Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 marca 2018 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący - Sędzia: SSO Dorota Radaszkiewicz

Sędziowie: SSO Beata Urbańska-Woike (spr.)

SSR del. Marta Orłowska

Protokolant: st. sekr. sądowy Iwona Czyżewska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 marca 2018 r. w Olsztynie

sprawy z powództwa P. N.

przeciwko 22 (...) Oddziałowi (...) w O.

o przywrócenie do pracy i wynagrodzenie za okres wypowiedzenia

na skutek apelacji powoda P. N.

od wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 13 grudnia 2017 r.

sygn. akt IV P 405/16

I.  zmienia punkt II zaskarżonego wyroku w ten sposób, że przywraca powoda P. N. do pracy u pozwanego 22 (...) Oddziału (...) w O. na dotychczasowe warunki pracy i płacy oraz zasądza na rzecz powoda od pozwanego kwotę 5229 zł (pięć tysięcy dwieście dwadzieścia dziewięć złotych) tytułem wynagrodzenia za okres wypowiedzenia umowy o pracę;

II.  w pozostałym zakresie oddala powództwo i apelację;

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 120 zł (sto dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu za instancję odwoławczą, w pozostałym zakresie koszty procesu za II instancję wzajemnie znosi.

SSO Beata Urbańska-Woike SSO Dorota Radaszkiewicz SSR del Marta Orłowska

UZASADNIENIE

P. N. w pozwie nadanym w dniu 21.10.2016 r. i w kolejnych pismach procesowych z dnia 14.06.2017 r. oraz 08.11.2017 r. skierowanych przeciwko pracodawcy 22 (...) Oddziałowi (...) w O. (dalej także 22 (...)) wniósł o uznanie za bezskuteczne wypowiedzenie umowy o pracę , zasądzenie wynagrodzenia za czas przebywania na zwolnieniu lekarskim w kwocie 607 zł (które zostało cofnięte), wynagrodzenia za okres wypowiedzenia ostatecznie w wysokości 11.155,77 zł, a także ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy.

22 (...) Oddział (...) w O. domagał się oddalenie powództwa w całości. W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew pozwany wskazał przede wszystkim, że u pracodawcy obowiązują zasady dotyczące uzyskania zaświadczenia o zdolności do pracy. Powód nie złożył odpowiedniego zaświadczenia, zatem doszło do rozwiązania z nim umowy o pracę.

Sąd Rejonowy w Olsztynie wyrokiem z dnia 13 grudnia 2017 r., w sprawie o sygn. akt: IV P 405/16 umorzył postępowanie odnośnie roszczenia o wynagrodzenie za okres przebywania na zwolnieniu lekarskim (pkt I wyroku), powództwo oddalił w pozostałym zakresie (pkt II), zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 270 zł tytułem kosztów procesu (pkt III), zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 360 zł tytułem kosztów procesu (pkt IV wyroku).

Rozstrzygnięcie to poprzedziły następujące ustalenia i wnioski:

P. N. zawarł z 22 (...) Oddziałem (...) w O. w dniu 15.12.2009 r. umowę o pracę na czas nieokreślony na stanowisku wartownika – pracownika Resortu (...) z Jednostką Wojskową nr (...) w O..

W związku z zawiadomieniem z dnia 22.08.2011 r. o przejściu zakładu pracy na nowego pracodawcę - powód został pracownikiem Jednostki Wojskowej nr (...) w O.. Wraz z utworzeniem (...) Oddziałów (...) nowym pracodawcą powoda został 22 (...) Oddział (...) w O..

Wynagrodzenie powoda wynosiło 2.900,20 zł, a jego trzykrotność - 8.700,60 zł przeliczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy wynosiło 3.524,19 zł.

W związku z faktem, że powodowi w dniu 09.09.2016 r. upływał okres ważności posiadanych badań lekarskich umożliwiających wykonywanie pracy na zajmowanym stanowisku - pracodawca w dniu 09.08.2016 r. skierował powoda na badania okresowe na podstawie art. 229 k.p. oraz na badania kwalifikowanego pracownika ochrony fizycznej: psychologiczne i okresowe na podstawie art. 33a ust. 3 w związku z art. 26 ust. 3 pkt 7 ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia, wręczając powodowi skierowanie z dnia 05.08.2016r.

W dniu 9 sierpnia 2016 r. pracownica kadr pozwanego, M. F. (1) doręczyła powodowi skierowanie na badania lekarskie nr 184 wystawione w dniu 5 sierpnia 2016 r. i skierowanie na badania psychologiczne nr 184, wystawione w dniu 5 sierpnia 2016 r. przez pozwanego, M. F. (1) poinformowała powoda, że ma udać się do (...)u celem wykonania badań.

Na skierowaniach tych nie wskazano konkretnej placówki, w której powód winien wykonać badania. Placówka ta była wskazywana na odrębnym dokumencie, dołączanym do skierowania. Powód nie dowiadywał się, gdzie ma wykonać badanie. Pracownicy pozwanego, w tym powód , byli zobowiązani wykonać badania w Centrum Medycznym (...) S.A w O. oraz w Wojskowej (...)Psychologicznej w O., z którym pozwanego łączyła umowa z dnia 30.12.2005 r. Informacja o tym była wywieszona na tablicy ogłoszeń.

Powód nie wykonał badań lekarskich i psychologicznych we wskazanych placówkach. Zgłosił się do lekarza M. M., prowadzącego indywidualną praktykę lekarską w O., a badania zostały sfinansowane przez jego drugiego pracodawcę - (...) spółka z o. o., gdzie był zatrudniony na podstawie umowy zlecenia i otrzymał orzeczenie psychologiczne nr (...) r. dla kwalifikowanego pracownika ochrony oraz orzeczenie nr (...), w których stwierdzono, że jest w oparciu o cyt. wyżej art. 32 pkt 3, art. 33 ust. 1, art. 33 a ust. 3 w zw. z art. 26 ust. 13 pkt 7 ustawy z dnia 22.08.1997 r. o ochronie osób i mienia zdolny fizycznie i psychicznie do wykonywania zadań pracownika ochrony fizycznej, a termin następnego badania lekarskiego został wyznaczony na 18.08.2019 r.

