Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 08 marca 2018 r.

Sąd Okręgowy w Gdańsku VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSR del. do SO Jarosław Matuszczak

Protokolant: sekr. sądowy Magdalena Szczygieł

po rozpoznaniu w dniu 08 marca 2018 r. w Gdańsku

na rozprawie

sprawy z odwołania R. Z.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

z dnia 08 listopada 2017 r. znak: (...)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o prawo do emerytury pomostowej

I.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonemu R. Z. prawo do emerytury pomostowej od dnia 01 września 2017 r.,

II.  stwierdza brak odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania zaskarżonej decyzji.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 08 listopada 2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w G. odmówił ubezpieczonemu R. Z. prawa do emerytury pomostowej ponieważ po dniu 31 grudnia 2008 r. nie wykonywał pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy o emeryturach pomostowych. Jak podano w uzasadnieniu decyzji, o pracy w szczególnych warunkach nie został uwzględniony okres od 01.07.2017r. do 22.07.2017r., ponieważ pracodawca w niewystarczający sposób udowodnił świadczenia przez ubezpieczonego pracy w warunkach szczególnych. Praca wykonywana przez 22 dni nie wyczerpuje definicji pracy w warunkach szczególnych opisanej w art. 3 ust. 1 ustawy.

Od powyższej decyzji odwołanie z dnia 08 grudnia 2017 r. wywiódł ubezpieczony wnosząc o jej zmianę poprzez przyznanie prawa do wnioskowanego świadczenia. Zdaniem ubezpieczonego okres zatrudnienia w Firmie (...) w okresie d 01.07.2017r. do 22.07.2017r. winien być uznany za okres pracy w szczególnych warunkach. Świadczył pracę w pełnym wymiarze czasu pracy i nie była to praca sporadyczna ani krótkotrwała. Zatrudnienie po dniu 31 grudnia 2008 r. w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy nie jest sprecyzowane minimalnym okresem zatrudnienia aby został uznany za pracę w szczególnych warunkach.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zaprezentowaną w treści zaskarżonej decyzji i powołał się na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2016 r. I UK 269/15. Jako fakty bezsporne przyznał, iż R. Z. ukończył 60 lat, nie jest członkiem ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy (35 lat 4 miesiące 8 dni) ma wymagany 15 letni okres pracy w warunkach szczególnych ( 18 lat 9 miesięcy i 20 dni).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony R. Z., urodzony w dniu (...), w dniu 15 września 2017 r. złożył w organie rentowym wniosek o emeryturę pomostową.

R. Z. nie jest członkiem OFE.

W dniu 12 kwietnia 2015 r. ubezpieczony ukończył 60 lat.

Ubezpieczony w okresie od dnia 24 października 1973 r. do 13 marca 2009 r. był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w G. Fabryce (...) (póżniej Sp. z o.o.), przy czym w okresie od dnia 01 września 1980 r. do dnia 31 marca 1994 r. i od dnia 01 stycznia 2002 r. do dnia 31 grudnia 2008 r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy świadczył pracę w warunkach szczególnych, ostatnio jako kierowca samochodu cieżarowego o masie powyżej 3,5 tony.

W okresie od dnia 01 stycznia 1999 r. do dnia 10 lipca 2001 r. i od dnia 22 września 2004 r. do dnia 15 stycznia 2008 r. R. Z. prowadził działalność gospodarczą w zakresie wytwarzania opakowań drewnianych.

R. Z. posiada zatem okres składkowy i nieskładkowy 35 lat 4 miesiące 8 dni oraz 18 lat 9 miesięcy i 20 dni pracy w warunkach szczególnych.

