Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 1 sierpnia 2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł.,
na podstawie art. 12, 14 i 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 887), odmówił A. D. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (znak: I/15/021128863).
W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia
26 lipca 2016 roku wnioskodawca nie został uznany za niezdolnego do pracy wobec czego brak jest podstaw do przyznania prawa do renty.

(decyzja – k. 35 akta ZUS)

Od decyzji ZUS odwołanie złożył wnioskodawca, wskazując, że nie zgadza się
z orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS. Wskazał, że ma problemy zdrowotne, związane
z usunięciem nerki w 2015 roku ze względu na nowotwór. Dodatkowo cierpi na przewlekłe infekcje dróg moczowych i przerost gruczołu krokowego. Nasilają się również inne schorzenia jak astma oskrzelowa oraz zmiany włóknisto – nieodmowe w płucu lewym. U wnioskodawcy ujawniły się także zmiany zwyrodnieniowe obojczykowo – barkowe, zmiany wieńcowe
w kości udowej, guzek w kości ramiennej oraz występuje nadciśnienie tętnicze z objawami choroby wieńcowej i cukrzyca typu II. W ocenie wnioskodawcy jego stan zdrowia nie rokuje na powrót do pełnej sprawności a w konsekwencji nie jest on zdolny do pracy. Ponadto, wnioskodawca podkreślił, iż ze względu na jego wiek oraz ukierunkowane wykształcenie nie ma on możliwości przekwalifikowania się. W odwołaniu, wnioskodawca wniósł także
o dopuszczenie dowodu z opinii biegłych lekarzy specjalistów z zakresu urologii, pulmonologii, kardiologii, diabetologii oraz ortopedii.

(odwołanie – k. 3 – 7)

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, wskazując argumenty tożsame jak w zaskarżonej decyzji. Organ rentowy podniósł, iż odwołanie nie zawiera nowych okoliczności mających wpływ na zaskarżoną decyzję.

(odpowiedź na odwołanie – k. 12)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

A. D. urodził się (...). Jest z wykształcenia inżynierem sieci i systemów telekomunikacyjnych, ostatnio zatrudniony był na stanowisku kierowniczym, zgodnym z jego wykształceniem. Ubezpieczony posiada wymagane okresy składkowe
i nieskładkowe.

(okoliczności bezsporne)

W dniu 3 czerwca 2016 roku ubezpieczony złożył wniosek o ustalenie prawa do renty
z tytułu niezdolności do pracy.

(wniosek – k. 1 – 4 akta ZUS)

W opinii Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 23 czerwca 2016 roku rozpoznano
u wnioskodawcy: cukrzycę typu II insulinozależną, otyłość, nadciśnienie tętnicze zredukowane, przewlekłą obturacyjną chorobę płuc, stan po usunięciu nerki prawej z powodu guza w sierpniu 2015 roku (bez danych na wznowę). Mając na uwadze powyższe, Lekarz Orzecznik ZUS stwierdził, że brak jest podstaw do orzeczenia długotrwałej niezdolności do pracy w rozumieniu ustawy rentowej.

(opinia lekarska z dnia 23 czerwca 2016 roku – k. 16 – 17 dokumentacji medycznej)

W wyniku złożonego przez wnioskodawcę sprzeciwu z dnia 5 lipca 2016 roku, sprawę rozpoznała Komisja Lekarska ZUS, która w orzeczeniu z dnia 26 lipca 2016 roku potwierdziła ustalenia lekarza orzecznika.

(sprzeciw wnioskodawcy – k. 19 dokumentacji medycznej, orzeczenie Komisji Lekarskiej – k. 33 akta ZUS, opinia lekarska z dnia 26 lipca 2016 roku – k. 23 – 25 dokumentacji medycznej)

Z punktu widzenia kardiologicznego, podczas badania wnioskodawcy stwierdzono,
iż jego stan ogólny jest dobry. U wnioskodawcy rozpoznano: nadciśnienie tętnicze kontrolowane lekami, przewlekłą stabilną chorobę niedokrwienną serca, cukrzycę typu II, hepatopatię, kamicę nerkową lewostronną w wywiadzie, stan po usunięciu guza prawej nerki, dyslipidemię, przewlekłą obturacyjną chorobę płuc, otyłość. Wnioskodawca jest relatywnie dobrego stanu ogólnego oraz jest obciążony schorzeniami kardiologicznymi. Celem rozszerzenia diagnostyki wnioskodawca został poddany dodatkowym badaniom, w wyniku których wykluczono istotne niedokrwienie mięśnia sercowego oraz uznano, iż nie wystąpiło znaczne uszkodzenia serca jako całości. Nadciśnienie tętnicze jest kontrolowane lekami przy użyciu relatywnie umiarkowanych dawek. Wynik leczenia jest w miarę dobry a zastosowane leczenie pozwoliło uniknąć dużego uszkodzenia mięśnia sercowego (tym samym zachować wydolność serca). Z uwagi na powyższe dolegliwości nie rozpoznano na tyle istotnych patologii układu krążenia, które uzasadniałyby stwierdzenie niezdolności do wykonywania pracy zarobkowej.

