Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 marca 2018 roku

Sąd Okręgowy w Warszawie XVIII Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSO Izabela Ledzion

Protokolant: sekretarz sądowy Paweł Kowalczyk

w obecności W. P.

Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Warszawie

po rozpoznaniu w dniach: 21 grudnia 2017 roku, 09 marca 2018 roku i 15 marca 2018 roku

sprawy z wniosku M. N. (1) , syna S. i K. z domu P., urodzonego (...) w W.

przeciwko Skarbowi Państwa

o zadośćuczynienie za doznaną krzywdę wynikłe z niewątpliwie niesłusznego tymczasowego aresztowania stosowanego do sprawy Prokuratury Apelacyjnej w Warszawie o sygn. (...)

na podstawie art. 555 k.p.k.

orzeka

I.  oddala wniosek w całości;

II.  kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt XVIII Ko 74/17

UZASADNIENIE

W dniu 20 października 2017 roku do Sądu Okręgowego w Warszawie wpłynął wniosek M. N. (1) o zasądzenie na rzecz wnioskodawcy kwoty 150.000,00 złotych tytułem zadośćuczynienia za stosowanie wobec niego niewątpliwie niesłusznego tymczasowego aresztowania w sprawie toczącej się przed Sądem Okręgowym w Warszawie, VIII Wydział Karny, sygn. akt VIII K 31/10 w okresie od dnia 05 lutego 2009 roku do dnia 07 września 2009 roku (w rzeczywistości zastosowano wobec wyżej wymienionego środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania do sprawy Prokuratury Apelacyjnej w Warszawie (...) o sygn. akt (...)). W uzasadnieniu wniosku wnioskodawca podniósł, że w dniu 21.01.2010 roku Prokuratura Apelacyjna w Warszawie (...) skierowała do Sądu Okręgowego w Warszawie akt oskarżenia, zarzucając mu popełnienia trzech przestępstw z art. 258 § 2 k.k., art. 171 § 1 k.k. i art. 282 k.k. W przedmiotowej sprawie zarzuty zostały mu ogłoszone w dniu 02.02.2009 roku. Dodał, że w dniu, kiedy postawiono mu wyżej wymienione zarzuty odbywał karę pozbawienia wolności w wymiarze 9 lat i 6 miesięcy orzeczoną wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 24.02.2005 roku w sprawie o sygn. akt VIII K 371/04. Następnie w dniu 05.02.2009 roku został zastosowany wobec niego środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowana przez Sąd Rejonowy dla Warszawy Woli w Warszawie, który został przedłużony kilkukrotnie. W dniu 07.09.2009 roku Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny uchylił wobec niego ten środek zapobiegawczy. Wnioskodawca w swoim wniosku podnosił, że brak było podstaw do stosowania wobec niego w dniu 05.02.2009 roku środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowana. Wskazał też, że w dniu 12.01.2010 roku wydane zostało przez prokuratora postanowienie o uzupełnieniu i przedstawieniu zarzutów i postawiono mu wówczas zarzut popełnienia czynu z art. 282 k.k. Dalej we wniosku podniósł, że w dniu 25.05.2011 roku Sąd Okręgowy w Warszawie VIII Wydział Karny w sprawie o sygn. akt VIII K 31/10 wydał wyrok, którym uniewinnił go od popełnienia czynów z art. 258 § 2 k.k. i art. 282 k.k., natomiast skazał go za popełnienie czynu z art. 171 § 1 k.k. Na skutek apelacji obrońcy wnioskodawcy Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny wyrokiem z dnia 21.12.2011 roku, sygn. akt II AKa 276/11 uchylił wyrok sądu pierwszej instancji w części w zakresie czynu z art. 171 § 1 k.k. Następnie wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Żoliborza w Warszawie III Wydział Karny z dnia 13.11.2015 roku, sygn. akt III K 621/13 został uniewinniony od wyżej wymienionego czynu. Powyższy wyrok uprawomocnił się z dniem 24.12.2015 roku. W uzasadnieniu wniosku wnioskodawca wskazał, że wobec prawomocnego uniewinnienia go od wszystkich zarzucanych czynów, jak również wobec bezzasadnego stosowania wobec niego tymczasowego aresztowania, zwłaszcza, że odbywał wieloletnią karę pozbawienia wolności, a także wobec tego, że postępowanie wobec niego od chwili postawienia zarzutów do dnia wydania prawomocnego wyroku toczyło się prawie 7 lat zasadne jest skierowanie przedmiotowego wniosku. Podniósł, że już na samym początku brak było podstaw do postawienia mu zarzutów, jak również brak było podstaw natury prawnej i faktycznej do stosowania wobec niego tymczasowego aresztowania. Dalej podniósł, że kwota wskazana we wniosku stanowi zadośćuczynienie za stosowanie wobec niego niesłusznie środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania. Wskazał też, że osoba skazana korzysta z innych praw i obowiązków niż osoba tymczasowo aresztowana, toteż tymczasowe aresztowanie skutkowało wieloma ograniczeniami. Jako tymczasowo aresztowany i jednocześnie odbywający karę pozbawienia wolności był podwójnie napiętnowany (k.: 2-7).

Prokurator zarówno na rozprawie dnia 21.12.2017 roku, jak i dnia 09.03.2018 roku zgłosił zarzut przedawnienia roszczenia podnosząc, że nie widzi żadnych przeszkód mentalnych lub fizycznych, które uniemożliwiły złożenie wniosku w terminie.

Sąd Okręgowy w Warszawie ustalił następujący stan faktyczny.

