Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 maja 2018 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

przy udziale Prokuratora Agnieszki Tylutkiej-Cioban

po rozpoznaniu w dniu 11 maja 2018 r.

sprawy P. K.

oskarżonego z art. 286 § 1 kk

na skutek apelacji, wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach

z dnia 29 grudnia 2017 r. sygn. akt II K 362/17

wyrok utrzymuje w mocy; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. H. A. w S. 516,60 zł (w tym 96,60 zł podatku VAT) za obronę z urzędu oskarżonego w postępowaniu odwoławczym; zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych stwierdzając, że wydatki tego postępowania ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt II Ka 204/18

UZASADNIENIE

P. K. oskarżony został o to, że :

I.  w dniu 29 kwietnia 2016 roku w nieustalonym miejscu ze skutkiem
w miejscowości T., gm. K., woj. (...), działając
w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził S. C. do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem w postaci pieniędzy
w kwocie 465,96 złotych, w ten sposób, że za pośrednictwem strony internetowej (...).C.”, posługując się danymi firmy SKLEP (...) z/s N., ul. (...), oferował do sprzedaży sprzęt AGD w postaci pralki W. (...), czym wprowadził ją w błąd co do zamiaru i możliwości wywiązania się
z umowy kupna sprzedaży towaru, a następnie pomimo otrzymania zapłaty powyższej kwoty na rachunek bankowy nr (...) nie wywiązał się z zawartej umowy, nie przesyłając nabywcy przedmiotu sprzedaży i nie zwracając wpłaconych przez S. C. pieniędzy w kwocie 465,96 złotych,

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk;

II.  w dniu 29 kwietnia 2016 roku w nieustalonym miejscu ze skutkiem
w miejscowości W., woj. (...) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził K. U. do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem w postaci pieniędzy
w kwocie 1046 złotych, w ten sposób, że za pośrednictwem strony internetowej (...).C.”, posługując się danymi firmy SKLEP (...) z/s N., ul. (...), oferował do sprzedaży sprzęt AGD w postaci telewizora S. (...), czym wprowadził go w błąd co do zamiaru i możliwości wywiązania się z umowy kupna sprzedaży towaru, a następnie pomimo otrzymania zapłaty powyższej kwoty na rachunek bankowy nr (...) nie wywiązał się z zawartej umowy, nie przesyłając nabywcy przedmiotu sprzedaży i nie zwracając wpłaconych przez K. U. pieniędzy w kwocie 1046 złotych,

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk;

III.  w dniu 04 maja 2016 roku w nieustalonym miejscu ze skutkiem
w S., woj. (...) działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził M. O., prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 3748,21 złotych, w ten sposób, że za pośrednictwem strony internetowej (...).C.”, posługując się danymi firmy SKLEP (...) z/s N., ul. (...), oferował do sprzedaży sprzęt AGD w postaci lodówek i pralek, czym wprowadził go
w błąd co do zamiaru i możliwości wywiązania się z umowy kupna sprzedaży towaru, a następnie pomimo otrzymania zapłaty powyższej kwoty na rachunek bankowy nr (...) nie wywiązał się z zawartej umowy, nie przesyłając nabywcy przedmiotów sprzedaży
i nie zwracając wpłaconych przez M. O. zaliczki w kwocie 1046 złotych,

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk.

Wyrokiem z dnia 29 grudnia 2017 roku, sygn. akt II K 362/17, Sąd Rejonowy
w Siedlcach:

I.  oskarżonego P. K. uznał za winnego dokonania zarzuconych czynów przyjmując, że popełnił je w warunkach, o których mowa w art. 91 § 1 kk i za te czyny na podstawie art. 286 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk wymierzył oskarżonemu karę roku pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 46 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonych: S. C. kwoty 465,96 złotych, K. U. kwoty 1046 złotych oraz M. O. kwoty 3748,21 złotych;

III.  zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. H. A. kwotę 723,24 złotych, w tym kwotę 135,24 złotych podatku VAT, tytułem zwrotu kosztów obrony sprawowanej z urzędu;

