Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 lutego 2018 roku

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący – SSR Anna Ziembińska

P. P.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 23.11.2016 r., 08.02.2017 r., 16.04.2017 r., 19.06.2017 r. i 19.02.2017 r. sprawy

P. O. s. I. i M. ur. (...) w W.

obwinionego o to, że:

w dniu 12 maja 2016 roku ok. godz. 09:00 w W. przy ul. (...) (...)na terenie (...) im. (...) na hali przylotów wbrew zakazowi prowadził działalność gospodarczą (...) z zakresu usług transportowych bez zgody zarządzającego lotniskiem,

tj. o wykroczenie z art. 210 ust. 1 pkt. 5a Ustawy Prawo Lotnicze w zw. z § 2 ust. 1 pkt. 6b Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 04.09.2012r.,

I.  Obwinionego P. O. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 210 ust. 1 pkt. 5a Ustawy Prawo Lotnicze wymierza mu karę 1000 (jeden tysiąc) złotych grzywny.

II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (sto) złotych tytułem opłaty oraz kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem kosztów postępowania.

Sygn. akt V W 3359/16

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 12 maja 2016 r. roku przed godz. 9:00 na lotnisku C. w W. wylądował samolot lecący z P. do Polski, którego pasażerką była L. W. – obywatelka Czech. Około godz. 9:00 wyżej wskazana znajdowała się na terenie terminala, w strefie A B i w tym czasie podszedł do niej P. O. proponując skorzystanie z wykonywanych przez niego usług transportowych. Mężczyzna miał przyczepioną na klatce piersiowej plakietkę koloru żółtego z napisem „L. (...)”. Po rozpytaniu o miejsce docelowe, którym okazała się być ul. (...) mężczyzna zaproponował cenę przejazdu w wysokości 1 zł za kilometr. Po ustaleniu wysokości opłaty i sposobu płatności wymienione wyżej osoby udały się do samochodu marki M., który był zaparkowany w rejonie przylotów. Na samochodzie nie znajdowały się żadne oznaczenia wskazujące na to, że jest taksówką, nie było w nim również taksometru. Po ujawnieniu tych okoliczności kobieta zadzwoniła do kolegi z prośbą, aby ten czekał na nią w miejscu docelowym. Podróż taksówką trwała około 20 minut. Po dojechaniu do miejsca docelowego kierowca taksówki zażądał zapłaty w kwocie 180 złotych. Za przeprowadzony przejazd, pomimo próśb pasażerki, taksówkarz nie wystawił paragonu. W miejscu zdarzenia, oprócz kierowcy i pasażerki, znajdowali się również znajomi kobiety, którzy próbowali ustalić cenę przejazdu. Pasażerka i oczekujący na nią mężczyźni zaproponowali zapłatę kwoty ok. 40-50 złotych, jednak suma ta nie została zaakceptowana przez taksówkarza. P. O. utrzymywał, iż opłata za przejazd została ustalona na lotnisku i miała wynosić 180 złotych. Wobec niemożności rozstrzygnięcia konfliktu na miejsce został wezwany patrol Policji. Po wylegitymowaniu uczestników zdarzenia, kobieta została wezwana na komisariat w celu złożenia zeznań w obecności tłumacza. Należność wynikająca z przejazdu nie została uregulowana.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

1.  pisma z Urzędu Miasta – k. 1

2.  notatki urzędowej wraz załącznikami – k. 3-7

3.  zeznań świadka L. W. – k. 8-11

4.  notatki urzędowej – k. 16

5.  częściowo wyjaśnień obwinionego – k. 17v, 40-41, 150-151

6.  zeznań świadka P. B. – k. 52

7.  postanowienia Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego – k. 54-55

8.  zeznań świadka K. M. - 149

Obwiniony P. O. w toku całego postępowania konsekwentnie nie przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Obwiniony stawił się na rozprawie i wyjaśnił przed Sądem, że posiada uprawnienia taksówki osobowej zezwalające mu na przewóz osób. Przyznał, że starał się o wydanie mu przez dyrektora zezwolenia na prowadzenie na lotnisku działalności gospodarczej, jednakże takiego nie otrzymał. Podniósł, że wykonuje działalność w sposób legalny, gdyż posiada dwie licencje obejmujące swym zasięgiem teren całej Polski, które to dotyczą taksówki osobowej i przewozu osób z kasami fiskalnymi. Dodał również, że nie uzyskał zgody na wykonywanie działalności na terenie lotniska, a odpowiedzi dyrektora w tym zakresie odnosiły się do tego, iż nie jest on władny do wydawania przedmiotowych zezwoleń.

