Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 marca 2018 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 23 marca 2018 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na posiedzeniu niejawnym w postępowaniu uproszczonym

sprawy z powództwa (...) Spółki Akcyjnej w B.

przeciwko J. K.

przy udziale Prokuratora Rejonowego w Piotrkowie Tryb.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku zaocznego Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb.

z dnia 28 grudnia 2017 roku, sygn. akt I C 3412/17

1. zmienia zaskarżony wyrok w punktach pierwszym i drugim sentencji w ten sposób, że zasądzoną od pozwanej J. K. na rzecz powoda (...) Spółki Akcyjnej w B. kwotę 750 zł podwyższa do kwoty 1.072,71 (tysiąc siedemdziesiąt dwa złote 71/100) złotych oraz w punkcie trzecim sentencji w ten sposób ze zasądza od pozwanej J. K. na rzecz powoda (...) Spółki Akcyjnej w B. kwotę 300 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu,

2. zasądza od pozwanej J. K. na rzecz powoda (...) Spółki Akcyjnej w B. kwotę 165 (sto sześćdziesiąt pięć) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu za instancję odwoławczą.

Sygn. akt: II Ca 230/18

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem zaocznym z dnia 28 grudnia 2017 r. Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim po rozpoznaniu w dniu 28 grudnia 2017 r sprawy z powództwa (...) S.A. z siedzibą w B. przeciwko J. K. o zapłatę

1. zasądził od pozwanej J. K. na rzecz powoda (...) S.A. z siedzibą w B. kwotę 750,00 zł wraz z odsetkami od tej kwoty liczonymi od dnia 27.09.2017 r. do dnia zapłaty w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie;

2. w pozostałej części powództwo oddalił;

3. nie orzekł o obowiązku zwrotu kosztów postępowania przez pozwaną na rzecz powoda.

W pozwie z dnia 23 października 2017 r. skierowanym przeciwko J. K., powód (...) S.A.” z siedzibą w B. – reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika - wniósł o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanej kwoty 1.072,71 zł wraz z odsetkami umownymi za opóźnienie w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 27 września 2017 r. do dnia zapłaty. Nadto powód wniósł o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że pozwana zobowiązała się poprzez podpisanie weksla dnia 29 maja 2017 r. do zapłaty w dniu 26 września 2017 r. kwoty wskazanej na wekslu w wysokości 1.072,71 zł. Powód wezwał stronę pozwaną w dniu 27 sierpnia 2017 r. do wykupu weksla. Pozwana nie dokonała żadnej wpłaty.

W dniu 07 grudnia 2017 r. Prokurator Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim wstąpił do postępowania i wniósł m.in. o zobowiązanie pełnomocnika powoda do złożenia deklaracji wekslowej i umowy pożyczki, wykazania w jaki sposób i na jakie należności powód zaliczył ewentualne wpłaty pozwanej (k. 19).

W piśmie procesowym z dnia 14 grudnia 2017 r. pełnomocnik powoda wskazał, że całkowity koszt pożyczki wynosił kwotę 318,00 zł i na tę kwotę składała się opłata przygotowawcza w wysokości 129,00 zł, prowizja w wysokości 71,00 zł, cena (...) w kwocie 100,00 zł oraz odsetki umowne. Pozwana nie spłaciła żadnej raty (k. 21).

Pozwana J. K. nie zajęła stanowiska w sprawie, wobec czego Sąd wydał wyrok zaoczny.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 29 maja 2017 r. powód (...) S.A.” z siedzibą
w B. (pożyczkodawca) zawarł z pozwaną J. K. (pożyczkobiorcą) umowę pożyczki numer (...). Pozwanej została udzielona pożyczka w kwocie 750,00 zł (kapitał). Pozwana zobowiązała się do zwrotu kwoty 1.068,00 zł, na którą składała się m.in. opłata przygotowawcza w wysokości 129,00 zł, wynagrodzenie prowizyjne w wysokości 71,00 zł, a także wynagrodzenie w kwocie 100,00 zł z tytułu przyznania (...).

