Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W dniu 12 czerwca 2017 roku w T. przy ul. (...) około godziny 16:35 strażnik miejski S. G. ujawnił wykroczenie z art. 92§1 kw, polegające na naruszeniu zakazu zatrzymywania się (znak drogowy B-36), popełnione przez kierującego samochodem marki A. o nr rej. (...). Wykroczenie zarejestrowano przy pomocy aparatu cyfrowego.

(dowód: notatka urzędowa k. 2;

zdjęcie k. 3,4).

Do H. G. będącej właścicielem w/w pojazdu zostało wystosowane wezwanie do stawienia się w siedzibie Straży Miejskiej w T. w dniu 6 lipca 2017 roku i złożenia zeznań w charakterze świadka na okoliczność zarejestrowanego wykroczenia z art. 92§1 kw, zaś w przypadku niestawiennictwa Straż Miejska wezwała właścicielkę pojazdu do wskazania komu powierzyła pojazd do kierowania lub używania w dniu 12 czerwca 2017 roku. Jednocześnie Straż Miejska informowała w wezwaniu, iż nieudzielenie informacji, w terminie 7 dni od doręczenie wezwania, będzie uważane za odmowę wskazania kierującego, co stanowi wykroczenie z art. 96 § 3 kw w związku z art. 78 ust. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym. Przedmiotowe wezwanie zostało osobiście doręczone H. G. w dniu 28 czerwca 2017 roku.

(dowód: wezwanie z dnia 26 czerwca 2017 r. k. 6,6v;

zwrotne potwierdzenie odbioru k. 7)

H. G. nie stawiła się w siedzibie Straży Miejskiej w wyznaczonym dniu. W pisemnej odpowiedzi z dnia 29 czerwca 2017 roku (3 lipca 2017 r. data wpływu) wskazała, wśród wielu argumentów, iż przedmiotowy pojazd jest jej własnością i jest na nią zarejestrowany. Ponadto poinformowała, iż nie użytkuje tego pojazdu albowiem nie posiadała i nie posiada uprawnień do prowadzenia pojazdów mechanicznych. Jednocześnie H. G. w swoim piśmie podała, iż pojazd marki A. użytkuje osoba jej najbliższa- członek rodziny.

(dowód: pismo z dnia 29 czerwca 2017 r. k. 8;

wyjaśnienia H. G. k. 44 – nagranie 00:06:28-00:08:00)

Obwiniona H. G. nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu tj. wykroczenia art. 96 § 3 kw w związku z art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym. Na rozprawie odmówiła składania wyjaśnień wskazując, iż wszytko co miała do powiedzenia zawarła w swoich pismach.

Wyjaśnienia obwinionej Sąd uznał za wiarygodne albowiem korespondują z innymi dowodami zgromadzonymi w sprawie, tj. dokumentacją ujawnioną przez Sąd na rozprawie.

Przeprowadzone na rozprawie głównej dowody w postaci: notatki urzędowej i zdjęć (k. 2-4), wezwania z dnia 26 czerwca 2017 roku (k.6,7,9), pism obwinionej (k. 8,14) nie budziły wątpliwości co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone. Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. Dokumenty przedstawione przez Straż Miejską w T. zostały sporządzone przez kompetentne osoby,
po przeprowadzeniu stosownych czynności oraz zgodnie z obowiązującymi przepisami.
W związku z powyższym Sąd uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że wina obwinionej H. G. w zakresie popełnienia zarzucanego jej czynu wyczerpującego znamiona wykroczenia z art. 96 § 3 kw nie została wykazana.

Zgodnie z art. 96 § 3 k.w., karze grzywny podlega ten, kto wbrew obowiązkowi nie wskaże na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Wykroczenie określone w powyższym przepisie ma na celu m.in. ustalenie kierującego pojazdem w razie popełnienia przestępstwa lub popełnienia wykroczenia z udziałem tego pojazdu. Przepis ten odnosi się wprost do obowiązku wynikającego z art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym , zgodnie z którym właściciel lub posiadacz pojazdu jest obowiązany wskazać na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, chyba że pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec.

Organem uprawnionym do żądania udzielenia tego rodzaju informacji, jak i późniejszym występowaniu w charakterze oskarżyciela publicznego jest także Straż Miejska, co nie budzi wątpliwości wobec tezy zasady prawnej uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 30 września 2014 r., I KZP 16/14.

Należy zauważyć, iż w piśmie , które wpłynęło do Straży Miejskiej w T. w dniu 3 lipca 2017 roku H. G. wskazała, iż ona nie użytkuje przedmiotowego pojazdu, a jedynie osoba jej najbliższa – jej członek rodziny (k. 8 akt).

Bezsporne zarówno w orzecznictwie, jak i literaturze jest to, iż osoba zobowiązana może spełnić swój obowiązek z art. 96§3 kw wskazując osobę, której oddała pojazd do kierowania, lecz również wykonaniem tego obowiązku jest wskazanie alternatywnie kilku osób, które mogły kierować pojazdem w sytuacji, kiedy kilka osób korzysta z pojazdu i nie można ustalić osoby, która prowadziła pojazd.

Materiał dowodowy załączony do wniosku o ukaranie wskazuje, że H. G. wskazała krąg osób –„członek mojej rodzina – osoba mi najbliższa”, która mogła tego dnia kierować pojazdem, zaś do organu prowadzącego postępowanie należy wykonanie stosownych czynności w celu „wyłonienia” osoby która popełniła czyn z art. 92 § 1 kw. Podobnie wskazuje R. S. w swym artykule „Obowiązek wskazania osoby, której został powierzony pojazd (…)” (Paragraf na drodze, zeszyt 8 z 2006 r, s. 42), gdzie stwierdza, iż „wykonaniem obowiązku będzie wskazanie – alternatywnie – osoby, która mogła kierować pojazdem w oznaczonym czasie, co może mieć miejsce np. wówczas gdy kilku domowników korzysta z pojazdu (…). Organ prowadzący postępowanie ma możliwość uzyskania danych osobowych i adresowych najbliższych członków rodziny właściciela pojazdu.

Wobec powyższego, w świetle dowodów zgromadzonych w sprawie nie ma podstaw by przyjąć, że H. G. odmówiła podania informacji, a wręcz przeciwnie, z nałożonego na niego obowiązku wywiązał się poprzez wskazanie, iż pojazd użytkuje najbliższy członek rodzinny.

Reasumując, Sąd uznał, iż obwiniona nie dopuściła się wykroczenia z art. 96 § 3 kw i uniewinnił ją od stawianego zarzutu.

Z uwagi na wyroku uniewinniający Sąd na podstawie art. 118 § 2 kpw i art. 119 kpw. w zw. z art. 616 § 1 pkt 2 k.p.k. oraz § 11 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r. (Dz. U z 2016 r., poz. 1668) zasądził od Skarb Państwa na rzecz H. G. zwrot kosztów obrony z wyboru poniesionej przez obwinioną.

O pozostałych zaś kosztach postępowania orzeczono w myśl art. 118§2 kpw

ZARZĄDZENIE

1.(...)

2. (...). (...)

3. (...)