M. N. (1) był pozbawiony wolności w okresie od 07.02.2001 roku do 07.08.2010 roku. W tym czasie m.in. odbywał karę pozbawienia wolności do wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie XVIII Wydział Karny z dnia 24.02.2005 roku, sygn. akt VIII K 371/04, jak też był tymczasowo aresztowany do innych spraw, m.in. postanowieniem Sądu Rejonowego dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie z dnia 21.08.2007 roku, sygn. akt II Kp 2552/07 (k.: 9-17v, 33 – wydruk z bazy danych N., teczka osobopoznawcza – akta osobowe – część (...)). W trakcie odbywana kary pozbawienia wolności wyżej wymieniony został przez funkcjonariuszy Policji doprowadzony z aresztu śledczego na posiedzenie Sądu Rejonowego dla Warszawy-Woli w Warszawie z dnia 05.02.2009 roku, sygn. akt III Kp 172/09 w przedmiocie zastosowania tymczasowego aresztowania z wniosku prokuratora (k.: 824-825 – tom IV akt dołączonych Sądu Okręgowego w Warszawie o sygn. VIII K 282/12, poprzednia sygn. akt VIII K 31/10). Następnie postanowieniem z dnia 05.02.2009 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy-Woli w Warszawie, sygn. akt III Kp 172/09 zastosował wobec M. N. (1) środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania na okres 3 miesięcy licząc od dnia 05 lutego 2009 roku do dnia 04 maja 2009 roku. Z wyżej wymienionego postanowienia wynika, że M. N. (1) zarzucono popełnienie czynu z art. 258 § 2 k.k. polegającego na tym, że w okresie czasu nie wcześniej niż od 17.09.1999 roku do chwili aresztowania w dniu 21.02.2001 roku brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym, kierowanej przez D. K., mającej na celu popełnianie przestępstw takich jak zabójstwa, porwania dla okupu, wymuszenia rozbójnicze i rozboje oraz zarzucono popełnienie czynu z art. 171 § 1 k.k. polegającego na tym, że w bliżej nieustalonym okresie czasu nie później niż do dnia 08.08.1998 roku w W. posiadał bez wymaganego zezwolenia przyrząd wybuchowy, który następnie D. E. zdetonował w W. przy ul. (...) sprowadzając w ten sposób zdarzenie bezpośrednio zagrażające życiu i zdrowiu wielu osób oraz mieniu w wielkich rozmiarach, skutkujące uszkodzeniem samochodów wymienionych w zarzucie na szkodę osób wymienionych w zarzucie (k.: 826-827 – tom IV akt dołączonych Sądu Okręgowego w Warszawie o sygn. VIII K 282/12, poprzednia sygn. akt VIII K 31/10). M. N. (1) został osadzony w Areszcie Śledczym w Ł. (k.: 828 – tom IV akt dołączonych Sądu Okręgowego w Warszawie o sygn. VIII K 282/12, poprzednia sygn. akt VIII K 31/10). Postanowieniem z dnia 17.03.2009 roku Sąd Okręgowy w Warszawie IX Wydział Karny - Odwoławczy, sygn. akt IX Kz 239/09 nie uwzględnił zażalenia M. N. (1) na postanowienie Sądu Rejonowego dla Warszawy-Woli w Warszawie z dnia 05.02.2009 roku, sygn. akt III Kp 172/09 w przedmiocie zastosowania tymczasowego aresztowania i utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie (k.: 834-835 – tom IV akt dołączonych Sądu Okręgowego w Warszawie o sygn. VIII K 282/12, poprzednia sygn. akt VIII K 31/10). Następnie na wniosek Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w W. w sprawie o sygn. (...) (k.: 2-7 akt sprawy Sądu Okręgowego w Warszawie o sygn. VIII Kp 434/09) postanowieniem Sądu Okręgowego w Warszawie VIII Wydział Karny z dnia 27.04.2009 roku, sygn. akt VIII Kp 434/09 przedłużono czas trwania środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania wobec M. N. (1) do dnia 04.08.2009 roku (k.: 1991-1991v – tom X akt dołączonych Sądu Okręgowego w Warszawie o sygn. VIII K 282/12, poprzednia sygn. akt VIII K 31/10 i k.: 10-11 akt sprawy Sądu Okręgowego w Warszawie o sygn. VIII Kp 434/09). Natomiast postanowieniem z dnia 25.06.2009 roku Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny, sygn. akt II AKz 733/09 nie uwzględnił zażalenia M. N. (1) i utrzymał w mocy postanowienie Sądu Okręgowego w Warszawie VIII Wydział Karny z dnia 27.04.2009 roku, sygn. akt VIII Kp 434/09 w przedmiocie przedłużenia okresu trwania tymczasowego aresztowania wobec M. N. do dnia 04.08.2009 roku (k.: 2025-2027 – tom XI akt dołączonych Sądu Okręgowego w Warszawie o sygn. VIII K 282/12, poprzednia sygn. akt VIII K 31/10 i k.: 35-39, 41-43 akt sprawy Sądu Okręgowego w Warszawie o sygn. VIII Kp 434/09). Następnie na wniosek Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w W. w sprawie o sygn. (...) (k.: 3-8 akt sprawy Sądu Okręgowego w Warszawie o sygn. VIII Kp 718/09) postanowieniem Sądu Okręgowego w Warszawie VIII Wydział Karny z dnia 27.07.2009 roku, sygn. akt VIII Kp 718/09 przedłużono czas trwania środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania wobec M. N. (1) do dnia 04.11.2009 roku (k.: 2028-2029 – tom XI akt dołączonych Sądu Okręgowego w Warszawie o sygn. VIII K 282/12, poprzednia sygn. akt VIII K 31/10 i k.: 11-13 akt sprawy Sądu Okręgowego w Warszawie o sygn. VIII Kp 718/09). Natomiast postanowieniem z dnia 07.09.2009 roku Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny, sygn. akt II AKz 1050/09 z zażalenia M. N. (1) zmienił zaskarżone postanowienie Sądu Okręgowego w Warszawie VIII Wydział Karny z dnia 27.07.2009 roku w części dotyczącej M. N. (1) w ten sposób, że nie uwzględnił wniosku Prokuratora Apelacyjnego w W. z dnia 13.07.2009 roku o dalsze przedłużanie w postępowaniu przygotowawczym – sygn. akt (...) tymczasowego aresztowania wobec M. N. (1) i uchylił wobec wyżej wymienionego tymczasowe aresztowanie (k.: 2030-2031v – tom XI akt dołączonych Sądu Okręgowego w Warszawie o sygn. VIII K 282/12, poprzednia sygn. akt VIII K 31/10 ora k.: 37-40 i k.: 41 (nakaz zwolnienia) akt sprawy Sądu Okręgowego w Warszawie o sygn. VIII Kp 718/09). W toku dalszego postępowania przygotowawczego Prokurator Prokuratury Apelacyjnej w W. w sprawie o sygn. (...) postanowieniem o zmianie i uzupełnieniu postanowienia o przedstawieniu zarzutów z dnia 12.01.2010 roku postawił M. N. (1), obok dwóch wyżej wymienionych zarzutów popełnienia czynów z art. 258 § 2 k.k. i z art. 171 § 1 k.k., także zarzut popełnienia czynu z art. 282 k.k. (k.: 3091-3092 – tom XVI akt dołączonych Sądu Okręgowego w Warszawie o sygn. VIII K 282/12, poprzednia sygn. akt VIII K 31/10). W dniu 21.01.2010 roku wpłynął do Sądu Okręgowego w Warszawie akt oskarżenia Prokuratury Apelacyjnej w W. w sprawie o sygn. (...) m.in. przeciwko M. N. (1), którego oskarżono o popełnienie czynów z art. 258 § 2 k.k., art. 171 § 1 k.k. i z art. 282 k.k. (k.: 3573-3593 – tom XIX akt dołączonych Sądu Okręgowego w Warszawie o sygn. VIII K 282/12, poprzednia sygn. akt VIII K 31/10). Następnie wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie VIII Wydział Karny z dnia 25.05.2011 roku, sygn. akt VIII K 31/10 M. N. (1) został uniewinniony od popełnienia czynów z art. 258 § 2 k.k. i art. 282 k.k., natomiast został uznany winnym – po zmianie opisu czynu – za winnego popełnienia czynu z art. 171 § 1 k.k. i za ten czyn wymierzono mu karę 2 lat pozbawienia wolności (k.: 5344-5350 – tom XXVII akt dołączonych Sądu Okręgowego w Warszawie o sygn. VIII K 282/12, poprzednia sygn. akt VIII K 31/10). Powyższy wyrok wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie II Wydział Karny z dnia 21.12.2011 roku, sygn. akt II AKa 276/11 w stosunku do M. N. (1) został utrzymany w mocy w zakresie czynów, od których popełnienia został uniewinniony, czyli czynów z art. 258 § 2 k.k. i art. 282 k.k., natomiast uchylono zaskarżony wyrok w stosunku do M. N. (1) w części dotyczącej rozstrzygnięcia w przedmiocie czynu zarzucanego mu w pkt IX aktu oskarżenia, czyli czynu z art. 171 § 1 k.k. i sprawę w tej części przekazano Sądowi Okręgowemu w Warszawie do ponownego rozpoznania (k.: 5574-5575 – tom XXVIII akt dołączonych Sądu Okręgowego w Warszawie o sygn. VIII K 282/12, poprzednia sygn. akt VIII K 31/10). Następnie postanowieniem Sądu Okręgowego w Warszawie VIII Wydział Karny z dnia 20.06.2013 roku, sygn. akt VIII K 282/12 wyłączono sprawę m.in. M. N. (1) do odrębnego postępowania (k.: 5766 – tom XXIX akt dołączonych Sądu Okręgowego w Warszawie o sygn. VIII K 282/12). Po rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy dla Warszawy Żoliborza w Warszawie wyrokiem z dnia 13.11.2015 roku, sygn. akt III K 621/13 uniewinnił M. N. (1) od popełnienia czynu z art. 171 § 1 k.k., który to wyrok uprawomocnił się z dniem 24.12.2015 roku (k.: 50-51, 64-65, 104-105 akt sądowych i k.: 1448-1449 akt sprawy Sądu Rejonowego dla Warszawy Żoliborza w Warszawie o sygn. III K 621/13). M. N. (1) nie był obecny na ogłoszeniu wyroku, albowiem nie wnosił o jego doprowadzenie (k.: 1444-1446 i 1447 akt sądowych i k.: 1448-1449 akt sprawy Sądu Rejonowego dla Warszawy Żoliborza w Warszawie o sygn. III K 621/13). Odpis wyroku został mu doręczony dnia 08.12.2015 roku (k.: 1475 akt sprawy Sądu Rejonowego dla Warszawy Żoliborza w Warszawie o sygn. III K 621/13).

Przesłuchany w niniejszej sprawie w charakterze świadka w dniu 21 grudnia 2017 roku wnioskodawca M. N. (1) (k.: 53-55) - na okoliczności zawarte we wniosku – zeznał, że w sprawie Prokuratury Apelacyjnej został zastosowany wobec niego w dniu 05.02.2009 roku areszt tymczasowy, chociaż w tym czasie odbywał karę pozbawienia wolności. Dodał, że ten areszt nie był związany z przestępstwami, tylko chodziło o wymuszenie zeznań na jego osobie. Zeznał, że w sądzie, kiedy było wydawane postanowienie o zastosowaniu wobec niego środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania, przedstawiał konkretne dowody, które potwierdziły się w dalszym postępowaniu. Ze słów wnioskodawcy wynika, że areszt pogorszył warunki jego życia i odbywania kary, jak też miał wpływ na jego bliskich. Uniemożliwiło mu to obronę w toczącym się postępowaniu przed innym sądem, gdyż policja weszła do jego celi i zabezpieczyła całą dokumentację, którą miał przygotowaną do obrony w tej innej sprawie, a więc pytania do świadków koronnych i tych korzystających z art. 60 k.k. oraz innych świadków. Został wywieziony do Aresztu Śledczego w Ł., co uniemożliwiło mu kontakt z adwokatem. Skierowano go do pawilonu dla osób niebezpiecznych i mimo iż żadne czynności na terenie Ł. się nie odbywały, to wożono go do W. na rozprawy, co było bardzo uciążliwe z uwagi na to, że było lato i były wysokie temperatury. W dalszych zeznaniach wnioskodawca podał, iż warunki w celi też były niekomfortowe, gdyż całą noc paliło się światło i nie było kąta sanitarnego, natomiast w czasie, kiedy był w zakładzie karnym, to mógł korzystać z przepustek, z możliwości wokandy, widzeń bez dozorowych, dodatkowych widzeń z rodziną. Dodał, że będąc tymczasowo aresztowanym nie miał kontaktu telefonicznego z rodziną, ani na początku, przez pewien czas, nie miał też widzeń. Od tamtego czasu ciągnie się to za nim do dziś, bo wpisy sporządzono i są w aktach, do tej pory jest dozorowany, ma kamery w celi, a na spacerach chodzi skuty. Pogorszyło to stan odbywania przez niego kary do dziś. Z dalszej relacji wnioskodawcy – odnośnie terminu złożenia przez niego wniosku o zasądzenie na jego rzecz zadośćuczynienia za stosowanie niewątpliwie niesłusznego tymczasowego aresztowania – wynika, że w marcu 2013 roku został skazany na karę dożywotniego pozbawienia wolności, co zniósł bardzo źle, przez to słabo funkcjonował, pomimo że potem wyrok został uchylony. Zanim się pozbierał, to zatrzymano go, pozbawiono wolności, a nadto ma sprawy w toku i to wszystko wpłynęło na datę złożenia przez niego wniosku o zadośćuczynienie. Miał tą sprawę o dożywocie od nowa i miał tą sprawę, gdzie był zatrzymany i jeszcze nową sprawę w toku w prokuraturze, łącznie miał trzy czy cztery sprawy, natomiast wniosek pisał jak ochłonął, toteż pisząc ten wniosek nie przywiązywał uwagi do daty uprawomocnienia wyroku, gdyż wydawało mu się, że jeszcze jest czas. Myśli też, że do dziś jest chory, a jeżeli chodzi o depresję, to zgłaszał to w więzieniu. W innym miejscu zeznań podał, że nie leczył się w areszcie, bo chociaż jest w areszcie psycholog, to pisze co chce. Dodał, że nigdy nie dostał żadnej pomocy psychologicznej na 13 lat przebywania w areszcie. W dalszych zeznaniach wnioskodawca – indagowany przez prokuratora – podał, iż od 05.02.2009 roku do 07.09.2009 roku przez cały czas odbywał karę pozbawienia wolności. Podkreślił, że do końca, czyli do wydania wyroku, był zakwalifikowany jako niebezpieczny, a nawet po zakończeniu tego aresztu.