W dniu 29 maja 2017 r. pozwana wystawiła weksel własny in blanco z klauzulą „nie na zlecenie” na rzecz powoda – jako zabezpieczenie zwrotu pożyczki na podstawie umowy numer (...) z dnia 29 maja 2017 r. oraz wykonania innych zobowiązań wynikających z tej Umowy. Pozwana upoważniła powoda do wypełnienia weksla na sumę odpowiadającą jej zadłużeniu.

Pozwana nie uiściła na rzecz powoda żadnej wpłaty.

Powód wypełnił przedmiotowy weksel własny in blanco na kwotę 1.072,71 zł

W dniu 27 sierpnia 2017 r. przez stronę powodową zostało sporządzone pismo, w którym powód informuje pozwaną o wypowiedzeniu pozwanej umowy pożyczki numer (...) z zachowaniem 30-dniowego terminu. Jednocześnie powód wskazał, że zgodnie z postanowieniami umowy pożyczki oraz deklaracji wekslowej wystawiony przez pozwaną weksel in blanco został wypełniony na kwotę 1.072,71 zł.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów złożonych przez stronę powodową. Z uwagi na niezajęcie przez pozwaną stanowiska w niniejszej sprawie, Sąd uznał za przyznany przez nią fakt nieuiszczenia na rzecz powoda żadnej wpłaty.

Sąd Rejonowy zważył, iż powództwo zasługiwało na uwzględnienie częściowo.

Przedmiotem niniejszego postępowania było zobowiązanie wekslowe, powstałe wskutek wystawienia w dniu 29 maja 2017 r. przez pozwaną J. K. weksla własnego in blanco z klauzulą „nie na zlecenie” na rzecz powoda (...) S.A.” z siedzibą w B.. Weksel, z którego wynika roszczenie powoda nie był przedmiotem obrotu, a spór toczy się wyłącznie między wystawcą weksla a remitentem. Powód wypełnił przedmiotowy weksel na kwotę 1.072,71 zł zł i wezwał pozwaną do jego wykupu.

Pismo Prokuratora Rejonowego z dnia 07 grudnia 2017 r. potraktowane zostało jako zarzut w trybie art. 10 ustawy Prawo wekslowe. Przepis ten stanowi, że jeżeli weksel, niezupełny w chwili wystawienia, uzupełniony został niezgodnie z zawartym porozumieniem, nie można wobec posiadacza zasłaniać się zarzutem, że nie zastosowano się do tego porozumienia, chyba że posiadacz nabył weksel w złej wierze albo przy nabyciu dopuścił się rażącego niedbalstwa.

Wniesienie takiego zarzutu przenosi swoiście spór z obszaru prawa wekslowego na obszar prawa cywilnego w zakresie przepisów regulujących stosunek podstawowy. Wobec tego najdalej na rozprawie – po wniesieniu zarzutu przez prokuratora należy wnosić o przeprowadzenie dowodów, z których wynikać miałyby okoliczności wskazujące na zaciągnięcie przez pozwanego zobowiązania, którego wykonania przez pozwanego weksel miał zabezpieczać (por. uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 18 lutego 2016 roku wydanego w sprawie I ACa 1219/15).

