Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 maja 2018 roku

Sąd Okręgowy w Suwałkach I Wydział Cywilny w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 26 kwietnia 2018 roku w Suwałkach

na rozprawie

sprawy z powództwa Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W.

przeciwko M. K.

o zapłatę

I.  Oddala powództwo;

II.  Zasądza od powoda Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz pozwanej M. K. kwotę 5 417,00 zł (pięć tysięcy czterysta siedemnaście złotych 00/100) tytułem zwrotu procesu;

III.  Nakazuje pobrać od powoda na rzecz Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Suwałkach kwotę 370,00 zł (trzysta siedemdziesiąt złotych 00/100) tytułem brakujących wydatków.

SSO Alicja Wiśniewska

Sygn. akt I C. 277/18

UZASADNIENIE

Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wystąpiło z pozwem przeciwko M. K. o zapłatę kwoty 85.000,00 zł z tytułu regresu za wypłatę zadośćuczynienia dla bliskich J. H. (1). Domagało się również zasądzenia od pozwanej zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Argumentowało, iż w dniu 28 sierpnia 2000r. pozwana kierując pojazdem będąc w stanie nietrzeźwości, nie zachowała należytej ostrożności i spowodowała wypadek, w którym śmierć poniósł J. H. (2). Pojazd kierowany przez pozwaną objęty był ubezpieczeniem OC w powodowym towarzystwie ubezpieczeń. Poszkodowani zgłosili roszczenie o naprawienie szkody w powodowym towarzystwie i w wyniku postępowania likwidacyjnego powód wypłacił: poszkodowanej B. A. kwotę 26 000 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę po śmierci ojca J. H. (2); poszkodowanej A. B. kwotę 26 000 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę po śmierci ojca J. H. (2); poszkodowanemu A. H. (1) kwotę 26 000 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę po śmierci ojca J. H. (2) oraz poszkodowanemu E. H. kwotę 7 000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę po śmierci syna J. H. (2). Jako podstawę prawną dochodzonego roszczenia powód wskazał §33 ust 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 marca 2000r. w sprawie ogólnych warunków obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów, podnosząc iż dochodzi od pozwanej jako sprawcy wypadku, wypłaconego zadośćuczynienia albowiem wyrządziła ona szkodę znajdując się w stanie nietrzeźwości.

Pozwana M. K. w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Wskazała, iż istotnie przed Sądem Rejonowym w Giżycku toczyło się przeciwko niej postępowanie karne o popełnienie przez nią czyny z art.177§1 i 2 k.k. W sprawie została sporządzona opinia Instytutu (...), w oparciu o którą Sąd Rejonowy nie znalazł podstaw do wywiedzenia odpowiedzialności pozwanej za skutki wypadku, w którym śmierć poniósł J. H. (2) oraz ukarał pozwaną jedynie za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie po spożyciu alkoholu, tj. wykroczenia z art.87§1 k.w. Zważywszy na treść przepisów Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 marca 2000r. w sprawie ogólnych warunków obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów (Dz.U.nr 26, poz.310) pozwana wskazała, iż zakład ubezpieczeń może dochodzić zwrotu odszkodowania jedynie od sprawcy szkody. Tymczasem w świetle ustaleń dokonanych w sprawie karnej, których powód skutecznie nie podważył, pozwana nie została uznana za sprawcę zdarzenia, w którym śmierć poniósł J. H. (2).

Sąd ustalił, co następuje:

Przed Sądem Rejonowym w Giżycku II Wydziałem Karnym toczyła się sprawa o sygn. akt II K 710/00 przeciwko M. K. oskarżonej o to, że w dniu 28 sierpnia 2000r., ok. godz. 21.40 na trasie W. – Wysiecze nieumyślnie naruszyła zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym określone w art.23 ust. 1 pkt 2 i art.16 ust. 1 pkt 4 prawa o ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem osobowym marki P. o nr rej. (...) w trakcie omijania samochodu marki A. nie obserwowała drogi i nie zachowując bezpiecznego odstępu od mijanego pojazdu oraz nie realizując obowiązku jazdy blisko prawej krawędzi jezdni najechała na znajdującego się przy omijanym pojeździe w pobliżu osi jezdni pieszego J. H. (2), który w następstwie doznanych od uderzenia pojazdu obrażeń poniósł śmierć tj. o czyn z art.177§1 i 2 k.k. W toku prowadzonego postępowania karnego Sąd zasięgną opinii Instytutu (...), który stwierdził, iż brak śladów hamowania na jezdni uniemożliwia ustalenie, w którym obszarze drogi został potrącony pieszy; nie można ustalić czy do potrącenia doszło gdy szedł po linii prostej czy też przemieścił się przed uderzeniem na pas ruchu; nie można wykluczyć, że pieszy w wyniku zaburzenia równowagi i koordynacji ruchów znalazł się na torze ruchu samochodu marki P.. Ponadto biegli wskazali, iż z położenia ciała denata na środku jezdni wynika, że samochód marki P. nie jechał przy prawej krawędzi jezdni, przy której się zatrzymał po zderzeniu z pieszym. Najprawdopodobniej pojazd poruszał się środkiem prawego pasa jezdni. Wyrokiem z dnia 20 grudnia 2000r. Sąd Rejonowy w Giżycku, w sprawie sygn. akt II K 710/00 uznał M. K. winną tego, że w dniu 28 sierpnia 2000r. na trasie W. – W. prowadziła pojazd mechaniczny w postaci samochodu osobowego marki P. nr rej. (...) w stanie po użyciu alkoholu tj. popełnienie wykroczenia z art.87§1 k.w. i na zasadzie art.87§1 k.w. skazał ją na karę grzywny w kwocie 600 zł oraz orzekł środek zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres jednego roku (dowód: wyrok Sądu Rejonowego w Giżycku k.77-78, opinia k.79-89).

