Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powód (...) Bank Spółka Akcyjna w pozwie wniesionym w elektronicznym postępowaniu upominawczym, skierowanym przeciwko P. K., wnosił o zasądzenie kwot:

- 1 248 362,90 zł tytułem kapitału;

- 87 357,96 zł tytułem odsetek umownych za korzystanie z kapitału;

- 52 337,85 zł tytułem odsetek karnych;

- 1 396,30 zł tytułem opłat i prowizji.

Powód wnosił także o zasądzenie kosztów sądowych w kwocie 17 369 zł i innych kosztów 173,69 zł.

W uzasadnieniu podano, że powód w dniu 28 czerwca 2011 r. zawarł z poznanym umowę kredytu zmienioną aneksami z dnia 8 lipca 2011 r. i 17 sierpnia 2011 r. Pozwany nie wywiązał się z obowiązku terminowego dokonywania spłat. Pierwsza zaległość powstała dnia 7 marca 2015 r. Pismem z dnia 29 czerwca 2016 r. powód wypowiedział umowę kredytu stawiając całą należność w stan wymagalności. Pismem z dnia 8 września 2016 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty, lecz pozwany nie spłacił zadłużenia do dnia sporządzenia pozwu. W dniu 30 stycznia 2017 r. powód wystawił wyciąg z ksiąg banku stwierdzający zadłużenie pozwanego.

Na roszczenie powoda składają się;

- 1 248 362,90 zł tytułem kapitału;

- 87 357,96 zł tytułem odsetek umownych za korzystanie z kapitału w wysokości 4,42% od dnia 7 marca 2015 r. do dnia 5 września 2016 r.;

- 52 337,85 zł tytułem odsetek za opóźnienie w wysokości 10% od dnia 27 marca 2015 r. do dnia 29 stycznia 2017 r.;

- 1 396,30 zł tytułem opłat i prowizji.

Na koniec powód wskazał, że pozwem dochodzi części wierzytelności – wierzytelności wyliczonej na dzień sporządzenia pozwu bez dalszych odsetek (pozew k. 2-8, 44-47).

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 14 kwietnia 2017 r. wydanym przez Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie orzeczono zgodnie z żądaniem pozwu (k. 11).

Pozwany P. K. w ustawowym terminie wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty (k. 12-14). W sprzeciwie wnosił o oddalenie powództwa z uwagi na jego przedwczesność i orzeczenie o kosztach postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany przyznał, iż zawarł z powodowym Bankiem umowę kredytu z dnia 28 czerwca 2011 r. dwukrotnie później aneksowaną. Zaprzeczył natomiast, aby powód podjął próbę przedsądowego rozwiązania sporu, która nie powiodła się. Wskazał, że rozpoczęły się z inicjatywy pozwanego i trwają rokowania ugodowe pomiędzy stronami dotyczące zasad spłaty długu. Dnia 13 grudnia 2016 r. pełnomocnik pozwanego wyraził wolę zawarcia ugody dotyczącej restrukturyzacji zobowiązań pozwanego prosząc o przedstawienie zestawienia długu w formie pisemnej. W dniu 13 stycznia 2017 r. powód takie zestawienie przesłał. Mimo woli pozwanego restrukturyzacji długu, w dniu 31 stycznia 2017 r. powód wniósł pozew w tej sprawie. Takie działanie pozwany ocenił jako nielojalne skoro do dnia złożenia sprzeciwu strony nie zakończyły rokowań w sprawie restrukturyzacji długu pozwanego.

Postanowieniem z dnia 12 czerwca 2017 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Gdańsku (k. 22).

Pismem z dnia 12 września 2017 r. (k. 29-30) powód sprostował omyłki w pozwie i wnosił:

1.  gdy chodzi o odsetki umowne za okres korzystania z kapitału o zasądzenie odsetek 5,47% od dnia 7 maja 2014 r. do dnia 8 grudnia 2014 r.; 4,75% od dnia 9 grudnia 2014 r. do dnia 8 czerwca 2015 r.; 4,42% od dnia 9 czerwca 2015 r. do dnia 5 września 2016 r.

