Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 marca 2018 r.

Sąd Rejonowy w Lwówku Śląskim II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Roman Chorab

Protokolant Joanna Gaweł - Wojciechowska

bez udziału oskarżyciela publicznego

po rozpoznaniu w dniu 15.03.2018 r.

sprawy M. W. (1)

urodz. (...) w Ż.

syna J. i H. zd. Z.

obwinionego o to ,że:

w dniu 22 kwietnia 2017 roku w M. w powiecie (...) kierując po drodze publicznej samochodem osobowym marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...), w obszarze zabudowanym, jadąc z prędkością 72 km/h przekroczył dopuszczalną prędkość o 22 km/h,

tj. o wykroczenie z art. 92 a kw

I.  obwinionego M. W. (1) uznaje za winnego popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku stanowiącego wykroczenie z art. 92 a kw i za to na podstawie art. 92 a kw wymierza mu karę 400 (czterysta) złotych grzywny;

II.  na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 118§1 kpw i art. 119 kpw zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w kwocie 100 złotych i na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 Ustawy z dnia 23.06.1973 r.
o opłatach w sprawach karnych wymierza opłatę w wysokości 40 złotych .

Sygn. akt II W 344/17

UZASADNIENIE

W wyniku przewodu sądowego ustalono następujący stan faktyczny:

M. W. (1) w chwili obecnej jest 51 - letnim stałym mieszkańcem Z. , województwa (...) , utrzymującym się w chwili obecnej z umów o dzieło z których osiąga wynagrodzenie ok. 2-3 tys. złotych.

( dowód: dane osobowe obwinionego M. W. (1) – k. 4 i k. 21 ).

W dniu 24 kwietnia 2017 roku, w godzinach późno popołudniowych M. W. (1) samochodem m-ki (...) o nr rej. (...) przejeżdżał przez miejscowość M. ( w powiecie (...) ) i jechał w kierunku miejscowości M.. W tym samym czasie , na tym odcinku drogi służbę pełnili funkcjonariusze policji z KPP. w L. w osobach E. K. i Ł. W..

( dowód: wyjaśnienia obwinionego M. W. (1) – k. 21 ; notatka urzędowa –k. 1;zeznania świadka E. K. - k.7 i k. 21 v ).

Wskazany odcinek drogi był terenem zabudowanym w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym i oznaczony tablicą – znakiem B-42. Funkcjonariusz Policji w osobie E. K. , która w tym czasie , co już powyżej nadmieniono , w tym dniu pełniła służbę posługiwała się ręcznym miernikiem prędkości ULTRALYTE LTI 20-20 100 LR nr fabr. (...). Widząc nadjeżdżający samochód m-ki (...) , ( i to był jedyny pojazd który poruszał się na tym odcinku drogi ) , którym właśnie poruszał się M. W. (1) dokonała pomiaru jego prędkości.

Z uwagi na to , że zmierzona M. W. (1) prędkość pojazdu, którym się poruszał wynosiła 72 km/h , gdzie dopuszczalna prędkość w terenie zabudowanym wynosi 50 km/h , E. K. zatrzymała wskazany pojazd do kontroli.

( dowód: zeznania świadka E. K. – k.7 i k. 21 v ; wyjaśnienia obwinionego M. W. (1) – k. 21 – w części ; notatka urzędowa – k. 1 ).

M. W. (1) , po zatrzymaniu go przez funkcjonariusza policji oświadczył , iż nie posiada dokumentu prawa jazdy, ponieważ kilka miesięcy wstecz została wydana decyzja przez Prezydenta Miasta Z. o cofnięciu mu tych uprawnień. Z uwagi na powyższe E. K. odstąpiła od ukarania kierującego mandatem karnym celem sporządzenia wniosku o ukaranie do Sądu za czyn z art. 92a kw.

( dowód: zeznania świadka E. K. – k. 21v i k.7 ).

M. W. (1) został przesłuchany w charakterze osoby podejrzanej o popełnienie wykroczenia i nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu ( k. 4v ).

Przesłuchany w charakterze obwinionego, na rozprawie przed Sądem obwiniony , M. W. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu wykroczenia i złożył w toku przewodu sądowego wyjaśnienia. W wyjaśnieniach tych podał , że 22.04.2017 r. jechał drogą między Ś. , a M. , został zatrzymany przez funkcjonariusza Policji i okazano mu na wyświetlaczu cyferki bez identyfikacji pojazdu. Wskazał , że to nie była jego prędkość bo na pewno nie przekroczył dozwolonej prędkości o 22 km/h. Dalej wyjaśnił , że zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Gospodarki z 17.02.2014 r. § 5 ust. 1 konstrukcja przyrządu powinna zapewniać identyfikację pojazdu którego prędkość zmierzono , w przypadku braku identyfikacji , takim urządzeniem nie powinno rejestrować się prędkości. Nadto , że nie pokazano mu czasu odczytu , ani odległości ( k. 21-21v ).

Sąd zważył co następuje:

Przechodząc do oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego należy zauważyć, iż materiał ten w sposób nie budzący wątpliwości wskazuje na sprawstwo obwinionego M. W. (1).

Sąd doszedł do takiego przekonania dokonawszy całościowej oceny materiału dowodowego zebranego w sprawie.

W złożonych wyjaśnieniach obwiniony M. W. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu, wskazując jako swoją linię obrony jedynie treść Rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 17.02.2014 r. w sprawie wymagań , którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym , oraz szczegółowego zakresu badań i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych.

Sąd nie dał jednak wiary tym wyjaśnieniom oceniając ich treść jako nieudolną linię obrony przyjętą przez obwinionego, który jest zainteresowany korzystnym dla siebie rozstrzygnięciem sprawy.

