Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 22 listopada 2017r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił przyznania Ubezpieczonemu B. B. prawa do wcześniejszej emerytury ze względu na nieudokumentowanie 15 - letniego okresu pracy w szczególnych warunkach.

Organ rentowy powołał się na przepisy art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych /Dz. U. z 2017r., poz. 1383 ze zm. dalej jako „ustawa emerytalna"/' rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze /Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm., dalej jako: „rozporządzenie z 1983r."/- W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, ze ubezpieczonemu nie zaliczono żadnego okresu pracy w szczególnych warunkach, gdyż przedłożone świadectwo pracy w szczególnych warunkach nie spełnia wymogów formalnych.

Ubezpieczony złożył odwołanie od tej decyzji, wnosząc o jej zmianę poprzez przyznanie mu prawa do emerytury. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. wniósł o oddalenie odwołania podtrzymując dotychczasowe stanowisko.

Sąd Okręgowy ustalił co następuje:

Ubezpieczony B. B. /ur. Dnia (...)/ złożył wniosek o wcześniejszą emeryturę uzasadniając go wykonywaniem pracy w warunkach szczególnych. Organ rentowy uznał za udokumentowany staż ubezpieczeniowy na dzień 1 stycznia 1999 roku w wymiarze 31 lat, 3 miesiące i 2 dni, w tym okresy składkowe - 25 lat, 7 miesięcy i 25 dni. Pozwany nie zaliczył ubezpieczonemu żadnego okresu zatrudnienia w warunkach szczególnych. Ubezpieczony nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego, pozostaje na rencie.

- okoliczności bezsporne.

Ubezpieczony będąc zatrudnionym w (...) w okresie od dnia 16.10.1974r. do dnia 28 kwietnia 1992r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę w szczególnych warunkach jako prace monterskie przy montażu urządzeń i konstrukcji stalowych na wysokości na stanowisku spawacz

- monter. Od początku swojego zatrudnienia w tym Przedsiębiorstwie do

kwietnia 1979r. zatrudniony był przy budowie silosów w J., spawał

konstrukcje metalowe potrzebne do budowy silosów i wież komunikacyjnych

i była to praca na wysokości. Natomiast od maja 1979 roku do 1992 roku został

skierowany do pracy w Gazowni w G., gdzie był zatrudniony na stanowisku montera - spawacza i do jego obowiązków pracowniczych należało

remontowanie pieców przemysłowych. W tym czasie ubezpieczony spawał

przez okres 8 godzin dziennie wykonując prace spawalnicze i monterskie przy

wymianie lejów, baterii. Wycinał blachy wewnątrz pieców i spawał nowe. Pracę

wykonywał na wysokości. Prace, w tym spawalnicze wykonywane były stale

i w pełnym wymiarze czasu na wysokości.

Okoliczność pracy przy silosach w J. potwierdzili świadkowie: Z. B., S. K., Z. M., Z. S., natomiast świadkowie: Z. B., C. C., J. J., T. K., S. K., Z. M., C. O. i Z. S. potwierdzili charakter i rodzaj pracy powoda w trakcie wykonywania obowiązków w Gazowni w G. / k. 40-42, nagranie dvd k. 43/. Wszyscy wymienieni świadkowie zatrudnieni byli z powodem w (...) Przedsiębiorstwie (...) i potwierdzili, że powód montował i docinał elementy stalowe na wysokości, była to praca na wysokości, wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Zgodnie z treścią art. 184 ust. 1 ustawy emerytalnej ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948r. przuysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32,33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

l/okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotyczących do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet ik 65 lat - dla mężczyzn oraz

2/okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 /25 lat dla mężczyzn/.

Emerytura, o której mowa w ust. 1 przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego, albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w tym funduszu na dochody budżetu państwa za pośrednictwem zakładu. Przepisy rozporządzenia z 1983r. mają zastosowanie do wszystkich pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Zgodnie z par. 2 tego rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku, a okresy te stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie par. 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy.

Należy wskazać, iż w przypadku, gdy zainteresowany wykaże, że nie można przedstawić zaświadczeń potwierdzających okresy wykonywania pracy w szczególnych warunkach z przyczyn od siebie niezależnych, przepisy art. 472 i 473 k.p.c. umożliwiają ustalenie tych okoliczności w drodze postępowania odwoławczego przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych. Zgodnie z w/wym artykułami w postępowaniu w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych każdy fakt mający wpływ na prawo do świadczenia lub jego wysokość może być dowodzony wszelkimi środkami, które sąd uzna za pożądane, a ich dopuszczenie za celowe. Sąd nie jest związany środka ' dowodowymi określonymi dla dowodzenia przed organem rentowy Podobnie należy oceniać możliwość dowodzenia charakteru wykonywań ' pracy w przypadku, gdy jak w niniejszej sprawie, organ rentowy kwestionuje formalną poprawność wystawionego przez zakład pracy dokumentu poświadczającego wykonywanie pracy w szczególnych warunkach.

