Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 lutego 2018 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący:	SSA Witold Mazur
Sędziowie:	SSA Aleksander Sikora (spr.) SSO del. Adam Synakiewicz
Protokolant:	Grzegorz Pawelczyk

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Zielonej Górze Tadeusza Łopucha

po rozpoznaniu w dniu 23 lutego 2018 r. sprawy:

1.  G. K., s. J. i B., ur. (...) w P. , oskarżonego o czyn z art. 54 § 1 k.k.s. w zb. z art. 62 § 2 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k. i inne,

2.  K. J., s. P. i H., ur. (...) w Z. , oskarżonego o czyn z art. 54 § 1 k.k.s. w zb. z art. 62 § 2 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 2 k.k.s. w zw. z art. 38 § 2 pkt 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. i inne,

3.  M. K., s. W. i M., ur. (...) w B. , oskarżonego o czyn z art. 54 § 1 k.k.s. w zb. z art. 62 § 2 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 2 k.k.s. w zw. z art. 38 § 2 pkt 1 k.k.s. w zw.
z art. 6 § 2 k.k.s. i inne

na skutek apelacji obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego w Częstochowie z dnia 12 kwietnia 2017 roku, sygn. akt
II K 171/10,

a nadto w trybie art. 435 k.p.k. odnośnie współoskarżonych:

4.  S. K., s. R. i M., ur. (...) w J.,

5.  M. Z., s. S. i B., ur. (...) w M.

I.  uchyla zaskarżony wyrok odnośnie oskarżonego G. K. w punktach 2 i 3, odnośnie oskarżonego K. J. w punktach 5 i 6, odnośnie oskarżonego M. K. w punktach 14 i 15, a nadto, na podstawie art. 435 k.p.k. uchyla zaskarżony wyrok odnośnie współoskarżonych, co do których nie wniesiono apelacji,
a to wobec S. K. w punktach 8 i 9 oraz wobec M. Z. w punktach 11 i 12, a ponadto uchyla orzeczenia zawarte w punktach 16 i 17 zaskarżonego wyroku
i w tym zakresie sprawę przekazuje do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu
w C.;

II.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy.

SSO del. Adam Synakiewicz SSA Witold Mazur SSA Aleksander Sikora

Sygn. akt II AKa 525/17

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Częstochowie wyrokiem z dnia 12 kwietnia 2017 roku w sprawie o sygn. akt II K 171/10 orzekł:

1.  na podstawie art. 17 § 1 pkt. 6 kpk i art. 113 § 1 kks umorzył postępowanie wobec oskarżonego G. K. w zakresie czynu opisanego w pkt. IX części wstępnej wyroku i na podstawie art. 632 pkt. 2 kpk w tej części kosztami procesu obciążył Skarb Państwa;

2.  oskarżonego G. K. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt. X części wstępnej wyroku i za to na podstawie art. 299 § 5 kk i art. 33 § 1, § 2 i § 3 kk skazał go na karę 1 roku pozbawienia wolności i kare grzywny w wysokości 200 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki w kwocie 100 złotych ;

3.  na podstawie art. 299 § 7 kk orzekł w stosunku do G. K. w związku z popełnieniem przestępstwa opisanego w pkt. 2 wyroku, przepadek na rzecz Skarbu Państwa równowartości korzyści pochodzących bezpośrednio z przestępstwa w kwocie 13.000 złotych;

4.  na podstawie art. 17 § 1 pkt. 6 kpk i art. 113 § 1 kks umorzył postępowanie wobec oskarżonego K. J. w zakresie czynu opisanego w pkt. XI części wstępnej wyroku i na podstawie art. 632pkt.2kpk w tej części kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa;

5.  oskarżonego K. J. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt. XII części wstępnej wyroku z tym, że przyjął, iż osiągnął znaczną korzyść majątkową w wysokości 406.500,00 zł i wyczerpał znamiona art. 299 § 1, § 5 i § 6 kk i art. 12 kk i za tak przypisany czyn, na podstawie art. 299 § 5 kk i art. 33 § 1, § 2 i § 3 kk skazał go na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 350 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki w kwocie 250 złotych;

6.  na mocy art. 299 § 7 kk orzekł wobec oskarżonego K. J. w związku z popełnieniem przestępstwa opisanego w pkt. 5 wyroku, przepadek na rzecz Skarbu Państwa równowartości korzyści pochodzących bezpośrednio z przestępstwa w kwocie 406.500,00 zł;

7.  na podstawie art. 17 § 1 pkt. 6 kpk i art. 113 § 1 kk umorzył postępowanie wobec oskarżonego S. K. w zakresie czynu opisanego w pkt. XV części wstępnej wyroku i na podstawie art. 632 pkt. 2 kpk w tej części kosztami procesu obciążył Skarb Państwa ;

8.  oskarżonego S. K. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt. XVI części wstępnej wyroku i za to na podstawie art. 299 § 5 kk i art. 33 § 1, § 2 i § 3 kk skazał go na karę 1 roku pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 150 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki w wysokości 100 złotych;

9.  na podstawie art. 299 § 7 kk orzekł wobec oskarżonego S. K. w związku z popełnieniem przestępstwa opisanego w pkt. 8 wyroku, przepadek na rzecz Skarbu Państwa równowartości korzyści pochodzących bezpośrednio z przestępstwa w wysokości 4.000 ,00 złotych;

10.  na podstawie art. 17 § 1 pkt. 6 kpk i art. 113 § 1 kks umorzył postępowanie wobec oskarżonego M. Z. w zakresie czynu opisanego w pkt. XIX części wstępnej wyroku i na podstawie art. 632 pkt. 2 kpk, w tej części kosztami procesu obciąży Skarb Państwa.

