Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 marca 2018 r.

Sąd Rejonowy w Legionowie w II Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: S.S.R. Grzegorz Woźniak

Protokolant: Arleta Agata

przy udziale Prokuratora Urszuli Błaszak oraz oskarżycielki posiłkowej K. K. (1)

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4.09., 3.10., 20.11.2017 r., 9.01., 13.02. i 13.03.2018 r.

sprawy przeciwko

A. M. urodz. (...)

w S.

syna A. i J. z d. K.

oskarżonego o to, że: 1. w okresie czasu od dnia 1 listopada 2015 r. do dnia 30 stycznia 2017 r. w miejscowości L., woj. (...), w miejscowości S., woj. (...), w miejscowości O., gm. P., pow. (...), woj. (...) znęcał się psychicznie i fizycznie nad swoją konkubiną K. K. (1) w ten sposób, że będąc pod wpływem alkoholu wszczynał awantury, wyzywał słowami wulgarnymi i obraźliwymi, groził pobiciem, pozbawieniem zdrowia i życia, zakłócał spokój nocny, rzucał w pokrzywdzoną różnymi przedmiotami, niszczył wyposażenie mieszkania, wyganiał ją z mieszkania, kontrolował jej wyjścia z domu i rozmowy telefoniczne, a nadto bił pokrzywdzoną pięściami po całym ciele i głowie, szarpał, popychał, przyduszał poduszką, kopał, a nadto w dniu 1.04.2016 r. uderzył pokrzywdzoną pięścią w twarz, w wyniku czego spowodował u niej obrażenia ciała w postaci wybicia zęba 11 (jedynki górnej prawej), powodujące naruszenie czynności narządów jej ciała lub rozstrój jej zdrowia na czas powyżej 7 dni,

tj. o czyn z art. 207 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

2. w okresie od dnia 27 września 2016 r. do 30 stycznia 2017 r. w L., woj. (...) oraz w innych nieustalonych miejscowościach ukrywał dokument w postaci dowodu osobistego o numerze (...) wystawiony na dane M. K., którym nie miał prawa wyłącznie rozporządzać, przy czym w okresie od 21 stycznia 2017 r. do 30 stycznia 2017 r., ukrywał wyżej wymieniony dokument w L. przy ulicy (...),

tj. o czyn z art. 276 k.k.

orzeka

I. W ramach czynu zarzucanego oskarżonemu A. M. w punkcie 1 aktu oskarżenia czynu, uznaje go za winnego tego, że:

a) w dniu 1 kwietnia 2016 r. w S., woj. (...) uderzył K. K. (1) pięścią w twarz, wyłamując z górnej szczęki po prawej stronie ząb – jedynkę, powodując obrażenia ciała skutkujące rozstrojem zdrowia powyżej 7 dni, co stanowi przestępstwo z art. 157 § 1 k.k. i za to na mocy powołanego przepisu wymierza mu karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności,

b) w dniu 30 stycznia 2017 r. w L., woj. (...) groził K. K. (1) pozbawieniem życia i zdrowia, wzbudzając u niej uzasadnioną obawę spełnienia groźby, co stanowi przestępstwo z art. 190 § 1 k.k. i za to na mocy powołanego przepisu wymierza mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności.

II. Uznaje oskarżonego A. M. za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie 2 aktu oskarżenia, stanowiącego przestępstwo z art. 276 k.k. i za to na mocy powołanego przepisu wymierza mu karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności,

III. Na mocy art. 85 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. kary wymierzone oskarżonemu w punktach Ia, Ib oraz II wyroku łączy i orzeka karę łączną 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

IV. Na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet kary łącznej orzeczonej wobec oskarżonego w punkcie III wyroku zalicza okres pozbawienia go wolności od dnia 30.01.2017 r., godz. 22.10 do dnia 15.03.2017 r., godz. 22:10, od dnia 19.03.2017 r., godz. 22.10 do dnia 05.04.2017 r., godz. 22.10, od dnia 11.04.2017 r., godz. 22:10 do dnia 16.05.2017 r., godz. 13:25.

V. Na podstawie art. 619 § 1 k.p.k. oraz art. 29 ust. 1 Ustawy prawo o adwokaturze zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej (...) kwotę 974 (dziewięćset siedemdziesiąt cztery) złote i 16 (szesnaście) groszy, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

VI. Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 ust. 1 Ustawy o kosztach w sprawach karnych zwalnia oskarżonego z obowiązku zwrotu kosztów sądowych i przejmuje je na rzecz Skarbu Państwa.

Sygn. akt II K 396/17

UZASADNIENIE WYROKU

z dnia 13 marca 2018 r.

Sąd, na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego podczas rozprawy głównej, ustalił następujący stan faktyczny:

Pokrzywdzona K. K. (1) poznała oskarżonego A. M. w październiku 2015 r. w S.. Wkrótce później zamieszkali razem w S. przy ul. (...) u znajomego oskarżonego – R. S.. Oskarżony nadużywał alkoholu, pokrzywdzona piła alkohol wspólnie z nim. Między oskarżonym, a jego partnerką dochodziło do nieporozumień. Po pewnym czasie wspólnego zamieszkiwania, około grudnia 2015 r. oskarżony zaczął odczuwać chorobliwą zazdrość wobec partnerki, nieporozumienia stawały się coraz częstsze i oskarżony zachowywał się stopniowo coraz bardziej agresywnie i wulgarnie wobec pokrzywdzonej. Następnie oskarżony zaczął wszczynać awantury domowe, podczas których wyzywał partnerkę, podejrzewał ją o zdrady, kontrolował jej połączenia telefoniczne. Pokrzywdzona w trakcie awantur wyzywała oskarżonego. W dniu 1 kwietnia 2016 r. podczas kolejnej awantury domowej, oskarżony uderzył pięścią w twarz pokrzywdzoną. W ten sposób oskarżony wybił jej ząb jedynkę górną prawą. Obrażenie to stanowiło rozstrój zdrowia na okres powyżej 7 dni.

