Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU

RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 kwietnia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Puławach IV Wydział Pracy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Magdalena Gałkowska

Protokolant st. sekr. sąd. Katarzyna Skoczewska

po rozpoznaniu w dniu 20 kwietnia 2018 r. w Puławach

sprawy z powództwa A. T.

przeciwko (...) (...) w P.

o wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy i wynagrodzenie

1. Zasądza od pozwanego (...) (...) (...) w P. na rzecz powoda A. T. kwotę 43.974,41 zł ( czterdzieści trzy tysiące dziewięćset siedemdziesiąt cztery złote 41/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnianie od dnia 29 września 2016r. do dnia zapłaty;

2.Zasądza od pozwanego (...) (...) (...) w P. na rzecz powoda A. T. kwotę 613,06 zł ( sześćset trzymacie złotych 06/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnianie od dnia 1 października 2016r. do dnia zapłaty;

3.Wyrokowi do kwoty 4.500,00 zł nadaje rygor natychmiastowej wykonalności;

4. Nie obciąża pozwanego kosztami procesu.

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 21 lipca 2017r. powód A. T. wnosił o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego (...) (...) (...) w P. kwoty 44.055,12 zł tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy wraz z ustawowymi odsetkami i kwoty 614,88 zł tytułem wynagrodzenia za okres od 28 września 2016r. do 30 września 2016r. wraz z ustawowymi odsetkami.

Na rozprawie w dniu 27 marca 2018r. pełnomocnik powoda podtrzymywał co do zasady zgłoszone w pozwie żądania zasądzenia na rzecz powoda od pozwanego wynagrodzenia za czas pozostawienia bez pracy i wynagrodzenia za okres od 28 września 2016r. do 30 września 2016r., z tym że sprecyzował wysokość dochodzonego wynagrodzenia za okres od 28 września 2016r. do 30 września 2016r. w ten sposób, że domagał się zasądzenia kwoty 613,06 zł wraz z ustawowymi odsetkami.

Pozwany (...) (...) w P. powództwa nie uznawał i wnosił o jego oddalenie.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powód A. T. zatrudniony był w pozwanym (...) (...) (...) w P. od dnia 1 września 1986r. na podstawie umowy o pracę, w pełnym wymiarze czasu pracy, jako wychowawca (akta osobowe).

Powód, oprócz pracy w pozwanym (...) (...), od kilku lat pracował w Urzędzie Gminy w P., na podstawie umowy o pracę, jako inspektor ds. patologii społecznej, na ½ etatu ( zeznania powoda słuchanego w trybie art. 299 kpc k.135v, 136v-137).

W dniu 27 sierpnia 2015r. dyrektor pozwanego sporządziła na piśmie oświadczenie woli o rozwiązaniu z powodem umowy o pracę zawartej w dniu 1 września 1986r. za trzymiesięcznym okresem wypowiedzenia (akta osobowe). Powód odwołał się do tut. sądu od tej decyzji pozwanego pracodawcy o wypowiedzeniu jemu umowy o pracę i wyrokiem z dnia 1 kwietnia 2016r. w sprawie IVP 175/15, tut. sąd przywrócił powoda A. T. do pracy w pozwanym (...) (...) (...) w P. na poprzednie warunki pracy i płacy (bezsporne).

Na dzień wręczania powodowi pisma o wypowiedzeniu jemu umowy o pracę, stosunek pracy powoda- na mocy Uchwały Nr 7/2014 Organizacji (...) z dnia 1 września 2014r., został w okresie od 1 września 2014r. do 31 marca 2018r. objęty szczególną ochroną przewidzianą w art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (jednolity tekst: Dz.U. z 2001 r. Nr 79, poz. 854 ze zm.)- bezsporne.

Stosunek pracy łączący strony od dnia 1 września 1986r. rozwiązał się z dniem 30 listopada 2015r., powód otrzymał świadectwo pracy ( akta osobowe).

Po dniu 1 grudnia 2015r. powód nie podjął nigdzie nowego zatrudnienia, pracował nadal w Urzędzie Gminy w P., na podstawie umowy o pracę na ½ etatu ( zeznania powoda słuchanego w trybie art. 299 kpc).

W okresie od 5 do 15 kwietnia 2016r. powód przebywał na zwolnieniu lekarskim (zeznania powoda słuchanego w trybie art. 299 kpc).

Wyrokiem z dnia 22 września 2016r., wydanym w sprawie VIII Pa 58/16, Sąd Okręgowy w Lublinie VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, oddalił apelację pozwanego pracodawcy od wyroku tut. sądu z dnia 1 kwietnia 2016r. w sprawie IVP 175/15, przywracającego powoda A. T. do pracy w pozwanym (...) (...) (...) w P. na poprzednie warunki pracy i płacy ( bezsporne).

