Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 6 kwietnia 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. ponownie ustalił wysokość kapitału początkowego wnioskodawcy M. K. . W decyzji wskazano ,że na dzień 1 stycznia 1999 roku wysokość kapitału początkowego wynosi 96 359,45 zł . W decyzji wskazano ,że do ustalenia wysokości kapitału organ rentowy nie przyjął okresów przebywania wnioskodawcy na urlopach bezpłatnych. Ponadto organ wskazał ,że za okresy , za które wnioskodawca nie udokumentował zaświadczeniem Rp-7 zarobków do wyliczenia przyjęto najniższe, minimalne wynagrodzenie obowiązujące w tamtym okresie czasu w jednostkach gospodarki uspołecznionej. Dotyczy to również okresów za które wnioskodawca przedłożył angaże , gdzie wynagrodzenie było określone w stawce godzinowej / decyzja w aktach ZUS/.

W dniu 5 maja 2017 roku wnioskodawca złożył odwołanie od powyższej decyzji, podnosząc ,że nie uwzględniono przy obliczaniu kapitału początkowego zarobków jakie faktycznie uzyskiwał. Nie dysponuje zaświadczeniami o zatrudnieniu i uzyskiwanych zarobkach bo zakłady te zlikwidowano a tylko ma angaże, w których wskazano stawki godzinowe. Uzyskiwał zarobki w znacznie wyższej wysokości niż zarobki minimalne i pominięcie tych dokumentów jest dla niego krzywdzące a ponadto zaniża emeryturę / odwołanie k- 2-3/

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu wskazano ,że organ do wyliczenia kapitału początkowego przyjął zarobki minimalne z okresów zatrudnienia gdzie wnioskodawca przedłożył angaże ze stawką godzinową. Nie uwzględniono również dodatkowych składników wynagrodzenia wpisanych w umowy o pracę i angaże ponieważ brak było danych dotyczących wysokości i częstotliwości ich wypłacania / odpowiedź na odwołanie k- 5-5odw/.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

Wnioskodawca M. K. urodził się w dniu (...) / niesporne/.

Do ustalenia kapitału początkowego w spornej decyzji organ rentowy przyjął 22 lata 8 miesięcy i 4 dni okresów składkowych oraz 5 miesięcy i 5 dni okresów nieskładkowych. Do ustalenia podstawy wymiaru kapitału początkowego organ przyjął wynagrodzenia, które stanowiły podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 kolejnych lat kalendarzowych tj. z okresu od 1981 do 1990 roku, ze wskaźnikiem wysokości kapitału początkowego wynoszącym 69,83%. Do ustalenia podstawy wymiaru kapitału przyjęto wynagrodzenia uzyskiwane przez wnioskodawcę w :

- (...) w okresie od 30.04.1973 do 21 .08.1973 r w oparciu o karty płac;

- Przedsiębiorstwie (...) w okresie od 10.03.1980 do 12.12.1985 w oparciu o listy płac;

- (...) w okresie od 5.09.1988 do 24 .12.1988 na podstawie kart wynagrodzeń i kart zasiłkowych .

/ decyzja w aktach ZUS, dokumentacja płacowa w aktach ZUS/.

W okresie od dnia 1.08.1974 do 26.10.1974 wnioskodawca był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) na podstawie umowy o pracę na okres próbny z wynagrodzeniem określonym stawką godzinową 6,50 za godziną. W angażu wskazano ponadto dodatkowe składniki wynagrodzenia nie precyzując ich wysokości i sposobu wypłacania – dodatek za prowadzony pojazd i premię regulaminową / niesporne , angaż, zaświadczenie o zatrudnieniu w aktach ZUS/. Następnie wnioskodawca był zatrudniony w powyższym zakładzie w okresie od dnia 24.04.1975 do 31.08.1975 , po odbyci części zasadniczej służby wojskowej na takich samych zasadach , ze stawką 6,50 zł za godzinę / niesporne, umowa o pracę, kopia książeczki wojskowej w aktach ZUS/.

W okresie od 1.03.1976 do 31.08.1978 wnioskodawca był zatrudniony w (...) Z. (...) Spółdzielni Pracy (...) w Ł. oraz od 1.09.1976 w Spółdzielni Pracy (...).

W Spółdzielni Pracy (...) wnioskodawca miał określone wynagrodzenie w stawce 6,60 zł za godzinę a ponadto dodatek za rodzaj prowadzonego pojazdu 1 zł za każda godzinę pracy na pojeździe i premię do 15%/ umowa o pracę koperta k-4/.

W Spółdzielni Pracy (...) wnioskodawca był zatrudniony od marca 1976 roku do sierpnia 1978 roku. Wnioskodawca otrzymywał wynagrodzeni w stawce 10,50 zł za godzinę. Ponadto miał dodatek za rodzaj prowadzonego pojazdu 2,50 zł i premię regulaminową. Dodatkowe składniki wynagrodzenia nie były określone co do sposobu ich wypłacania/ wyliczenie ZUS k- 50 świadectwo pracy w aktach ZUS, okoliczność niesporna , angaże i karty wynagrodzeń koperta k-4/.

W okresie od 4.10.1978 do 18.11.1978 wnioskodawca był zatrudniony w Spółdzielni (...) w P. na podstawie umowy o pracę z wynagrodzeniem określonym w stawce godzinowej - 8,40 zl za godzinę. W umowie wskazano dodatkowe składniki wynagrodzenia w kwotach 1,50 zł za prowadzenie pojazdu, 5 zł za OC i 2 zł za czynności zdawczo odbiorcze. Nie wskazano zasad wypłacania powyższych dodatków / umowa o pracę w aktach ZUS, niesporne/.

W okresie od dnia 22.03.1979 do 16.02.1980 wnioskodawca był zatrudniony w Zakładach (...) w Z. z wynagrodzeniem 9,30 zł za godzinę oraz dodatkowymi składnikami wynagrodzenia, w tym premią do 25% wynagrodzenia zasadniczego. Co do pozostałych składników – dodatków nie określono zasad ich wypłacania./ niesporne ,umowa o pracę w aktach ZUS/. W świadectwie pracy z powyższego zakładu wskazano ,że wnioskodawca miał stawkę w kwocie 11,60 zł za godzinę , dodatek za rodzaj prowadzonego pojazdu 2,50 zł oraz premię do 20%/ świadectwo pracy w aktach ZUS/.

W okresie od dnia 10.03.1980 do 31.12.1985 wnioskodawca był zatrudniony w Zakładzie (...) w Ł. ,początkowo z wynagrodzeniem w stawce godzinowej w kwocie 11,60 zł za godzinę. W umowie wskazano dodatkowe składniki wynagrodzenia , co do których nie określono zasad ich wypłacania . Był to dodatek za prowadzenie pojazdu 2,50 zł , dodatek OC 7 zł , spedycyjny 36 zł oraz premia regulaminowa do 10%. Od 1 .10.1980 r wnioskodawca otrzymał stawkę godzinową 18,50 zł za godzinę oraz dodatek 40 zł za czynności spedycyjne, 8 zł dodatek OC i premie regulaminową . Nie określono zasad wypłaty tych składników dodatkowych / angaż w aktach ZUS, koperta k- 4/. Od dnia 1.03.1981 roku wnioskodawca otrzymał wynagrodzenie w stawce godzinowej 20,30 zł za godzinę oraz dodatek spedycyjny 40 zł ,dodatek OC 8 zł i premię regulaminową . W angażu nie wskazano zasad wypłacania dodatkowych składników wynagrodzenia/ angaż koperta k-6/. W świadectwie pracy wnioskodawcy wskazano ,że stawka wnioskodawcy za godzinę pracy wynosiła 43 zł / świadectwo pracy w aktach ZUS/.

W okresie od dnia 9 .11.1987 roku do 27.02.1988 wnioskodawca był zatrudniony w Zakładach (...) w Odział w Ł. . Początkowo wnioskodawca otrzymywał wynagrodzenie określone w stawce godzinowej 82 zł za godzinę w okresie do 1 stycznia 1988 roku a następnie w wysokości 86 zł za godzinę / umowy o pracę koperta k- 4, świadectwo pracy w aktach ZUS/. Kwota wynagrodzenia w roku 1987 uzyskana w powyższym zakładzie wyniosła 44 494 zł a w 1988 roku 48 774 zl / druk Rp 7 w aktach ZUS/.

Przy przyjęciu stawek godzinowych z angaży , przy zatrudnieniu w pełnym wymiarze czasu pracy w 1973 roku zarobki wnioskodawcy wyniosły 6195,23 zł w roku 1974 – 9996,63 zł, , w roku 1975 – (...), , w roku 1979 – 16 945,60 zł , w roku 1980 – 28 938,60 zł za rok 1981 – 3589 zł / niesporne , wyliczenie ZUS/

Po uwzględnieniu zarobków wnioskodawcy w Spółdzielni Pracy (...) i (...) w roku 1976 wnioskodawca uzyskał wynagrodzenie w kwocie 25 202,20 zł , w roku 1977 w kwocie 48 245,60 zł a w roku 1978 przy uwzględnieniu tylko stawek godzinowych wynagrodzenia 14 198,40 zł / wyliczenie ZUS k- 50 , niesporne/.

Podstawa wymiaru kapitału początkowego a 10 kolejnych lat tj. 1976-1985 wynosi 70,56% . Kapitał początkowy ustalony na dzień 1 stycznia 1999 roku wynosi 96 913,30 zł / wyliczenie ZUS k- 50 , okoliczność niesporna/.

Powyższy stan faktyczny Sad ustalił na podstawie materiału dowodowego zebranego w sprawie , w tym dokumentacji kadrowo placowej załączonej do akt ZUS i przedłożonej przez wnioskodawcę. Podkreślać należy ,że wnioskodawca kwestionował sporną decyzję wyłącznie w zakresie zaniżenia jego wynagrodzeń bowiem organ rentowy do wyliczenia kapitału początkowego w zakładach gdzie wynagrodzenie było wskazane w stawce godzinowej przyjął najniższe wynagrodzenia minimalne. Organ rentowy zasadnie podnosił ,że nie jest uprawniony do przeliczenia uzyskiwanych zarobków w oparciu o stawki godzinowe. To spowodowało konieczność przyjęcia do wyliczeń ZUS wynagrodzeń minimalnych. Treść dokumentów przedłożona przez wnioskodawcę oraz zgromadzona w aktach ZUS nie była kwestionowana przez strony co do ich rzetelności. Wnioskodawca nie przedłożył żadnych innych wniosków dowodowych domagając się wyłącznie przeliczenia kapitału początkowego z uwzględnieniem zarobków wynikających z dokumentów. Organ rentowy nie kwestionował zatrudnienia wnioskodawcy w spornych okresach w pełnym wymiarze czasu pracy bowiem informacja ta była potwierdzona dokumentami załączonymi do akt ZUS. Do wyliczenia faktycznej wysokości zarobków uzyskiwanych w spornych okresach czasu Sąd nie przyjął dodatkowych składników wynagrodzenia bowiem w żadnych z okresów z załączonych dokumentów nie wynikało, jakie były zasady ich przyznawania a tym bardziej czy były faktycznie wypłacane i oskładkowane. W przypadku zapisów dotyczących premii albo w ogóle nie wskazywano jej wysokości albo wskazywano jedynie ,że przysługuje do określonej procentowo wysokości. W ocenie Sądu uniemożliwia to uwzględnienie przy wyliczaniu kapitału początkowego tego składnika wynagrodzenia z uwagi na brak szczegółowych danych dotyczących wysokości i wypłaty tego składnika.

Sąd zważył ,co następuje :

Odwołanie wnioskodawcy jest w części zasadne, co skutkuje zmianą zaskarżonej decyzji. Twierdzenia wnioskodawcy ,że do wyliczenia kapitału początkowego przyjęto zarobki zaniżone w miejsce faktycznie otrzymywanych jest zasadne.

Zgodnie z treścią art. 174 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2017 roku, poz. 1383, z późn. zm.), kapitał początkowy ustala się na zasadach określonych w art. 53, z uwzględnieniem ust. 2-12.

Natomiast zgodnie z ust. 2 tego przepisu przy ustalaniu kapitału początkowego przyjmuje się przebyte przed dniem wejścia w życie ustawy:

1) okresy składkowe, o których mowa w art. 6,

2) okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 5,

3) okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 1-4 i 6-12, w wymiarze nie większym niż określony w art. 5 ust. 2.

W myśl ust. 3 w/w przepisu podstawę wymiaru kapitału początkowego ustala się na zasadach określonych w art. 15, 16, 17 ust. 1 i 3 oraz art. 18, z tym że okres kolejnych 10 lat kalendarzowych ustala się przed dniem 1 stycznia 1999 roku.

Natomiast w myśl ust. 7 analizowanego przepisu do obliczenia kapitału początkowego przyjmuje się kwotę bazową wynoszącą 100 % przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w II kwartale kalendarzowym 1998 roku. Ustęp 8 powyższego przepisu stanowi, że przy obliczaniu kapitału początkowego część kwoty bazowej wynoszącej 24 % tej kwoty mnoży się przez współczynnik proporcjonalny do wieku ubezpieczonego oraz okresu składkowego i nieskładkowego osiągniętego do dnia 31 grudnia 1998 roku.

Ustalenie wysokości kapitału początkowego ma bezpośredni wpływ na wysokość świadczenia emerytalnego . Na mocy art. 15 ust. 1 analizowanej ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 tego samego przepisu przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym złożono wniosek o emeryturę lub rentę. Z kolei ust. 6 tego samego przepisu stanowi, że na wniosek ubezpieczonego podstawę wymiaru emerytury lub renty może stanowić ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu.

Zgodnie z ust. 4 w celu ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty:

1) oblicza się sumę kwot podstaw wymiaru składek i kwot, o których mowa w ust. 3,
w okresie każdego roku z wybranych przez zainteresowanego lat kalendarzowych,

2) oblicza się stosunek każdej z tych sum kwot do rocznej kwoty przeciętnego wynagrodzenia, ogłoszonej za dany rok kalendarzowy, wyrażając go w procentach, z zaokrągleniem do setnych części procentu,

3) oblicza się średnią arytmetyczną tych procentów, która, z zastrzeżeniem ust. 5, stanowi wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury lub renty,

oraz

4) mnoży się przez ten wskaźnik kwotę bazową, o której mowa w art. 19, przy czym wskaźnik wysokości podstawy wymiaru nie może być wyższy niż 250%.

Przytoczone zasady postępowania – w świetle uchwały Sądu Najwyższego z dnia
7 maja 2003 roku w sprawie o sygn. III UZP 2/03 (OSNP 2003/14/338) - tak przy ustalaniu prawa do świadczenia, jak i jego przeliczaniu, pozwalają na ogólną uwagę, iż zamiarem ustawodawcy było umożliwienie ubezpieczonym dokonanie wyboru, w ramach prawa, najkorzystniejszego z ich punktu widzenia okresu, z którego podstawa wymiaru składek ubezpieczeniowych, będzie stanowić podstawę wymiaru świadczenia. Zgodnie z art. 16 cytowanej ustawy przy ustalaniu kolejnych dziesięciu lat kalendarzowych – przyjmuje się lata kalendarzowe następujące bezpośrednio po sobie, chociażby ubezpieczony w niektórych z tych lat przez okres roku lub w okresie krótszym niż rok nie pozostawał w ubezpieczeniu. A zatem z zacytowanych powyżej przepisów wynika ,że wysokość kapitału początkowego ma bezpośredni wpływ na wysokość otrzymywanej emerytury.

Wnioskodawca odwołując się od spornej decyzji wskazał ,że organ rentowy zaniżył mu wysokość otrzymywanych w przeszłości wynagrodzeń przyjmując ,że otrzymywał wynagrodzenia w części zakładów w stawce minimalnej, co jest niezgodne z prawdą. Sytuacja ta dotyczyła zakładów , z których wnioskodawca nie przedłożył druków Rp-7 ani zaświadczeń o zatrudnieniu i zarobkach a wynagrodzenia zasadnicze w innych dokumentach , którymi dysponował ZUS były wskazane w stawce godzinowej . W tym miejscu wyjaśnić należy ,że organ rentowy ustalając wysokość wynagrodzenia jest ograniczony przepisami prawa, wynikającymi z treści przepisów rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. Nr 237, poz. 1412). Zgodnie z § 21 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. Nr 237, poz. 1412) środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia. Jak zasadnie podnosi organ rentowy , nie jest on uprawniony do ustalania wysokości wynagrodzeń pracowników dokonując przeliczenia stawki godzinowej i czasu pracy .

Należy podkreślić, iż Sąd nie jest związany ograniczeniami dowodowymi określonymi dla dowodzenia przed organami rentowymi, co wynika z treści art. 473 k.p.c. i sprawia, że każdy fakt może być dowodzony wszelkimi środkami, które Sąd uzna za pożądane, a ich dopuszczenie za celowe. Oznacza to również ,że Sąd jest uprawniony do dokonywania przeliczenia wynagrodzenia pracownika w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy i jego ocenę.

Wskazana regulacja § 21 ust. 1 powołanego rozporządzenia stanowiąca odpowiednik obowiązującego do dnia 23 listopada 2011 roku § 20 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno - rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń wyznacza kierunek postępowania dowodowego, nie oznacza to jednak aby wysokość uzyskiwanego uposażenia nie mogła być wskazana i w inny sposób, tak przy pomocy pisemnych środków dowodowych pochodzących od pracodawcy, czy też nawet dowodów pośrednich, nie wyłączając zeznań świadków - aczkolwiek wskazujących wprost na wysokość wynagrodzenia danego zainteresowanego (tak stanowi m. in. teza wyroku Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 1997r. - II UKN 186/97, OSNAP 1998/11/324, a także wyroki: Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 4 marca 1997r. - III AUa 105/97, Apel. W-wa 1997/2/7, Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 27 czerwca 1995 - III Aur 177/95, OSA 1996/10/32, czy Sądu Apelacyjnego Białymstoku - III Aur 294/93, PS - wkład. 1994/3/6).

Mając powyższe na uwadze Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe obejmujące analizę dostępnej dokumentacji związanej ze spornymi okresami zatrudnienia. Z analizy dokumentacji wynika ,że w spornych okresach czasu wnioskodawca otrzymywał wynagrodzenia co do zasady wyższe niż najniższe krajowe wynagrodzenie. Jego wynagrodzenia zasadnicze były określone w stawce godzinowej a ponadto otrzymywał on szereg dodatków oraz premie. Z dokumentacji kadrowo placowej wynika ,że wnioskodawca był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy. Okoliczności tej nie kwestionował organ rentowy bowiem wynika ona z treści świadectw pracy i umów o pracę wnioskodawcy. A zatem w spornych okresach czasu wnioskodawca nie mógł otrzymywać zarobków niższych niż wynika to z przemnożenia stawki godzinowej przez miesięczny wymiar czasu pracy określony w godzinach.

Co do zasady Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, że dla potrzeb obliczenia wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego, w przypadku nieudowodnienia przez osobę ubezpieczoną (za pomocą dostępnych w postępowaniu sądowym środków dowodowych) wysokości podstawy wymiaru składek ubezpieczeniowych (wysokości rzeczywiście otrzymywanego wynagrodzenia) w danym roku lub latach - należy przyjmować, iż podstawa ta wynosi – dla niewątpliwie udowodnionego okresu ubezpieczenia w danym czasie, a więc zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, w pełnym wymiarze czasu pracy i w dawnym uspołecznionym zakładzie pracy – najniższe wynagrodzenie dla pracowników uspołecznionych zakładów pracy w danym roku czy w latach oraz przy znajomości stawki godzinowej – wynagrodzenie wyliczone przez przyjęcie wysokości dziennej normy czasu pracy obowiązującej w tym okresie, przy uwzględnieniu niewątpliwie otrzymywanych dodatków i premii jeżeli z materiału dowodowego w sposób nie budzący wątpliwości wynika jakie były zasady otrzymywania dodatkowych składników wynagrodzenia i czy były one faktycznie wypłacane. Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy stwierdzić należy ,iż brak jest podstaw do doliczenia do stawek godzinowych wnioskodawcy wynikających z dokumentacji pracowniczej dodatkowych składników wynagrodzeń w postaci dodatków i premii. Brak jest bowiem dowodów potwierdzających ich wypłacanie , zasad przyznawania i częstotliwości wypłat. Tak jak same stawki np. dodatków nie budzą wątpliwości tak w przypadku premii określonych procentowo do określonej wysokości czy bez wskazania wysokości , nie sposób określić konkretnych kwot w jakich je przyznani , czy faktycznie nastąpiły wypłaty i jak często miały miejsce. To samo dotyczy innych dodatkowych składników wynagrodzenia. A zatem brak jest podstaw do doliczenia do wysokości wynagrodzeń tych dodatkowych składników, wobec braku możliwości ustalenia ich wysokości i zasad wypłat jak i samego faktu ich wypłacania.

Mając powyższe na uwadze , w ocenie Sądu przeliczenie wysokości kapitału początkowego z uwzględnieniem stawek godzinowych oraz dokumentów zgromadzonych w aktach ZUS i złożonych przez wnioskodawcę pozwala na ustalenie podstawy wymiaru kapitału początkowego z 10 kolejnych najkorzystniejszych lat zatrudnienia wnioskodawcy na 70,56%. Kapitał początkowy ustalony przy takiej podstawie wymiaru wynosi na dzień 1 stycznia 1999 roku kwotę 96 913,30 zł.

Podkreślić jeszcze raz należy, że w ocenie Sądu takie wyliczenia pozwolą ustalić przynajmniej taką wysokość wynagrodzenia, jaką wnioskodawca niewątpliwie otrzymywał. Formułując to stanowisko należało mieć na względzie powszechnie znane trudności w dokumentowaniu nie tylko wysokości wynagrodzenia, ale nawet samego zatrudnienia w latach odległych od daty wniosku, związane z brakiem dokumentów (te podlegały bowiem niszczeniu po upływie określonego czasu), czy wręcz likwidacją zakładów pracy.

Organ rentowy dokonał stosownego hipotetycznego wyliczenia wysokości wskaźnika podstawy wymiaru kapitału początkowego przy uwzględnieniu wynagrodzeń przyjętych przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych do ustalenia kapitału początkowego nie będących przedmiotem sporu, a także przy przyjęciu wynagrodzeń w oparciu o przemnożenie stawek godzinowych i obowiązującego w tamtych okresach ustawowej normy czasu pracy , który na dzień 1 stycznia 1999 roku wyniósł 70,56 %. Wyliczenia tego wnioskodawca nie kwestionował.

Mając powyższe okoliczności na uwadze Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję i przeliczył kapitał początkowy z zastosowaniem wskaźnika wysokości podstawy wymiaru wynoszącego 70,56%

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi ZUS z pouczeniem o dopuszczalności, terminie i sposobie wniesienia środka zaskarżenia, wypożyczając akta rentowe.

9.05.2018r.