężczyznami, T. C. (1) telefonował do M. S. i G. N., chcąc odzyskać sprzedane auta, co jednak nie przyniosło skutku.

dowód: zeznania P. G. – k. 17-18, 384, 764, zeznania M. F. – k. 28-29, 384-385, 895, zeznania M. Ł. – k. 32-33, 279, 628-629, zeznania M. S. – k. 137, zeznania G. N. – k. 93

T. C. (1) próbował również zorganizować kwotę 25.000 złotych, dzwoniąc do narzeczonej M. D. (obecnie C.) oraz wysyłając wiadomość sms do swojej matki B. C. (1).

dowód: częściowo zeznania M. D. – k. 416, 724, zeznania B. C. (2) – k. 417,702

W wyniku działań Policji K. B. (2) i M. Ł. odzyskali należące do nich pojazdy.

dowód: protokół okazania rzeczy – k.105-106, 109-110, oświadczenie – k. 108, 112

T. C. (1) ma obecnie 30 lat, legitymuje się wykształceniem gimnazjalnym. Pozostaje w związku małżeńskim, wychowuje dwoje małoletnich dzieci. Był uprzednio wielokrotnie karany, głównie za przestępstwa przeciwko mieniu, w tym kilkukrotnie za czyny z art. 286 § 1 kk. Obecnie odbywa karę pozbawienia wolności w innej sprawie.

dowód: dane osobowo-poznawcze – k. 565, wywiad środowiskowy – k. 834-835, karta karna – k. 834-835, informacja z AŚ w W.-S. – k. 903.

Wyrokiem Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z dnia 11 stycznia 2007 r. w sprawie o sygn. akt V K 151/06 T. C. (1) został uznany za winnego czterech czynów z art. 280 § 1 kk popełnionych w warunkach ciągu przestępstw i na podstawie art. 280 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk wymierzono mu karę 3 lat pozbawienia wolności, która została następnie obniżona do 2 lat pozbawienia wolności przez Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 31 maja 2007 r., sygn. akt II AKa 102/07. Orzeczoną karę pozbawienia wolności T. C. (1) odbył w okresie od 30 kwietnia 2006 r. do 30 kwietnia 2008 r.

dowód: odpis wyroku Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie, sygn. V K 151/106 – k. 883-885, odpis wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie, sygn. akt II AKa 102/07 – k. 886, wydruk z bazy NOE-SAD k. 849-850, informacja o pobytach i orzeczeniach – k. 911

Ponadto wyrokiem Sądu Rejonowego w Otwocku z dnia 17 czerwca 2009 r. w sprawie o sygn. akt II K 313/09 T. C. (1) został uznany za winnego popełnienia przestępstw z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 kk, art. 281 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk oraz art. 58 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i po połączeniu kar za powyższe przestępstwa wymierzono mu karę łączną 3 lat pozbawienia wolności oraz 200 stawek dziennych grzywny przy przyjęciu wysokości jednej stawki na kwotę 10 zł. Orzeczoną karę pozbawienia wolności T. C. (1) odbywał od dnia 3 września 2009 r. do 22 października 2010 r., kiedy to został zwolniony na przerwę w wykonywaniu kary, a następnie w okresie od 6 listopada 2012 r. do 18 września 2014 r.

dowód: odpis wyroku Sądu Rejonowego w Otwocku, sygn., II K 313/09 – k. 118-120, wydruk z bazy NOE-SAD k. 857-866, informacja o pobytach i orzeczeniach – k. 909

U T. C. (1) nie stwierdzono choroby psychicznej ani upośledzenia umysłowego. Rozpoznano u niego osobowość nieprawidłową. Ten stan psychiczny nie znosił jednak ani nie ograniczał zdolności T. C. (1) do rozpoznania znaczenia inkryminowanych czynów ani do pokierowania swoim postępowaniem. Poczytalność T. C. (1) w okresie tych czynów nie budzi wątpliwości, jak również jego bieżący stan psychiczny pozwalał na udział w postępowaniu.

dowód: opinia sądowo-psychiatryczna z dnia 12 kwietnia 2013 r. - k. 310-315

T. C. (1) pierwotnie w toku przesłuchania na etapie postępowania przygotowawczego w dniu 13 kwietnia 2012 r. przyznał się w całości do zarzucanych mu czynów. Wyjaśnił, że wypożyczył z wypożyczalni (...) samochody F. (...) i L. (...), które miał zwrócić po okresie wypożyczenia. Z uwagi jednak na problemy finansowe, postanowił, że oba te auta sprzeda. Po wyszukaniu osób skontaktował się z nimi telefonicznie i umówił się na spotkanie. W celu dokonania sprzedaży napisał też fikcyjne umowy kupna tych samochodów od właścicieli widniejących w dowodach rejestracyjnych, które to umowy przedstawił następnie kupującym. Oskarżony podał przy tym, że F. (...) zbył za kwotę 3.500, a (...) za kwotę 3.000 zł i zaznaczył, że osoby, które nabywały od niego pojazdy były przekonane, że są one legalne, a on chciał je po prostu szybko sprzedać.