Okoliczności bezsporne, nadto: wniosek o emeryturę pomostową – k. 1 – 6 i raport analizy konta – k. 7, karta przebiegu zatrudnienia – k. 15 – akta ZUS (teczka emerytury pomostowej), świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach – k. 6 akt ZUS (teczka rentowo – emerytalna),

R. Z. orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 05 lutego 2009 r. został uznany za częściowo niezdolnego do pracy od zakończenia pobierania świadczenia rehabilitacyjnego, orzeczonego od dnia 26 stycznia 2008 r. do dnia 19 stycznia 2009 r. w związku z chorobą wieńcową i nadciśnieniem tętniczym II, do dnia 27.09.2009 r. Następnie ubezpieczony został uznany za całkowicie niezdolnego do pracy w związku z nowotworem jelita grubego w okresie od dnia 28 września 2009 r. do dnia 30 listopada 2010 r., a od dnia 01 grudnia 2010 r. do dnia 30 listopada 2016 r. ponownie za częściowo niezdolnego do pracy. W opiniach lekarskich ZUS i zaświadczeniach o stanie zdrowia wskazano m.in. na dolegliwość w postaci nagłych parć na stolec, zaburzenia rytmu wypróżnień, a od września 2016 r. nietrzymanie stolca w określonych sytuacjach (wysiłek).

Okoliczności bezsporne, nadto: decyzje o przyznaniu świadczenia rehabilitacyjnego – k. 8, 25, 23 akt ZUS, orzeczenia lekarzy orzeczników ZUS k. 27, 46, 68, 84, 96, akt ZUS, opinie lekarskie ZUS – k. 125, 120v zaświadczenie lekarskie k. 122 – I teczka dokumentacji lekarskiej, opinia specjalistyczna lekarza konsultanta z 10.11.2016 r. – k. 6-7v – I teczka dokumentacji lekarskiej.

Po ustaniu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy ubezpieczony został zatrudniony na umowę o prace na okres próbny od dnia 01 lipca 2017 r. przez B. W. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) na stanowisku pomocnika kierowcy pojazdu asenizacyjnego w pełnym wymiarze czasu pracy. Przed rozpoczęciem pracy R. Z. został uznany przez lekarza medycyny pracy za zdolengo do pracy na tym stanowisku. W ramach wykonywanej pracy ubezpieczony jeździł w dniach od poniedziałku do piątku w godzinach od 07:00 do 15:00 jako pomocnik samochodem asenizacyjnym i opróżniał zbiorniki na nieczystości ciekłe (szamba). Do jego obowiązków należało otwieranie zbiorników, podłączanie węży i zaworów. Z uwagi na to, że część z tych pracy wymagała znacznego wysiłku fizycznego, R. Z. nie był w stanie wykonując je utrzymać kału. Z uwagi na te dolegliwości zdecydował się przerwać zatrudnienie i wypowiedział umowę o pracę w dniu 12 lipca 2017 r. ze skutkiem na dzień 22 lipca 2017 r.

Dowód: zeznania ubezpieczonego – k. 18 (zapis obrazu i dźwięku – k. 20), akta osobowe: orzeczenie lekarskie – k. 5A, umowa o pracę na okres próbny – k. 1B, wypowiedzenie – k. 1C, świadectwo pracy – k. 2C, zaświadczenie – k. 3C.

Decyzją z dnia 08 listopada 2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w G. odmówił ubezpieczonemu R. Z. prawa do emerytury pomostowej ponieważ po dniu 31 grudnia 2008 r. nie wykonywał pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy o emeryturach pomostowych. Jak podano w uzasadnieniu decyzji, o pracy w szczególnych warunkach nie został uwzględniony okres od 01.07.2017r. do 22.07.2017r.

Okoliczność bezsporna

Sąd zważył, co następuje:

I.  Ocena dowodów:

Powyższy stan faktyczny był w zasadzie bezsporny za wyjątkiem charakteru pracy ubezpieczonego w okresie od dnia 01 lipca do 22 lipca 2017 r. Pozwany kwestionował w tym zakresie nie tyle samo wykonywanie pracy, ile możliwość uznania jej za pracę w szczególnych warunkach Sąd jednakże doszedł do przekonania, że z uwagi na podniesione przez pozwanego argumenty o sporadyczności i krótkotrwałości tego zatrudnienia należy dokonać dokładniejszych ustaleń faktycznych odnośnie tego zatrudnienia.

