Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 grudnia 2017 r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Marta Ładzińska

Protokolant: Katarzyna Przybylska

po rozpoznaniu w dniu 19 grudnia 2017 r. w Jeleniej Górze

sprawy z odwołania M. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W.
na skutek odwołania od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. z dnia 01.10.2015 r. znak (...)

w przedmiocie świadczenia rehabilitacyjnego

I.  odwołanie oddala,

II.  kosztami sadowymi obciąża Skarb Państwa,

III.  zasądza od wnioskodawczyni na rzecz strony pozwanej kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt IV U 310/15

UZASADNIENIE

Wnioskodawczyni M. B. złożyła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. nr (...) z dnia 1 października 2015 r. w przedmiocie odmowy przyznania prawa do świadczenia rehabilitacyjnego, wnosząc o jej zmianę w całości poprzez przyznanie ubezpieczonemu prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

W uzasadnieniu wskazał, że stan zdrowia nie pozwala jej na podjęcie dalszej pracy. Ponadto zarzuciła, że nie była badana przez lekarzy specjalistów.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W., działający przez zawodowego pełnomocnika, w odpowiedzi na odwołanie, wniósł o jego oddalenie oraz o zasądzenie od ubezpieczonego na rzecz organu rentowego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu podniesiono, że brak jest okoliczności uzasadniających ustalenie uprawnień do wnioskowanego świadczenia, co wynika z orzeczenia komisji lekarskiej.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. B. ma 54 lata, jest bez zawodu, pracowała fizycznie - jako wykrawacz, krojczy, pracownik produkcji wyrobów czekoladowych.

( dowód: bezsporne)

M. B. była niezdolna do pracy z powodu choroby w okresie od 26.02.2015 r. do 26.08.2015 r. i pobierała w tym okresie zasiłek chorobowy.

W dniu 26.08.2015 r. wnioskodawczyni wykorzystała 182 dni okresu zasiłkowego.

( dowód: bezsporne, a nadto: dokumenty zawarte w aktach organu rentowego)

Wnioskodawczyni choruje na zmiany zwyrodnieniowo – zniekształcające kręgosłupa, przepukliny jąder miażdżystych C4/C5, C5/C6, C6/C7, dyskopatie C4-C5 I C5-C6 odcinka szyjnego kręgosłupa, początkowy przykurcz D. ręki prawej I stopnia, zapalenie nadkłykcia bocznego kości ramiennej lewej. Jest po leczeniu operacyjnym przepukliny jądra miażdżystego L5/S1 w 2002 r. oraz po leczeniu operacyjnym prawostronnego zespołu cieśni nadgarstka w 2014 r.

Występują u niej korzeniowe zaburzenia czucia kończyn dolnych, zaburzenia czucia prawej ręki typu korzeniowego lub z zakresu nerwu łokciowego, niska masę prawego kłębu – bez istotnego upośledzenia siły ręki. Nie stwierdzono obecności korzeniowych objawów rozciągowych z odcinka krzyżowo – lędźwiowego kręgosłupa. Dysfunkcje te nie dają podstaw do stwierdzenia niezdolności do pracy.

Nie występują u wnioskodawczyni zaburzenia funkcji ruchowej prawej ręki ani zaniki mięśniowe w ręce typowe dla cieśni nadgarstka. W badaniu (...) z dnia 27.10.2014 r. stwierdzono poprawę przewodnictwa nerwu przyśrodkowego. Nie stwierdzono ortopedycznych zaburzeń funkcji kończyn dolnych ani górnych. Początkowy przykurcz D. ręki prawej nie powoduje zaburzenia funkcji chwytnej.

Z punktu widzenia dolegliwości neurologicznych i ortopedycznych wnioskodawczyni po dniu 14.08.2015 r. oraz po dniu 26.08.2015 r. nie była niezdolna do pracy.

( dowód: opinia biegłego neurologa z dnia 21.01.2016 r. , k – 8-9, dokumentacja medyczna, k – 10, 11, 12- 17, 42, 43 (koperta), 61, 62, 86, opinia biegłego ortopedy z dnia 23.04.2016 r., k – 28-29, opinia uzupełniająca biegłego neurologa z dnia 10.08.2016 r., k – 47, opinia uzupełniająca biegłego neurologa z dnia 10.11.2016 r., k- 70, opinia biegłego neurologa z dnia 10.07.2017 r., k – 105-106v, opinia biegłego ortopedy z dnia 05.09.2017 r., k – 128-129)

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. decyzją z dnia 1.10.2015 r. odmówił wnioskodawczyni prawa do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 27.08.2015 r.