Dla instytucji weksla in blanco zasadnicze znaczenie mają przepisy art. 10 i 13 Prawa wekslowego (Dz.U. z 2016 r. poz. 160). Z przytoczonych przepisów wynika po pierwsze, że weksel in blanco ma charakter niezupełny, gdyż ostateczną treść oświadczenia dłużnika wekslowego kreuje odbiorca weksla i po drugie, że obie strony stosunku łączą odpowiednie „porozumienia”. Odbiorca weksla otrzymuje upoważnienie do jego wypełnienia zgodnie z zawartym przez strony porozumieniem, zwanym deklaracją wekslową. Należy uznać, że odbiorcy weksla przysługuje zatem prawo kształtujące. Zobowiązanie wręczającego weksel do zapłaty według treści nadanej temu dokumentowi w wyniku uzupełnienia go zgodnie z udzielonym upoważnieniem, powstaje tylko o tyle, o ile uzupełnienia dokonała osoba uprawniona i wyłącznie w zakresie, w jakim treść uzupełnienia pokrywa się z treścią upoważnienia wynikającego z zawartego porozumienia. W związku z powyższym w razie niezgodnego z porozumieniem wypełnienia weksla in blanco na niekorzyść dłużnika wekslowego nie powstaje zobowiązanie wekslowe o treści wyrażonej w wekslu (por. uchwała SN (7) - zasadę prawną- z 7.1.1967 r., III CZP 19/66, OSNCP 1968, nr 5, poz. 79; uchwała połączonych Izb: Izby Cywilnej oraz Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 24.4.1972 r., III PZP 17/70, OSNCP 1973, nr 5, poz. 72, pkt III 1 c uzasadnienia; wyrok SN z 14.3.1997 r., I CKN 48/97, OSNC 1997. nr 9. poz. 124; wyrok SN z 5.2.1998 r., III CKN 342/97, OSNC 1998, nr 9, poz. 141).

Oprócz zobowiązania wekslowego istnieje więc związane z nim zobowiązanie ze stosunku podstawowego, a zaspokojenie jednego z nich czyni zadość drugiemu. Stąd dłużnikowi przysługują przeciwko roszczeniu wekslowemu zarzutu, jakie mógłby podnieść wobec roszczenia cywilnego. Kierując się zatem zasadą, iż nie można wywodzić ze swojego prawa więcej niż to wynika z jego istoty, Sąd na zasadzie art. 208 § 1 pkt 5 k.p.c. w związku z art. 233 § 2 k.p.c. dopuścił dowód z umowy pożyczki, deklaracji wekslowej celem ustalenia kwoty roszczenia i zbadania zapisów umowy pożyczki gotówkowej zawartej między stronami.

Zgodnie z treścią art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Pożyczka może być umową odpłatną, jeżeli strony tak postanowią w ramach zasady swobody umów (i art. 353 ¹ k.c.).

Nie ulegało wątpliwości, iż strony łączyła umowa pożyczki na kwotę 750,00 zł (kapitał), która to kwota miała zostać zwrócona przez pozwaną wraz z odsetkami umownymi w oznaczonych terminach spłaty. Szczegółowo prawa i obowiązki stron zostały uregulowane w przedmiotowej Umowie. Ponieważ pozwana nie wywiązała się ze spłacenia rat, Umowa została wypowiedziana. Na mocy postanowień Umowy pozwana była zobowiązana do zwrotu kwoty stanowiącej kapitał oraz poniesienia szeregu opłat za czynności związane z obsługą pożyczki. Chodzi tu przede wszystkim o opłatę przygotowawczą, wynagrodzenie prowizyjne oraz wynagrodzenie z tytułu przyznania dodatkowego pakietu uprawnień (...). W świetle przepisów regulujących zobowiązania umowne i ochronę konsumenta przed niedozwolonymi klauzulami umownymi, w ocenie Sądu opłaty powyższe budzą poważne wątpliwości.

Art. 385 ¹ § 1 k.c. statuuje klauzulę generalną, w świetle której ocenie podlegają umowy zawierane z konsumentami umowy, z wyłączeniem postanowień określających jednoznacznie sformułowane główne świadczenia stron oraz tych postanowień, na których treść konsument miał rzeczywisty wpływ. Zgodnie z przywołanym przepisem postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nie uzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny.

Dla zastosowania wskazanego przepisu przesłanki – „sprzeczność z dobrymi obyczajami” i „rażące naruszenie interesów konsumenta”, muszą zachodzić równocześnie.

Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w uzasadnieniu wyroku wydanego w dniu 19 stycznia 2011 roku, w sprawie o sygnaturze akt XVII AmC 149/10 (Legalis 739438), przywołując stanowisko Sądu Najwyższego wskazał, że „przesłankami abuzywności postanowień wzorca umownego jest ich sprzeczność z dobrymi obyczajami i rażące naruszenie interesów konsumenta. Przyjmuje się, że istotą dobrych obyczajów jest szeroko rozumiany szacunek do drugiego człowieka (tak np.: w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 2004 r., sygn. akt I CK 635/03). "Dobre obyczaje" to reguły postępowania zgodne z etyką, moralnością i aprobowanymi społecznie obyczajami. Sprzeczne z dobrymi obyczajami są m.in. działania wykorzystujące choćby niewiedzę, brak doświadczenia konsumenta, naruszenie równorzędności stron umowy, działania zmierzające do dezinformacji, wywołania błędnego przekonania konsumenta, wykorzystania jego niewiedzy lub naiwności. Chodzi więc o działanie potocznie określane jako nieuczciwe, nierzetelne, odbiegające in minus od przyjętych standardów postępowania”.

W ocenie Sądu postanowienia umowy łączącej strony niniejszego procesu są niedozwolone w zakresie, w jakim przewidują obowiązek uiszczenia przez pożyczkobiorcę opłaty przygotowawczej, wynagrodzenia prowizyjnego oraz opłacenia kosztów przyznania dodatkowych uprawnień w ramach usługi (...). Postanowienia umowne za powyższe czynności są niezgodne z dobrymi obyczajami i rażąco naruszają interesy pozwanej jako konsumenta. Sąd rozpoznający sprawę, stoi na stanowisku, iż koszty pożyczki w postaci opłaty przygotowawczej oraz wynagrodzenia prowizyjnego należało uznać za zawyżone. Przede wszystkim powód nie wykazał jakie jego czynności wygenerowały tak wygórowane opłaty, jednoczenie nie udowodnił konieczności ich pobrania oraz, że taki koszt rzeczywiście poniósł. Mając na uwadze, że powód stosuje wzorce umowne, to jedyną czynnością związaną z przygotowaniem umowy jest sporządzenie samego dokumentu umowy poprzez wprowadzenie danych pożyczkobiorcy, wpisanie kolejnego numeru porządkowego umowy, dat i kwoty udzielonej pożyczki. Czynności te, zdaniem Sądu nie mogą generować opłat w dochodzonej przez powoda wysokości.

W konsekwencji zastrzeżenie w umowie opłaty przygotowawczej w kwocie 129,00 zł, wynagrodzenia prowizyjnego w wysokości 71,00 zł oraz wynagrodzenia za przyznanie dodatkowych uprawnień w ramach usługi (...) w kwocie 100,00 zł są niedozwolonymi postanowieniami umownymi i jako takie nie wiążą pozwanej, z uwagi na spełnione w tym zakresie przesłanki z art. 385 ¹ § 1 k.c. Wobec powyższego Sąd oddalił powództwo w tym zakresie.

Należy podkreślić, że podniesiony w toku postępowania zarzut Prokuratora Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim przenosi ciężar dowodu na powoda. Zatem to w kompetencji powoda leżało precyzyjne określenie podstaw faktycznych żądania. W tych okolicznościach przepis art. 6 k.c. nie nakłada na nikogo obowiązku przeprowadzenia dowodów, ale rozstrzyga kwestię, która strona poniesie materialnoprawne konsekwencje nieudowodnienia istotnego dla rozstrzygnięcia sprawy faktu. Nieprzeprowadzenie ciążącego na stronie dowodu wywołuje skutek w postaci przegrania sprawy (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 listopada 2010 roku, II CSK 296/10, LEX nr 970073).