IV.  zwolnił oskarżonego od opłaty oraz pozostałych kosztów sądowych, przejmując te ostatnie na rachunek Skarbu Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wniósł oskarżony zaskarżając go w całości
i wyrokowi temu zarzucił obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia poprzez:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a w szczególności fakt, iż oskarżony od dnia 30 listopada 2014 r. jest pozbawiony wolności, a czyny, które są mu zarzucane zostały popełnione w okresie od
29 kwietnia 2016 roku do 4 maja 2016 roku, co wiąże się z błędną oceną materiału dowodowego i jest wbrew zasadom prawidłowego rozumowania
i doświadczenia życiowego, prowadzącego do rozstrzygnięcia niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego i uznania, iż oskarżony dokonywał zawarcia umowy kupna-sprzedaży za pośrednictwem strony internetowej „rtvagdzone.com”;

2.  naruszenie art. 366 § 1 kpk polegające na niewyjaśnieniu wszystkich istotnych okoliczności sprawy, w szczególności:

a)  na ustaleniu IP komputerów, z których prowadzona była korespondencja
e-mail z S. C., K. U. oraz M. O.;

b)  na ustaleniu IP komputera, na którym P. K. założył stronę internetową o nazwie rtvagdzone.com, na której zamieszczał ogłoszenia
o sprzedaży urządzeń RTV i AGD;

c)  na ustaleniu IP komputerów, na których dokonywano logowań do portalu „rtvagdzone.com” oraz dokonano deaktywacji wyżej wymienionej strony internetowej;

d)  na ustaleniu osoby, z którą kontaktowali się poszkodowani.

Podnosząc powyższe zarzuty, oskarżony wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Siedlcach do ponownego rozpoznania.

W toku rozprawy odwoławczej, obrońca oskarżonego przyłączył się do apelacji oskarżonego i wniósł o zmianę wyroku przez uniewinnienie ewentualnie wniósł
o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie kosztów obrony z urzędu na rzecz Kancelarii (...) oświadczając, że nie zostały one uiszczone w całości, ani w części. Prokurator wniósł o utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy załączając do akt przeglądarkę pobytu P. K. w warunkach izolacyjnych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Wniesiona przez oskarżonego apelacja jest bezzasadna i - jako taka - nie zasługuje na uwzględnienie.

W przekonaniu Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy w Siedlcach procedował
w tej sprawie prawidłowo, nie uchybiając normom zarówno z zakresu prawa procesowego, jak i materialnego. Wbrew twierdzeniom skarżącego, w toku postępowania zostały wyjaśnione - zgodnie z nakazem płynącym z dyspozycji przepisu art. 366 § 1 kpk - wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności. Ustalenia faktyczne Sąd Rejonowy poczynił w oparciu o całokształt zgromadzonego
w sprawie materiału dowodowego (art. 410 kpk), który ocenił z poszanowaniem wszystkich reguł wynikających z kodeksu postępowania karnego, a swoje stanowisko
w sposób wyczerpujący uzasadnił w pisemnych motywach wyroku sporządzonych zgodnie z wymogami art. 424 § 1 kpk.

Przyznać należy, że ustalenie wszystkich okoliczności w jakich doszło do zdarzeń podlegających osądowi, a także identyfikacja sprawcy, nie były zadaniem łatwym z uwagi na fakt, że pokrzywdzeni nie mieli bezpośredniej styczności ze sprawcą, a innych osób, które mogłyby mieć jakąkolwiek istotną wiedzę w tej sprawie nie ustalono, z kolei oskarżony konsekwentnie w toku całego postępowania nie przyznawał się do popełnienia zarzuconych mu czynów, odmawiając składania wyjaśnień. W tej sytuacji, ustalenia odnoszące się do przebiegu zdarzeń, w tym sposobu działania sprawcy oraz jego zamiaru, ustalone zostały głównie w oparciu
o zeznania pokrzywdzonych oraz dołączone przez nich wydruki korespondencji prowadzonej ze sprawcą przestępstwa. Podstawa dowodowa tych ustaleń nie budzi żadnych wątpliwości, o czym pośrednio świadczy fakt, że skarżący nie kwestionował ustaleń odnoszących się do samego faktu, że S. C., K. U. i M. O. stali się ofiarami oszustwa popełnionego na ich szkodę przez osobę, korzystającą ze strony internetowej (...).C.” i podszywającą się pod firmę SKLEP (...) z/s w N.. Nie ma żadnych wątpliwości, że okoliczności w jakich wymienieni zdecydowali się na zakup sprzętu AGD oferowanego do sprzedaży na stronie internetowej oraz okoliczności następujące bezpośrednio po wpłaceniu na rzecz sprzedającego pieniędzy, w tym dezaktywacja powyższej strony internetowej oraz adresu email, za pomocą którego pokrzywdzeni kontaktowali się z oferentem, świadczą jednoznacznie o tym, że osoba oferująca sprzęt do sprzedaży nie miała ani możliwości, ani zamiaru wywiązania się z zawartych umów, a jej zamiarem było doprowadzenie pokrzywdzonych do niekorzystnego rozporządzenia pieniędzmi, w celu uzyskania w sposób bezprawny korzyści majątkowej.