(opinia biegłego kardiologa dr. n. med. R. G. k. 23 – 25, uzupełniająca opinia biegłego kardiologa – k. 129 – 130)

Z punktu widzenia pulmonologicznego, u wnioskodawcy rozpoznano: przewlekłą obturacyjną chorobę płuc, o łagodnym przebiegu klinicznym u osoby z otyłością, oraz drobny cień pozapalny w płucu lewym widoczny w wyniku badania RTG klatki piersiowej
(do kontroli w warunkach ambulatoryjnych). Brak istotnych zaostrzeń choroby wymagających intensyfikacji i leczenia ambulatoryjnego bądź hospitalizacji. W obecnym stopniu zaawansowania choroba nie narusza sprawności organizmu wnioskodawcy w stopniu powodującym długotrwałą niezdolność do pracy. Brak jest podstaw do orzekania niezdolności do pracy zarobkowej zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami.

(opinia biegłego pulmonologa dr. n. med. A. M. – k. 26 – 27, uzupełniająca opinia biegłego pulmonologa – k. 112)

Z punktu widzenia diabetologicznego, u wnioskodawcy rozpoznano: cukrzycę typu II (niewyrównaną, niepowikłaną), stan po amputacji nerki z powodu guza, nadciśnienie tętnicze, astmę oskrzelową. Cukrzyca typu II jest niewyrównana i niepowikłana
w stopniu istotnym i nie powoduje niezdolności do pracy. Wnioskodawca wymaga stałej
i częstej opieki w Poradni Diabetologicznej, odpowiedniej diety i dostosowanego wysiłku fizycznego. Wnioskodawca nie powinien wykonywać dużego wysiłku fizycznego, pracować na wysokości i przy maszynach w ruchu. Wyrównanie cukrzycy może być przeprowadzone w warunkach ambulatoryjnych. Stan ogólny wnioskodawcy jest dobry. Powyższe dolegliwości nie powodują niezdolności do pracy zarobkowej.

(opinia biegłego diabetologa – dr. med. M. P. k. 28 – 29, uzupełniająca opinia biegłego diabetologa – k. 114)

Z punktu widzenia chirurgicznego, u wnioskodawcy rozpoznano: przepuklinę w bliźnie po lumbotomii prawostronnej, przepuklinę pępkową, powiększenie wątroby, otyłość brzuszną. Stan ogólny wnioskodawcy jest dobry. Biorąc pod uwagę stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość wykonywania dotychczasowego sposobu zarobkowania lub podjęcia innej pracy zarobkowej, z uwzględnieniem charakteru wykonywanych prac, posiadane kwalifikacje oraz możliwość nabycia nowych, wiek i rokowania, nie stwierdzono
u wnioskodawcy naruszenia sprawności organizmu z przyczyn chirurgicznych skutkującego niezdolnością do pracy zarobkowej zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji. Istniejące
u wnioskodawcy dwie przepukliny stanowią wskazanie do leczenia operacyjnego.
(opinia biegłego chirurga em. prof. nadzw. dr. hab. n. med.. M. G. – k. 30, uzupełniająca opinia biegłego chirurga – k. 107 – 108)

Z punktu widzenia urologicznego, u wnioskodawcy rozpoznano: stan po usunięciu nerki prawej z powodu raka (brak wznowy procesu nowotworowego), stulejkę, zapalenie żołędzi. Wnioskodawca przebył operację usunięcia prawej nerki z powodu nowotworu w 2015 roku. Podczas kontrolnego badania tomograficznego, wykonanego w ciągu roku od zabiegu, nie stwierdzono wznowy miejscowej, powiększonych węzłów chłonnych zaotrzewnowych
ani zmian w obrębie kośćca. Badania laboratoryjne wykazały prawidłowy poziom kreatyniny, co oznacza wystarczającą funkcję pozostałej lewej nerki. Stwierdzony stan zapalny żołędzi
i stulejka nie mają znaczenia orzeczniczego. Mając na uwadze powyższe, z przyczyn urologicznych, brak jest podstaw do orzeczenia długotrwałej niezdolności do pracy.

