Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 grudnia 2017 roku

Sąd Okręgowy w Elblągu Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Dorota Zientara

Protokolant: sekretarz sądowy Joanna Michaliszyn

po rozpoznaniu w dniu 28 grudnia 2017 r. w Elblągu

na rozprawie

sprawy z powództwa S. G.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W. i Polskiemu Biuru Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w W.

o zapłatę i ustalenie

1.  zasądza od pozwanego (...) w W. na rzecz powoda S. G. kwotę 50.000 zł /pięćdziesiąt tysięcy złotych/ z ustawowymi odsetkami od dnia 6 października 2016 r. do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego (...) w W. na rzecz powoda kwotę 13.885,56 zł /trzynaście tysięcy osiemset osiemdziesiąt pięć złotych pięćdziesiąt sześć groszy/ z ustawowymi odsetkami od dnia 6 października 2016 r. do dnia zapłaty;

3.  zasądza od pozwanego (...) w W. na rzecz powoda kwotę 771 zł /siedemset siedemdziesiąt jeden złotych/ z ustawowymi odsetkami od dnia 24 listopada 2016 r. do dnia zapłaty;

4.  zasądza od pozwanego (...) w W. na rzecz powoda kwotę 485 zł /czterysta osiemdziesiąt pięć złotych/ z ustawowymi odsetkami od dnia 19 grudnia 2017 r. do dnia zapłaty;

5.  zasądza od pozwanego (...) w W. na rzecz powoda kwotę 2.360,40 zł /dwa tysiące trzysta sześćdziesiąt złotych czterdzieści groszy/ z ustawowymi odsetkami od dnia 6 października 2016 r. do dnia zapłaty;

6.  zasądza od pozwanego (...) w W. na rzecz powoda kwotę 32.615,01 zł /trzydzieści dwa tysiące sześćset piętnaście złotych jeden grosz/ z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 3.837,06 zł od dnia 6 października 2016 r. oraz od kwot po 1.918,53 zł od 11 dnia każdego miesiąca za okres od 1 października 2016 r. do 31 grudnia 2017 r., do dnia zapłaty;

7.  zasądza od pozwanego (...) w W. na rzecz powoda kwotę 1.918,53 zł /jeden tysiąc dziewięćset osiemnaście złotych pięćdziesiąt trzy grosze/ miesięcznie tytułem renty, płatnej poczynając od stycznia 2018 r. do dnia 10 każdego kolejnego miesiąca, z ustawowymi odsetkami na wypadek uchybienia terminu płatności;

8.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

9.  zasądza od pozwanego (...) w W. na rzecz powoda kwotę 10.548,20 zł /dziesięć tysięcy pięćset czterdzieści osiem złotych dwadzieścia groszy/ tytułem zwrotu kosztów procesu;

10.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. kwotę 7.200 zł /siedem tysięcy dwieście złotych/ tytułem zwrotu kosztów procesu;

11.  nakazuje ściągnąć od pozwanego (...) w W. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Elblągu kwotę 3.101,80 zł /trzy tysiące sto jeden złotych osiemdziesiąt groszy/ tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

I C 243/16

UZASADNIENIE

Powód S. G. domagał się zasądzenia od pozwanego (...) S.A. w W. kwot:

- 50.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 1 stycznia 2016 r., tytułem zadośćuczynienia,

- 13.885,56 zł ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu tytułem zwrotu kosztów leczenia i dojazdów,

- 1.918,53 zł tytułem renty, płatnej miesięcznie do dnia 10 każdego miesiąca, poczynając od 1 marca 2016 r.

