Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 lutego 2018 r.

Sąd Rejonowy w Nowym Sączu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 27 lutego 2018 r. w Nowym Sączu

sprawy z powództwa S. B.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A. w W. na rzecz powódki S. B. kwotę 5.000 zł (pięć tysięcy złotych) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 23 lipca 2016 roku do dnia zapłaty;

II.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A. w W. na rzecz powódki S. B. kwotę 57,34 zł (pięćdziesiąt siedem złotych 34/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 22 czerwca 2017 roku do dnia zapłaty;

III.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

IV.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A. w W. na rzecz powódki S. B. kwotę 2.070 zł (dwa tysiące siedemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania;

V.  nakazuje ściągnąć od strony pozwanej na rzecz Skarbu Państwa (Kasa Sądu Rejonowego w Nowym Sączu) kwotę 388,68 zł (trzysta osiemdziesiąt osiem złotych 68/100) tytułem wydatków uiszczonych w postępowaniu tymczasowo przez Skarb Państwa.

Z:/

1.  (...)

2.  (...)

Dnia 27 lutego 2018 roku

Sygn. akt I C 598/17

UZASADNIENIE

wyroku z 27 lutego 2018 r.

Powódka S. B. w pozwie z 8.06.2017 roku domagała się zasądzenia od (...) S.A. z siedzibą w W., następujących kwot: 5.000 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 23.07.2016 r. do dnia zapłaty; 57,34 zł. tytułem odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów procesu (k. 2-7).

W uzasadnieniu wskazała, że 19.06.2016 r. w Ł. uczestniczyła w kolizji drogowej, w wyniku której doznała powierzchownego urazu powłok głowy, skręcenia kręgosłupa szyjnego oraz bolesnych potłuczeń ciała, a ubezpieczyciel, po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego, odmówił zadośćuczynieniu roszczeniom powódki z uwagi na ich niezasadność, stwierdzając brak związku przyczynowo- skutkowego z przedmiotowym zdarzeniem (k. 33-34).

Pozwany (...) S.A. z siedzibą w W., w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych (k. 40-42).

W uzasadnieniu wskazał, że na podstawie analizy materiału zgromadzonego w aktach szkody w trakcie postępowania likwidacyjnego ustalono, że na powódkę nie zadziałały przeciążenia - siły o wartościach wyższych niż odpowiadających normalnej eksploatacji samochodu, w związku z czym pozwana uznała, że brak jest podstaw do przyjęcia, że powódka doznała obrażeń ciała w trakcie kolizji. Domaganie się przez powódkę kosztów dojazdu do placówek medycznych także uznano za nieuzasadnione jako niepozostające w związku przyczynowym z następstwami kolizji. Zakwestionował także zasadność wskazanej przez powódkę daty początkowej zasądzenia odsetek.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19.06.2016 r. w Ł. miała miejsce kolizja drogowa, w trakcie której kierujący skuterem o nr rej. (...) – M. P. nie zachował należytej ostrożności i wyjeżdżając z zakrętu zderzył się z prawidłowo poruszającym się pojazdem marki T. (...) o nr rej. (...), którym kierowała powódka S. B..

Bezpośrednio po zdarzeniu spisane zostało oświadczenie, w którym M. P. przyznał się do winy. Zaraz po kolizji powódka z uwagi na złe samopoczucie udała się do Szpitalnego Oddziału Ratunkowego Szpitala (...) w N.. Wówczas w diagnozie stwierdzono powierzchowny uraz powłok głowy oraz skręcenie i naderwanie odcinka szyjnego kręgosłupa. Następnie wypisano ją do domu z zaleceniem oszczędzającego trybu życia do czasu ustąpienia dolegliwości, kontroli w poradni POZ dnia następnego oraz w razie nieustępowania dolegliwości leczenia w (...).

Powódka kontynuowała leczenie w Poradni Urazowo – Ortopedycznej, które zakończyło się w sierpniu 2016 r. W poradni POZ oczekuje na zlecone jej zabiegi rehabilitacyjne, których termin wyznaczono na marzec 2018 r.

