Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 lutego 2018 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach

Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 22 lutego 2018r. w Katowicach

sprawy z odwołania T. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R.

o umorzenie należności składkowych

na skutek apelacji ubezpieczonego T. S.

od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w Katowicach z dnia 20 lutego 2017r. sygn. akt X U 24/17

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od ubezpieczonego T. S. na rzecz organu rentowego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. kwotę 3.600 zł (trzy tysiące sześćset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

/-/SSA J.Pietrzak /-/SSA M.Procek /-/SSA M.Żurecki
Sędzia Przewodniczący Sędzia

Sygn. akt III AUa 1897/17

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 20 lutego 2017r. Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Katowicach oddalił odwołanie ubezpieczonego T. S.
od decyzji organu rentowego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R.
z dnia 25 października 2016r. odmawiającej ubezpieczonemu umorzenia należności
z tytułu składek:

- na ubezpieczenia społeczne za okres od listopada 2005r. do lutego 2009r. w łącznej kwocie 34.340,74 zł, w tym z tytułu składek w wysokości 19.830,74 zł i odsetek
w wysokości 14.510 zł;

- na ubezpieczenie zdrowotne za miesiąc styczeń 2009r. w łącznej kwocie 6,71 zł,
w tym z tytułu składek w wysokości 6,71 zł;

- na Fundusz Pracy za okres od listopada 2005r. do grudnia 2005r. oraz od lutego 2006r. do lutego 2009r. w łącznej kwocie 2.647,29 zł, w tym z tytułu składek w wysokości 1.540,29 zł i odsetek w wysokości 1.107,00 zł.

Sąd Okręgowy ustalił, iż ubezpieczony T. S. w dniu 1 lipca 2013r. zwrócił się do organu rentowego z wnioskiem o umorzenie należności powstałych z tytułu nieopłaconych składek za okres objęty ustawą z dnia 9 listopada 2012r. o umorzeniu należności powstałych z tytułu nieopłaconych składek przez osoby prowadzące pozarolniczą działalność.

Następnie decyzją z dnia 17 lipca 2014r. organ rentowy określił należności wnioskodawcy z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne
i Fundusz Pracy podlegające umorzeniu. W decyzji wskazano, iż według stanu na dzień
1 lipca 2013r. umorzeniu będą podlegały należności z tytułu składek:

- na ubezpieczenia społeczne za okres od listopada 2005r. do lutego 2009r. w łącznej
kwocie 34.340,74 zł (w tym z tytułu składek w wysokości 19.830,74 zł, odsetek
w wysokości 14.510 zł, opłaty prolongacyjnej, opłaty dodatkowej i kosztów upomnienia w wysokości 0 zł);

- ubezpieczenie zdrowotne za miesiąc styczeń 2009r. w łącznej kwocie 6,71 zł (w tym
z tytułu składek w wysokości 6,71 zł, odsetek, opłaty prolongacyjnej, opłaty dodatkowej i kosztów upomnienia w wysokości 0 zł);

- Fundusz Pracy za okres od listopada 2005r. do grudnia 2005r., od lutego 2006r.
do lutego 2009r. w łącznej kwocie 2.647,29 zł (w tym z tytułu składek w wysokości
1.540,29 zł, odsetek w wysokości 1.107,00 zł, opłaty prolongacyjnej, opłaty dodatkowej i kosztów upomnienia w wysokości 0 zł).

Jednocześnie organ rentowy wskazał, iż warunkiem umorzenia powyższych należności jest spłata należności niepodlegających umorzeniu. W decyzji zaznaczono,
że należności z tytułu składek za okres od 1 stycznia 1999r., nieobjęte postępowaniem
o umorzenie, należy uregulować w okresie 12 miesięcy od dnia uprawomocnienia się
decyzji wraz z odsetkami naliczonymi do dnia wpłaty włącznie. Decyzję tę doręczono ubezpieczonemu w dniu 24 lipca 2014r.

W piśmie z dnia 25 marca 2015r. organ rentowy poinformował ubezpieczonego,
że warunkiem umorzenia nieopłaconych należności składkowych jest spłata należności niepodlegających umorzeniu w terminie do dnia 26 sierpnia 2015r. Wskazał dodatkowo,
że ubezpieczony może zwrócić się do organu rentowego z wnioskiem w sprawie podania wysokości należności podlegających zapłacie.