Przed Sądem oskarżony przyznał się do zarzucanych mu czynów i zasadniczo potwierdził uprzednio złożone wyjaśnienia w toku postępowania przygotowawczego, zaznaczając jednak, że te samochody, które wziął z wypożyczalni miały zostać zgłoszone jako skradzione, miały iść na tzw. „ubezpieczenie”. W związku z tymi okolicznościami był wielokrotnie zastraszany przez właściciela wypożyczalni, grożono mu, aby nic nie mówił w sądzie ani przed prokuratorem. Oskarżony jednocześnie dodał, że w tamtym czasie potrzebował pieniędzy na życie.

Na terminie rozprawy w dniu 8 maja 2014 r. T. C. (1) uzupełnił swoje wyjaśnienia, podnosząc, że M. Ł. poznał około 2011 r. Nie miał z nim bliższych znajomości. Zaproponowano oskarżonemu, czy nie wypożyczyłby pojazdów na siebie jako klient wypożyczalni z zamiarem zgłoszenia późniejszej kradzieży. Oskarżony przystał na propozycję, gdyż miał kłopoty finansowe. Nawiązał kontakt telefoniczny z G. N. i z dwoma innymi osobami. Umówił się z nimi, że samochody nie będą w użytku, a umowy sprzedaży miały istnieć tylko do kontroli Policji. Gdy te samochody miały dojechać, miały później zostać rozebrane na części. Oskarżony nadmienił, że zanim został zatrzymany przez Policję w komisie M. Ł., miał odzyskać przedmiotowe pojazdy, ponieważ M. Ł. rozmyślił się z wcześniejszych ustaleń i wraz z pracownikami zażądał 25.000 zł w zamian za niezgłoszenie oskarżonego na Policję. T. C. (1) miał być przy tym przetrzymywany we wspomnianym komisie, udało mu się powiadomić przez swoją narzeczoną Policję w H.. Jednocześnie wskazał, że pieniądze z samochodu F. (...) i L. (...) częściowo wydał sam, a resztę przekazał M. Ł.. Oskarżony dodał, że nieprawdą jest, że jego kontakt z M. Ł. ograniczył się do tych chwil, w których ten wypożyczał mu oba samochody. Znał go bowiem wcześniej. Zdarzało się, że oskarżony pożyczał od niego nawigację przy okazji wizyt w W..

T. C. (1) przesłuchiwany ponownie na terminie rozprawy w dniu 29 lipca 2014 r. przyznał się do czynów dotyczących doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, natomiast nie przyznał się do przywłaszczenia obu pojazdów. Ponownie wskazał, że M. Ł. zna już jakiś czas, jest to znajomość o charakterze osobistym. Pewnego razu M. Ł. zaproponował mu interes, a mówiąc wprost przestępstwo. Zapytał się, czy nie mógłby wziąć kilku samochodów „na ubezpieczenie”, tzn. sprzedać je na części tak, żeby wyglądało, że zginęły, a M. Ł. mógł w ten sposób uzyskać kwotę z ubezpieczenia AC. M. Ł. miał przy tym twierdzić, że samochody te są jego własnością, a oskarżony nie wiedział, że należą do kogoś innego. Po wzięciu tych samochodów i ich sprzedaży na części oskarżony miał przekazać pieniądze M. Ł., a ten później rozmyślił się i powiedział, że te samochody muszą się znaleźć. T. C. (1) jednocześnie wyjaśnił, że M. S. i G. N. nie mówił nic na temat prawdziwego pochodzenia aut. Z kolei pomysł co do podpisywania umów sprzedaży to był pomysł M. Ł.. T. C. (1) stwierdził też, że na tych umowach widnieją podpisy jego i pracowników komisu, albo nawet samego M. Ł.. Przyznał też, że wypełnił umowę sprzedaży zawartą rzekomo pomiędzy nim a M. K. (1).

Sąd zważył, co następuje.

Dokonując oceny wyjaśnień złożonych przez T. C. (1), Sąd dał wiarę oskarżonemu w tym zakresie, w którym przyznawał się on do zarzucanych mu czynów oraz co do tego, że w dniu 12 kwietnia 2012 r. w komisie M. Ł. próbował zorganizować kwotę 25.000 złotych, natomiast odmówił waloru wiarygodności w zakresie, w jakim oskarżony negował swe przestępne zachowania, jak również co do wskazywanych przez niego okoliczności dotyczących rzekomych uzgodnień z M. Ł. odnośnie przedmiotowych aut.