W piśmie z dnia 28 września 2016r., złożonym dyrektor pozwanego (...) (...) M. B. tego dnia, powód zgłosił pozwanemu pracodawcy swoją gotowość do niezwłocznego podjęcia pracy na stanowisku wychowawcy (akta osobowe), a dyrektor pozwanego na tym piśmie umieściła, tego dnia, adnotację „przywracam Pana do pracy na poprzednich warunkach pracy i płacy w (...) (...) (...) w P. z dniem 28 września 2016r.” (akta osobowe). Tego też dnia powód i dyrektor pozwanego M. B. ustalili, iż powód wykona badania lekarskie z zakresu medycyny pracy i takie skierowanie, tego dnia, powód otrzymał (zeznania stron słuchanych w trybie art. 299 kpc). Powód rozmawiał wtedy z dyrektor pozwanego, ale nie pytał o swój grafik, o grupę w której będzie pracował (zeznania dyrektor pozwanego M. B. k.135v-136v).

W dniu 29 września 2016r. rano powód umówił w Centrum Medycznym (...) w P. termin wykonania badań z zakresu medycyny pracy na dzień 3.10.2016r., niezwłocznie poinformował o tym mailem wysłanym tego dnia o godz. 7.55 pracodawcę i poprosił pracodawcę o usprawiedliwienie jego nieobecności do czasu skompletowania wszystkich dokumentów tj. do 3.10.2016r. włącznie ( akta osobowe).

Dyrektor pozwanego w dniu 29 września 2016r. sporządziła pismo nazwane „Przywrócenie do pracy”, wpisując w jego treści, iż z dniem 28 września 2016r., zgodnie z art. 45 kp, na podstawie wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie podtrzymującego wyrok Sądu Rejonowego w Puławach z dnia 1 kwietnia 2016r. w sprawie IVP 175/15 przywraca A. T. do pracy na poprzednich warunkach pracy i płacy w (...) (...) (...) w P., a jako termin rozpoczęcia pracy podała - „uzależniony od wykonania badań lekarskich (skierowanie wydane 28.09.16r.), na prośbę pracownika przesunięty na dzień 4.10 2016r.” – akta osobowe.

W sobotę 1 października 2016r. powód telefonicznie poprosił pracującą z nim w grupie wychowawcę M. C. o podanie daty, kiedy jest on wpisany do grafiku i wychowawca ta przesłała mu zdjęcie grafiku, z którego wynikało, że powód jest wpisany do grafiku na dzień 5 października 2016r. godz. 6.00 ( zeznania powoda słuchanego w trybie art. 299 kpc, zeznania świadka M. C. k.134v).

W dniu 3 października 2016r. powód odbył badania lekarskie i uzyskał zaświadczenie lekarskie ( bezsporne).

W dniu 4 października w pozwanym (...) (...) odbywało się posiedzenie zespołu ds. okresowej oceny sytuacji dziecka, udział w takim posiedzeniu dla wychowawcy jest obowiązkowy, informacja o terminie takiego posiedzenia podana jest z wyprzedzeniem poprzez wywieszenie na tablicy w pokoju wychowawców (zeznania świadków: A. J. k.96v, E. B. k.97, E. C. k.97-97v, M. D. k.97v, R. T. k.97v-98, M. W. k.135 M. W. k.135-135v, zeznania dyrektor pozwanego słuchanej w trybie art. 299 kpc). Informacje takie przekazywane są także ustnie przez koordynatora ( zeznania świadków: A. J., M. C.).Powód nie został poinformowany przez nikogo o terminie tego posiedzenia, także powód o to nie pytał nikogo, w szczególności nie pytał o to M. C. ( zeznania powoda słuchanego w trybie art. 299 kpc).

W dniu 5 października 2016r. powód zgłosił się do pracy na godz. 6.00, poczekał na dyrektor M. B., która zapytała go dlaczego nie przyjechał do pracy poprzedniego dnia, a następnie przedstawiła mu plik przygotowanych już przez nią wcześniej dokumentów: „Przywrócenie do pracy”, zakres czynności i obowiązków, pismo „ Pracownik DD w P. przy wykonywaniu zadań na swoim stanowisku, zobowiązany jest do:”, powierzenie obowiązków opiekuna nocnego, kilka oświadczeń powoda, arkusz oceny wraz z załącznikami, a także dokument – „umowa o pracę na czas nieokreślony”, z treści której wynikało, że umowa ta została zawarta przez strony 4 października 2016r. od dnia 1 października 2016r. na czas nieokreślony, a powód ma pracować jako wychowawca ( dokumenty- akta osobowe, zeznania powoda słuchanego w trybie art. 299 kpc).

Powód został wpisany w plan pracy wychowawców i zaplanowano dla niego pracę tylko na porannych zmianach –k.45-46.

Od dnia 5 października 2016r. powód przystąpił faktycznie do wykonywania obowiązków, powód wrócił do pracy jako wychowawca w swojej dawnej grupie, z tym, że w tej grupie przebywało też małe dziecko, córka wychowanki i powód miał trudności w nawiązaniu kontaktu z tym maluchem ( zeznania powoda słuchanego w trybie art. 299 kpc, zeznania świadka M. W. ). Na zmianie porannej zawsze w (...) (...) była inna osoba, która mogła wesprzeć powoda w sprawowaniu opieki nad małym dzieckiem ( zeznania świadków: M. W., R. T., E. C., E. B., zeznania dyrektor pozwanego słuchanej w trybie art. 299 kpc).