2.  gdy chodzi o odsetki za opóźnienie od kwoty niespłaconego kapitału 10% od dnia 30 marca 2017 r. do dnia 29 stycznia 2017 r.

Jednocześnie powód rozszerzył powództwo i wnosił o:

- dalsze odsetki za opóźnienie liczone od niespłaconego kapitału 1 248 362,90 zł w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP (na dzień sporządzenia pozwu 10%) od dnia 30 stycznia 2017 r. do dnia zapłaty, nie więcej jednak niż odsetki maksymalne za opóźnienie;

- dalsze odsetki ustawowe od kwoty 87 357,96 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty w wysokości równej stopie referencyjnej NBP i 5,5 punktów procentowych;

- dalsze odsetki ustawowe od kwoty 52 337,85 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty w wysokości równej sumie stopy referencyjnej NBP i 5,5 punktów procentowych.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

W dniu 29 czerwca 2011 r. powodowy Bank zawarł z pozwanym P. K. umowę kredytu hipotecznego nr (...). Mocą tej umowy powód udzielił pozwanemu kredytu w łącznej kwocie 1 147 564,13 zł na refinansowanie kredytu mieszkaniowego udzielonego w (...)Bank (...), refinansowanie kredytu mieszkaniowego udzielonego w (...)Bank(...) S.A., dwóch kredytów ratalnych, opłat okołokredytowych i ubezpieczenia ochrony prawnej oraz ubezpieczenie nieruchomości.

Kredyt miał być płatny w 429 ratach. Marża Banku wynosiła 2,77%, a indeks bazowy 4,30%. Raty kapitałowo-odsetkowe były równe i pierwotnie zostały ustalone na 9 030,79 zł Kredyt został udzielony na warunkach określonych w zawartej umowie oraz w Regulaminie.

Oprocentowanie kredytu stanowiło sumę marży kredytowej i stawki referencyjnej 3M WIBOR dla waluty kredytu – PLN. Oprocentowanie ulegało zmianie w przypadku zmiany stawki referencyjnej w sposób opisany w par. 5 części szczegółowej umowy. Oprocentowanie kredytu nie mogło przekraczać wysokości odsetek maksymalnych przewidzianych w art. 359 par. 2/1/ kc. Bank uprawniony był do naliczania odsetek za każdy dzień korzystania z kredytu począwszy od dnia wypłaty kredytu do dnia spłaty włącznie w wysokości 1/360 stopy procentowej mającej zastosowanie w danym dniu. W przypadku niespłacenia wierzytelności Banku z tytułu kredytu, po upływie okresu wypowiedzenia niespłacona kwota stawała się zadłużeniem przeterminowanym, w tym kwota kapitału - kapitałem przeterminowanym. Od kapitału przeterminowanego Bank był uprawniony do pobierania odsetek od należności przeterminowanych do dnia poprzedzającego spłatę zadłużenia przeterminowanego. Od zadłużenia przeterminowanego Bank naliczał odsetki w wysokości czterokrotności oprocentowania kredytu lombardowego.

Marża Banku ulegała obniżeniu po przedstawieniu odpisu z księgi wieczystej potwierdzającego wpisanie hipotek na zabezpieczenie spłaty kredytu w zakresie wskazanym w części szczegółowej umowy.

Powód był uprawniony do wypowiedzenia umowy z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia, a w razie zagrożenia kredytobiorcy upadłością z zachowaniem 7-dniowego okresu wypowiedzenia m. in. w przypadku niewykonania lub nieterminowego regulowania przez kredytobiorcę zobowiązań wobec Banku, w szczególności, gdy kredytobiorca zalegał w całości lub w części z zapłatą dwóch rat kredytu i pomimo wezwania nie spłacił zaległości w terminie 7 dni od dnia otrzymania niniejszego wezwania (par. 8 ust. 1 umowy).

W sprawach nieuregulowanych umową stron zastosowanie miały przepisy Kodeksu cywilnego, Prawa bankowego oraz Regulaminu.