Przy sformułowaniu takiej oceny Sąd miał w pierwszej kolejności na uwadze, że T. C. (1) kilkukrotnie w toku postępowania zmieniał swoje wyjaśnienia. W pierwszej kolejności oskarżony całkowicie przyznawał się do zarzucanych mu czynów, zaprzeczył też, by był przetrzymywany w komisie wbrew swojej woli. Następnie podawał, że sprzedaż pojazdów F. (...) i (...) nastąpiła w porozumieniu z M. Ł. w celu uzyskania ubezpieczenia z tytułu zgłoszenia fikcyjnej kradzieży, przy czym i w tym wypadku najpierw wskazywał, że M. S. i G. N. wiedzieli o przestępnym charakterze całej transakcji i mieli przeznaczyć te auta na części, a następnie zmienił stanowisko i stwierdził, że kupujący nie mieli jednak świadomości w tym zakresie.

Z kolei zeznania M. Ł., począwszy od pierwszego przesłuchania cechowały się pełną konsekwencją i wewnętrzną spójnością. Zeznania te korelowały także szczegółowo z pierwotnymi wyjaśnieniami oskarżonego w pełni przyznającego się do winy. Nadto okoliczności przedstawiane przez M. Ł. pozostają w zbieżności z zeznaniami P. G. i M. F., którzy podobnie jak M. Ł. zeznawali konsekwentnie przez całe postępowanie, a ich zeznania tworzyły spójną i logiczną całość, wzajemnie się uzupełniając.

Powyższym zeznaniom nie przeczy fakt, że oskarżony w dniu 12 kwietnia 2012 r. w komisie M. Ł. czynił starania, aby zorganizować kwotę 25.000 złotych, która to suma odpowiadała mniej więcej łącznej wartości rynkowej obu samochodów – co zostało potwierdzone zgodnymi zeznaniami M. D. oraz B. C. (1). Wskazana okoliczność przemawia jednak w istocie przeciwko wyjaśnieniom T. C. (1). Zgodnie bowiem z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego należy sądzić, że M. Ł. oczekiwałby takiej kwoty właśnie w przypadku przywłaszczenia przedmiotowych samochodów bez jego zgody, nie zaś w przypadku wspólnie zaplanowanego przestępstwa. Zarazem brak jest też podstaw, by stwierdzić, że oskarżony był przetrzymywany w komisie wbrew swojej woli, by go zastraszano, grożono mu. W tym kontekście należy zauważyć, że T. C. (1) mógł w tym czasie swobodnie rozmawiać przez telefon i wysyłać wiadomości sms. Nadto z zeznań M. D. wynika, że zawiadomiła Policję dopiero po rozmowie z teściową, nie zaś na prośbę T. C. (1). Kobieta wskazała także, że z tego, co mówił jej oskarżony nie wynikało, by znał wcześniej M. Ł.. Po całym zdarzeniu miał jej natomiast zrelacjonować, że wypożyczył F. (...) i nie oddał go na czas i stąd pretensje właściciela.

Trzeba mieć ponadto na uwadze, że pojazd L. (...) został wyprodukowany w roku 1999, a więc w czasie popełnienia przestępstwa był 13-letnim już samochodem. Doświadczenie życiowe wskazuje zaś, że w stosunku do starszych aut nie tylko trudniej o ubezpieczenie AC od kradzieży, lecz także kwota odszkodowania nie jest w takim wypadku zbyt opłacalna. Tym samym chęć upozorowania kradzieży tego akurat pojazdu jawi się jako sprzeczne z racjonalnym postępowaniem.

Przytoczone powyżej okoliczności we wzajemnym powiązaniu ze sobą sprawiają, że Sąd za polegające na prawdzie w całości uznał zeznania M. Ł., P. G. i M. F. i tym samym zaprezentowaną przez nich wersję zdarzeń, zaś wersja podawana przez T. C. (1) nie mogła się ostać i należało ocenić ją za jedynie nieudolną próbę obrony.

Z podniesionych względów jako jedynie częściowo wiarygodne Sąd uznał zeznania M. D. (obecnie C.), oceniając je za polegające na prawdzie w zakresie próby zorganizowania przez T. C. (1) pieniędzy oraz zawiadomienia przez nią Policji, co znajduje potwierdzenie w materiale dowodowym sprawy. W pozostałej części zeznania złożone przez tego świadka były niekonsekwentne. M. D. raz podawała bowiem np. że to M. Ł. zadzwonił do niej z żądaniem 25.000 złotych, podczas gdy później zeznawała, że to jednak T. C. (1) do niej telefonował. Sąd miał też na uwadze, że ów świadek był osobą bliską dla oskarżonego, która była żywotnie zainteresowana jak najkorzystniejszym wynikiem procesu dla jej partnera i dlatego też do złożonych zeznań należało podchodzić z dużą ostrożnością.