Kolejnym pismem z dnia 6 września 2016r. ubezpieczony ponownie został powiadomiony o możliwości czynnego udziału w postępowaniu w sprawie wniosku
o umorzenie należności z tytułu nieopłaconych składek.

Sąd Okręgowy ustalił również, iż ubezpieczony, w wymaganym terminie 12 miesięcy od uprawomocnienia się decyzji z dnia 17 lipca 2014r. nie dokonał spłaty należności niepodlegających umorzeniu i w konsekwencji, organ rentowy w dniu 25 października 2016r. wydał zaskarżoną decyzję.

Sąd ten zwrócił również uwagę, że na posiedzeniu wyznaczonym na rozprawę w dniu 20 lutego 2017r. ubezpieczony T. S. wyjaśnił, iż nie został poinformowany
o należnościach, których spłacenie spowoduje umorzenie należności wskazanych w decyzji
z dnia 17 lipca 2014r. Zakładał, że tylko należności wskazane w tej decyzji są niespłacone. Nie odwoływał się od decyzji warunkowej, albowiem był przekonany, że należności w niej wskazane zostaną umorzone po uprawomocnieniu się tej decyzji.

Dokonując rozważań prawnych, Sąd Okręgowy powołał się na treść art. 1 ust. 1, 6, 8
i 11 ustawy z dnia 9 listopada 2012r. o umorzeniu należności powstałych z tytułu nieopłaconych składek przez osoby prowadzące pozarolniczą działalność (Dz. U. z 2012r., poz. 1551, dalej jako ustawa abolicyjna), uznając, że odwołanie ubezpieczonego nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż w wyżej określonym terminie nie uregulował należności niepodlegających umorzeniu.

Sąd Okręgowy dodał przy tym, iż ubezpieczony dysponował obiektywną możliwością ustalenia kwoty zaległości niepodlegających umorzeniu poprzez formalne zwrócenie się
o taką informację do organu rentowego, czego jednakże nie uczynił, mimo, iż organ rentowy w piśmie z dnia 25 marca 2015r. wyraźnie wskazał, iż w tym celu ubezpieczony winien zwrócić się do organu rentowego z wnioskiem o podanie wysokości należności podlegających zapłacie. Nie skorzystał również z możliwości czynnego udziału w postępowaniu przed organem rentowym. Ubezpieczony nie wykazał więc należytej staranności i dbałości celem wywiązania się z warunków pozwalających na umorzenie, chociaż nie było żadnych obiektywnych przeszkód, aby posiąść kompletne informacje warunkujące uzyskanie umorzenia składek. Gdyby zatem ubezpieczony wykazał się minimalną zapobiegliwością, mógłby uzyskać od organu rentowego potrzebne informacje, zwłaszcza, iż na tego rodzaju działanie miał czas przez 12 miesięcy. Zważyć przy tym należy, że obowiązki związane
z opłacaniem składek i ustalaniem ich wysokości leżą nie tylko po stronie organu ubezpieczeniowego, ale także i przede wszystkim po stronie płatników składek, którzy
w szczególności mają obowiązek ich opłacania terminowo i w prawidłowej wysokości. Tym samym, to na ubezpieczonym - jako podmiocie ubiegającym się o wyjątkowe ze swej istoty umorzenie należności wobec ZUS - spoczywał obowiązek zabiegania o pomyślne załatwienie sprawy na każdym jej etapie.