Żądanie pozwu podlegało zatem uwzględnieniu jedynie co do pożyczonego kapitału (750,00 zł). Z uwagi na niezajęcie przez pozwaną stanowiska w niniejszej sprawie, Sąd uznał za przyznany przez nią fakt nieuiszczenia na rzecz powoda żadnej wpłaty.

Należy mieć bowiem na uwadze, iż skapitalizowane odsetki objęte żądaniem pozwu powód naliczał zgodnie z postanowieniem 4.1 Umowy od niespłaconej sumy stanowiącej całkowitą kwotę do zapłaty, a zatem zawierającą nienależne kwoty. W tym stanie rzeczy wobec nieprawidłowego naliczania odsetek Sąd nie uwzględnił roszczenia powoda w tym zakresie.

Wobec powyższego Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 750,00 zł wraz z odsetkami od tej kwoty liczonymi od dnia 27 września 2017 r. do dnia zapłaty w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie.

Na podstawie art. 102 k.p.c. Sąd nie obciążył pozwanej obowiązkiem zwrotu kosztów procesu na rzecz powoda. Sąd miał na względzie charakter roszczenia (podstawą którego była w istocie umowa pożyczki zawierająca niedozwolone postanowienia umowne) oraz fakt, iż powództwo podlegało uwzględnieniu jedynie częściowo.

Z powyższych przyczyn orzeczono jak w sentencji wyroku.

Powódka zaskarżyła wyrok zaoczny w części, tj. w pkt 2 oddalającym powództwo co do kwoty 322,71 zł wraz z odsetkami od tej kwoty liczonymi od dnia od dnia 27.09.2017 r. do dnia zapłaty w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie oraz w pkt 3 w zakresie kosztów postępowania.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

I. Naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało wpływ na treść orzeczenia, a to:

1. art. 485 § 2 k.p.c. poprzez niewydanie w niniejszej sprawie nakazu zapłaty, mimo, że powód dochodził od pozwanej zapłaty z weksla, należycie wypełnionego, którego prawdziwość i treść nic nasuwały wątpliwości;

2. art. 233 § 1 k.p.c., 232 k.p.c. i art. 339 § 2 k.p.c. poprzez uznanie za nienależne żądania pozwu, w sytuacji gdy strona pozwana nie wypowiedziała się co do stanu faktycznego przedstawionego w pozwie i nie podniosła zarzutów przeciwko dowodom przedstawionym przez powódkę;

3. art. 3 k.p.c., art. 232 k.p.c., art. 187 § 1 pkt 1 i 2 k.p.c. polegające na przyjęciu, że strona powodowa miała obowiązek przedstawienia w toku postępowania faktów i dowodów mających znaczenie dla ewentualnych przyszłych zarzutów, które w sprawie mogła podnieść strona przeciwna, w szczególności mających znaczenie dla oceny ewentualnego zarzutu strony pozwanej nieistnienia czy niewymagalności roszczenia, w sytuacji, gdy to strona pozwana była zobowiązana do przedstawienia dowodów w tym zakresie,

4. art. 102 k.p.c. poprzez jego zastosowanie pomimo, że nie zachodzi wypadek szczególnie uzasadniony.

II. Naruszenie przepisów prawa materialnego, w szczególności:

1. art. 10 ustawy z 28 kwietnia 1936 r. - Prawo wekslowe w zw. z art. 6 k.c. poprzez przyjęcie, iż ciężar dowodu w niniejszej sprawie spoczywał na stronie powodowej w sytuacji, gdy powództwo zostało oparte na podstawie weksla in blanco, a tym samym sprawa niniejsza zyskała charakter sprawy wekslowej powodując, iż obowiązek udowodnienia wad wypełnionego weksla, niezgodności z deklaracją wekslową czy też nieistnienia zobowiązania, bądź wykazana, iż zobowiązanie to nie opiewa na kwotę wskazaną w treści weksla zgodnie z zawartym przez strony porozumieniem obarcza stronę pozwaną a nie powodową;