Ponadto zażądał ustalenia, że pozwany będzie ponosił odpowiedzialność za skutki wypadku mogące wystąpić w przyszłości oraz zasądzenia na jego rzecz kosztów procesu według norm prawem przepisanych, obejmujących koszty zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, że w dniu 22 sierpnia 2015 r. uległ wypadkowi komunikacyjnemu, w trakcie którego doznał obrażeń. Mimo leczenia i rehabilitacji nadal jest niepełnosprawny, nie jest w stanie podjąć pracy. Powód argumentował, że wprawdzie przed wypadkiem był emerytem, dodatkowo jednak pracował uzyskując z tego tytułu dochody w kwocie 1.918,53 zł miesięcznie netto. Miał możliwość zmiany zatrudnienia, co wpłynęłoby na wzrost zarobków. Poniósł koszty leczenia i dojazdów w kwocie 13.885,56 zł. Sprawca wypadku, skazany został prawomocnym wyrokiem karnym.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu według norm prawem przepisanych. Zarzucił, że nie ponosi odpowiedzialności za skutki wypadku, któremu uległ powód w dniu 22 sierpnia 2015 r. Wypłacił wprawdzie powodowi kwotę 50.000 zł tytułem zadośćuczynienia, kwotę 674,56 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia, 495,36 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdu oraz kwotę 7.230,25 zł tytułem zwrotu utraconego dochodu, działał jednak jako korespondent niemieckiego towarzystwa (...). W konsekwencji pozwanym winno być (...) w W., o czym powód został pouczony w trakcie postępowania likwidacyjnego.

Z ostrożności procesowej wskazał, że wypłacone kwoty są odpowiednie do zakresu doznanych przez powoda cierpień i krzywd oraz poniesionej szkody majątkowej.

Postanowieniem z dnia 28 września 2016 r., na skutek wniosku powoda, wezwano do udziału w sprawie w charakterze pozwanego (...) w W..

Wezwany do udziału w sprawie wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu. Argumentował, że kwota wypłacona powodowi w postępowaniu likwidacyjnym przez pozwane towarzystwo ubezpieczeń w całości zaspokaja jego uzasadnione roszczenia.

W toku procesu powód zmodyfikował roszczenie żądając ostatecznie zasądzenia od pozwanego (...) w W. kwot:

- 50.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 1 stycznia 2016 r. tytułem zadośćuczynienia,

- po 472,08 zł za okres 1 marca do 31 lipca 2016 r. z ustawowymi odsetkami tytułem zwrotu utraconego wynagrodzenia,

- 13.885,56 zł ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu tytułem zwrotu kosztów leczenia i dojazdów,

- 771 zł z ustawowymi odsetkami, liczonymi od 14 dnia po doręczeniu pozwanemu pisma z dnia 8 listopada 2016 r., tytułem zwrotu kosztów leczenia i zakupu wkładek ortopedycznych,

- 485 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pisma z dnia 8 grudnia 2017 r. tytułem zwrotu kosztów badania zleconego przez biegłego,

- 1.918,53 zł tytułem renty, płatnej miesięcznie do dnia 10 każdego miesiąca, poczynając od 1 sierpnia 2016 r.

W piśmie z dnia 8 grudnia 2017 r. oświadczył, że cofa roszczenie w stosunku do (...) S.A. w W. i wniósł o nieobciążanie go kosztami procesu na rzecz tego pozwanego, z uwagi na błędne pouczenie o możliwości dochodzenia roszczeń od tego podmiotu w postępowaniu likwidacyjnym. Pozwany nie wyraził zgody na cofnięcie pozwu i podtrzymał żądanie zasądzenia kosztów procesu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 22 sierpnia 2015 r. w D., na ul. (...) nieumyślnie spowodował wypadek w ruchu lądowym poprzez umyślne naruszenie zasad bezpieczeństwa, w ten sposób, że kierując samochodem osobowym marki A. (...), podczas pokonywania łuku w prawo, przekroczył dozwoloną prędkość o około 40 km/h, co skutkowało wyniesieniem pojazdu poza oś jezdni na przeciwbieżny pas ruchu, gdzie przednim lewym narożem uderzył w przód poruszającego się z przeciwnego kierunku, prawidłowo jadącego samochodu dostawczego marki K. (...) o nr rej. (...), w wyniku czego S. G. kierujący samochodem dostawczym odniósł obrażenia ciała w postaci wielodłamowego złamania trzonu kości udowej lewej z przemieszczeniem odłamów, złamania kostki przyśrodkowej podudzia lewego, złamania kości piętowej sześciennej klinowatej większej, łódkowatej z podwichnięciem, złamania podstawy II kości śródstopia przyśrodkowego kości udowej prawej, rany tłuczonej okolicy dystalnej i przyśrodkowej uda prawego oraz bliższej podudzia prawego, które to obrażenia naruszyły prawidłowe funkcjonowanie organów jego ciała na okres dłuższy niż 7 dni w rozumieniu art. 157 § 1 kk. Prawomocnym wyrokiem z dnia 12 lutego 2016 r. Sąd Rejonowy w Ostródzie uznał K. N. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 177 § 2 k.k. i wymierzył jemu karę 1 roku pozbawienia wolności oraz grzywnę w kwocie 300 zł. Wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 3 lat tytułem próby, na podstawie art. 47 § 3 kk orzekł wobec oskarżonego środek kompensacyjny w postaci nawiązki na rzecz pokrzywdzonego w kwocie 10.000 zł.