Ustalając charakter i wymiar pracy R. Z. u B. W. sąd oparł się na dowodach z dokumentów z akt osobowych ubezpieczonego oraz zeznaniach samego ubezpieczonego. Sąd uznał te dowody za wiarygodne i potwierdzające zatrudnienie ubezpieczonego jako pomocnika pojazdu asenizacyjnego. Zatrudnienie to nie odbiegało znacząco od wcześniejszego doświadczeniu zawodowemu ubezpieczonego (kierowca samochodu ciężarowego, kierowca – operator samochodu cieżarowego), gdyż w obydwu przypadkach miał on obsługiwać pojazd ciężarowy i związane z nim urządzenia, choć oczywiście o różnym przeznaczeniu. Z kolei odnośnie przyczyny rozwiązania umowy o pracę zeznania R. Z. znajdowały potwierdzenie w dokumentacji medycznej posiadanej przez ZUS w związku z jego prawem do renty. Wysiłkowe nietrzymanie kału, które ze względu na swoją uciążliwość stało się przyczyną rozwiązania umowy zostało stwierdzone po raz pierwszy we września 2016 r. jako następstwo choroby nowotworowej jelita grubego.

II.  Wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku:

Uwzględniając powyższe ustalenia faktyczne, sąd uznał że odwołanie ubezpieczonego zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 4 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych (Dz. U. z 2017 r. poz. 664 j.t. ze zm., dalej jako ustawa pomostowa) prawo do emerytury pomostowej, z uwzględnieniem art. 5-12, przysługuje pracownikowi, który spełnia łącznie następujące warunki:

1)urodził się po dniu 31 grudnia 1948 r.;

2)ma okres pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze wynoszący co najmniej 15 lat;

3)osiągnął wiek wynoszący co najmniej 55 lat dla kobiet i co najmniej 60 lat dla mężczyzn;

4)ma okres składkowy i nieskładkowy, ustalony na zasadach określonych w art. 5-9 i art. 11 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i co najmniej 25 lat dla mężczyzn;

5)przed dniem 1 stycznia 1999 r. wykonywał prace w szczególnych warunkach lub prace w szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy lub art. 32 i art. 33 ustawy o emeryturach i rentach z FUS;

6)po dniu 31 grudnia 2008 r. wykonywał pracę w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3;

7)nastąpiło z nim rozwiązanie stosunku pracy.

Z kolei art. 3 ust. 1 ustawy pomostowej, stanowi, że prace w szczególnych warunkach to prace związane z czynnikami ryzyka, które z wiekiem mogą z dużym prawdopodobieństwem spowodować trwałe uszkodzenie zdrowia, wykonywane w szczególnych warunkach środowiska pracy, determinowanych siłami natury lub procesami technologicznymi, które mimo zastosowania środków profilaktyki technicznej, organizacyjnej i medycznej stawiają przed pracownikami wymagania przekraczające poziom ich możliwości, ograniczony w wyniku procesu starzenia się jeszcze przed osiągnięciem wieku emerytalnego, w stopniu utrudniającym ich pracę na dotychczasowym stanowisku; wykaz prac w szczególnych warunkach określa załącznik nr 1 do ustawy.

Natomiast w myśl art. 15 ust. 1 wskazanej ustawy prawo do emerytury pomostowej powstaje z dniem spełnienia warunków wymaganych do nabycia tego prawa.

W załączniku nr 1 do cytowanej wyżej ustawy pomostowej – wykazie prac w szczególnych warunkach – pod pozycją 38 wskazano p race przy wywozie nieczystości stałych i płynnych oraz prace na wysypiskach i wylewiskach nieczystości związane z bardzo ciężkim wysiłkiem fizycznym.

W niniejszej sprawie bezspornie i niewątpliwie R. Z. spełnił przesłanki wymienione w art. 4 pkt 1 – 5 i 7 ustawy pomostowej. Sąd i jak się wydaje również pozwany, nie miał też wątpliwości, co do tego, że praca wykonywana przez R. Z. w dniach 01 – 22 lipca 2017 r. na stanowisku pomocnika kierowcy pojazdu asenizacyjnego, była desygnatem pracy wskazanej pod pozycją nr 38 tego załącznika (wywóz nieczystości płynnych).

W sprawie na podstawie dokumentów z akt osobowych i zeznań R. Z. sąd ustalił jednoznacznie, że przez wskazany okres zajmował się on wyłącznie pracą w szczególnych warunkach i w pełnym wymiarze czasu pracy. Ma to o tyle istotne znaczenie dla oceny, czy wykonywanie przez wnioskodawcę przez 22 dni w lipcu 2017 r. pracy wymienionej pod poz. 38 załącznika nr 1 do ustawy o emeryturach pomostowych może być uznane za jej wykonywanie w pełnym wymiarze czasu pracy, ustalonym w przyjętym okresie rozliczeniowym według zasad określonych w przepisach Kodeksu pracy, gdyż wymóg taki formułuje art. 3 ust.4 ustawy pomostowej.

Spornym między stronami było natomiast, czy relatywnie krótki okres jej świadczenia pozwala przyjąć, że spełniona została przesłanka wykonywania, po dniu 31 grudnia 2008 r., pracę w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy pomostowej

Literalna wykładnia art. 4 pkt 6 ustawy pomostowej wskazuje na to, że ustawodawca nie wprowadził jakiegokolwiek minimalnego okresu pracy wymaganego, by praca została uznana za pracę w szczególnych warunkach. Z odesłania do pojęcia „pełnego wymiaru czasu pracy” zawartego w art. 3 ust. 4 ustawy trudno wyciągnąć jednoznaczne wnioski albowiem samo pojęcie wymiaru czasu pracy nie ma wystarczająco precyzyjnej definicji w prawie pracy.

Przepisy oraz doktryna prawa pracy wielokrotnie posługują się wskazanymi terminami, nie wyjaśniając ich znaczenia, wychodząc z założenia, że są one prawidłowo rozumiane (zob. m.in. J. Strusińska-Żukowska, Praca w godzinach nadliczbowych, Pr. Pracy 1997, Nr 2, s. 3–8; K. Rączka, Praca w godzinach nadliczbowych i w porze nocnej, PiZS 1996, Nr 7, s. 48–54 oraz T. Nycz, Wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych, PiZS 2000, Nr 7–8, s. 36–43). Przez wymiar czasu pracy należy rozumieć obowiązujący pracownika czas pracy, który pracodawca może mu zaplanować, w celu zapewnienia zwykłych, przewidywalnych potrzeb zakładu pracy (zob. M.B. Rycak, Wymiar i rozkład czasu pracy, Warszawa 2008, s. 23) [...]. Obowiązująca pracownika długość czasu pracy ustalana jest dla różnych przedziałów czasowych. Biorąc pod uwagę okres, dla którego ustalany jest wymiar czasu pracy, wyróżnia się dobowy, przeciętny tygodniowy oraz wymiar czasu pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym. Dobowy wymiar czasu pracy ustalany jest dla doby pracowniczej. Przeciętny tygodniowy wymiar czasu pracy rozliczany jest w obrębie okresu rozliczeniowego. ( zob. Krzysztof Walczak (red.) Kodeks pracy. Komentarz. 2018 r., komentarz do art. 129 k.p., pkt 2 – 4, za: SIP Legalis).

Przyjmując założenie racjonalnego prawodawcy oraz to, iż art. 4 określa warunki nabycia prawa przez obywateli, zdaniem sądu w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę należy przyjąć, że aby wypełnić hipotezę art. 3 ust. 4 ustawy pomostowej wystarczy, aby ubezpieczony:

1.  był po dniu 31 grudnia 2008 r. zatrudniony na cały etat przez pracodawcę,

2.  przepracował po dniu 31 grudnia 2008 r. jeden raz dobowy pełny wymiar czasu pracy przyjęty u danego pracodawcy.

Dochodzi bowiem w ten sposób do wykonywania pracy w szczególnych warunkach przez najmniejszą jednostkę pełnego wymiaru czasu pracy. Słabiej uzasadniony będzie wniosek o odwołaniu się w tym przepisie do tygodniowego wymiaru czasu pracy, gdyż podlega on mniejszym ustawowym ograniczeniom z uwagi na rozliczanie go w dłuższym okresie rozliczeniowym i może wywoływać znaczne rozbieżności pomiędzy ubezpieczonymi nawet zatrudnionymi u jednego pracodawcy, czy dany tydzień będzie już uzasadniał uznanie pracy w szczególnych warunkach za świadczoną w pełnym wymiarze. Z kolei przyjęcie za okres minimalny wykonywania pracy w pełnym wymiarze okresu rozliczeniowego przyjętego u danego pracodawcy, wprawdzie z pewnością wykluczy uznanie danego okresu pracy za zbyt krótki, jednakże uzależnia w zbyt dużym stopniu prawo do emerytury pomostowej od koncepcji organizacyjnej przyjętej u danego pracodawcy, która nota bene też może podlegać zmianom.

W innym kierunku wypowiedział się Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 stycznia 2013 r., I UK 448/12 stwierdzając, że z wykładni art. 4 ustawy o emeryturach pomostowych wynika, iż dla zaliczenia do okresu pracy w szczególnych warunkach zatrudnienia w takich warunkach w okresie od 1 stycznia 1999 r. do 31 grudnia 2008 r. wymagane jest, aby co najmniej jeden miesiąc takiego zatrudnienia przypadał przed dniem 1 stycznia 1999 r. oraz jeden miesiąc po dniu 31 grudnia 2008 r.

Sąd Najwyższy nie uzasadnił jednakże w tym orzeczeniu w żaden sposób, dlaczego należy przyjąć właśnie jednomiesięczny okres jako minimalny do uznania pracy za pracę w szczególnych warunkach wykonywaną w pełnym wymiarze. Co więcej przyjęcie to jest sprzeczne z zasadą Lege non distinguente nec nostrum est distinguere. (tam, gdzie ustawa nie rozróżnia, nie naszą jest rzeczą wprowadzać rozróżnienie ), gdyż ewidentnie wykładnia ta wprowadza do ustawy warunki w niej nie zawarte.

Z kolei w wyroku z dnia 22 lipca 2013 r., III UK 106/12, Sąd Najwyższy stwierdził, że w art. 3 ust. 4 ustawy o emeryturach pomostowych chodzi o wymiar czasu pracy faktycznie wykonywanej w narażeniu na czynniki ryzyka określone w art. 3 ust. 1 tej ustawy, które powodują, że dane prace są pracami wykonywanymi w szczególnych warunkach. Dlatego dla uznania, że praca jest wykonywana w szczególnych warunkach niezbędne jest jej rzeczywiste wykonywanie w pełnym wymiarze czasu pracy, to jest codziennie i przez całą przewidzianą dla pracownika dniówkę roboczą.

Powyższe stwierdzenie jest raczej niekontrowersyjne, jednakże nie przybliża ono do wyznaczenia minimalnego okresu pracy w szczególnych warunkach.

Sąd Najwyższy uzasadniając powyższe wskazał dalej, że za taką wykładnią użytego w art. 3 ust. 4 pojęcia „w pełnym wymiarze czasu pracy” przemawia w szczególności to, że ustawodawca związał go ze sformułowaniem „pracowników wykonujących”, co jednoznacznie wskazuje, że pełny wymiar czasu pracy związany jest z rzeczywistym wykonywaniem prac, o którym mowa w ust. 1, w takim właśnie wymiarze czasu pracy. W konsekwencji Sąd Najwyższy stwierdził, że w pełni uprawnione jest w tym zakresie odwołanie się do utrwalonej wykładni podobnych pojęć użytych w § 2 ust. 1 rozporządzenia z 1983 r., w myśl której praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów prac wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia.

W kolejnym, przywołanym przez pozwany organ rentowy wyroku Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2016 r. I UK 269/15, pogląd powyższy uzupełniono o stwierdzenie, że skoro incydentalne (sporadyczne), uboczne i krótkotrwałe - w stosunku do czynności podstawowych kwalifikowanych jako praca w szczególnych warunkach - wykonywanie czynności w warunkach nienarażających na działanie czynników szkodliwych dla zdrowia, nie stanowi podstawy do wyłączenia ich wykonywania z okresów szczególnego zatrudnienia dla celów emerytalnych (por. np. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 2009 r., II UK 333/08, oraz z dnia 12 kwietnia 2012 r., II UK 233/11, OSNP 2013 nr 7-8, poz. 86), to - a contrario - sporadyczne i krótkotrwałe wykonywanie czynności w narażeniu na czynniki ryzyka, o których mowa w art. 3 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych, nie stanowi wykonywania pracy w szczególnych warunkach w pełnym wymiarze czasu pracy w rozumieniu art. 3 ust. 4 tej ustawy.

