Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 9 listopada 2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił D. W. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 2 listopada 2017 r. ubezpieczona nie została uznana za niezdolną do pracy.

/decyzja – k. 58 akt ZUS/

Odwołanie od w/w decyzji w dniu 14 grudnia 2017 r. złożyła wnioskodawczyni D. W.. W uzasadnieniu wskazała, że decyzja została wydana niezgodnie z przepisami w oparciu o błędne ustalenia Komisji Lekarskiej. Podała, że od 5 października 2016 r. do 11 października 2017 r. przebywała na świadczeniu rehabilitacyjnym w związku z przebytą operacją kręgosłupa szyjnego. Następnie z uwagi na brak poprawy stanu zdrowia wystąpiła o przyznanie renty z tytułu niezdolności do pracy. Dodała, że cały czas znajduje się pod opieką lekarza, gdyż jej stan zdrowia się pogarsza. Dodała, że poza problemami ruchowymi załamała się również jej psychika, jest w depresji, ma myśli samobójcze z powodu bezsilności i środków do życia.

/odwołanie – k. 3 – 4/

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, wskazując argumenty tożsame, co w zaskarżonej decyzji.

/odpowiedź na odwołanie – k. 7/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni D. W. urodziła się (...) Ukończyła zasadniczą szkołę zawodową. Z zawodu jest krawcową. Ostatnio prowadziła działalność gospodarczą i zatrudniała 4 osoby. Obecnie działalność jest zawieszona.

/okoliczności bezsporne/

Ubezpieczona posiada wymagane okresy składkowe i nieskładkowe.

/okoliczności bezsporne/

W okresie od 5 października 2016 r. do 11 października 2017 r. wnioskodawczyni pobierała świadczenie rehabilitacyjne.

/okoliczności bezsporne/

W dniu 7 września 2017 r. ubezpieczona złożyła wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy.

/wniosek – k. 1 – 7 akt ZUS/

Orzeczeniem Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 12 października 2017 r. rozpoznano u ubezpieczonej stan po operacji dyskopatii C4/C5 (8 marca 2017 r.). Kontrolnym RM nie stwierdzono nawrotu przepukliny – dobry efekt operacyjny. Ubezpieczona została poddana rehabilitacji. Lekarz orzecznik uznał wnioskodawczynię za zdolną do pracy.

/orzeczenie Lekarza Orzecznika – k. 53 akt ZUS, k. 27 – 28 dokumentacji medycznej)

Ubezpieczona złożyła sprzeciw od orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS.

/sprzeciw – k. 29 – 30 dokumentacji medycznej/

Komisja lekarska rozpoznała u ubezpieczonej zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne kręgosłupa bez istotnego upośledzenia sprawności narządu ruchu – bez objawów korzeniowych, przebyte w dniu 8 marca 2017 r. leczenie operacyjne dyskopatii C4/5 kręgosłupa. W czerwcu 2017 r. ubezpieczona odbyła rehabilitację szpitalną z potwierdzeniem dobrego efektu leczenia operacyjnego (rezonans 14 maja 2017). Obecnie wnioskodawczyni leczona jest w poradni neurologicznej. Podczas badania przez Komisję podała dolegliwości bólowe kręgosłupa L-K i Th z promieniowaniem do prawej łopatki. Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 2 listopada 2017 r. nie uznała wnioskodawczyni za osobę niezdolną do pracy.

/orzeczenie Komisji Lekarskiej – k. 54 akt ZUS, opinia lekarska – k. 37 dokumentacji medycznej)

W konsekwencji powyższego orzeczenia organ rentowy decyzją z dnia 9 listopada 2017 r. odmówił D. W. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 2 listopada 2017 r. ubezpieczona nie została uznana za niezdolną do pracy.