W dniu 30 sierpnia 2016 r. wydane zostało zaświadczenie lekarskie nr (...) na okres do sierpnia 2018 r. na podstawie art. 229 k.p., przez lekarza Centrum Medyczne (...) S.A w O., z którą pracodawca ma podpisaną umowę zgodnie z art. 12 ustawy z dnia 27 czerwca 1997 r. o służbie medycyny pracy. Sąd Rejonowy ustalił w dalszej kolejności , iż po otrzymaniu orzeczeń lekarskich psychologicznych w dniu 31.08.2016 r. pozwany uznał, że są one nieważne, ponieważ wykonano je przez podmiot inny niż wskazany przez pracodawcę. W tym dniu powodowi wręczono kolejne skierowanie na badania lekarskie i psychologiczne, opatrzone datą 05.08.2016 r., zawierające na dole pisma adnotację o placówce, w której powód powinien wykonać badania ( Centrum Medyczne (...) S.A w O. oraz Wojskowa (...) Psychologiczna w O.).

Zaświadczenie zostało zakwestionowane przez pozwanego w związku z istnieniem niedozwolonych dopisków dotyczących warunków pracy powoda, niezgodnych z treścią skierowania. Wpis obejmował sformułowanie: ”bez prac wymagających dobrego słuchu; w hałasie”. Pozwany zwrócił się do wymienionego podmiotu leczniczego o ustosunkowanie się do wpisu i otrzymał ponownie zaświadczenie, w którym ww. dopisku nie było, natomiast został skrócony okres wydania zaświadczenia do sierpnia 2017 r. Zgodnie z ustaleniami Sądu I instancji powód tłumaczył swojemu przełożonemu B. O., który podjął interwencję w sekcji medycznej ,że są kolejki do lekarzy. Powód nie skontaktował się z nią. Kierownik tej sekcji dzwonił potem do przełożonego z zapytaniem, dlaczego powód nie zgłasza się do niej celem przyspieszenia i ułatwienia mu kontaktu z pracownikami (...)u, który umówiłby go na wizytę u lekarza. Zdaniem jego przełożonego obawiał się, że nie otrzyma zaświadczenia o zdolności do pracy.

Sąd Rejonowy ustalił, że dniu 31 sierpnia 2016 r. pracownik pozwanego ponownie w obecności jego przełożonego, B. O. wręczył powodowi skierowanie na badania lekarskie - okresowe (data wystawienia 5 sierpnia 2016 r.) z dopiskiem zawierającym oznaczenie placówki medycznej (...) SA. W tym samym dniu, 31 sierpnia 2016 r. ponownie wręczono powodowi przez pozwanego skierowania na badania psychologiczne (data wystawienia 5 sierpnia 2016 r.) z dopiskiem zawierającym oznaczenie placówki medycznej (...) SA. Powód przedstawił pracodawcy orzeczenie lekarskie nr (...) i orzeczenie psychologiczne nr (...)r. oraz orzeczenie nr (...). W dniu 07.09.2016 r. skierowano do powoda pismo, w którym wskazano, że odmowa poddania się badaniom we wskazanym podmiocie medycyny pracy zostanie potraktowana jako niewykonanie polecenia pracodawcy.

Wobec odmowy przyjęcia przez dział kadr orzeczeń lekarskich dostarczonych w dniu 31.08.2016 r. przez powoda - wysłał on je do pracodawcy pocztą w dniu 02.09.2016 r. W odpowiedzi powód otrzymał pismo od pracodawcy, w którym poinformowano powoda, że nie wykonanie badań lekarskich w placówce wskazanej przez pracodawcę stanowi naruszenie art.12 ust 1 ustawy o służbie medycyny pracy i zostanie potraktowane jako niewykonanie polecenia pracodawcy. W dniu 20 września 2016 r. powód przystąpił do pracy po powrocie z urlopu wypoczynkowego. W tym dniu powód doręczył pracodawcy zwolnienie lekarskie za okres do 30 września 2016 r. Dalej przebywał na zwolnieniu lekarskim od dnia 1.10.2016 r. do dnia 14.10.2016 r. Drugie zwolnienie lekarskie ustało i w dniu 17.10.2016r. powód stawił się do pracy. Pracownicy kadr pozwanego przygotowali z datą 17 października 2016r. kolejne (trzecie) skierowanie na badanie. Podczas spotkania jego przełożony zapytał o możliwość wykonania badania zgodnie ze skierowaniem, powód odmówił wykonania badań zgodnych ze skierowaniem wskazując, że badania już wykonał. Przygotowane skierowania na badania do odpowiednich psychologów do placówki (...) SA, wobec odmowy wykonania badań przez powoda nie zostały mu wręczone

Powód stwierdził, że z uwagi na ograniczenia słuchu nie przejdzie badań w (...).

Zgodnie z ustaleniami Sądu I instancji , po rozmowie przełożonego z powodem, z uwagi na jego powrót ze zwolnienia lekarskiego w dniu 17.10.2016 r. oraz niedopuszczenie powoda do pracy z uwagi na brak aktualnych badań lekarskich (na podstawie art 229 § 4 k.p.) wręczono powodowi oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę.

Świadczenie związane z tym, że powód przebywał na urlopie wypoczynkowym w dniach od 02.09.2016 r. do 19.04.2016 r., zaś w dniach od 20.09.2016 r. do 14.10.2016 r. - na zwolnieniu lekarskim zostały wypłacone mu po zakończeniu stosunku pracy, przeprowadzeniu kontroli PIP i wniesieniu pozwu w dniu 24.10.2016 r.

Jako przyczynę wypowiedzenia pracodawca wskazał niewykonanie badań lekarskich w terminie i we wskazanej (w skierowaniu na badania) placówce oraz niewykonanie polecenia pracodawcy w tym zakresie.

Na podstawie listy dodatkowych należności nr (...) z dnia 27.10.2017 r. za miesiąc październik 2017r. Sąd ten ustalił, iż powodowi wypłacono wynagrodzenie chorobowe za okres przebywania na zwolnieniu w dniach 20.09.2016 r. do 30.09.2016 r. tj. kwotę 607 zł.

W ocenie Sądu I instancji, powództwo P. N. nie zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Sąd Rejonowy dał wiarę relacji świadków, gdyż wypowiadali się jasno i pewnie, a okoliczności przez nich podane uzupełniały się wzajemnie. Przesłuchanie świadków: A. B. (1), B. O., M. O. (1), M. F. (1), P. C. i K. Z. na rozprawie w dniu 8.11.2017 r. wskazywało, że powód nie poddał się badaniom, do których był zobowiązany przez pracodawcę w określonej placówce medycznej, mimo, że nie było żadnych ku temu przeciwwskazań, a jego bezpośredni przełożony, A. B. (1) starał się ułatwić powodowi umówienie się z lekarzem na dogodny termin badania.

Sąd Rejonowy w Olsztynie dał wiarę częściowo także powodowi. Nie były wiarygodne okoliczności podane przez niego w zakresie tego, że złożone dokumenty były wystarczające do oceny jego zdolności do pracy na stanowisku wartownika – pracownika Resortu (...)

Sąd I instancji zwrócił uwagę, że zgodnie z art. 264 k.p. odwołanie od wypowiedzenia wnosi się w terminie 7 dni od dnia doręczenia pisma. Powód w pozwie nadanym w dniu 21.10.2016 r. nie wnosił o odszkodowanie, ani nie wnosił o przywrócenie do pracy. Okres wypowiedzenia upłynął w dniu 31.01.2017 r. Dopiero w piśmie procesowym złożonym na rozprawie w dniu 14.06.2017 r. wniósł o przywrócenie do pracy. Powód nie skonkretyzował swojego roszczenia w terminie przewidzianym przepisami prawa pracy. Powód na rozprawie wniósł o przywrócenie do pracy, a pozwany nie wyraził zgody na skonkretyzowanie powództwa po terminie. Następnie powód wniósł o uznanie za bezskuteczne wypowiedzenia umowy o pracę, a nie o przywrócenie do pracy. Natomiast w piśmie złożonym w dniu 08.11.2017 r. wniósł o zasądzenie na rzecz powoda wynagrodzenia za okres wypowiedzenia w kwocie 11.155,77 zł.

Zdaniem Sądu Rejonowego roszczenia powoda nie zasługiwały na uwzględnienie, nie naruszały zasad współżycia społecznego, wbrew stanowisku powoda nie miały cech dyskryminacji.

Powód był zobowiązany jako pracownik zatrudniony na stanowisku wartownika – pracownika Resortu (...)(w ramach stosunku pracy z Jednostką Wojskową nr (...) w O.) do uzyskania zaświadczenia o zdolności na tym konkretnym stanowisku pracy stwierdzanej odpowiednimi dla tego stanowiska pracy orzeczeniami, psychologicznym i lekarskim. Odmówił jednak wykonania badań w jednostce ustalonej, uważając, że przedstawione przez niego badania są wystarczające. Wskazać jednak należy, że powód będąc pracownikiem pozwanego był zobowiązany wykonywać jego polecenia i trzykrotnie zlekceważył polecenie służbowe pracodawcy wykonania badań lekarskich w prawidłowej placówce medycznej.

Z kolei pracodawca na podstawie art. 229 § 4.k.p. miał prawo nie dopuścić do pracy pracownika bez aktualnego orzeczenia lekarskiego stwierdzającego brak przeciwwskazań do pracy na określonym stanowisku w warunkach pracy opisanych w skierowaniu na badania lekarskie. Na skutek braku działania powoda, nie doszło do przeprowadzenia badań.

Sąd Rejonowy zważył zatem, że pozwany twierdził, iż polecenie wykonywania badań lekarskich jest poleceniem służbowym dotyczącym pracy, którego niewykonanie świetle stanowiska Sądu Najwyższego może stanowić podstawę niezwłocznego rozwiązania umowy o pracę z pracownikiem na podstawie art. 52 § 1 pkt 1 k.p.

Skoro podstawą wystawienia skierowania na badania są przepisy Kodeksu pracy oraz powołana ustawa o ochronie osób i mienia, to pracodawca, decyduje gdzie badania powinny być wykonane, a pracownik ma obowiązek poddania się badaniom lekarskim w takim zakresie, jaki wskazał pracodawca, przy czym badania te muszą być wykonane przez pracownika we wskazanej przez pozwanego pracodawcę placówce medycznej.

Powód wiedział i znał dokładną procedurę przeprowadzenia badań obowiązującą u pozwanego. Pracował u pozwanego dłuższy czas. Jego współpracownicy i przełożony wskazali, że był wywieszony adres placówki medycznej. Ponadto, miał świadomość, że pozwany nie akceptuje treści przedstawionych przez niego zaświadczeń lekarskich. Ostatecznie powód stanowczo odmówił wykonania badań lekarskich we wskazanej placówce medycznej (trzy razy), mimo przekazania mu tej wiadomości oraz pouczenia o skutkach nie zastosowania się do polecenia pracodawcy. Pozwany próbował podejmować bezpośrednie rozmowy z powodem oraz wyjaśnić mu przyczyny swojego stanowiska, lecz powód nie przystąpił do rozmów. Powód nie widział potrzeby także spotykania się z pracodawcą w sprawie przeprowadzenia rozmowy w tej sprawie.

Zachowanie powoda było zatem świadome, gdyż powód został pouczony o skutkach nieprawidłowego zachowania. Identyczna sytuacja dotyczyła także badań psychologicznych oraz licencyjnych. Na podstawie art. 33 a ustawy o ochronie osób i mienia - wynika, że orzeczenia wydane na podstawie tej ustawy są traktowane jako orzeczenia na podstawie Kodeksu pracy.

Powód uzyskał zaświadczenie lekarskie poza O., niezgodnie z treścią skierowania, a następnie dwukrotnie odmawiał wykonania badań.

Niezastosowanie się do polecenia pracodawcy, po wcześniejszym uprzedzeniu o możliwych do podjęcia przez pracodawcę skutkach dotyczących stosunku pracy, zdaniem Sądu Rejonowego wskazuje, że przyczyny podane w wypowiedzeniu nie naruszają zasad współżycia społecznego. Okoliczność ta była przedmiotem kontroli PIP u pozwanego, która zakończyła się pozytywnym dla pracodawcy wynikiem nie stwierdzającym naruszenia przepisów prawa w sprawie wypowiedzenia powodowi umowy o pracę. Skoro powód z uporem odmawiał podjęcia badań we wskazanej placówce medycznej, to niedopuszczenie powoda do pracy nie było dyskryminujące. Pracodawca zaś był uprawniony do podjęcia decyzji w sprawie wypowiedzenia umowy o pracę pracownikowi.