Ustalenia dotyczące identyfikacji sprawcy nie mogły natomiast wynikać bezpośrednio z zeznań świadków bowiem z uwagi na dokonywanie przez nich transakcji zakupu na odległość, nie mieli oni z nim bezpośredniego kontaktu, który w tym przypadku odbywał się wyłącznie za pośrednictwem internetu. Pośrednio jednak zeznania świadków stanowią istotny dowód wskazujący na sprawstwo oskarżonego, bowiem z ich relacji i dołączonych przez nich do akt sprawy dokumentów wynika numer konta jakim posługiwał się sprawca i na który to dokonali oni wpłaty pieniędzy tytułem zapłaty za zamówiony towar. To właśnie ta okoliczność doprowadziła ostatecznie do słusznego ustalenia przez Sąd Rejonowy, że sprawcą przestępstw popełnionych na szkodę pokrzywdzonych jest oskarżony P. K..

Z informacji uzyskanej z (...) Bank (...) S.A., wynika, że rachunek bankowy o nr (...), którym posługiwał się sprawca w przypadku każdego z czynów podlegających osądowi, jest prowadzony na rzecz P. K.. Rachunek ten otwarty został w dniu 11 marca 2016 roku w oddziale bankowym w G., na podstawie złożonego osobiście przez niego wniosku. Kluczową okolicznością jest fakt, że z informacji banku wynika, iż jedynym dysponentem tego rachunku jest P. K., bowiem nie ustanowił on żadnego pełnomocnika w tym przedmiocie (k. 91-97, 174-184).

Oskarżony zdając sobie sprawę z niekorzystnej dla niego wymowy uzyskanych z banku informacji, próbował w apelacji zdyskredytować ich znaczenie, a w zasadzie zupełnie podważyć ich przydatność do czynienia ustaleń faktycznych, jednakże jedyny zastosowany w tym celu argument okazał się bezpodstawny.

Oskarżony podniósł w apelacji, że w okresie gdy doszło do popełnienia przestępstw nie mógł on swobodnie dysponować należącym do niego rachunkiem bankowym, jak również nie miał dostępu do sieci internetowej, ponieważ od dnia
30 listopada 2014 roku był pozbawiony wolności i przebywał w Zakładzie Karnym. Gdyby powyższe twierdzenie oskarżonego odpowiadało rzeczywistości, bez wątpienia opieranie się na samym fakcie, że rachunek bankowy który wykorzystany został do popełnienia przestępstw, należy do oskarżonego, mógłby okazać się nie wystarczający do przypisania mu czynów w kształcie opisanym w akcie oskarżenia. Rzecz jednak
w tym, że twierdzenie oskarżonego nie odpowiada prawdzie.

Z informacji uzyskanej z Krajowego Rejestru Karnego wynika, że w 2016 roku oskarżony był zatrzymany w toczącej się przeciwko niemu wówczas sprawie o czyn
z art. 280 § 1 kk, w okresach: od 17 stycznia, godz. 11:30 do 18 stycznia, godz. 14:46 oraz od 9 lipca, godz. 19:25 do 10 lipca godz. 9:55 (k. 326). Z danych o pobytach oskarżonego w jednostkach penitencjarnych wynika, że w okresie od 31 stycznia 2012 roku do 18 grudnia 2012 roku oskarżony przebywał w Areszcie Śledczym w G., a następnie aż do 29 listopada 2016 roku, poza wskazanymi wyżej przypadkami jego krótkotrwałego zatrzymania, przebywał na wolności. Tego dnia został zatrzymany, następnie 30 listopada 2016 roku osadzony został w Areszcie Śledczym w W. (k. 382-386).