Walor pełnej wiarygodności Sąd przydał natomiast zeznaniom świadka M. S. i J. S. (2). Podawane przez nich okoliczności dotyczące sprzedaży samochodu F. (...) korelują ze sobą i znajdują potwierdzenie w dokumentach zatrzymanych od J. S. (2) w postaci umowy kupna-sprzedaży pojazdu samochodowego z dnia 5 kwietnia 2012 r. pomiędzy T. C. (1) a M. S., podrobionej umowy sprzedaży samochodu datowanej na dzień 15 października 2011 r. oraz fakturze Vat-marża z 6 kwietnia 2012 r., a także protokole oględzin rzeczy z 13 kwietnia 2012 r., jak również częściowo w wyjaśnieniach samego oskarżonego. Nadto podawane przez J. S. (3) okoliczności dotyczące skontaktowania się z K. B. (2) pokrywają się z jej zeznaniami, jak również z zeznaniami M. K. (2) i M. Ł., których to zeznania Sąd uznał za w pełni wiarygodne.

Podobne spostrzeżenia należy odnieść do zeznań świadka G. N., który nabył od oskarżonego samochód marki L. (...). I w tym wypadku jego relacja znajduje odzwierciedlenie w zatrzymanych od niego dokumentach w postaci umowy komisowej nr 94/04.2012 i podrobionej umowy sprzedaży samochodu datowanej na dzień 31 sierpnia 2011 r., a także protokole oględzin rzeczy zabezpieczonych u niego w dniu 13 kwietnia 2012 r., jak również częściowo w wyjaśnieniach samego oskarżonego, w zakresie w jakim Sąd obdarzył je wiarą.

Wątpliwości Sądu nie budziły również zeznania właścicielki pojazdu F. (...) K. B. (2) i jej partnera M. K. (2). Świadkowie ci w sposób zbieżny omówili okoliczności użyczenia ww. samochodu na rzecz wypożyczalni prowadzonej przez M. Ł., jak również co do powzięcia informacji o bezprawnej sprzedaży auta i związanej z tym sytuacji. Ich zeznania pokrywały się przy tym z obdarzony przez Sąd pełną wiarą zeznaniami M. Ł. i J. S. (2), jak również częściowo z wyjaśnieniami samego oskarżonego, w zakresie w jakim Sąd obdarzył je wiarą.

Walorem wiarygodności Sąd obdarzył również zeznania B. C. (1), która wskazała m.in., że syn przysłał jej sms z prośbą o pożyczenie kwoty 25.000 złotych, co pozostawało w zgodnie z zeznaniami M. D., w zakresie w jakim Sąd obdarzył je wiarą. Jednocześnie o rzekomym przetrzymywaniu T. C. (1) w komisie świadek wiedziała jedynie ze słyszenia od M. D., a gdy pytała o to syna odpowiedział jej, że to są jego rozliczenia z komisem.

Przymiot wiarygodności Sąd przydał nadto wydanej w sprawie opinii sądowo-psychiatrycznej z dnia 12 kwietnia 2013 r., która została sporządzona przez dwóch biegłych lekarzy psychiatrów zgodnie z wymaganiami przewidzianymi przez art. 202 kpk i która stanowiła merytoryczną i wyczerpującą podstawę do oceny stanu zdrowia psychicznego T. C. (1) i jego zdolności do udziału w postępowaniu.

Nadto brak było podstaw, aby odmówić wiarygodności pozostałym dokumentom zgromadzonym w toku postępowania, w tym w szczególności protokołom zatrzymania, oględzin, okazania, oddania rzeczy na przechowanie, zatrzymania rzeczy czy też wywiadowi środowiskowemu, informacji z bazy NOE-SAD, informacji o pobytach i orzeczeniach dotyczących oskarżonego oraz danych o uprzedniej karalności oskarżonego. Dowody te zostały sporządzone w przewidzianej formie przez uprawnione do tego podmioty i nie budziły wątpliwości Sądu ani nie były kwestionowane przez żadną ze stron.