W okresie od 10 października do 18 października 2016r. powód przebywał na zwolnieniu lekarskim, udzielonym jemu przez lekarza rodzinnego, a w wywiadzie powód podał, że jest w trudnej sytuacji w pracy, nie może funkcjonować w pracy, odczuwa bóle brzucha przed pójściem do pracy ( dokumentacja medyczna- koperta k.128).

W dniu 18 października 2016r. powód zgłosił się po raz pierwszy na wizytę do (...), podając w wywiadzie, że po powrocie do pracy nie radzi sobie z nerwami, ma trudności z codziennym funkcjonowaniem, a w czasie kolejnej wizyty w dniu 22 listopada 2016r. podał w wywiadzie że zwolnił się z tej pracy, jest spokojniejszy, rodzina widzi mniej wypowiedzi na temat sytuacji w pracy (dokumentacja medyczna- koperta k.128).

W dniu 19 października 2016r. dyrektor pozwanego zwróciła się do (...) Centrum Pomocy (...) w P. z prośbą o przesłanie listy uczestników konferencji połączonej z debatą „Zatrzymać przemoc- pomoc osobie stosującej przemoc, pomoc całej rodzinie” organizowanej w dniu 17 października celem potwierdzenia pozyskanych informacji o udziale w tej konferencji powoda podczas korzystania przez niego ze zwolnienia lekarskiego, a pismo to do wiadomości otrzymał też Urząd Gminy w P. ( akta osobowe).

W dniu 19 października 2016r. powód poprosił o rozmowę dyrektor pozwanego i R. T. i powiedział, że praca z małym dzieckiem „przerosła go” i poprosił o rozwiązanie stosunku pracy, a dyrektor pozwanego zaproponowała rozwiązanie umowy za porozumieniem stron i poprosiła powoda o odpowiedź tego dnia ( notatka – akta osobowe). W trakcie tej rozmowy dyrektor ponownie zapytała też powoda o przyczyny jego nieobecności w pracy w dniu 4 października, a także wtedy dyrektor wręczyła powodowi informację o tym, że poczyniła kroki, aby ustalić jego udział w konferencji, a powód wtedy odpowiedział, że konferencja odbywała się w P., potraktował to więc jak spacer, a Urząd Gminy miał wiedzę o tym fakcie ( notatka- akta osobowe). Pismem z dnia 19 października 2016r. powód został wezwany przez dyrektor pozwanego o wyjaśnienie udziału powoda w konferencji organizowanej przez (...) w P. w dniu 17 października 2016r. ( akta osobowe). Powód złożył pisemne wyjaśnienia ( akta osobowe).

Tego dnia powód złożył oświadczenie woli o wypowiedzeniu umowy o pracę łączącej strony za trzymiesięcznym okresem wypowiedzenia, który upłynie w dniu 31 stycznia 2017r. ( k.123, akta osobowe).

Następnie w kolejnym piśmie z dnia 24 października 2016r. złożył wniosek do pracodawcy o rozwiązanie umowy o pracę za porozumieniem stron z dniem 31 października 2016r., a dyrektor pozwanego tego samego dnia wyraziła na to zgodę ( k.124, akta osobowe).

W dniu 26 października 2016r. dyrektor pozwanego poinformował powoda o nałożeniu na niego kary upomnienia z powodu tego że w okresie niezdolności do pracy wywołanej chorobą uczestniczył on w konferencji połączonej z debatą „Zatrzymać przemoc- pomoc osobie stosującej przemoc, pomoc całej rodzinie” organizowanej w dniu 17 października – co stanowi wykorzystywanie zwolnienia od pracy w sposób niezgodny z jego celem ( akta osobowe).

Tego też dnia strony porozumiały się co do odpracowania przez powoda jego nieobecności w pracy w dniu 4 października 2016r., a także zawarły Porozumienie na piśmie co do rozwiązania z dniem 31 października 2016r. umowy o pracę ( k.17, akta osobowe).

W dniu 31 października 2016r. umowa o pracę łącząca strony rozwiązała się, a powód otrzymał drogą pocztową w dniu 7 listopada 2016r. świadectwo pracy ( akta osobowe).

Po rozwiązaniu stosunku pracy z pozwanym Domem (...), powód pozostaje nadal w zatrudnieniu w Urzędzie Gminy w P. na dotychczasowych zasadach, czyli na podstawie umowy o pracę na ½ etatu, nie podjął nigdzie poza tym zatrudnienia ( zeznania powoda słuchanego w trybie art. 299 kc, zeznania świadka M. T. k. 98-98v).

Wynagrodzenie miesięczne powoda w okresie pracy w pozwanym (...) (...) stanowiło kwotę 4500 zł (k. 85).

Powód nie otrzymał wynagrodzenia za okres od 28 września 2016r. do 30 września 2016r., a otrzymał wynagrodzenie za okres od 1 października 2016r. do 31 października 2016r. ( bezsporne).

