Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 marca 2018 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Teresa Kołeczko - Wacławik

Protokolant Aldona Kocięcka

po rozpoznaniu w dniu 8 marca 2018 r. w Gliwicach na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki Akcyjnej w K.

przeciwko (...) Spółce Jawnej - Hurtowni (...) i M. F. w R. i H. F.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanych

od wyroku Sądu Rejonowego w Rybniku

z dnia 7 marca 2017 r., sygn. akt VI GC 64/15

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanych solidarnie na rzecz powoda 135 zł (sto trzydzieści pięć złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

SSO Teresa Kołeczko - Wacławik

Sygn. akt III Ca 1840/17

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z 7 marca 2017r. Sąd Rejonowy zasądził solidarnie od T. s.j. - Hurtowni (...) i M. F. w R. oraz H. F. na rzecz (...) S.A. w K. 1107,46 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 26 czerwca 2014r. z tym zastrzeżeniem, że egzekucja z majątku pozwanej H. F. może być prowadzona w przypadku, gdy egzekucja z majątku spółki okaże się bezskuteczna (pkt 1) i orzekł o kosztach postępowania (pkt 2).

Sąd Rejonowy ustalił, że pozwana spółka (...) s.j. - Hurtownia (...) i M. F. w R. zawarła w dniu 21 czerwca 2009 r. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych z firmą (...) S.A. na czas nieokreślony. Pierwotny wierzyciel za korzystanie z usług wystawił 3 faktury wraz z rozliczeniem konta. Faktura z dnia 26 listopada 2011 r. opiewała na kwotę 450,77 zł, a z rozliczenia konta wynikało, że w dniu 31 października 2011 r. odnotowano wpłatę na kwotę 102,75 zł. Faktura z dnia 28 grudnia 2011 r. opiewała na kwotę 285,18 zł, a z rozliczenia konta wynikało, że w dniu 25 listopada 2011 r. odnotowano wpłatę na kwotę 107,94 zł. Faktura z dnia 26 stycznia 2012 r. opiewała na kwotę 100,26 zł, a z rozliczenia konta wynikało, że saldo konta po wystawieniu bieżącego rachunku wynosiło łącznie 836,21 zł. Powódka nabyła w drodze cesji wierzytelności, roszczenie objęte pozwem od poprzedniego wierzyciela. Bezspornie pozwana spółka nie prowadzi obecnie działalności gospodarczej, ale nie została wykreślona z Krajowego Rejestru Sądowego. Pozwana H. F. jest wspólnikiem (...) spółki jawnej - Hurtownia (...) i M. F. z siedzibą w R.. Powódka wystawiła wezwanie do zapłaty zaadresowane na adres spółki, przy czym nie przedłożyła dowodu doręczenia tego pisma. Wskazał sąd, że powódka nie wykazała, aby faktycznie doręczyła pozwanej stronie wezwanie do zapłaty, przy czym źródłem zobowiązania były faktury wystawione przez poprzedniego wierzyciela, a nie samo wezwanie. Sąd nie znalazł podstaw aby kwestionować okres na jaki umowę zawarto. Również pozwana nie przedłożyła dowodu wypowiedzenia przedmiotowej umowy, czy też dokumentów świadczących o spełnieniu świadczenia. Sąd również wziął pod uwagę, że choć zgodnie z twierdzeniami pozwanej umowa z 21 czerwca 2009 r. miała zostać zawarta wyłącznie na okres 2 lat, to jednak jeszcze w październiku i listopadzie 2011 r. operator telefoniczny odnotował wpłaty ze strony pozwanej z tytułu przedmiotowej umowy.

W tych okolicznościach uznał sąd powództwo za usprawiedliwione w świetle art. 56 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. z 2004 r., Nr 171, poz. 1800 ze zm. - w brzmieniu obowiązującym w chwili zawarcia umowy). Podniósł, że pierwotny wierzyciel świadczył na rzecz pozwanej spółki usługi telekomunikacyjne, za które wystawił wymienione faktury, gdzie naliczano opłaty za abonament oraz wykonane połączenia telefoniczne i do tego rodzaju umów nie mają zastosowania przepisy o zleceniu zgodnie z art. 750 k.c. (tak SN w uchwale z dnia 7 maja 2009 r., sygn. akt III CZP 20/09, Legalis 127682). Ocenił sąd - biorąc za podstawę okres nieoznaczony trwania umowy i nie wykazanie przez stronę pozwaną, aby uchyliła się od skutków prawnych ewentualnego błędu i brak wypowiedzenia umowy po okresie 2 lat - że istniało pomiędzy stronami procesu prawnie wiążące źródło roszczenia. Z tego względu wobec aktywnego korzystania przez pozwaną spółkę z konta abonenckiego, zaistniał obowiązek uiszczenia stosownych opłat na rzecz operatora telekomunikacyjnego. Wysokość oraz sposób naliczenia opłat nie był kwestionowany przez strony, stąd sąd uwzględnił powództwo w całości. Zgłoszony zarzut przedawnienia uznano za nieuzasadniony wobec treści art. 118 kc. Przedmiotowy pozew został wniesiony w dniu 26 czerwca 2014 r. w elektronicznym postępowaniu upominawczym do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie, czyli w tej dacie doszło do przerwania biegu przedawnienia. Mając na uwadze terminy wymagalności poszczególnych faktur -13.12.2011r., 12.01.2012r., 10.02.2012r. ocenił, że nie doszło do przedawnienia roszczenia objętego pozwem. Natomiast odpowiedzialności pozwanej H. F. upatrywał sąd w treści art. 22 § 2 k.s.h. oraz art. 31 k.s.h. Jednocześnie przez wzgląd na treść art. 31 k.s.h. zastrzeżono w treści orzeczenia, iż egzekucja z majątku wspólnika H. F. może być prowadzona w przypadku, gdy egzekucja z majątku pozwanej spółki okaże się bezskuteczna. Odsetki zasądzono w oparciu o treść art. 481 k.c. O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c.