11.  oskarżonego M. Z. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt. XX części wstępnej wyroku i za to na podstawie art. 299 § 5 i art. 33 § 1, § 2 i § 3 kk skazał go na karę 1 roku pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 200 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki w kwocie 100 złotych;

12.  na mocy art. 299 § 7 kk orzekł wobec do oskarżonego M. Z. w związku z popełnieniem przestępstwa opisanego w pkt. 11 wyroku , przepadek na rzecz Skarbu Państwa równowartości korzyści pochodzących bezpośrednio z przestępstwa w kwocie 12.000,00 złotych;

13.  na podstawie art. 17 § 1 pkt. 6 kpk i art. 113 § 1 kks umorzył postępowanie wobec oskarżonego M. K. w zakresie czynu opisanego w pkt. XXVII części wstępnej wyroku i na podstawie art. 632 pkt. 2 kpk, w tej części kosztami procesu obciążył Skarb Państwa;

14.  oskarżonego M. K. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt. XXVIII części wstępnej wyroku i za to na podstawie art. 299 § 5 kk i art. 33 § 1, § 2 i § 3kk skazał go na karę 1 roku i 3 miesiące pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 280 stawek dziennych , ustalając jedną stawkę w wysokości 150 złotych ;

15.  na podstawie art. 299 § 7 kk orzekł wobec oskarżonego M. K., w związku z popełnieniem przestępstwa opisanego w pkt. 14 wyroku przepadek na rzecz Skarbu Państwa równowartości korzyści pochodzących z przestępstwa w kwocie 64.000,00 złotych ;

16.  na podstawie art. 69 § 1 i § 2 kk, art. 70 § 1pkt. 1 kk (w brzmieniu obowiązującym do dnia 30.06.2015r.) , warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonych wobec oskarżonych G. K. , K. J., S. K., M. Z., M. K. kar pozbawienia wolności na okres lat 3 tytułem próby;

17.  na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 2 ust. 1 pkt. 3 i 4 oraz art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych zasądził na rzecz Skarbu Państwa tytułem opłaty sądowej od oskarżonych:

-G. K. kwotę 580,00 złotych ,

-K. J. kwotę 1.750,00 złotych,

-S. K. kwotę 480,00 złotych,

M. Z. kwotę 580,00 złotych ,

-M. K. kwotę 1.140 złotych,

zaś na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolnił oskarżonych od ponoszenia wydatków postępowania.

Obrońca oskarżonego G. K. zaskarżył wyrok w odniesieniu do tego oskarżonego w całości zaskarżonemu rozstrzygnięciu zarzucił:

I.  Obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia,

a mianowicie:

1.  art. 2 § 2 k.p.k., art. 4 k.p.k. , art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k., co polegało m.in.

na oparciu kwestionowanego rozstrzygnięcia na niemiarodajnych źródłach dowodowych, nie uwzględnieniu wszystkich istotnych okoliczności przemawiających jednoznacznie na korzyść oskarżonego, jednostronnym i bezkrytycznym skupieniu uwagi na elementach teoretycznie obciążających bez należytej i dogłębnej weryfikacji w kontekście całości materiału dowodowego, nadto na przekroczeniu zasad swobodnej oceny dowodów i nie uwzględnieniu, podczas przeprowadzanej oceny zasad prawidłowego rozumowania, wiedzy i doświadczenia życiowego, polegające w szczególności na:

a)  bezwarunkowym przyznaniu prymatu wiarygodności wyjaśnieniom M. C. w sytuacji,, w której zeznania te jawiły się jako nieobiektywne, niespójne, obarczone wysokim stopniem niepewności, nad wyraz oględne oraz nie potwierdzone innymi dowodami i jako takie nie dawały podstaw do tak jednoznacznych ustaleń przyjętych przez Sąd I instancji;

b)  nadaniu waloru wiarygodności relacji M. C., w zakresie, w jakim opisuje on świadomość G. K. w nabywaniu paliwa pochodzącego z nielegalnego źródła, co w konsekwencji doprowadziło do uznania za wiarygodne wykreowanych wyłącznie na potrzeby niniejszej sprawy relacji M. C. z jednoczesną odmową nadania waloru wiarygodności wyjaśnieniom G. K., w których utrzymywał, że nie miał świadomości, iż olej napędowy nabywany z firmy (...) pochodzi z nielegalnego źródła, a także stanowi odbarwiony olej opałowy sprzedawany jako olej napędowy;

2.  art. 2 § 2 k.p.k., art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k., co polegało na oparciu kwestionowanego rozstrzygnięcia na niemiarodajnych źródłach dowodowych, jakim było wyliczenie Urzędu Celnego w Z. dotyczące kwoty podatku akcyzowego, do uiszczenia którego zobowiązany był - zdaniem Sądu pierwszej instancji - G. K., w sytuacji gdy dokument ten jest niemiarodajny do stwierdzenia obowiązku podatkowego G. K. w przywołanym zakresie i wysokości, a w stosunku do oskarżonego nie zapadły jakiekolwiek rozstrzygnięcia w sprawie określenia zobowiązania podatkowego w jakimkolwiek podatku, co uzasadnia tezę o nieuwzględnieniu przez Sąd wszystkich istotnych okoliczności przemawiających jednoznacznie na korzyść oskarżonego oraz jednostronnym i bezkrytycznym skupieniu uwagi na elementach teoretycznie obciążających bez należytej i dogłębnej ich weryfikacji w kontekście całości materiału dowodowego;

3.  art. 2 § l k.p.k., art. 4 k.p.k., art. 410 k.p.k. poprzez nieustalenie przez Sąd zamiaru działania oskarżonego G. K., które to działanie miało rzekomo na celu udaremnienia stwierdzenia przestępnego pochodzenia korzyści majątkowych;

4.  art. 2 § 1 k.p.k., art. 4 k.p.k., art. 410 k.p.k. poprzez zaniechanie przez Sąd ustalenia, czy od paliwa posiadanego przez oskarżonego został zapłacony podatek akcyzowy na wcześniejszym etapie obrotu, w sytuacji gdy zgodnie z zasadą jedno fazowości opodatkowania podatkiem akcyzowym, zobowiązanie w podatku akcyzowym reguluje się tylko na jednym etapie obrotu, zatem ustalenie niniejszej okoliczności było bardzo istotne w kontekście zarzucanego oskarżonemu przestępstwa skarbowego nieuiszczenia należnego na rzecz skarbu państwa podatku akcyzowego;