W piśmie z dnia 10 listopada 2016r. powód zwrócił się do pozwanego pracodawcy o sprostowanie wydanego jemu świadectwa pracy w jego ust.1, poprzez usunięcie z jego treści daty 1.10.2016r, jako błędnie wskazującej początek zatrudnienia u pozwanego pracodawcy oraz zastąpienie go datą 28.09.2016r., to jest datą, w której doszło do restytucji jego stosunku pracy z pozwanym i poprzez usunięcie z jego treści wyrazu „starszy” oraz w jego pkt 2, poprzez usunięcie z jego treści wyrazu „starszy” ( akta osobowe). Pismem z dnia 21 listopada 2016r. dyrektor pozwanego poinformowała powoda, że nie zasługuje na uwzględnieniem jego wniosek sprostowania świadectwa pracy w części dotyczącej oznaczenia początku jego zatrudnienia ( akta osobowe).

Powód wówczas zwrócił się do tut. sądu w sprawie IVP 230/16 z pozwem skierowanym przeciwko pozwanemu pracodawcy o sprostowanie świadectwa pracy i prawomocnym wyrokiem z 10 lutego 2017 r. sąd sprostował świadectwo pracy wydane jemy przez pozwany (...) (...) w P. w jego pkt 1 poprzez wykreślenie zapisu dotyczącego daty rozpoczęcia trwania stosunku pracy - „1 października 2016r. „ a wpisanie „28 września 2016r.” ( bezsporne).

W piśmie z dnia 10 listopad 2016r. powód zwrócił się do pozwanego o wypłacenie kwoty 44.550 zł tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy (k.18), a dyrektor pozwanego w piśmie z dnia 25 listopada 2016r. odmówiła wypłaty tego wynagrodzenia podając, ze powód składając pozew o przywrócenie do pracy nie żądał zasądzenia wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy; nadto w piśmie tym podano, że pozwana rozważa zaskarżenie skarga kasacyjną wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 22 września 2016r. w sprawie VIII Pa 58/16, a nadto zgłoszenie się powoda do pracy miało jedynie formalny charakter, albowiem niezwłocznie po zgłoszeniu się do pracy powód wypowiedział stosunek pracy – k. 19.

Potem powód jeszcze w pismach z dnia 26 maja 2017r. powtórnie zwracał się do pozwanego o zapłatę żądanej kwoty, jak też i kwoty tytułem wynagrodzenia za okres od 28 września 2016r. do 30 września 2016r. ( k.20-21, 24), a dyrektor pozwanego w pismach z dnia 12 czerwca 2017r. odmówiła powodowi wypłaty tych należności (k. 27,28).

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy i aktach osobowych powoda, które nie były kwestionowane przez żadną ze stron. Także i zeznania przesłuchanych w sprawie świadków: A. J., E. B., E. C., M. D., R. T., M. W. M. W., M. C., sąd obdarzył walorem wiarygodności, bo nie zawierają sprzeczności ze sobą. Także i zeznania stron słuchanych w trybie art. 299 kpc, korelują z dokumentami złożonymi do akt sprawy i zasługują na obdarzenie ich wiarą w całości, bo nie zawierają sprzeczności co do istotnych okoliczności; inna jest tylko ocena przyczyn podjęcia przez powoda decyzji o rozwiązaniu stosunku pracy po jego reaktywacji. Zeznania świadków: T. S. (k.135) i M. K. ( k.134) nie wniosły nic istotnego do sprawy i nie zostały poddane analizie przez sąd.

Sąd Rejonowy w Puławach zważył co następuje:

Żądanie powoda, zasądzenia na jego rzecz od pozwanego (...) (...) (...) w P. wynagrodzenia za okres pozostawania bez pracy tj. za okres od dnia 1 grudnia 2015r. do dnia 27 września 2016r. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 29 września 2016r. do dnia zapłaty, zasługuje na uwzględnienie. Także i żądanie powoda zasądzenia na jego rzecz od pozwanego wynagrodzenia za okres od 28 września 2016r. do dnia 30 września 2016r. w wysokości wyliczonej przez stronę pozwaną jest jak najbardziej uzasadnione.