W świetle powyższych informacji dotyczących osoby oskarżonego, nie ma żadnych podstaw do ustalenia, że w czasie, w którym na stronie internetowej (...).C.”, zamieszczone zostały oferty sprzedaży sprzętu AGD zamówionego przez pokrzywdzonych oraz w czasie gdy doszło do zawarcia umów sprzedaży i zapłaty przez pokrzywdzonych ustalonych kwot pieniężnych, oskarżony przebywał w jednostce penitencjarnej, a zatem, że z tego powodu nie miał fizycznej możliwości zrealizowania zarzuconych mu czynności sprawczych. Trudno stwierdzić dlaczego oskarżony utrzymywał w apelacji, że od 30 listopada 2014 roku był pozbawiony wolności. Być może jest to jedynie efekt pomyłki oskarżonego w zakresie daty rocznej, bowiem faktycznie osadzony został w Areszcie Śledczym w dniu
30 listopada, z tym że dopiero w 2016 roku, a więc po kilku miesiącach od popełnienia przestępstw mu zarzucanych. Niezależnie od tego jaki był faktyczny powód twierdzeń oskarżonego, które legły u podstaw zarzutu podniesionego w pkt 1 apelacji, to okazały się one bezzasadne w świetle jednoznacznych i w pełni wiarygodnych danych dotyczących okresów w jakich oskarżony był pozbawiony wolności. Dodatkowo zauważyć należy, że o tym, iż omawiane twierdzenie oskarżonego należy potraktować jedynie w kategoriach taktyki obrończej przyjętej na potrzeby postępowania odwoławczego, świadczą okoliczności, iż oskarżony będąc w toku postępowania dwukrotnie przesłuchiwany, nie powoływał się na to, że nie mógł popełnić zarzuconych mu czynów, ponieważ był wówczas pozbawiony wolności, a dodatkowo obrońca oskarżonego na rozprawie w dniu 15 grudnia 2017 roku złożył wniosek dowodowy o przesłuchanie świadka, zamieszkałego na obszarze właściwości Sądu Rejonowego w Wejherowie, który miałby potwierdzić, że oskarżony w kwietniu
i maju 2016 roku, pomagał mu w zrombkowaniu drewna na jego działce i w związku
z tym w tym okresie nie miał dostępu do internetu (k. 358). Sąd Rejonowy słusznie oddalił ten wniosek dowodowy, niemniej jednak samo jego złożenie, mając na uwadze, że bez wątpienia nastąpiło to po konsultacji z oskarżonym, świadczy o tym, iż postawa procesowa oskarżonego w tym postępowaniu była ukierunkowana jedynie na dążenie do uniknięcia odpowiedzialności za popełnione przestępstwa. Do takich działań, oskarżonego motywowało zapewne przekonanie, że skoro nie ma w tej sprawie bezpośrednich dowodów świadczących o jego sprawstwie, to nie przyznanie się przez niego do zarzuconych mu czynów, powinno spowodować co najmniej powstanie wątpliwości w tym zakresie, które to Sąd orzekający zobowiązany byłby rozstrzygnąć na jego korzyść, co winno skutkować jego uniewinnieniem.

W tym kontekście odpowiadając na wyrażony przez oskarżonego w apelacji argument, że w sprawie tej nie ma bezpośredniego dowodu na jego sprawstwo, stwierdzić należy, że udowodnienie nie musi zawsze wynikać bezpośrednio
z konkretnego dowodu, a może ono wynikać także z nieodpartej logiki sytuacji stwierdzonej konkretnymi dowodami, jeżeli stanowi ona oczywistą przesłankę, na podstawie której doświadczenie życiowe nasuwa jednoznaczny wniosek, że dana okoliczność faktyczna istotnie wystąpiła (zob. wyrok Sądu Najwyższego
z 4 października 1973 r., III KR 243/73, Legalis Numer 17381). W realiach niniejszej sprawy dowodem o zasadniczej wadze, który bezpośrednio łączy oskarżonego
z popełnionymi przestępstwami i umożliwił ustalenia co do sprawstwa oskarżonego były informacje dotyczące rachunku bankowego, na który pokrzywdzeni wpłacili pieniądze.