Ponadto, Sąd ten, odnosząc się do twierdzeń skarżącego, że w decyzji warunkowej powinny zostać określone nie tylko kwoty należności z tytułu nieopłaconych składek podlegające umorzeniu, ale również warunki umorzenia, poprzez podanie kwot niepodlegających umorzeniu składek, do których opłacenia jest obowiązany ubezpieczony, wraz z wszelkimi kosztami dodatkowymi wymienionymi w ustawie oraz poprzez wskazanie terminu, w jakim należności te podlegają spłacie, stwierdził, że warunkiem umorzenia należności, o których mowa w ust. 1 i 6, jest nieposiadanie zaległości składkowych na dzień wydania decyzji, o której mowa w ust. 13 pkt 1 ustawy abolicyjnej, a więc na dzień wydania decyzji o umorzeniu należności. Nie jest możliwe dokładne określenie w decyzji ustalającej warunki umorzenia kwoty zadłużenia istniejącej na dzień przyszły, tj. dzień wydania późniejszej decyzji o umorzeniu należności. Przepis art. 1 ust. 10 ustawy nie stanowi
o kwotach zaległości na dzień wydania decyzji określającej warunki umorzenia.
Zgodnie bowiem z ust. 11 art. 1 ustawy, niepodlegające umorzeniu należności, o których mowa w ust. 10, podlegają spłacie w terminie 12 miesięcy od dnia uprawomocnienia się decyzji określającej warunki umorzenia. A więc kwota zadłużenia, w tym kwota
naliczonych odsetek od zaległości składkowych, które rosną, może być inna w dniu
wydania decyzji ustalającej warunki umorzenia i w dniu wydania decyzji
o umorzeniu należności, na co zresztą wskazał pozwany organ rentowy w odpowiedzi
na odwołanie.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności, Sąd Okręgowy, na mocy art. 477 ¹⁴
§ 1 k.p.c. orzekł, jak w sentencji.

W apelacji od zaprezentowanego rozstrzygnięcia ubezpieczony, zarzucając Sądowi pierwszej instancji naruszenie:

- art. 1 ust. 8 ustawy abolicyjnej, poprzez przyjęcie, że organ rentowy nie był zobowiązany do określenia (skonkretyzowania) w decyzji określającej warunki umorzenia należności warunku wydania decyzji o odmowie umorzenia należności
na podstawie art. 1 ust. 13 pkt 2 ustawy abolicyjnej, podczas, gdy organ rentowy wydając decyzję na podstawie art. 1 ust. 8 ustawy abolicyjnej, zobowiązany był
do wskazania również kwot należności niepodlegających umorzeniu, przypadających do spłaty na datę złożenia wniosku,

- art. 1 ust. 13 pkt 2 w zw. z art. 1 ust. 8 ustawy abolicyjne, poprzez przyjęcie, że organ rentowy mógł wydać decyzję o odmowie umorzenia należności z uwagi
na niespełnienie warunku, o którym mowa w art. 1 ust. 10 ustawy abolicyjnej, podczas, gdy warunek ten nie został skonkretyzowany w decyzji wydanej
na podstawie art. 1 ust. 8 ustawy abolicyjnej, a zatem, decyzja ta była wadliwa
i niekompletna, nie mogła więc stanowić podstawy odmowy umorzenia należności,

- art. 1 ust. 13 pkt 2 w zw. z art. 1 ust. 10 ustawy abolicyjnej, poprzez przyjęcie,
że ubezpieczony nie spełnił warunku nieposiadania na dzień wydania decyzji,
o której mowa w ust. 13 pkt 1, niepodlegających umorzeniu składek
na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych oraz na Fundusz Emerytur Pomostowych, za okres od dnia 1 stycznia 1999r., podczas, gdy decyzja organu rentowego nie wskazywała, by ubezpieczony posiadał zaległości w składkach
inne, niż umorzone,

wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie odwołania, poprzez umorzenie należności wskazanych w decyzji z dnia 17 lipca 2014r. ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz poprzedzającej go decyzji organu rentowego, a także o zwrot kosztów procesu za obie instancje.