Powodem odmowy wiary temu dowodowi była nie tylko treść zeznań funkcjonariusza policji będącej w zmotoryzowanym patrolu , w osobie Emaili K. , ale również treść powołanego przez samego obwinionego przedmiotowego Rozporządzenia Ministra Gospodarki.

Wskazane bowiem Rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 17.02.2014 r. w sprawie wymagań , którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym , oraz szczegółowego zakresu badań i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych określa wymagania w zakresie konstrukcji , wykonania , materiałów oraz charakterystyk metrologicznych , którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym – radarowych , laserowych i prędkościomierzy kontrolnych, wymagania w zakresie warunków właściwego stosowania powyższych przyrządów, szczegółowy zakres badań i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej wskazanych przyrządów i zakres informacji, jakie powinna zawierać instrukcja obsługi tych powyżej wymienionych przyrządów ( § 1 ust. 1 pkt.1-4 wyżej cytowanego rozporządzenia ).

Przedmiotowe rozporządzenie absolutnie nie wskazuje i nie wymaga aby pełniący służbę funkcjonariusze policji przy pomiarach prędkości pojazdów posługiwali się wyłącznie urządzeniami , które zapewniają identyfikacje pojazdu którego prędkość zmierzono.

Mało tego , to właśnie na podstawie tego rozporządzenia sprawdzono przyrząd do pomiaru prędkości w ruchu drogowym – miernik laserowy o nr fabrycznym (...) o nazwie ULTRALYTE LTI 20-20 100 LR ( którym posługiwała się wówczas funkcjonariusz policji – E. K. ). W wyniku sprawdzenia stwierdzono , że wyżej wymieniony przyrząd pomiarowy spełnia wymagania tegoż Rozporządzenia Ministra Gospodarki Ministra Gospodarki z dnia 17.02.2014 r. w sprawie wymagań , którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym , oraz szczegółowego zakresu badań i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych ( świadectwo legalizacji- k. 2 ).

Absurdalnym zatem wydają się wyjaśnienia obwinionego M. W. , że wskazanym powyżej przyrządem nie można się posługiwać- mierzyć prędkości pojazdów , skoro to właśnie na podstawie cytowanego, również przez obwinionego rozporządzenia, urządzenie to do takiej pracy zostało dopuszczone!

Sąd natomiast nie znalazł podstaw aby odmówić waloru wiarygodności zeznaniom funkcjonariusza policji w osobie E. K. , która jest osobą zaufania publicznego i wykonywała zwykłe czynności służbowe wchodzące w zakres jej codziennych zawodowych obowiązków. E. K. nie znała obwinionego M. W. (1) w momencie gdy go zatrzymywała , tym bardziej więc nie była w żaden sposób z obwinionym skonfliktowana i nie mieła żadnego interesu w tym, by przedstawiać nieprawdziwy obraz wydarzeń.

Nie do przyjęcia jest przecież teza , że pełniący służbę funkcjonariusz policji w sposób złośliwy postanowiła zatrzymać i ukarać mandatem karnym właśnie M. W. (1) za wskazane akurat wykroczenie drogowe. Mało tego E. K. laserowy miernik prędkości obsługiwała będąc do tego uprawniona i przeszkolona w zakresie posługiwania się takim sprzętem. Miernik ten wysyła wiązkę laserową w miejsce wskazane przez funkcjonariusza policji i wykonany pomiar prędkości jest absolutnie pewny.

Należy zatem stwierdzić, że obwiniony M. W. (1) swoim zachowaniem wyczerpał ustawowe znamiona wykroczenia opisanego w przepisie art. 92 a kw. w ten sposób, że :

w dniu 22 kwietnia 2017 r. w miejscowości M. w powiecie (...) kierując po drodze publicznej samochodem osobowym marki (...) o nr rej. (...), w obszarze zabudowanym jadąc z prędkością 72 km/h , przekroczył dopuszczalna prędkość o 22 km/h.

Powyższa kwalifikacja nie może budzić żadnych wątpliwości skoro treść powyżej cytowanego przepisu art. 92 a kw. nie pozwala przekraczać dozwolonych prędkości zgodnie z obowiązującymi przepisami na danych odcinkach drogi.

Przy ocenie społecznej szkodliwości wykroczenia, które popełnił obwiniony M. W. (1), oraz wymiarze kary M. W. (1) , Sąd wziął pod uwagę całokształt okoliczności zarówno łagodzących jak i obciążających dotyczących sprawcy tego wykroczenia.

Do tych pierwszych Sąd zaliczył fakt , iż obwiniony M. W. w żaden sposób nie utrudniał prowadzonego wobec niego postępowania przed Sądem.

Jako okoliczność obciążającą , Sąd potraktował fakt , że obwiniony ten kierował pojazdem pomimo decyzji o cofnięciu mu uprawnień do kierowania pojazdami.

Łącząc wymienione wyżej okoliczności z dyrektywami wymiaru kary z art. 33 § 1 i 2 kw. , Sąd uznał, iż wymierzenie obwinionemu M. W. (1) na podstawie art. 92a kw. kary grzywny w wymiarze - kwocie czterysta złotych jest współmierne do stopnia jego winy , stopnia społecznej szkodliwości czynu , którego się dopuścił – przy czym spełni wobec jego osoby jako sprawcy rolę wychowawczą i zapobiegawczą.

Sąd na podstawie przepisów powołanych w treści pkt. II skazującego wyroku , zasądził od obwinionego M. W. (1) na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane koszty postępowania w sprawie o wykroczenie w kwocie 100 złotych, oraz wymierzył mu opłatę w kwocie 40 złotych , uznając, iż nie zachodzą wobec jego osoby przesłanki dające podstawy do zwolnienia go od uiszczenia tych kosztów , skoro obwiniony posiada stałe zarobki w granicach 2-3 tysięcy miesięcznie.