Sprawca wypadku korzystał z ochrony ubezpieczeniowej udzielanej przez niemieckie towarzystwo (...).

(dowód: wyrok Sądu Rejonowego w Ostródzie z dnia 12 lutego 2016 r., II K (...), k. 34)

Bezpośrednio po wypadku powód hospitalizowany był w (...) Zespole (...) w O. w oddziale urazowo-ortopedycznym, gdzie podjęto leczenie operacyjne. W szpitalu powód przebywał w okresie od 22 sierpnia do 7 września 2015 r. następnie korzystał z pomocy medycznej w systemie ambulatoryjnym, w związku z czym dojeżdżał do przychodni w O.. W październiku w warunkach szpitalnych usunięto powodowi zespolenie kości stopy.

Dotychczas nie usunięto powodowi pozostałych metalowych zespoleń kończyny.

(dowód: dokumentacja medyczna k. 85 akt II K (...) Sądu Rejonowego w Ostródzie, historia choroby k. 20 - 22)

W okresie od 18 do 29 kwietnia 2016 r. powód rehabilitowany był w Centrum (...) w O..

(dowód: dokumentacja k. 12-13)

Orzeczeniem z dnia 28 listopada 2016 r. zaliczono powoda do grupy osób z umiarkowaną niepełnosprawnością na okres do 30 listopada 2017 r.

(dokumentacja: orzeczenie k. 214)

W toku postępowania dopuszczono dowód z opinii biegłych z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii R. P. oraz z zakresu psychiatrii – J. M..

Biegły z zakresu ortopedii rozpoznał u powoda wygojone, leczone operacyjnie wieloodłamowe złamanie trzonu kości udowej lewej, niestabilność przednio przyśrodkową lewego kolana I ^o/II ^o ,wygojone złamanie kłykcia przyśrodkowego kości udowej prawej z powstaniem zespołu rzepkowo – udowego, złamanie kostki przyśrodkowej podudzia lewego, przebyte złamanie kości stępu lewej stopy – kości piętowej sześciennej, klinowatej większej, łódkowatej z podwichnięciem, złamanie podstawy II kości śródstopia lewego, złamanie paliczka dystalnego palca I lewej stopy. Trwały uszczerbek na zdrowiu powoda ustalił na 41 %. Wskazał, że opisane obrażenia powodują ograniczenia w zakresie lokomocji, uprawiania sportu, głównie biegania, sportów walki, utrudnienia w chodzeniu zwłaszcza po schodach, na większe odległości, problem z obsługą dużych samochodów.

Powód nie jest w stanie zdać testów sprawnościowych w wojsku. Jest to spowodowane obrażeniami lewego stępu i stawu skokowego, w mniejszym stopniu niestabilnością lewego stawu kolanowego. W odległej przyszłości mogą pogłębić się zmiany zwyrodnieniowe lewego stawu skokowego, nie można jednak obecnie przewidzieć, czy i na ile mogą one pogorszyć funkcję stawu. Pozostałe skutki obrażeń mają charakter utrwalony, stabilny. Nie rokuje się ujawnienia innych następstw wypadku w narządach ruchu w przyszłości. Rokowania co do odzyskania pełnej sprawności lewego stawu skokowego są niepomyślne. Obecnie wskazana jest dalsza rehabilitacja lewej kończyny dolnej. Biegły zasugerował potrzebę przeprowadzenia badań MR lewego kolana w celu dokładniejszej diagnozy uszkodzeń stawu kolanowego i sposobu ich leczenia.

Zdaniem biegłego od czasu wypadku powód jest niezdolny do zawodowego prowadzenia pojazdów mechanicznych. Spowodowane jest to obecnie dysfunkcją lewego stawu skokowego i stopy, powodującą istotne ograniczania w zakresie długotrwałego pozostawania w pozycji wymuszonej, a także ograniczenia w zakresie obsługi samochodów ciężarowych. Stanowisko pracy „przystosowane” z uwagi na stan zdrowia powoda, to stanowisko pracy z wyeliminowaniem przewagi pozycji stojącej, chodzenia, i dużego zaangażowania kończyn dolnych. Stan narządów ruchu nie upośledza możliwości powoda w zakresie wykonywania pracy biurowej. Zdaniem biegłego, niezdolność powoda do wykonywania pracy w zawodzie kierowcy będzie trwała jeszcze co najemnej przez okres 12 miesięcy.