Dowód: umowa kredytu k. 57-71, Regulamin kredytowania hipotecznego k. 72-77, zeznania pozwanego P. K. w charakterze strony na rozprawie dnia 7 12 2017 r. (czas 00:14:08 – 00:48:59) i na rozprawie dnia 9 11 2017 r. (czas 00:02:08-00:22:16).

W dniu 8 lipca 2011 r. strony podpisały aneks do umowy kredytowej. Aneks ten dotyczył zmiany określenia przedmiotu refinansowania i zmiany harmonogramu wypłaty transz.

Dowód: aneks z dnia 8 07 2011 r. k. 79-81 akt.

Dnia 17 sierpnia 2011 r. strony podpisały drugi aneks do umowy kredytu regulujący zmianę jej postanowień poprzez udzielenie kredytobiorcy prawa odroczenia zapłaty części rat kredytowych przez okres 24 miesięcy.

Dowód: aneks z dnia 17 08 2011 r. k. 82-85, zeznania pozwanego w charakterze strony na rozprawie dnia 7 12 2017 r. (czas 00:14:08 – 00:48:59) i na rozprawie dnia 9 11 2017 r. (czas 00:02:08-00:22:16).

Pismem z dnia 4 kwietnia 2016 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty, w terminie 14 dni od dnia doręczenia pisma, kwot:

- 19 113,94 zł – należność kapitałowa;

- 60 577 zł - odsetki umowne;

- 1 067,05 zł – odsetki podwyższone za opóźnienie;

- 1 093,16 zł – opłaty za czynności Banku i koszty, na które składały się: 93,16 zł opłaty za czynności windykacyjne, 1 000 zł opłaty związane z bieżąca obsługą.

W piśmie zastrzeżono, że w przypadku braku spłaty zadłużenia i nie złożenia wniosku o restrukturyzację kredytu, umowa zostanie wypowiedziana. Pismo to zostało podpisane przez starszego specjalistę M. M.. W aktach brak pełnomocnictwa dla tej osoby do dokonania czynności wezwania do zapłaty.

Korespondencja do pozwanego została przesłana dnia 7 kwietnia 2016 r.

Dowód: pismo z dnia 4 04 2016 r. k. 140, potwierdzenie nadania k. 141 akt.

W dniu 29 czerwca 2016 r. powód wypowiedział umowę kredytu z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia liczonego od dnia doręczenia pisma. Jednocześnie powód oświadczył, że rozważy możliwość cofnięcia wypowiedzenia w przypadku uregulowania w okresie wypowiedzenia całości zaległości obejmującej, na dzień sporządzenia pisma, kwoty:

- 23 750,01 zł należność kapitałowa;

- 74 143,16 zł odsetki umowne;

- 1 584,36 zł odsetki podwyższone za opóźnienie;

- 1 393,61 zł koszty i opłaty Banku.

Jednocześnie przypomniano o terminowym uregulowaniu raty kredytu, której termin płatności przypadał w okresie wypowiedzenia. Oświadczenie to zostało podpisane przez R. Z.. W aktach brak pełnomocnictwa do dokonania tej czynności dla podpisującego oświadczenie o wypowiedzeniu

Oświadczenie przesłano pozwanemu na adres wskazany w umowie kredytu, lecz korespondencja nie została odebrana.

Dowód: wypowiedzenie umowy k. 86-87, kopia koperty i dowodu doręczenia k. 88-89, rozliczenie zadłużenia k. 105-138, rozliczenie odsetek k. 139 akt.

Pismem z dnia 8 września 2016 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty w związku z wypowiedzeniem umowy kredytowej. Jako termin zapłaty wskazano 7 dni od doręczenia tego pisma. Kwotę zadłużenia określono na:

- 1 248 362,90 zł należność kapitałowa;

- 87 357,96 zł odsetki umowne;

- 3 096,88 zł odsetki podwyższone za opóźnienie w spłacie kapitałowej;

- 1 396,30 zł opłaty i inne prowizje.