W apelacji strona pozwana w imieniu spółki oraz własnym zaskarżyła wyrok w całości. Wskazywała, że umowę na usługi telekomunikacyjne podpisała z operatorem PLUS w dniu 21 czerwca 2009r. na 2 lata do 20 czerwca 2011r. i te ustalenia były niezbędną podstawą do wyliczenia wysokości miesięcznego abonamentu. Okres obowiązywania umowy musiał być jednoznaczny i czytelny ponieważ długość tego okresu stanowiła podstawę do ustalenia wysokości miesięcznego abonamentu. Podniosła, że umowy nie przedłużała z operatorem, a faktem jest, że umowa to zgodna wola obu stron, nie zna przepisu, który zmusiłby stronę do podpisania nowej umowy lub jej przedłużenia bez zgody i pisemnego wyrażenia woli do dalszej współpracy. Zarzuciła, że z osobą podpisującą umowę w Punkcie sprzedaży w R. przy ulicy (...) doskonale pamięta, iż ustalała termin obowiązywania tej umowy na okres 2 lat; w czasie ustalania jej warunków informowała, że działalność spółki jest zawieszona wobec czego na umowie jest pieczątka imienna, dodatkowo umowa potwierdza, iż adresem do korespondencji był adres zamieszkania przy ul. (...) w R., (...), zaś adresem działalności spółki była ul. (...) w R., 44-270. Dalej podniosła, że na dołączonych do pozwu wydrukach faktur na każdej z nich jest podany adres działalności (wtedy już niedziałającej w tym miejscu) jako ul. (...), (...)-(...) R.. W uzasadnieniu wskazała, że nie uwzględniono wszystkich dowodów w sprawie, zaś uregulowania ustawowe są ważniejsze niż umowne (k. 190). Opisując stan sprawy wskazywała na przedłożone przez siebie dowody i oświadczenia o uregulowaniu wszystkich ciążących zobowiązań powstałych w związku z prowadzeniem działalności, zarzucała stronniczość sądu. Podniosła, że nie otrzymała wezwania do zapłaty i kwestionowała jego wartość dowodową (k. 191). Zarzucała niezasadne oddalenie wniosku o zobowiązanie pełnomocnika powoda do dostarczenia dowodu doręczenia wezwania do zapłaty. Argumentowała, że powód winien udowodnić, iż pozwana zalega z płatnościami.

W piśmie stanowiącym uzupełnienie apelacji potrzymała wskazane wyżej zarzuty, w szczególności zarzut braku wezwania do zapłaty. Podnosiła, iż sąd wydał dwa wyroki.

W odpowiedzi na apelację powódka wnosiła o jej oddalenie w całości i zasądzenie kosztów postępowania odwoławczego wedle norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanej nie jest zasadna.

W rozpoznawanej sprawie powód domagał się od pozwanej zapłaty kwoty 1107,46 zł, w związku z nabyciem w drodze przelewu od (...) sp. z o.o. w W. wierzytelności z tytułu umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych z dnia 21 czerwca 2009r. objętych wystawionymi na jej podstawie fakturami VAT. Roszczenie powoda dotyczy, więc spełnienia świadczenia z umowy, która to sprawa na podstawie art. 505 ¹ pkt 1 k.p.c. należy do zakresu postępowania uproszczonego, jeżeli wartość przedmiotu sporu nie przekracza dziesięciu tysięcy złotych.

Ten szczególny rodzaj postępowania służyć ma przyspieszeniu procedowania, tak aby sprawy drobne rozpoznawane były sprawnie i bez zbędnej zwłoki, także wynikającej z aktywności procesowej stron. Uchybienia w tym zakresie obciążają stronę która się ich dopuściła, a rozwiązania wprowadzone w tym zakresie przez ustawodawcę nakładają na strony postępowania uproszczonego szczególne obowiązki (por. uchwała SN z dnia 30 maja 2001 r., III CZP 19/01, OSNC 2001, nr 12, poz. 170).