Dowód:

- częściowo zeznania K. K. (1) (k.11-12,19v-20,382-383,570v-571),

- częściowo zeznania K. K. (2) (k.132,553-554),

- częściowo wyjaśnienia oskarżonego (k.82,84-85,89-90,187,381v-382),

- protokół oględzin (k22-23),

- dokumentacja lekarska (k.156),

- opinia biegłego (k.166).

W dniu 1 kwietnia 2016 r. pokrzywdzona wyprowadziła się od oskarżonego i zamieszkała u znajomej I. T. w miejscowości C. koło M.. Oskarżony nie wiedział gdzie mieszkała i nie odwiedzał jej, dzwonił do oskarżycielki posiłkowej i nalegał by nawiązała z nim ponownie związek partnerski, obiecywał poprawę. Około połowy lipca 2016 r. pokrzywdzona zgodziła się odnowić znajomość z oskarżonym, zamieszkali razem w miejscowości O., gmina P.. Oskarżony ponownie zaczął wszczynać awantury wobec partnerki, ta w połowie sierpnia 2016 r. uciekła od niego i zamieszkała w (...) w B., skąd przeprowadziła się do (...) w L.. W dniu 20 października 2016 r. pokrzywdzona urodziła bliźnięta. Od dnia 18 października 2016 r. oskarżony odbywał karę pozbawienia wolności, Zakład Karny opuścił w dniu 16 stycznia 2017 r. K. K. (1) nawiązała z nim kontakt, wskazała, że przebywała w L.. Oskarżony obiecał poprawić swoje zachowanie wobec partnerki, ta zdecydowała się na wspólne zamieszkanie. W dniu 21 stycznia 2017 r. strony zamieszkały wspólnie w pokoju lokatorskim w L. przy ul. (...). W dniu 30 stycznia 2017 r. oskarżony wszczął kolejną awanturę wobec partnerki, groził jej pozbawieniem życia i zdrowia. Wypowiedziana groźba wzbudziła w pokrzywdzonej uzasadnioną obawę jej spełnienia, ze względu na wcześniej stosowaną przez oskarżonego przemoc wobec niej. Oskarżony kopnął w tym dniu swą partnerkę, ta uciekła do łazienki, oskarżony zaczął dobijać się do drzwi, wybił ręką szybę i skaleczył się. Na miejsce została wezwana Policja, która zatrzymała oskarżonego o godzinie 22.10.

Dowód:

- częściowo zeznania K. K. (1) (k.11-12,19v-20,382-383,570v-571),

- zeznania I. T. (k.102v-103,383v-384),

- częściowo zeznania K. K. (2) (k.132,553-554),

- zeznania W. R. (1) (k.113-115,384),

- zeznania M. D. (k.52v-53),

- zeznania P. B. (k.16v-17,426),

- częściowo wyjaśnienia oskarżonego (k.82,84-85,89-90,187,381v-382),

- protokół zatrzymania (k.6),

- protokół użycia alkosensoru (k.2),

- karta informacyjna (k.55),

- informacja z sytemu NEO-SAD (k.389).

W dniu 27 września 2016 r. w S. nieustalony sprawca dokonał kradzieży plecaka należącego do M. K.. W plecaku tym znajdował się m.in. jego dowód osobisty. W bliżej nieustalonym okresie, przed 21 stycznia 2017 r. oskarżony znalazł ten dowód w nieustalonym miejscu. Oskarżony postanowił zatrzymać dowód osobisty wystawiony dla M. K. o nr (...). Dowód ten w dniu 31 stycznia 2017 r. K. K. (1) wydała Policji.

Dowód:

- zeznania M. K. (k.106v-107,557),

- częściowo zeznania K. K. (1) (k.11-12,19v-20,382-383,570v-571),

- częściowo wyjaśnienia oskarżonego (k.82,84-85,89-90,187,381v-382),

- postanowienie (k.110),

- protokół zatrzymania rzeczy (k.24-26),

- kserokopia dowodu osobistego (k.27).