Powódka w trakcie leczenia poniosła wydatki na dojazd do placówek medycznych w kwocie 57,34 zł. Odbyła wizytę w Szpitalu (...) w N. oraz dwie wizyty kontrolne w poradni (...) mieszczącej się w N. przy ul. 29 listopada.

Dowody: karta informacyjna leczenia ambulatoryjnego w (...) Szpitala w N. – k. 15-16, historia leczenia ortopedycznego – k. 17-19, historia leczenia w poradni lekarza rodzinnego– k. 20-27, skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne – k.27, spis kosztów dojazdów do placówek medycznych – k. 29.

W wyniku wypadku z dnia 19.06.2016 r. powódka nie doznała trwałego, ani długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Nie stwierdzono u powódki żadnych odchyleń od stanu prawidłowego w obrębie układu ruchu, zarówno spowodowanych wypadkiem, jak i schorzeniami samoistnymi.

Nie ma obawy o wystąpienie w przyszłości następstw urazu z uwagi na nieznaczne skutki urazu.

Powódka odczuwała natomiast dolegliwości bólowe o zmniejszającej się intensywności przez ok. 6 tygodni od wypadku i w tym czasie jej zdolność do pracy była ograniczona, zaś obiektywne następstwa urazu nie trwały dłużej niż 6 miesięcy. Była zdolna do wykonywania podstawowych czynności życia codziennego. Powódka obecnie sporadycznie stosuje leki przeciwbólowe dostępne bez recepty.

Dowód: opinia sądowo – lekarska biegłego z zakresu (...) – k. 75-76.

Powódka S. B. w chwili obecnej ma 25 lat. Pracuje w biurze windykacyjnym. Z powodu bólów głowy i odcinka szyjnego kręgosłupa występujących po kolizji drogowej przebywała na zwolnieniu lekarskim, następnie sama zrezygnowała z pracy na stanowisku asystenta do spraw obsługi klienta, ponieważ nie była w stanie pracować. Powódka powróciła do prowadzenia samochodu po około miesiącu od wypadku.

Powódka odczuwała dolegliwości bólowe po wypadku, nosiła przez ok. 3 tygodnie kołnierz ortopedyczny. Była zdolna do wykonywania podstawowych czynności życia codziennego i do samoobsługi, w niektórych obowiązkach domowych pomagał jej mąż. Aktualnie stan jej zdrowia jest dobry, rokowanie jest pomyślne, natomiast powódka ma korzystać z zabiegów rehabilitacyjnych w marcu 2018 r. w celu ostatecznej eliminacji jej dolegliwości po kolizji.

Dowody: zeznania świadka K. B. – nagranie z dnia 12.10.2017 r.– 00:15:59, opinia sądowo – lekarska biegłego z zakresu (...) – k. 75-76, opinia uzupełniająca – k. 88, skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne i potwierdzenie ustalonego ich terminu – k.71-72 zeznania powoda – nagranie z dnia 12.10.2017 r. – 00:15:59.

Pojazd M. P. był ubezpieczony w (...) S.A. z siedzibą w W..

Powódka, działając przez A. Kancelarię (...), zgłosiła szkodę ubezpieczycielowi pismem z dnia 22.06.2016 r., w którym domagała się zapłaty na jej rzecz kwoty 15.000 zł, tytułem zadośćuczynienia oraz zwrotu kosztów leczenia w kwocie ryczałtowej 200 zł.

Decyzją z dnia 5.07.2016 r. ubezpieczyciel odmówił przyznania zadośćuczynienia i odszkodowania na rzecz powódki.

Dowody: zgłoszenie szkody – k. 32, decyzja z dnia 5.07.2016 r. – k. 33.

Ustalając stan faktyczny Sąd posłużył się dokumentami dołączonymi do akt, które zostały powołane w opisie stanu faktycznego, a także zeznaniami powoda oraz świadka K. B..

