Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 marca 2018 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 5 marca 2018 roku w Lublinie

sprawy M. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

o prawo do emerytury

na skutek odwołań M. W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

z dnia 14 grudnia 2016 roku nr (...),

z dnia 23 grudnia 2016 roku nr (...),

i z dnia 16 lutego 2017 roku nr (...)

oddala odwołania.

Sygn. akt VIII U 399/17

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. decyzją z dnia 14 grudnia 2016 roku odmówił M. W. prawa do emerytury. W uzasadnieniu swego stanowiska organ rentowy wskazał, iż na dzień 1 stycznia 1999 roku wnioskodawczyni nie udowodniła wymaganego 20-letniego okresu składkowego i nieskładkowego oraz 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku (k. 9 a.e.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. decyzją z dnia 23 grudnia 2016 roku ponownie odmówił M. W. prawa do emerytury. W uzasadnieniu swego stanowiska organ rentowy wskazał, iż na dzień 1 stycznia 1999 roku wnioskodawczyni nie udowodniła wymaganego 20-letniego okresu składkowego i nieskładkowego oraz 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku (k.19 a.e.).

Z powyższą decyzjami nie zgodziła się M. W.. W dniu 18 stycznia 2017 roku wniosła odwołanie, domagając się zmiany zaskarżonych decyzji, przy jednoczesnym uwzględnieniu okresu zatrudnienia od 26 sierpnia 1980 roku do 30 kwietnia 1991 roku w Spółdzielni (...) w C. oraz od 1 czerwca 1993 roku do 31 maja 2004 roku w Aptece (...) w C. jako okresów wykonywania pracy w szczególnych warunkach (k. 2-4 a.s.)

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie, uzasadniając, jak w treści zaskarżonych decyzji (k. 2-5 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. decyzją z dnia 16 stycznia 2017 roku ponownie odmówił M. W. prawa do emerytury. W uzasadnieniu swego stanowiska organ rentowy wskazał, iż na dzień 1 stycznia 1999 roku wnioskodawczyni nie udowodniła wymaganego 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku (k. 31 a.e.).

Z powyższą decyzją nie zgodziła się M. W.. W dniu 15 lutego 2017 roku wniosła odwołanie, domagając się zmiany zaskarżonej decyzji, przy jednoczesnym uwzględnieniu okresu zatrudnienia od 26 sierpnia 1980 roku do 30 kwietnia 1991 roku w Spółdzielni (...) w C. oraz od 1 czerwca 1993 roku do 31 maja 2004 roku w Aptece (...) w C. jako okresów wykonywania pracy w szczególnych warunkach (k. 13-16 a.s.)

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie, uzasadniając, jak w treści zaskarżonych decyzji (k. 17-18 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

M. W. urodziła się w dniu (...), a wniosek ustalenie o prawa do emerytury złożyła w dniu 7 grudnia 2016 roku (wniosek k. 1-4 a.e.).

Na podstawie przedłożonych dokumentów Zakład Ubezpieczeń Społecznych uznał za udowodniony - na dzień 1 stycznia 1999 roku - staż ubezpieczeniowy wynoszący łącznie 19 lat, 2 miesiące i 23 dni. Nie zaliczył natomiast żadnych okresów do pracy w warunkach szczególnych (karta przebiegu zatrudnienia k. 9 a.e.).

W dniu 14 grudnia 2016 roku i dniu 23 grudnia 2016 roku organ rentowy wydał zaskarżone decyzje odmawiające M. W. prawa do emerytury (k. 9 i 19 a.e.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych ponownie rozpoznając wniosek zaliczył dodatkowo do ogólnego stażu pracy wnioskodawcy jako okres uzupełniający okres pracy w gospodarstwie rolnym rodziców od 17 marca 1974 roku do 17 marca 1976 roku i uznał, że wnioskodawczyni wykazała łącznie 20 lat okresów składkowych, nieskładkowych i uzupełniających. Ponownie jednak nie wykazała żadnych okresów pracy warunkach szczególnych (karta przebiegu zatrudnienia k. 31 a.e.).

Sąd ustalił w niniejszym postępowaniu, iż wnioskodawczyni od dnia 26 sierpnia 1980 roku do dnia 31 sierpnia 1990 roku była zatrudniona w Spółdzielni (...) w C. w charakterze inspektora ds. zaopatrzenia i sprzedawcy ( świadectwo pracy z dnia 4 września 1990 roku k.5 akt kapitałowych). W dniu (...) urodziła dziecko i w okresie od 20 marca 1987 roku do 31 sierpnia 1990 roku przebywała na urlopie wychowawczym (oświadczenie k. 29 akt kapitałowych).

W okresie od 1 września 1990 roku do 30 kwietnia 1991 roku ubezpieczona pracowała w Spółdzielni (...) w C. Sklepie (...) w C. jako sprzedawca (świadectwo pracy z dnia 2 maja 1991 roku k. 6 akt kapitałowych).

W okresie od 1 czerwca 1993 roku do 31 maja 2004 roku pracowała w Aptece (...) s.c. w C. w charakterze pomocy aptecznej (zaświadczenie z dnia 18 listopada 2003 roku k. 13 akt kapitałowych).

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o przytoczone dowody z dokumentów zawarte w aktach sprawy i aktach organu rentowego, które obdarzono wiarą w całości. Zostały one sporządzone w przepisanej formie, w oparciu o obowiązujące w dacie ich wydania przepisy prawne oraz wydane przez kompetentne osoby w ramach przysługujących im uprawnień.

Sąd podzielił zeznania wnioskodawczyni odnoszące się do okresów pracy w poszczególnych zakładach pracy. W tej części jej zeznania były spójne, logiczne i zgodne z dowodami z dokumentów.

Sąd pominął zeznania ubezpieczonej w części w której wskazywała na czynności wykonywane w spornych okresach, albowiem nie miały one znaczenia dla rozstrzygniecie sprawy.

Odwołania M. W. w ocenie Sądu są niezasadne i nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2017 roku, poz. 1383, ze zmianami), w zw. z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, emerytura przysługuje ubezpieczonemu (Dz. U. z 1983 roku, Nr 8, poz. 43, ze zmianami) , która łącznie spełnił następujące warunki:

1. osiągnął wiek emerytalny wynoszący 55 lat dla kobiet,

2. nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego lub złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych na dochody budżetu państwa

3. w dniu wejścia w życie ustawy ( tj. 1 tycznia 1999 roku ) udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet, w tym co najmniej 15 lat okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, obwiązującym na danym stanowisku pracy.

Wnioskodawczyni ukończyła w dniu 17 marca 2013 roku wymagany wiek 55 lat, na dzień 1 stycznia 1999 roku, osiągnęła okres składkowy i nieskładkowy wynoszący 20 lat oraz złożyła wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa. Wnioskodawczyni nie legitymuje się jednak 15-letnim okresem pracy w warunkach szczególnych.

Wnioskodawczyni domagała się zaliczenia do pracy w warunkach szczególnych okresu pracy od dnia 26 sierpnia 1980 roku do dnia 30 kwietnia 1991 roku w Spółdzielni (...) w C. i od dnia 1 czerwca 1993 roku do dnia 31 maja 2004 roku w Aptece (...) s.c. w C..

W pierwszej kolejności wskazać należy, że staż pracy wykonywanej w warunkach szczególnych w wymiarze co najmniej 15 lat należy osiągnąć najpóźniej do dnia 31 grudnia 1998 roku. W związku z powyższym brak jest podstaw do zaliczenie do tego rodzaju pracy okresów zatrudnienia po 31 grudnia 1998 roku.

Zaznaczyć należy, że wnioskodawczyni w okresie od 20 marca 1987 roku do 31 sierpnia 1990 roku przebywała na urlopie wychowawczym. Potwierdzają to w pełni oświadczenie wnioskodawczyni znajdujące się w aktach kapitałowych (k. 29) oraz wyjaśnieniach wnioskodawczyni. Zgodnie zaś z ugruntowanym w tym zakresie orzecznictwem i doktryną, nie stanowi okresu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze okres urlopu wychowawczego. Pogląd taki wyraził m.in. Sąd Najwyższy w wyroku z 6 czerwca 2006 roku, I UK 338/05, LEX 375608, postanowieniu z dnia 6 maja 2008 roku, I UK 1/08, LEX nr 829086, wyroku z dnia 23 kwietnia 2013 roku, I UK 561/12, LEX nr 1324260 i wyroku z dnia 24 października 2013 roku, II UK 127/13, LEX nr 1451525).

Natomiast w wyroku z dnia 4 września 2014 roku, I UK 6/14,(LEX nr 1511194 ). Sąd Najwyższy stwierdził, iż wymóg okresu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze powinien odnosić się do okresu faktycznego wykonywania takiej pracy, z pominięciem okresów wyłącznie formalnego pozostawania w zatrudnieniu, w których pracownik - zgodnie z treścią łączącego go z pracodawcą stosunku pracy - zajmuje stanowisko, z którym łączy się wykonywanie pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, lecz w rzeczywistości pracy tej nie wykonuje, a tym samym nie jest narażony na uciążliwość związaną z warunkami lub charakterem pracy. Okres niewykonywania pracy nie wpływa zatem na szybszą utratę zdolności pracownika do zarobkowania. W takiej sytuacji, okoliczność, że okresy urlopu wychowawczego - wykorzystane przed dniem 1 stycznia 1999 r. - są okresem podlegania ubezpieczeniu społecznemu z tytułu pozostawania w stosunku pracy, które to stanowisko odnosi się do warunków nabycia prawa do wcześniejszej emerytury, o której mowa w art. 29 ustawy emerytalnej nie jest wystarczające do uznania tych okresów za okresy wykonywania pracy w szczególnych warunkach w myśl § 2 ust. 1 rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.). Powyższy pogląd Sąd orzekający w przedmiotowej sprawie w pełni podziela i aprobuje.

W związku z powyższym bezprzedmiotowe okazało się w niniejszym postępowaniu dokonywanie ustaleń, czy w spornych okresach zatrudnienia od dnia 26 sierpnia 1980 roku do dnia 30 kwietnia 1991 roku i od dnia 1 czerwca 1993 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku odwołująca rzeczywiście wykonywała pracę w szczególnych warunkach, bowiem nawet pozytywna odpowiedź na powyższe pytanie, nie mogła skutkować żądaną przez wnioskodawczynię zmianą zaskarżonych decyzji. Podnieść bowiem należy, że po odliczeniu ze spornego okresu, okresu urlopu wychowawczego z którego wnioskodawczyni korzystała od 20 marca 1987 roku do 31 sierpnia 1990 roku, staż pracy w szczególnych warunkach wyniesie u odwołującej jedynie 12 lat, 9 miesięcy i 22 dni, zamiast wymaganych 15 lat.

Biorąc pod uwagę powyższe Sąd w oparciu o art. 217 § 2 k.p.c. oddalił wnioski dowodowe odwołującej o przesłuchanie świadków, na okoliczność rzeczywistego charakteru pracy w Spółdzielni (...) i w Aptece (...) s.c. w C., nie mają one bowiem znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Mając powyższe na uwadze, w oparciu o przytoczone przepisy w związku z art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Sąd orzekł jak w sentencji.