5.  art. 424 § 1 i 2 k.p.k. polegającej na sporządzeniu niepełnego uzasadnienia do wydanego rozstrzygnięcia, które nie zawiera dokładnego wykazania, jakie okoliczności i dlaczego zostały udowodnione, a inne nie, a w szczególności:

a) brak w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku argumentacji dotyczącej określenia konkretnej korzyści majątkowej, jaką miał uzyskać oskarżony G. K. w związku z popełnieniem czynu zabronionego, bowiem sformułowanie jakoby oskarżeni uzyskiwali korzyści majątkowe wprowadzając do obrotu odbarwiony olej opałowy i sprzedając go jako olej napędowy, a także wprowadzając do obrotu olej napędowy niewiadomego pochodzenia nie wyczerpuje obowiązku wykazania przez Sąd jakie konkretnie korzyści zostały uzyskane przez oskarżonego wskutek dokonania czynu zabronionego, z których to korzyści następnie - zgodnie z brzmieniem art. 299 § 1 k.k. - mają pochodzić „brudne pieniądze”;

b)  brak w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia wykazania korelacji pomiędzy hipotetycznie uzyskaną korzyścią majątkową przez oskarżonego, a środkami płatniczymi, stanowiącymi według Sądu pierwszej instancji wartość „brudnych pieniędzy”, w sytuacji gdy związek przyczynowy w typie czynu zabronionego określonego w art. 299 § 1 k.k. ma zachodzić pomiędzy brudnymi pieniędzmi, a korzyścią związaną z popełnieniem czynu zabronionego;

c)  brak w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku argumentacji dotyczącej zasadności przyjęcia jako wartości zalegalizowanych środków finansowych - kwoty wyliczeń dokonanych przez Biuro (...) i jedynie wskazanie, że Sąd podzielił ten sposób przyjęcia określonej w pkt 2/ wyroku wartości;

6.  art. 410 k.p.k. polegające na wydaniu wyroku na podstawie części ujawnionego materiału dowodowego, bez przeprowadzenia analizy wszystkich okoliczności wynikających z dowodów przeprowadzonych na rozprawie, a co za tym idzie pominięcie istotnych dla sprawy okoliczności mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie w przedmiocie winy oskarżonego G. K.;

7.  art. 7 k.p.k. nakazujący kształtowanie swoich przekonań na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania, podczas gdy przytaczane przez Sąd dowody nie dają podstawy do przyjęcia, iż G. K. może być winnym zarzucanych mu czynów;

8.  art. 170 § 1 pkt 1 k.p.k. i art. 193 § 1 k.p.k. poprzez nieuwzględnienie wniosku dowodowego obrońcy G. K. o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu księgowości, ewentualnie o zwrócenie się przez Sąd o wydanie opinii do instytucji naukowej lub specjalistycznej, na okoliczność ustalenia zasadności wyliczenia przez Organ postępowania przygotowawczego - Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Zielonej Górze wysokości kwoty podatku akcyzowego wskazanej w punkcie IX. aktu oskarżenia nieuiszczonej przez oskarżonego G. K., w sytuacji gdy wniosek ten zmierzał do ustalenia okoliczności faktycznych niezbędnych do ustalenia prawidłowego stanu faktycznego w niniejszej sprawie;

II. obrazę przepisów prawa materialnego

art. 299 § 7 k.k. poprzez orzeczenie wobec oskarżonego G. K. środka karnego w postaci przepadku równowartości korzyści pochodzących bezpośrednio z przestępstwa opisanego w pkt. 2/ wyroku, podczas gdy w toku procedowania przed Sądem I instancji nie ustalono jaką korzyść majątkową uzyskał oskarżony i z popełnienia jakiego czynu zabronionego, zatem zasadność wysokości orzeczonej kwoty 13.000 zł w pkt. 3/ wyroku nie została przez Sąd w żaden sposób uzasadniona;

III.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wydania zaskarżonego rozstrzygnięcia, poprzez:

a)  przyjęcie, że oskarżony G. K. dopuścił się czynu stypizowanego w art. 54 § 1 k.k.s. w zb. z art. 62 § 2 k.k.s. w sytuacji gdy wobec oskarżonego nie wydano żadnych rozstrzygnięć, które nakładałyby na niego obowiązek uiszczenia jakiegokolwiek podatku;

b)  przyjęcie, że oskarżony G. K. dopuścił się realizacji znamion czynu zabronionego stypizowanego w art. 299 § 1 k.k. w sytuacji gdy Sąd zaniechał poczynienia ustaleń w zakresie korzyści, jakie miał osiągać oskarżony G. K. z popełnienia przestępstwa, nadto Sąd zaniechał ustalenia kwoty i wartości środków pochodzących jego zdaniem z procederu prania „brudnych pieniędzy” oraz nie wykazał związku przyczynowego pomiędzy wskazanymi powyżej kwestiami, co w przypadku skazania za przestępstwo z art. 299 § 1 k.k. musi być bezwzględnie wykazane i udowodnione.

Wobec powyższych zarzutów obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego rozstrzygnięcia w zaskarżonym zakresie poprzez uniewinnienie G. K. od zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów, ewentualnie o uchylenie orzeczenia w zaskarżonym zakresie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.