2. art. 385 ¹ § 1 k.c. w zw. z art. 385 ² k.c. w zw. z art. 56 k.c. w zw. z art. 359 k.c. w zw. z art. 36a ust. 2 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim („u.k.k.”) poprzez nieuprawnione uznanie, że zapisy umowne przyznające stronie powodowej jakiekolwiek wynagrodzenie prowizyjne za udzielenie pożyczki, opłatę za (...) oraz opłatę przygotowawczą są sprzeczne z dobrymi obyczajami, rażąco naruszają interesy konsumenta oraz obciążały pozwaną ponad dopuszczalne prawnie limity, przy jednoczesnym pominięciu przez Sąd I instancji w wykładni umowy przepisów o limicie pozaodsetkowych kosztów kredytu konsumenckiego.

Stawiając powyższy zarzut wnosiła o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie od pozwanej na rzec/, powoda dodatkowej kwoty 322,71 zł wraz z odsetkami od tej kwoty liczonymi od dnia od dnia 27.00.2017 r. do dnia zapłaty w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie,

2. zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów postępowania, a w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych, za obie instancje,

ewentualnie

3. o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji w innym składzie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda jest uzasadniona i skutkuje zmianą zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie w całości zgłoszonego w pozwie roszczenia.

Zarzut błędnych ustaleń Sądu jest całkowicie zasadny.

Ma rację autor apelacji, iż w realiach rozpoznawanej sprawy ustalenia Sądu I instancji nie są całkowicie prawidłowe. Jest to wynikiem wadliwej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego (art. 233 § 1 kpc). Należy zgodzić się ze skarżącym, iż reguły dowodzenia i ustalania stanu faktycznego stanowiącego podstawę rozstrzygnięcia ulegają pewnej modyfikacji w sytuacji, gdy istnieją podstawy do wydania wyroku zaocznego.

Zgodnie z dyspozycją art. 339 § 2 kpc w wypadku gdy istnieją podstawy do wydania wyroku zaocznego (por. art. 339 § 1 kpc) Sąd orzekający przyjmuje za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba, że budzą one uzasadnione wątpliwości.

Lektura akt wskazuje, że zarówno pozew jak też załączone do niego dokumenty (por. ksero weksla k. 5, wypowiedzenie pożyczki k. 6; wypis z KRS k. 9-10) a nadto dokumenty złożone do akt sprawy przy piśmie powoda z dnia 18 grudnia 2017 roku (por. k. 22 i nast.) uwiarygodniły roszczenie w całości objęte pozwem. Wynika to zwłaszcza z umowy pożyczki (k. 22 akt) i wypowiedzenia (k. 6 akt).

Za trafne należy uznać zapatrywanie, że nie było konieczne po stronie powoda przedstawienie w toku postępowania faktów mających znaczenie dla ewentualnych przyszłych zarzutów.

Zasadnie również skarżący zarzuca obrazę art. 385 ¹ § 1 kc w związku z art. 385 ² kc w zw. z art. 56 kc. w związku z art. 359 kc. w zw. z art. 36 ust. 2 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim.

Aktualne unormowanie zawarte w powołanym akcie prawnym nie zostało naruszone w realiach niniejszej sprawy.

Powód jest podmiotem gospodarczym. Ma więc prawo do udzielania pożyczek w formie odpłatnej, co obejmuje min. koszty prowizji i opłatę przygotowawczą.

Zarzut obrazy art. 10 prawa wekslowego nie jest trafny bowiem zarzuty co do węzła podstawowego podniesione przez prokuratora umożliwiają wyjście poza sztywne ramy odpowiedzialności wekslowej.

Nie wpływa to jednak na zasadność apelacji.

Z tych względów orzeczono jak w sentencji (art. 386 § 1 kpc)

O kosztach procesu za instancję odwoławczą orzeczono na podstawie art. 98 kpc. stosując zasadę w nim wyrażoną - odpowiedzialności za wynik procesu.