Oskarżony podczas postępowania przygotowawczego w trakcie pierwszego przesłuchania (k.82) przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów, odmówił złożenia wyjaśnień. W trakcie kolejnego przesłuchania (k.84-85) przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i złożył wyjaśnienia. Stwierdził, że poznał K. K. (1) w październiku 2014 r. (faktycznie było to rok później – por. zeznania oskarżycielki posiłkowej z k. 19v), wynajmowali razem mieszkania w różnych miejscach, wszczynał awantury domowe, miał problem z nadużywaniem alkoholu, a pod jego wpływem był agresywny. Wyzywał partnerkę, a w dniu 1 kwietnia 2016 r. wybił jej ząb. Po tym zdarzeniu pokrzywdzona wyprowadziła się i mieszkała dwa miesiące u swojej koleżanki J.. Następnie zadzwoniła do niego i poprosiła, by po nią przyjechał. Mieszkali później razem. Stwierdził, że nie groził partnerce, zdarzały się jedynie między nimi kłótnie. W dniu 30 stycznia 2017 r. pokłócił się z nią. Był tego dnia bardzo pijany i nie pamięta wszystkiego co robił. Dowiedział się, że wybił szybę w łazience, zatrzymała go Policja. W pociągu znalazł dowód osobisty należący do M. K., zabrał go ze sobą i miał go w wynajętym pokoju w L., nie pomyślał, że należało go odesłać do Urzędu Miasta. W trakcie kolejnego przesłuchania przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i złożył wniosek o dobrowolne poddanie się karze (k.187). Podczas rozprawy przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i złożył wniosek o dobrowolne poddanie się karze, na który nie zgodziła się oskarżycielka posiłkowa, podtrzymał wcześniejsze wyjaśnienia (k.381v-382).

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego w części, w której podał, że pozostawali z K. K. (1) w burzliwym związku partnerskim, ona wyprowadzała się od niego dwukrotnie i dwukrotnie do niego wracała, oraz w części, w której podał, że w dniu 1 kwietnia 2016 r. wybił jej ząb. Zasługuje na wiarę również ta część wyjaśnień oskarżonego, w której podał, że ukrywał dowód osobisty należący do M. K.. Ta część wyjaśnień oskarżonego jest bowiem logiczna i rzeczowa oraz znajduje potwierdzenie w zeznaniach pokrzywdzonej K. K. (1) (k.11-12,19v-20,382-383,570v-571), zeznaniach M. K. (k.106v-107,557), protokole zatrzymania rzeczy (k.24-26) i kserokopii dowodu osobistego (k.27). Nie zasługuje na wiarę ta część wyjaśnień oskarżonego, w której nie przyznał się do grożenia pokrzywdzonej w dniu 30 stycznia 2017 r. Ta część wyjaśnień oskarżonego jest bowiem sprzeczna z zeznaniami oskarżycielki posiłkowej (k.11-12,19v-20,382-383,570v-571), M. D. (k.52v-53) i P. B. (k.16v-17,426).

Oskarżycielka posiłkowa zeznała w postępowania przygotowawczym podczas pierwszego przesłuchania (k.11-12), iż A. M. był jej partnerem, byli ze sobą w związku od października 2015 r. i mają dwójkę dzieci. A. wybił jej dwa zęby górne, a pozostałe zęby ma uszkodzone. Partner znęcał się nad nią psychicznie i fizycznie, zwłaszcza pod wpływem alkoholu, którego nadużywał. Oskarżony ograniczał jej kontakty z innymi ludźmi, kontrolował ją i sprawdzał jej telefon. Ponadto bił ją rękoma i kopał po całym ciele, nie robiła jednak obdukcji lekarskich. W dniu 30 stycznia 2017 r. A. wyszedł do pracy, groził jej, że ją pobije i zabije. Wrócił z pracy nietrzeźwy, zaczął z nią awanturę, kopnął ją w prawy bok, uciekła do łazienki, dobijał się tam i wybił szybę. Przyjechała Policja i karetka Pogotowia (...), A. odgrażał się jej przy policjantach. Naganne zachowania oskarżonego nie zdarzyły się po raz pierwszy, w dniu 1 kwietnia 2016 r. w S. wybił jej zęby. Podczas kolejnego przesłuchania (k.19v-20) zeznała, że związała się z oskarżonym w dniu 7 października 2015 r., zamieszkali razem w S., początkowo na ul. (...) u R. S., również w mieszkaniu ojca oskarżonego. W dniu 1 kwietnia 2016 r. oskarżony uderzył ją pięścią w twarz i wybił górną jedynkę prawą. W tym dniu pojechała do I. T. i mieszkała u niej do lipca 2016 r. Wtedy postanowiła dać szansę oskarżonemu i zamieszkali razem w okolicy P.. Mieszkali razem przez miesiąc, od września 2016 r. zamieszkała w (...) w B., później przeniosła się do L.. A. w tym czasie przebywał w Zakładzie Karnym, gdy go opuścił zdecydowała się na kolejne wspólne mieszkanie. Tym razem mieszkali w L., gdzie miała miejsce jedna interwencja Policji. Awantury w ich związku były kilka razy w tygodniu, wszczynał je A., czepiał się o wszystko, był chorobliwie zazdrosny, wyzywał ją i nadużywał alkoholu. Gdy nie była jeszcze w ciąży piła alkohol razem z nim, gdy on ją wyzywał ona również w ten sposób zwracała się do niego. W dniu 30 stycznia 2017 r. A. uderzył ją gdy miała 3-miesięczne dziecko na ręku. Stwierdziła, że stopniowo był on coraz bardziej agresywny i zdecydowała ostatecznie rozstać się z nim. Ponadto A. posługiwał się dowodem osobistym na dane M. K.. Powiedział jej, że będzie twierdził, że nazywał się M. K..