(dowód: opinia biegłego k. 244 – 247, opinie uzupełaniające k. 307, k. 398 -399, 412, 413)

Biegły z zakresu psychiatrii stwierdził u powoda zaburzenia adaptacyjne, będące konsekwencją wypadku, trwały uszczerbek na zdrowiu określił na 5%.

(dowód: opinia biegłego k. 351 – 356)

W okresie od 19 października 2015 r. do 29 marca 2016 r. powód korzystał z terapii psychologicznej. Z tego tytułu poniósł wydatki w kwocie 7.500 zł.

Sesje psychoterapeutyczne odbywały się w O.. Z tytułu dojazdów powód poniósł koszty w kwocie 5.181,96 zł.

Wizyty kontrolne i rehabilitacja wiązały się z koniecznością dojazdu do O., z tego tytułu powód poniósł wydatki na kwotę 1.203,60 zł.

(dowód: rachunki k. 6 – 9, dokumentacja k. 173 – 176, 12 -13)

S. G. z wykształcenia jest kierowcą, posiada prawo jazdy kat. A, B, T, C, C+E, D, D+E, jest instruktorem nauki jazdy kat. B, C, i C+E, ratownikiem drogowym trzeciego stopnia, dysponuje uprawnieniami do prowadzenia wózków widłowych, ukończył kurs hds. W miejscu zamieszkania powoda nie ma stanowisk pracy o charakterze chronionym.

W dacie wypadku powód zatrudniony był jako kierowca samochodów ciężarowych za średnim uposażeniem miesięcznym w kwocie 1.918,53 zł. Z pracodawcą łączyła go umowa o pracę na czas określony od dnia 1 sierpnia 2014 r. do dnia 31 lipca 2016 r. stosunek pracy ustał z dniem 19 lutego 2016 r. z uwagi na niezdolność powoda do podjęcia pracy, będącą wynikiem obrażeń doznanych na skutek wypadku.

(dowód: akta szkody, płyta k. 93)

Do 19 lutego 2016 r. powód otrzymywał zasiłek chorobowy. Za okres od 20 lutego 2016 r. do 31 lipca 2016 r. pozwany wypłacił powodowi kwotę 7.230,25 zł tytułem utraconego dochodu. Gdyby powód kontynuował zatrudnienie, w tym samym okresie uzyskałby kwotę 10.232,60 zł tytułem wynagrodzenia netto.

(dowód zaświadczenie ZUS k. 193 akt, zaświadczenie o wysokości dochodu netto, akta szkody, płyta k. 93)

Na skutek obrażeń doznanych w trakcie wypadku powód nie może biegać, dłużej chodzić, stać, uprawiać sporów, wykonywać różnych prac domowych związanych z obciążeniem kończyny. Unika pływania, bo krępują go blizny, będące konsekwencją leczenia po wypadku. Pogorszył się także stan psychiczny powoda, nie może się on pogodzić z ograniczeniami, jakie dotknęły go w związku z niepełnosprawnością. Powód ćwiczy w domu, realizując w ten sposób zalecenia rehabilitacyjne.

(dowód: zaświadczenie k. 301, zeznania powoda k. 406v – 407v, elektroniczny zapis przebiegu rozprawy k. 409, zeznania M. G. k. 216v - 217v, K. D. k. 217v – 218, elektroniczny zapis przebiegu rozprawy k. 220)

Powód zgłosił szkodę pozwanemu (...) S. A. w W.. Pozwany działał jako nominowany korespondent C. V. A.. Wypłacił powodowi 50.000 zł tytułem zadośćuczynienia, 674,56 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia, 495,36 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdów oraz kwotę 7.230,25 zł tytułem utraconego dochodu.

(dowód: akta szkody, płyta k. 93, nominacja k. 128)

Powód poniósł wydatki w kwocie 771 zł w związku z zabiegami fizjoterapeutycznymi, badaniami oraz zakupem wkładek ortopedycznych.