Sąd Okręgowy na podstawie art. 505 ¹⁰ § 1 i § 2 k.p.c. orzekł na posiedzeniu jawnym w składzie jednego sędziego. Zaznaczyć także należy, że w postępowaniu uproszczonym zgodnie z art. 505 ⁹ § 1 ¹ k.p.c. apelację można oprzeć tylko na zarzutach naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, bądź naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć wpływ na wynik sprawy. Natomiast w myśl art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

W ramach kontroli instancyjnej oceny prawidłowości zaskarżonego orzeczenia sądu I instancji należało zatem dokonać we wskazanym zakresie.

Ustalony przez sąd stan faktyczny został przyjęty przez sąd odwoławczy za własny, bowiem wyprowadzony on został z dowodów, których ocena odpowiada wszelkim wskazaniom z art. 233 § 1 k.p.c. Sąd I instancji uwzględnił wszystkie przeprowadzone w toku postępowania dowody, wyciągnął z nich wnioski logicznie poprawne oraz zgodne z prawem. Strona apelująca nie wykazała, by fakty istotne dla rozstrzygnięcia zostały ustalone wbrew temu, co wynika z przeprowadzonych dowodów lub też, by przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów była nieprawidłowa. Z materiału dowodowego wynika, że pomiędzy stronami zawarta została umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych na czas nieoznaczony (umowa k. 126 akt sprawy). Poprzednik prawny powoda wystawił faktury za świadczone usługi, do faktur dołączył szczegółowe rozliczenia usług, wskazując ich rodzaj i zakres, z podaniem jednostkowych kwot za poszczególne usługi. Dowody te, wykazujące fakty istotne dla sprawy, były wystarczające do przyjęcia, iż strony łączyła umowa, pozwana korzystała z usług telekomunikacyjnych, co skutkowało obciążeniem jej opłatami za świadczenie tych usług w wysokości wynikającej z faktur.

Apelująca poza twierdzeniami co do nieprawidłowości stanowiska Sądu Rejonowego żadnych okoliczności mogących prawidłowość tę podważyć nie wskazała. Podkreślić należy, iż stanowisko swoje w zakresie zawartej pomiędzy stronami umowy oparła na spełnieniu świadczenia – uregulowaniu faktur. Tymczasem jest to jedynie jej oświadczenie i nie można na tej podstawie czynić ustalenia, że należności dochodzone w niniejszym postępowaniu są uregulowane, a umowa w okresie dochodzonym pozwem nie wiązała stron. Stanowisko takie powieliła w postępowaniu odwoławczym. Obowiązkiem pozwanej było przedstawienie wiarygodnych dowodów na poparcie swoich twierdzeń w tym zakresie. Zagadnienie to w sposób istotny wiąże się z rozkładem ciężaru dowodu w niniejszej sprawie (art. 6 k.c.). Pozwana nie kwestionowała bowiem, że w okresie objętym żądaniem pozwu usługi telekomunikacyjne na jej rzecz były świadczone (mogła wykonywać połączenia oraz je odbierać). Co więcej prezentowane przez nią stanowisko jest niezrozumiałe w świetle pozostałych dowodów, bowiem w październiku i listopadzie 2011r. zostały odnotowane wpłaty dokonane przez skarżącą na rzecz usługodawcy. Wbrew jej stanowisku treść przedstawionej umowy, na co trafnie zwrócił uwagę sąd I instancji, podważa wiarygodność pozwanej wskazującej na 2-letni czas jej obowiązywania. W okolicznościach niniejszej sprawy nie mają ponadto znaczenia dla rozstrzygnięcia sporu zarzuty wskazujące na rozbieżne adresy działalności spółki.

W tym świetle nie był sporny fakt związania umową oraz korzystania przez pozwaną z usług telekomunikacyjnych, a zarzuty koncentrujące się na treści umowy i najdalej idący zarzut zmierzający do zwolnienia się z zobowiązania nie zostały udowodnione. Sam brak dowodu doręczenia wezwania do zapłaty nie jest zatem przesądzający biorąc pod uwagę wszystkie bezsporne okoliczności sprawy. Przedłożone faktury stanowią ponadto dowód prywatny, uznawany za jeden z dowodów, w oparciu o który sąd może z uwzględnieniem innych dowodów ustalić treść stosunku prawnego łączącego strony i jego wysokość.

Reasumując, sąd I instancji prawidłowo ocenił zebrany w sprawie materiał dowodowy. Właściwie w szczególności ocenił rozkład ciężaru dowodu wskazując iż powódka wykazała istnienie swojej wierzytelności, a pozwana nie wykazała iż przysługuje jej skuteczne roszczenie zwalniające z tytułu zapłaty. Przekonując o zasadności żądania pozwu prawidłowo powołano się na regulację art. 56 ustawy z dnia z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne. Ze względu na solidarny charakter zobowiązań wspólnika wobec spółki zasadnie sąd uwzględnił powództwo wobec dwóch podmiotów na zasadzie art. 22 § 2 k.s.h.

Mając powyższe na uwadze, ponieważ wyrok Sądu Rejonowego jest prawidłowy, apelacja jako bezzasadna została oddalona na podstawie art. 385 k.p.c. w z art. 505 ¹² k.p.c. Nadto, sąd orzekł o kosztach postępowania na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c oraz § 2 pkt 2 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 1804).

SSO Teresa Kołeczko-Wacławik