Podczas rozprawy zeznała (k.382-383), że początki związku z oskarżonym zapowiadały się dobrze i nic nie zapowiadało nieszczęść, które wydarzyły się później. Urodziły się dzieci, chciała założyć rodzinę, wspierała A., jak był on w Zakładzie Karnym. Jednak on nie wykorzystał szansy na założenie rodziny, ponadto naraził dziecko na utratę życia poprzez uderzenie. Odpowiadając na pytania, podała, że uderzenie nie doszło do skutku, zabarykadowała się w łazience, a oskarżony rozciął sobie rękę. Poznała A. w 2015 roku i od razu ze sobą zamieszkali, mniej więcej w grudniu 2015 roku A. zaczął się nad nią znęcać. Od dnia 1 kwietnia do połowy lipca 2016 roku nie mieszkała z A., tylko u koleżanki. Następnie ponownie chciała dać szansę A., ponieważ była wtedy w ciąży, zamieszkaliśmy razem, ale uciekła do Ż., a następnie znalazła się w (...). A. przebywał w Zakładzie Karnym, gdy go opuścił, to wspólnie podjęli decyzję, że ponownie zamieszkają razem i mieszkali wówczas razem przez okres tygodnia. W styczniu 2017 r. między nimi doszło do jednej awantury, która w konsekwencji doprowadziła do zatrzymania A..

Sąd dał wiarę zeznaniom oskarżycielki posiłkowej w części, w której opisała szczegóły jej związku z oskarżonym, gdyż znajdują potwierdzenie w wiarygodnej części wyjaśnień oskarżonego, zeznaniach I. T. (k.102v-103,383v-384), wiarygodnej części K. K. (2) (k.132,553-554), W. R. (1) (k.113-115,384), M. D. (k.52v-53) i P. B. (k.16v-17,426). Nie zasługują na wiarę zeznania oskarżycielki posiłkowej w części, w której dokonywała ocen prawnych zachowania oskarżonego, a zwłaszcza stwierdzała, że partner nad nią się znęcał. Należy zwrócić uwagę, że oskarżycielka posiłkowa nie jest osobą uprawnioną do dokonywania tego typu ocen i powinna skupić się na relacji zdarzeń. Ponadto jej ocena związku z oskarżonym jest dokonana z jej subiektywnego punktu widzenia, przy czym ocena ta wiążę się z potocznym rozumieniem pojęcia „znęcania”.

I. T. zeznała w postępowaniu przygotowawczym (k.102v-103), iż w 2015 r. dowiedziała się, że jej znajoma K. K. (1) związała się z oskarżonym, po kilku miesiącach tego związku (...) opowiadała jej, że A. stosował wobec niej przemoc fizyczną i psychiczną, zabraniał jej kontaktów z innymi osobami, przymuszał do picia alkoholu, a gdy mu się sprzeciwiała stosował wobec niej przemoc fizyczną. Pod koniec marca, K. powiedziała jej, że partner pobił ją i wybił jej ząb. Zamieszkała wówczas u niej. Oskarżony do niej wydzwaniał, krzyczał na nią, wyzywał ją. Pokrzywdzona zdecydowała się zamieszkać ponownie z oskarżonym, ten po tygodniu zaczął stosować wobec niej rękoczyny, zatem pokrzywdzona wyprowadziła się i trafiła do (...). Gdy pokrzywdzona opuściła (...), postanowiła zamieszkać razem z oskarżonym. Podczas rozprawy zeznała (k.383v-384), że K. do niej przyjechała, była pobita i miała wybite dwa zęby oraz miała podbite oko. Wydzwaniał do niej mężczyzna, który chciał wiedzieć gdzie przebywała. K. opowiadała, że w jej związku z oskarżonym było dużo alkoholu, imprez i była podporządkowana oskarżonemu, nigdzie nie mogła wychodzić, a oskarżony stosował ponadto przemoc fizyczną wobec niej.

Zeznania tego świadka zasługują na wiarę, gdyż są logiczne, rzeczowe i znajdują potwierdzenie w wiarygodnej części wyjaśnień oskarżonego, wiarygodnej części zeznań pokrzywdzonej, K. K. (2) (k.132,553-554), zeznaniami W. R. (1) (k.113-115,384), M. D. (k.52v-53) i P. B. (k.16v-17,426).

P. O. zeznał w postępowaniu przygotowawczym (k.164v), że w nocy z 30/31 sierpnia 2016 r. przeprowadził interwencję na D. (...) w S.. Zgłaszająca poinformowała, że partner ją wyzywał, a ona chciała od niego odejść, oskarżony stwierdził, że nie wyzywał pokrzywdzonej. Po wysłuchaniu stron, oskarżony poszedł w swoim kierunku, a pokrzywdzona podała, że oskarżony wyzywał ją również wcześniej. Podczas rozprawy zeznał (k.384), że kojarzy oskarżonego z interwencji Policji. Kojarzy interwencję na Dworcu w S., ale nie szczegóły.

Zeznania tego świadka nie mają znaczenia sprawy dla rozstrzygnięcia sprawy, gdyż świadek nie miał istotnych wiadomości w sprawie, brał udziału w incydentalnym zdarzeniu z udziałem stron, podał relacje stron odnośnie tego, co się wydarzyło.

Świadek W. R. (2) zeznał w postępowaniu przygotowawczym (k.113-115), iż znał osobiście strony, mieszkali oni w różnych miejscach. Nie był bezpośrednim świadkiem zdarzeń charakterystycznych dla znęcania się, A. dość dobrze zachowywał się wobec K. (w obecności świadka). Pod koniec 2016 r. K. poprosiła go o pomoc, bo opuściła partnera i szukała możliwości zamieszkania w placówce pomocniczej. Udzielił jej takiego wsparcia, pokrzywdzona dotarła do niego, była pobita, ale nie poszła do lekarza. Podczas rozprawy zeznał (k.384), iż poznał A. jesienią 2015 roku, jak oskarżony i pokrzywdzona zaczęli się ze sobą spotykać. Zajmował się udzielaniem pomocy ofiarom pomocy domowej i rozpoznał ślady użycia przemocy fizycznej wobec K. K. (1). Pomógł jej załatwić pobyt w (...).