Podkreślenia wymaga, że oskarżony nie negował okoliczności wynikających
z informacji uzyskanych w toku postępowania z (...) Bank (...) S.A.,
w tym zwłaszcza, że przedmiotowy rachunek bankowy należy do niego, że on osobiście zawarł umowę rachunku bankowego i że nie udzielił nikomu pełnomocnictwa do dysponowania nim. Oskarżony nie próbował nawet dowodzić, że komukolwiek nieformalnie udostępnił swój rachunek bankowy, czy to grzecznościowo, czy to w zamian za jakąkolwiek korzyść. Oznacza, to że nawet
w świetle wyjaśnień oskarżonego, uprawnione jest wnioskowanie, że jedynym dysponentem rachunku bankowego o nr (...) w okresie kwiecień-maj 2016 roku, był oskarżony. Tylko on posiadał dane tego rachunku,
a w związku z tym tylko on mógł posługiwać się nim w transakcjach handlowych,
a także miał możliwość logowania się do rachunku za pośrednictwem bankowości elektronicznej, do czego wymagany był przecież identyfikator i hasło, które znane były tylko właścicielowi rachunku, a więc oskarżonemu. Jak wynika z informacji uzyskanej z (...) Bank (...) S.A. w okresie od 29 kwietnia 2016 roku do 7 maja 2016 roku do logowań takich dochodziło regularnie, a skoro jedynie oskarżony dysponował danymi umożliwiającymi logowanie, logicznym jest wniosek, że to on je realizował, co oznacza, że wbrew jego twierdzeniom zawartym w apelacji, miał on
w tym okresie dostęp do sieci internetowej, co ma istotne znaczenie również
w kontekście możliwości korzystania przez niego ze strony internetowej (...).C.”. Z okoliczności, że oskarżony był jedynym dysponentem należącego do niego rachunku bankowego, wynika również bardzo istotna okoliczność, mająca wpływ na wnioskowanie o jego sprawstwie, mianowicie fakt, że tylko on mógł korzystać z pieniędzy wpłacanych na przedmiotowy rachunek bankowy. Logicznym jest więc wnioskowanie, że nie było żadnej innej osoby, która mogłaby mieć interes w realizacji przestępstw na szkodę pokrzywdzonych w tej sprawie,
w sytuacji gdy bez wątpienia sprawca decydując się na ich popełnienie motywowany był jedynie osiągnięciem korzyści majątkowej, a w tym przypadku korzyść tę stanowiły pieniądze wpłacone na rachunek bankowy oskarżonego. Kierując się więc zasadniczymi kryteriami oceny dowodów w postępowaniu karnym, jakimi są zasady logiki i doświadczenia życiowego, stwierdzić należy, iż w ocenie Sądu II instancji
w realiach niniejszej sprawy bez wątpienia znajduje swoje odzwierciedlenie prawda wynikająca z łacińskiej sentencji prawniczej o treści C. prodest scelus is fecit,
co oznacza, że ten popełnił zbrodnię komu przyniosła korzyść, a osobą tą był oskarżony P. K.. O zasadności takiego wnioskowania pośrednio przekonują również okoliczności, że z akt sprawy wynika, iż nie były to jedyne oszukańcze transakcje z wykorzystaniem powyższej strony internetowej, danych osobowych A. P. i numeru konta oskarżonego, co znalazło też odzwierciedlenie w danych o karalności oskarżonego (k. 166, 326). Ponadto lektura historii transakcji dokonanych na rachunku bankowym oskarżonego, uprawnia do wnioskowania, że w zasadzie był on wykorzystywany głównie do celów przestępczych, bowiem zasadniczą część przeprowadzanych na nim transakcji stanowią wpłaty z tytułu towarów rzekomo sprzedawanych przez Sklep (...) prowadzony przez A. P. w N..