(opinia biegłego urologa L. K. – k. 44, uzupełniająca opinia biegłego urologa – k. 147)

U wnioskodawcy nie stwierdzono cech ogniskowego uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego, ostrych objawów korzeniowych, rozciągowych czy ubytkowych. Stwierdzono wydolny układ krążenia i oddychania z wyrównanymi parametrami krążenia i oddychania. Analizując stan zdrowia wnioskodawcy, wszystkie schorzenia oraz stopień naruszenia sprawności organizmu w kontekście zdolności do pracy zarobkowej zgodnej z poziomem kwalifikacji zawodowych, wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy. Ponadto wnioskodawca posiadając IV stopień kwalifikacji zawodowych, na większości typowych stanowisk pracy (w tym praca biurowa, stanowisko kierownicze, służbowy samochód, praca przy monitorze), otrzymałby pozytywne orzeczenie o braku przeciwwskazań do pracy.

Leczenie psychiatryczne stanowi nową okoliczność. Jednakże obniżenie nastroju i zaburzenia depresyjne nie powodują takiego naruszenia sprawności organizmu, które uzasadniałoby niezdolność do pracy zarobkowej.

(opinia biegłego z zakresu medycyny pracy P. R. – k. 170 – 173, uzupełniająca opinia biegłego z zakresu medycyny pracy – k. 195 – 196)

Wnioskodawca zaczął leczyć się psychitrycznie w 2017 roku.

(okoliczność bezsporna – oświadczenie pełnomocnika e-protokół z 8 II 2018 roku 00:00:54)

Sąd Okręgowy dokonał powyższych ustaleń w oparciu o załączone akta organu rentowego, dokumenty oraz opinie biegłych kardiologa, pulmonologa, diabetologa, chirurga, urologa oraz biegłego z zakresu medycyny pracy.

W ocenie Sądu opinie biegłych są w pełni wiarygodne. Zostały sporządzone przez biegłych o specjalnościach właściwych z punktu widzenia schorzeń wnioskodawcy. Biegli zapoznali się szczegółowo z całą przedłożoną dokumentacją lekarską z przebiegu chorób
i leczenia wnioskodawcy i na podstawie tej dokumentacji oraz badania bezpośredniego wydali opinie, które są wewnętrznie spójne, logiczne i kompletne. Opinie w sposób jednoznaczny
i przejrzysty obrazują stan zdrowia odwołującego i w oparciu o aktualne wskazania wiedzy medycznej kategorycznie rozstrzygają kwestię wpływu stwierdzonych u niego schorzeń na zdolność do pracy, przy uwzględnieniu kwalifikacji zawodowych wnioskodawcy.
W toku postępowania, wobec zgłoszonych przez wnioskodawcę zarzutów co do opinii biegłych, Sąd przeprowadził także dowody z opinii uzupełniających. W szczególności Sąd uznał, że biegły z zakresu medycyny pracy w swojej uzupełniającej opinii wyjaśnił w sposób wyczerpujący wszelkie wątpliwości odnośnie niezdolności do pracy zarobkowej ubezpieczonego zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami zawodowymi. Ponadto wszelkie wątpliwości, w ocenie Sądu zostały wyjaśnione w sposób nie budzący wątpliwości interpretacyjnych. Z opinii biegłych wynika jednoznacznie, że występujące u wnioskodawcy schorzenia nie czynią go osobą niezdolną do pracy. Z tych też powodów, Sąd Okręgowy w pełni podzielił wnioski wynikające z opinii sądowo – lekarskich i uznając je za pełnowartościowe dowody oparł na nich ustalenia faktyczne w sprawie.