Niesporny między stronami był przebieg zdarzenia, w postaci kolizji, z 19.06.2016 r., a także osoba sprawcy zdarzenia. Sporne były jedynie skutki kolizji i stopień krzywdy powódki.

Sąd w całości podzielił opinię biegłego W. S., którą uznał za rzetelną, przekonywującą i pełną. Wynikało z niej, że powódka nie doznała trwałego albo długotrwałego uszczerbku na zdrowiu wskutek wypadku z dnia 19.06.2016 r. Biegły stwierdził natomiast, że powódka na skutek doznanego powierzchownego urazu powłok głowy, skręcenia i naderwania odcinka szyjnego kręgosłupa odczuwała dolegliwości bólowe przez ok. 6 tygodni, a później występowały sporadycznie po dłuższym staniu lub siedzeniu, a także czasami miewa bóle głowy. Obiektywne następstwa urazu nie trwały dłużej niż 6 miesięcy. Do opinii tej zarzuty złożyła powódka, jednak biegły w opinii uzupełniającej ustosunkował się do nich kompleksowo, wykluczając kwalifikację dolegliwości powódki jako długotrwały bądź trwały uszczerbek na zdrowiu. Biegły w opinii opisał cały proces leczenia powoda oraz jego wyniki. W ocenie Sądu opinia ta jest rzetelna i fachowa, dlatego Sąd dał jej wiarę. Wskazać należy, że ostatecznie opinia ta nie była kwestionowana przez strony.

Powódka opisała moment wypadku oraz wydarzenia, które miały miejsce bezpośrednio po nim, a także proces leczenia i rekonwalescencji. Brak było podstaw, by kwestionować jej zeznania, gdyż znajdowały potwierdzenie w przedłożonym materiale dowodowym w postaci dokumentów, zeznań świadka K. B. oraz opinii biegłego ortopedy. Odnośnie skutków przedmiotowego zdarzenia na życie powódki w chwili obecnej, Sąd dał wiarę zeznaniom powódki oraz świadka w zakresie w jakim były zbieżne z opinią biegłego ortopedy, który wskazał, że aktualnie stan zdrowia powódki jest dobry, nie stwierdza się długotrwałych ani trwałych następstw wypadku, natomiast powódka odczuwała dolegliwości bólowe przez okres od kilku tygodni do maksymalnie 6 miesięcy.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości zgłoszonego żądania o zadośćuczynienie i odszkodowanie.

Zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. za 2003 roku, nr 124, poz. 1152), z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, lub rozstrój zdrowia bądź też utrata zniszczenie lub uszkodzenie mienia.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 tej ustawy, zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie lub świadczenie z tytułu umowy ubezpieczenia obowiązkowego na podstawie uznania roszczenia uprawnionego z umowy ubezpieczenia w wyniku ustaleń, zawartej z nim ugody lub prawomocnego orzeczenia sądu.