T. C. (1) został oskarżony o to, że:

1) w dniach 3-4 kwietnia 2012 r. w W., przywłaszczył powierzony mu samochód marki F. (...) nr rej. (...) o wartości 13.000 zł na szkodę K. B. (1), w ten sposób, iż po okresie wypożyczenia nie zwrócił samochodu do wypożyczalni samochodów (...) mieszczącej się przy Al. (...). S. 3 w W., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za podobne przestępstwa, tj. o czyn z art. 284 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk,

2) w dniu 10 kwietnia 2012 r. w W. przywłaszczył powierzony mu samochód marki L. (...) nr rej. (...) o wartości około 12.000 zł na szkodę M. Ł., w ten sposób, iż po okresie wypożyczenia nie zwrócił samochodu do wypożyczalni samochodów (...) mieszczącej się przy Al. (...). S. 3 w W., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za podobne przestępstwa, tj. o czyn z art. 284 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk,

3) w dniu 4 kwietnia 2012 r. działając z góry powziętym zamiarem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wprowadzając w błąd doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 3.500 zł M. S., w ten sposób, iż sprzedał mu samochód F. (...) o nr rej. (...) jako swoją własność, przedstawiając w momencie sprzedaży za autentyczną podrobioną umowę kupna tego samochodu od K. B. (1) sporządzoną przez podejrzanego, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za podobne przestępstwa, tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk,

4) w dniu 10 kwietnia 2012 r. działając z góry powziętym zamiarem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wprowadzając w błąd doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 3.000 zł G. N., w ten sposób, iż sprzedał mu samochód L. (...) nr rej. (...) jako swoją własność, przedstawiając w momencie sprzedaży za autentyczną podrobioną umowę kupna tego samochodu od M. K. (1) sporządzoną przez podejrzanego, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za podobne przestępstwa, tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk.

Zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy pozwolił na stwierdzenie, że w ramach zarzucanych oskarżonemu czynów T. C. (1) działając w warunkach ciągu przestępstw określonego w art. 91 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk dopuścił się w istocie dwóch czynów polegających na tym, że:

1) w dniu 5 kwietnia 2012 r. działając z góry powziętym zamiarem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wprowadzając w błąd doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 3.500 zł M. S., w ten sposób, iż sprzedał mu jako swoją własność samochód F. (...) o nr rej. (...), o wartości 13.000 zł będący własnością K. B. (2), który uprzednio wypożyczył w wypożyczalni samochodów (...) mieszczącej się przy Al. (...). S. 3 w W. i który przywłaszczył na szkodę K. B. (2), przedstawiając w momencie sprzedaży jako autentyczną podrobioną przez siebie umowę kupna tego samochodu od K. B. (2), przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za podobne przestępstwa, tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zb. z art. 284 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk,

2) w dniu 10 kwietnia 2012 r. działając z góry powziętym zamiarem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wprowadzając w błąd doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 3.000 zł G. N., w ten sposób, iż sprzedał mu jako swoją własność samochód L. (...) o nr rej. (...), o wartości 12.000 zł będący własnością M. Ł., który uprzednio wypożyczył w wypożyczalni samochodów (...) mieszczącej się przy Al. (...). S. 3 w W. i który przywłaszczył na szkodę M. Ł., przedstawiając w momencie sprzedaży jako autentyczną podrobioną przez siebie umowę kupna tego samochodu od M. K. (1), przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za podobne przestępstwa, tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zb. z art. 284 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk.

U podstaw przyjętej kwalifikacji prawnej obu czynów i przypisaniu oskarżonemu dwóch przestępstw w miejsce czterech zarzucanych mu aktem oskarżenia legła treść art. 11 § 1 kk, w myśl którego ten sam czyn może stanowić tylko jedno przestępstwo. W doktrynie prawa karnego wśród kryteriów jedności czynu wymienia się m.in. możliwość wyodrębnienia zintegrowanego zespołu aktywności sprawcy, którego nie należy rozbijać na mniejsze elementy, zwartość czasu i miejsca czy tożsamość motywacji względem planu sprawcy ( M. B., Prawo karne materialne. Część ogólna i szczególna, L. N. 2012, s. 284).

W tym kontekście godzi się zauważyć, że w przypadku samochodu marki F. (...), zgodnie z zawartą umową najmu T. C. (1) był uprawniony do korzystania z pojazdu od 3 kwietnia 2012 r. do 5 kwietnia 2012 r. do godziny 13:30, a po przedłużeniu tego okresu – do dnia 13 kwietnia 2012 r. Podobnie w przypadku auta (...) na mocy postanowień wynikających z umowy oskarżony mógł korzystać z samochodu od 10 kwietnia 2012 r. do 14 kwietnia 2012 r. do godz. 18:00. W obu przypadkach uiszczona została należna opłata za najem oraz kaucja. Tym samym aż do momentu nieuprawnionej sprzedaży wskazanych pojazdów nie można mówić o ich przywłaszczeniu. Sam zaś nieuzewnętrzniony, podjęty nawet zawczasu zamiar popełnienia określonego czynu nie stanowi jeszcze sam przez się przestępstwa zgodnie z zasadą, że myślenie nie podlega karze ( łac. cogitationis poenam nemo patitur).