Pozwany za sporną uznał okoliczność, czy ubezpieczony przez okres co najmniej 15 lat wykonywał pracę w warunkach szczególnych. W jego ocenie tej przesłanki faktycznej o istotnym znaczeniu prawnym ubezpieczony nie wykazał. Należy podkreślić, że dokument w postaci świadectwa pracy nie jest dokumentem abstrakcyjnym, w tym sensie, że treści z niego wyjaśniające choćby były wątpliwe w świetle innych dowodów, należy bezwarunkowo przyjmować za parwdziwe. Świadectwo pracy, podobnie jak i inne dowody podlega weryfikacji co do zgodności z prawdą z kontekście całokształtu materiału dowodowego /por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 30 września 2010r. III AUa 350/10/.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Decydującą role w analizie charakteru pracy ubezpieczonego z punktu widzenia uprawnień emerytalnych ma przy tym możliwość jej zakwalifikowania pod którąś z pozycji wymienionych w wykazie A, stanowiącym złącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983r. Powód pracował przy montażu elementów stalowych na wysokościach, w tym przy remoncie pieców przemysłowych. Ubezpieczony przesłuchany w charakterze strony opisał charakter wykonywanej pracy.

Sąd uznał za wiarygodne dokumenty znajdujące się w aktach emerytalno - rentowych ZUS oraz aktach osobowych, gdyż żadna ze stron nie zakwestionowała ich autentyczności i nie było wątpliwości co do prawdziwości zawartych w nich treści. Sąd uznał zarówno zeznania świadków jak i ubezpieczonego za wiarygodne. Zeznania świadków były jasne, logiczne i korespondowały z zeznaniami ubezpieczonego.

Świadkowie są osobami obcymi dla ubezpieczonego. Dokładnie określili charakter pracy wykonywanej w poszczególnych etapach zatrudnienia przez powoda.

Stwierdzić należy, że prace wykonywane przez odwołującego w (...) Przedsiębiorstwie (...) w B. podlegają zaliczeniu do prac w szczególnych warunkach, wskazanych w poz. 5 działu V wykazu A, stanowiącego załącznik do rozporządzenia z 1983r. - prace przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości. Ten rodzaj zatrudnienia objęty został ponadto wykazem zawartym w zarządzeniu resortowym J\Jr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983r. w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach pracy nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz do wzrostu emerytury lub renty -wykaz A, dział V, poz. 5 pkt. 1 /monter urządzeń i konstrukcji metalowych na wysokości/. Należy również uznać, że opisany w zeznaniach ubezpieczonego oraz świadków zakres czynności, które wykonywał ubezpieczony odpowiada pracom ujętym w wykazie A, dziale V pod poz. 2 rozporządzeni z 1983r. Te prace z kolei zostały wymienione w zarządzeniu resortowym w pkt. 1 i 7 pod poz. 2 działu V wykazu A /monter urządzeń i konstrukcji metalowych oraz robotnik budowlany wykonujący stale prace pomocnicze lub inne na wysokości. Należy zaznaczyć, że okres zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie (...) pieców (...) i wykonywana od 16.10.1974r. do 28.04.1992r. /tak jak wskazano w świadectwie wykonywania pracy w warunkach szczególnych/ uzasadnia przekonanie o spełnieniu przez powoda warunku 15- letniego okresu pracy w warunkach szczególnych, od którego ustawodawca uzależnia prawo do wcześniejszej emerytury. Ocena stanu faktycznego niniejszej sprawy w kontekście przepisów art. 184 i 32 ustawy emerytalnej orz rozporządzenia z 1983r. pozwala zatem n przyjęcie, ze ubezpieczony spełnił wszystkie przesłanki powstania prawa do emerytury.

Mając powyższe na uwadze Sąd na podstawie art. 477 14 par. 2 kpc zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał odwołującemu prawo do emerytury od dnia 1.10.2017r.

Powód w postępowaniu odwoławczym przed Sądem był zastępowany przez radcę prawnego i z tego względu należy mu się zwrot kosztów poniesionych na jego ustanowienie, gdyż zgodnie z art. 98 par. 1 kpc strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony /koszty procesu/. Zgodnie z par.9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych stawki minimalne wynoszą 180 zł w sprawach o świadczenia pieniężne z ubezpieczenia społecznego i zaopatrzenia emerytalnego.

Zasądzając opłatę za czynności radcy prawnego z tytułu zastępstwa prawnego, sąd bierze pod uwagę niezbędny nakład pracy pełnomocnika, a także charakter sprawy i wkład pracy pełnomocnika w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia, przy czym opłata ta nie może być wyższa niż sześciokrotna stawka minimalna, ani przekraczać wartości przedmiotu sprawy. W niniejszej sprawie nakład pracy pełnomocnika z wybory był znaczny i dlatego należna opłata została przez Sąd zasądzona w podwójnej kwocie stawki minimalnej, o czym orzeczono w punkcie 2 wyroku.

W punkcie 3 wyroku Sąd zgodnie z przepisem art. 118 ust. la ustawy emerytalnej z urzędu orzekł w przedmiocie odpowiedzialność organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. W okolicznościach przedmiotowej sprawy brak było podstaw do stwierdzenia odpowiedzialności organu rentowego, pomimo uwzględnienia odwołania ubezpieczonego.

Ubezpieczony za sporny okres zatrudnienia nie przedłożył świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych. Mając na uwadze sformalizowany przebieg postępowania przed organem rentowym, jak również występujące ograniczenia dowodowe, do przyznania ubezpieczonemu prawa do świadczenia konieczne było przeprowadzenie postępowania dowodowego na okoliczność świadczenia przez niego pracy w warunkach szczególnych.

SS0 Elżbieta Pietrzak