Składając uzupełniające zeznania na rozprawie dnia 09 marca 2018 roku – na pytania swojego pełnomocnika – wnioskodawca M. N. (1) (k.: 119-120) podał, iż nie otrzymał wezwania w charakterze podejrzanego w sprawie, w której ma postawione zrzuty działania w grupie przestępczej i posiadania materiałów wybuchowych i wymuszenia rozbójniczego. Ze słów wnioskodawcy wynika, że wówczas przyszedł oddziałowy i kazał mu wyjść i zaprowadził go na dół. Przed zatrzymaniem i zastosowaniem tymczasowego aresztowania w tej sprawie odbywał karę pozbawienia wolności w Areszcie Śledczym W. B., natomiast po zastosowaniu środka zapobiegawczego z sądu zawieziono go do Aresztu Śledczego w Ł.. Dodał, że przez cały okres tymczasowego aresztowania przebywał w Areszcie Śledczym w Ł., a później w P. i dopiero, kiedy został uchylony areszt, to został przewieziony do Aresztu Śledczego W. M. przy ul. (...). Zeznał też, że zwracał się do prokuratora z wnioskiem o zmianę jednostki penitencjarnej, w której był osadzony, dwa razy był wywieziony do prokuratury i wówczas mówił, że jest to dla niego uciążliwe, że żadne czynności nie toczą się wobec niego w Ł. ani w P., natomiast toczą się procesy i czasami kilka razy w tygodniu jeździ kilkadziesiąt kilometrów. Ze słów wnioskodawcy wynika, że transporty tak się odbywały, że siedział na dole przez cały dzień skuty kajdankami. Natomiast podczas transportu nie mógł załatwić potrzeb fizjologicznych, bo nie chcieli się zatrzymać, raz załatwił się w samochodzie. Stamtąd raz został zawieziony na przesłuchanie do P. jednodniowym transportem. Wówczas nie mógł zjeść, ani napić się spokojnie, bo cały czas był skuty. Odnośnie transportów z Aresztu Śledczego w Ł. powiedział, że czasami jak jechali z Ł., to stali w R., w korku po 5 godzin, a było 30 stopni. Kiedyś w O. złapali gumę, funkcjonariusze poszli na stację benzynową, a jego zostawili w samochodzie. Podkreślił, że status więźnia (...) otrzymał jak zawieźli go do Ł. i posiadał go do wyjścia. Dodał, że nigdy wcześniej nie miał statusu (...). Podczas, gdy miał status (...), to oprócz tego co miał na sobie, to nic nie miał, jedzenia nie mógł mieć w celi, jak chciał coś zjeść, to dzwonił, wstawiali mu talerz i nakładali jedzenie, na początku w ogóle tego jedzenia od nich nie jadł. Odnośnie celi powiedział, że była taka mała, jak długość łóżka i świeciło się w niej światło. Za każdym wyjściem musiał się rozbierać kilka razy, musiał klęczeć, z tyłu go skuwali, musiał iść na świetlicę, znów się rozbierał i musiał klęczeć, cały czas się nad nim znęcali. Nie miał przepustek, widzeń intymnych, na początku nie miał widzeń z nikim, nie mógł chodzić do szkoły i do pracy, nie miał nic, cały czas był zamykany w celi przez 24 godziny, był izolowany, nie miał z nikim kontaktu. Pomieszczenie do spaceru było na 4 do 5 kroków. Cela, w której przebywał była monitorowana. Nie był w stanie powiedzieć, jak długo nie miał widzeń dodając, że chyba przez kilka miesięcy. Mówił też, że został tak bardzo pobity przez policję, że nie chcieli go wozić na sprawę przez miesiąc lub dwa, nie miał z nikim kontaktu, aż wydobrzał. Dodał, że jak był w szpitalu, to nie mógł ruszać rękami. Jak został pobity, to był tylko na badaniu i czasem pytali się go, jak się czuje. Zeznał też, że nie mógł korzystać z telefonu. Chodził na wagę, trzymał głodówkę, teraz od 1 grudnia nie odbiera jedzenia do dziś, oni go niby ważą, a to jest nieprawda, oni wpisują co chcą. W swoich dalszych zeznaniach wnioskodawca – indagowany przez prokuratora – zeznał, iż w lutym, kiedy zastosowano wobec niego tymczasowy areszt, to odbywał karę pozbawiania wolności od 7 lutego 2001 roku, dokładnie 9 lat i 6 miesięcy za próby wymuszenia, groźby karalne, grupę przestępczą, jeszcze jakiś zarzut jeden lub dwa. W tym okresie stosowano wobec niego, w chwili kiedy odbywał karę, dwa tymczasowe areszty w innych sprawach. Pierwszy areszt od lutego 2001 roku miał do gróźb karalnych, później z art. 148 k.k. od listopada 2001 roku, a później stosowany był areszt do sprawy w 2006 albo w 2007 roku. Był też jeszcze jeden 21 sierpnia 2001 roku do grupy, który był stosowany chyba przez cały czas do wydania wyroku. Dodał, że w tych aresztach, które były stasowane równolegle, nie miał statusu (...), natomiast na przełomie 2008 / 2009 roku miał cały czas taki sam status.

Sąd uznał zeznania świadka M. N. (1) - składane na okoliczność doznanych przez niego uciążliwości, będących konsekwencją zakwalifikowania go do kategorii osadzonych tzw. niebezpiecznych – co do zasady jako zgodne z prawdą.

Podnieść należy, że przedmiotem niniejszego postępowania jest ustalanie czy M. N. (1) przysługuje zadośćuczynienie związane z niewątpliwie niesłusznym tymczasowym aresztowaniem, albowiem wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie VIII Wydział Karny z dnia 25.05.2011 roku, sygn. akt VIII K 31/10 M. N. (1) został uniewinniony od popełnienia czynów z art. 258 § 2 k.k. i art. 282 k.k., natomiast został uznany winnym – po zmianie opisu czynu – za winnego popełnienia czynu z art. 171 § 1 k.k. (k.: 5344-5350 – tom XXVII akt dołączonych Sądu Okręgowego w Warszawie o sygn. VIII K 282/12, poprzednia sygn. akt VIII K 31/10), który to wyrok wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie II Wydział Karny z dnia 21.12.2011 roku, sygn. akt II AKa 276/11 został utrzymany w mocy w zakresie czynów, od których popełnienia został uniewinniony, czyli czynów z art. 258 § 2 k.k. i art. 282 k.k., natomiast uchylono zaskarżony wyrok w stosunku do M. N. (1) w części dotyczącej rozstrzygnięcia w przedmiocie czynu zarzucanego mu w pkt IX aktu oskarżenia, czyli czynu z art. 171 § 1 k.k. i sprawę w tej części przekazano Sądowi Okręgowemu w Warszawie do ponownego rozpoznania (k.: 5574-5575 – tom XXVIII akt dołączonych Sądu Okręgowego w Warszawie o sygn. VIII K 282/12, poprzednia sygn. akt VIII K 31/10). Następnie Sąd Rejonowy dla Warszawy Żoliborza w Warszawie wyrokiem z dnia 13.11.2015 roku, sygn. akt III K 621/13 uniewinnił M. N. (1) od popełnienia czynu z art. 171 § 1 k.k., który to wyrok uprawomocnił się z dniem 24.12.2015 roku (k.: 50-51, 64-65, 104-105 akt sądowych i k.: 1448-1449 akt sprawy Sądu Rejonowego dla Warszawy Żoliborza w Warszawie o sygn. III K 621/13).

Sąd zważył, co następuje.

W pierwszej kolejności należy odnieść się do zarzutu przedawnienia dochodzenia zadośćuczynienia od Skarbu Państwa w wypadku niewątpliwie niesłusznego tymczasowego aresztowania podniesionego przez prokuratora. W myśl art. 555 k.p.k. roszczenia przewidziane w rozdziale 58 Kodeksu postępowania karnego przedawniają się po upływie roku od daty uprawomocnienia się orzeczenia dającego podstawę do odszkodowania i zadośćuczynienia, w wypadku tymczasowego aresztowania - od daty uprawomocnienia się orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie. Mając na względzie treść obecnie obowiązującego przepisu, istotnie wnioskodawca uchybił wskazanemu w nim terminowi do złożenia wniosku. Uwzględniając ugruntowane orzecznictwo Sądu Najwyższego, w niniejszej sprawie należało zbadać, czy podniesienie zarzutu przedawnienia, stosownie do treści art. 117 § 2 k.c. w zw. z art. 5 k.c., nie jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Termin przedawnienia bez wątpienia ma bowiem charakter cywilnoprawny. W ocenie sądu zachowała swą aktualność uchwała Sądu Najwyższego z dnia 19 lutego 1997 r., IKZP 38/96 OSNKW 1997, 3-4 poz. 18. Stanowisko zajęte w tej kwestii w doktrynie prawa cywilnego jest w pełni zbieżne z jednolitymi w tym zakresie poglądami, wyrażanymi w orzecznictwie i doktrynie prawa karnego, uznawania terminu przewidzianego w art. 555 k.p.k. za cywilnoprawny termin przedawnienia.