(dowód: dokumentacja medyczna i rachunki k. 179 – 191)

W związku z przeprowadzeniem badania MR kolana powód poniósł wydatek w kwocie 485 zł.

(dowód: faktura k. 404)

Sąd zważył, co następuje:

Okoliczności faktyczne związane z wypadkiem z dnia 22 sierpnia 2015 r., w wyniku którego powód doznał obrażeń ciała i rozstroju zdrowia, nie były przez stronę pozwaną negowane. Pozwany (...) w W. nie kwestionował swej odpowiedzialności za szkodę co do zasady twierdził natomiast, że powód uzyskał w toku postępowania likwidacyjnego prowadzonego przez (...) S.A. w W. kwoty adekwatne do rozmiarów doznanej krzywdy oraz szkody majątkowej.

Podstawą prawną roszeń powoda jest art. 444 § 1 i 2 oraz 445 § 1 kc. Wedle pierwszej ze wskazanych norm, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty. Zgodnie z art. 445 § 1 k.c., w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Pojęcie „sumy odpowiedniej” ma charakter niedookreślony, niemniej jednak w judykaturze wskazane są kryteria, którymi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie wysokość ta nie może być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być „odpowiednia” w tym znaczeniu, że powinna być - przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego - utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (wyrok SN z 28.08.2001 r., III CKN 427/00, LEX nr 52766).

Przepisy kodeksu cywilnego nie zawierają żadnych kryteriów, jakie należy uwzględniać przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego, wypracowała je judykatura, szczególnie Sądu Najwyższego. Kierując się tymi wskazaniami, można ogólnie stwierdzić, że określając wysokość zadośćuczynienia, sąd powinien wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, a zwłaszcza stopień i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych (pobyt w szpitalu, bolesność zabiegów, dokonywane operacje, leczenie sanatoryjne itp.), trwałość skutków czynu niedozwolonego (kalectwo, oszpecenie, bezradność życiową, poczucie nieprzydatności), prognozy na przyszłość (polepszenie lub pogorszenie stanu zdrowia), wiek poszkodowanego (zwykle większą krzywdą jest kalectwo dla osoby młodszej), niemożność wykonywania ulubionego zawodu, uprawiania sportów, pracy twórczej, artystycznej, zawarcia związku małżeńskiego, posiadania dzieci, utratę kontaktów towarzyskich, możliwości atrakcyjnych wyjazdów, wycieczek, chodzenia do teatru, kina, na plażę itp.

Pozwany wypłacił powodowi kwotę 50.000 zł twierdząc, iż kwota ta winna wyczerpywać wszelkie jego roszczenia z tytułu zadośćuczynienia. Ze stanowiskiem takim w realiach niniejszej sprawy nie można się zgodzić.

Z opinii biegłego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii R. P. wynika, że powód doznał wieloodłamowego złamania trzonu kości udowej lewej, niestabilności przednio przyśrodkowej lewego kolana I ^o/II ^o, złamania kłykcia przyśrodkowego kości udowej prawej z powstaniem zespołu rzepkowo – udowego, złamania kostki przyśrodkowej podudzia lewego, złamania kości stępu lewej stopy – kości piętowej sześciennej, klinowatej większej, łódkowatej z podwichnięciem, złamania podstawy II kości śródstopia lewego, złamania paliczka dystalnego palca I lewej stopy. U powoda doszło także do skrócenia kończyny dolnej, wydłużenia stopy. Trwały uszczerbek na zdrowiu powoda biegły ustalił na 41 %.

Na żądanie stron dwukrotnie składał opinie uzupełniające. Ostatecznie stanowisko biegłego nie było kwestionowane, strony w szczególności nie żądały powołania innego biegłego.

Biegły psychiatra J. M. stwierdził u powoda zaburzenia adaptacyjne, powodujące 5 % uszczerbek na zdrowiu. Po wypadku powód podjął terapię psychologiczną.

Przywołane opinie należy uznać za wiarygodne, a zawarty w nich jasny i logiczny wywód jest przekonywający, stąd daje podstawy do czynienia ustaleń w zakresie okoliczności kluczowych dla rozstrzygnięcia sprawy.