Obrońca oskarżonego M. K. zaskarżył wyrok w odniesieniu do tego oskarżonego w całości i zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:

1.  naruszenie przepisów prawa materialnego art. 299 § 1 i 5 kk poprzez błędną subsumcję stanu faktycznego, błędną wykładnię i zastosowanie przepisu art. 299 § 7 Kodeksu karnego

ewentualnie także:

2.  błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść rozstrzygnięcia, o którym mowa w art. 438 pkt 3 kpk poprzez ustalenie, że M. K. miał wiedzę i świadomość o nielegalnym pochodzeniu paliw oraz, że środki pochodzące ze sprzedaży paliw mają charakter nielegalny;

3.  błąd w ustaleniach faktycznych mające wpływ na treść rozstrzygnięcia, o którym mowa w art. 438 pkt 3 kpk poprzez ustalenie, że M. K. korzystał z tzw. „upustów pozafakturowych”;

ewentualnie także:

4.  naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść rozstrzygnięcia, o którym mowa w art. 438 pkt 2 kpk poprzez niezastosowanie normy art. 7 kpk poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego;

5.  naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść rozstrzygnięcia, o którym mowa w art. 438 pkt 2 kpk poprzez naruszenie normy art. 8 kpk stanowiący zasadę samodzielności jurysdykcyjnej;

6.  naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść rozstrzygnięcia, o którym mowa w art. 438 pkt 2 kpk poprzez naruszenie normy art. 410 Kodeksu postępowania karnego

Ewentualnie z ostrożności procesowej zarzucił:

7.  rażącą niewspółmierność kary poprzez jej nadmierną surowość.

Opierając się na tych zarzutach obrońca wniósł o:

1)  zmianę zaskarżonego wyroku w ten sposób, że M. K. oskarżonego za popełnienie przestępstwa z art. 299 § 1 i 5 kk uniewinnia się od zarzucanych mu czynów,

2)  obciążenie kosztami postępowania Skarb Państwa,

3)  ewentualnie o uchylenie wyroku i skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego K. J., adw. T. S., zaskarżył wyrok w odniesieniu do tego oskarżonego w części obejmującej punkty 5, 6 i 17 i wyrokowi temu zarzucił obrazę przepisów postępowania, a to art. 4 kpk, art. 5 § 1 i 2 kpk, art. 7 kpk i art. 410 kpk, co miało wpływ na treść rozstrzygnięcia oparciu o ten zarzut wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od przypisanego mu czynu, ewentualnie zaś o uchylenie zaskarżonego wyroku odnośnie tego oskarżonego i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Drugi z obrońców oskarżonego K. J. adw. P. B. zaskarżył wyrok co do winy w części dotyczącej tego oskarżonego tj. w punktach 5, 6 i 17b i orzeczeniu zarzucił obrazę przepisów postępowania tj. art. 4 kpk, art. 5 § 1 kpk, art. 7 kpk i art. 410 kpk poprzez przyjęcie, że oskarżony ten w sposób świadomy nabywał paliwo z nielegalnych źródeł pomimo, iż zgromadzony materiał dowodowy na to nie wskazuje. Stawiając ten zarzut obrońca ten wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku części dotyczącej tego oskarżonego i uniewinnienie go od zarzucanego mu czynu, ewentualnie zaś o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zaważył, co następuje:

Wszystkie apelacje kwestionowały zgodnie zasadność przypisania oskarżonym popełniania przestępstw z art. 299 § 5 kk i we wszystkich tych środkach odwoławczych sformułowano jako ewentualne wnioski odwoławcze postulaty o uchylenie zaskarżonego wyroku w tej części i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Sąd Apelacyjny z uwagi na jednolitość argumentacji w tej części rozstrzygnięcia w stosunku do wszystkich oskarżonych i złożonych na ich korzyść apelacji, a nadto w stosunku do dwójki współsprawców, objętych również tym samym wyrokiem, co do których nie wniesiono środków odwoławczych, przedstawi wyniki powstępowania odwoławczego w tym zakresie łącznie.

Oczywiście uzasadnione okazały się zarzuty odwoławcze apelacji obrońcy oskarżonego G. K. skierowane przeciwko prawidłowości rozstrzygnięcia o orzeczeniu wobec tego oskarżonego środka karnego w postaci przepadku równowartości korzyści pochodzących z przestępstwa. W pozostałych apelacjach zarzutów takich wprost nie podniesiono, ale ponieważ skarżący kwestionowali całość rozstrzygnięć zapadłych w związku z odpowiedzialnością oskarżonych za przestępstwa z art. 299 § 5 kk, to orzeczenia o środkach karnych z tym związanych objęte również zostały zakresem zaskarżenia. Sąd Apelacyjny stwierdził, iż określenie przez Sąd I instancji kwot podlegających przepadkowi na rzecz Skarbu Państwa nie zostało w stosunku do żadnego z oskarżonych w jakikolwiek sposób uzasadnione. Pisemne motywy zaskarżonego wyroku, dotyczące tej części rozstrzygnięcia sprowadzają się do powtórzenia treści orzeczeń zawartych w odniesieniu do każdego z oskarżonych w części rozstrzygającej zaskarżonego wyroku. Tym samym nie sposób poddać tego orzeczenia prawidłowej kontroli odwoławczej. Należy jedynie domniemywać, iż Sąd I instancji orzekając o omawianych środkach karnych kierował się tym, co na rozprawie w dniu 2 marca 2017 roku w ramach swojego końcowego wystąpienia zaprezentował prokurator. Nie sposób jednak uznać tego za wystarczające, skoro jest to jedynie stanowisko strony procesowej, które nie zostało poddane ocenie Sądu I instancji i który nie przedstawił w jaki sposób doszło do ustalenia wysokości przepadku równowartości korzyści majątkowych. Zaznaczyć trzeba, iż tenże brak ustaleń dotyczy w równym stopniu zarówno oskarżonych, co do których wniesiono w niniejszej sprawie apelacje, jak i S. K. iM. Z. w stosunku do których środków odwoławczych nie wniesiono.