W przypadku braku spłaty powód poinformował pozwanego, że wystąpi na drogę postępowania sądowo-egzekucyjnego. Pismo zostało podpisane przez R. Z.. I w tym wypadku w aktach brak pełnomocnictwa do dokonania tej czynności.

Dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 8 09 2016 r. k. 98-99, dowód nadania k. 104 akt.

Pismem z dnia 13 grudnia 2016 r. ówczesny pełnomocnik pozwanego wystąpił do powoda o podanie informacji o wysokości zadłużenia pozwanego celem przygotowania propozycji ugody restrukturyzacyjnej.

Pismem z dnia 13 stycznia 2017 r. powód poinformował pełnomocnika pozwanego o wypowiedzeniu umowy kredytu i postawieniu całości zadłużenia w stan natychmiastowej wymagalności oraz o wysokości zadłużenia pozwanego w kwocie 1 393 559,96 zł na którą to kwotę składały się:

- 1 248 362,90 zł – kapitał;

- 46 442,80 zł - odsetki karne;

- 87 357,96 zł - odsetki umowne;

- 1 396,30 zł - koszty

Odsetki karne naliczane były do dnia 12 grudnia 2016 r. Od dnia 13 grudnia 2016 r. naliczane miały być odsetki karne 10% rocznie.

Ostatecznie pozwany nie złożył wniosku restrukturyzacyjnego.

Dowód: pismo pozwanego z dnia 13 12 2016 r. k. 156-157, pismo powoda z dnia 13 01 2017 r. k. 154, zeznania pozwanego w charakterze strony na rozprawie dnia 7 12 2017 r. (czas 00:14:08 – 00:48:59) i na rozprawie dnia 9 11 2017 r. (czas 00:02:08-00:22:16).

W dniu 30 stycznia 2017 r. powód wystawił wyciąg z ksiąg Banku stwierdzający, że w księgach Banku zapisane jest wymagalne zadłużenie pozwanego z tytułu umowy kredytu zawartej 28 czerwca 2011 r. w kwocie 1 389 455,01 zł, na którą to kwotę składają się:

- 1 248 362,90 zł niespłacony kapitał – należność główna;

- 87 357,96 zł odsetki umowne za okres korzystania z kapitału;

- 52 337,85 zł odsetki za opóźnienie naliczone od kwoty niespłaconego kapitału 10% od dnia 30 marca 2015 r. do dnia 29 stycznia 2017 r.;

- 1 396,30 zł opłaty i inne prowizje.

Dowód: wyciąg z ksiąg Banku k. 78 akt.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów złożonych do akt przez strony oraz zeznań pozwanego przesłuchanego w charakterze strony.

Dowody z dokumentów opisanych przy dokonywaniu poszczególnych ustaleń faktycznych nie budziły wątpliwości Sądu, co do ich wiarygodności. Dowód z dokumentów Sąd przeprowadził na rozprawie dnia 7 grudnia 2017 r.

Ustalenia dotyczące zawarcia umowy kredytu, jej warunków oraz zmian, a także braku spłat kredytu i działaniach pozwanego w przedmiocie restrukturyzacji jego zadłużenia, Sąd poczynił na podstawie zeznań pozwanego przesłuchanego w charakterze strony. Zeznania te nie budziły wątpliwości, co do ich wiarygodności jako zbieżne ze zgromadzonymi dokumentami.

Sąd nie przeprowadził dowodu z zeznań świadka M. K. zgłoszonego na rozprawie dnia 9 listopada 2017 r., albowiem pozwany ten wniosek dowody cofnął (k. 152).

Roszczenie powoda nie jest zasadne, albowiem nie zostało udowodnione.

Powód swoje roszczenie wywodził z umowy kredytu hipotecznego zawartej z pozwanym dnia 29 czerwca 2011 r. (data podpisania umowy, a nie jej sporządzenia). Wskazywał, że pozwany zaprzestał spłaty kredytu i po uprzednim wezwaniu do zapłaty, powód wypowiedział umowę. Po upływie terminu wypowiedzenia stało się wymagalne zadłużenie pozwanego w kwocie dochodzonej pozwem, na którą składają się: kapitał, odsetki umowne, odsetki za opóźnienie i prowizje oraz koszty Banku. Zatem tak powód określił podstawę faktyczną powództwa, którą Sąd orzekający był związany.