Mając na względzie wnioski wypływające z opinii biegłych a także z dowodów w postaci zeznań małżonki powoda, świadka K. D. oraz samego powoda zeznającego w charakterze strony, stwierdzić należy, że w wyniku wypadku oraz w okresie bezpośrednio po nim następującym, powód doświadczył wielu cierpień zarówno fizycznych, które wiązały się z bólem po przebytych urazach oraz zabiegami naruszającymi jego integralność cielesną, jak również cierpień psychicznych, wpływających na znaczne zaniżenie samooceny z powodu stanu zdrowia uniemożliwiającego wykonywanie pracy, uprawiania sportu.

Powód musiał zrezygnować z realizacji swoich pasji sportowych. Komplikacji uległy również jego plany zawodowe. Przed wypadkiem miał satysfakcjonującą pracę, dającą dodatkowy dochód, rozważał nadto możliwość powrotu do pracy w wojsku, co dałoby jemu możliwość podwyższenia wynagrodzenia i rozwoju zawodowego. Wskazane okoliczności są wystarczające dla uznania za usprawiedliwione roszczenia o zapłatę dodatkowo tytułem zadośćuczynienia kwoty 50.000 zł (pkt 1 wyroku).

O odsetkach ustawowych należnych od tej kwoty od dnia 6 października 2016 r. (dzień następujący po doręczeniu pozwanemu wezwania do udziału w sprawie k. 144) – orzeczono na podstawie art. 481 § 1 i 2 w zw. z art. 455 k.c.

Za słuszne uznać należało także roszczenie odszkodowawcze. Nie ulega wątpliwości, że powód korzystał z psychoterapii. Poniósł z tego tytułu wydatki w kwocie 7.500 zł. Celowość tych wydatków, w kontekście powszechnie znanych problemów z dostępnością tego rodzaju świadczeń w ramach NFZ i oczywistej potrzeby takiej terapii w wypadku osób borykających się z traumą powypadkową, nie może budzić wątpliwości.

Za celowe i konieczne uznać należy w tych warunkach także poniesienie kosztów dojazdów na spotkania z terapeutą. Pozwany nie wykazał, by powód mógł skorzystać z takiej terapii w miejscu zamieszkania.

Za uzasadnione uznano także żądanie zwrotu wydatków poniesionych na dojazdy do O. w związku z wizytami kontrolnymi i rehabilitacją. Powód wykazał fakt korzystania z takich świadczeń stosowną dokumentacją medyczną. W ocenie Sądu wyliczenie należności z tego tytułu nie budzi zastrzeżeń. Za dopuszczalne uznać należy przyjęcie do ustalenia należności tzw. kilometrówki, skoro kosztem dojazdu jest nie tylko wydatek na zakup paliwa, ale także inne koszty związane z eksploatacją pojazdu, jak wymiany płynów i części eksploatacyjnych, przeglądy, ubezpieczenia, naprawy.

Łączny wydatek z omawianych tytułów wyniósł 13.885,56 zł (pkt 2 wyroku), o odsetkach ustawowych rozstrzygnięto analogicznie jak w odniesieniu do żądania z tytułu zadośćuczynienia.

Uwzględnić należało także żądanie zapłaty kwoty 771 zł z tytułu wydatków poniesionych na zabiegi fizjoterapeutyczne, badania oraz zakup wkładek ortopedycznych (pkt 3 wyroku). Wszystkie te wydatki miały na celu poprawę stanu zdrowia powoda, stan ten uległ pogorszeniu w wyniku wypadku, za który pozwany ponosi odpowiedzialność. Odsetki od kwoty wskazanej w pkt 3 wyroku zasądzono na podstawie art. 481 § 1 i 2 w zw. z art. 455 kc zgodnie z żądaniem od 14 dnia po doręczeniu pozwanemu wezwania do zapłaty (k. 178).

Za celowy uznać należy także wydatek na badanie MR lewego kolana, celowość tego badania została wskazana przez biegłego ortopedę. W konsekwencji również i ten wydatek podlegał zwrotowi (pkt 4 wyroku). O odsetkach ustawowych rozstrzygnięto na mocy art. 481 § 1 i 2 w zw. z art. 455 kc, przy uwzględnieniu daty doręczenia pozwanemu wezwania do zapłaty (k. 421 akt).