W konsekwencji skoro wypowiedzenie było uzasadnione i skuteczne, powód nie był uprawniony do uzyskania wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy w kwocie 11.155,77 zł, czyli wynagrodzenia trzymiesięcznego liczonego ze stawki 3.718,59 zł miesięcznie jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy.

Odnośnie dokonania wyliczenia wynagrodzenia za urlop wypoczynkowy oraz za okres zwolnienia lekarskiego, Sąd Rejonowy wskazał, że kwestia rozliczenia urlopu wypoczynkowego może mieć miejsce dopiero po ustaniu stosunku pracy. W dacie wniesienia odpowiedzi na pozew taki skutek jeszcze nie nastąpił. Roszczenie powoda w tej części było przedwczesne do dnia 31.01.2017 r. Po tej dacie powód wskazał, że żąda 9.506 zł. Pozwany został zobowiązany do przedstawienia dokumentacji pracowniczej, którą złożył, w tym akta osobowe powoda zawierające dokumentację pracowniczą oraz pisma i zestawienia, z których wynikało, że powodowi zostały wypłacone należności w tym zakresie, po ustaniu stosunku pracy. Początkowo niewypłacone powodowi należności, zostały uiszczone na liście dodatkowych należności nr 002/416 z dnia 28.10.2016 r. za miesiąc październik 2016 r. w kwocie 1.630 zł brutto i zasiłek chorobowy na liście dodatkowych należności nr 002/415 z dnia 27.10.2016 r. za miesiąc październik 2016r. w kwocie 187,20 zł brutto. Zatem polecenie PIP w tym zakresie zostało zrealizowane. Pozew zaś został wysłany z dniem 21.10.016 r. Sąd Rejonowy zatem uznał, że powód wygrał proces w tym zakresie. Pozwany natomiast wygrał proces w zakresie uznania za bezskuteczne wypowiedzenia umowy o pracę i przywrócenia do pracy.

O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 9 ust. 1 pkt 1 i 2 w zw. z § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (punkt III i IV wyroku).

Powyższe orzeczenie co do punktu II i III zostało zaskarżone apelacją przez stronę powodową, któremu pełnomocnik zawodowy P. N. zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego i procesowego, w tym w szczególności:

● art. 45 § 1 k.p., art. 100 § 1 k.p, art. 211 pkt 5 k.p., art. 229 § 4 k.p, art. 264 § 1 k.p, oraz art. 33 ust. 1 i 4, art. 33a ustawy z dnia 22.08.1997 r. o ochronie osób i mienia, przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie polegające na:

- uznaniu, że został naruszony 7 dniowy termin do odwołania od wypowiedzenia umowy o pracę, przez nieskonkretyzowanie roszczenia w terminie wynikającym z art. 264 k.p.

- uznaniu, że powód naruszył obowiązki pracownicze przez niepoddanie się badaniom lekarskim i psychologicznym,

- błędnej ocenie, że przedstawione przez powoda orzeczenia nie są właściwe,

- wadliwym przyjęciu, że powód nie miał prawa odmowy wykonania badań lekarskich i psychologicznych, w sytuacji, gdy takie badania posiadał i przedstawił pracodawcy.

● art. 81 § 1 k.p. przez jego niezastosowanie przy ocenia roszczenia o wynagrodzenie za okres wypowiedzenia,

● art. 233 k.p.c., przez niewłaściwą ocenę zebranego materiału dowodowego polegającą na błędnym przyjęciu, iż powód nie posiadał ważnych okresowych badań lekarskich oraz psychologicznych, podczas gdy z zebranego materiału dowodowego wynika, że takowe posiadał.

Mając powyższe na uwadze pełnomocnik powoda wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez :

- przywrócenie powoda do pracy na dotychczasowych warunkach,

- zasadzenie wynagrodzenia w kwocie 11 155,77 zł,

- zasądzenie kosztów procesu za I instancję, według norm przepisanych.

Ponadto wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu za II instancję, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wniesionego środka zaskarżenia strona apelująca sprecyzowała podnoszone zarzuty. Wskazała, że wbrew poczynionym ustaleniom powód przedstawił pracodawcy orzeczenie wydane przez uprawnionego lekarza z zakładu, do którego pozwany kierował pracowników. Argumentował, że powodowi nakazano wykonanie badań w Centrum Medycznym (...) SA i takie badanie zostało w tej placówce wykonane. Uprawniony lekarz, na podstawie skierowania wydanego przez pracodawcę, wystawił orzeczenie nr (...), z którego wynikało, że powód jest zdolny do pracy na zajmowanym stanowisku z wyłączeniem prac wymagających dobrego słuchu.

Pozwany po otrzymaniu tego zaświadczenia, nie powinien był kierować powoda na kolejne badania lekarskie (gdyż podważałyby one w sposób nieuprawniony wynik badań wykonanych przez uprawnionego lekarza), lecz mógł wykonać dwie niezależne od siebie czynności: odwołać się od treści orzeczenia do Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w O., kwestionując wynik badania lekarskiego, a w razie niewniesienia odwołania, mógł wypowiedzieć powodowi umowę o pracę, ale nie z powodu niewykonania badań lekarskich, tylko z powodu zawartego w orzeczeniu przeciwwskazania do wykonywania pracy w warunkach wskazanych w orzeczeniu. Apelujący podniósł przy tym, że w przypadku wydania orzeczenia psychologicznego przepisy nie wymagają wydania orzeczenia wyłącznie na skierowanie pracodawcy i obowiązującego wyłącznie na danym stanowisku pracy.

Wskazał, że zgodnie z art. 33 ust. 1 i 4 oraz art. 33a ustawy z dnia 22.08.1997 r. o ochronie osób i mienia, ustawodawca przewidział dwa tryby uzyskania orzeczenia: na wniosek osoby fizycznej i na wniosek (skierowanie) pracodawcy lub właściwego komendanta wojewódzkiego policji. W każdym z tych przypadków badania lekarskie i psychologiczne mają tę samą wartość, co oznacza, że pracownik może uzyskać stosowne orzeczenie na swój wniosek i jest ono równoważne z orzeczeniem wydanym na skierowanie pracodawcy.