W konsekwencji do przywłaszczenia przedmiotowych aut doszło jednocześnie z ich zbyciem na rzecz M. S. (F. (...)) i G. N. (L. (...)), a więc w momencie doprowadzenia tych osób do niekorzystnego rozporządzenia ich mieniem odpowiednio w kwocie 3.500 zł i 3.000 zł. W związku z powyższym nie może budzić wątpliwości, że w obu wypadkach zachowanie T. C. (1) w zakresie przywłaszczenia i oszustwa połączonego z przedstawieniem sfałszowanych umów zostało zrealizowane tym samym czynem.

Tożsame stanowisko na gruncie zbliżonego układu faktycznego wyraził Sąd Najwyższy w wyroku z 25 października 2006 r., sygn. akt III KK 106/06, w myśl którego doprowadzenie innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd co do własności rzeczy albo wyzyskania błędu co do tej okoliczności przez sprawcę, który tą czynnością jednocześnie przywłaszcza taką rzecz, stanowi jeden czyn.

Jednocześnie należy zauważyć, że każdym z dwóch wyżej wskazanych czynów T. C. (1) zrealizował znamiona trzech różnych przepisów ustawy karnej, tj. art. 286 § 1 kk, art. 284 § 2 kk i art. 270 § 1 kk, wobec czego w przyjętej kwalifikacji prawnej – stosownie do treści art. 11 § 2 kk – uwzględniono wszystkie zbiegające się przepisy, aby w pełnym stopniu odzwierciedlić zawartość kryminalną tkwiącą w tych czynach (tzw. zbieg kumulatywny).

Przepis art. 286 § 1 kk penalizuje bowiem zachowanie osoby, która w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania. Realizując powyższe przestępstwo, sprawca za pomocą podstępnych zabiegów wywołuje w pokrzywdzonym mylne wyobrażenie co do rzeczywistego stanu rzeczy i powoduje pogorszenie jego sytuacji majątkowej czy to pod względem rzeczowym, czy to obligacyjnym, zarówno poprzez rzeczywisty uszczerbek, jak i utratę należnych korzyści ( postanowienie Sądu Najwyższego z 15 czerwca 2007 r., sygn. akt I KZP 13/07). Sprawcy od samego początku towarzyszy przy tym z góry powzięty oszukańczy zamiar ukierunkowany na osiągniecie korzyści majątkowej z pokrzywdzeniem drugiej strony.

Na gruncie przedmiotowej sprawy oskarżony niewątpliwie nie tylko zdawał sobie sprawę, że zbywane przez niego samochody nie są jego własnością i nie jest uprawniony do dokonania ich sprzedaży, jako że nikt nie może przenieść więcej praw niż sam posiada, lecz także celowo wywołał w M. S. i G. N. błędne przekonanie, że jest właścicielem tych pojazdów, kierując się chęcią pozyskania pieniędzy z tytułu zawartych umów.

Z kolei przepis art. 284 § 2 kk przewiduje odpowiedzialność karną za przywłaszczenie powierzonej rzeczy ruchomej. Przestępstwo przywłaszczenia zbliżone jest do kradzieży, z tym, że sprawca nie dokonuje zaboru cudzej rzeczy, ponieważ rzecz znajduje się legalnie w jego posiadaniu. Sprawca dąży jednak do definitywnego pozbawienia osoby uprawnionej władztwa nad mieniem, postępuje z rzeczą tak jak właściciel bez żadnego tytułu ku temu.

W rozpoznawanej sprawie nie budzi wątpliwości, że T. C. (1) dwukrotnie zrealizował znamiona wskazanego powyżej czynu zabronionego. W sposób nieuprawniony rozdysponował bowiem dwoma nienależącymi do niego autami w taki właśnie sposób, jakby był ich właścicielem. Działaniu oskarżonego towarzyszył przy tym niewątpliwie zamiar bezpośredni o szczególnym zabarwieniu, którego treścią był właśnie ów cel przywłaszczenia.

Natomiast przepis art. 270 § 1 kk przewiduje sankcję karną wobec tego, kto w celu użycia za autentyczny, podrabia lub przerabia dokument lub takiego dokumentu jako autentycznego używa. Dokumentem jest każdy przedmiot lub inny zapisany nośnik informacji, z którym związane jest określone prawo albo który ze względu na zawartą w nim treść stanowi dowód prawa, stosunku prawnego lub okoliczności mającej znaczenie prawne (art. 115 § 14 kk). Ochronie podlegają zarówno dokumenty publiczne, jak i prywatne. Dokument uważa się za podrobiony wówczas, gdy nie pochodzi on od osoby, w imieniu której został sporządzony, a więc gdy zostaje wytworzony przez osobę nieupoważnioną do jego wystawienia. Chodzi zatem o sporządzenie dokumentu polegające na zachowaniu pozorów, że pochodzi on od uprawnionego podmiotu ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 października 2013 r., sygn. akt III KK 373/13). Z kolei z użyciem podrobionego dokumentu jako autentycznego mamy do czynienia w sytuacji przedłożenia go z takim zamiarem innej osobie, organowi, instytucji czy organizacji.