Sąd zważył, co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę P. O. w odniesieniu do przypisanego mu czynu.

W ocenie Sądu wyjaśnienia obwinionego P. O. w znacznym stopniu zasługują na obdarzenie ich wiarą. Sąd uznał wyjaśnienia obwinionego za wiarygodne w zakresie dotyczącym okoliczności posiadania przez niego licencji taksówkarza, podejmowanych przez niego prób mających na celu uzyskanie zezwolenia na prowadzenie działalności na terenie lotniska oraz nieposiadania przedmiotowej zgody. Są one potwierdzone innymi dowodami zgromadzonymi w sprawie, tj. ujawnionymi w toku przewodu sądowego dokumentami.

Sąd odmówił przyznania waloru wiarygodności wyjaśnieniom obwinionego w pozostałej części, w której zaprzeczał on swojemu sprawstwu, w szczególności jego sposobu interpretacji przepisów oraz zapewnień co do prawidłowości i legalności wykonywania przez niego działalności na terenie lotniska. Przekonanie obwinionego, o tym, że już sam fakt posiadania przez niego licencji taksówkarza dowodzi zgodnego z prawem wykonywania przewozu osób na terenie lotniska, nie zyskał aprobaty Sądu. Stanowi ono jedynie przyjętą przez obwinionego linię obrony, celem której jest uniknięcie ukarania za popełnione wykroczenie. Sposób interpretacji zdarzenia prezentowany przez obwinionego jest jego subiektywną analizą zaistniałej sytuacji, niepopartą żadnym przepisem prawa ani odpowiednim dokumentem wydanym przez właściwy organ i zmierza jedynie do uchylenia się od odpowiedzialności. Ponadto sens przedstawionej interpretacji jest w swej istocie zupełnie sprzeczny z wyjaśnieniami obwinionego odnoszącymi się do prób uzyskania odpowiedniej zgody, która zezwalałaby mu prowadzenie działalności gospodarczej na lotnisku.

Materiał dowodowy zebrany w toku postępowania, pozwolił na jednoznaczne i stanowcze stwierdzenie winy obwinionego w odniesieniu do zarzucanego mu czynu.

Sąd w całości dał wiarę zeznaniom świadka L. W., która w toku niniejszego postępowania występowała w charakterze pokrzywdzonej. Wersja zdarzenia przedstawiona przez świadka nie została w żaden sposób zakwestionowana przez obwinionego, nie pozostaje również w sprzeczności z innymi źródłami dowodowymi. Wiarygodność zeznań świadka została również potwierdzona nagraniem z monitoringu znajdującego się na lotnisku. Zarówno treść zeznań L. W. jak i obraz utrwalony przez kamerę są ze sobą niemalże tożsame. Ponadto wyżej wskazana jest osobą obcą dla obwinionego, napotkaną przez niego zupełnym przypadkiem. Nie miała zatem jakiegokolwiek powodu ani interesu w celowym pomawianiu przypadkowej osoby o czyn, który w rzeczywistości nie miałby miejsca.

Sąd uznał za wiarygodne również zeznania świadka P. B. - funkcjonariusza Policji, który podjął interwencję wobec obwinionego, kiedy ten wbrew wcześniejszym ustaleniom z pokrzywdzoną, rażąco zawyżył opłatę za wykonany przejazd. Zeznania świadka były rzeczowe, pozbawione stronniczości i nie budzące wątpliwości. Wskazać należy, że wyżej wymieniony świadek jest osobą obcą dla obwinionego, wykonującą zawód zaufania publicznego, która powzięła informacje o zdarzeniu wskutek wykonywania przez siebie obowiązków służbowych.

Sąd obdarzył walorem wiarygodności również zeznania świadka K. M., który także powziął informacje o zdarzeniu i osobie obwinionego na w następstwie wykonywania przez siebie czynności służbowych, które również potwierdzały wersję zdarzenia przedstawioną przez pokrzywdzoną L. W.. Wyżej wymieniony świadek zrelacjonował zdarzenie w sposób rzetelny, autentyczny i wiarygodny. Był ponadto naocznym świadkiem nielegalnego wykonywania na lotnisku działalności gospodarczej. Jego zeznania w szczególności potwierdziły wyjaśnienia obwinionego odnoszące się okoliczności obowiązkowego posiadania zgody od dyrektora na wykonywanie przewozu osób oraz braku takiej zgody u obwinionego, jak również zeznania świadka L. W. w zakresie niewystawiania przez obwinionego rachunków za wykonane usługi.

Sąd dał wiarę zeznaniom wymienionych wyżej świadków, ponieważ są one spójne i wzajemnie się uzupełniają. Stanowią ponadto rzeczowe dopełnienie dokumentacji zgromadzonej w sprawie. Podkreślenia wymaga, że wszyscy wymienieni wyżej świadkowie są osobami obcymi dla obwinionego, którzy powzięli informacje o zdarzeniu poprzez wykonywanie czynności służbowych albo na skutek zupełnie przypadkowego kontaktu z nim. Żadna z tych osób nie miała ponadto jakiegokolwiek interesu w celowym pomawianiu niewinnej osoby o działania, które nie miałyby miejsca w rzeczywistości. Wszystkie zeznania potwierdzone są również dokumentami zgromadzonymi w aktach sprawy, których treść nie była kwestionowana.

Obwinionemu P. O. zostało zarzucone popełnienie wykroczenia z art. 210 ust. 1 pkt 5a ustawy Prawo lotnicze w związku z § 2 ust. 1 pkt 6b Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 04.09.2012 r.

Przepis art. 210 ust. 1 pkt 5a ustawy Prawo lotnicze przewiduje odpowiedzialność za niestosowanie się do nakazu lub zakazu zawartego w przepisach porządkowych obowiązujących na lotnisku, wydanych na postawie art. 83a ust. 2 wyżej wskazanej ustawy. Przepis wskazany we wniosku o ukaranie odsyła do art. 83a ust.1, który to nakłada na wszystkie osoby znajdujące się na lotnisku obowiązek przestrzegania i stosowania się do nakazów i zakazów zawartych w przepisach porządkowych ustalonych przez zarządzającego lotniskiem w porozumieniu z odpowiednim ministrem.

Powołane powyżej przepisy zostały ustanowione w celu zapewnienia bezpieczeństwa i ochrony lotów, a także porządku na lotnisku i adresowane są do wszystkich osób znajdujących się na przedmiotowym terenie. Zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 6 lit. b Rozporządzenia, na terenie lotniska zabrania się prowadzenia bez zgody zarządzającego lotniskiem działalności gospodarczej, w tym działalności reklamowej, akwizycyjnej lub innej działalności zarobkowej. Przedmiotem ochrony tejże regulacji jest zapewnienie ochrony podróżnym przed nadużyciami ze strony osób wykonujących usługi przewozu, poprzez na przykład pobieranie drastycznie wysokich opłat za przejazd czy natarczywe nagabywanie na terenie lotniska. Wskazać należy, że na terenie (...) im. (...) przyjęte zostało zarządzenie nr 95 z dnia 4 października 2012 r., które stanowi, że na terenie lotniska zabrania się prowadzenia działalności gospodarczej bez zgody zarządzającego lotniskiem.

Wartą zaznaczenia jest okoliczność, że art. 210 ust. 1 pkt 5a ustawy Prawo lotnicze był przedmiotem prac Trybunału Konstytucyjnego w zakresie jego zgodności z Konstytucją RP. Wyrokiem z dnia 27 lutego 2014 r. (sygn. akt P 31/13) Trybunał Konstytucyjny uznał reglamentację działalności gospodarczej na terenie lotnisk za zgodną z ustawą zasadniczą. W związku z powyższym uznać należy, że zgoda wymagana od zarządy nie narusza w żaden sposób wolności w prowadzeniu działalności gospodarczej.