Zeznania tego świadka zasługują na wiarę, gdyż są logiczne, rzeczowe i znajdują potwierdzenie w wiarygodnej części wyjaśnień oskarżonego i wiarygodnej części zeznań pokrzywdzonej.

Świadek P. B. zeznał w postępowaniu przygotowawczym (k.16v-17), że w dniu 30 stycznia 2017 r. pełnił służbę w zespole interwencyjnym KP W.. Dyżurny wysłał go na interwencję w L. przy ul. (...). Po przybyciu na miejsce okazało się, że partner wszczął awanturę z partnerką, A. M. miał liczne rany cięte prawej ręki i był nietrzeźwy. Oskarżony chciał uderzyć pokrzywdzoną, nie chciał zastosować się do ich poleceń by zachowywał się zgodnie z porządkiem prawnym. Oskarżony był pobudzony i ubliżał załodze Pogotowia (...). Podczas rozprawy zeznał (k.426), iż chodzi o interwencję z dnia 30.01.2017 r. na ulicy (...) w L.. Na miejscu zdarzenia był zakrwawiony mężczyzna, jak i również był już na miejscu zespół ratownictwa medycznego. Oskarżony nie słuchał poleceń policjantów, był agresywny, więc został on zobowiązany do zachowania zgodnie z prawem. Przy ich pomocy zespół ratownictwa medycznego założył oskarżonemu opatrunki. Partnerka oskarżonego oświadczyła, że oskarżony przyszedł do domu pod wpływem alkoholu i ręką wybił szybę w łazience.

Zeznania tego świadka zasługują na wiarę, gdyż są logiczne, rzeczowe i znajdują potwierdzenie w wiarygodnej części zeznań pokrzywdzonej, wiarygodnej części wyjaśnień oskarżonego i karcie informacyjnej (k.55).

Świadek M. D. zeznał (k.52v-53), że mieszkał w wynajętym mieszkaniu przy ul. (...) w L.. A. M. i K. K. (1) również wynajmowali mieszkanie w tym budynku. Do dnia 30 stycznia 2017 r. nie było u nich słychać awantur ani krzyków. W dniu 30 stycznia 2017 r. usłyszał K. K. (1) gdy wzywała pomocy, wyszedł z pokoju i zobaczył, że K. była na korytarzu, a A. w ich pokoju, później K. uciekła do łazienki, A. ją chciał złapać i wybił szybę w drzwiach, skaleczenie było poważne, na miejsce przyjechało Pogotowie (...).

Zeznania tego świadka zasługują na wiarę, gdyż są logiczne, rzeczowe i znajdują potwierdzenie w wiarygodnej części zeznań pokrzywdzonej, wiarygodnej części wyjaśnień oskarżonego i karcie informacyjnej (k.55).

L. J. zeznał (k.538v-539), że jest ojcem K. K. (1), wiedział o jej związku partnerskim z oskarżonym. Nie odwiedzał ich, bo od 2000 roku przebywa w Zakładzie Karnym. Miał kontakt telefoniczny z K. oraz podczas widzeń. K. na początku mówiła, że wszystko było w porządku, dopóki nie pojawił się alkohol. Następnie zdarzały się typowe sytuacje związane z nadużywaniem alkoholu, córka opowiadała, że były to już sytuacje „podbramkowe". K. mówiła, że oskarżony stosował wobec niej przemoc fizyczną.

Sąd dał wiarę zeznaniom tego świadka, gdyż są logiczne, rzeczowe oraz znajdują potwierdzenie w wiarygodnej części zeznań oskarżycielki posiłkowej i wiarygodnej części wyjaśnień oskarżonego.

M. K. zeznał w postępowaniu przygotowawczym (k.106v-107), że w dniu 27 września 2016 r. pracował w S. przy ul. (...). Plecak z dowodem osobistym i portfelem zostawił w samochodzie, którym przyjechał na miejsce pracy. Po skończonej pracy stwierdził, że z samochodu tego skradziono jego plecak z dowodem osobistym. Podczas rozprawy zeznał (k.553-554), iż zgubił dowód osobisty i wyrobił sobie nowy, ponieważ stary się nie znalazł. Nie przypomina sobie, aby ktoś próbował zaciągnąć na jego nazwisko kredyt lub zawrzeć jakąś umowę.

Sąd dał wiarę zeznaniom tego świadka, gdyż są logiczne, rzeczowe znajdują potwierdzenie w wiarygodnej części wyjaśnień oskarżonego, wiarygodnej części zeznań oskarżycielki posiłkowej, protokole zatrzymania rzeczy (k.24-26) i kserokopii dowodu osobistego (k.27).