Odnosząc się do realiów rozpoznawanej sprawy należy podnieść, że wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Żoliborza w Warszawie z dnia 13.11.2015 roku, sygn. akt III K 621/13 uprawomocnił się z dniem 24.12.2015 roku. Wnioskodawca o treści wyroku dowiedział się w dniu 08.12.2015 roku (k.: 1475 akt sprawy Sądu Rejonowego dla Warszawy Żoliborza w Warszawie o sygn. III K 621/13). Natomiast wniosek o zasądzenie zadośćuczynienia za niesłuszne tymczasowe aresztowanie wpłynął do tut. Sądu w dniu 20 października 2017 roku, a zatem po upływie rocznego terminu wskazanego w aktualnie obowiązującym art. 555 k.p.k. do dochodzenia zadośćuczynienia od Skarbu Państwa w wypadku niewątpliwie niesłusznego tymczasowego aresztowania. Na marginesie zauważyć należy, że niniejsza sprawa nie była wszczęta, kiedy obowiązywał przepis art. 555 k.p.k. przed nowelizacją, z 3-letnim okresem na złożenie wniosku o zadośćuczynienie, czyli przed dniem wejścia w życie przepisów ustawy z dnia 11 marca 2016 roku. (Dz. U. z 2016r., poz. 437), która weszła w życie z dniem 15 kwietnia 2016 roku. Podnieść należy, że przepisy ustawy nowelizującej z dnia 11 marca 2016 roku nie rozstrzygają kwestii intertemporalnej dotyczącej roszczeń przewidzianych w art. 555 k.p.k. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 15 kwietnia 2016 roku, a więc ma do nich zastosowanie ogólna norma intertemporalna zawarta w ustawie nowelizującej, że przepisy ustaw nadane nowa ustawą, stosuje się do spraw wszczętych przed dniem jej wejścia w życie. Niniejsza sprawa została wszczęta niewątpliwie w czasie obowiązywania aktualnie obowiązującej ustawy, czyli z rocznym okresem dochodzenia zadośćuczynienia od Skarbu Państwa w wypadku niewątpliwie niesłusznego tymczasowego aresztowania.

W takiej sytuacji sąd stwierdził, że w rozpoznawanej sprawie bezskutecznie upłynął roczny termin do wystąpienia z roszczeniem o zadośćuczynienie, który wyznacza art. 555 k.p.k. w brzmieniu obowiązującym w czasie orzekania przez sąd pierwszej instancji. Zdaniem sądu w wypadku M. N. (1) nie ujawniły się żadne przeszkody natury psychicznej ani fizycznej, które uniemożliwiłyby złożenie mu wniosku w terminie, tym bardziej, że korzystał z pomocy prawnej. Okoliczności, które miały usprawiedliwić niezłożenie przez niego wniosku w terminie przewidzianym przepisami prawa, na które się powołał w czasie przesłuchania na rozprawie dnia 21.12.2017 roku, jednak nie usprawiedliwiają niezłożenia przez niego wniosku w oznaczonym terminie. Za takie bowiem nie można uznać podnoszone przez wnioskodawcę okoliczności mające wpływ na jego złe samopoczucie w tamtym okresie, czyli wydanie wobec niego w dniu 25 marca 2013 roku wyroku przez Sąd Okręgowy w Warszawie XVIII Wydział Karny, sygn. akt XVIII K 145/12 (akta ewidencyjne), którym został skazany na karę łączną dożywotniego pozbawienia wolności, a który to wyrok następnie został uchylony wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie, jak też zatrzymanie go do innej sprawy i pozbawienie wolności oraz fakt, że ma inne sprawy w toku, albowiem zauważyć należy, że okoliczności te zaistniały przed wydaniem przez Sąd Rejonowy dla Warszawy Żoliborza w Warszawie wyroku z dnia 13.11.2015 roku, sygn. akt III K 621/13, który uprawomocnił się z dniem 24.12.2015 roku. Nadto jak wynika z danych z systemu N. został on ponownie zatrzymany i osadzony w areszcie śledczym w dniu 05 grudnia 2014 roku, a więc około jednego roku przed wydaniem wobec M. N. (1) wyżej wymienionego wyroku dającego mu uprawnienia do złożenia wniosku o zadośćuczynienie za niewątpliwie niesłuszne tymczasowe aresztowanie. Także okoliczność, że M. N. (1) ma sprawy w toku nie jest przeszkodą w złożeniu przedmiotowego wniosku, albowiem jak wynika z danych z systemu N. i teczki osobopoznawczej – akt osobowych: część (...) oraz akt ewidencyjnych wyżej wymienionego, sprawy przeciwko niemu prowadzone są od 07 lutego 2001 roku i to zwykle kilka równolegle. Wobec powyższego niedotrzymanie terminu do złożenia przez wnioskodawcę wniosku o zadośćuczynienie nie znalazło usprawiedliwienia w podanych przez niego przeszkodach związanych z prowadzonymi przeciwko niemu innymi postępowaniami i zapadłymi wobec niego rozstrzygnięciami sadów, które miały źle wpłynąć na jego samopoczucie.

Wobec powyższego sąd stwierdził, że ani wnioskodawca ani jego pełnomocnik nie wykazali, iżby po stronie M. N. (1) zachodziły jakiekolwiek nadzwyczajne okoliczności, które usprawiedliwiałyby zwłokę w dochodzeniu zgłoszonego roszczenia. W ocenie Sądu, w przedmiotowej sprawie należy uznać, że zgłoszenie żądania po terminie - według aktualnie obowiązującego przepisu art. 555 k.p.k. – nie jest usprawiedliwione. W takiej sytuacji sąd uznał, że zarzut przedawnienia podniesiony przez prokuratora jest trafny. W związku z tym sąd stwierdził, że niemożność dochodzenia przez wnioskodawcę w osobie M. N. (1) roszczenia wobec Skarbu Państwa w niniejszej sprawie nie jest sprzeczna z zasadami współżycia społecznego w świetle art. 5 k.c. W takiej sytuacji sąd wniosek M. N. (1) przeciwko Skarbowi Państwa o zadośćuczynienie za doznaną krzywdę wynikłe z niewątpliwie niesłusznego tymczasowego aresztowania stosowanego do sprawy Prokuratury Apelacyjnej w W. o sygn. (...) oddalił w całości.

Nadto, aby nie pozostawiać bez argumentacji meritum przedmiotowej sprawy, to podnieść należy, że wnioskodawca równolegle ze stosowaniem wobec niego środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania w okresie od dnia 05 lutego 2009 roku do dnia 07 września 2009 roku do sprawy Prokuratury Apelacyjnej w W. (...) o sygn. akt (...) odbywał karę pozbawienia wolności w wymiarze 9 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności do wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 24.02.2005 roku w sprawie o sygn. akt VIII K 371/04.

Zgodnie z dyspozycją art. 552 § 4 k.p.k. oskarżonemu, który został niewątpliwie niesłusznie tymczasowo aresztowany, służy od Skarbu Państwa zadośćuczynienie za doznaną krzywdę, wynikłe z wykonania względem niego w całości lub w części kary, której nie powinien był ponieść.

Wykładnia użytego w art. 552 § 4 k.p.k. zwrotu "niewątpliwie niesłuszne" odnośnie do tymczasowego aresztowania pozwala na wskazanie trzech sytuacji, w których przesłanka ta zostanie spełniona. W niniejszej sprawie – według wnioskodawcy – stosowanie wobec niego tymczasowego aresztowania było niezasadne z uwagi na rodzaj prawomocnego rozstrzygnięcia kończącego postępowanie, tzn. że nie została mu przypisana wina, gdyż wydano wobec niego wyrok uniewinniający.

Zdaniem sądu zarówno zeznania wnioskodawcy, jak również wnikliwa analiza materiału dowodowego zgromadzonego w przedmiotowej sprawie uzasadniają stwierdzenie, iż wniosek M. N. (1) nie zasługuje na uwzględnienie.

Jak wynika z danych z akt sprawy sądowej (informacje z systemu N. k.: 10-17v i z akt ewidencyjnych oraz danych zgromadzonych w teczce osobopoznawcznej – akta osobowe: część (...)) M. N. (1) był pozbawiony wolności od dnia 07.02.2001 roku do 07.08.2010 roku.

Wskazać należy, że z dokumentów zgromadzonych w teczce osobopoznawcznej – akta osobowe: część (...) – wynika, iż wychowawca Działu Penitencjarnego Aresztu Śledczego W. B. pisząc do Komisji Penitencjarnej – projekt oceny okresowej postępów w procesie resocjalizacji zapisał:

- w dniu 11.06.2007 roku m.in., że w stosunku do osadzonego toczą się nadal czynności procesowe. Prognoza kryminologiczno-społeczna jest negatywna. Biorąc powyższe pod uwagę proponuje utrzymać grupę i podgrupę klasyfikacyjną (...), utrzymać zaliczenie do kategorii skazanych, o których mowa w art. 88 § 4 k.k.w.

- w dniu 02.09.2007 roku m.in., że skazany odbywa wyrok 9 lat i 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za przestępstwa określone w art. 258 § 3 k.k., art. 282 k.k., art. 163 § 1 k.k. i art. 191 § 2 k.k. Koniec kary przypada na dzień 12.12.2010 roku. Ponadto toczy się kolejne postępowanie karne z zastosowaniem aresztu. Biorąc powyższe pod uwagę proponuje utrzymać zaliczenie do kategorii osadzonych zgodnie z art. 88 § 4 k.k.w.

- w dniu 17.12.2007 roku m.in., że aktualnie toczy się sprawa śledcza z zastosowaniem środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania. Aktualna jest prognoza kryminologiczno-społeczna, która kształtuje się negatywnie. Proponuje utrzymać dotychczasową podgrupę klasyfikacyjną (...).