W odniesieniu do wyjaśnień obwinionego o posiadaniu przez niego licencji obejmującej swym zasięgiem teren całego miasta należy wskazać, iż gwarantowana w art. 22 Konstytucji wolność działalności gospodarczej nie ma charakteru absolutnego, wobec czego podlega różnorakim ograniczeniom. Aby ta ingerencja w gwarantowane wolności była usprawiedliwiona, koniecznym jest, aby uzasadniał ją ważny interes publiczny oraz żeby realizowała wymogi proporcjonalności. Trybunał przyjął, iż art. 22 Konstytucji, który wprost reguluje zarówno formalne, jak i materialne przesłanki ograniczenia wolności działalności gospodarczej, stanowi lex specialis w stosunku do art. 31 ust. 3 Konstytucji, wyłączając jego stosowanie jako adekwatnego wzorca kontroli ustawowych ograniczeń wolności działalności gospodarczej. Regulacja ta jest wyczerpująca i kompleksowa. Ponadto poddany kontroli art. 210 ust. 1 pkt 5a w związku z art. 83a ust. 2 Prawa lotniczego, czytany łącznie z § 2 ust. l pkt 6 lit. b rozporządzenia wydanego na podstawie art. 83a ust. 2 ustawy, bez trudu pozwala adresatowi normy wyrażonej w zaskarżonym przepisie na ustalenie, czy jego zachowanie będzie naruszać prawo. Wobec powyższego jak i po przeanalizowaniu zachowania obwinionego nie sposób uznać, że nie znał on obowiązujących go regulacji.

Obwiniony co prawda nie kwestionował faktu prowadzenia działalności gospodarczej, jednakże dla kompleksowego wyjaśnienia zapadłego orzeczenia warto przytoczyć definicję działalności gospodarczej. Zgodnie bowiem z art. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły. Definicja ta wskazuje na pewne zasadnicze cechy (zarobkowy charakter – odpłatność, ciągłość oraz zorganizowany sposób wykonywania), które świadczą, iż dane działania uznać należy jako wykonywanie działalności gospodarczej. Wskazać należało również, iż zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 20 grudnia 2012 roku, sygn. akt I ACa 701/02, który w swoim orzeczeniu powołał się na uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 11 czerwca 1992 r., sygn. III CZP 64/92 (OSNCP 12/92, poz. 225) „czynności podejmowane przez podmiot gospodarczy wchodzą w zakres jego działalności gospodarczej, gdy pozostają w normalnym, funkcjonalnym związku z tą działalnością, w szczególności podejmowane są w celu realizacji zadań związanych z przedmiotem działalności tego podmiotu”.

Mając na uwadze powyższe rozważania, wskazać należało, iż nie ulega wątpliwości, że działanie podejmowane przez obwinionego w dniu wskazanym we wniosku o ukaranie na terenie L. im. F. C. w W., które polegało na proponowaniu napotkanym osobom skorzystanie z wykonywanych przez niego usług transportowych, było związane bezpośrednio z wykonywaną przez niego działalnością gospodarczą z zakresu przewozu osób, którą obwiniony prowadzi w sposób zarobkowy, ciągły oraz zorganizowany. Zarzucone wnioskiem o ukaranie działanie P. O. miało na celu skłonienie napotkanych osób do skorzystania z wykonywanych przez niego usług transportowych. Jednocześnie zaakcentować wypada, że do przyjęcia prowadzenia takiej działalności nie jest niezbędne skorzystanie przez potencjalnego klienta z proponowanej usługi.

Sąd badając niniejszą sprawę nie miał również wątpliwości, iż obwiniony zarzucony mu czyn popełnił na terenie lotniska. Wskazać należy bowiem, iż według definicji zawartej w art. 2 pkt 4 ustawy Prawo lotnicze „lotniskiem jest wydzielony obszar na lądzie, wodzie lub innej powierzchni w całości lub w części przeznaczony do wykonywania startów, lądowań i naziemnego lub nawodnego ruchu statków powietrznych, wraz ze znajdującymi się w jego granicach obiektami i urządzeniami budowlanymi o charakterze trwałym, wpisany do rejestru lotnisk”.