Świadek K. K. (2) zeznał w postępowaniu przygotowawczym (k.132), iż znał K. K. (1) i A. M.. Wynajmował im pokój przez miesiąc w 2016 r. Nie słyszał awantur z ich pokoju, nie był świadkiem kłótni między nimi. Oni przebywali w tym pokoju głównie nocami i w weekendy, nie utrzymywał z nimi kontaktów towarzyskich. Przesłuchiwany w ramach pomocy sądowej świadek ten zeznał (k.553-554), iż strony kłóciły się, ale były to kłótnie „jak w każdym związku”. Oskarżony był osobą dominującą. Widział siniaka pod okiem pokrzywdzonej, ale nie wie kto ją uderzył. Oskarżony wyzywał swoją partnerkę i dominował w kłótniach, pokrzywdzona przychodziła do niego i płakała. Po odczytaniu wcześniejszych zeznań, stwierdził, że zeznawał wcześniej ze strachu przed oskarżonym, bo bał się, że zleci jakiejś osobie wybicie szyb w jego domu.

Zeznania tego świadka zasługują na wiarę w części, w której świadek zeznał, że oskarżony wszczynał awantury wobec pokrzywdzonej, a ona była stroną zdominowaną przez oskarżonego. Ta część zeznań tego świadka jest logiczna i rzeczowa oraz znajduje potwierdzenie w wiarygodnej części wyjaśnień oskarżonego oraz wiarygodnej części zeznań oskarżycielki posiłkowej. Nie jest wiarygodna ta część zeznań tego świadka, w której podał, że między stronami nie było żadnych awantur ani kłótni, gdyż jest to sprzeczne z wiarygodną częścią wyjaśnień oskarżonego oraz wiarygodną częścią zeznań oskarżycielki posiłkowej oraz logiką zdarzeń. Pokrzywdzona po okresie miesięcznego zamieszkiwania z oskarżonym uciekła od niego i zamieszkała w (...), nie uczyniłaby tego, gdyby jej relacje z oskarżonym były dobre.

R. S. zeznał (k.570), że zna oskarżonego i jest to jego kolega. Znał go przez okres jednego roku i było to chyba w 2015 roku, w tym czasie mieszkał on z oskarżycielką posiłkową. Nie odwiedzał ich, nie słyszał, aby pomiędzy nimi dochodziło do jakiś awantur, A. pracował, natomiast oskarżycielka posiłkowa sprzątała w domu i gotowała. Relacje pomiędzy nimi były bardzo dobre, nie kłócili się. Oni mieszkali u niego w domu i w tym czasie A. odzywał się do oskarżycielki posiłkowej w sposób grzeczny, nie wyzywał jej ani nie bił. Ona nie skarżyła się na zachowanie A., nie było żadnych interwencji Policji.

Sąd nie dał zeznaniom tego świadka, gdyż są sprzeczne z wiarygodną częścią zeznań pokrzywdzonej i wiarygodną częścią wyjaśnień oskarżonego. Świadek jest kolegą oskarżonego i miał powód, by pomóc mu uniknąć odpowiedzialności karnej przedstawiając zachowania oskarżonego jako normalne i mieszczące się w normach odpowiedniego postępowania.

Sporządzona opinia biegłego lekarza (k.166) jest jasna i pełna, biegły wskazał sposób jej sporządzenia i posiada fachową wiedzę w dziedzinie ustalenia stopnia obrażeń ciała pokrzywdzonej. Strony nie podważały ustaleń biegłego, stąd Sąd uznał tą opinię za podstawę ustaleń faktycznych.

Opinia sądowo-psychiatryczna (k.217-219) jest jasna i pełna, biegłe wskazały sposób jej sporządzenia i posiadają fachową wiedzę z dziedziny zdrowia psychicznego i jego zaburzeń, strony jej nie kwestionowały. Stąd opinia ta została uznana za podstawę ustalenia stanu faktycznego.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci dokumentów wymienionych na k.571 został sporządzony przez powołane do tego osoby, poszczególne dokumenty były sporządzone obiektywnie i nie zachodzą wątpliwości odnośnie ich autentyczności, nie były kwestionowane przez strony. Uwzględniając powyższe, dokumenty te stały się podstawą ustaleń faktycznych w sprawie.

Ustalony stan faktyczny stanowi spójną, logicznie uzasadnioną całość, poszczególne wiarygodne dowody wzajemnie uzupełniają się i potwierdzają. Na podstawie tego stanu faktycznego okoliczności popełnienia przypisanych oskarżonemu czynów nie mogą budzić wątpliwości.

Sąd zważył, co następuje:

Prokuratura złożyła akt oskarżenia, w którym zarzucono oskarżonemu (punkt 1 zarzutu), iż w okresie od dnia 1 listopada 2015 r. do dnia 30 stycznia 2017 r. w miejscowościach L., S. i O. znęcał się psychicznie i fizycznie nad swoją konkubiną K. K. (1) w ten sposób, że będąc pod wpływem alkoholu wszczynał awantury, wyzywał słowami wulgarnymi i obraźliwymi, groził pobiciem, pozbawieniem zdrowia i życia, zakłócał spokój nocny, rzucał w pokrzywdzoną różnymi przedmiotami, niszczył wyposażenie mieszkania, wyganiał ją z mieszkania, kontrolował jej wyjścia z domu i rozmowy telefoniczne, a nadto bił pokrzywdzoną pięściami po całym ciele i głowie, szarpał, popychał, przyduszał poduszką, kopał, a nadto w dniu 1.04.2016 r. uderzył pokrzywdzoną pięścią w twarz, w wyniku czego spowodował u niej obrażenia ciała w postaci wybicia zęba 11 (jedynki górnej prawej), powodujące naruszenie czynności narządów jej ciała lub rozstrój jej zdrowia na czas powyżej 7 dni. Czyn ten zakwalifikowano jako występek z art. 207 § 1 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Biorąc pod uwagę ustalony stan faktyczny uznać należy, że oskarżyciel publiczny nie udowodnił, że oskarżony dopuścił się popełnienia takiego czynu. Należy wziąć pod uwagę, że oskarżony i pokrzywdzona tworzyli burzliwy związek partnerski, poznali się w październiku 2015 r., zamieszkali razem od listopada 2015 r., pokrzywdzona stwierdziła, że oskarżony od grudnia 2015 r. zaczął ją źle traktować (k.382v). Naganne zachowania oskarżonego polegały na urządzeniu awantur, wyzywaniu, okazywaniu zazdrości, kontrolowaniu wyjść i połączeń telefonicznych. Zdarzenia te miały miejsce dość często i trwały do dnia 1 kwietnia 2016 r., kiedy oskarżony uderzył pięścią w twarz pokrzywdzoną, wybił jej ząb, a ona wyprowadziła się. Okres wspólnego zamieszkiwania trwał zatem 6 miesięcy, a okres w którym oskarżycielka posiłkowa odczuwała jako przykry i dolegliwy dla niej – 5 miesięcy. Niewątpliwie wybicie zęba spowodowało rozstrój zdrowia pokrzywdzonej na okres powyżej 7 dni (por. opinia biegłego z k.166), stąd spowodowanie tych obrażeń należy uznać za przestępstwo określone w art. 157 § 1 k.k.

Pokrzywdzona wyprowadziła się od oskarżonego i nie mieszkała z nim do lipca 2016 r., oskarżony nie wiedział gdzie ona mieszkała, pokrzywdzona mogła nie odbierać połączeń telefonicznych od niego lub zmienić numer telefonu. Jednak pokrzywdzona postanowiła ponownie wspólnie z nim zamieszkać. Zrobiła to z własnej woli, co znaczy, że dokonana przez nią ocena wspólnego zamieszkiwania z oskarżonym wskazała, że nie obawiała się go, a naganne zachowania nie przekreślały możliwości dalszego wspólnego życia. Pokrzywdzona jest osobą dorosłą, w 2016 r. miała 34 lata, była zatem doświadczona życiowo i powinna zdawać sobie, że deklaracje oskarżonego o woli poprawy miały jedynie skłonić ją do dalszego wspólnego zamieszkiwania, a zmieniać swojego zachowania faktycznie nie zamierzał. Strony zamieszkały na okres jednego miesiąca, w trakcie których dochodziło do awantur, jednak nie doszło do pobicia pokrzywdzonej czy też stosowania wobec niej przemocy fizycznej. Pokrzywdzona wyprowadziła się i przebywała w (...). Następnie oskarżycielka posiłkowa zgodziła się na ponowne zamieszkiwanie z oskarżonym w styczniu 2017 r. Jeśli oskarżony zachowywał się wobec niej tragicznie, jak wynika z jej zeznań, to powinna unikać możliwości choćby spotkania oskarżonego, a tymczasem powiadomiła go o miejscu pobytu i zaproponowała dalsze kontynuowanie związku partnerskiego. Strony zamieszkały wspólnie w dniu 21 stycznia 2017 r. i jak wynika ze zgodnej w tym względzie ich relacji doszło do jednej awantury w mieszkaniu w L.. Miało to miejsce w dniu 30 stycznia 2017 r.

Podsumowując, strony mieszkały wspólnie przez 7 miesięcy i 10 dni, w tym przez okres 5 miesięcy w S. i miesiąc w O. oskarżony zachowywał się nagannie wobec partnerki. Oskarżycielka posiłkowa miała możliwość zerwania związku na dowolnym jego etapie, zamiast to uczynić dwukrotnie zgodziła się na kontynuowanie związku.

Dla przyjęcia, iż zachowanie sprawcy realizuje znamiona czynu zabronionego stypizowanego w art. 207 § 1 k.k. konieczne jest, aby zachowanie sprawcy miało charakter wielodziałaniowy. Pojęcie znęcania się w podstawowej postaci, ze swej istoty zakłada powtarzanie przez sprawcę w pewnym przedziale czasu zachowań skierowanych wobec pokrzywdzonego. Zatem, poza szczególnymi przypadkami, dopiero pewna suma tych zachowań decyduje o wyczerpaniu znamion przestępstwa z art. 207 § 1 k.k. ( por. post. Sądu Najwyższego z dnia 11.12.2003 r., IV KK 49/03, opubl. w LEX’ie nr 108048). Dla realizacji znamion tego typu czynu zabronionego wymaga się systematycznego powtarzania się zachowań naruszających określone dobra prawne. W niniejszej z taką sytuacją nie mamy do czynienia, gdyż strony zamieszkiwały przez obiektywnie krótkie okresy, jak wynika z zeznań oskarżycielki posiłkowej wspólnie z nim piła alkohol, wyzywała go w formie rewanżu (por. zeznania z k. 20). Pokrzywdzona wyprowadziła się od oskarżonego i gdyby chciała nie wróciłaby do niego. Oskarżycielka posiłkowa decydując się na dalsze wspólne zamieszkiwanie dokonała oceny zachowania oskarżonego i musiała uznać, że jej bezpieczeństwo nie było zagrożone, a oskarżony mógł zapewnić jej utrzymanie.

