Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 18 grudnia 2017 r.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący : SSA Janusz Sulima

Protokolant : Agnieszka Wądołkowska

przy udziale prokuratora Małgorzaty Gasińskiej – Werpachowskiej

po rozpoznaniu w sprawie R. G.

zażalenia wniesionego przez prokuratora

na postanowienie Sądu Okręgowego w Białymstoku

z dnia 9 listopada 2017 r., sygn. akt III Ko 310/17 (IIIK 162/10)

w przedmiocie warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności

na podstawie art. 437 § 1 k.p.k.

p o s t a n a w i a:

I.  utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie;

II.  zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz R. G. 360 złotych tytułem zwrotu poniesionych kosztów procesu w postępowaniu odwoławczym.

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Białymstoku postanowieniem z dnia 9.11.2017r. wykonanie kary
1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wobec skazanego R. G. wyrokiem Sądu Okręgowego w Białymstoku z dnia 30.04.2015r. w sprawie
III K 162/10 warunkowo zawiesił tytułem próby na okres lat 3 i oddał go w tym czasie pod dozór kuratora.

Zażalenie na to rozstrzygnięcie złożył prokurator, zarzucając mu błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę i mający wpływ na jego treść, polegający na błędnym przyjęciu, że wobec skazanego zachodzi pozytywna prognoza kryminologiczna, poprzez przewartościowanie przesłanki sytuacji rodzinnej i życiowej skazanego, co może co najwyżej stanowić podstawę odroczenia wykonania kary pozbawienia wolności bądź ewentualnie przerwy w karze, a nie zastosowania instytucji warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary oraz pominięcie okoliczności i charakteru popełnionego przestępstwa w kontekście celów kary wyrażonych w art. 53 k.k., w szczególności kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zażalenie jest niezasadne.

Sąd Okręgowy procedując w przedmiocie warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec R. G. dokonał prawidłowej analizy zaistniałych w sprawie okoliczności pod kątem przesłanek wynikających z dyspozycji przepisu art. 152 k.k.w. i wyprowadził trafne wnioski. Skarżący, nie wykazał takich wad w rozumowaniu sądu penitencjarnego, które mogłyby rzutować na prawidłowość poczynionych ustaleń faktycznych, a w konsekwencji na treść wydanego rozstrzygnięcia.

Dyspozycja art. 152 § 1 k.k.w. w brzmieniu sprzed dnia 1.07.2015r. umożliwia warunkowe zawieszenie kary nie przekraczającej 2 lat pozbawienia wolności skazanemu, który przez okres co najmniej 1 roku korzystał z odroczenia wykonania kary, pod warunkiem zaistnienia przesłanki materialnej wskazanej w art. 69 k.k. By zatem możliwe było warunkowe zawieszenie wykonania kary, sąd musi nabrać jedynie przekonania, że sprawca nie powróci do przestępstwa i wykonanie wymierzonej kary nie będzie konieczne dla wdrożenia go do przestrzeganego porządku prawnego. Tego rodzaju przekonanie bazować zaś musi na ocenie postawy sprawcy, jego właściwości i warunków osobistych, dotychczasowego sposobu życia oraz zachowania się po popełnieniu przestępstwa.

Argumenty autora zażalenia w żadnej mierze nie zdeprecjonowały sformułowanej wobec R. G. pozytywnej prognozy kryminologicznej, która także zdaniem sądu odwoławczego pozwala obecnie na inną niż w chwili wyrokowania ocenę tego, czy odbycie przez skazanego kary w zakładzie karym jest niezbędne dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa.

O ile zgodzić się należy ze skarżącym, że trudna sytuacja rodzinna nie stanowi podstawy do warunkowego zawieszenia wykonania kary, to już zaangażowanie skazanego w sprawy rodzinne, sprawowania przez niego z oddaniem stałej opieki nad chorymi rodzicami i dziadkiem ma istotne znaczenie w sprawie, pozwala bowiem ocenić jego aktualne właściwości i warunki osobiste, a ocena ta jest dla niego bezsprzecznie korzystna. Skazany w zasadzie całe swoje obecne życie podporządkował chorym członkom rodziny, którzy bez jego pomocy nie byliby w stanie funkcjonować. Ponadto od czasu popełnienia przypisanego mu wyrokiem w sprawie III K 162/10 czynu skazany przestrzegał porządku prawnego, pracuje, ma pozytywną opinię wśród sąsiadów. Okoliczności te wskazują, że w okresie odroczenia wykonania kary osiągnął takie postępy w procesie resocjalizacji, które jego osadzenie w zakładzie karnym czynią zbędnym. Swoją postawą i zachowaniem dowiódł, że pomimo niewykonania orzeczonej kary w warunkach izolacji, będzie przestrzegać porządku prawnego, a w szczególności nie popełni ponownie przestępstwa. Wydaje się też, że dla dalszej resocjalizacji skazanego korzystniejszym będzie, aby pozostając na wolności pracował, opiekował się najbliższymi i uregulował ciążące na nim z mocy wyroku zobowiązania finansowe.

Wskazywana w zażaleniu wielokrotna karalność skazanego oraz rodzaj i charakter popełnionego przestępstwa nie podlegają kwestionowaniu. Jednakże nie są to okoliczności, które zaistniały po wydaniu wyroku w sprawie III K 162/10 i jako takie nie powinny mieć przesadzającego znaczenia z punktu widzenia ocen dokonywanych na podstawie przepisu
art. 69 k.k.

Uznając zatem, że wymierzenie wobec R. G. kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania jest wystarczające dla wdrożenia go do przestrzegania porządku prawnego, orzeczono jak wyżej.

Odnosząc do się wniosku obrońcy o zasądzenie kosztów procesu od Skarbu Państwa z tytułu obrony skazanego, podnieść należy, że stosownie do treści art. 636 §1 k.p.k. w sprawach z oskarżenia publicznego w razie nieuwzględnienia środka odwoławczego pochodzącego wyłącznie od oskarżyciela publicznego – koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi Skarb Państwa. Zgodnie zaś z przepisem art. 616 §1 k.p.k. do kosztów procesu należą zarówno koszty sądowe, jak i uzasadnione wydatki stron, w tym z tytułu ustanowienia w sprawie jednego obrońcy lub pełnomocnika. Z treści tych przepisów wynika zatem, że wniosek obrońcy o zasądzenie na rzecz skazanego poniesionych przez niego wydatków z tytułu ustanowienia obrońcy, jest zasadny. Postanowienie Sądu Okręgowego zostało zaskarżone wyłącznie przez prokuratora i wniesiony przez niego środek odwoławczy nie został uwzględniony. Opłata minimalna za obronę w postępowaniu wykonawczym w sprawie dotyczącej warunkowego zawieszenia kary pozbawienia wolności nie została określona w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 roku (Dz. U 2015 r., poz. 1800 ze zm.). Zgodnie jednakże z §20 tegoż rozporządzenia wysokość stawek minimalnych w sprawach nieokreślonych w rozporządzeniu ustala się, przyjmując za podstawę stawkę w sprawach o najbardziej zbliżonym rodzaju. Wprawdzie w §13 pkt 7 została ustalona stawka za czynności w postępowaniu wykonawczym, które nie zostały wymienione w §13, to jednakże należy uznać, że w przypadku sprawy dotyczącej warunkowego zawieszenia kary pozbawienia wolności zastosowanie znajdzie pkt 2 tego paragrafu, jako że dotyczy on wykonywania warunkowego zawieszenia kary.

J. (...)