Analiza przedmiotowego stanu faktycznego nie pozostawia wątpliwości również co do okoliczności, że obwiniony wykonywał swoją działalność z zakresu usług transportowych bez zgody zarządzającego lotniskiem. Zważyć przy tym należy, iż działanie zarządzającego lotniskiem, który dokonał wyboru firm uprawnionych do świadczenia swoich usług na terenie (...), nie może być traktowane jako działanie ograniczające konkurencję, bowiem zarządzający lotniskiem jest zobowiązany do zapewnienia bezpieczeństwa pasażerów lotniska i w ogłoszonym przetargu wybrał firmy taksówkowe, które w ramach wykonywanych przez siebie usług przewozowych, są w stanie zapewnić wysokie standardy świadczonych zadań. W tym miejscu zasadnym będzie wskazanie, że (...) im. (...) jest lotniskiem międzynarodowym, które obsługuje największą w Polsce liczbę pasażerów zagranicznych. Dlatego dla wizerunku naszego kraju istotne jest, aby usługi świadczone w tym miejscu przez firmy transportowe były na jak najwyższym poziomie.

Znamię strony podmiotowej zarzucanego obwinionemu wykroczenia z natury rzeczy charakteryzuje się umyślnością, z uwagi na powiązanie go z elementem oświadczenia woli. Ponadto analiza zebranego materiału dowodowego pozwala na stwierdzenie z pełną stanowczością i w sposób pewny, iż obwiniony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu wykroczenia w zamiarze bezpośrednim. Zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 27.04.2017 r. sygn.. akt II AKa 95/17 o zamiarze sprawcy w stosunku do popełnienia przez niego czynu decyduje jego nastawienie psychiczne w chwili przystąpienia do działania lub powstałe w czasie dokonywania czynu. Zamiar jest bowiem procesem zachodzącym w psychice sprawcy, który wyraża się w świadomej woli zrealizowania przedmiotowych znamion czynu zabroionego. Analiza zachowania obwinionego nie pozostawia wątpliwości co do spełnienia przez niego znamion podmiotowych wykroczenia i popełnienia go umyślnie w zamiarze bezpośrednim, który to charakteryzuje się świadomością konieczności popełnienia czynu oraz chęcią jego popełnienia. Obwiniony prowadzi działalność gospodarczą od pewnego czasu. W swoich wyjaśnieniach powoływał okoliczność, że przeciwko niemu i jego kolegom były i wciąż są prowadzone postępowania sądowe. Również fakt, że starał się o otrzymanie zgody na wykonywania działalności na lotnisku pociąga za sobą wniosek, iż znał obowiązujące procedury i był świadom bezprawności swoich działań. Na powyższe wskazywać może również wygląd jego samochodu, w żaden sposób nieoznaczonego jako taksówka, co w ocenie Sądu miało na celu ograniczenie kontroli przez osoby patrolujące lotnisko, które są zatrudnione w celu ujawniania przedsiębiorców, którzy nie posiadają wymaganych zezwoleń.

W ocenie Sądu sam przebieg zdarzenia nie był w sprawie sporny, z relacji wszystkich źródeł dowodowych płynie bowiem wspólna relacja, co do miejsca, przebiegu i skutków zdarzenia. W toku niniejszej sprawy nie była w zasadzie kwestionowana żadna z tych okoliczności. Wszystkie źródła dowodowe wskazują, że obwiniony wykonując na terenie lotniska działalność gospodarczą wszedł na jego teren, zaczepił przypadkową pasażerkę, a po przewiezieniu jej do ustalonego miejsca zażądał rażąco wygórowanej kwoty. Sam obwiniony wbrew wcześniejszym zapewnieniom co do legalności prowadzonej przez niego działalności przyznał, że nie posiada wymaganego prawem zezwolenia oraz przedstawił dowody świadczące o tym, że podejmował próby w celu jego uzyskania.