Dla udowodnienia dochodzonego roszczenia powód złożył do akt umowę kredytu wraz z aneksami, dokumenty stanowiące wezwania do zapłaty, wypowiedzenie umowy oraz wyciąg z ksiąg bankowych z dnia 30 stycznia 2017 r. oraz rozliczenie kredytu.

Nie przedstawił natomiast harmonogramu spłat stanowiącego załącznik do umowy oraz pełnomocnictw dla osób reprezentujących Bank przy czynnościach wezwania do zapłaty przed wypowiedzeniem oraz wypowiedzenia umowy. Mimo że powód dochodzi także kwoty z tytułu opłat i prowizji nie złożono Tabeli Opłat i Prowizji na podstawie, której powód wyliczył kwotę 1 396,30 zł, jak również nie wskazano, za jakie konkretne czynności Banku kwota ta jest żądana.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt. 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe, do czynności bankowych zalicza się także udzielanie kredytów. Zgodnie zaś z przepisem art. 69 ust. 1 tej ustawy, przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Zgodnie z przepisem art. 471 kc, dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba, że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Odpowiedzialność wynikająca z art. 471 kc oparta jest na zasadzie domniemania winy. Zatem wierzyciela obciąża obowiązek udowodnienia istnienia ważnego zobowiązania, szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania oraz związku przyczynowego pomiędzy szkodą a niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem zobowiązania. Natomiast dłużnik, w celu zwolnienia się od odpowiedzialności, powinien wykazać, że szkoda wynikła z okoliczności przez niego niezawinionych.

Wobec takiej konstrukcji odpowiedzialności na zasadzie art. 471 kc i zgodnie z normą wynikającą z art. 6 kc stanowiącego, że ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne, powód w tej sprawie obowiązany był do udowodnienia wszystkich wskazanych wyżej przesłanek odpowiedzialności pozwanego, przy czym nie udowodnienie jednej z nich skutkuje brakiem możliwości uwzględnienia roszczenia w całości lub w części. Powód powinien więc wykazać wymagalność dochodzonego roszczenia, a przede wszystkim, że wykonał czynności, które zgodnie z umową powinny poprzedzać wypowiedzenie umowy.

Zdaniem Sądu, złożone przez niego do akt sprawy dokumenty nie pozwalają na uznanie roszczenia powoda za wymagalne i udowodnione, co do wysokości.

Dowodem potwierdzającym istnienie roszczenia powoda i jego wysokość nie jest wyciąg z ksiąg powodowego Banku z dnia 30 stycznia 2017 r. (k. 78).

Zgodnie z przepisem art. 95 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe, księgi rachunkowe banków i sporządzone na ich podstawie wyciągi oraz inne oświadczenia podpisane przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych banków i opatrzone pieczęcią banku, jak również sporządzone w ten sposób pokwitowania odbioru należności mają moc prawną dokumentów urzędowych w odniesieniu do praw i obowiązków wynikających z czynności bankowych oraz ustanowionych na rzecz banku zabezpieczeń i mogą stanowić podstawę do dokonania wpisów w księgach wieczystych. Jednakże zgodnie z przepisem art. 95 ust. 1a tej ustawy, obowiązującym od dnia 20 lipca 2013 r., a więc jeszcze przed wystawieniem przez powoda wyciągu z dnia 30 stycznia 2017 r., moc prawna dokumentów urzędowych, o której mowa w ust. 1, nie obowiązuje w odniesieniu do dokumentów wymienionych w tym przepisie w postępowaniu cywilnym. Z przywołanego przepisu wynika więc, że wyciągi z ksiąg rachunkowych banku sporządzone w prawidłowej formie nie mają mocy dokumentu urzędowego w postępowaniu cywilnym – moc ta przepisem szczególnym w tym postępowaniu została uchylona.