W motywach apelacji, skarżący powołał się na pogląd prawny wyrażony przez Sąd Najwyższy w uzasadnieniu postanowienia z dnia 11 października 2016r. (I UZ 18/16), sprowadzający się do tezy, iż użycie w art. 1 ust. 8 ustawy abolicyjnej zwrotu „ustala także” jasno wskazuje, że przewidziana w tym przepisie decyzja powinna zawierać dwa elementy składowe, po pierwsze - określenie warunków umorzenia ustanowionych w ust. 10-12
oraz po drugie - ustalenie kwot należności podlegających umorzeniu. Warunkiem umorzenia należności składkowych (w kwotach ustalonych w decyzji określającej warunki umorzenia) jest nieposiadanie, na dzień wydania decyzji o umorzeniu (przewidzianej w art. 1 ust. 13
pkt 1), składek niepodlegających umorzeniu oraz pozostałych należności powstałych
w konsekwencji ich nieopłacenia. Skoro przesłankę spełnienia tego warunku stanowi spłata niepodlegających umorzeniu należności określonych w art. 1 ust. 10, w trybie przewidzianym w art. 1 ust. 11 i 12, a konsekwencją jego niespełnienia jest wydanie decyzji o odmowie umorzenia należności (art. 1 ust. 13 pkt 2), to organ rentowy w decyzji wydanej na podstawie art. 1 ust. 8 ustawy powinien warunek ten określić (skonkretyzować) przez wskazanie również kwot należności niepodlegających umorzeniu, przypadających do spłaty na datę złożenia wniosku. Apelujący podkreślając, że organ rentowy tak określonego obowiązku
nie wypełnił, podniósł jednocześnie, że istnienie należności składkowych za okres od 2009r. do 2013r. było i pozostaje nadal między stronami sporne, gdyż w dalszym ciągu toczy się postępowanie sądowe dotyczące ustalenia, że w wymienionym okresie wnioskodawca
nie podlegał ustawodawstwu polskiemu w zakresie ubezpieczenia społecznego.

W odpowiedzi na apelację organ rentowy wniósł o oddalenie apelacji
oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny ustalił i zważył, co następuje:

Przyjmując ustalenia poczynione przez Sąd pierwszej instancji, jako własne, uznał,
że apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Podkreślenia wymaga, iż ustawa abolicyjna wprowadziła dwuetapowe postępowanie dotyczące umarzania nieopłaconych składek, wskazując, iż w pierwszej kolejności Zakład Ubezpieczeń Społecznych wydaje, na podstawie art. 1 ust. 8 tej ustawy, decyzję określającą warunki umorzenia (tzw. decyzję warunkową), a następnie, na mocy art. 1 ust. 13, decyzję
o umorzeniu należności lub odmowie ich umorzenia (tzw. decyzję ostateczną).

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie była kwestia zasadności odmowy umorzenia w decyzji ostatecznej należności wnioskodawcy T. S. z tytułu składek:

- na ubezpieczenia społeczne za okres od listopada 2005r. do lutego 2009r. w łącznej kwocie 34.340,74 zł, w tym z tytułu składek w wysokości 19.830,74 zł i odsetek
w wysokości 14.510 zł;

- na ubezpieczenie zdrowotne za miesiąc styczeń 2009r. w łącznej kwocie 6,71 zł,
w tym z tytułu składek w wysokości 6,71 zł;

- na Fundusz Pracy za okres od listopada 2005r. do grudnia 2005r. oraz od lutego 2006r. do lutego 2009r. w łącznej kwocie 2.647,29 zł, w tym z tytułu składek w wysokości 1.540,29 zł i odsetek w wysokości 1.107 zł.

Odnosząc się do zarzutów apelacji, wskazać należy, iż w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych przedmiot rozpoznania sprawy sądowej wyznacza decyzja organu rentowego, od której wniesiono odwołanie. Sąd ubezpieczeń społecznych nie może
orzekać w przedmiocie, który nie był objęty decyzją organu rentowego. Zakresem kontroli odwoławczej w niniejszej sprawie objęta jest zatem decyzja organu rentowego
z 25 października 2016r. o odmowie umorzenia należności z tytułu składek. W konsekwencji, przedmiotem rozpoznania była kwestia oceny, czy w stanie faktycznym sprawy istniały podstawy do umorzenia należności z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne.

Wobec niezaskarżenia przez wnioskodawcę pierwotnej decyzji organu rentowego
z dnia 17 lipca 2014r. o warunkach umorzenia należności i przy jednoczesnym niespłaceniu należności niepodlegających umorzeniu (co stanowiło warunek podstawowy umorzenia),
nie można, zdaniem Sądu Apelacyjnego, skutecznie zakwestionować zaskarżonej decyzji
z 25 października 2016r. tylko z uwagi na niezrozumienie treści i skutków decyzji pierwotnej. Zapłata składek niepodlegających umorzeniu - co wynika wprost z przepisów ustawy „abolicyjnej” - była warunkiem umorzenia tych składek, które umorzeniu podlegają. Bezspornym jest, iż warunek ten został przytoczony wprost w punkcie II decyzji z dnia
17 lipca 2014r., zaś wnioskodawca nie uiścił niepodlegających umorzeniu składek
w 12-miesięcznym terminie, wyznaczonym pierwotną decyzją.