- w dniu 10.03.2008 roku m.in., że skazany odbywa wyrok 9 lat i 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za przestępstwa określone w art. 258 § 3 k.k., art. 282 k.k., art. 163 § 1 k.k. i art. 191 § 2 k.k. Koniec kary przypada na dzień 12.12.2010 roku. Ponadto toczy się kolejne postępowanie karne z zastosowaniem aresztu. Biorąc powyższe pod uwagę proponuje utrzymać zaliczenie do kategorii osadzonych zgodnie z art. 88 § 4 k.k.w.

- w dniu 16.06.2008 roku m.in., że aktualnie toczy się sprawa śledcza z zastosowaniem środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania. Aktualna jest prognoza kryminologiczno-społeczna, która kształtuje się negatywnie. Proponuje utrzymać dotychczasową podgrupę klasyfikacyjną (...) oraz utrzymać zaliczenie skazanego do kategorii osadzonych, o których mowa w art. 212a § 3 k.k.w.

- w dniu 15.09.2008 roku, że osadzony nadal uczestniczy w czynnościach procesowych, gdzie oskarżony jest o czyn z art. 258 § 2 k.k. W związku z powyższym proponuje utrzymać zaliczenie do kategorii osadzonych, o których mowa w art. 212a § 3 k.k.w.

- w dniu 03.12.2008 roku m.in., że aktualna jest prognoza kryminologiczno-społeczna, która kształtuje się negatywnie z uwagi na niewyjaśnioną sytuację prawną i charakter popełnionych czynów. Proponuje utrzymać dotychczasową podgrupę klasyfikacyjną (...). Zaliczyć do kategorii osadzonych, o których mowa w art. 88 § 4 k.k.w. w związku z faktem, że osadzony dopuścił się przestępstw z art. 258 § 3 k.k.

- w dniu 03.02.2009 roku, że skazany odbywa karę pozbawienia wolności za przestępstwo określone w art. 258 § 3 k.k. Nie ustały przesłanki przemawiające za zaliczeniem osadzonego do kategorii skazanych, o których mowa w art. 88 § 4 k.k.w. W związku z powyższym proponuje przedłużyć kwalifikację do w/w kategorii skazanych zgodnie z art. 88 § 4 k.k.w.

Natomiast z innych dokumentów zgromadzonych w teczce osobopoznawcznej – akta osobowe: część (...) - wynika, że M. N. (1) z uwagi na oceny okresowe przez Komisje Penitencjarne aresztu śledczego, w którym był osadzony został zakwalifikowany do kategorii, o której mowa w art. 212a § 3 k.k.w. i art. 88 § 4 k.k.w. Dla przykładu Komisja Penitencjarna decyzją zapadłą na posiedzeniu w dniu 20.03.2007 roku utrzymała zakwalifikowanie do skazanych określonych w art. 88 § 4 k.k.w. pisząc m.in., że prognoza kryminologiczno-społeczna negatywna, trwają czynności procesowe bez nakazu przyjęcia. Również Komisja Penitencjarna na posiedzeniach w dniach 12.06.2007 roku, 11.09.2007 roku i 18.12.2007 roku, podjęła decyzje o utrzymaniu zakwalifikowanie do skazanych określonych w art. 88 § 4 k.k.w., zaś na posiedzenia z dnia 11.03.2008 roku, 17.06.2008 roku, 16.09.2008 roku utrzymała zakwalifikowanie do skazanych określonych w art. 212a § 3 k.k.w. Komisja Penitencjarna na posiedzeniu w dniu 04.11.2008 roku zakwalifikowała M. N. (1) do skazanych określonych w art. 88 § 4 k.k.w.

Dalej Komisja Penitencjarna na posiedzeniu w dniu 03.02.2009 roku utrzymała zakwalifikowanie M. N. (1) do kategorii określonej w art. 88 § 4 k.k.w.

Nadto z zapisów w teczce osobopoznawcznej – akta osobowe: część (...) – z dnia 05.02.2009 roku w A.Ś. W. B. wynika: 05.02.2009 roku osadzony został przetransportowany do A.Ś. w Ł. – przyczyna (...).

Z dokumentów zgromadzonych w teczce osobopoznawcznej – akta osobowe: część (...) – z rozmowy po przetransportowaniu z dnia 06.02.2009 roku w Areszcie Śledczym w Ł. wynika, że został przetransportowany do tamtejszej jednostki z Aresztu Śledczego W. B. w związku z udziałem w czynnościach procesowych.

Z dalszych dokumentów zgromadzonych w teczce osobopoznawcznej – akta osobowe: część (...) – wynika, iż w notatce psychologicznej sporządzonej w Areszcie Śledczym w Ł. z dnia 25.02.2009 roku zapisano m.in., że osadzony przyjęty w związku z planowanym zakwalifikowaniem do kategorii osadzonych tzw. „niebezpiecznych” i oceny zdolności do samotnego osadzenia. Aktualnie brak jest przeciwwskazań psychologicznych do samotnego osadzenia.

Odnośnie propozycji klasyfikacji, to z dokumentów zgromadzonych w teczce osobopoznawcznej – akta osobowe: część (...) – wynika, iż wychowawca Działu Penitencjarnego Aresztu Śledczego w Ł. pisząc do Komisji Penitencjarnej zapisał w dniu 26.02.2009 roku m.in., że właściwości i warunki osobiste skazanego wraz z charakterem popełnionych przestępstw, o których popełnienie jest podejrzany, to okoliczności sprzyjające, iż osadzony stwarza poważne zagrożenie społeczne i poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa jednostki. Proponuje zatem osadzenie w wyznaczonym oddziale lub celi.

Z dalszych dokumentów zgromadzonych w teczce osobopoznawcznej – akta osobowe: część (...) – wynika, iż Kierownik Działu Ochrony Aresztu Śledczego w Ł. we wniosku z dnia 26.02.2009 roku – o zakwalifikowanie osadzonego jako wymagającego osadzenia w wyznaczonym oddziale lub celi aresztu śledczego lub zakładu karnego typu zamkniętego, w warunkach zapewniających wzmożoną ochronę społeczeństwa i bezpieczeństwa aresztu lub zakładu wskazał, że M. N. (1) jest skazany za udział i sprawowanie kierowniczych funkcji w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym, mającej na celu popełnianie przestępstw (wymuszeń rozbójniczych, w tym z użyciem materiałów wybuchowych) oraz podejrzany o udział w takiej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw takich jak zabójstwa, porwania dla okupu, wymuszenia rozbójnicze i rozboje. Kod zakwalifikowania: skazany w okresie od wiosny 2001 do lutego 2002 roku brał udział i sprawował kierownicze funkcje w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym, mającej na celu popełnianie przestępstw w celu osiągnięcia korzyści majątkowych (wymuszenia rozbójnicze). W dniu 04.02.2001 roku usiłował dokonać wymuszenia z użyciem materiału wybuchowego, posługując się nim bez stosownego zezwolenia. Na przełomie stycznia i lutego 2001 roku groził poszkodowanemu spaleniem domu, pobiciem i kradzieżą, w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności. Ponadto pozostaje podejrzany o to, że w okresie od września 1999 roku do lutego 2001 roku brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym mającej na celu popełnianie przestępstw takich jak zabójstwa, porwania dla okupu, wymuszenia rozbójnicze i rozboje oraz posiadanie i obrót materiałami wybuchowymi. Powyższe informacje potwierdza informacja nadesłana w dniu 24.02.2009 roku do Aresztu Śledczego w Ł. przez Wydział do Walki z Terrorem Kryminalnym i Zabójstw (...) w W., dodatkowo wskazując, że skazany jest podejrzany o dokonanie dwóch poważnych przestępstw w 2000 roku na terenie N.: podłożenie ładunku wybuchowego w pubie (...) i dokonanie podwójnego zabójstwa z użyciem broni palnej (pistolet maszynowy) w pubie „(...)”. Ponadto z informacji wynika, że skazany przebywając w Areszcie Śledczym W. B. nadal kierował grupą przestępczą, wywierał wpływ na świadków, osoby pokrzywdzone, a także członków konkurencyjnych grup przestępczych. Popełniając opisane przestępstwa wykazywał się wyjątkową brutalnością. Służbę wojskową odbywał w Oddziałach Antyterrorystycznych (...). Właściwości i warunki osobiste skazanego, charakter popełnianych przestępstw, pozycja w podkulturze przestępczej oraz wysoki stopień demoralizacji sprawiają, że stanowi on poważne zagrożenie społeczne oraz poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa jednostki. Wobec powyższego zaproponował zakwalifikować go do kategorii osadzonych wymagających osadzenia w wyznaczonym oddziale lub celi aresztu. Także Kierownik Działu Penitencjarnego Aresztu Śledczego w Ł. we wniosku z dnia 26.02.2009 roku wskazał, że właściwości i warunki osobiste skazanego wraz z charakterem popełnianych przestępstw i tych, o które jest podejrzany sprawiają, iż stanowi on poważne zagrożenie społeczne oraz poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa jednostki i powinien być osadzony w wyznaczonym oddziale lub celi.

Natomiast Komisja Penitencjarna Aresztu Śledczego w Ł. po zapoznaniu się z wnioskiem (...) z dnia 26.02.2009 roku na posiedzeniu w dniu 26.02.2009 roku podjęła decyzję o zakwalifikowaniu M. N. (1) do kategorii osadzonych wymagających osadzenia w wyznaczonym oddziale lub celi aresztu śledczego lub zakładu karnego typu zamkniętego, w warunkach zapewniających wzmożoną ochronę społeczeństwa i bezpieczeństwa aresztu lub zakładu na okres do 3 miesięcy.

Dalej z dokumentów zgromadzonych w teczce osobopoznawcznej – akta osobowe: część (...) – wynika, iż 26.02.2009 roku – osadzony przyjęty na oddział A-1, zaliczony do grupy zgodnie z art. 88 § 3 k.k.w.

Komisja Penitencjarna Aresztu Śledczego w Ł. po wysłuchaniu M. N. (1) i w jego obecności na posiedzeniu w dniu 26.03.2009 roku nie przychyliła się do skargi skazanego i podtrzymała decyzję z dnia 26.02.2009 roku o zakwalifikowaniu jako wymagającego osadzenia w wyznaczonym oddziale lub celi aresztu śledczego lub zakładu karnego typu zamkniętego, w warunkach zapewniających wzmożoną ochronę społeczeństwa i bezpieczeństwa aresztu lub zakładu.

Z dokumentów zgromadzonych w teczce osobopoznawcznej – akta osobowe: część (...) – wynika, iż Kierownik Działu Penitencjarnego Aresztu Śledczego w Ł. w dniu 26.03.2009 roku zapisał, że w związku ze skargą skazanego na decyzję Komisji Penitencjarnej z dnia 26.02.2009 roku kwalifikującą go jako wymagającego osadzenia w wyznaczonym oddziale lub celi w warunkach zapewniających wzmożona ochronę społeczeństwa i bezpieczeństwo aresztu - Komisja Penitencjarna w dniu 26.03.2009 roku dokonała ponownej analizy przedmiotowej sprawy, w tym materiału wychowawcy z 26.02.2009 roku oraz wniosku Kierownika Oddziału Ochrony z 26.02.2009 roku i nie przychyliła się do skargi i podtrzymała decyzję z dnia 26.02.2009 roku. Właściwości i warunki osobiste skazanego wraz z charakterem popełnionych przestępstw i tych, o które jest podejrzany sprawiają, że stanowi on poważne zagrożenie społeczne i poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa jednostki.

Z dokumentów zgromadzonych w teczce osobopoznawcznej – akta osobowe: część (...) – wynika, iż w notatce psychologicznej z Aresztu Śledczego w Ł. z dnia 19.05.2009 roku – m.in. zawarto stwierdzenie, że osadzony przekonany o „złośliwości prokuratora, któremu nie udało się z niego zrobić konfidenta”. Nie potrafi zrozumieć – jak mówi – dlaczego jest „niebezpieczny” i dlaczego „przewieźli go do Ł.”, jak sprawy ma w W.. Ocena stanu psychicznego – w normie, w wyrównanym nastroju, stabilny, nie ujawnia skłonności ani zamiarów autoagresywnych. Zdolny do dalszego samotnego osadzenia.

Natomiast w projekcie oceny okresowej z dnia 19.05.2009 roku wychowawca Działu Penitencjarnego Aresztu Śledczego w Ł. zapisał m.in., że skazany odbywa karę pozbawienia wolności oraz ma stosowany areszt w kolejnej sprawie. Pozostaje do dyspozycji Prokuratury Krajowej w W. jako podejrzany o kierowanie zorganizowaną grupą przestępczą o charakterze zbrojnym, mającej na celu popełnianie przestępstw takich jak zabójstwa, porwania dla okupu, wymuszenia rozbójnicze i rozboje. Ponadto z informacji nadesłanych przez Wydział do Walki z Terrorem Kryminalnym i Zabójstw (...) w W. wynika, że skazany przebywając w Areszcie Śledczym W. B. nadal kierował grupą przestępczą, wywierał wpływ na świadków, osoby pokrzywdzone, a także członków konkurencyjnych grup przestępczych. Z uwagi na charakter przestępstw, o jakie jest podejrzany oraz z uwagi na jego właściwości i warunki osobiste pozostaje zakwalifikowany w myśl art. 88 § 3 k.k.w. Reasumując – prognozę kryminologiczno-społeczną określić należy jako negatywną. Biorąc pod uwagę wszystkie informacje zawarte w aktach część A i B osadzonego proponuje utrzymać grupę i podgrupę klasyfikacyjną (...) – zakład karny dla odbywających karę po raz pierwszy typu zamkniętego w systemie programowego oddziaływania. W dalszym ciągu wymaga osadzenia w wyznaczonym oddziale w wyznaczonej celi w warunkach zapewniających wzmożoną ochronę społeczeństwa i bezpieczeństwa zakładu - art. 88 § 3 k.k.w.

Komisja Penitencjarna – po zapoznaniu się z projektem oceny okresowej postępów skazanego w resocjalizacji z dnia 19.05.2009 roku - na posiedzeniu w dniu 21.05.2009 roku stwierdziła, że prognoza kryminologiczno-społeczna negatywna i w dalszym ciągu wymaga osadzenia w wyznaczonym oddziale lub celi aresztu śledczego lub zakładu karnego typu zamkniętego, w warunkach zapewniających wzmożoną ochronę społeczeństwa i bezpieczeństwa aresztu w myśl art. 88 § 3 k.k.w.

Ocena okresowa ostatnia z dnia 21.05.2009 roku – Komisja Penitencjarna utrzymała osadzonemu klasyfikację (...). Z uwagi na znaczny stopień demoralizacji oraz charakter czynu, za który odbywa karę pozbawienia wolności, jest zakwalifikowany do kategorii osadzonych wymagających osadzenia w wyznaczonym oddziale lub celi aresztu śledczego lub zakładu karnego typu zamkniętego, w warunkach zapewniających wzmożoną ochronę społeczeństwa i bezpieczeństwa aresztu lub zakładu.

Z dokumentów zgromadzonych w teczce osobopoznawcznej – akta osobowe: część (...) – w Areszcie Śledczym w Ł. z dnia 17.07.2009 roku wynika, że skazanego w związku ze zmianą rejonizacji przetransportowano do Aresztu Śledczego w P..

Z dalszych zapisów w teczce osobopoznawcznej – akta osobowe: część (...) – Areszt Śledczy P. z dnia 20.07.2009 roku wynika, iż osadzony przetransportowany do tut. jednostki z A.Ś. (...) zgodnie z rejonizacją. Zakwalifikowany od dnia 26.02.2009 roku do kategorii osadzonych, o których mowa w art. 88 § 3 k.k.w.

Natomiast w opinii psychologa z Aresztu Śledczego w P. z dnia 20.07.2009 roku – m.in. zapisano, że jest w wyrównanym nastroju, nie zgłasza problemów psychologicznych. Aktualny stan psychofizyczny badanego nie budzi niepokoju, nie jest przeciwwskazaniem do samotnego osadzenia w celi.

Z dalszych dokumentów zgromadzonych w teczce osobopoznawcznej – akta osobowe: część (...) – wynika, iż Kierownik Działu Ochrony Aresztu Śledczego w P. we wniosku z dnia 20.08.2009 roku – w sprawie weryfikacji zakwalifikowania osadzonego jako wymagającego osadzenia w wyznaczonym oddziale lub celi aresztu śledczego lub zakładu karnego typu zamkniętego, w warunkach zapewniających wzmożoną ochronę społeczeństwa i bezpieczeństwa aresztu lub zakładu wskazał, że M. N. (1) zakwalifikowany w dniu 26.02.2009 roku w Areszcie Śledczym w Ł.. Skazany brał udział i sprawował kierownicze funkcje w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym. Usiłował dokonać wymuszenia z użyciem materiału wybuchowego, poszkodowanemu groził spaleniem domu, pobiciem. Ponadto grupa, do której należał skazany, miała na celu popełnianie przestępstw takich jak zabójstwa, porwania dla okupu, wymuszenia rozbójnicze oraz posiadanie i obrót materiałami wybuchowymi. Skazany przebywając w Areszcie Śledczym W. B. nadal kierował grupą przestępczą, wywierał wpływ na świadków, osoby pokrzywdzone, a także członków konkurencyjnych grup przestępczych. Postępowanie skazanego nacechowane było wyjątkową brutalnością. Osadzony ze względu na właściwości osobiste, charakter i sposób popełnienia przestępstw, sposób funkcjonowania w warunkach izolacji penitencjarnej stanowi realne zagrożenie dla bezpieczeństwa jednostki. Wobec powyższego zaproponował przedłużenie okresu zakwalifikowania do kategorii osadzonych wymagających osadzenia w wyznaczonym oddziale lub celi aresztu. Także Kierownik Działu Penitencjarnego Aresztu Śledczego w P. we wniosku z dnia 20.08.2009 roku wskazał, że nie ustały przesłanki, które zadecydowały o zakwalifikowaniu do kategorii osadzonych wymagających osadzenia w wyznaczonym oddziale lub celi i zaproponował przedłużenie okresu zakwalifikowania do tej kategorii.

Komisja Penitencjarna Aresztu Śledczego w P. – po zapoznaniu się z wnioskiem - na posiedzeniu w dniu 20.08.2009 roku podjęła decyzję o przedłużeniu czasu zakwalifikowania osadzonego do kategorii osadzonych stwarzających poważne zagrożenie społeczne albo poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa zakładu oraz wymagających osadzenia w wyznaczonym oddziale lub celi aresztu śledczego lub zakładu karnego typu zamkniętego, o której mowa w art. 88 § 3 k.k.w., na okres do 3 miesięcy.

Z dokumentów zgromadzonych w teczce osobopoznawcznej – akta osobowe: część (...) – wynika, iż w projekcie oceny okresowej z dnia 11.09.2009 roku psycholog Działu Penitencjarnego Aresztu Śledczego w P. zapisał m.in., że z uwagi na znaczny stopień demoralizacji oraz charakter czynu, za który odbywa karę pozbawienia wolności, jest zakwalifikowany do kategorii osadzonych wymagających osadzenia w wyznaczonym oddziale lub celi aresztu śledczego lub zakładu karnego typu zamkniętego, w warunkach zapewniających wzmożoną ochronę społeczeństwa i bezpieczeństwo aresztu lub zakładu. W ocenianym okresie zachowanie skazanego należy uznać za przeciętne. W rozmowach z wychowawcą jest całkowicie bezkrytyczny wobec czynów, których się dopuścił i dotychczasowego trybu życia. Dobrze przystosował się do warunków izolacji penitencjarnej. Bez tendencji agresywnych bądź autoagresywnych. Dobrze funkcjonuje w oddziale i celi. Skazany jest jednostką w znacznym stopniu zdemoralizowaną, niestabilną emocjonalnie, mało podatną na oddziaływanie wychowawcze. Podsumowując należy uznać prognozę kryminologiczno-społeczną na obecnym etapie za negatywną. Komisji penitencjarnej zaproponował utrzymać skazanemu klasyfikację (...) i wyrazić negatywną opinię w przedmiocie warunkowego przedterminowego zwolnienia.

Natomiast w aktualizacji prognozy kryminologiczno-społecznej do warunkowego zwolnienia z reszty kary pozbawienia wolności z dnia 11.09.2009 roku psycholog Działu Penitencjarnego Aresztu Śledczego w P. zapisał m.in., że odbywa obecnie karę 9 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności za czyny z art. 258 § 3 k.k., art. 282 k.k., art. 163 § 1 k.k., art. 191 § 2 k.k. Aktualny koniec kary przypada na dzień 12.12.2010 roku. Biorąc pod uwagę powyższe oraz fakt zakwalifikowania do osadzonych, o których mowa w art. 88 § 3 k.k.w., znaczny stopień demoralizacji, brak realnych planów na przyszłość, brak postępów w resocjalizacji, negatywne zachowanie w trakcie odbywania kary pozbawienia wolności, uczestnictwo w podkulturze przestępczej „grypsujących” stwierdzić należy, że cele wykonywania kary pozbawienia wonności w chwili obecnej nie zostały osiągnięte. Reasumując – aktualna prognoza kryminologiczno-społeczna jest nadal negatywna.

Komisja Penitencjarna Aresztu Śledczego w P. – po zapoznaniu się z projektem oceny okresowej postępów skazanego w resocjalizacji z dnia 11.09.2009 roku - na posiedzeniu w dniu 14.09.2009 roku stwierdziła, że ocena okresowa negatywna i przedłużyła zakwalifikowanie.

Z dokumentów zgromadzonych w teczce osobopoznawcznej – akta osobowe: część (...) – w Areszcie Śledczym w P. z dnia 18.09.2009 roku wynika, że w dniu 21.09.2009 roku osadzonego transportuje się do Aresztu Śledczego W. M. na polecenie organu dyspozycyjnego.

Z dalszych dokumentów zgromadzonych w teczce osobopoznawcznej – akta osobowe: część (...) – wynika, iż Kierownik Działu Ochrony Aresztu Śledczego W. M. we wniosku z dnia 19.11.2009 roku – w sprawie weryfikacji zakwalifikowania osadzonego jako wymagającego osadzenia w wyznaczonym oddziale lub celi aresztu śledczego lub zakładu karnego typu zamkniętego, w warunkach zapewniających wzmożoną ochronę społeczeństwa i bezpieczeństwa aresztu lub zakładu wskazał, że M. N. (1) został skazany za czyny z art. 258 § 3 k.k., art. 282 k.k., art. 191 § 2 k.k., art. 163 § 1 k.k. na karę 9 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Składając propozycję w sprawie weryfikacji podniósł, że warunki i właściwości osobiste oraz wysoki stopień demoralizacji osadzonego stwarzają poważne zagrożenie dla porządku i bezpieczeństwa jednostki, jak również funkcjonariuszy SW. Skazany za udział w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym. Usiłował doprowadzić do eksplozji, powodując w ten sposób zagrożenie dla zdrowia i życia wielu osób. Wobec powyższego zaproponował przedłużenie okresu zakwalifikowania do kategorii osadzonych wymagających osadzenia w wyznaczonym oddziale lub celi aresztu śledczego lub zakładu karnego typu zamkniętego w warunkach zapewniających wzmożoną ochronę społeczeństwa i bezpieczeństwa aresztu lub zakładu. Także Kierownik Działu Penitencjarnego Aresztu Śledczego W. M. we wniosku z dnia 19.11.2009 roku wskazał, że osadzony o wysokim stopniu demoralizacji. Skazany za udział w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym wobec czego poparł wniosek kierownika działu ochrony.

Komisja Penitencjarna Aresztu Śledczego W. M. na posiedzeniu w dniu 19.11.2009 roku podjęła decyzję o przedłużeniu czasu zakwalifikowania do kategorii osadzonych wymagających osadzenia w wyznaczonym oddziale lub celi aresztu śledczego lub zakładu karnego typu zamkniętego w warunkach zapewniających wzmożoną ochronę społeczeństwa i bezpieczeństwa aresztu lub zakładu na okres do 18.02.2010 roku.

M. N. (1) złożył zażalenie na powyższą decyzję Komisji Penitencjarnej Aresztu Śledczego W. M. z dnia 19.11.2009 roku kwestionując trafność tejże decyzji.

Kierownik Działu Ochrony Aresztu Śledczego W. M. we wniosku z dnia 10.12.2009 roku – w sprawie weryfikacji zakwalifikowania osadzonego jako wymagającego osadzenia w wyznaczonym oddziale lub celi aresztu śledczego lub zakładu karnego typu zamkniętego, w warunkach zapewniających wzmożoną ochronę społeczeństwa i bezpieczeństwa aresztu lub zakładu ponownie wskazał, że M. N. (1) został skazany za czyny z art. 258 § 3 k.k., art. 282 k.k., art. 191 § 2 k.k., art. 163 § 1 k.k. na karę 9 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Składając propozycję w sprawie weryfikacji ponownie podniósł, że warunki i właściwości osobiste oraz wysoki stopień demoralizacji osadzonego stwarzają poważne zagrożenie dla porządku i bezpieczeństwa jednostki, jak również funkcjonariuszy SW. Skazany za udział w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym. Usiłował doprowadzić do eksplozji, powodując w ten sposób zagrożenie dla zdrowia i życia wielu osób. Wobec powyższego zaproponował podtrzymać decyzję Komisji Penitencjarnej z dnia 19.11.2009 roku dotyczącą przedłużenia okresu zakwalifikowania do kategorii osadzonych wymagających osadzenia w wyznaczonym oddziale lub celi aresztu śledczego lub zakładu karnego typu zamkniętego w warunkach zapewniających wzmożoną ochronę społeczeństwa i bezpieczeństwa aresztu lub zakładu. Także Kierownik Działu Penitencjarnego Aresztu Śledczego W. M. we wniosku z dnia 10.12.2009 roku wskazał, że proponuje podtrzymać decyzję Komisji Penitencjarnej z dnia 19.11.2009 roku.

Komisja Penitencjarna Aresztu Śledczego W. M. na posiedzeniu w dniu 10.12.2009 roku podtrzymała decyzję z dnia 19.11.2009 roku przedłużenia zakwalifikowania do kategorii osadzonych wymagających osadzenia w wyznaczonym oddziale lub celi aresztu śledczego lub zakładu karnego typu zamkniętego, w warunkach zapewniających wzmożoną ochronę społeczeństwa i bezpieczeństwa aresztu lub zakładu na okres do 18.02.2010 roku.

Z dokumentów zgromadzonych w teczce osobopoznawcznej – akta osobowe: część (...) – wynika, iż Kierownik Działu Ochrony Aresztu Śledczego W. M. we wniosku z dnia 18.02.2010 roku – w sprawie weryfikacji zakwalifikowania osadzonego jako wymagającego osadzenia w wyznaczonym oddziale lub celi aresztu śledczego lub zakładu karnego typu zamkniętego, w warunkach zapewniających wzmożoną ochronę społeczeństwa i bezpieczeństwa aresztu lub zakładu wskazał, że M. N. (1) został skazany za czyny z art. 258 § 3 k.k., art. 282 k.k., art. 191 § 2 k.k., art. 163 § 1 k.k. na karę 9 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Składając propozycję w sprawie weryfikacji podniósł, że warunki i właściwości osobiste oraz wysoki stopień demoralizacji osadzonego stwarzają poważne zagrożenie dla porządku i bezpieczeństwa jednostki, jak również funkcjonariuszy SW. Skazany za udział w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym. Usiłował doprowadzić do eksplozji, powodując w ten sposób zagrożenie dla zdrowia i życia wielu osób. Wobec powyższego zaproponował przedłużenie okresu zakwalifikowania do kategorii osadzonych wymagających osadzenia w wyznaczonym oddziale lub celi aresztu śledczego lub zakładu karnego typu zamkniętego w warunkach zapewniających wzmożoną ochronę społeczeństwa i bezpieczeństwa aresztu lub zakładu. Także Kierownik Działu Penitencjarnego Aresztu Śledczego W. M. we wniosku z dnia 18.02.2010 roku wskazał, że popiera stanowisko kierownika działu ochrony.

Komisja Penitencjarna Aresztu Śledczego W. M. na posiedzeniu w dniu 18.02.2010 roku podjęła decyzję o przedłużeniu czasu zakwalifikowania - w związku z nieustaniem przyczyn zaliczenia - do kategorii osadzonych wymagających osadzenia w wyznaczonym oddziale lub celi aresztu śledczego lub zakładu karnego typu zamkniętego w warunkach zapewniających wzmożoną ochronę społeczeństwa i bezpieczeństwa aresztu lub zakładu na okres do dnia 17.05.2010 roku.