Zatem wobec powyższego, w oparciu o wiarygodne dowody zebrane w sprawie, można bez żadnych wątpliwości przypisać winę obwinionemu, bowiem nie spełnił on ciążącego na nim obowiązku legitymowania się odpowiednim zezwoleniem i w pełni świadomy sposób dopuścił się naruszenia prawa. Ponadto naraził poszkodowaną na jej rażące pokrzywdzenie poprzez próbę oszustwa i wyłudzenia od niej kwoty znacznie wyższej niż wcześniej ustalona, nieadekwatnej zupełnie do wykonanej przez niego usługi. Co istotne, jak już zostało wcześniej wspomniane, zachowanie P. O. niosło za sobą rażące narażenie wizerunku miasta oraz kraju. Sytuacje prowokowane przez nagabujących i próbujących wyłudzić wyjątkowo wysokie opłaty przewoźników, kreują u obcokrajowców ich negatywne skojarzenia w stosunku do miejsc, w których goszczą, a co za tym idzie niechęć do ich powtórnego odwiedzenia.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Sądu należało uznać obwinionego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, albowiem jego zachowanie wyczerpuje znamiona wykroczenia przewidzianego w art. 210 ust. 1 pkt 5a ustawy Prawo lotnicze i § 2 ust. 1 pkt 6b Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 04.09.2012 r. W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozostawia wątpliwości w zakresie winy P. O., która została udowodniona. Obwiniony jest osobą dorosłą, poczytalną i jako prowadzący własną działalność gospodarczą obowiązaną do przestrzegania przepisów odnoszących się do tej działalności. Obwiniony winien zatem spełniać obowiązki nałożone na niego prawem.

Do sprawy niniejszej, na wniosek obwinionego, dołączone zostały materiały sprawy toczącej się przed tutejszym Sądem pod sygnaturą V W 4009/16, jednakże postępowania te nie są tożsame co do ich przedmiotu. (...) sprawy, której akta zostały dołączone dotyczy bowiem granic lotniska oraz ich zmiany, co skutkuje powstaniem wątpliwości odnośnie tego czy popełniony czyn miał miejsce na terenie lotniska czy też poza nim. W sprawie niniejszej okoliczność ta jest jasna i nie budziła wątpliwości Sądu.

Dokonując wymiaru kary Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 kw. Sąd brał zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do obwinionego. Sąd wziął również pod uwagę rodzaj i rozmiar szkód wyrządzonych wykroczeniem, stopień winy i zachowanie obwinionego.

Wykroczenie wskazane w art. 210 ust. 1 pkt 5a ustawy Prawo lotnicze zagrożone jest karą grzywny. Orzeczona wobec obwinionego kara grzywny w wysokości 1.000 zł zdaniem Sądu jest odpowiednia do stopnia społecznej szkodliwości czynu obwinionego i stopnia jego zawinienia i stanowić będzie dolegliwość o charakterze represyjno - wychowawczym, zapobiegającym w przyszłości ponownemu łamaniu przez obwinionego porządku prawnego. Sąd jest zdania, iż poprzez orzeczenie względem obwinionego kary grzywny, zrealizowane zostaną tak cele prewencji indywidualnej, która ma na celu przede wszystkim powstrzymanie sprawcy od tego typu zachowań w przyszłości, jak i prewencji generalnej, której zadaniem jest kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa i utwierdzanie jego prawidłowych postaw wobec prawa. Dodać należy, iż w sytuacji, gdy maksymalna sankcja karna za powołane wyżej wykroczenie wynosi 5.000 zł grzywny, kara 1.000 zł grzywny nie jest karą surową, w szczególności przy uwzględnieniu postawy sprawcy i jego stosunku do popełnionego wykroczenia. W ocenie Sądu wymierzanie kary łagodniejszej byłoby zupełnie nieadekwatne do stopnia naruszenia jakiego dopuścił się obwiniony.

Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w wysokości 120 zł i wymierzył opłatę w wysokości 100 zł na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z § 2 i § 3 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia i art. 119 § 1 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.