Zaskarżenie przez obrońców oskarżonych G. K., K. J. i M. K. wyroku w części dotyczącej przypisania tym oskarżonym popełnienia przestępstw z art. 299 § 5 kk spowodowało dalej jeszcze idące skutki w zakresie kontroli odwoławczej. W ocenie Sądu Apelacyjnego ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji w odniesieniu do tych zarzutów są dalece niewystarczające i w istocie sprowadzają się do powtórzenia w treści pisemnego uzasadnienia wyroku opisu czynów przypisanych oskarżonym w punktach 2, 5 i 14 zaskarżonego wyroku oraz S. K. w punkcie 8, zaś M. Z. w punkcie 11. Ani w części pisemnego uzasadnienia obejmującej ustalenia faktyczne, jakich dokonał Sąd I instancji, ani w części zważeniowej przy omawianiu zastosowanej kwalifikacji prawnej z art. 299 § 1 i 5 kk Sąd Okręgowy nie dokonał żadnego uszczegółowienia tego, jakimi zachowaniami oskarżeni oraz M. Z. i S. K. wypełnili powołane w opisie czynów znamiona przypisanych im przestępstw. Takiego sposobu przedstawienia ustaleń faktycznych nie sposób zaakceptować. Nie pozwala on bowiem z jednej strony na weryfikację prawidłowości dokonywania tychże ustaleń przez Sąd I instancji, a z drugiej strony nie daje również możliwości, aby stwierdzić, czy podniesione w apelacjach zarzuty są uzasadnione. To samo dotyczy wskazania przez Sąd I instancji w odniesieniu do wszystkich oskarżonych oraz osób, co do których nie złożono apelacji, środków pieniężnych jakie były przedmiotem poszczególnych przestępstw z art. 299 kk. Nie sposób odnaleźć w treści pisemnego uzasadnienia źródła wskazanych w powołanych wyżej punktach rozstrzygnięcia kwot stanowiących wartość środków pieniężnych będących przedmiotem omawianych przestępstw. Ponownie Sąd Apelacyjny może jedynie domniemywać, iż Sąd I instancji posłużył się tym, co przedstawił prokurator w uzasadnieniu aktu oskarżenia. W skardze tej jej autor przedstawił w odniesieniu do każdego z oskarżonych sposób obliczenia środków finansowych będących przedmiotem zarzucanych przez niego przestępstw z art. 299 § 1 kk. Powtórzyć i w tym miejscu należy, że stanowisko to nie może zastępować ustaleń Sądu I instancji, których w istocie brak w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Niezależnie jednak od tego tenże sposób zliczania kwot pieniężnych podlegających według stanowiska prokuratora zabiegom objętym dyspozycją art. 299 kk wskazuje na to, iż kwoty te stanowią równowartość sprzedanych przez wskazanych dostawców poszczególnym oskarżonym paliw. Takie jednak sformułowanie przez prokuratora toku rozumowania sugeruje, iż wskazuje on na oskarżonych oraz S. K. i M. Z.jako sprawców przestępstw z art. 299 § 1 kk z racji nabycia przez nich paliwa, którego wartość została w zaprezentowany sposób obliczona. Trudno tym samym zrozumieć na czym miałyby polegać czynności sprawcze tychże osób w ramach przypisanych im przestępstw z art. 299 kk skoro rozumując logicznie dopiero sprzedaż wcześniej zakupionego paliwa pozwalała im na wejście w posiadanie środków pieniężnych. Dalsze dywagacje Sądu Odwoławczego w tym zakresie są w istocie pozbawione sensu, skoro nie można ich oprzeć na żadnym rzeczowym ustaleniu dokonanym przez Sąd I instancji. Taki stan rzeczy powoduje jednocześnie to, że brak możliwości odniesienia się w sposób właściwy do podniesionych w tej części zarzutów poszczególnych apelacji. Bez przedstawienia w sposób prawidłowy na czym miał polegać mechanizm dokonania przestępstw z art. 299 kk przez poszczególnych sprawców, skąd wynikają kwoty wskazane jako środki pieniężne będące przedmiotem tego przestępstwa i jak obliczono odniesioną przez poszczególnych sprawców korzyść majątkową, nie sposób ocenić prawidłowości zaskarżonego rozstrzygnięcia w tej części. W efekcie Sąd Apelacyjny uznał, iż należy uchylić zaskarżony wyrok w odniesieniu do oskarżonych G. K., K. J. i M. K. w częściach obejmujących ich skazania i powiązane z tym rozstrzygnięcia, a jednocześnie uznano też, że zachodzi przesłanka przewidziana w art. 435 kpk umożliwiająca orzekanie również w stosunku do wcześniejszych współoskarżonych S. K. i M. Zidka na rzecz których nie wniesiono środków odwoławczych, albowiem te same względy, które spowodowały konieczność uchylenia zaskarżonego orzeczenia w omawianej części w stosunku do oskarżonych G. K., K. J. i M. K. przemawiają również za uchyleniem w częściach obejmujących skazania za przestępstwa z art. 299 kk w odniesieniu do S. K. i M. Z.. W efekcie Sąd Apelacyjny uchylił zaskarżony wyrok w punktach 2, 3, 5, 6, 14 i 15, a na podstawie art. 435 kpk również w punktach 8, 9, 11 i 12 oraz orzeczenia zawarte w punktach 16 i 17 i w tym zakresie sprawę przekazał Sądowi Okręgowemu w Częstochowie do ponownego rozpoznania. Sąd Okręgowy przy ponownym rozpoznaniu sprawy winien powtórzyć postępowanie w całości w zakresie objętym uchyleniem, dążąc do ustalenia wszystkich istotnych dla rozstrzygnięcia odpowiedzialności oskarżonych kwestii. Konieczne jest to, aby ustalenia obejmowały dokładne określenie, w jaki sposób nastąpiła realizacja przez poszczególnych sprawców czynności sprawczych objętych znamionami art. 299 kk. Nadto szczególną uwagę należy poświęcić ustaleniom w zakresie kwot środków pieniężnych będących przedmiotem tychże przestępstw, a w konsekwencji również ustaleniom w jaki sposób poszczególni oskarżeni osiągali w wyniku swoich działań korzyści majątkowe i jakich kwot to dotyczyło. W razie ponownego sporządzania pisemnego uzasadnienia wyroku należy mieć na uwadze, iż nie jest wystarczające przedstawienie, jako dokonanych ustaleń faktyczne opisu przypisanego przestępstwa. Opis czynu jest bowiem co prawda swoistym substratem ustaleń faktycznych, ale dopiero uszczegółowienie tego opisu w postaci podania okoliczności działania sprawcy pozwala na logiczne zrekonstruowanie wszystkich niezbędnych elementów czynu, jako zdarzenia historycznego. Dopiero tez takie przedstawienie ustaleń faktycznych pozwala stronom postępowania, a następnie ewentualnie Sądowi Odwoławczemu na stwierdzenie czy doszło do realizacji wszystkich znamion przypisanego oskarżonemu przestępstwa.