Z dokumentów zgromadzonych w teczce osobopoznawcznej – akta osobowe: część (...) – wynika, iż w projekcie oceny okresowej z dnia 09.03.2010 roku adresowanym do Komisji Penitencjarnej wychowawca Działu Penitencjarnego Aresztu Śledczego W. M. zapisał m.in., że sytuacja prawna w ocenianym okresie nie uległa istotnym zmianom. Dobrze znosi warunki izolacji. Prognoza kryminologiczno-społeczna z uwagi na trwające czynności procesowe, charakter i okoliczności popełnionego przestępstwa, zakwalifikowanie do kategorii tzw. (...), uczestnictwo w podkulturze przestępczej; jest na obecnym etapie negatywna. Wobec powyższego m.in. zaproponował utrzymać dotychczasową grupę i podgrupę klasyfikacyjną (...), z wnioskiem o warunkowe przedterminowe zwolnienie nie występować, prośby skazanego w tej kwestii nie popierać.

Komisja Penitencjarna Aresztu Śledczego W. M. na posiedzeniu w dniu 10.03.2010 roku – po zapoznaniu się z projektem oceny okresowej postępów skazanego w resocjalizacji z dnia 09.03.2010 roku – zapisała: skierowano do zakładu karnego typu zamkniętego dla osób odbywających karę po raz pierwszy do odbywania kary w systemie programowego oddziaływania; zakwalifikowano do (...) – aktualizacja (...) z dnia 10.03.2010 roku.

Z dalszych dokumentów zgromadzonych w teczce osobopoznawcznej – akta osobowe: część (...) – wynika, iż Kierownik Działu Ochrony Aresztu Śledczego W. M. we wniosku z dnia 13.05.2010 roku – w sprawie weryfikacji zakwalifikowania osadzonego jako wymagającego osadzenia w wyznaczonym oddziale lub celi aresztu śledczego lub zakładu karnego typu zamkniętego, w warunkach zapewniających wzmożoną ochronę społeczeństwa i bezpieczeństwa aresztu lub zakładu wskazał, że M. N. (1) został skazany za czyny z art. 258 § 3 k.k., art. 282 k.k., art. 191 § 2 k.k., art. 163 § 1 k.k. na karę 9 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Składając propozycję w sprawie weryfikacji podniósł, że warunki i właściwości osobiste oraz wysoki stopień demoralizacji osadzonego stwarzają poważne zagrożenie dla porządku i bezpieczeństwa jednostki, jak również funkcjonariuszy SW. Skazany za udział w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym. Usiłował doprowadzić do eksplozji, powodując w ten sposób zagrożenie dla zdrowia i życia wielu osób. Wobec powyższego zaproponował przedłużenie okresu zakwalifikowania do kategorii osadzonych wymagających osadzenia w wyznaczonym oddziale lub celi aresztu śledczego lub zakładu karnego typu zamkniętego w warunkach zapewniających wzmożoną ochronę społeczeństwa i bezpieczeństwa aresztu lub zakładu. Także Kierownik Działu Penitencjarnego Aresztu Śledczego W. M. we wniosku z dnia 13.05.2010 roku wskazał, że popiera stanowisko kierownika działu ochrony.

Komisja Penitencjarna Aresztu Śledczego W. M. decyzją z dnia 13.05.2010 roku przedłużyła czas zakwalifikowania – w związku z nieustaniem przyczyn – zaliczenia do kategorii osadzonych wymagających osadzenia w wyznaczonym oddziale lub celi aresztu śledczego lub zakładu karnego typu zamkniętego w warunkach zapewniających wzmożoną ochronę społeczeństwa i bezpieczeństwa aresztu lub zakładu na okres do 12.08.2010 roku.

Z notatki znajdującej się w teczce osobopoznawcznej – akta osobowe: część (...) – sporządzonej przez wychowawcę Działu Penitencjarnego Aresztu Śledczego W. M. z dnia 13.05.2010 roku wynika, że osadzony nadal w Pawilonie (...). W dniu sporządzenia notatki Komisja Penitencjarna przedłużyła na okres 3 miesięcy kwalifikację do kategorii osadzonych wymagających osadzenia w wyznaczonym oddziale lub celi aresztu śledczego lub zakładu karnego typu zamkniętego w warunkach zapewniających wzmożoną ochronę społeczeństwa i bezpieczeństwo zakładu. Sytuacja prawna nie uległa zmianie, skazany bez czynności procesowych.

Z notatki znajdującej się w teczce osobopoznawcznej – akta osobowe: część (...) – sporządzonej przez wychowawcę Działu Penitencjarnego Aresztu Śledczego W. M. z dnia 21.07.2010 roku wynika, że skazany nadal w Pawilonie (...).

Zwolniony z Aresztu Śledczego W. M. w dniu 07.08.2011 roku.

Odnośnie późniejszych decyzji po ponownym osadzeniu w Areszcie Śledczym, to Komisja Penitencjarna (A.Ś. W. B.) na posiedzeniu w dniu 22.10.2015 roku podtrzymała decyzję w przedmiocie zakwalifikowania skazanego, o którym mowa w art. 88 § 4 k.k.w., jako wymagającego osadzenia w zakładzie karnym typu zamkniętego w warunkach zapewniających wzmożoną ochronę społeczeństwa i bezpieczeństwa zakładu.

Wobec powyższego Sąd oddalił wniosek odnośnie podstawy zasądzenia od Skarbu Państwa kwoty zadośćuczynienia w tym sensie, że nie dopatrzył się związku przyczynowego pomiędzy zastosowaniem wobec M. N. (1) środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania w okresie od dnia 05 lutego 2009 roku do dnia 07 września 2009 roku do sprawy Prokuratury Apelacyjnej w W. (...) o sygn. akt (...), a zakwalifikowaniem go do kategorii osadzonych wymagających osadzenia w wyznaczonym oddziale lub celi aresztu śledczego lub zakładu karnego typu zamkniętego w warunkach zapewniających wzmożoną ochronę społeczeństwa i bezpieczeństwa aresztu lub zakładu, albowiem w tym samym czasie odbywał karę pozbawienia wolności w wymiarze 9 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności do wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 24.02.2005 roku w sprawie o sygn. akt VIII K 371/04. Analiza dokumentów zgromadzonych w teczce osobopoznawcznej – akta osobowe: część (...) i decyzje Komisji Penitencjarnych kolejnych Aresztów Śledczych w Ł., P. i W. M., a także wcześniejsze i późniejsze decyzje wskazują, że całokształt „osiągnięć” M. N. (1) był podstawą podjęcia przez Komisje Penitencjarne Aresztów Śledczych, w których był osadzony, powyżej przytoczonych decyzji, także po uchyleniu wobec niego środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania przez Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny postanowieniem z dnia 07.09.2009 roku, sygn. akt II AKz 1050/09 w dniu 07 września 2009 roku stosowanego do sprawy Prokuratury Apelacyjnej w W. (...) o sygn. akt (...). Nie można nie zauważyć, że - dla przykładu - ze znajdującego się w teczce osobopoznawcznej – akta osobowe: część (...) – wniosku Kierownika Działu Ochrony Aresztu Śledczego w P. z dnia 20.08.2009 roku – w sprawie weryfikacji zakwalifikowania osadzonego jako wymagającego osadzenia w wyznaczonym oddziale lub celi aresztu śledczego lub zakładu karnego typu zamkniętego, w warunkach zapewniających wzmożoną ochronę społeczeństwa i bezpieczeństwa aresztu lub zakładu wynika, że podstawą zakwalifikowania M. N. (1) w dniu 26.02.2009 roku w Areszcie Śledczym w Ł. było to, iż skazany brał udział i sprawował kierownicze funkcje w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym. Usiłował dokonać wymuszenia z użyciem materiału wybuchowego, poszkodowanemu groził spaleniem domu, pobiciem. Ponadto grupa, do której należał skazany, miała na celu popełnianie przestępstw takich jak zabójstwa, porwania dla okupu, wymuszenia rozbójnicze oraz posiadanie i obrót materiałami wybuchowymi. Nadto z wniosku wynika, że skazany przebywając w Areszcie Śledczym W. B. nadal kierował grupą przestępczą, wywierał wpływ na świadków, osoby pokrzywdzone, a także członków konkurencyjnych grup przestępczych, a niewątpliwie takich zarzutów nie miał postawionych w sprawie Prokuratury Apelacyjnej w W. (...) o sygn. akt (...). Wskazał też, że postępowanie skazanego nacechowane było wyjątkową brutalnością. Podniósł, że osadzony ze względu na właściwości osobiste, charakter i sposób popełnienia przestępstw, sposób funkcjonowania w warunkach izolacji penitencjarnej stanowi realne zagrożenie dla bezpieczeństwa jednostki. Wobec powyższego zaproponował przedłużenie okresu zakwalifikowania do kategorii osadzonych wymagających osadzenia w wyznaczonym oddziale lub celi aresztu. Również w dalszych wnioskach i decyzjach Komisji Penitencjarnych mamy przywołanie podstawy skazań wyżej wymienionego, co oczywistym czyni, iż przyczyny zakwalifikowania go do kategorii osadzonych wymagających osadzenia w wyznaczonym oddziale lub celi aresztu śledczego lub zakładu karnego typu zamkniętego w warunkach zapewniających wzmożoną ochronę społeczeństwa i bezpieczeństwa aresztu lub zakładu nie straciły na aktualności aż do momentu opuszczenia przez M. N. (1) Aresztu Śledczego W. M., co miało miejsce w dniu 07.08.2011 roku.

Wobec powyższego sąd, także z przyczyn powyżej wskazanych, wniosek M. N. (1) przeciwko Skarbowi Państwa o zadośćuczynienie za doznaną krzywdę wynikłe z niewątpliwie niesłusznego tymczasowego aresztowania stosowanego do sprawy Prokuratury Apelacyjnej w W. o sygn. (...) oddalił w całości.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 554 § 4 k.p.k. Zgodnie z tym przepisem postępowanie w sprawach o odszkodowanie jest wolne od kosztów sądowych.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w sentencji niniejszego wyroku.