Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 stycznia 2018 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi, III Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Aleksandra Smołkowicz

Protokolant: st. sekr. sąd. Agnieszka Kałuzińska

po rozpoznaniu 12 stycznia 2018 roku w Ł.

na rozprawie

sprawy z powództwa A. Ż. (1)

przeciwko Skarbowi Państwa – Zakładowi Karnemu w G.

o zapłatę 30 000 zł

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od A. Ż. (2) na rzecz Skarbu Państwa – Zakładu Karnego w G. 3 600 zł (trzy tysiące sześćset złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt III C 567/17

UZASADNIENIE

Pozwem z 19 czerwca 2017 roku A. Ż. (2), wniósł o zasądzenie od Skarbu Państwa - Zakładu Karnego w G. 30 000 zł tytułem odszkodowania za pogwałcenie przysługujących mu praw wskazanych przez Europejską Konwencję Praw Człowieka, Konstytucję RP i Kodeks karny wykonawczy.

W uzasadnieniu powód wskazał, że w/w akty prawne zapewniają humanitarne, nieuwłaczające ludzkiej godności warunki w areszcie śledczym i zakładzie karnym w trakcie odbywania kary pozbawienia wolności. W ocenie pozwanego warunki w jakich odbywał karę w Zakładzie Karnym w G. nie odpowiadały warunkom określonym w art. 110 kkw. Cele były przeludnione, na ścianach był grzyb, brak był odpowiednich pomieszczeń do higieny osobistej, oświetlenia do czytania i pracy, swobodnego dopływu świeżego powietrza, materace i sztućce były wymieniane zbyt rzadko. Nadto spacery trwały tylko 1 godzinę dziennie, obowiązywał zakaz korzystania z czajników elektrycznych i oglądania telewizji po 24. Powód wskazał, że przebywał w Zakładzie Karnym od 6 czerwca 2013 roku do 7 stycznia 2014 roku /pozew z uzasadnieniem – k. 3, data nadania - k. 5/.

Jednocześnie powód złożył wniosek o zwolnienie od kosztów sądowych w całości /wniosek o zwolnienie od kosztów sądowych – k. 4/.

Postanowieniem z 23 października 2017 roku Sąd zwolnił powoda od kosztów sądowych w całości /postanowienie - k. 15/.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W pierwszej kolejności pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczenia, wskazując, że roszczenia z czynów niedozwolonych przedawniają się z upływem trzech lat od dnia kiedy poszkodowany dowiedział się o szkodzie i osobie zobowiązanej do jej naprawienia, roszczenia majątkowe powoda związane z pobytem w Zakładzie Karnym w G. przedawniły się, a zatem zbędne jest prowadzenie postępowania dowodowego. Jednocześnie pozwany zaprzeczył, aby warunki odbywania kary pozbawienia wolności były nieprawidłowe (odpowiedź na pozew - k. 18-19).

Po otrzymaniu odpisu odpowiedzi na pozew, A. Ż. (2) nie zajął stanowiska w sprawie (potwierdzenie odbioru odpisu odpowiedzi na pozew – k. 57).

Na rozprawie 12 stycznia 2018 roku pełnomocnik pozwanego zajmował stanowisko jak dotychczas, podtrzymał wniosek o zasądzenie kosztów procesu (protokół rozprawy – k. 78, protokół elektroniczny).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powód odbywał karę pozbawienia wolności w Zakładzie Karnym w G. od 6 czerwca 2013 roku do 7 stycznia 2014 roku (okoliczność bezsporna).

Z uwagi na podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia Sąd nie prowadził postępowania dowodowego w celu ustalenia czy warunki odbywania kary pozbawienia wolności były prawidłowe, zwłaszcza, że powód wbrew pisemnemu pouczeniu Sądu (k. ) nie wskazał żadnych dowodów na poparcie okoliczności wskazanych w pozwie, że na skutek nieprawidłowych warunków odbywania kary zostały naruszone jego dobra osobiste. Ustalenia te były zbędne dla prawidłowego rozpoznania sprawy, o czym poniżej.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo nie jest zasadne.

A. Ż. (2) zgłosił roszczenie odszkodowawcze w związku z naruszeniem jego dóbr osobistych, na skutek warunków w jakich odbywał karę pozbawienia wolności w okresie od 6 czerwca 2013 roku do 7 stycznia 2014 roku.

Pozwany zgłosił zarzut przedawnienia roszczenia dochodzonego przez powoda, prawidłowo wskazując, że roszczenie powoda podlegało trzyletniemu okresowi przedawnienia, liczonemu od dnia w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i osobie obowiązanej do jej naprawienia (art. 442 ¹ § 1 Kodeksu postępowania cywilnego). Termin przedawnienia w tej sprawie zaczął biec najpóźniej z chwilą zakończenia odbywania kary przez A. Ż. (2) tj. 8 stycznia 2014 roku, a powód złożył pozew dopiero 19 czerwca 2014 roku.

Przedawnienie jest jedną z instytucji dawności, która wiąże z upływem czasu określone skutki prawne. Stan niepewności prawnej, który ma miejsce w sytuacji kiedy podmiot, któremu przysługuje prawo nie realizuje swojego uprawnienia, jest bowiem niekorzystny dla podmiotu obowiązanego (dłużnika), dlatego po upływie terminu przedawnienia wierzyciel nie może już domagać się spełnienia świadczenia. Wprawdzie roszczenie nadal istnieje, ale ten przeciwko komu jest ono skierowane, może uchylić się od jego zaspokojenia, czyli bez ujemnych konsekwencji prawnych odmówić podjęcia zachowania, do którego jest zobowiązany. Po upływie terminu przedawnienia zobowiązanie zupełne przekształca się bowiem w zobowiązanie naturalne i odpada po stronie wierzyciela możliwość żądania od organu państwa, aby użył przymusu w celu skłonienia zobowiązanego (w tym przypadku pozwanego) do powinnego zachowania.

Ze względu na podniesiony zarzut przedawnienia roszczenia, niezależnie od tego czy warunki odbywania kary pozbawienia wolności odpowiadały przepisom prawa, powództwo podlało oddaleniu.

Powód korzystał ze zwolnienia od kosztów sądowych, ale takie zwolnienie nie zwalnia strony od obowiązku zwrotu kosztów przeciwnikowi (art. 108 Ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych – Dz. U. Nr 167, poz. 1398 z późn. zm.).

Powód nie składał wniosku o nie obciążanie kosztami procesu. O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 Kodeksu postępowania cywilnego i obciążył nimi powoda, który przegrał spór w całości. Na koszty poniesione przez pozwanego złożyły się koszty zastępstwa w wysokości 3 600 zł (§ 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych /Dz. U. z 2015 r. poz. 1804 z późn. zm./).

Mając powyższe na uwadze orzeczono, jak w wyroku.