W części dotyczącej przestępstw skarbowych z art. 54 § 1 kks i inne, co do których w odniesieniu do wszystkich oskarżonych Sąd I instancji umorzył postępowanie z uwagi na przedawnienie karalności tych czynów, zarzuty apelacji i wnioski odwoławcze w nich zawarte nie były uzasadnione. Apelacje dwójki obrońców oskarżonego K. J., obrońcy oskarżonego M. K. oraz obrońcy oskarżonego G. K. zmierzały do wykazania, iż Sąd I instancji błędnie ustalił, że oskarżeni ci byli sprawcami tychże przestępstw skarbowych, co stanowi warunek konieczny umorzenia postępowania z uwagi na przedawnienie karalności. Intencją zatem tychże apelacji było doprowadzenie do uniewinnienia oskarżonych od tychże zarzutów. Wspólnym elementem wszystkich tych środków odwoławczych było kwestionowanie zasadności uwzględnienia przez Sąd I instancji jako wiarygodnych wyjaśnień i zeznań M. C., które to stanowiły główne źródło dowodowe ustaleń faktycznych w stosunku do wszystkich oskarżonych. Sąd Apelacyjny, po dokonaniu analizy sprawy w tym zakresie stwierdził, że ocena tego dowodu dokonana przez Sąd I instancji jest szczegółowa i przekonująca mieszcząc się w pełni w zasadach logiki i doświadczenia życiowego, a zatem pozostaje pod ochroną art. 7 kpk. Sąd Okręgowy omawiając dokonaną przez siebie ocenę tego dowodu przedstawił szczegółowo, jakie informacje przekazywał M. C. w czasie poszczególnych przesłuchań, jak również zwrócił uwagę na konsekwencje tych depozycji oraz na ich powiązanie z innymi dowodami takimi jak zeznania H. Z. oraz wyjaśnienia A. S.. Sąd I instancji wskazał również na to, co wynika z protokołów poszczególnych zeznań i wyjaśnień M. C., iż posługiwał się on w czasie ich składania swoimi notatkami zawartymi w zabezpieczonych w toku postępowania notatnikach. To pozwalało mu na szczegółowe odtworzenie ilości i rodzaju paliwa, które było przedmiotem poszczególnych transakcji. Należy mieć na uwadze to, iż zapiski M. C. powstawały w czasie, kiedy nie mógł się on jeszcze spodziewać, że będzie przesłuchiwany w charakterze świadka, bądź podejrzanego, a celem ich powstania było, jak przekonująco podał, usystematyzowanie informacji w szeroko prowadzonej przez niego działalności polegającej na handlu paliwami z nielegalnych źródeł. Wbrew zarzutom apelacji fakt istnienia tychże notatek oraz wykorzystania ich przez M. C. w czasie składania wyjaśnień i zeznań podnosi jego wiarygodność, a nie ją obniża. Wskazać również trzeba na to, iż depozycji M. C. nie sposób traktować, jak chcą tego autorzy apelacji, jako bezpodstawnych pomówień. Świadek ten przekazując informacje dotyczące oskarżonych nie umniejszał jednocześnie własnego udziału w przestępczym procederze, potwierdzając swoje sprawstwo i opisując sposób swojego działania. Wbrew twierdzeniom apelacji, obrońcy oskarżonego K. J. adwokata T. S. wyjaśnienia i zeznania M. C. pozwalały Sądowi I instancji na ustalenie, iż kupowane paliwo pochodzi z nielegalnego źródła i transakcja nie została objęta podatkiem akcyzowym. W przypadku tego oskarżonego elementem, który w sposób jednoznaczny uwiarygodnił relację M. C. jest ich związek z zeznaniami świadka H. Z.. Należy zwrócić uwagę, iż w czynie zarzucanym oskarżonemu K. J. dominują rzekome zakupy od Spółki (...), które wielokrotnie przewyższają wysokość obrotów z pozostałymi kontrahentami. Świadek H. Z. zeznał zaś, iż został zatrudniony w tejże spółce jako tzw. „słup”, a firma ta zajmowała się jedynie wystawianiem faktur potwierdzających fikcyjne czynności gospodarcze. Istotne jest też to, że również świadek M. C. wskazywał w swoich zeznaniach na kontakty handlowe firmy oskarżonego K. J. z firma (...). Skoro zatem uwzględniono zeznania H. Z., a obrońcy K. J. oceny tej nie podważają świadczy to o tym, iż prawidłowych ustaleń dokonał Sąd w odniesieniu do charakteru transakcji z firmą (...), a w dalszej części również z pozostałymi firmami, z którymi współpracował oskarżony K. J.. Prawidłowości ocen dokonanych przez Sąd I instancji nie podważają również kolejne argumenty tejże apelacji, w szczególności dotyczące tego, iż M. C. częściowo zmieniał treść swoich depozycji bądź też ją rozszerzał, albowiem było to w polu widzenia Sądu I instancji, nie powodując jednak negatywnych skutków dla oceny wiarygodności tego dowodu. Powody podawane przez M. C. przekonują, iż wbrew twierdzeniom obrońcy nie był to wynik manipulowania swoją relacją pod kątem przychylności organów ścigania. To, iż M. C. został w odrębnym postępowaniu skazany na kare 3 miesięcy pozbawienia wolności i grzywnę nie może samo w sobie przesądzać o uznaniu jego zeznań za wywołane instrumentalnym podejściem do przesłuchań. Merytoryczne powiązania tego dowodu z innymi dowodami oraz istniejące już wcześniej zapiski w notatnikach przemawiają przeciwko takim wnioskom, jakie stawia obrońca. Również argumenty z zeznań świadków braci B. nie są takimi, które mogłyby w sposób skuteczny zanegować oceny dokonane przez Sąd I instancji. Wyprowadzane przez obrońcę w uzasadnieniu apelacji wnioski uznać należy za spekulacje nieuzasadniona okolicznościami sprawy. Podobny charakter maja wywody tego obrońcy wskazujące na fakt wielokrotnej karalności M. C. i czynione z tego przez obrońcę spekulacje, iż świadek ten musi być dobrze zorientowany jak uzyskać dla siebie korzystny wyrok.