Należy zwrócić także uwagę, iż o uznaniu określonego zachowania jako znęcania musi decydować ocena obiektywna, a nie subiektywne odczucie pokrzywdzonych. Zatem konieczne jest odwołanie się do ocen ogólnospołecznych, tj. wartości wyrażających się w normach etycznych i kulturowych. Oskarżony zamieszkiwał z pokrzywdzoną przez okres 7 miesięcy, ta dwukrotnie wyprowadziła się od niego i dwukrotnie zgodziła się na dalsze pożycie. Przypomnieć należy, że zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 21.10.1999 r., sygn. akt V KKN 580/07 nie wyczerpuje znamion przestępstwa z art. 207 § 1 k.k. sytuacja, gdy pokrzywdzony nie odczuwa zachowań sprawcy jako zbyt dotkliwych i gdy potrafi się przeciwstawić krzywdzącemu zachowaniu sprawcy. W niniejszej sprawie oskarżony miał niewątpliwie przewagę fizyczną nad pokrzywdzoną, był od niej znacznie silniejszy, ale pokrzywdzona dwukrotnie wyprowadzała się od niego i mogła uniknąć dalszego wspólnego zamieszkiwania.

Uwzględniając powyższe uznać należy, że zgromadzony materiał dowodowy wskazuje, że oskarżony nie dopuścił się wobec pokrzywdzonej przestępstwa znęcania się określonego w treści art. 207 § 1 k.k.

Jak wskazano wyżej, w ramach zarzutu znęcania się można wyodrębnić zachowania oskarżonego, które niewątpliwie były przestępstwami i nie mogą pozostać bezkarne. W dniu 1 kwietnia 2016 r. oskarżony wybił pokrzywdzonej górną, prawą jedynkę, co stanowi przestępstwo z art. 157 § 1 k.k. Ponadto w dniu 30 stycznia 2017 r. groził jej pozbawieniem życia i zdrowia. Groźby te wzbudziły w pokrzywdzonej uzasadnioną obawę ich spełnienia, gdyż pokrzywdzona znała oskarżonego jako człowieka nieustępliwego, dążącego konsekwentnie do wyznaczonego celu, a przy tym uznającego przemoc jako środek prowadzący do osiągnięcia zamierzonego celu. Zdarzenie to należy zakwalifikować jako czyn określony w art. 190 § 1 k.k.

Ponadto oskarżony ukrywał dowód osobisty M. K., do czego niewątpliwie nie miał żadnego uprawnienia. Stanowi to przestępstwo określone w art. 276 k.k.

Stopień społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonemu nie był mały, oskarżony bez uzasadnionej przyczyny uderzył pokrzywdzoną, spowodował u niej obrażenia ciała, ból fizyczny i krzywdę związaną z koniecznością znoszenia zabiegów lekarskich i utraty zęba. Ponadto groził jej pozbawieniem życia i zdrowia. Natomiast dowód osobisty M. K. mógł służyć do posłużenia się nim (co wynika z zeznań oskarżycielki posiłkowej – k.20).

Znaczny był stopień winy oskarżonego, gdyż działał on umyślnie, bez usprawiedliwienia, wzbudził u pokrzywdzonej uczucie strachu, wyrządził jej istotną krzywdę, a ukrywanie cudzego dowodu osobistego mogło prowadzić do popełnienia kolejnych przestępstw. Celem kary jest zapobieganie podobnym zdarzeniom w przyszłości i przekonanie zarówno oskarżonego jak i jego ewentualnych naśladowców, że przemoc nie jest właściwym sposobem rozwiązywania konfliktów.

Oskarżony ma 31 lata, jest kawalerem, ma na utrzymaniu dwójkę dzieci, zdobył wykształcenie podstawowe, na wolności pracował dorywczo i zarabiał około 4.000 złotych miesięcznie (oświadczenie z k.81v), był 7 razy karany (k.466).

Uwzględniając powyższe uznać należy, że karami sprawiedliwymi, adekwatnymi do okoliczności sprawy i zdolnymi przekonać oskarżonego do przestrzegania porządku prawnego w przyszłości powinny być kary:

- 5 miesięcy pozbawienia wolności za spowodowanie średnich obrażeń ciała pokrzywdzonej,

- 3 miesięcy pozbawienia wolności za grożenie pokrzywdzonej w dniu 30 stycznia 2017 r.,

- 2 miesięcy pozbawienia wolności za ukrywanie cudzego dowodu osobistego.

Wobec oskarżonego należy orzec karę łączną, którą orzeka się od najwyższej z wymierzonych kar jednostkowych (czyli od 5 miesięcy pozbawienia wolności) do sumy kar, która wynosi 10 miesięcy pozbawienia wolności. Za orzeczeniem kary łącznej przy znacznej absorpcji kar przemawia ścisły związek podmiotowy dwóch pierwszych czynów. Uwzględniając powyższe należy uznać, że kara łączna w wymiarze 6 miesięcy pozbawienia wolności właściwie uwzględnia wielość przypisanych oskarżonemu przestępstw oraz cele wychowawcze i zapobiegawcze kary.

Obrońca z urzędu wykonała swoje obowiązki, lecz nie uzyskała stosownego wynagrodzenia. Sąd przyznał jej zatem odpowiednie wynagrodzenie ze środków budżetowych.

O kosztach orzeczono zgodnie z przepisami powołanymi w punkcie VI wyroku, uznając że oskarżony nie ma możliwości ich zwrotu, gdyż nie ma obecnie dochodów i przebywa w Zakładu Karnego, przy czym koniec kar został wyznaczony obecnie na marzec 2021 r. (k.394).