/decyzja – k. 58 akt ZUS/

U D. W. rozpoznano zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne odcinka szyjnego, piersiowego i lędźwiowo – krzyżowego kręgosłupa bez istotnych deficytów neurologicznych, przebytą operację dyskopatii C4/C5 (8 marca 2017 r.). Wnioskodawczyni od wielu lat odczuwa bóle kręgosłupa, szczególnie odcinka szyjnego. Z powodu nasilenia dolegliwości odcinka szyjnego kręgosłupa była operowana 8 marca 2017 r., doszło wtedy do usunięcia dysku C4/C5. Po operacji wnioskodawczyni była rehabilitowana. Aktualnie skarży się na bóle całego kręgosłupa, pieczenie między łopatkami, drętwienie rąk. Wnioskodawczyni nie widzi poprawy po operacji, ale badania typu (...) kręgosłupa odcinka szyjnego wykonanie kontrolne nie wykazuje nawrotowej dyskopatii C4/C5. Wnioskodawczyni choruje na chorobę zwyrodnieniowo – dyskopatyczną kręgosłupa, która jest związana z zużyciem kręgosłupa. Należy ona do chorób cywilizacyjnych i każdy człowiek w miarę upływu czasu ma rozpoznaną taką chorobę. Fakt zażywania przez ubezpieczoną na stałe leków przeciwbólowych czy nasennych nie jest równoznaczny z przyznaniem świadczenia rentowego. Aktualnie naruszenie sprawności organizmu nie powoduje długotrwałej niezdolności do wykonywania pracy zarobkowej, zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji. Wnioskodawczyni na rynku pracy jest osobą niepełnosprawną (nie posiada stopnia niepełnosprawności) ale zdolną do wykonywania pracy zarobkowej w myśl ustawy o rentach i emeryturach.

/opinia lekarza biegłego sądowego neurologa J. B. – k. 17 – 20, pisemna opinia uzupełniająca – k. 41/

Sąd Okręgowy dokonał następującej oceny dowodów:

Sąd Okręgowy dokonał powyższych ustaleń w oparciu o załączone akta organu rentowego, dokumenty oraz opinię biegłego neurologa.

W ocenie Sądu pisemna opinia biegłego oraz opinia uzupełniająca jest w pełni wiarygodna. Została bowiem sporządzona przez biegłego o specjalności właściwych z punktu widzenia schorzeń wnioskodawczyni w oparciu o analizę przedłożonej dokumentacji lekarskiej oraz wyniki przeprowadzonych badań własnych wnioskodawczyni. Biegły rozpoznał u ubezpieczonej zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne odcinka szyjnego, piersiowego i lędźwiowo – krzyżowego kręgosłupa bez istotnych deficytów neurologicznych, przebytą operację dyskopatii C4/C5.

Biegły uznał, że z powodu naruszenia sprawności organizmu wnioskodawczyni nie jest niezdolna do pracy zgodnej z poziomem wykształcenia i kwalifikacji zawodowych.

W ocenie Sądu brak jest podstaw by kwestionować opinie biegłego (podstawową i uzupełniającą), gdyż są one rzetelne, a wynikające z nich wnioski logiczne i prawidłowo uzasadnione. Opinie nie zawierają braków i wyjaśniają wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy.

W ocenie Sądu Okręgowego, opinia biegłego w sposób wystarczający obrazuje stan zdrowia wnioskodawczyni. Opinia jest jasna, a wnioski końcowe wynikają w sposób logiczny z ich treści. Ponadto wszelkie niejasności jakie mogłyby powstać w ocenie Sądu zostały wyjaśnione przez biegłego w sposób nie budzący wątpliwości interpretacyjnych w opinii uzupełniającej.

Dlatego też Sąd nie odmówił tym opiniom wiarygodności i mocy dowodowej, nie znalazł też usprawiedliwionych przesłanek do dopuszczenia dowodu z opinii innego biegłego neurologa, tylko z tego powodu, że ocena własnego stanu zdrowia dokonana przez wnioskodawczynię jest odmienna od opinii dotychczasowego biegłego i stanowi jedynie polemikę z twierdzeniami biegłego.

Fakt, że wydane w sprawie opinie biegłych nie mają treści, odpowiadającej skarżącemu, nie może mieć w tym wypadku znaczenia. Odmienne stanowisko oznaczałoby bowiem przyjęcie, że należy przeprowadzić dowód z wszelkich możliwych biegłych, by się upewnić, czy niektórzy z nich nie byliby takiego zdania, jak strona. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem SN potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii. Niezadowolenie strony z opinii biegłego nie uzasadnia powołania innego biegłego ( wyrok SN z dnia 5 czerwca 2002 roku I CR 562/74 LEX nr 7607; wyrok SN z dnia 4 sierpnia 1999 roku I PKN 20/99 OSNP 2000/22/807).