Apelacja drugiego z obrońców tego oskarżonego, adw. P. B., w znacznej części powtarza argumenty, dotyczące oparcia ustaleń na wyjaśnieniach i zeznaniach M. C. i w istocie dotyczy tych samych okoliczności, co wcześniej omówiono. Podniesiona kwestia wyjaśnień A. S. odnosi się w istocie do innego zagadnienia niż to wskazał Sąd I instancji w pisemnym uzasadnieniu wyroku, gdzie to przytoczył ten Sąd na stronie 14 informacje z wyjaśnień tego oskarżonego jedynie w tej części, w jakiej potwierdzał on dostawy oleju do firmy oskarżonego J. i wskazywał, że zapłata obejmowała mniejsze kwoty niż to wynikało z faktury. Nie wynika z tego zatem, że Sąd I instancji z tego fragmentu wyjaśnień wyciągał takie wnioski, jak to wskazuje obrońca. Istotne jest jednak to, że wywód ten znajduje się obok przytoczenia relacji H. Z., która wspierając zeznania M. C. również przeczyła wyjaśnieniom K. J.. Wbrew twierdzeniom tego obrońcy nie doszło w sprawie do naruszenia wskazanych przez niego przepisów procedury. Brak przesłanek, aby stwierdzić, że postępowanie Sądu I instancji nie realizowało zasady obiektywizmu, co zarzucone zostało w połączeniu z twierdzeniami o obrazie art. 5 § 1 kpk, art. 7 kpk i art. 410 kpk. W żadnej mierze nie sposób potwierdzić, iż Sąd I instancji procedował naruszając zasadę domniemania niewinności. Skarżący nie sprecyzował w żaden sposób jak miałoby do tego dojść, ale jak wynika z pisemnego uzasadnienia tej apelacji zarzut ten miał dotyczyć naruszenia art. 5 § 2 kpk. I tu jednak jego zasadności nie potwierdzono. Przypomnieć trzeba, że aby mogło dojść do naruszenia jego dyspozycji konieczne jest wystąpienie niedających się usunąć wątpliwości (a nie wszelkich wątpliwości jak chce tego obrońca), a następnie ich rozstrzygnięcie inaczej niż na korzyść oskarżonego. Sąd I instancji w żadnej części swojego rozstrzygnięcia nie wskazał na to, aby takie wątpliwości wystąpiły, a Sąd Apelacyjny po kontroli odwoławczej potwierdził, iż nie było podstaw by wątpliwości takie powziąć. Nie jest również uzasadniony zarzut naruszenia dyspozycji art. 410 kpk, albowiem wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd wyrokujący miał w polu widzenia cały materiał dowodowy, a z uwagi na przeprowadzoną ocenę dowodów z punktu widzenia logiki jedynie na części z nich mógł oprzeć swoje rozstrzygnięcie. Również ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd I instancji w pełni mieści się w rygorach art. 7 kpk.

Również apelacja obrońcy oskarżonego M. K., w części dotyczącej umorzenia postępowania karnego koncentruje się na zeznaniach świadka M. C. i przeciwnych im wyjaśnieniach oskarżonego. Argumenty dotyczące prawidłowości dokonanej przez Sąd I instancji oceny dowodu z zeznań świadka M. C. przedstawił już Sąd Apelacyjny wcześniej i nie ma potrzeby ich powtarzać. Wskazać jedynie trzeba, iż wbrew twierdzeniom obrońcy posługiwanie się przez tego świadka własnymi zapiskami sporządzonymi w przeszłości nie stanowiło naruszenia wskazanych przez obrońcę przepisów. Nie sprzeciwiało się to bowiem spontaniczności relacji, zwłaszcza biorąc pod uwagę chronologię i przebieg poszczególnych przesłuchań. Ujawnienie przez Sąd I instancji akt innej sprawy w toku postępowania dowodowego bez wskazania konkretnego dowodu w nich zawartego istotnie należy ocenić jako nieprawidłowe, jednakże skarżący nie wykazał, aby w jakikolwiek sposób mogło to mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku. Nie można tego jednak uznać za przeprowadzenie dowodu niedopuszczalnego, jak chce tego obrońca. Sąd Apelacyjny stwierdził również, iż prawidłowe jest ustalenie Sądu I instancji dotyczące tzw. upustów pozafakturowych, albowiem oparto je na przekonująco uwzględnionych zeznaniach świadka M. C.. To samo dotyczy ustalenia tego, iż M. K. miał wiedzę i świadomość nielegalnego pochodzenia paliwa, co również oparto o zeznania M. C.. Dodać należy, iż przestępstwo z art. 54 kks i inne, o które umorzono postępowanie w stosunku do tego oskarżonego,

dotyczyło w dominującej części faktur (...), do której odnosiły się zeznania świadka H. Z., o których treści mowa była już wcześniej. Również i to przemawia za prawidłowością ustaleń Sądu I instancji w tej części zaskarżonego wyroku.