Skoro więc powód był jednocześnie zatrudniony na podstawie umowy zlecenia zawartej z innym podmiotem i posiadał stosowne badanie psychologiczne, to mógł je przedstawić stronie pozwanej, która miała obowiązek ich uznania. W tym przypadku nie zachodziła konieczność wykonywania odrębnych badań na zlecenie pracodawcy.

W podsumowaniu podkreślono, że powód posiadał i przedstawił stosowne orzeczenia, stąd należało przyjąć, że był gotowy do podjęcia pracy, zaś niedopuszczenie go do niej przez pracodawcę było nieuprawnione. W tych okolicznościach powód powinien był otrzymać wynagrodzenie za okres gotowości do pracy od 17.10.2016 r. do 31.01.2017r. tj. kwotę 11. 155,77 zł. Z zeznań przesłuchiwanych przed Sądem I instancji świadków oraz całokształtu materiału dowodowego wynika, że jedyną przyczyną niedopuszczenia powoda do pracy w okresie wypowiedzenia było przekonanie pracodawcy o nieważności badań lekarskich i psychologicznych. Spełnione zostały więc przesłanki do zasądzenia wynagrodzenia za okres pozostawania bez pracy. Zgodnie bowiem z art. 81 k.p., podstawą wypłaty wynagrodzenia, jest wynagrodzenie zasadnicze. W odpowiedzi na apelację pozwana wniosła o oddalenie apelacji powoda w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych. W uzasadnieniu ustosunkowała się do zarzutów apelującego.

Podniosła przede wszystkim, że powód jako pracownik miał wykonać 2 rodzaje badań: badanie lekarskie na podstawie Kodeksu Pracy oraz badanie lekarskie ogólne i psychologiczne na podstawie ustawy o ochronie osób i mienia. Polecenie pracodawcy określało, że badania wynikające z ustawy o ochronie osób i mienia muszą być wykonane:- psychologiczne w placówce Wojskowej Poradni Psychologicznej w O. zaś badania stanowiskowe w placówce (...) SA w O., a następnie na ich postawie lekarz placówki (...) SA w O. miał wydać zaświadczenie lekarskie o zdolności lub braku zdolności powoda do pracy na zajmowanym stanowisku.

Powód nie wykonał badań psychologicznych w Wojskowej Poradni Psychologicznej ani nie wykonał badania stanu zdrowia na podstawie ustawy o ochronie osób i mienia w placówce (...) SA. Zamiast tego przeprowadził badania u lekarza prowadzącego indywidualną praktykę lekarską w O.. Tym samym w sposób świadomy, kierując się tylko swoim interesem oraz przekonaniem o możliwości niedostosowania się do wymogów prawnych obowiązujących u pozwanego, zdecydował się wykonać badania w taki sposób jaki będzie korzystny tylko dla niego. Przy czym miał świadomość, że sprzeciwia się woli pracodawcy i odmawia zastosowania się do jego poleceń. Zachowanie powoda doprowadziło więc do sytuacji, w której pracownik wyżej cenił swój prywatny interes ponad interes pracodawcy.

Pozwana wskazała, że dla pracodawcy nie jest obojętne czy zaświadczenie wyda jakikolwiek formalnie uprawniony podmiot (uprawniony lekarz), ale znaczenie ma, aby zaświadczenie było wydane przez konkretnie wskazanego i zaakceptowanego przez pracodawcę uprawnionego lekarza lub podmiot. Pracodawca nie toleruje i nie wyraża zgody na samowolne wybieranie przez pracowników, w tym przez powoda, podmiotów leczniczych i nie akceptuje takich dokumentów które nie są uzyskane, a więc nie są wydane zgodnie z poleceniem pracodawcy. W konsekwencji, zdaniem pozwanej powód nie był gotowy do świadczenia pracy, gdyż nie przedstawił dokumentów wykazujących taką zdolność. Nie przysługuje mu wobec tego w sposób oczywisty wynagrodzenie, którego żąda strona apelująca.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Powód P. N. poddał się okresowym badaniom lekarskim, w oparciu o skierowanie wystawione przez pracodawcę z dnia 5 sierpnia 2016r. - w placówce do tego wskazanej, których wynik umożliwiał wykonywanie pracy na zajmowanym stanowisku, . Lekarz przeprowadzający badanie profilaktyczne skierował powoda na badania uzupełniające , a orzeczenie lekarskie wystawił uwzględniając min. przedstawione przez powoda orzeczenie psychologiczne nr (...) z dnia 18 sierpnia 2016r., wystawione przez lekarza psychologa upoważnionego do badań psychologicznych osób występujących o wydanie pozwolenia na broń (…) .

W dniu 18 listopada 2016r. dyrektor Departamentu Spraw Socjalnych zwrócił się do Szefa Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych z wnioskiem o interwencję w sprawie powoda , albowiem , w jego przekonaniu, postępowanie kierownika sekcji personalnej oraz komendanta było niedopuszczalne oraz budzi szereg wątpliwości co do zgodności z przepisami prawa pracy .

W odpowiedzi Szef Oddziału Personalnego płk M. W. stwierdził min. , iż w związku z wadliwością wydanego orzeczenia Nr (...)z dnia 30 sierpnia 2016r. pozwany zawrócił się do (...) S.A. o wyjaśnienie sprawy . W wyniku zgłoszonych uwag pracodawca otrzymał od (...) S.A. nowe orzeczenie ze skróconym okresem ważności oraz z usuniętym wcześniejszym zapisem dotyczącym prac wymagających dobrego słuchu i w hałasie. Lekarz wystawiający orzeczenie lekarskie nie podniósł faktu braku badań psychologicznych zrealizowanych przez podmiot nie uprawniony do ich wykonania na podstawie umów. Poddano pod rozwagę celowość dalszej współpracy z ww. placówkom medyczną z uwagi na nieprawidłową realizację obowiązującej umowy .

( dowód : zeznania świadka A. B. k. 151-152, dokumenty k. 189, 190-193 )

W okresie wypowiedzenia umowy o pracę pracodawca nie dopuścił powoda do świadczenia pracy i nie wypłacił za ten okres wynagrodzenia .

( bezsporne )

Apelacja powoda okazała się uzasadniona.