Sąd oddalił wniosek dowodowy pełnomocnika odwołującego o przeprowadzenie
w sprawie dowodu z opinii zespołu biegłych specjalistów oraz biegłego psychiatry, mając na uwadze, że okoliczności sporne zostały w sprawie dostatecznie wyjaśnione w oparciu
o dotychczas przeprowadzone dowody z opinii biegłych sądowych, a stawiane zarzuty przez stronę odwołującą są pozbawione merytorycznej argumentacji, która podważyłaby wartość dowodową tychże opinii i jako takie, zarzuty te są jedynie polemiką z wnioskami biegłych.
Sąd zważył też, że dopuszczenie w sprawie dowodu z opinii zespołu biegłych specjalistów oraz biegłego z zakresu psychiatrii nie wniosłoby niczego nowego do sprawy, zmierzając jedynie do przewlekłości postępowania. Dodać należy, że wszyscy biegli powołani w sprawie, z sześciu różnych specjalności, nie uznali odwołującego za niezdolnego do pracy. A zatem nie istniała potrzeba by wypowiadał się zespół biegłych lekarzy sądowych, którzy wzięliby pod uwagę wszystkie schorzenia wnioskodawcy i wzajemne współzależności skoro takiej oceny dokonał biegły z zakresu medycyny pracy. Biegły z zakresu medycyny pracy wypowiedział
się w sposób wszechstronny i wyczerpujący w swoich pisemnych opiniach podstawowej
i uzupełniającej. Brak było również podstaw do dopuszczenia opinii biegłego psychiatry
z uwagi na fakt, iż powoływanie się na pogorszenie stanu zdrowia psychicznego wnioskodawcy było okolicznością nową. Ponadto, jak zauważył biegły z zakresu medycyny pracy, obniżenie nastroju nie wpłynęło na zdolność do wykonywania pracy zarobkowej.
Także biegli innych specjalności zgodnie twierdzili, iż poza biegłymi dopuszczonymi
w postępowaniu przez Sąd, nie ma potrzeby, aby w sprawie wypowiadali się także lekarze innych specjalności. Wydane w sprawie opinie biegłych wyjaśniają wszystkie kwestie sporne w sposób pełny, powołując się w ich uzasadnieniach na rzeczowe, konkretne i przekonujące argumenty. W tym miejscu należy zauważyć, iż w orzecznictwie ugruntowane jest stanowisko, że potrzeba powołania innego (kolejnego) biegłego (biegłych) powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej (złożonych) opinii.
Jeżeli więc opinia biegłego jest przekonująca i zupełna dla sądu, który swoje stanowisko w tym względzie uzasadnił, to fakt, iż opinia taka jest niepełna dla stron procesowych, nie jest przesłanką dopuszczenia w sprawie kolejnej opinii (zob. wyrok SN z 6.05.2009 r., II CSK 642/08, L., postanowienie SN z 6.06.2012 r., I UK 113/12, L.). Dowód z opinii biegłego ma szczególny charakter, nie mogą więc tutaj mieć zastosowania wszystkie zasady
o prowadzeniu dowodów, a w szczególności art. 217 § 1 k.p.c. W konsekwencji nie można przyjąć, że Sąd obowiązany jest dopuścić dowód z kolejnych opinii biegłych w każdym wypadku, gdy opinia złożona jest niekorzystna dla strony (zob. wyrok SN z 15.02.1974 r. II CR 817/73, LEX nr 7404), co potwierdza również późniejsze orzecznictwo (zob. wyrok SN z 6.05.2009 r., II CSK 642/08 LEX nr 511998, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 25.06.2009 r. V Ca 139/09 LEX nr 551993, postanowienie SN z 19.08.2009 r., III CSK 7/09 LEX 533130, wyrok SN z 16.09.2009r., I PK 79/09 LEX nr 5543670, wyrok SN z 30.05.2007 r., IV CSK 41/07 LEX nr 346211). Ponadto w orzecznictwie podkreśla się także,
że o ewentualnym dopuszczeniu dowodu z opinii biegłego nie może decydować wyłącznie wniosek strony, lecz zawarte w tym wniosku konkretne uwagi i argumenty podważające miarodajność dotychczasowej opinii lub co najmniej miarodajność tę poddające w wątpliwość, w przeciwnym wypadku wniosek taki musi być uznany za zmierzający wyłącznie
do nieuzasadnionego przedłużenia postępowania, co powinno skutkować jego pominięciem (art. 217 § 2 k.p.c.) – (tak wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 5.06.2002 r., III AUa 811/02 opubl. OSA 2003/9/35). Kierując się zatem wyżej przytoczonymi rozważaniami Sąd Okręgowy uznał, że wszystkie istotne w sprawie okoliczności zostały wyjaśnione na podstawie przeprowadzonych dowodów z opinii biegłych kardiologa, pulmonologa, diabetologa, chirurga, urologa oraz lekarza medycyny pracy, a co za tym idzie nie ma potrzeby przeprowadzania dodatkowych dowodów z opinii zespołu biegłych, ani też z opinii biegłego psychiatry i w konsekwencji oddalił w tym przedmiocie wnioski dowodowe pełnomocnika wnioskodawcy.

Jak wynika z ustaleń sądu dolegliwości psychiatryczne stanowią nową okoliczność – pojawiły się bowiem dopiero w 2017 roku.

Podkreślić należy, iż kolejen wnioski i zastrzeżenia do opinii biegłego z zakresu medycyny pracy złożone zostały na skutek doręczenia opinii uzupełniającej, w której biegły ustosunkował się do wcześniejszych zastrzeżeń pełnomocnika wnioskodawcy. Zatem, w ocenie sądu, kolejny wniosek o opinię uzupełniającą zmierzał jedynie do zbędnego wydłużenia postępowania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie nie jest zasadne i podlega oddaleniu.