Art. 445 § 1 k.c. stanowi natomiast, że razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Zakres art. 445 k.c. w zw. z art. 444 k.c. obejmuje krzywdę ujmowaną jako cierpienie fizyczne (ból i inne dolegliwości), cierpienia psychiczne (ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia w postaci na przykład niemożności wykonywania zawodu, wyłączenia z normalnego życia). Zadośćuczynienie ma na celu złagodzenie tych cierpień, zarówno już doznanych, jak i tych, które nastąpią w przyszłości. Ma więc ono charakter całościowy i powinno stanowić rekompensatę pieniężną za całą krzywdę doznaną przez poszkodowanego. Krzywdą w rozumieniu art. 445 k.c. jest z reguły trwałe kalectwo poszkodowanego powodujące cierpienia fizyczne oraz ograniczenie ruchów i wykonywanie czynności życia codziennego. Rozumienie krzywdy nie ogranicza się jednak do trwałego kalectwa, zgodnie bowiem z orzecznictwem „w razie stwierdzenia, że poszkodowany doznał cierpień fizycznych i rozstroju zdrowia, które przez krótki nawet okres czasu wytrąciły go z równowagi i zakłóciły tok jego życia i pracy, przyznanie mu przewidzianego w przepisie art. 165 § 1 k.z. (obecnie 445 § 1 k.c.) zadośćuczynienia będzie z reguły uzasadnione” (por. wyrok SN z dnia 5 maja 1967 r., I PR 118/67, LEX nr 139132; A. Cisek, W. Dubis (w:) E. Gniewek, P. Machnikowski, Komentarz, 2013, art. 445, nb 18). Nie należy tracić z pola widzenia, że powódka na skutek doznanego powierzchownego urazu powłok głowy, skręcenia i naderwania odcinka szyjnego kręgosłupa, które zakwalifikować należy jako rozstrój zdrowia, odczuwała ból i musiała nosić kołnierz ortopedyczny. Z opinii biegłego wynika, że z uwagi na dolegliwości bólowe miała ograniczoną zdolność do wykonywania pracy przez okres około 6 tygodni od wypadku. W związku z tymi dolegliwościami zrezygnowała z pracy na stanowisku asystenta do spraw obsługi klienta, a wcześniej przebywała na zwolnieniu lekarskim. W ocenie biegłego powódka po upływie 6 tygodni od kolizji, mimo że zdolna do pracy, nadal odczuwała sporadycznie dolegliwości w postaci bólów głowy, bólów kręgosłupa szyjnego po dłuższym staniu i siedzeniu, cierpnięcie rąk, w związku z tym stosowała środki przeciwbólowe.

Sąd przy określaniu wysokości zadośćuczynienia ma obowiązek w każdym przypadku dokonywać oceny konkretnego stanu faktycznego i brać pod uwagę wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy. Okoliczności te to przede wszystkim rozmiar doznanych cierpień fizycznych, a więc ból, długotrwałość leczenia i inne dolegliwości, a także cierpienia psychiczne, czyli negatywne uczucia przeżywane w związku z doznanymi cierpieniami fizycznymi. Nie bez znaczenia przy dokonywaniu tej oceny jest także wiek poszkodowanego i skutki uszkodzenia ciała w zakresie ogólnej zdolności do normalnego funkcjonowania. Jednocześnie niedopuszczalne jest stosowanie jakichkolwiek mechanizmów przy wyliczaniu wysokości zadośćuczynienia (vide wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 29 marca 2012r. sygn. I ACa 228/12, wyrok SN z dnia 9 listopada 2007r., V CSK 245/07).

Podkreślić należy przy tym, że przepisy kodeksu cywilnego nie wskazują kryteriów, jakie należałoby uwzględniać przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego. Kryteriów tych natomiast niewątpliwie dostarcza orzecznictwo. Ugruntowany jest pogląd opowiadający się za kompensacyjnym charakterem zadośćuczynienia pieniężnego, tj. uznający je za sposób naprawienia szkody niemajątkowej (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 2004 roku I CK 131/03, publi. OSNC 2005/2/40).

Podnieść należy, że z uwagi na ocenny charakter kryteriów, ustalenie jaka kwota w konkretnych okolicznościach jest "odpowiednia" tytułem zadośćuczynienia, należy do sfery swobodnego uznania sędziowskiego, co oczywiście nie może oznaczać dowolności ( tak: postanowienie SN z 27 lipca 2005 roku II KK 54/05, publ. LEX nr 152495).

Pozwany podnosząc, iż żądanie zadośćuczynienia przez powódkę jest niezasadne z uwagi na brak doznanych przez nią obrażeń ciała w kolizji z dnia 19.06.2016 r., wskazał, że na powódkę podczas zdarzenia nie zadziały siły wyższe niż wynikające z normlanej eksploatacji samochodu. Twierdzeniom pozwanego przeczy diagnoza postawiona podczas wizyty powódki w Szpitalnym Oddziale Ratunkowym w dniu 19.06.2016 r., z której wynika, że doznała powierzchownego urazu powłok głowy, skręcenia i naderwania odcinka szyjnego kręgosłupa. Wbrew zatem stanowisku pozwanego braku związku przyczynowego pomiędzy obrażeniami u powódki a działaniem sprawcy nie można stwierdzić, zwłaszcza, że pozwany nie domagał się ostatecznie powołania biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków, którego opinia uwiarygodniałaby tezy pozwanego. W braku odmiennych dowodów wersja powódki jest spójna i przekonująca. Pozwany nie wykazał żadnym dowodem by do obrażeń ciała u powódki doszło w okolicznościach innych niż przez nią opisywane.