Na wstępie warto zaznaczyć , że w procesie cywilnym obowiązuje system tzw. apelacji pełnej, w którym postępowanie apelacyjne jest dalszym stadium postępowania przed sądem pierwszej instancji, a sąd drugiej instancji ma prawo i często obowiązek ponownego badania sprawy, przeprowadzania w niezbędnym zakresie postępowania dowodowego oraz orzekania na podstawie materiału zebranego w postępowaniu w pierwszej instancji i w postępowaniu apelacyjnym. Postępowanie apelacyjne jest zatem kontynuacją postępowania merytorycznego. Sąd drugiej instancji rozpoznaje sprawę w granicach apelacji, a nie apelację. Użyte w art. 378 § 1 k.p.c. sformułowanie, iż sąd drugiej instancji rozpoznaje sprawę „w granicach apelacji" oznacza w szczególności, że sąd odwoławczy dokonuje własnych ustaleń faktycznych, prowadząc lub ponawiając dowody albo poprzestając na materiale zebranym w pierwszej instancji (art. 381 i 382 k.p.c.) i kontroluje prawidłowość postępowania przed sądem pierwszej instancji (por. uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2008 r., zasada prawna, III CZP 49/07, OSNC 2008 Nr 6, poz. 55; Monitor Prawniczy 2008 nr 22, s. 37, z uwagami M. Kowalczuk; Palestra 2009 nr 1, s. 270, z glosą G. Rząsy i A. Urbańskiego). Z uwagi na merytoryczny charakter postępowania apelacyjnego, obowiązkiem sądu drugiej instancji nie może być poprzestanie na ustosunkowaniu się do zarzutów skarżącego, lecz musi nim być - niezależnie od treści zarzutów - dokonanie ponownych, własnych ustaleń faktycznych, a następnie poddanie ich ocenie pod kątem prawa materialnego.

Nawiązując do zarzutów zawartych w apelacji w zakresie naruszenia prawa procesowego zauważyć się godzi , iż zgodnie z przepisem art. 233 § 1 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Granice swobodnej oceny dowodów wyznaczają w szczególności: obowiązek wyprowadzenia przez sąd z zebranego materiału dowodowego wniosków logicznie prawidłowych (zgodnych z zasadami logicznego rozumowania), ramy proceduralne (ocena dowodów musi respektować pewne warunki określone przez prawo procesowe, w szczególności art. 227 - 234 k.p.c.), wreszcie poziom świadomości prawnej sędziego oraz dominujące poglądy na sądowe stosowanie prawa. Swobodna ocena dowodów dokonywana jest przez pryzmat własnych przekonań sądu, jego wiedzy i posiadanego zasobu doświadczeń życiowych, ale powinna także uwzględniać wymagania prawa procesowego oraz reguły logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i - ważąc ich moc oraz wiarygodność - odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (por. wyrok SN z 10 czerwca 1999 r., II UKN 685/98).

W kontekście tych ogólnych uwag zarzut naruszenia powyższego przepisu jest uzasadniony. Dokonane ustalenia przez Sąd pierwszej instancji, w kluczowej dla oceny zasadności roszczeń powoda kwestii, poczynione zostały z naruszeniem zasady swobodnej oceny dowodów. Przypisanie powodowi naruszenia obowiązków polegających na niewykonaniu badań okresowych w oparciu o skierowanie pracodawcy, w miejscu przez niego wskazanym nastąpiło z przekroczeniem tych granic i rzutowało na błędne zastosowanie przepisów prawa materialnego wskazanych w środku odwoławczym .

Rozpatrując stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem rozpoznania, wynika z niego , iż powód poddał się badaniu lekarskiemu w oparciu o wystawione przez pozwany 22 (...) Oddział (...) pierwsze skierowanie , w żądanej przez pracodawcę placówce medycznej , tj. Centrum Medycznym (...).A. w O.. Na dowód tego powód przedłożył pracodawcy orzeczenie lekarskie Nr (...) z dnia 30 sierpnia 2016r., wystawione przez lekarza przeprowadzającego badania okresowe, dr Z. B., na podstawie skierowania na badania lekarskie z dnia 5 sierpnia 2016r. Z treści orzeczenia wynikało , iż skarżący jest zdolny do pracy na stanowisku wartownika w 22 (...) Oddziale (...), z wyjątkiem wykonywania prac wymagających dobrego słuchu i w hałasie. Przedmiotowe orzeczenie złożone zostało do akt osobowych powoda . Jego wydanie poprzedzone zostało poddaniem się przez powoda, na zalecenie oceniającego stan zdrowia lekarza, dodatkowym badaniom oraz uwzględniało okazane przez powoda orzeczenie psychologiczne nr (...), wystawione w dniu 18 sierpnia 2016r. przez doktor E. W. (1), prowadzącą gabinet psychologiczny. Zgodnie z relacjami świadka M. F. (1) powód winien w pierwszej kolejności uzyskać orzeczenie psychologiczne , które następnie stanowiło podstawę wydania orzeczenia w przedmiocie zdolności do pracy, wystawianego przez lekarza właściwego do przeprowadzenia badań okresowych . Okoliczności powyższe potwierdził świadek A. B. (1) , jak też wynikały one z relacji powoda , których pozwany nie zakwestionował. Powód na rozprawie w dniu 14 czerwca 2017r. wyjaśniał: ” W dniu 30 sierpnia 2016r. udałem się na badania , pan B. powiedział ,że muszę zrobić badania neurologa ,badania słuchu (…) Lekarz skserował orzeczenia lekarskie , skserował badania psychologiczne oraz lekarza orzecznika z O. i na tej podstawie wydał orzeczenie o dopuszczeniu do pracy na stanowisku wartownika na okres 2 lat „.

Z niezrozumiałych przyczyn pracodawca zignorował powyższe fakty. Konsekwentnie w toku procesu - w kontekście zasadności wypowiedzenia umowy o pracę - nawiązywał wyłącznie do wydanych powodowi orzeczeń lekarskich z dnia 18 sierpnia 2016r. oraz kolejnych dwóch wystawianych powodowi ( z tą samą datą ) skierowań na badania okresowe i psychologiczne . Podążając wytyczoną przez pozwanego drogą, Sąd Rejonowy, w ślad za nim , pomimo prawidłowych ustaleń w zakresie legitymowania się przez powoda zaświadczeniem lekarskim z dnia 30 sierpnia 2016r. , zmarginalizował jego znaczenie.