Zgodnie z treścią art. 57 pkt. 1 ustawy z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2017 roku, poz. 1383) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu o ile jest niezdolny do pracy,
ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, niezdolność powstała w okresach wymienionych w tym przepisie albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W oparciu o art. 12 ust. 1 wskazanej ustawy niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Całkowicie niezdolną do pracy jest zaś osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (ust.2), a częściowo niezdolną do pracy - osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (ust.3)

Na mocy art.13 ust.1 przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się:

1) stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji;

2) możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Wskazane w cyt. przepisie art. 57 warunki muszą być spełnione kumulatywnie. Brak choćby jednego z nich powoduje brak prawa do świadczenia.

Materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie, a oparty na wiarygodnych
i przyjętych przez Sąd opiniach biegłych sądowych lekarzy specjalistów z dziedzin schorzeń, na które powołuje się wnioskodawca, wykazuje jednoznacznie, że organ rentowy zasadnie uznał wnioskodawcę za osobę zdolną do pracy.

Sąd w pełni uznał wartość dowodową opinii biegłych, na podstawie których ustalił stan faktyczny w niniejszej sprawie. W ocenie Sądu złożone do sprawy opinie, nie zawierają żadnych braków i ostatecznie wyjaśniły wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Biegły medycyny pracy podkreślił, że analizując stan zdrowia wnioskodawcy, wszystkie jego chorzenia, opinie biegłych oraz stopień naruszenia sprawności organizmu
w kontekście zdolności do pracy zarobkowej zgodnej z poziomem kwalifikacji zawodowych, wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy. Ponadto, stwierdzono, że wnioskodawca posiadając IV stopień kwalifikacji zawodowych, na większości typowych stanowisk pracy (w tym praca biurowa, stanowisko kierownicze, służbowy samochód, praca przy monitorze), otrzymałby pozytywne orzeczenie o braku przeciwwskazań do pracy.

Opinie te zostały sporządzone w oparciu o wyniki badania bezpośredniego oraz analizę przedłożonej dokumentacji lekarskiej. Biegli szczegółowo i w sposób pełny określili schorzenia występujące u badanego oraz ocenili ich znaczenie dla jego zdolności do pracy. Fakt, że opinie biegłych nie mają treści odpowiadającej stronie, nie może mieć w tym wypadku znaczenia. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii. Niezadowolenie strony z opinii biegłego nie uzasadnia powołania innego biegłego (wyrok SN z dnia 5 czerwca 2002 roku I CR 562/74 LEX nr 7607; wyrok SN z dnia 4 sierpnia 1999 roku I PKN 20/99 OSNP 2000/22/807).

W konsekwencji w sprawie niniejszej ostatecznie nie pojawiły się kontrargumenty, które mogłyby budzić wątpliwość Sądu, co do jednoznaczności opinii biegłych.
Wszyscy biegli, na podstawie opinii których Sąd się oparł, zgodnie podali, że schorzenia występujące u wnioskodawcy nie powodują niezdolności do pracy.

Sam fakt istnienia u wnioskodawcy schorzeń, potwierdzony przez biegłych ani ilość tych schorzeń, nie może być utożsamiany z niezdolnością do pracy odwołującego. Stwierdzenie stanu chorobowego nie jest bowiem jednoznaczne z kwalifikacją do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Nadto jak wynika z ustaleń sądu dolegliwości psychiatryczne stanowią nową okoliczność – pojawiły się bowiem dopiero w 2017 roku. W takiej sytuacji, gdyby powodowały niezdolnośc do pracy sąd zobowiązany byłby zastosować art. 477 ¹⁴ § 4 kpc, zgodnie z którym w sprawie o świadczenie z ubezpieczeń społecznych, do którego prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji albo stwierdzenia stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, jeżeli podstawę do wydania decyzji stanowi orzeczenie lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych lub orzeczenie komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i odwołanie od decyzji opiera się wyłącznie na zarzutach dotyczących tego orzeczenia, sąd nie orzeka co do istoty sprawy na podstawie nowych okoliczności dotyczących stwierdzenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji albo stwierdzenia stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, które powstały po dniu złożenia odwołania od tej decyzji. W tym przypadku sąd uchyla decyzję, przekazuje sprawę do rozpoznania organowi rentowemu i umarza postępowanie.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie.

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi wnioskodawcy.

K. J.