Mając powyższe na uwadze, Sąd po przeprowadzeniu postępowania dowodowego, powziął przekonanie, że kwotą adekwatną do zrekompensowania krzywdy poniesionej przez powódkę w związku z kolizją (w postaci powierzchownego urazu głowy, skręcenia i naderwania odcinka szyjnego kręgosłupa) jest kwota 5.000 zł, którą pozwany nie wypłacił na jej rzecz na etapie postępowania likwidacyjnego. W ocenie Sądu kwota ta rekompensuje powódce dolegliwości bólowe i stres, jaki towarzyszy tego typu zdarzeniom, na którą została narażona działaniem osoby objętej ochroną ubezpieczeniową pozwanego zakładu ubezpieczeń.

Podsumowując, w ocenie Sądu, przyznanie powódce zadośćuczynienia jest adekwatne jej sytuacji i skutków przez nią odczuwanych, przy zastosowaniu obiektywnych kryteriów oceny tego typu zdarzeń dla życia i zdrowia przeciętnego młodego człowieka, a sam fakt nie stwierdzenia stałego bądź długotrwałego uszczerbku na zdrowiu nie wyklucza możliwości zasądzenia zadośćuczynienia.

Roszczenie z zadośćuczynienie sąd uznał za uzasadnione.

Rozstrzygniecie o odsetkach Sąd oparł na dyspozycji art. 817 § 1 k.c. w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Powódka w postępowaniu likwidacyjnym określiła wysokość swojego roszczenia i nie było przeszkód, aby pozwany dokonał na jej rzecz wypłaty zadośćuczynienia w terminie określonym w powołanych przepisach.

Niezasadne są twierdzenia powoda, że ustawowe odsetki należy zasądzić od daty wyrokowania, gdyż dopiero wówczas konkretyzuje się co do zasady, jak i co do wysokości obowiązek pozwanego zapłaty określonej kwoty zadośćuczynienia. Sąd Rejonowy podziela w tym zakresie pogląd wyrażony w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z dnia 16.12.2011 r., że: „jeżeli zobowiązany nie płaci zadośćuczynienia w terminie wynikającym z przepisu szczególnego lub w terminie ustalonym zgodnie z art. 455 in fine k.c., uprawniony nie ma niewątpliwie możliwości czerpania korzyści z zadośćuczynienia, jakie mu się należy już w tym terminie. W konsekwencji odsetki za opóźnienie w zapłacie zadośćuczynienia należnego uprawnionemu już w tym terminie powinny się należeć od tego właśnie terminu.” (wyrok SN z dnia 16.12.2011 r., V CSK 38/11, Lex nr 1129170).

Art. 444 § 1 k.c. stanowi, iż w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty.

Rozstrój zdrowia polega na różnorakich zakłóceniach normalnego funkcjonowania organizmu ludzkiego (por. Z. Radwański, Zobowiązania, s. 215; M. Safjan, w: K. Pietrzykowski, Komentarz KC, t. 1, 2008, s. 1285; por. również wyr. SN z 12.3.1975 r., II CR 18/75, Legalis). Doznany przez powódkę powierzchowny uraz powłok głowy, skręcenie i naderwanie odcinka szyjnego kręgosłupa, zakwalifikować należy jako rozstrój zdrowia albowiem wywołał zakłócenia normalnego funkcjonowania organizmu ludzkiego.