Orzekając o roszczeniach rentowych uwzględniono, że renta z art. 444 § 2 k.c. ma na celu naprawienie szkody przyszłej, wyrażającej się w wydatkach na zwiększone potrzeby oraz w nieosiągnięciu tych zarobków i innych korzyści majątkowych, jakie poszkodowany osiągnąłby w przyszłości, gdyby nie doznał rozstroju zdrowia. Rozmiar tych wydatków i rozmiar utraconych korzyści wyznaczają wysokość renty. W dacie wypadku powód zatrudniony był jako kierowca samochodów ciężarowych w za średnim uposażeniem miesięcznym w kwocie 1.918,53 zł. Wysokość tego wynagrodzenia wynika z zaświadczenia wystawionego przez pracodawcę. Fakt, że zaświadczenie to obejmuje okres 3 miesięcy (od 1 października do 31 grudnia 2015 r.) nie podważa waloru dowodowego tego dokumentu. Należy zwrócić uwagę na treść deklaracji PIT 11 (w aktach szkody) sporządzonej przez pracodawcę, z dokumentu tego wynika, że za cały 2015 r. powód uzyskał przychód w kwocie 29.992,90 zł. Przywołany dokument wystawiony został w związku z obowiązkiem podatkowym, a nie na potrzeby niniejszego postępowania. Potwierdza on rzetelność zaświadczenia o wysokości dochodu netto powoda. Brak jest jakichkolwiek podstaw, by twierdzić, że w kolejnych miesiącach powód zarabiałby mniej, pracodawca nadto potwierdził, że gdyby powód nie uległ wypadkowi, to zatrudniony byłby nadal.

W ocenie Sądu nie budzi także wątpliwości, że powód z uwagi na stan zdrowia nie może wykonywać zawodu kierowcy. Stanowisko biegłego ortopedy w tej materii nie zostało ostatecznie zakwestionowane. Biegły wskazał nadto, że powód mógłby wykonywać prace biurowe, niezdolność do wykonywania zawodu kierowcy przewiduje na ok. rok.

Powód z wykształcenia jest kierowcą, instruktorem nauki jazdy, nie jest przygotowany do wykonywania prac biurowych. By prace takie wykonywać, musiałby przejść odpowiednie przeszkolenie, przede wszystkim musiałoby znaleźć się dla niego odpowiednie stanowisko pracy. Powód zamieszkuje w D.. Rynek pracy w tej miejscowości jest ograniczony. Wedle zaświadczenia k. 301 akt, nie ma stanowisk pracy chronionej, adekwatnych do niepełnosprawności powoda. Zauważyć należy wreszcie, że zdaniem biegłego niezdolność powoda do prowadzenia pojazdów może okazać się czasowa. Ewentualne przekwalifikowanie, zwykle przecież odpłatne, mogłoby okazać się niecelowe, tym bardziej, że powód chciałby – gdyby to było możliwe – wrócić do wykonywania zawodu kierowcy, który wykonywał przez całe życie.

Uwzględniając powyższe, za uzasadnione uznać należało żądanie zapłaty kwoty 2.360,40 zł (pkt 5 wyroku), stanowiącej różnicę pomiędzy świadczeniem wypłaconym przez (...) . U. S. A. w W. tytułem wyrównania utraconego wynagrodzenia za okres od 20 lutego do 31 lipca 2016 r. O odsetkach ustawowych należnych od dnia 6 października 2016 r. (dzień następujący po doręczeniu pozwanemu wezwania do udziału w sprawie k. 144) – orzeczono na podstawie art. 481§ 1 i 2 w zw. z art. 455 k.c.

Zasadne okazało się również roszczenie rentowe za okres od dnia 1 sierpnia 2016 r. w kwotach po 1.918,53 zł miesięcznie (pkt 7 wyroku). Za okres do dnia wyrokowania zaległa renta odpowiada kwocie 32.615,01 zł (17 miesięcy x 1.918,53 zł, pkt 6 wyroku). O odsetkach od każdej z wymagalnych już rat rentowych rozstrzygnięto na mocy art. 481§ 1 i 2 i 455 kc, z uwzględnieniem, że raty za okres od 1 sierpnia do 30 września 2016 r. w stosunku do (...) w W. stały się wymagalne z chwilą wezwania tego podmiotu do udziału w sprawie. Podkreślić w tym miejscu należy, że z chwilą odzyskania zdolności do pracy w zawodzie kierowcy względnie podjęcia innego zatrudnienia, obowiązek zapłaty renty może wygasnąć częściowo lub całkowicie.