Zgodnie z przepisem art. 244 kpc, dokumenty urzędowe, sporządzone w przepisanej formie przez powołane do tego organy władzy publicznej i inne organy państwowe w zakresie ich działania, stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone (par. 1). Przepis par. 1 stosuje się odpowiednio do dokumentów urzędowych sporządzonych przez organizacje zawodowe, samorządowe, spółdzielcze i inne organizacje społeczne w zakresie zleconych im przez ustawę spraw z dziedziny administracji publicznej (par. 2).

Z przywołanego przepisu par. 1 art. 244 kpc wynika, że dokument urzędowy korzysta z domniemania prawdziwości tego, co zostało zapisane w jego treści. Z takim dokumentem urzędowym związane jest domniemanie jego zgodności z prawdą to znaczy, że zaświadcza on prawdziwy stan rzeczy. Z takiego domniemania nie korzysta dokument prywatny, gdyż zgodnie z normą wynikającą z art. 245 kpc, dokument prywatny stanowi jedynie dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie.

Przenosząc te rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy stwierdzić trzeba, że złożony do akt wyciąg z ksiąg bankowych powodowego Banku, nie będący w postępowaniu cywilnym dokumentem urzędowym, nie korzysta z domniemania prawdziwości tego, co zostało w nim urzędowo zaświadczone. Jako dokument prywatny stwierdza jedynie, że w księgach rachunkowych Banku, po stronie pozwanego zapisano zadłużenie o wysokości w nim wskazanej wynikające z zawartej umowy kredytu. Nie przesądza zatem istnienia i wysokości wierzytelności powoda wobec pozwanego dochodzonej w tej sprawie.

Powód nie złożył do akt pełnomocnictw dla osób, które w jego imieniu wzywały pozwanego do zapłaty oraz wypowiedziały umowę. Nie wykazano, aby te czynności zostały skutecznie dokonane przez powoda, a zatem aby roszczenie powoda było wymagalne. Z umowy kredytowej wynika, że powód był uprawniony do wypowiedzenia umowy z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia, a w razie zagrożenia kredytobiorcy upadłością z zachowaniem 7-dniowego okresu wypowiedzenia, w szczególności, gdy kredytobiorca zalegał w całości lub w części z zapłatą dwóch rat kredytu i pomimo wezwania nie spłacił zaległości w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania (par. 8 ust. 1 umowy). Do akt złożono pismo z dnia 4 kwietnia 2016 r. wzywające pozwanego do zapłaty, w terminie 14 dni od dnia doręczenia pisma, kwot: 19 113,94 zł – należność kapitałowa; 60 577 zł - odsetki umowne; 1 067,05 zł – odsetki podwyższone za opóźnienie; 1 093,16 zł – opłaty za czynności Banku i koszty, na które składały się: 93,16 zł opłaty za czynności windykacyjne, 1 000 zł opłaty związane z bieżącą obsługą. Zastrzeżono, że w przypadku braku spłaty zadłużenia i nie złożenia wniosku o restrukturyzację kredytu, umowa zostanie wypowiedziana. Pismo to zostało podpisane przez starszego specjalistę M. M. (k. 140).

Zgodnie z przepisem art. 75 ustawy Prawo bankowe, w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu albo w przypadku utraty przez kredytobiorcę zdolności kredytowej bank może obniżyć kwotę przyznanego kredytu albo wypowiedzieć umowę kredytu, o ile ustawa z dnia 15 maja 2015 r. - Prawo restrukturyzacyjne nie stanowi inaczej (ust. 1). Termin wypowiedzenia, o którym mowa w ust. 1, o ile strony nie określą w umowie dłuższego terminu, wynosi 30 dni, a w razie zagrożenia upadłością kredytobiorcy - 7 dni (ust. 2). Wypowiedzenie umowy kredytu z powodu utraty przez kredytobiorcę zdolności kredytowej lub zagrożenia jego upadłością nie może nastąpić, jeżeli bank zgodził się na realizację przez kredytobiorcę programu naprawczego (ust. 3). Zgodnie zaś z art. 75c tej samej ustawy, jeżeli kredytobiorca opóźnia się ze spłatą zobowiązania z tytułu udzielonego kredytu, bank wzywa go do dokonania spłaty, wyznaczając termin nie krótszy niż 14 dni roboczych (ust. 1). W wezwaniu, o którym mowa w ust. 1, bank informuje kredytobiorcę o możliwości złożenia, w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania, wniosku o restrukturyzację zadłużenia.