Obrońca oskarżonego G. K. w początkowej części apelacji wskazał zakres zaskarżenia tym środkiem jako punkty 2, 3, 16 i 17 wyroku, pomijając punkt 1, którym to umorzono postępowanie karne wobec G. K. o zarzucane mu przestępstwo skarbowe z art. 54 § 1 kks i inne. Następnie jednak formułując zarzuty odwoławcze i uzasadniając apelację obrońca kwestionuje rozstrzygnięcie z punktu 1. Nie jest to jednak uzasadnione. W zakresie argumentów dotyczących oceny dowodu z zeznań świadka M. C. Sąd Apelacyjny przedstawił szeroką argumentacje we wcześniejszej części uzasadnienia i zachowuje ona aktualność również przy omawianiu tej apelacji. Obrońca powołuje się bowiem na to, iż zeznania tego świadka stanowią bezpodstawne pomówienie motywowane uzyskaniem przez świadka własnego interesu. Takie zaś argumenty pojawiły się już we wcześniej omówionych apelacjach. Podkreślić jednak trzeba, iż prawidłowo ocenione zeznania M. C. dawały Sądowi I instancji podstawę do stwierdzenia, iż G. K. miał świadomość nabywania paliwa z nielegalnego źródła i jego sprzedawania jako pełnowartościowy olej napędowy. Wbrew twierdzeniom obrońcy nie doszło w tym zakresie do naruszenia wskazanych przez niego przepisów prawa procesowego, albowiem ocena omawianego dowodu przeprowadzona została zgodnie z dyrektywami art. 7 kpk, przy realizacji zasady obiektywizmu i dążenia do wyjaśnienia prawdy materialnej. Przypomnieć też trzeba, że Sąd I instancji, co omówiono już wcześniej, wskazał na powiązanie dowodu z zeznań świadka M. C. z innymi dowodami. Nie doszło również do obrazy wskazanych w apelacji przepisów w zakresie uwzględnienia przez Sąd I instancji wyliczeń dokonanych przez Urząd Celny w Z. w zakresie nieodprowadzonego podatku akcyzowego. Wbrew twierdzeniom obrońcy Sąd I instancji miał prawo wykorzystać ten dowód przy dokonywaniu ustaleń faktycznych w sprawie, nie naruszając żadnego ze wskazanych przez obrońcę przepisów postępowania. Kierując się zasadą swobody oceny dowodów i nie znajdując, jak wynika z pisemnego uzasadnienia wyroku, argumentów które z racji treści bądź formy sporządzonego dokumentu podważałyby jego wiarygodność, Sąd I instancji prawidłowo uczynił to wyliczenie podstawą ustaleń faktycznych w sprawie. Chybiony jest również zarzut dotyczący zaniechania ustalenia czy podatek akcyzowy został odprowadzony na wcześniejszym etapie obrotu paliwem. Skoro bowiem Sąd Okręgowy opierał ustalenia na zeznaniach świadka M. C., z których wynikało, iż istotą przestępczego procederu był obrót paliwem bez jego prawidłowego opodatkowania akcyzą, sugerowane przez obrońcę konieczności przeprowadzenia innych dowodów nie występowały w sprawie. Wbrew twierdzeniom obrońcy Sąd i instancji nie naruszył dyspozycji art. 410 kpk. Istotą tego przepisu jest to, aby przy rozstrzyganiu sprawy opierać się na całokształcie materiału dowodowego w takim sensie, aby wszystkie dowody były w polu widzenia Sądu orzekającego. W sytuacji, gdy w materiale dowodowym współistnieją dowody, które z racji treści nie dają się ze sobą logicznie pogodzić, proces ich oceny przeprowadzany przez Sąd orzekający doprowadza do powstania dwóch ich grup, a zatem takich które zostały przez Sąd uwzględnione i takich, które tego waloru nie uzyskały. Konstruując następnie stan faktyczny opierać należy się na tych, których wiarygodność przesądzono. Tak właśnie uczyniono w niniejszej sprawie, bo z punktu widzenia logiki nie sposób oprzeć rozstrzygnięcia zarówno na dowodach uwzględnionych, jak i nieuwzględnionych. Ma to bezpośredni związek z prawidłową i w pełni zaakceptowaną przez Sad Apelacyjny oceną dowodów przeprowadzoną przez Sąd I instancji. Nie doszło również do naruszenia art. 170 § 1 pkt 1 kpk i art. 193 § 1 kpk, albowiem trafnie uznał Sąd I instancji, iż powołana przez wnioskującego okoliczność nie wymaga uciekania się do dowodu z opinii biegłego. W konsekwencji Sąd Apelacyjny uznał, iż w części dotyczącej umorzonego postępowania o przestępstwo skarbowe z art. 54 § 1 kks ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji są w pełni prawidłowe, a wskazywana przez obrońcę okoliczność, iż wobec oskarżonego nie wydano żadnych rozstrzygnięć, które nakładałyby na niego obowiązek uiszczenia jakiegokolwiek podatku, nie wyklucza prawidłowości ustaleń Sądu Okręgowego również w zakresie zastosowanej kwalifikacji prawnej czynu.

Sąd Apelacyjny miał w polu widzenia dodatkowo uzupełnienie uzasadnienia apelacji złożone przez obrońcę oskarżonego G. K. przed rozprawą odwoławczą, które to pismo w istocie nie zmienia wniosków przedstawionych wyżej w tym uzasadnieniu. Nadto wzięto również pod uwagę, w ramach kontroli występowania przesłanek z art. 440 kpk, pismo oskarżonego G. K. z dnia 1 września 2017 roku zatytułowane „Apelacja”, które to jednak stanowi powielenie argumentów zawartych w apelacji obrońcy tego oskarżonego, a zatem również nie mogło być przesłanką do stwierdzenia istnienia innych naruszeń w obrębie zaskarżonego wyroku, które implikowałoby działanie Sądu Odwoławczego z urzędu poza granicami złożonych środków odwoławczych.

Takie wyniki postępowania odwoławczego spowodowały omówione już wyżej uchylenie zaskarżonego wyroku w części dotyczącej skazania oskarżonych G. K., K. J. i M. K. oraz S. K. i M. Z. za przestępstwa z art. 299 § 5 kk wraz z rozstrzygnięciami tym skazaniom towarzyszącym, a w pozostałej części, a więc w zakresie dotyczącym zaskarżonych rozstrzygnięć o umorzeniu postępowania karnego wobec oskarżonych G. K., K. J. i M. K. zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.

SSO del. Adam Synakiewicz SSA Witold Mazur SSA Aleksander Sikora