W ocenie pozwanego, orzeczenie Nr (...) z dnia 30 sierpnia 2016r., dyskwalifikowały dopiski dotyczące warunków pracy powoda ( przeciwwskazana praca w hałasie i wymagająca dobrego słuchu ), bowiem zostały naniesione niezgodnie z wzorem określonym w załączniku nr 2 do Rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 30 maja 1996 r. w sprawie przeprowadzania badań lekarskich pracowników, zakresu profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami oraz orzeczeń lekarskich wydawanych do celów przewidzianych w Kodeksie pracy . Istotnie , zgodnie także z treścią § 2 ust.5 cyt. Rozporządzenia badania profilaktyczne kończą się orzeczeniem lekarskim stwierdzającym wyłącznie :

1) brak przeciwwskazań do pracy na określonym stanowisku albo

2) istnienie przeciwwskazań do pracy na określonym stanowisku

Jednakże, zdaniem Sądu Okręgowego , zastrzeżenia pracodawcy nie mogły prowadzić do uznania przeprowadzonego badania w placówce (...) S.A. w O. za niebyłe, zaś wypowiedzenie umowy o pracę oparto na zarzucie braku poddania się w ogóle badaniom lekarskim w zaleconych placówkach , nie zaś na zarzucie przedłożenia orzeczenia lekarskiego zawierającego nieprzewidzianą przepisami prawa treść . W następnej kolejności zauważyć się godzi , jak ustalił Sąd Rejonowy, iż pozwany zwrócił się do wykonawcy umowy o świadczenie usług z zakresu medycyny pracy o zajęcie stanowiska w kwestii orzeczenia lekarskiego nr (...) z dnia 30 sierpnia 2016r. W reakcji na powyższe, przeprowadzający badania profilaktyczne powoda lekarz Z. B. (2) dostarczył kolejne orzeczenie lekarskie nr (...) opatrzone datą 30 sierpnia 2016r. - bez poprzednich dopisków oraz z innym terminem następnego badania lekarskiego . To zaświadczenie także zostało dołączone do akt osobowych powoda .

W toku postępowania przed Sądem I instancji pozwany nie wypowiedział się , z jakiej przyczyny nowe orzeczenie nie zostało przez niego uwzględnione.

Należy stwierdzić, iż Sąd Okręgowy podziela prezentowane przez pracodawcę poglądy Sądu Najwyższego , zgodnie z którymi odmowa poddania się badaniom okresowym , kontrolnym uzasadnia niedopuszczenie pracownika do pracy bez zachowania wynagrodzenia, a w konsekwencji uzasadnić może rozwiązanie stosunku pracy ( tak np. w wyroku SN z dnia 2 marca 2011r. II PK 188/10 , wyroku SN z dnia 23 września 2004r. I PK 541/03 ). Rzecz w tym, iż zaprezentowane stanowisko doktryny nie przystaje do niniejszej sprawy .

Jak wskazano powyższej, powód poddał się badaniom okresowym w placówce medycznej (...) S.A. w O. , w oparciu o skierowanie wystawione przez pracodawcę.

Na uwagę zasługuje podnoszona przez pozwanego kwestia braku orzeczenia psychologicznego wydanego przez Wojskową Poradnię Psychologiczną. W ocenie Sądu II instancji , w realiach niniejszej sprawy poddanie się badaniom lekarskim u lekarza psychologa nie mającego podpisanej umowy o świadczenie usług z zakresu medycyny pracy z pozwanym nie uzasadniała wypowiedzenia powodowi umowy o pracę . Niewątpliwie badania profilaktyczne mają celu z jednej strony zabezpieczenie pracownika przed wykonywaniem takiej pracy , która może dla niego okazać się szkodliwa. Z drugiej strony stanowią zabezpieczenie dla pracodawcy , który ponosi co do zasady odpowiedzialność za wypadki przy pracy . Stąd generalnie istotne jest , by badania przeprowadzone zostały przez lekarzy uprawnionych do badań profilaktycznych w ramach ustawy o służbie medycyny pracy.

Zaznaczyć jednakże należy, iż orzeczenie psychologiczne nr (...) stwierdzające zdolność do wykonywania zadań pracownika ochrony fizycznej zostało uwzględnione przez lekarza (...) S.A. Zgodnie z § 2 ust. 3 cyt. Rozporządzenia specjalistyczne badania konsultacyjne oraz badania dodatkowe, o których mowa w ust. 2, stanowią część badania profilaktycznego. Umowa o świadczenie usług z zakresu medycyny pracy zawarta z pozwanym przewidywała przeprowadzenie badań profilaktycznych , badań lekarskich osób ubiegających się o wpis lub posiadających wpis na listę kwalifikowanych pracowników ochrony z wypisem orzeczenia , przy czym uzupełniające badania psychologiczne miały być wykonane w Wojskowej Pracowni Psychologicznej .

A zatem, wystawione orzeczenie lekarskie z dnia 30 sierpnia 2016r. oznaczało także stwierdzenie zdolności do pracy na zajmowanym przez powoda stanowisku również w aspekcie psychologicznym. Komendant 22 (...) Oddziału (...) w O. nie skorzystał natomiast z przysługującego mu odwołania w trybie § 5 Rozporządzenie Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej w sprawie przeprowadzania badań lekarskich pracowników, zakresu profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami oraz orzeczeń lekarskich wydawanych do celów przewidzianych w Kodeksie pracy z dnia 30 maja 1996 r. Ponadto , w myśl art. 33a ustawy o ochronie osób i mienia do przeprowadzenia badań psychologicznych jest uprawniony psycholog upoważniony, o którym mowa w art. 15c ust. 1 ustawy o brani i amunicji . W toku postępowania pozwany nie zarzucał psychologowi wystawiającemu powodowi orzeczenie braku stosownych uprawnień , które w świetle wpisania psycholog E. W. (2) do rejestru psychologów upoważnionych (...) prowadzonego przez komendanta wojewódzkiego policji w O. wydają się niewątpliwe. Dodać należy, iż w przeszłości pracodawca nie kwestionował orzeczeń psychologicznych wydanych przez wymienioną , co pozostawało bezsporne .

Mając powyższe na uwadze , w ocenie Sądu II instancji wypowiedzenie powodowi umowy o pracę było nieuzasadnione. Z jednej strony z uwagi na poddanie się przez powoda zgodnie z zaleceniem badaniom okresowym , z drugiej – ze względu na nieuzasadniony okolicznościami przesadny rygoryzm w rozliczeniu powoda z braku orzeczenia psychologicznego, wystawionego przez Wojskową Poradnię Psychologiczną . W stanie faktycznym niniejszej sprawy częściowa odmowa wykonania polecenia pracodawcy nie zagrażała jego istotnym interesom, a decyzja pracownika o nie ponawianiu przeprowadzonych już badań nie była pozbawiona słuszności .

A zatem ,Sąd II instancji orzekł jak w punkcie I wyroku .

Dodatkowo dodać należy, iż Sąd Okręgowy w całości podziela przedstawianą w środku odwoławczym interpretację przepisu art. 45 § 1 kp, którą wypada uzupełnić o utrwalony w doktrynie i piśmiennictwie pogląd , iż roszenie o uznanie wypowiedzenia za bezskuteczne po upływie terminu wypowiedzenia traktowane jest automatycznie jako roszczenie o przywrócenie do pracy , o ile powód nie zmodyfikuje żądania w kierunku odszkodowania .

W rezultacie, słusznym , co do zasady, okazało się roszczenie powoda oparte o treść art. 81 kp , a dotyczące wypłaty wynagrodzenia za okres wypowiedzenia, którego powód został pozbawiony, choć pozostawał w gotowości do pracy z niepodważonym orzeczeniem o zdolności do jej wykonywania.

Skarżący dochodził z tego tytułu kwoty 11.155,77 zł stanowiącej równowartość wynagrodzenia za okres 3 miesięcy wypowiedzenia umowy o pracę , liczonego jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy . Zgodnie z zaświadczeniem wystawionym przez pracodawcę ( k. 161 akt sprawy ) do wyliczenia wynagrodzenia brutto za 1 miesiąc liczonego jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy przyjęto wynagrodzenie zasadnicze , premie regulaminowe, dodatek za wysługę lat, zwiększony dodatek za wysługę oraz zmienne składniki wynagrodzenia. Tymczasem po myśli art. 81 § 1. kp pracownikowi za czas niewykonywania pracy, jeżeli był gotów do jej wykonywania, a doznał przeszkód z przyczyn dotyczących pracodawcy, przysługuje wynagrodzenie wynikające z jego osobistego zaszeregowania, określonego stawką godzinową lub miesięczną, a jeżeli taki składnik wynagrodzenia nie został wyodrębniony przy określaniu warunków wynagradzania - 60% wynagrodzenia. W każdym przypadku wynagrodzenie to nie może być jednak niższe od wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę, ustalanego na podstawie odrębnych przepisów.

Za utrwalone w doktrynie uznać należy stanowisko , zgodnie z którym wynagrodzenie wynikające z osobistego zaszeregowania jest równoznaczne z wynagrodzeniem zasadniczym , zaś w jego pojęciu nie mieszczą się dodatki , min. stażowy, premie regulaminowe, albowiem wynikają one z dodatkowych przesłanek , innych niż fakt zaszeregowania na danym stanowisku Przykładowo stanowią następstwo odpowiednio długiego okresu zatrudnienia, czy też związane są ze spełnieniem innych dodatkowych przesłanek . Nie jest to także pojęcie tożsame z tzw. normalnym wynagrodzeniem za pracę ( por. wyrok SN z dnia 16.11.2000 r. I PKN 455/00, wyrok SN z dnia 22 czerwca 2011 r. II PK 3/11).

Zgodnie z zestawieniem wynagrodzeń za okres od listopada 2016r. do stycznia 2017r.przedstawionym przez stronę pozwaną ( k. 164-167 akt sprawy ) oraz porozumieniem zmieniającym umowę o pracę z dnia 28 czerwca 2016r. ( akta osobowe ) wynagrodzenie zasadnicze powoda kształtowało się następująco:

- listopad 2016r. – 1.695 zł brutto ,

-grudzień 2016r. -1.695 zł brutto ,

-styczeń 2017r. -1. 839 zł brutto.

Kwotę stanowiącą równowartość powyższego wynagrodzenia tj. 5.229 zł Sąd zasądził od pracodawcy na rzecz pozwanego w dalszej części punku I wyroku .

Sąd przyznaje jednakże, iż błędnie zastosował przepis art. 81 § 1 kp, bowiem łącznie wynagrodzenie za czas gotowości do pracy w okresie wypowiedzenia winno zostać obliczone na poziomie kwoty 5.700 zł , tj. sumy minimalnych wynagrodzeń za pracę w spornym okresie .

W konsekwencji , na podstawie art. 385 k.p.c. orzeczono jak w punkcie II orzeczenia, przy czym oddalenie apelacji w pozostałym zakresie odnosiło się także do zaskarżonego punktu III wyroku Sądu Rejonowego . W punkcie tym Sąd I Instancji zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 270 zł tytułem zwrotu kosztów procesu . Powyższe rozstrzygnięcie stanowiło konsekwencję umorzenia postępowania w zakresie roszczenia o wynagrodzenie za okres pozostawania na zwolnieniu lekarskim oraz uznania , iż powód w tym zakresie wygrał powództwo . Autor apelacji nie wskazał, z jakiego powodu przedmiotowe rozstrzygnięcie jest wadliwe. W ocenie Sądu Okręgowego, nie zostało ono wydane z naruszeniem przepisów postępowania ani przepisów regulujących wysokość opłat za czynności radców prawnych.

W punkcie III wyroku Sąd Okręgowy rozstrzygnął w zakresie kosztów postępowania za instancję odwoławczą , zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 120 zł na podstawie art. 98 k.p.c. w związku z w związku z § 9 pkt. 1) oraz § 10 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( uwzględnienie apelacji w zakresie przywrócenia do pracy ).

W pozostałym zakresie Sąd Odwoławczy oparł rozstrzygnięcie o treść art. 100 k.p.c. znosząc wzajemnie koszty postępowania pomiędzy stronami z racji wyniku postępowania apelacyjnego w pozostałym zakresie ( we wzajemnym zniesieniu kosztów uwzględniono również wysokość uiszczonej opłaty od apelacji) .

SSO B. Urbańska –Woike SSO D. Radaszkiewicz SSR del. M. Orłowska

.