Z poczynionych przez Sad ustaleń wynika, że pozwany ostatecznie nie złożył wniosku o restrukturyzację. Wskazać jednak należy, że wezwanie do zapłaty zadłużenia poprzedzające wypowiedzenie umowy stanowi bardzo istotną czynność z punktu widzenia praw kredytobiorcy.

Zgodnie z poglądami wyrażonymi w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 8 września 2016 r. (IICSK750/15, Lex2182659) wypowiedzenie umowy o kredyt będące uprawnieniem kształtującym banku, prowadzącym do zakończenia nawiązanego stosunku prawnego bez dochowania wymaganych warunków może prowadzić do uznania tej czynności za bezskuteczną. Dokonanie takiego wymówienia nie może być czynnością nagłą, zaskakującą dla kredytobiorcy, nawet, jeżeli istnieją podstawy do podjęcia go zgodnie z treścią umowy. Jest ono bardzo dotkliwe dla kredytobiorcy, dlatego skorzystanie z niego powinno nastąpić po wyczerpaniu środków mniej dolegliwych, odpowiednich wezwań. Podobny pogląd wyrażono w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 24 września 2015 r. (VCSK698/14, Lex1805901).

W ocenie Sądu, brak wykazania przez powoda umocowania osoby podpisującej wezwanie do zapłaty z dnia 4 kwietnia 2016 r. sprawia, iż nie zostało ono skutecznie złożone pozwanemu. Skoro jest to czynność koniecznie poprzedzająca wypowiedzenie umowy, wypowiedzenie to nie mogło zostać dokonane pismem z dnia 29 czerwca 2016 r. I w wypadku tego ostatniego pisma do akt nie złożono pełnomocnictwa dla osoby podpisującej oświadczenie o wypowiedzeniu umowy. Zatem zarówno wezwanie do zapłaty z dnia 4 kwietnia, jak i wypowiedzenie umowy z dnia 29 czerwca 2016 r. były bezskuteczne. Z uwagi na brak skutecznego wezwania do zapłaty poprzedzającego wypowiedzenie umowy, bezskuteczności tych nie sanuje wniesienie i doręczenie pozwu w tej sprawie. Powództwo jest zatem przedwczesne.

W tych okolicznościach bez znaczenia jest zarzut pozwanego podnoszony w toku postępowania, iż zaległość istniejąca w dacie wypowiedzenia była nieproporcjonalnie niska w stosunku do wysokości całego zadłużenia kredytowego. Ma rację pozwany w tej kwestii ale i tak Sąd zarzutu tego nie uwzględniłby z uwagi na cel zaciągnięcia kredytu – spłata wcześniejszych kredytów na inwestycje w nieruchomości, w których pozwany nie zaspokajał swoich potrzeb mieszkaniowych.

Dodatkowo tylko należy wskazać, że wątpliwości budzi wysokość dochodzonego roszczenia. O braku wykazania roszczenia z tytułu opłat i prowizji wspomniano wyżej. Wątpliwości budzi też naliczania odsetek umownych i za opóźnienie za okresy, które nakładają się na siebie, jak i daty początkowe tych okresów, jak i to, że kwota żądanego kapitału jest wyższa niż kwota udzielonego kredytu.

Mając na uwadze wyżej poczynione ustalenia i rozważania, a w szczególności to, że powód nie udowodnił, aby umowa uległa rozwiązaniu, powództwo zostało oddalone. O oddaleniu powództwa orzeczono na podstawie przepisu art. 471 kc stosowanego, a contrario oraz przepisów art. 6 kc, art. 75 ust. 1 i 2 , art. 95 ust. I i 1a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe.