Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 maja 2013r.

Sąd Okręgowy we Włocławku IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Regina Duda- Marciszewska

Protokolant: sekr. sądowy Marlena Budzyńska

po rozpoznaniu w dniu 21 maja 2013r. we Włocławku na rozprawie

sprawy E. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o emeryturę i ustalenie kapitału początkowego

na skutek odwołania E. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 30 listopada 2012 r. znak: (...)

z dnia 17 grudnia 2012r. znak: (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje wnioskodawcy E. K. prawo do emerytury od dnia 01 stycznia 2013 roku;

2.  oddala odwołanie od decyzji ustalającej kapitał początkowy.

Sygn. akt IV U 147/13

UZASADNIENIE

W dniu 16 stycznia 2013 roku wnioskodawca E. K.wniósł odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.z dnia 30 listopada 2012 roku znak: (...)o ponownym ustaleniu kapitału początkowego oraz od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.z dnia 17 grudnia 2012 roku znak: (...)o odmowie przyznania prawa do emerytury.

Wnioskodawca w uzasadnieniu odwołania wskazał, iż przedmiotowe decyzje nie są zgodne z przepisami i stanem faktycznym. Dodał, że lata jego pracy na stanowisku elektromontera w latach od 1968 roku do 1992 roku winny zostać zaliczone do stażu pracy w szczególnych warunkach. Ponadto wnioskodawca nie zgodził się z ustalonym kapitałem początkowym, gdyż lata pracy w których jego zarobki były wyższe nie zostały uwzględnione.

Organ rentowy podtrzymał całkowicie zaskarżoną decyzję i wniósł o oddalenie odwołania.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.w odpowiedzi na odwołanie podniósł, że w dniu 30.11.2012r. wydał decyzję o ponownym ustaleniu kapitału początkowego oraz w dniu 17.12.2012r. wydał decyzję o odmowie przyznania prawa do emerytury. W wyniku stwierdzenia, iż w decyzji z dnia 08.02.2008r. o ustaleniu kapitału początkowego nieprawidłowo ustalono kapitał początkowy organ rentowy ponownie ustalił kapitał początkowy na dzień Ol.0l.1999r. Nieprawidłowość powstała w wyniku przyjęcia przez pozwanego nieprawidłowej kwoty rekompensaty w roku 1981r. Zakład pracy wskazał kwotę 800 zł. Rekompensaty przysługiwały od września 1981r. po 160 zł. miesięcznie więc prawidłowa kwota to 640zł (4 x 160zł.) Do ustalenia wartości kapitału początkowego — Zakład przyjął podstawę wymiaru kapitału początkowego w kwocie 1.083,54 zł.
Do obliczenia podstawy wymiaru kapitału początkowego oraz obliczenia wskaźnika wysokości tej podstawy przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z 10 kolejnych lat kalendarzowych tj. od 01.01.1980r. do 31.12.1989r.
Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wynosi 88,75%( poprzedni
88,76 %) Wnioskodawca legitymuje się okresami składkowymi i nieskładkowym wynoszącymi: 30 lat, 10 dni okresów składkowych, tj. 360 m-cy oraz 8 miesięcy, 10 dni okresów nieskładkowych tj. 8 m –cy. Współczynnik proporcjonalny do osiągniętego do dnia 31.12.1998r. wieku oraz do okresu składkowego i nieskładkowego wynosi 89,08%
Współczynnik ten służy do obliczenia części 24% kwoty bazowej. Wysokość 24% kwoty bazowej wynosi 293,01 zł. Wartość kapitału początkowego na dzień 01.0l.1999r. wynosi 143.934,12 zł. Do ustalenia wartości kapitału początkowego Zakład nie uwzględnił okresu od 17.10.1974r. do 28.10.1974r. (okres między zakończeniem służby wojskowej a powrotem do pracy nie podlegał obowiązkowi ubezpieczenia społecznego).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.w odpowiedzi na odwołanie podniósł także, że wnioskodawca udowodnił okres zatrudnienia wynoszący na dzień 01.01.1999r. 30 lat, 8 miesięcy, 20 dni okresów składkowych i nieskładkowych, w tym 5 lat, 6 miesięcy, 17 dni okresów pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze, zatem nie udowodnił 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Wnioskodawca pozostaje w zatrudnieniu, nie jest członkiem OFE. Organ rentowy nie uwzględnił jako pracy w warunkach szczególnych zatrudnienia w Zakładach (...) we W.od 28.08.1968r. do 30.06.1971r., ponieważ z zaświadczenia Rp — 7 z dnia 08.06.2000r. wynika, iż w tym czasie był uczniem oraz od 28.10.1972r. do 28.10.1974r. ponieważ w tym czasie odbywał służbę wojskową oraz nie świadczył pracy po odbyciu służby.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca urodził się w dniu (...)

Dowód: wniosek o emeryturę w aktach emerytalnych organu rentowego nr (...)k.-1-2.

W okresie od dnia 26.08.1968 roku do dnia 31.08.1978 roku wnioskodawca zatrudniony był w Zakładach (...) we W., gdzie pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku elektromontera instalacji elektrycznych (od 28.08.1968r. do 30.06.1971r., był uczniem, a od 28.10.1972r. do 16.10.1974r. odbywał zasadniczą służbę wojskową).

Dowód: świadectwo pracy z dnia 08.06.2000r. w aktach osobowych wnioskodawcy dot. jego zatrudnienia w Zakładach (...) we W. , zaświadczenia w aktach osobowych wnioskodawcy dot. jego zatrudnienia w Zakładach (...) we W., umowa z dnia 01.09.1968r. w aktach osobowych wnioskodawcy dot. jego zatrudnienia w Zakładach (...) we W., angaże w aktach osobowych wnioskodawcy dot. jego zatrudnienia w Zakładach (...) we W., podanie z dnia 18.10.1974r. w aktach osobowych wnioskodawcy dot. jego zatrudnienia w Zakładach (...) we W.

Kilka dni po zakończeniu służby wojskowej wnioskodawca powrócił do pracy w Zakładach (...) we W., gdzie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace na stanowisku elektromontera instalacji elektrycznych.

Dowód: angaż w aktach osobowych wnioskodawcy dot. jego zatrudnienia w Zakładach (...) we W., podanie z dnia 18.10.1974r. w aktach osobowych wnioskodawcy dot. jego zatrudnienia w Zakładach (...) we W., zaświadczenie w aktach osobowych wnioskodawcy dot. jego zatrudnienia w Zakładach (...) we W..

W okresie od 07.09.1978r. do 19.05.1979r. wnioskodawca zatrudniony był w Przedsiębiorstwie (...)– P. O. (...) (...) W.-B., gdzie pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku elektromontera instalacji elektrycznych.

Dowód: zeznania wnioskodawcy na płycie z nagrania zapisu cyfrowego z przebiegu rozprawy z dnia 28 marca 2013 roku w formacie obrazu i dźwięku (k.-18) 00:23:06, świadectwo pracy z dnia 19.05.1979r. w aktach osobowych wnioskodawcy dot. jego zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...)– P. O. (...) (...) W.-B., zawiadomienie z dnia 23.04.1979r. w aktach osobowych wnioskodawcy dot. jego zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...)– P. O. (...) (...) W.-B., umowa o pracę z dnia 07.09.1978r. w aktach osobowych wnioskodawcy dot. jego zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...)– P. O. (...) (...) W.-B., karty obiegowe zmiany w aktach osobowych wnioskodawcy dot. jego zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...)– P. O. (...) (...) W.-B., wypowiedzenie umowy o pracę w aktach osobowych wnioskodawcy dot. jego zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...)– P. O. (...) (...) W.-B., skierowanie do pracy w aktach osobowych wnioskodawcy dot. jego zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...)– P. O. (...) (...) W.-B., skierowanie na badanie lekarskie w aktach osobowych wnioskodawcy dot. jego zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...)– P. O. (...) (...) W.-B., życiorys w aktach osobowych wnioskodawcy dot. jego zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...)we W..

W okresie od 05.06.1979r. do 30.04.1991r. wnioskodawca zatrudniony był w (...) we W., gdzie w okresie od 05.06.1979r. do 22.01.1991r. pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku elektromontera instalacji urządzeń elektroenergetycznych.

Dowód: zeznania wnioskodawcy na płycie z nagrania zapisu cyfrowego z przebiegu rozprawy z dnia 28 marca 2013 roku w formacie obrazu i dźwięku (k.-18) 00:26:18, zeznania świadka A. F.na płycie z nagrania zapisu cyfrowego z przebiegu rozprawy z dnia 21 maja 2013 roku w formacie obrazu i dźwięku (k.-31) 00:02:09-00:07:40, świadectwo pracy z dnia 08.05.1991r. w aktach osobowych wnioskodawcy dot. jego zatrudnienia w (...)we W., podanie o przyjęcie w aktach osobowych wnioskodawcy dot. jego zatrudnienia w (...)we W., umowa o pracę z 04.06.1979r. w aktach osobowych wnioskodawcy dot. jego zatrudnienia w (...)we W., karta obiegowa zmiany w aktach osobowych wnioskodawcy dot. jego zatrudnienia w (...)we W., angaże w aktach osobowych wnioskodawcy dot. jego zatrudnienia w (...)we W., rozwiązanie umowy o prace w części w aktach osobowych wnioskodawcy dot. jego zatrudnienia w (...)we W., pismo z 12.03.1991r. w aktach osobowych wnioskodawcy dot. jego zatrudnienia w (...) we W., życiorys w aktach osobowych wnioskodawcy dot. jego zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...)we W..

W okresie od 08.07.1991r. do 31.03.1992r. wnioskodawca zatrudniony był w Przedsiębiorstwie (...) we W., gdzie pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku elektromontera instalacji elektrycznych (od 02.01.1992r. do 31.01.1992r. przebywał na urlopie bezpłatnym).

Dowód: zeznania wnioskodawcy na płycie z nagrania zapisu cyfrowego z przebiegu rozprawy z dnia 28 marca 2013 roku w formacie obrazu i dźwięku (k.-18) 00:30:30, karta obiegowa zmiany w aktach osobowych wnioskodawcy dot. jego zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) we W., świadectwo pracy z dnia 31.03.1992r. w aktach osobowych wnioskodawcy dot. jego zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) we W., angaż w aktach osobowych wnioskodawcy dot. jego zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) we W., podanie z dnia 21.12.1991r. w aktach osobowych wnioskodawcy dot. jego zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) we W., umowa o pracę z dnia 22.07.1991r. w aktach osobowych wnioskodawcy dot. jego zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) we W., umowa o pracę z dnia 08.07.1991r. w aktach osobowych wnioskodawcy dot. jego zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) we W., podanie z dnia 05.07.1991r. w aktach osobowych wnioskodawcy dot. jego zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) we W..

W dniu 21 listopada 2012 roku wnioskodawca wystąpił do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. z wnioskiem o przyznanie emerytury.

Dowód: wniosek o emeryturę w aktach emerytalnych organu rentowego nr (...) k.-1-2.

W trakcie toczącego się postępowania emerytalnego wnioskodawca udowodnił na dzień 1 stycznia 1999 roku uwzględnione przez organ rentowy 30 lat, 8 miesięcy, 20 dni okresów składkowych i nieskładkowych, w tym 5 lat, 6 miesięcy, 17 dni okresów pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze.

Dowód: raport w aktach emerytalnych organu rentowego nr (...)k.-15, decyzja ZUS z dnia 17 grudnia 2012 roku znak: (...)w aktach emerytalnych organu rentowego nr (...)k.-16.

Decyzją z dnia 30 listopada 2012 roku znak: (...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.ponownie ustalił kapitał początkowy wnioskodawcy. W wyniku stwierdzenia, iż w decyzji z dnia 08.02.2008r. o ustaleniu kapitału początkowego nieprawidłowo ustalono kapitał początkowy organ rentowy ponownie ustalił kapitał początkowy na dzień Ol.0l.1999r. Nieprawidłowość powstała w wyniku przyjęcia przez pozwanego nieprawidłowej kwoty rekompensaty w roku 1981r. Zakład pracy wskazał kwotę 800 zł. Rekompensaty przysługiwały od września 1981r. po 160 zł. miesięcznie więc prawidłowa kwota to 640zł (4 x 160zł.) Do ustalenia wartości kapitału początkowego — Zakład przyjął podstawę wymiaru kapitału początkowego w kwocie 1.083,54 zł.
Do obliczenia podstawy wymiaru kapitału początkowego oraz obliczenia wskaźnika wysokości tej podstawy przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z 10 kolejnych lat kalendarzowych tj. od 01.01.1980r. do 31.12.1989r.
Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wynosi 88,75%( poprzedni
88,76 %) Wnioskodawca legitymuje się okresami składkowymi i nieskładkowym wynoszącymi: 30 lat, 10 dni okresów składkowych, tj. 360 m-cy oraz 8 miesięcy, 10 dni okresów nieskładkowych tj. 8 m –cy. Współczynnik proporcjonalny do osiągniętego do dnia 31.12.1998r. wieku oraz do okresu składkowego i nieskładkowego wynosi 89,08%
Współczynnik ten służy do obliczenia części 24% kwoty bazowej. Wysokość 24% kwoty bazowej wynosi 293,01 zł. Wartość kapitału początkowego na dzień 01.0l.1999r. wynosi 143.934,12 zł. Do ustalenia wartości kapitału początkowego Zakład nie uwzględnił okresu od 17.10.1974r. do 28.10.1974r. (okres między zakończeniem służby wojskowej a powrotem do pracy nie podlegał obowiązkowi ubezpieczenia społecznego).

Dowód: zaświadczenie w aktach emerytalnych organu rentowego nr (...)dot. kapitału początkowego k.-25, decyzja ZUS z dnia 8 lutego 2008 roku znak: (...)w aktach emerytalnych organu rentowego nr (...)dot. kapitału początkowego k.-74-75, decyzja ZUS z dnia 30 listopada 2012 roku znak: (...)w aktach emerytalnych organu rentowego nr (...)dot. kapitału początkowego k.-81-82.

Decyzją z dnia 17 grudnia 2012 roku znak: (...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.odmówił wnioskodawcy przyznania emerytury w obniżonym wieku z uwagi na fakt, iż nie udowodnił wymaganego przepisami prawa ubezpieczeń społecznych okresu 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Organ rentowy nie uwzględnił jako pracy w warunkach szczególnych zatrudnienia w Zakładach (...)we W.od 28.08.1968r. do 30.06.1971r., ponieważ z zaświadczenia Rp — 7 z dnia 08.06.2000r. wynika, iż w tym czasie był uczniem oraz od 28.10.1972r. do 28.10.1974r. ponieważ w tym czasie odbywał służbę wojskową oraz nie świadczył pracy po odbyciu służby.

Dowód: decyzja ZUS z dnia 17 grudnia 2012 roku znak: (...)w aktach emerytalnych organu rentowego nr (...)k.-16.

Sąd zważył, co następuje:

Powyżej ustalony stan faktyczny Sąd oparł na materiale dowodowym zgromadzonym w trakcie trwania postępowania i ujawnionym na rozprawie, przede wszystkim w postaci dokumentów zebranych w aktach emerytalnych organu rentowego oraz dokumentów w aktach osobowych wnioskodawcy dot. jego zatrudnienia w Zakładach (...)we W., w Przedsiębiorstwie (...)– P. O. (...) (...) W.-B., w (...) we W.i w Przedsiębiorstwie (...)we W.. Przedmiotowy materiał Sąd uznał za rzetelny i wiarygodny. Strony bowiem w trakcie postępowania nie kwestionowały jego prawdziwości. Tym samym należy skonstatować, iż brak jest przesłanek by odmówić dokumentom zebranym w aktach emerytalnych organu rentowego oraz dokumentom zgromadzonym w aktach osobowych wnioskodawcy dot. jego zatrudnienia w Zakładach (...)we W., w Przedsiębiorstwie (...)– P. O. (...) (...) W.-B., w (...) we W.i w Przedsiębiorstwie (...)we W.przymiotu wiarygodności. W konsekwencji przedmiotowy materiał dowodowy pozwolił dokonać w znacznym zakresie rekonstrukcji stanu faktycznego w niniejszej sprawie.

Dokonując oceny pracy wnioskodawcy w spornym okresie, tj. od 28.10.1972r. do 28.10.1974r., od 07.09.1978r. do 19.05.1979r., od 05.06.1979r. do 22.01.1991r. oraz od 08.07.1991r. do 31.03.1992r., Sąd meriti przeprowadził rozbudowane postępowanie dowodowe celem ustalenia rzeczywistego charakteru pracy wnioskodawcy w spornym czasokresie. W tym kontekście trzeba zauważyć, iż poprzez zeznania świadka A. F.oraz samego wnioskodawcy (a także analizę jednoznacznych dokumentów zgromadzonych w aktach osobowych wnioskodawcy dot. jego zatrudnienia w Zakładach (...)we W., w Przedsiębiorstwie (...)– P. O. (...) (...) W.-B., w (...) we W.i w Przedsiębiorstwie (...)we W.) zostało bezsprzecznie wykazane, że w spornym czasookresie wnioskodawca pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy de facto na stanowisku elektromontera instalacji elektrycznych (z wyłączeniem okresu przebywania wnioskodawcy na urlopie bezpłatnym, tj. od 02.01.1992r. do 31.01.1992r.). Świadek i wnioskodawca zgodnie opisali zakres czynności jakie E. K.świadczył na rzecz ówczesnych pracodawców (świadek li tylko w zakresie zatrudnienia wnioskodawcy w (...) we W.). Podkreślenia wymaga, iż pomimo upływu czasu świadek i wnioskodawca zeznawali w sposób dość szczegółowy i pozbawiony jakichkolwiek wewnętrznych sprzeczności. W konsekwencji Sąd Okręgowy nadał przymiot wiarygodności zeznaniom wzmiankowanych.

W tej części należy wskazać, iż Sąd miał na uwadze okoliczność, iż stanowisko osobowych źródeł dowodowych w zakresie oceny rzeczywistego charakteru pracy wnioskodawcy w spornym czasokresie znajduje odzwierciedlenia w kompletnie zachowanych aktach pracowniczych wnioskodawcy dot. jego zatrudnienia w Zakładach (...)we W., w Przedsiębiorstwie (...)– P. O. (...) (...) W.-B., w (...) we W.i w Przedsiębiorstwie (...)we W.(podkreślenia wymaga fakt, iż akta pracownicze wnioskodawcy prowadzone były z należytą starannością, świadczy o tym kompletność zachowanych dokumentów jak i skrupulatność w ich wypełnianiu). Po dokładnej analizie tych dokumentów Sąd uznał, iż wnioskodawca wykonywał wówczas pracę w warunkach szczególnych.

W świetle poczynionych powyżej ustaleń Sąd Okręgowy nadał również przymiot wiarygodności zeznaniom wnioskodawcy albowiem są one skorelowane z ustalonym w sprawie stanem faktycznym. W szczególności znajdują potwierdzenie w zeznaniach świadka A. F., a także dokumentach zebranych w aktach osobowych wnioskodawcy dot. jego zatrudnienia w Zakładach (...)we W., w Przedsiębiorstwie (...)– P. O. (...) (...) W.-B., w (...) we W.i w Przedsiębiorstwie (...)we W..

Antycypując dalsze rozważania o charakterze merytorycznym należy w tym miejscu wskazać, iż spór pomiędzy stronami sprowadzał się do tego, czy wnioskodawca może wykazać się okresem 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Wnioskodawca w trakcie procesu wywodził, że był zatrudniony przez okres ponad 15 lat w szczególnych warunkach pracując m.in. w Zakładach (...)we W., w Przedsiębiorstwie (...)– P. O. (...) (...) W.-B., w (...) we W.i w Przedsiębiorstwie (...)we W.. Na poparcie swego stanowiska wnosił o przesłuchanie wskazanych wyżej świadka.

Pozwany organ rentowy wywodził, że wnioskodawcy nie należy się wcześniejsza emerytura, o której mowa w art. 184 ust. 1 i 2 w zw. z art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity z dnia 26 sierpnia 2009 roku Dz. U. Nr 153, poz. 1227) oraz w zw. z § 4 ust.1 pkt 1 i 3 w zw. z § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz.43 z późn. zm.).

Zgodnie z powołanymi przepisami ubezpieczonemu mężczyźnie urodzonemu po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku 60 lat, jeżeli na dzień 1 stycznia 1999 roku wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, stanowiącym załącznik do powołanego wyżej rozporządzenia Rady Ministrów w wymiarze co najmniej 15 lat oraz osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący 25 lat, a także nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego albo złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa oraz ma rozwiązany stosunek pracy.

Pozwany organ rentowy stanął na stanowisku, iż przy uwzględnieniu powyższych przepisów wnioskodawcy nie przysługuje prawo do emerytury.

Zdaniem Sądu Okręgowego ostatecznie na uwzględnienie zasługuje odmienne od powyższego stanowisko, tj. prezentowane w toku procesu przez wnioskodawcę.

Mając na uwadze treść odwołania niniejszą sprawę prowadzono pod kątem spełniania przez wnioskodawcę uprawnień do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych.

Na wstępie należy wskazać, iż jakkolwiek zgodnie z § 2 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze okresy pracy w szczególnych warunkach, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w świadectwie pracy, to jednak nie jest to jedyna i niepodważalna droga do wykazania zatrudnienia w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze. Zgodnie bowiem z § 22 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno – rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. z 1983 r., Nr 10, poz.49) okresy zatrudnienia mogą być udowodnione zeznaniami świadków lub dokumentacją osobową, gdy zainteresowany wykaże, że nie może przedstawić zaświadczenia zakładu pracy. Zeznania świadków przedstawia osoba ubiegająca się o przyznanie świadczenia.

W ocenie Sądu wnioskodawca wykazał, iż w ramach swojego zatrudnienia przez okres ponad 15-stu lat pracował w szczególnych warunkach (a trzeba w tym kontekście pamiętać, iż to wnioskodawca winien udowodnić przedmiotową okoliczność, albowiem to na nim w tym zakresie spoczywał ciężar dowodu tak w postępowaniu przed organem rentowym jak i w niniejszym postępowaniu jurysdykcyjnym). Niniejszą okoliczność Sąd I Instancji wywiódł z zeznań wnioskodawcy i powołanego powyżej świadka oraz analizy dokumentów zebranych w aktach osobowych wnioskodawcy dot. jego zatrudnienia w Zakładach (...)we W., w Przedsiębiorstwie (...)– P. O. (...) (...) W.-B., w (...) we W.i w Przedsiębiorstwie (...)we W., z których jednoznacznie wynika, że w okresie od dnia 26.08.1968 roku do dnia 31.08.1978 roku wnioskodawca zatrudniony był w Zakładach (...)we W., gdzie pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku elektromontera instalacji elektrycznych (od 28.08.1968r. do 30.06.1971r., był uczniem, a od 28.10.1972r. do 16.10.1974r. odbywał zasadniczą służbę wojskową. Kilka dni po zakończeniu służby wojskowej wnioskodawca powrócił do pracy w Zakładach (...)we W., gdzie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace na stanowisku elektromontera instalacji elektrycznych), w okresie od 07.09.1978r. do 19.05.1979r. wnioskodawca zatrudniony był w Przedsiębiorstwie (...)– P. O. (...) (...) W.-B., gdzie pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku elektromontera instalacji elektrycznych, w okresie od 05.06.1979r. do 30.04.1991r. wnioskodawca zatrudniony był w (...) we W., gdzie w okresie od 05.06.1979r. do 22.01.1991r. pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku elektromontera instalacji elektrycznych, w okresie od 08.07.1991r. do 31.03.1992r. wnioskodawca zatrudniony był w Przedsiębiorstwie (...)we W., gdzie pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku elektromontera instalacji elektrycznych (od 02.01.1992r. do 31.01.1992r. przebywał na urlopie bezpłatnym). Powyższe stanowisko zostały uznane za stanowisko, na którym wykonywana jest praca w warunkach szczególnych na mocy wykazu A dział II poz. 1 pkt 9 stanowiącego załącznik do Zarządzenia Nr 7 Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego z dnia 07.07.1987r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego - Dz. Urz. M.P.Ch.iL. z dnia 3 sierpnia 1987 roku Nr 4 (elektromonter instalacji elektrycznych) oraz na mocy wykazu A dział II poz. 1 pkt 4 stanowiącego załącznik do Zarządzenia Nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 01.08.1983r. w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach pracy nadzorowanych przez Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę oraz do wzrostu emerytury lub renty - Dz. Urz. M.B.iP.M.B. z dnia 6 grudnia 1983 roku, Nr 3, poz. 6-7 (elektromonter instalacji urządzeń elektroenergetycznych), a charakter pracy jest tożsamy ze wskazanym w wykazie A dział II (prace przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych) rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz.43 z późn. zm.). W tym miejscu trzeba podkreślić, iż jedynie okresy wykonywania zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy wypełniają weryfikowalne kryterium uznania pracy o cechach znacznej szkodliwości dla zdrowia lub znacznego stopnia uciążliwości, lub wymagającej wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Taki sam warunek odnosi się do wymagania stałego wykonywania takich prac, co oznacza, że krótsze dobowo (nie w pełnym wymiarze obowiązującego czasu pracy na danym stanowisku) lub periodyczne, a nie stałe świadczenie pracy wyklucza dopuszczalność uznania pracy za świadczoną w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wskutek niespełnienia warunku stałej znacznej szkodliwości dla zdrowia lub stałego znacznego stopnia uciążliwości wykonywanego zatrudnienia ( vide postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 3 października 2008 roku, II UK 133/08).

W powyższym kontekście należy pamiętać, iż jedynie praca wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy (co zostało wykazane), wymieniona w wykazie A stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (co zostało wykazane) oraz na stanowisku wymienionym w odpowiednim zarządzeniu resortowym (co także zostało wykazane) może być uznana za pracę w warunkach szczególnych. Trzeba w tym miejscu nadto podnieść, iż przepisy regulujące materię ubezpieczeń społecznych mają charakter bezwzględnie obowiązujących; oznacza to, iż w sytuacjach w nich określonych muszą być one stosowane przez organ rentowy w sposób ścisły. Niedopuszczalna jest wykładnia rozszerzająca ( vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 listopada 2006 roku, I UK 138/06).

W tym miejscu trzeba zauważyć, iż w postępowaniu przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość mogą być udowadniane wszelkim środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego. Ograniczenia dowodowe zawarte § 21 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno – rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. z 1983 r., Nr 10, poz.49) dotyczą wyłącznie postępowania przed organem rentowym ( vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 1996 roku, II URN 3/95, opubl.: OSNIAPiUS, 1996 rok, Nr 16, poz. 239; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 kwietnia 2008 roku, II UK 259/07, Legalis).

Niejako na marginesie można wskazać, iż zgodnie z aprobowanym przez Sąd meriti stanowiskiem Sądu Najwyższego zaprezentowanym w wyroku z dnia 22 czerwca 2005 roku (sygn. akt I UK 351/04, publ. OSNP 2006/5-6/90), określanie dla celów emerytalnych stanowisk pracy jako "pracy wykonywanej w szczególnych warunkach" w rozumieniu wykazów stanowiących załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.) nie należy do kompetencji pracodawcy (czy też przechowawcy jego dokumentów). Należy także dodać, iż z treści cytowanego wyżej § 2 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy (czy też przechowawcy jego dokumentów) w przedmiocie wykazania, na podstawie posiadanej dokumentacji, okresów pracy w szczególnych warunkach, miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach nie jest dokumentem urzędowym w rozumieniu art. 244 § 1 i 2 kpc, gdyż podmiot wydający to świadectwo nie jest organem państwowym ani organem wykonującym zadania z zakresu administracji państwowej. Tylko dokumenty wystawione przez te organy stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Natomiast omawiane świadectwo traktuje się w postępowaniu sądowym jako dokument prywatny w rozumieniu art. 245 kpc, który stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Dokument taki podlega kontroli zarówno co do prawdziwości wskazanych w nim faktów, jak i co do prawidłowości wskazanej podstawy prawnej. Z uwagi na powyższe Sąd meriti prowadził postępowanie dowodowe, mające na celu weryfikację dokumentów zebranych w aktach osobowych wnioskodawcy dot. jego zatrudnienia w Zakładach (...)we W., w Przedsiębiorstwie (...)– P. O. (...) (...) W.-B., w (...) we W.i w Przedsiębiorstwie (...)we W., czego implikacją było sprecyzowanie, za pomocą zeznań wnioskodawcy i świadka, charakteru pracy wnioskodawcy wykonywanej w okresach od 07.09.1978r. do 19.05.1979r., od 05.06.1979r. do 22.01.1991r. oraz od 08.07.1991r. do 31.03.1992r. (z wyłączeniem okresu przebywania wnioskodawcy na urlopie bezpłatnym, tj. od 02.01.1992r. do 31.01.1992r.).

W tym miejscu należy wskazać, iż istota sporu sprowadzała się w sprawie także do kwalifikacji prawnej okresu odbywania zasadniczej służby wojskowej, do której został powołany wnioskodawca w czasie trwania zatrudnienia w szczególnych warunkach i do którego powrócił po zakończeniu służby. Biorąc pod uwagę okres odbywania przez wnioskodawcę zasadniczej służby wojskowej, tj. od 28.10.1972r. do 16.10.1974r., należy wskazać, że w spornym okresie obowiązywały ustawa z dnia 23 stycznia 1968 r. o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U. Nr 3, poz. 6 ze zm.) oraz rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 10 września 1956 r. w sprawie zaliczania pracowników do kategorii zatrudnienia (Dz. U. Nr 39, poz. 176, ze zm.), stanowiące akt wykonawczy do obowiązującego do 31 grudnia 1967 roku dekretu z dnia 25 czerwca 1954 r. o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U. z 1958 roku, Nr 23, poz. 97 ze zm.), które zachowało moc na podstawie art. 127 ust. 3 ustawy z dnia 23 stycznia 1968 r. o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin. Powołany art. 127 ust. 3 stanowił, że do czasu wydania przepisów wykonawczych przewidzianych w ustawie obowiązują przepisy wydane na podstawie dekretu o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin, ze zmianami wynikającymi z ustawy. Zgodnie z § 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 września 1956 r. okresy wymienione w art. 8 dekretu zalicza się do wymaganych okresów zatrudnienia tak jak zatrudnienie w II kategorii, z wyjątkiem tych okresów służby wojskowej, które w myśl obowiązujących przepisów podlegają zaliczeniu do I kategorii zatrudnienia. Jeżeli jednak pracownik bezpośrednio przed okresami wymienionymi w art. 8 dekretu wykonywał zatrudnienie w I kategorii, okresy te zalicza się tak jak zatrudnienie w I kategorii zatrudnienia. Kwestie zaliczania pracowników do kategorii zatrudnienia regulował w dekrecie z dnia 25 czerwca 1954 r. art. 9 ust. 1 ustalający dwie kategorie zatrudnienia pracowników:

1) I kategorię - obejmującą pracowników zatrudnionych pod ziemią, na statkach morskich w żegludze międzynarodowej i na statkach żeglugi powietrznej, nauczycieli podlegających przepisom ustawy z dnia 27 kwietnia 1956 r. o prawach i obowiązkach nauczycieli (Dz. U. Nr 12, poz. 63) oraz pracowników zatrudnionych w warunkach szkodliwych dla zdrowia,

2) II kategorię - obejmującą wszystkich pozostałych pracowników.

Zgodnie natomiast z art. 11 ust. 1 i 2 ustawy o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym i ich rodzin pierwsza kategoria zatrudnienia obejmowała pracowników zatrudnionych:

1) pod ziemią,

2) w warunkach szkodliwych dla zdrowia,

3) na statkach żeglugi powietrznej,

4) na statkach morskich w żegludze międzynarodowej i w polskim ratownictwie okrętowym,

5) w stoczniach morskich na niektórych stanowiskach pracy bezpośrednio przy budowie i remoncie statków morskich,

6) w charakterze nauczycieli podlegających przepisom ustawy z dnia 27 kwietnia 1956 r. o prawach i obowiązkach nauczycieli (Dz. U. Nr 12, poz. 63),

7) w zespołach formujących szkło.

W myśl jego ust. 3 druga kategoria zatrudnienia obejmowała pracowników niewymienionych w ust. 2. Porównując oba te przepisy, dostrzec można jedną różnicę, w drugim z nich rozszerzono katalog prac zaliczonych do pierwszej kategorii. Jeśli zaś chodzi o delegację ustawową zawartą w art. 9 ust. 2 dekretu z 1954 r. i następnie w art. 11 ust. 4 ustawy o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym i ich rodzin, to uległa ona zawężeniu. Z treści tego pierwszego przepisu wynika, że Rada Ministrów określa w drodze rozporządzenia rodzaje prac objętych I kategorią oraz warunki zaliczania pracowników do I kategorii zatrudnienia, z drugiego zaś, że Rada Ministrów określa w drodze rozporządzenia, jakie prace wykonywane przez pracowników wymienionych w ust. 2 pkt 1 - 6 uzasadniają zaliczenie do pierwszej kategorii zatrudnienia oraz warunki wymagane do uzyskania emerytury lub renty inwalidzkiej dla pracowników pierwszej kategorii zatrudnienia. Z językowej wykładni obu tych przepisów można zatem przyjąć, że w pierwszym przypadku delegacja ustawowa dotyczyła określenia "rodzajów prac" i "warunków zaliczania pracowników do I kategorii zatrudnienia" w drugim zaś jedynie określenia "rodzajów prac", co nie pozwalałoby materią pozaustawową obejmować innych kwestii. Jednak ta zmiana ustawowa nie uzasadnia odmowy dalszego stosowania § 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 września 1956 r. Ustawowe upoważnienie Rady Ministrów wynikające z art. 11 ust. 4 ustawy o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin dotyczy ustalenia prac uzasadniających zaliczenie do pierwszej kategorii zatrudnienia - wykonywanych przez "pracowników wymienionych" w art. 11 ust. 2 pkt 1-6 tej ustawy, a więc pracowników zatrudnionych pod ziemią, w warunkach szkodliwych dla zdrowia, na statkach żeglugi powietrznej, na statkach morskich w żegludze międzynarodowej i w polskim ratownictwie okrętowym, w stoczniach morskich na niektórych stanowiskach pracy bezpośrednio przy budowie i remoncie statków morskich, w charakterze nauczycieli. W świetle art. 108 ust. 1 obowiązującej od 29 listopada 1967 r. ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczpospolitej Polskiej (jednolity tekst: Dz. U. z 2004 r. Nr 241, poz. 2416 ze zm.) - w brzmieniu pierwotnym, obowiązującym do 31 grudnia 1974 r., czas odbywania zasadniczej lub okresowej służby wojskowej wlicza się pracownikowi do okresu zatrudnienia w zakresie wszelkich uprawnień związanych z tym zatrudnieniem, jeżeli po odbyciu tej służby podjął on zatrudnienie w tym samym zakładzie pracy, w którym był zatrudniony przed powołaniem do służby, albo w tej samej gałęzi pracy. Wydane na podstawie, między innymi, art. 108 ust. 4 powyższej ustawy rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 22 listopada 1968 r. w sprawie szczególnych uprawnień żołnierzy i ich rodzin (Dz. U. Nr 44, poz. 318 ze zm.) regulowało w sposób szczegółowy uprawnienia żołnierza, który w terminie 30 dni po zwolnieniu ze służby zgłosił powrót do zakładu pracy i w wyniku tego podjął w nim zatrudnienie. W myśl w § 5 ust. 1 tego rozporządzenia żołnierzowi wlicza się czas odbywania służby wojskowej do okresu zatrudnienia w zakładzie pracy, w którym podjął zatrudnienie, w zakresie wszelkich uprawnień związanych z zatrudnieniem w tym zakładzie oraz w zakresie szczególnych uprawnień uzależnionych od wykonywania pracy na określonym stanowisku lub w określonym zawodzie. Z przepisów tych wynika, że - pod warunkiem w nich wskazanym - okres zasadniczej służby wojskowej jest okresem zatrudnienia na takich samych warunkach, jak przed powołaniem do tej służby. Jeśli było to zatrudnienie wymienione w art. 11 ust. 2 pkt 1-6 ustawy o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin, to również okres służby wojskowej uważany był za takie samo zatrudnienie, a żołnierz był traktowany jak pracownik wykonujący pracę wymienioną w powołanym przepisie. Innymi słowy, żołnierz zasadniczej służby zawodowej był pracownikiem wykonującym zatrudnienie wymienione w tych przepisach, jeśli zatrudnienie to wykonywał przed powołaniem do służby i do zatrudnienia tego powrócił po jej zakończeniu w określonym terminie. Stąd też Rada Ministrów upoważniona była do zajęcia stanowiska odnośnie do obytej zasadniczej służby wojskowej i odpowiedniego jej zakwalifikowania do zatrudnienia w pierwszej kategorii w rozumieniu art. 11 ust. 2. W konsekwencji § 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 września 1956 r. nadal mieścił się w zakresie ustawowego upoważnienia.

Praca wnioskodawcy - przed powołaniem do odbycia zasadniczej służby wojskowej i po jej zakończeniu - stanowiła pracę zaliczoną do pierwszej kategorii zatrudnienia według załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 września 1956 r. w sprawie zaliczania pracowników do kategorii zatrudnienia. W myśl § 5 zdanie drugie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 września 1956 r., jeżeli pracownik bezpośrednio przed okresami wymienionymi w art. 8 dekretu wykonywał zatrudnienie w I kategorii, okresy te zalicza się tak jak zatrudnienie w I kategorii zatrudnienia. Jednym z okresów wymienionych w art. 8 ust. 1 dekretu z dnia 25 czerwca 1954 r. była służba w Wojsku Polskim po dniu 1 listopada 1918 r. (pkt 4). Zatem stosownie do tych przepisów okres zasadniczej służby wojskowej ubezpieczonego zaliczał się do pracy w pierwszej kategorii zatrudnienia. W dniu 1 stycznia 1980 r. weszło w życie rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 4 maja 1979 r. w sprawie pierwszej kategorii zatrudnienia (Dz. U. Nr 13, poz. 86 ze zm.), a jego § 9 stanowił, że pracownicy, którzy z tytułu zaliczenia ich pracy do pierwszej kategorii zatrudnienia nabyli uprawnienia na podstawie przepisów obowiązujących przed dniem wejścia w życie rozporządzenia, zachowują te uprawnienia. Kolejne rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) zasadę tę powtórzyło w § 19 ust. 2. Zgodnie z nim prace dotychczas zaliczone do I kategorii zatrudnienia w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 4 maja 1979 r. w sprawie pierwszej kategorii zatrudnienia (Dz. U. z 1979 r. Nr 13, poz. 86 i z 1981 r. Nr 32, poz. 186) uważa się za prace wykonywane w szczególnych warunkach, o których mowa w § 4.

Mając na uwadze powyższe rozważania należy stwierdzić, iż okres zasadniczej służby wojskowej odbytej przez wnioskodawcę w okresie od 28.10.1972r. do 16.10.1974r., ergo w czasie trwania stosunku pracy w szczególnych warunkach winien być zaliczony do stażu pracy wymaganego do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym (art. 32 ust. 1 ustawy z 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS), albowiem wnioskodawca w ustawowym terminie zgłosił swój powrót do tego zatrudnienia ( vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 lutego 2010 roku, II UK 219/09, LEX nr 590248).

Przedstawiona wyżej argumentacja prowadzi do wniosku, iż wnioskodawca spełnił wszystkie niezbędne warunki do przyznania mu wcześniejszej emerytury, o której mowa w art. 184 ust. 1 i 2 w zw. z art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity z dnia 26 sierpnia 2009 roku Dz. U. Nr 153, poz. 1227) oraz w zw. z § 4 ust.1 pkt 1 i 3 w zw. z § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz.43 z późn. zm.) - w tym wykazał 15 lat zatrudnienia w szczególnych warunkach (po uwzględnieniu okresów od 28.10.1972r. do 28.10.1974r., od 07.09.1978r. do 19.05.1979r., od 05.06.1979r. do 22.01.1991r. oraz od 08.07.1991r. do 31.03.1992r.,z wyłączeniem okresu przebywania wnioskodawcy na urlopie bezpłatnym, tj. od 02.01.1992r. do 31.01.1992r., obok okresów uwzględnionych już przez organ rentowy, tj. od 01.07.1971r. do 27.10.1972r., od 29.10.1974r. do 31.08.1978r. oraz od 01.11.1995r. do 19.04.1996r.

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd meriti, na podstawie przepisu art. 477 ¹⁴ § 2 kpc, orzekł jak w sentencji uzasadnianego wyroku, tj. zmienił zaskarżoną decyzję z dnia 17 grudnia 2012 roku znak: (...)w ten sposób, że przyznał wnioskodawcy prawo do emerytury od dnia 1 stycznia 2013 roku ( vide art. 129 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych), zaliczając do okresu zatrudnienia w warunkach szczególnych, oprócz okresu już zaliczonego przez organ rentowy, okresy pracy od 28.10.1972r. do 28.10.1974r., od 07.09.1978r. do 19.05.1979r., od 05.06.1979r. do 22.01.1991r. oraz od 08.07.1991r. do 31.03.1992r. (z wyłączeniem okresu przebywania wnioskodawcy na urlopie bezpłatnym, tj. od 02.01.1992r. do 31.01.1992r.).

Odnośnie decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.z dnia 30 listopada 2012 roku znak: (...)o ponownym ustaleniu kapitału początkowego wskazać należy, iż ustawodawca wprowadzając w życie ustawę z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity z dnia 1 marca 2004 roku, Dz.U. Nr 39, poz. 353 z późn. zm.) w art. 173 ust. 1, art. 174 ust. 1 - 3 ustanowił obowiązek ustalenia kapitału początkowego dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., którzy przed dniem wejścia w życie ustawy opłacali składki na ubezpieczenie społeczne lub za których składki opłacali płatnicy składek. Kapitał początkowy ustala się na zasadach określonych w art. 53, z uwzględnieniem ust. 2-12. Przy ustalaniu kapitału początkowego przyjmuje się przebyte przed dniem wejścia w życie ustawy:

1) okresy składkowe, o których mowa w art. 6,

2) okresy nie składkowe, o których mowa w art. 7 pkt 5,

3) okresy nie składkowe, o których mowa w art. 7 pkt 1-4 i 6-12, w wymiarze nie większym niż określony w art. 5 ust. 2.

Podstawę wymiaru kapitału początkowego ustala się na zasadach określonych w art. 15, 16, 17 ust. 1 i 3 oraz art. 18, z tym że okres kolejnych 10 lat kalendarzowych ustala się z okresu od dnia 1 stycznia 1980 r. do dnia 31 grudnia 1998 r.

Decyzją z dnia 30 listopada 2012 roku znak: (...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.prawidłowo ponownie ustalił kapitał początkowy wnioskodawcy. W wyniku stwierdzenia, iż w decyzji z dnia 08.02.2008r. o ustaleniu kapitału początkowego nieprawidłowo ustalono kapitał początkowy organ rentowy ponownie ustalił kapitał początkowy na dzień Ol.0l.1999r. Nieprawidłowość powstała w wyniku przyjęcia przez pozwanego nieprawidłowej kwoty rekompensaty w roku 1981r. Zakład pracy wskazał kwotę 800 zł. jest bezspornym, że rekompensaty przysługiwały od września 1981r. po 160 zł. miesięcznie, tak więc prawidłowa kwota to 640zł (4 x 160zł.) Do ustalenia wartości kapitału początkowego — Zakład przyjął podstawę wymiaru kapitału początkowego w kwocie 1.083,54 zł. Do obliczenia podstawy wymiaru kapitału początkowego oraz obliczenia wskaźnika wysokości tej podstawy przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z 10 kolejnych lat kalendarzowych tj. od 01.01.1980r. do 31.12.1989r. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wynosi 88,75%( poprzedni 88,76 %). Wnioskodawca legitymuje się okresami składkowymi i nieskładkowym wynoszącymi: 30 lat, 10 dni okresów składkowych, tj. 360 m-cy oraz 8 miesięcy, 10 dni okresów nieskładkowych tj. 8 m –cy. Współczynnik proporcjonalny do osiągniętego do dnia 31.12.1998r. wieku oraz do okresu składkowego i nieskładkowego wynosi 89,08%. Współczynnik ten służy do obliczenia części 24% kwoty bazowej. Wysokość 24% kwoty bazowej wynosi 293,01 zł. Wartość kapitału początkowego na dzień 01.0l.1999r. wynosi 143.934,12 zł. Do ustalenia wartości kapitału początkowego Zakład nie uwzględnił okresu od 17.10.1974r. do 28.10.1974r. (okres między zakończeniem służby wojskowej a powrotem do pracy nie podlegał obowiązkowi ubezpieczenia społecznego).

Uznając w konsekwencji powyższego decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.z dnia 30 listopada 2012 roku znak: (...)za pozbawioną wad tak faktycznych jak i prawnych, na podstawie przepisu art. 477 ¹⁴ § 1 kpc, orzeczono jak w pkt 2 sentencji uzasadnianego wyroku. W tej bowiem części nie stwierdzono żadnych podstaw do uwzględnienia odwołania wnioskodawcy.