Podsumowując, z żadnego z powyższych orzeczeń nie wynika w sposób logicznie uargumentowany wniosek o tym, jaki minimalny okres pracy w szczególnych warunkach będzie uznany za „wykonywanie pracy w szczególnych warunkach w pełnym wymiarze czasu pracy w rozumieniu art. 3 ust. 4 tej ustawy” a jaki się w nim już nie zmieści. Odwołanie się w tej mierze do subiektywnych i trudnouchwytnych kryteriów takich jak incydentalne (sporadyczne), uboczne i krótkotrwałe wykonywanie pracy przy wykładni, stoi w sprzeczności z zasadą jasności przepisów prawa, szczególnie istotnej przy przepisach zabezpieczenia społecznego. Z kolei odwołanie się do okresu miesięcznego nie ma żadnego uzasadnienia a wręcz jest wykładnią sprzeczną z ustawą.

Uwzględniając rozumowanie zaprezentowane na początku tego fragmentu rozważań, sąd doszedł do przekonania, że ubezpieczony spełnił przesłankę pracy w szczególnych warunkach w okresie od 01 do 22 lipca 2017 r. albowiem był zatrudniony na cały etat i przepracował 15 dni roboczych w pełnym dobowym wymiarze czasu pracy (od 07:00 do 15:00).

Nawet gdyby jednak hipotetycznie przyjąć założenia wskazane przez Sąd Najwyższy przy wykładni art. 3 ust. 4 ustawy pomostowej, to i tak należałoby uznać, że ubezpieczony spełnił przesłanki z art. 4 ustawy.

Ubezpieczony jak ustalono w stanie faktycznym wykonywał pracę przez 15 dni stale zajmując się wywozem nieczystości płynnych. Z pewnością zatem nie było to incydentalne (sporadyczne), uboczne i krótkotrwałe - w stosunku do czynności podstawowych kwalifikowanych jako praca w szczególnych warunkach czynności w warunkach nienarażających na działanie czynników szkodliwych dla zdrowia. Potwierdzeniem tego jest ustalona przez sąd przyczyna wypowiedzenia umowy przez ubezpieczonego. Obciążenie czynnościami powodowało u niego wysiłkowe nietrzymanie kału, które wynikało ze schorzenia jelita grubego, na które z kolei wcześniej pobierał rentę. Tym samym skoro codzienne obciążenie jego organizmu było na tyle duże, że wywoływało u niego tą dolegliwość, to nie można uznać by nie był przez ten okres zatrudnienia narażony na działanie czynników szkodliwych dla zdrowia. Zaznaczenia przy tym wymaga, że został on uznany za zdolnego do pracy przez lekarza medycyny pracy na to konkretne stanowisko (treści tego dokumentu pozwany organ rentowy nie podważył). Pozwany organ uznał również, że ta dolegliwość nie powoduje, by ubezpieczony nie był niezdolny do pracy w jakimkolwiek stopniu (odmawiając dalszego prawa do renty). Oznacza to, że tylko i wyłącznie praca w warunkach szczególnych wywołała takie obciążenie organizmu, że zmusiła R. Z. do rezygnacji z pracy.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Okręgowy w pkt I sentencji wyroku na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. w związku z art. 4 ustawy pomostowej Sąd zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury pomostowej od dnia 01 września 2017 r.. (tj. od pierwszego dnia miesiąca w którym odwołujący się złożył wniosek) uznając, że w tym dniu ubezpieczony spłonił ostatnią przesłankę niezbędną do przyznania mu prawa do dochodzonego świadczenia.

W punkcie zaś II na podstawie art. 118 ust. 1a ustawy wnioskując a contrario Sąd nie stwierdził odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania zaskarżonych decyzji, mając na uwadze fakt, że wykładnia art. 3 ust. 4 ustawy pomostowej nastręczała trudności ,a okoliczności pracy w warunkach szczególnych ubezpieczonego w spornym okresie czasu zostały ustalone dopiero na etapie postępowania sądowego, na podstawie zeznań ubezpieczonego oraz jego akt osobowych.