W tym miejscu - odnosząc się do zarzutów apelacji - podkreślić należy, iż zdaniem Sądu Apelacyjnego orzekającego w niniejszym składzie, przepisy ustawy abolicyjnej
nie nakładają na organ rentowy obowiązku przytoczenia w decyzji o warunkach umorzenia składek (decyzji warunkowej) informacji o wysokości składek niepodlegających umorzeniu,
a których zapłata jest warunkiem umorzenia. Gdyby bowiem zamiarem ustawodawcy było zobligowanie organu rentowego do wskazania w decyzji o warunkach umorzenia należności niepodlegających umorzeniu, jako wypełnienie warunku umorzenia należności podlegających takiemu umorzeniu, to takie dookreślenie zamiaru znalazłoby się wprost w ustawie. Tymczasem, z brzmienia art. 1 ust. 10 ustawy abolicyjnej wynika, że warunkiem umorzenia należności z tytułu składek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe i wypadkowe, zdrowotne
i Fundusz Pracy z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności, jest nieposiadanie na dzień wydania decyzji o umorzeniu - posiadającego własna dynamikę - zadłużenia składkowego, ocenianego po upływie roku od wydania decyzji pierwotnej (o warunkach umorzenia).

Co więcej, w realiach niniejszej sprawy należy zwrócić uwagę, że organ rentowy
w piśmie z dnia 25 marca 2015r. wyjaśnił, że ubezpieczony może zwrócić się z wnioskiem
w sprawie podania wysokości należności podlegającej zapłacie.

Wnioskodawca opisanej wyżej możliwości nie wykorzystał.

W tym miejscu przypomnieć trzeba, iż składki niepodlegające umorzeniu stanowią składki obciążające beneficjenta ustawy abolicyjnej, jako płatnika. Ich wysokość każdej osobie prowadzącej działalność gospodarczą (płatnikowi składek) powinna być znana. Otóż bowiem, w nawiązaniu obowiązku uiszczania danin publicznych, w tym składkowych (oznaczonego w art. 84 Konstytucji RP), stwierdzić należy, iż do zadań z zakresu ubezpieczenia emerytalnego, realizowanych przez płatników w ramach stosunku ubezpieczającego, należy zgłaszanie do ubezpieczeń społecznych każdej osoby objętej obowiązkowo ubezpieczeniem emerytalnym, sporządzanie imiennych raportów miesięcznych dotyczących ubezpieczonych oraz obliczanie, rozliczanie, częściowe finansowanie
i przekazywanie składek do ZUS. Wskazać przy tym trzeba, iż przepis art. 46 ust. 1 ustawy
z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. nr 137,
poz. 887 ze zm.) nakłada na płatnika składek obowiązek obliczania, rozliczania i opłacania należnych składek za każdy miesiąc kalendarzowy, według zasad wynikających z przepisów tej ustawy. Opisany wyżej obowiązek ma bezwzględny charakter, co oznacza, iż jeżeli
przy poborze składek na ubezpieczenie społeczne dojdzie do naruszenia obowiązujących przepisów także przez organ dokonujący takiego poboru, to organ ten nie ma podstaw prawnych do stosowania jakichkolwiek ulg z tego tytułu w stosunku do płatnika składek
(por. wyrok SA w Warszawie z dnia 27 marca 2008r., III AUa 172/08). Jednocześnie należy wskazać, że Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 6 sierpnia 2008r. (II BU 42/07) słusznie stwierdził, że podmioty zobowiązane do opłacania składek na ubezpieczenia zdrowotne powinny bez uprzedniego wezwania i bez potrzeby wydawania decyzji, opłacać i rozliczać składki na to ubezpieczenie za każdy miesiąc kalendarzowy w trybie i na zasadach
oraz w terminie przewidzianym dla składek na ubezpieczenia społeczne.