Poza sporem jest, że prawomocne orzeczenie przywracające powoda do pracy w pozwanej placówce zapadło w dniu 22 września 2016r., powód w przepisanym terminie zgłosił swoją gotowość niezwłocznego podjęcia pracy w wyniku wyroku przywracającego go do pracy w pozwanym (...) (...) na poprzednie warunki pracy i płacy i faktycznie podjął pracę w pozwanym (...) (...). W ocenie sądu, co też tut. sąd podnosił w treści uzasadnienia prawomocnego wyroku wydanego w sprawie IVP 230/16 z 10 lutego 2017r., powód podjął tę pracę z dniem 28 września 2016r. Podnieść bowiem należy, że jeżeli w terminie wskazanym w art. 48§1 kp, pracownik zgłosi pracodawcy swoją gotowość do podjęcia pracy, to w takich okolicznościach można uznać, że pozostaje on - od tego momentu, w gotowości do pracy w znaczeniu prawnym, a więc nawet jeśli pracodawca nie dopuszcza go do jej wykonywania, to ma obowiązek wypłaty wynagrodzenia. W świetle orzecznictwa Sądu Najwyższego, skutecznego zgłoszenia gotowości do świadczenia pracy nie przekreśla nawet utrata zdolności do wykonywania umówionej pracy, gdyż chodzi tu o gotowość w znaczeniu prawnym, a nie faktycznym. Pracownik bowiem może nie być zdolny do faktycznego świadczenia pracy, np. w związku z chorobą, niemniej nie wyklucza to możliwości zgłoszenia gotowości do pracy, do której przystąpi, po ustaniu przyczyny niezdolności. Uprawomocnienie się wyroku przywracającego pracownika do pracy i zgłoszenie przez pracownika gotowości do jej podjęcia w okresie 7 dni od tej daty, powoduje reaktywację stosunku pracy, niezależnie od okoliczności uniemożliwiających przystąpienie do wykonywania pracy. Jeśli w takich okolicznościach pracodawca nie dopuści pracownika do wykonywania pracy należy przyjąć, że przez cały okres nieprzeznaczony na świadczenie pracy pozostaje on w gotowości do jej wykonywania w znaczeniu prawnym, a nie faktycznym ( np. wyrok Sądu Najwyższego w sprawie IIPK 193/11). W myśl bowiem art. 48§1 kp oświadczenie pracownika o gotowości w sensie faktycznym lub prawnym podjęcia pracy, przy spełnieniu warunków dotyczących terminu powoduje, niezależnie od woli pracodawcy, wznowienie stosunku pracy. Od momentu złożenia przez pracownika zapewnienia o gotowości, przysługują jemu świadczenia ze stosunku pracy, np. wynagrodzenie gwarantowane za czas choroby mimo niewykonywania pracy.

Sąd rozpoznający przedmiotową sprawę, ale też i sprawę IVP 230/16 – co wskazał w uzasadnieniu tegoż wyroku, podziela takie stanowisko orzecznictwa i wobec tego uznać należy, że powód skutecznie zgłosił swoją gotowość do podjęcia pracy w dniu 28 września 2016r. i od tego dnia pozostawał on w gotowości - w znaczeniu prawnym, do jej podjęcia. Powód jednak nie mógł tego dnia faktycznie przystąpić do wykonywania pracy jako wychowawca, jako że - wolą pozwanego pracodawcy było, aby powód, skoro nie był pracownikiem pozwanego (...) w okresie od 1 grudnia 2015r., najpierw poddał się badaniom lekarskim w celu ustalenia jego zdolności do pracy na stanowisku, na którym ma - w wyniku przywrócenia go do pracy, pracować. Powód wykonał wolę pracodawcy i po otrzymaniu skierowania na badania lekarskie z zakresu medycyny pracy, następnego dnia rano umówił się na te badania w Centrum Medycznym (...) w P., gdzie wyznaczono termin wykonania badań z zakresu medycyny pracy na dzień 3.10.2016r., o czym powód niezwłocznie poinformował o tym mailem wysłanym tego dnia o godz. 7.55 pracodawcę i poprosił pracodawcę o usprawiedliwienie jego nieobecności do czasu skompletowania wszystkich dokumentów tj. do 3.10.2016r. włącznie. W ocenie sądu nie ma absolutnie żadnych podstaw aby uznać, że powód odwlekał termin wykonania tych badań, powód działał bowiem bez żadnej zbędnej zwłoki. Pamiętać należy, że powód otrzymał skierowanie na badania lekarskie w dniu 28 września tj. w środę, następnego dnia umówił badania na poniedziałek 3 października i w ocenie sądu, jest to normalny czas wykonania badań z zakresu medycyny pracy.

W myśl art. 229 kp pracodawca nie ma prawa dopuścić pracownika do pracy bez zaświadczenia o jego zdolności do wykonywania pracy na dotychczasowym stanowisku. Zgodnie z §3 art. 229kp za czas wykonania tych badań pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia, przy czym takie wynagrodzenie oblicza się według przepisów Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 29 maja 1996 r. w sprawie sposobu ustalania wynagrodzenia w okresie niewykonywania pracy oraz wynagrodzenia stanowiącego podstawę obliczania odszkodowań, odpraw, dodatków wyrównawczych do wynagrodzenia oraz innych należności przewidzianych w Kodeksie pracy (Dz. U. Nr 62, poz. 289 z późn. zm.). Zgodnie z § 5, przy ustalaniu tegoż Rozporządzenia, wynagrodzenia za czas zwolnienia od pracy oraz za czas niewykonywania pracy, gdy przepisy przewidują zachowanie przez pracownika prawa do wynagrodzenia, stosuje się zasady obowiązujące przy ustalaniu wynagrodzenia za urlop, z tym że składniki wynagrodzenia ustalane w wysokości przeciętnej oblicza się z miesiąca, w którym przypadło zwolnienie od pracy lub okres niewykonywania pracy. Z kolei zasady obliczania wynagrodzenia urlopowego wskazuje rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 8 stycznia 1997 r. w sprawie szczegółowych zasad udzielania urlopu wypoczynkowego, ustalania i wypłacania wynagrodzenia za czas urlopu oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop (Dz. U. Nr 2 poz.14 z późn. zm.).