( dowód : bezsporne)

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na dowodach z dokumentacji medycznej przedłożonej przez wnioskodawczynię oraz na opiniach biegłych, które zostaną omówione w toku rozważań.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie wnioskodawczyni nie zasługiwało na uwzględnienie.

Strona pozwana oparła zaskarżoną decyzję na treści przepisów art. 18 oraz 19 Ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U.2014.159).

Zgodnie z treścią przepisu art. 1 ust. 1 powyższej ustawy świadczenia pieniężne na warunkach i w wysokości określonych ustawą przysługują osobom objętym ubezpieczeniem społecznym w razie choroby i macierzyństwa określonym w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2015 r. poz. 121, z późn. zm.), zwanym dalej "ubezpieczonymi". Zaś zgodnie z treścią art. 6 ust. 1 powyższej ustawy zasiłek chorobowy przysługuje ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy z powodu choroby w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego.

Zgodnie z treścią art. 18 ust. 1 powyższej ustawy świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy. Świadczenie rehabilitacyjne przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy. O okolicznościach, o których mowa w ust. 1 i 2, orzeka lekarz orzecznik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Świadczenie rehabilitacyjne nie przysługuje osobie uprawnionej do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy, zasiłku dla bezrobotnych, zasiłku przedemerytalnego, świadczenia przedemerytalnego, nauczycielskiego świadczenia kompensacyjnego oraz do urlopu dla poratowania zdrowia, udzielonego na podstawie odrębnych przepisów.

Ocena stanu zdrowia wnioskodawczyni wymagała wiadomości specjalnych. Z tych względów Sąd zasięgnął opinii biegłych, tj. ortopedy oraz neurologa. Wnioskodawczyni składała szereg zastrzeżeń do opinii, co skutkowało zleceniem opinii uzupełniających oraz nowych opinii innym biegłym.

Na podstawie opinii biegłych: ortopedy i neurologa Sąd ustalił, że wnioskodawczyni ze względów ortopedycznych i neurologicznych nie był niezdolny do pracy po dniu 13.08.2015 r. oraz po dniu 26.08.2015 r.

Zarówno biegły neurolog jak i biegły ortopeda jasno, rzeczowo i rzetelnie odnieśli się w swoich opiniach do pytań sądu, a w opiniach uzupełniających – do zarzutów wnioskodawczyni.

Sąd uwzględnił opinie biegłych, przyjmując je jako podstawę poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych. Opinie powyższe charakteryzowały się spójnością, były szczegółowo uzasadnione, wnioski nie budziły wątpliwości. Podkreślenia przy tym wymaga, że powołany w sprawie biegli są doświadczonymi specjalistami w swojej dziedzinie, odpowiadającej kategorii schorzeń stwierdzonych u wnioskodawczyni.

Posługiwanie się przez biegłego neurologa sformułowaniem „z przeważającym prawdopodobieństwem” (k. 9) wynika w ocenie sądu z faktu, że opinia była sporządzana po blisko pół roku od daty zakończenia przez wnioskodawczynię okresu pobierania zasiłku. Ponadto biegli wskazali, że dysponowali uboga dokumentacją medyczną wnioskodawczyni, w szczególności z okresu pobierania zasiłku chorobowego.

Należy podkreślić, że opinia biegłego podlega - jak inne dowody - ocenie według art. 233 § 1 k.p.c., lecz odróżniają ją szczególne kryteria oceny. Stanowią je zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Przedmiotem opinii biegłego nie jest przedstawienie faktów, lecz ich ocena na podstawie wiedzy fachowej (wiadomości specjalnych). Nie podlega ona zatem weryfikacji w takich kryteriach, jak dowód na stwierdzenie faktów. Jednocześnie, przy ocenie biegłych lekarzy sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w tej opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego (patrz: wyrok SN z dnia 13 października 1987 r., II URN 228/87, opublikowany w systemie Lex). Z istoty i celu dowodu z opinii biegłego wynika przy tym, że jeśli rozstrzygnięcie sprawy wymaga wiadomości specjalnych, dowód z opinii biegłych jest konieczny.

Sąd nie dopatrzył się przesłanek podważających prawidłowość wydanych w sprawie opinii. Z tych względów uznał przeprowadzone opinie za wiarygodny dowód w sprawie, mogący stanowić podstawę do dokonywania ustaleń faktycznych i wydania rozstrzygnięcia.

Sąd nie uwzględnił zarzutów pełnomocnika wnioskodawczyni złożonych pismem z dnia 19.10.2017 r. (k. 158) do opinii biegłego ortopedy. Zarzuty sprowadzały się do twierdzenia, że dokonana przez biegłego ocena stanu zdrowia wnioskodawczyni jest niepełna. Biegły ograniczył się bowiem do przywołania zdiagnozowanych i potwierdzonych badaniami stanów chorobowych, zaznaczając, że z punktu widzenia jego specjalizacji wnioskodawczyni była zdolna do pracy. Powyższa konstatacja podyktowana została faktem, że w czasie niezdolności do pracy wnioskodawczyni była pod opieką neurologa. Pełnomocnik wnioskodawczyni zarzucił, że nie zwalnia to biegłego z obowiązku oceny istniejących u wnioskodawczyni dolegliwości ze strony narządu ruchu i ich wpływu na zdolność wnioskodawczyni do pracy.

Stanowisko takie nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd miał na uwadze, że biegły ortopeda wskazał: „nie stwierdzono dowodów na istnienie dolegliwości ze strony narządu ruchu i leczenie tychże w okresie kilkunastu tygodni przed data 26. sierpnia 2015 r. (leczenia ortopedycznego). W związku z tym należy przyjąć, że wnioskodawczyni z powodu schorzeń narządu ruchu nie kwalifikowała się do przyznania świadczenia rehabilitacyjnego”. Należy podkreślić w tym miejscu kontrolną funkcję sądu ubezpieczeń społecznych, który powinien orzekać wyłącznie w zakresie okoliczności (kwestii medycznych) będących wcześniej przedmiotem oceny w dwustopniowym postępowaniu przed organem rentowym. W dokumentacji medycznej wnioskodawczyni brak było dowodów leczenia ortopedycznego i istnienia dolegliwości ze strony narządu ruchu w okresie kilkunastu tygodni przed data 26. sierpnia 2015 r. Ocenie biegłego natomiast podlegał stan zdrowia i zdolność wnioskodawczyni do pracy po dniu 26.08.2015 r. Wobec braku dokumentacji medycznej w tym zakresie biegły wysnuł trafny wniosek, że: „ należy przyjąć, że wnioskodawczyni z powodu schorzeń narządu ruchu nie kwalifikowała się do przyznania świadczenia rehabilitacyjnego”. Biegły, wbrew twierdzeniom pełnomocnika wnioskodawczyni, nie miał obowiązku oceny stanu zdrowia wnioskodawczyni na datę badania (około 2 lata po zakończeniu zasiłku chorobowego), lecz jedynie po dniu 26.08.2015 r., a skoro brak było dokumentacji medycznej w tym zakresie, niemiał możliwości dokonania innej oceny stanu narządu ruchu na te datę.

Wobec powyższego Sąd uznał, że M. B. nie była niezdolna do pracy po dniu 26.08.2015 r., tj. po wyczerpaniu okresu zasiłkowego.

Powyższe okoliczności skutkowały oddaleniem odwołania wnioskodawczyni i orzeczeniem jak w punkcie I wyroku (art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.).

Rozstrzygnięcie o kosztach sądowych zawarte w punkcie II wyroku znajduje oparcie w przepisie art. 108 k.p.c. oraz art. 113 w zw. z art. 96 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 98 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2010 r., Nr 90, poz. 594). W toku postępowania wnioskodawczyni była zwolniona od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych, a wydatki w toku postępowania ponosił Skarb Państwa.

Orzeczenie o kosztach zastępstwa procesowego zawarte w punkcie III wyroku Sąd oparł o przepis art. 98 k.p.c. w związku z § 9 ust 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, mającym zastosowanie w niniejszym postępowaniu, w związku z datą jego wszczęcia i w brzmieniu obowiązującym w dacie złożenia odwołania (9.11.2015 r.).

W związku z powyższym orzeczono jak w sentencji.