Powódka w niniejszej sprawie domagała się zasądzenia kwoty 57,34 zł, tytułem odszkodowania, na które złożył się koszt dojazdów do szpitali i przychodni.

Intencją ustawodawcy, wyrażoną w przepisie art. 444 § 1 k.c., było objęcie granicami odszkodowania dochodzonego przez osobę, która doznała szkody w wyniku uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, wszelkich kosztów pozostających w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą, a więc tych, które zostały poniesione w sposób niezbędny i celowy na działania zmierzające do poprawy stanu zdrowia. W judykaturze i piśmiennictwie wskazuje się, że poszkodowany może w szczególności domagać się kompensaty kosztów leczenia (pobytu w szpitalu, konsultacji u wybitnych specjalistów, dodatkowej pomocy pielęgniarskiej, kosztów lekarstw, kosztów związanych z transportem poszkodowanego po wypadku do domu, do szpitala, na zabieg, kosztów odpowiedniego odżywiania się, wydatków związanych z opieką i pielęgnacją po wyjściu ze szpitala itp.) (wyrok SA w Łodzi z dnia 2 kwietnia 2014 r., I ACa 1306/13, lex nr 1458935, wyrok SA w Łodzi z dnia 27 lutego 2013 r., I ACa 1199/12, lex nr 1289504, wyrok SA we Wrocławiu z dnia 22 lutego 2012 r., I ACa 62/12, lex nr 1211556, Wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 11 czerwca 2015 r. I ACa 1821/14, lex nr 1771331).

W ocenie Sądu przedłożone przez powódkę rozliczenie kosztów dojazdów do placówek medycznych jest rzetelne, a kwota w nim wskazana niewygórowana. Ponadto biegły w opinii wskazał, że wszystkie wizyty w poradni urazowo-ortopedycznej i w (...) udokumentowane w pozwie, miały związek z wypadkiem z dnia 19.06.2016 r. Sąd stanął na stanowisku, że powódka nie musiałaby ponosić tych kosztów, gdyby nie została poszkodowana na skutek działania sprawcy kolizji, którego pojazd ubezpieczony był w pozwanym zakładzie ubezpieczeń, dlatego należy się jej zwrot tych kosztów w kwocie 57,34 zł.

W związku z powyższym, Sąd zasądził na rzecz powódki odszkodowanie w kwocie 57,34 zł przez nią żądanej z odsetkami od dnia 22 czerwca 2017 r (pkt II wyroku), ponieważ od tej daty (dzień doręczenia pozwu pozwanemu) pozwany miał możliwość ustosunkowania się do żądań powódki i zadośćuczynienia im. Sąd oddalił zatem roszczenie powódki w zakresie, w jakim domagała się zasądzenia ustawowych odsetek za opóźnienie od kwoty 57,34 zł od dnia wniesienia pozwu (pkt. III wyroku).

O kosztach (punkt IV wyroku) orzeczono na podstawie art.113 ust.1 ustawy z 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych ( tekst jednolity Dz.U. 2016 poz. 623 ) oraz art. 98 § 1 i 2 k.p.c., zgodnie z którymi strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony.

Powódka korzystała z pomocy profesjonalnego pełnomocnika z wyboru ( k. 9 ), któremu służyło wynagrodzenie w kwocie 1800 zł stosownie do § 2 pkt. 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. 2015, poz. 1800 ze zm.). Na niezbędne koszty procesu złożyła się także opłata od pełnomocnictwa - 17 zł i opłata sądowa od pozwu w wysokości 253 zł. Zatem niezbędne koszty procesu wyniosły 2070.00 zł.

W punkcie V wyroku, na podstawie art.113 ust.1 ustawy z 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jednolity Dz.U. 2016 poz. 623 ) w zw. z art. 98 k.p.c., Sąd Rejonowy nieopłaconymi kosztami sądowymi (wydatkami uiszczonymi tymczasowo przez Skarb Państwa) obciążył pozwanego jako stronę przegrywającą.

SSR Agnieszka Poręba

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

(...)

(...)