Zatem faktycznie powód mógł przystąpić do wykonywania pracy na stanowisku wychowawcy w wyniku wyroku przywracającego go do pracy dopiero po uzyskaniu takiego orzeczenia lekarskiego, jak też i po uzyskaniu zaświadczenia o niekaralności- bo taka była wola pozwanego pracodawcy, a więc faktycznie mógł przystąpić do wykonywania przez siebie obowiązków wychowawcy dopiero po 3 października 2016r.

Jednakże powód pozostawał w gotowości do pracy - w znaczeniu prawnym w rozumieniu art. 48§1 kp już od dnia 28 września 2016r., bo był to dzień, gdy powód na piśmie, ale też i ustnie, zgłosił pracodawcy swoją gotowość do wykonywania pracy w (...) (...) na poprzednich warunkach pracy i płacy. Początkowo wydaje się, że dyrektor pozwanego (...) (...) rozumiała istotę gotowości do pracy zgłoszonej przez powoda w dniu 28 września, bo na jego piśmie naniosła adnotację, iż właśnie z tym dniem przywraca powoda do pracy na poprzednich warunkach pracy i płacy, a także w kolejnym piśmie z dnia 29 września także uznała, że powód został przywrócony do pracy z dniem 28 września 2016r., a rozpocznie on pracę po wykonaniu badań lekarskich. Tymczasem potem dyrektor pozwanego sporządziła umowę o pracę na czas nieokreślony i tam wpisała jako datę rozpoczęcia trwania stosunku pracy dzień 1 października 2016r. Podnieść w tym miejscu należy, że z uwagi na fakt, iż przywrócenie do pracy następuje na warunkach istniejących w chwili rozwiązania umowy o pracę, pracodawca nie musi ich ponownie określać przez wskazanie stanowiska pracy, warunków wynagradzania i innych elementów treści stosunku pracy (wyr. SN w sprawie I PK 490/02). Powrót pracownika do pracy po przywróceniu powoduje dalszą realizację tej samej, a nie takiej samej umowy o pracę. Nie ma więc potrzeby sporządzania nowej umowy o pracę, gdyż formalnie obowiązuje "dotychczasowa" umowa. Stosunek pracy zostaje bowiem odtworzony mocą samego orzeczenia sądu. Zatem dyrektor pozwanego nie musiała zawierać nowej umowy o pracę z powodem i sporządzona przez nią umowa o pracę o treści przedstawionej w dniu 5 października 2016r. powodowi nie ma znaczenia dla uznania woli stron co do daty rozpoczęcia trwania restytuowanego stosunku pracy.

Wobec tego stwierdzić należy, że stosunek pracy łączący strony zaistniał - na skutek wyroku przywracającego powoda do pracy i wyrażenia przez niego woli kontunuowania tego stosunku pracy w pozwanej placówce od dnia 28 września 2016r., a powód w okresie od dnia 28 września do 3 października 2016r. przeprowadzał, z woli pracodawcy, badania lekarskie, a zgodnie z §3 art. 229kp, za czas wykonania tych badań pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia.

Zatem sąd zasądził na rzecz powoda od pozwanej placówki kwotę 613, 06 zł (k.84) tytułem wynagrodzenia za okres od 28 września do 30 września 2016r. ( bo za okres od 1 października do 31 października 2016r. powód otrzymał należne jemu wynagrodzenie) wraz z ustawowymi odsetkami.

Bezspornym jest, że pozwana placówka nie wypłaciła powodowi wynagrodzenia za okres, gdy – na skutek wadliwej, bo – jak uznał prawomocnie sąd rozpoznający sprawę IVP 175/15, niezgodnej z prawem, decyzji pracodawcy o rozwiązaniu z nim umowy o pracę, pozostawał on bez pracy po dniu 1 grudnia 2015r. aż do dnia 27 września 2016r. Wprawdzie, jak sam podał powód, w tym okresie pozostawał on w stosunku pracy w Urzędem Gminy w P. na 1/2 etatu i otrzymywał z tego tytułu wynagrodzenie, ale bezspornym jest, że ta umowa, w takim wymiarze czasu pracy, łączyła powoda z Urzędem Gminy od kilku lat i było to też w okresie, gdy powód pracował w pozwanym (...) (...) w pełnym wymiarze czasu pracy, czyli do dnia 30 listopada 2015r. Zresztą fakt, że w czasie "pozostawania bez pracy" w rozumieniu art. 47 kp pracownik pozostawał w zatrudnieniu u innego pracodawcy nie ma znaczenia. Pracownik, który po niesłusznym zwolnieniu domaga się wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy u dotychczasowego pracodawcy, może dorabiać w innej firmie. Nie powoduje to bowiem utraty prawa do zaległej pensji (wyr. SN z 27.2.2007 r. w sprawie II PK 211/06)

Poza sporem jest, że powód był pracownikiem pozwanego (...) (...) do dnia 30 listopada 2015r. i w tej placówce, w wyniku prawomocnego wyroku przywracającego go do pracy, podjął pracę w dniu 28 września 2016r., a więc w okresie od 1 grudnia 2015r. do 27 września 2016r. powód, na skutek wadliwej decyzji pracodawcy z dnia 27 sierpnia 2015r., nie otrzymywał wynagrodzenia za pracę.