W tej sytuacji myli się skarżący, że materiał dowodowy nasuwał szereg wątpliwości co do sprawstwa oskarżonego, które nie zostały wyjaśnione i sprzeciwiały się uznaniu winy oskarżonego w zakresie zarzucanych mu czynów. Wbrew zarzutowi podniesionemu w pkt 2 apelacji, w toku postępowania pierwszoinstancyjnego wyjaśnione zostały wszystkie istotne okoliczności sprawy, zgodnie z obowiązkiem nałożonym na przewodniczącego rozprawy w ramach art. 366 § 1 kpk. W świetle wyżej opisanych faktów, w ocenie Sądu II instancji, do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy nie było bezwzględnie konieczne ustalanie numerów IP komputerów,
z których prowadzona była korespondencja mailowa z pokrzywdzonymi, na którym założona została strona internetowa „rtvagdzone.com” oraz komputerów, na których dokonywano logowań do portalu „rtvagdzone.com”. Ustalenia odnośnie sprawstwa
i winy oskarżonego Sąd Rejonowy słusznie poczynił w oparciu o inne źródła dowodowe – przekonujące i wiarygodne, a mianowicie o zeznania pokrzywdzonych
i dowody z dokumentów, oceniane we wzajemnym powiązaniu, w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego. Poza tym nie można pomijać, że sam oskarżony, jakkolwiek nie przyznał się do popełnienia zarzuconych mu czynów, to nie przedstawił wiarygodnej linii obrony pozwalającej na obalenie którejkolwiek
z niekorzystnych dla niego okoliczności, które łącznie prowadzą do wnioskowania
o zasadności postawionych mu zarzutów. Ustalenia faktyczne Sądu I instancji oraz materialno-prawna ocena zachowań oskarżonego nie budzą więc wątpliwości.

Z pełną akceptacją spotkało się także orzeczenie w zakresie wymierzonej oskarżonemu kary. Zastosowana wobec oskarżonego reakcja karna wyrażająca się orzeczeniem wobec niego kary pozbawienia wolności w wymiarze roku, nie razi swą surowością, zwłaszcza biorąc pod uwagę liczbę czynów składających się na ciąg przestępstw oraz dotychczasową karalność oskarżonego. Podobnie Sąd II instancji ocenił rozstrzygnięcie o obowiązku naprawienia szkody wobec każdego
z pokrzywdzonych, wydane na podstawie art. 46 § 1 kk. Całokształt zastosowanej reakcji karnej odpowiada stopniowi winy oskarżonego oraz społecznej szkodliwości czynów, uwzględnia właściwości i warunki osobiste oskarżonego, rodzaj i wysokość wyrządzonej szkody, a także uwzględnia cele kary w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej. Skoro Sąd Rejonowy przy orzekaniu kary w pełni zastosował i respektował dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 kk, to rozstrzygnięcie Sądu I instancji w tym przedmiocie nie wymagało ingerencji ze strony Sądu Odwoławczego.

Mając na uwadze powyższe rozważania, wobec bezzasadności podniesionych przez oskarżonego zarzutów oraz niestwierdzenia uchybień podlegających uwzględnieniu z urzędu, a powodujących konieczność uchylenia wyroku, Sąd Okręgowy, zaskarżony wyrok utrzymał w mocy uznając za w pełni zasadne skazanie oskarżonego za zarzucone mu czyny.

Na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 2016 r., poz. 1999 ze zm.) Sąd Okręgowy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. H. A. kwotę 516,60 zł (w tym 96,60 zł podatku VAT) tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu oskarżonego
w postępowaniu odwoławczym. Wysokość zasądzonej kwoty Sąd ustalił na podstawie § 17 ust. 2 pkt 4 w zw. z § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia
3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2016 r., poz. 1714).

Z uwagi na sytuacje majątkową oskarżonego, na podstawie art. 624 § 1 kpk, Sąd Okręgowy zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze stwierdzając, że wydatki tego postępowania ponosi Skarb Państwa

Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy, na podstawie art. 437 § 1 kpk
w zw. z art. 456 kpk, orzekł jak w części dyspozytywnej wyroku.