W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu (pkt 8 wyroku). Rozstrzygnięcie to obejmuje roszczenia odsetkowe (w części nieuwzględnionej), roszczenie o zapłatę kwoty, stanowiącej różnicę pomiędzy sumą utraconego dochodu za okres od 20 lutego do 31 lipca 2016 r. i kwotą z tego tytułu zasądzoną w pkt 5 wyroku (skoro nie cofnięto skutecznie pozwu w tym zakresie), roszczenie o ustalenie, roszczenie skierowane przeciwko (...) .U. S. A. w W..

Odnosząc się do roszczenia o ustalenie odpowiedzialności pozwanego na przyszłość zauważyć należy, że powód nie wykazał interesu prawnego w uzyskaniu pozytywnego rozstrzygnięcia w tym zakresie. Od chwili wejścia w życie nowelizacji Kodeksu cywilnego, wprowadzonej ustawą z dnia z dnia 16 lutego 2007 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2007 r. Nr 80, poz. 538), to jest od dnia 10 sierpnia 2007 r. doszło do poprawy sytuacji poszkodowanych, ponieważ zmodyfikowano na ich korzyść okresy przedawnienia. Od tego dnia roszczenia o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulegają przedawnieniu z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. Jednakże termin ten nie może być dłuższy niż dziesięć lat od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę. W razie wyrządzenia szkody na osobie, przedawnienie nie może skończyć się wcześniej niż z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia (art. 442 ¹ § 1 i 3 kc). Przywołane unormowanie dostatecznie zabezpiecza interesy powoda, stąd roszczenie o ustalenie należało oddalić.

O kosztach procesu, mając na uwadze zasadę odpowiedzialności za wynik sprawy, rozstrzygnięto na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., 99 k.p.c. a także w oparciu o rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. poz. 1804) i rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. poz. 1800).

Powód poniósł w postępowaniu koszty w łącznej kwocie 10.548,20 zł [7.217 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego i opłaty od udzielonego pełnomocnictwa, 331,20 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdu pełnomocnika + 2.000 zł tytułem opłaty od pozwu + 1.000 zł tytułem zaliczki na wynagrodzenie biegłego]. Skoro wygrał proces w stosunku do (...) w W. w zasadzie w całości, to kwotę tę zasadzono na jego rzecz (pkt 9 wyroku).

W stosunku do pozwanego (...) .U. S. A. w W. powód cofnął pozew. Zgodnie z art. 203 kpc, skoro pozwany nie wyraził zgody na cofnięcie, to powództwo to w stosunku do niego podlegało oddaleniu. W takiej sytuacji powoda uznaje się za przegrywającego sprawę w całości.

W ocenie Sądu nie było podstaw do odstąpienia od obciążenia powoda kosztami. Wprawdzie faktycznie pozwany raz informował powoda o możliwości wystąpienia na drogę sądową przeciwko niemu, innym zaś razem o tym, że powództwo należy wytoczyć przeciwko Polskiemu Biuru Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w W., powód jednak już w postępowaniu likwidacyjnym reprezentowany był przez fachowego pełnomocnika, winien zatem dokonać prawidłowego wyboru pozwanego. Podkreślić należy nadto, że postępowanie wszczęte zostało w lipcu 2016 r. zaś pozew cofnięto dopiero w grudniu 2017 r., a zatem bezpośrednio przed zakończeniem procesu. W konsekwencji pozwane towarzystwo brało udział w toku całego postępowania przed Sądem pierwszej instancji.

Pozwany (...) S. A. w W. poniósł koszty w łącznej kwocie 7.217 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego i opłaty od udzielonego pełnomocnictwa. Mając na uwadze powyższe zasadzono tę kwotę od powoda na rzecz pozwanego (pkt 10 wyroku).

O nieuiszczonych kosztach sądowych rozstrzygnięto na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (j. t. Dz. U. z 2016 r., poz. 623 ze zm.). Koszt opinii zamknął się kwotą 1.692,80 zł, powód uiścił zaliczkę w kwocie 1.000 zł, nieuiszczona opłata od pozwu to 2.409 zł, stąd nieuiszczone koszty odpowiadają kwocie 3.101,80 zł. Uwzględniając wynik procesu koszty te w całości powinno ponieść pozwane Biuro (pkt 11 wyroku).