Bezspornym też w sprawie jest, że stosunek pracy powoda, w momencie wręczania jemu przez pracodawcę oświadczenia woli o rozwiązaniu z nim stosunku pracy podlegał szczególnej ochronie przed rozwiązaniem.

Zgodnie więc z art. 47 kp, pracownikowi który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, nie więcej jednak niż za 2 miesiące, a gdy okres wypowiedzenia wynosił 3 miesiące- nie więcej niż za 1 miesiąc. W myśl zd.2 art. 47 kp, jeżeli umowę o pracę rozwiązano z pracownikiem, gdy rozwiązanie stosunku pracy podlega szczególnym ograniczeniom z mocy przepisu szczególnego, wynagrodzenie przysługuje za cały czas pozostawania bez pracy. Uprawnienie z art. 47 kp przysługuje więc pracownikowi, który spełnia dwie przesłanki tj. po pierwsze, został przywrócony do pracy na mocy orzeczenia sądowego i po drugie, podjął pracę w wyniku wyroku przywracającego go do pracy, przy czym chodzi nie tylko o faktyczne przystąpienie do realizacji obowiązków ale też wystarczające będzie również zgłoszenie gotowości oraz brak podjęcia pracy z przyczyn leżących po stronie pracodawcy, np. z powodu niedopuszczenia do pracy. Przepis ten, ani też i żadne inne przepisy prawa nie uzależniają prawa do tego wynagrodzenia od jakiś jeszcze innych przesłanek np. czasokresu trwania reaktywowanego stosunku pracy. Powód niewątpliwie podjął faktycznie pracę w pozwanej placówce w wyniku wyroku przywracającego go do pracy i wykonywał tę pracę tj. pracę wychowawcy przez ponad miesiąc. Faktycznie, to z inicjatywy powoda, czemu powód nie zaprzecza, doszło jednak do rozwiązania tego reaktywowanego stosunku pracy. Jak podał powód, a jego zeznania, w świetle ustalonego stanu faktycznego, sąd uznał za absolutnie szczere i przekonywujące, walcząc w sądzie o przywrócenie go do pracy w sprawie IVP 175/15 miał niewątpliwie wolę powrotu do pracy do placówki, w której pracował od 1986r., z którą był związany, a przestał być pracownikiem w wyniku krzywdzącej go decyzji dyrektor tej placówki. Natomiast, jak podał powód, po powrocie do pracy okazało się że jednak jego stan zdrowia psychicznego i fizycznego nie pozwala na to, aby kontynuował on zatrudnienie w tej placówce. Powód wskazuje w toku procesu okoliczności, które – jego zdaniem, wpłynęły na jego decyzję o tym, aby przestać być pracownikiem pozwanej placówki, z tym że, w ocenie sądu, nie wymagają one szczegółowego odniesienia się do ich obiektywnego istnienia, bo powód nie podnosi, że wtedy ktokolwiek wobec niego stosował bezprawne działania typu mobbing, tylko wskazuje, że te jego zdaniem okoliczności takie jak np. przydzielenie mu opieki nad małym dzieckiem, z którym nie mógł nawiązać kontaktu, subiektywnie wpłynęły na podjęcie przez niego i jego żonę decyzji o tym, że mimo, iż powód walczył o powrót do pracy w tej placówce, to musi jednak z tej pracy zrezygnować, bo jego zdrowie na to nie pozwala. Powód, jak wynika z dokumentacji medycznej, po kilku dniach swojej pracy po reaktywacji stosunku pracy, po wystąpieniu stresu związanego z opieką nad małym dzieckiem i innymi okolicznościami przez niego negatywnie odczuwanymi, zachorował a potem także zmuszony był korzystać z pomocy lekarza psychiatry. Tak więc absolutnie nie można powiedzieć, że powód wrócił do pracy w pozwanym (...) (...) tylko po to, aby otrzymać wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy.