W ocenie Sądu brak jest podstaw do powoływania kolejnych biegłych sądowych w związku z dolegliwościami opisywanymi w zastrzeżeniach do opinii, gdyż brak jest dokumentacji medycznej potwierdzającej fakt leczenia ubezpieczonej u specjalistów innej specjalności niż neurologiczne na etapie postępowania przed organem rentowym. W przypadku pogorszenia stanu zdrowia i podjęcia leczenia w związku z nowymi dolegliwościami i dysponowania dalszą dokumentacją medyczną wnioskodawczyni może złożyć nowy wniosek o rentę. Trzeba bowiem przypomnieć, że o prawidłowości rozstrzygnięcia organu rentowego decyduje ocena według stanu na dzień wydania decyzji. Zaakcentować trzeba, że z istoty spraw z zakresu ubezpieczeń społecznych wynika, że nowe okoliczności ujawnione lub powstałe po wydaniu decyzji organu rentowego, uzasadniają wystąpienie z nowym wnioskiem o rozpoznanie sprawy, co skutkować winno kolejną decyzją organu rentowego, która następnie wskutek odwołania będzie poddana weryfikacji sądu pod względem zgodności z prawem. /tak SA w wyroku z dnia 19 grudnia 2013 r , III AUa 542/13, Lex nr 1438188/.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie nie jest zasadne i podlega oddaleniu.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U.2017.1383 t.j.) () renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy;

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3.  niezdolność do pracy powstała w wymienionych okresach składkowych lub nieskładkowych albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W myśl art. 57 ust. 2 warunku, o którym mowa w przepisie ust. 1 pkt 3 art. 57, nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

W myśl art. 12 ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne /art. 13 ust. 1/.

Warunki wskazane w art. 57 w/w ustawy muszą być spełnione łącznie by istniały podstawy do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W odniesieniu do odwołującej się nie został spełniony warunek niezdolności do pracy. Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności opinii biegłego Sąd ustalił, iż występujące u wnioskodawczyni schorzenia powodują, że nie jest ona niezdolna do pracy.

U skarżącej stwierdzono zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne odcinka szyjnego, piersiowego i lędźwiowo – krzyżowego kręgosłupa bez istotnych deficytów neurologicznych, przebytą operację dyskopatii C4/C5.

W ocenie Sądu biegły w swojej opinii pisemnej oraz opinii uzupełniającej wyjaśnił bardzo szczegółowo dlaczego w taki właśnie sposób ocenił wyniki badań wnioskodawczyni. Podał, że schorzenia wnioskodawczyni mają taki charakter i występują z takim nasileniem, że nie przekładają się na zdolność świadczenia przez nią pracy. Brak jest przy tym, w ocenie Sądu, podstaw by kwestionować rzetelność i merytoryczną poprawność opinii. Została ona bowiem sporządzona zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym jej przedmiot. Biegły na podstawie przedstawionej dokumentacji leczenia i badania wnioskodawczyni zdiagnozował schorzenia, ocenił stopień ich zaawansowania, a przede wszystkim jednoznacznie wypowiedział się co do sprawności organizmu wnioskodawczyni i wpływu dolegliwości na jej zdolność do pracy. Sąd podzielił opinię biegłego neurologa uznając, iż jest ona pełna, jasna i nie prowadzi do sprzecznych wniosków.

Reasumując biegły w swoich wnioskach końcowych zgodnie i precyzyjnie uzasadnił tezę, zgodnie z którą wnioskodawczyni jest, w obecnym stanie zdrowia, osobą zdolną do pracy.

Mając na względzie powyższe, odwołanie wnioskodawczyni, jako niezasadne podlegało oddaleniu, o czym Sąd Okręgowy orzekł na postawie art. 477 ¹⁴ §1 kpc w sentencji wyroku.