Tymczasem oskarżony wypisał własnoręcznie i podpisał umowy sprzedaży samochodów zawarte rzekomo pomiędzy nim a K. B. (2) i M. K. (1), których dane widniały w dowodach rejestracyjnych tych pojazdów i następnie dokumenty te okazał kupującym M. S. i G. N., chcąc wprowadzić ich w błąd co do rzekomo przysługującego mu prawa własności.

Ponadto T. C. (1) przypisanych mu czynów dopuścił się w warunkach recydywy specjalnej podstawowej, która stosownie do art. 64 § 1 kk zachodzi wówczas, gdy sprawca skazany za przestępstwo umyślne na karę pozbawienia wolności popełnia w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa za które został skazany. Przestępstwami podobnymi są zaś m.in. przestępstwa należące do tego samego rodzaju albo popełnione w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.

Tymczasem wyrokiem Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z dnia 11 stycznia 2007 r. w sprawie o sygn. akt V K 15/106 T. C. (1) został uznany za winnego czterech czynów z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k., a wymierzoną karę pozbawienia wolności odbył w okresie od 30 kwietnia 2006 r. do 30 kwietnia 2008 r.

Ponadto wyrokiem Sądu Rejonowego w Otwocku z dnia 17 czerwca 2009 r. w sprawie o sygn. akt II K 313/09 T. C. (1) został uznany za winnego popełnienia przestępstw z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 kk, art. 281 k.k. w zw. z art. 64 § 1 kk, art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk oraz art. 58 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, a orzeczoną karę łączną 3 lat pozbawienia wolności odbywał od dnia 3 września 2009 r. do 22 października 2010 r., kiedy to został zwolniony na przerwę w wykonywaniu kary, oraz w okresie późniejszym od 6 listopada 2012 r. do 18 września 2014 r.

Jednocześnie Sąd orzekający w niniejszej sprawie miał na uwadze treść art. 91 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk w brzmieniu poprzednio obowiązującym, zgodnie z którym jeżeli sprawca popełnia w podobny sposób, w krótkich odstępach czasu, dwa lub więcej przestępstw, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw, sąd orzeka jedną karę na podstawie przepisu, którego znamiona każde z tych przestępstw wyczerpuje, w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę. Powyższy przepis w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015 r., które to brzmienie Sąd uznał za względniejsze dla sprawcy, bo węższe od obecnie obowiązującego, zdeterminował, iż całość wyroku została sformułowana w warunkach przepisu art. 4 § 1 kk, tj. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015 r.

W związku z powyższym Sąd uznał, że dwa przypisane oskarżonemu czyny zostały popełnione w warunkach ciągu przestępstw. Czynów tych dokonano bowiem w krótkich odstępach czasu (5 i 10 kwietnia grudnia 2009 r.), w niemal identycznych okolicznościach, zaś podstawę wymiaru kary stanowił w obu przypadkach art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk.

Wina oskarżonego polegała na tym, że w opisanych okolicznościach mógł on postąpić zgodnie z normą prawną. T. C. (1) nie znajdował się w anormalnej sytuacji motywacyjnej i można było od niego w pełni wymagać, aby dał posłuch normie prawnej. Nic nie wyłączało ani nie ograniczało jego zdolności w tym zakresie.

Na to, że społeczna szkodliwość czynów popełnionych przez oskarżonego była znaczna wskazuje jego motywacja – kierowanie się chęcią łatwego wzbogacenia kosztem innych osób przy nadużyciu ich zaufania, działanie w zamiarze bezpośrednim, a także okoliczność, że swoim zachowaniem oskarżony godził jednocześnie w różne dobra prawne, tj. z jednej strony wystąpił przeciw cudzemu mieniu, z drugiej przeciwko wiarygodności dokumentów.

Przestępstwo z art. 286 § 1 kk zagrożone jest karą pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8, zaś przestępstwa z art. 284 § 2 kk i art. 270 § 1 kk karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

Zarazem zgodnie z brzmieniem art. 11 § 2 kk jeżeli czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej, sąd skazuje za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów. W takim wypadku sąd wymierza karę na podstawie przepisu przewidującego karę najsurowszą, co nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu innych środków przewidzianych w ustawie na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów (art. 11 § 3 kk).

Mając na uwadze wspomniane regulacje, treść art. 91 § 1 kk oraz dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 kk, Sąd na podstawie art. 286 § 1 kk w zw. 11 § 3 kk w zw. z art. 91 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk uznał, że właściwe będzie orzeczenie wobec oskarżonego jednej kary pozbawienia wolności w wymiarze dwóch lat i czterech miesięcy pozbawienia wolności.

Jako okoliczność obciążającą Sąd miał na uwadze znaczną społeczną szkodliwość popełnionych przestępstw cechujących się dużą zawartością kryminalną, a także fakt uprzedniej wielokrotnej karalności oskarżonego. Wymaga przy tym podkreślenia, że przedmiotowe przestępstwa T. C. (1) popełnił w okresie zwolnienia go na przerwę w odbywaniu kary pozbawienia wolności w innej sprawie.

Jako okoliczność łagodzącą Sąd uwzględnił natomiast fakt, że T. C. (1) częściowo wyraził skruchę i przeprosił M. S. i G. N. za sytuację, w której znaleźli się z jego powodu, zadeklarował też gotowość naprawienia szkody. Nadto Sąd dostrzegł także, że po odbyciu kary pozbawienia wolności w 2014 r. oskarżony podejmował starania normalnego funkcjonowania w społeczeństwie, prowadził działalność transportową i pracował jako kierowca, utrzymywał pozytywne relacje z żoną i dziećmi.

Uwadze Sądu nie umknęła również okoliczność, że wyrok w niniejszej sprawie zapadł po ponad 5 latach od popełnienia przez oskarżonego przypisanych mu czynów, podczas gdy kara spełnia swe cele najskuteczniej wtedy, gdy jest wymierzana w czasie możliwie jak najkrótszym po przestępstwie.

W ocenie Sądu, uwzględniając wszystkie wskazane przesłanki, dolegliwość orzeczonej kara nie przekracza stopnia winy oskarżonego i pozwoli osiągnąć cele zapobiegawcze i wychowawcze, jak również w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Wobec orzeczenia kary przekraczającej 2 lata pozbawienia wolności brak było podstaw do warunkowego zawieszenia jej wykonania, nawet przy zastosowaniu art. 4 § 1 kk przy uwzględnieniu korzystniejszego dla oskarżonego stanu prawnego obowiązującego w dacie popełnienia wskazanych przestępstw.

Na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności Sąd zaliczył oskarżonemu okres jego rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, tj. jego zatrzymanie w dniu 12 kwietnia 2012 r.

Stosownie do treści art. 46 § 1 kk Sąd orzekł wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego G. N. kwoty 3.000 zł.. Natomiast pokrzywdzony M. S. zaoferowany mu przez oskarżonego samochód marki F. (...) sprzedał z zyskiem, w związku z czym na skutek przestępstwa nie doznał uszczerbku w swoim majątku. Z kolei K. B. (2) i M. Ł. odzyskali pojazdy będące ich własnością.

Sąd dokonał również rozstrzygnięcia w przedmiocie dowodów rzeczowych. Na podstawie art. 44 § 1 kk orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa poprzez pozostawienie w aktach sprawy dowodów rzeczowych w postaci umowy kupna-sprzedaży samochodu F. (...) z 15 października 2011 r., umowy kupna-sprzedaży samochodu F. (...) z 5 kwietnia 2012 r., umowy kupna-sprzedaży samochodu L. (...) z 8 kwietnia 2012 r., umowy komisowej nr 94/04.2012 z 10 kwietnia 2012 r. oraz kopii umowy kupna-sprzedaży samochodu L. (...) z 31 sierpnia 2011 r. zarejestrowanych w wykazie dowodów rzeczowych na k. 123 akt sprawy pod pozycjami odpowiednio 1, 3, 5, 6 i 7 – jako przedmiotów pochodzących bezpośrednio z przestępstwa.

Z kolei na podstawie art. 230 § 2 kpk Sąd zwrócił J. S. (2) jako osobie uprawnionej dowody rzeczowe w postaci zaświadczenia o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej oraz faktury VAT z 6 kwietnia 2012 r. zarejestrowane w wykazie dowodów rzeczowych na k. 123 akt sprawy pod pozycjami odpowiednio 2 i 4.

O kosztach pomocy prawnej zasądzonych od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy T. C. (1) – adw. R. P. Sąd orzekł na podstawie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Ponadto na zasadzie art. 624 § 1 kpk Sąd zwolnił oskarżonego w całości od ponoszenia kosztów sądowych, uznając, że ich uiszczenie będzie dla niego zbyt uciążliwe ze względu na sytuację rodzinną i majątkową oraz zważywszy na fakt, że T. C. (1) odbywa obecnie karę pozbawienia wolności w innej sprawie.