Nawet zakładając, iż sprawa ewentualnych należności składkowych za okres od marca 2009r. do września 2013r. nie została jeszcze rozstrzygnięta prawomocnym wyrokiem sądu
i nie powinna rzutować na ocenę stanu zaległości składkowych T. S., to podnieść należy, iż organ rentowy wykazał, a wnioskodawca skutecznie nie zanegował, iż według stanu na dzień 26 sierpnia 2015r., na koncie T. S. (jako płatnika) figurowały należności niepodlegające umorzeniu za okres od 1 stycznia 1999r. z tytułu: składek
na Fundusz Ubezpieczeń Społecznych za październik 2006r. oraz na Fundusz Pracy za lipiec
i sierpień 2005r., czerwiec 2006r. i października 2006r.

Tak więc, wobec istnienia zaległości składkowych niepodlegających umorzeniu, wnioskodawca - płatnik składek, nie dochował należytej staranności, gdyż wielkość zadłużenia składkowego powinna być mu znana. Tylko na marginesie należy dodać,
że wnioskodawca nie wykorzystał wskazanej przez organ rentowy możliwości uzyskania takiej wiedzy w prosty i jednoznaczny sposób, poprzez zasięgnięcie takiej informacji
w organie rentowym.

Inaczej mówiąc, jeśli przyjąć, że skarżący istotnie nie mógł wypełnić warunku spłaty należności niepodlegających umorzeniu w zakreślonym terminie, wobec braku wiedzy
co do ich wysokości, to powinien w ciągu 12 miesięcy od doręczenia decyzji z dnia 17 lipca 2014r. podjąć starania w celu uzyskania od organu rentowego wiedzy o wysokości należności, koniecznych do spłacenia w celu uzyskania skutku w postaci umorzenia zaległości.

Próba wzruszenia decyzji odmawiającej umorzenia należności przy braku
spłaty zobowiązań w 12-miesięcznym terminie zakreślonym w decyzji warunkowej,
jest nadużyciem z punktu widzenia istoty i celu ustawy „abolicyjnej” (pomijając nawet kwestię dopuszczalności wzruszenia prawomocnej decyzji określającej warunki umorzenia należności składkowych). Ustawa ta skierowana była do osób, które popadły w latach
1999-2009 w „spiralę zadłużenia”, która uniemożliwiła im spłatę zobowiązań składkowych.
Z jednej strony - stworzyła ona warunki do wyjścia dłużników z sytuacji obiektywnie dla nich krytycznej, jaką jest stale powiększające się zadłużenie o zobowiązania akcesoryjne,
a z drugiej strony - należy mieć na uwadze, że odbywa się to kosztem rezygnacji ze składek należnych z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej. Ostatecznie będzie to miało wpływ na wysokość świadczeń z ubezpieczenia społecznego wnioskodawcy,
czy nawet samo prawo do świadczeń. Skala skutków ustawy zarówno dla samego budżetu Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, jak też stabilności ubezpieczeń i sytuacji samych ubezpieczonych, jest bardzo szeroka i wielowątkowa. Stąd też, incydentalność ustawy wyrażała się w stosunkowo krótkim okresie obowiązywania jej skutków.

Przepisy ustawy wchodzącej w życie z dniem 15 stycznia 2013r. przewidywały
24-miesięczny termin do składania wniosków o umorzenie należności na podstawie jej przepisów. Uwzględniając określony w art. 1 ust. 11 12-miesięczny termin
do spłacenia należności niepodlegających umorzeniu od uprawomocnienia się decyzji określającej warunki umorzenia, następowało sukcesywne wygaszanie możliwości
umarzania składek na podstawie ustawy.

Zatem, niedokonanie przez wnioskodawcę całkowitej spłaty należności niepodlegających umorzeniu (niezależnie od ich ostatecznej wysokości) w terminie
12 miesięcy od dnia uprawomocnienia się decyzji wydanej na podstawie art. 1 ust. 8 ustawy abolicyjnej, skutkuje uznaniem końcowej decyzji organu rentowego odmawiającej umorzenia należności, wydanej w trybie art. 1 ust. 13 pkt 2 ustawy abolicyjnej - za prawidłową.

Konkludując, Sąd drugiej instancji uznał apelację za bezzasadną i na mocy
art. 385 k.p.c., orzekł o jej oddaleniu.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzekł na zasadzie art. 98 k.p.c. i § 10 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015r.
w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015r., poz. 1804).

/-/SSA J.Pietrzak /-/SSA M.Procek /-/SSA M.Żurecki
Sędzia Przewodniczący Sędzia

JR