Te okoliczności są przez sąd podniesione tylko ubocznie jako że - jak już wyżej podniesiono, przepis art. 47 kp wymaga, aby uzyskać prawo do wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, to spełnione muszą być dwie przesłanki: przywrócenie pracownika do pracy na mocy orzeczenia sądowego i podjęcie przez niego pracy w wyniku wyroku przywracającego go do pracy, a te przesłanki oczywiście zostały przez powoda spełnione. Powód bowiem w terminie przewidzianym w art. 48 kp, w dniu 28 września 2016r. podjął w pozwanej pracę w wyniku przywrócenia go do pracy prawomocnym wyrokiem sądowym, a wobec tego, że jego stosunek pracy podlegał w momencie wręczania wypowiedzenia umowy o prace ochronie przewidzianej ustawie o związkach zawodowych, to żądanie powoda zasądzenia na jego rzecz od pozwanego (...) (...) wynagrodzenia za cały czas pozostawania przez niego bez pracy - na podstawie art. 47kp, jest jak najbardziej uzasadnione. Ponieważ powód bez pracy pozostawał w okresie od 1 grudnia 2015r. do 27 września 2016r., to za cały ten okres ma prawo, aby uzyskać wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy. Zauważyć należy, że w świetle orzecznictwa Sądu Najwyższego, czas pozostawania bez pracy, za który pracownikowi przywróconemu do pracy przysługuje wynagrodzenie, obejmuje okres, w którym pracownik mógł wykonywać pracę, tzn. był gotowy do podjęcia jej świadczenia, a wynagrodzenia za pracę został pozbawiony wyłącznie wskutek bezprawnej odmowy dopuszczenia go do pracy ( w związku z bezprawną decyzją pracodawcy o rozwiązaniu stosunku pracy). Wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy spełnia funkcję kompensacyjną, odszkodowawczą i wypłacane jest w miejsce wynagrodzenia, które pracownik otrzymałby za wykonaną pracę, gdyby w rezultacie wadliwego rozwiązania stosunku pracy, nie doznał przeszkód w jej świadczeniu ze strony pracodawcy. Podkreślenia wymaga, że z przepisu art. 47 kp nie wynika wprost możliwość umniejszania tego wynagrodzenia o jakiekolwiek należności, które pracownik uzyskał w okresie pozostawania bez pracy (chodzi o pozostawanie poza stosunkiem pracy, który został rozwiązany). Okres, za który przyznano to wynagrodzenie powinien być ustalony z uwzględnieniem czasu, w którym pracownik mógł wykonywać pracę, tzn. był gotowy do podjęcia jej świadczenia, przy czym chodzi o gotowość do rzeczywistego świadczenia pracy, a więc sytuację, w której pracownik nie tylko przejawia wolę świadczenia pracy, ale także jest zdolny do jej wykonywania. W świetle ukształtowanego już orzecznictwa SN, okres pobierania zasiłku chorobowego należy odliczyć od okresu, za który pracownikowi ma być przyznane wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy bo wynagrodzenie za pracę i zasiłek chorobowy spełniają podobne funkcje - zapewnienie środków utrzymania. Jak wynika z zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności z zeznań powoda słuchanego w trybie art. 299 kpc, w okresie od 5 do 15 kwietnia 2016r. przebywał on na zwolnieniu lekarskim, a więc gdyby powód pracował w pozwanej placówce, to jego wynagrodzenie za kwiecień 2016r. składałoby się wynagrodzenie za pracę i wynagrodzenie za czas choroby.

Wobec tego sąd zasądził na rzecz powoda wynagrodzenie w wysokości stanowiącej sumę miesięcznych jego wynagrodzeń, które uzyskiwał on przed dniem rozwiązania z nią stosunku pracy tj. przyjmując, iż wynagrodzenie miesięczne powoda stanowi kwotę 4500 zł, przy czym sąd uznał za prawidłowe wyliczenia dokonane na żądanie sądu przez pozwaną jednostkę odnośnie wysokości wynagrodzenia powoda i wynagrodzenia za czas choroby kwiecień 2016r., czyli sąd uznał, że wysokość należnego powodowi wynagrodzenia od pracodawcy za ten miesiąc stanowi kwotę 4088,14 zł - wyliczenie k.144. Także sąd uznał za prawidłowe wyliczenie wysokości wynagrodzenia za okres od 1 do 27 września 2016r. – kwota 3886,27 zł – wyliczenie k.144 . Zatem sąd zasądził na rzecz powoda od pozwanego (...) (...) kwotę 43.974,41zł tj. kwotę wynagrodzenia za czas pozostawania przez powoda bez pracy za okres od 1 grudnia 2015r. do 27 września 2016r. wyliczoną w podany wyżej sposób.

Podnieść należy, iż prawomocny wyrok Sądu Rejonowego w Puławach z dnia 1 kwietnia 2015r. wydany w sprawie IVP 175/15 nie zawierał rozstrzygnięcia o zasądzeniu na rzecz powoda wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, bo w tamtym postępowaniu powód o to wtedy nie wnosił. Zauważyć należy, że osoba dochodząca przywrócenia do pracy nie musi równocześnie ani też w ogóle żądać wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy, ale jego uzyskanie przez osobę przywróconą do pracy nie jest możliwe bez zgłoszenia roszczenia o jego zasądzenie (np. post. SN z 18.1.2012 r. w sprawie II PZ 38/11). Można więc stwierdzić, że zasądzenie wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy ma charakter następczy w stosunku do przywrócenia pracownika do pracy i jest absolutnie samodzielnym roszczeniem.

Wobec powyższego sąd orzekł jak w sentencji.

Nadanie wyrokowi rygoru natychmiastowej wykonalności uzasadnia przepis art. 477 ² §1 kpc.

O kosztach sąd orzekł na podstawie art. 102kpc.