W chwili śmierci J. H. (2) znajdował się pod wypływem alkoholu (dowód: zeznania świadków: B. A. k.94, A. H. (1) k.94v).

Poszkodowani B. A., A. B., A. H. (2) – dzieci zmarłego J. H. (3) oraz E. H. – ojciec J. H. (2) zgłosili roszczenie o naprawienie szkody w powodowym towarzystwie ubezpieczeniowym, w którym był ubezpieczony pojazd kierowany przez pozwaną. W toku prowadzonego postępowania likwidacyjnego powodowe towarzystwo ubezpieczeniowe wypłaciło B. A. kwotę 26 000 zł, A. B. kwotę 26 000 zł, A. H. (1) kwotę 26 000 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę po śmierci ojca J. H. (2) oraz E. H. kwotę 7 000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę po śmierci syna J. H. (2) (dowód: zgłoszenie szkody k.14-15, 23, 30, 40, decyzja k.18, 27, 35-36, 46, ugoda k.19-20,37,48).

W dniu 12 stycznia 2018r. Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wystosowało do M. K. cztery wezwania do zapłaty na łączną kwotę 85.000,00 zł, wskazując, iż kwoty te zostały wypłacone poszkodowanym B. A., A. B., A. H. (1) oraz E. H. w związku ze śmiercią J. H. (2) (dowód: wezwanie do zapłaty k.22, 29,39, 50).

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z §10 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 marca 2000r. w sprawie ogólnych warunków obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów (Dz.U.nr 26, poz.310) obowiązującego w dacie zdarzenia, na które powołuje się powód (28.08.2000r.) z ubezpieczenia OC przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Natomiast zgodnie z §33 pkt 1 w/w rozporządzenia zakładowi ubezpieczeń przysługuje uprawnienie dochodzenia od kierującego pojazdem zwrotu wypłaconego z tytułu ubezpieczenia OC odszkodowania, jeżeli kierujący wyrządził szkodę umyślnie lub w stanie po użyciu alkoholu albo będąc pod wpływem środków odurzających, substancji psychotropowych lub środków zastępczych w rozumieniu przepisów o przeciwdziałaniu narkomanii.

Zdaniem Sądu nie ulega wątpliwości, iż pozwana korzystała z ochrony ubezpieczeniowej udzielanej przez powódkę jak również fakt, iż powódka wypłaciła najbliższym członkom rodziny J. H. (2) łączną kwotę 85 000 zł tytułem zadośćuczynienia w związku z jego śmiercią. Okoliczności tych bowiem pozwana nie kwestionowała. Poza sporem pozostaje również fakt, iż pozwana kierując w dniu 28 sierpnia 2000r. pojazdem marki P. była w stanie po spożyciu alkoholu, co dodatkowo potwierdza wyrok Sądu Rejonowego w Giżycku z dnia 20 grudnia 2001r. Nie sposób jednakże przyjąć za zasadną argumentację powoda, iż pozwana była sprawcą szkody, w wyniku której śmierć poniósł J. H. (2).

Z dowodów zgromadzonych w sprawie niniejszej nie wynika aby pozwana była sprawcą zdarzenia, w którym śmierć poniósł J. H. (2). Jak wskazano powyżej przed Sądem Rejonowym w Giżycku toczyło się postępowanie karne przeciwko pozwanej, w którym była ona oskarżona o to, że w dniu 28 sierpnia 2000r., ok. godz. 21.40 na trasie W. – Wysiecze nieumyślnie naruszyła zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym określone w art.23 ust. 1 pkt 2 i art.16 ust. 1 pkt 4 prawa o ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem osobowym marki P. o nr rej. (...) w trakcie omijania samochodu marki A. nie obserwowała drogi i nie zachowując bezpiecznego odstępu od mijanego pojazdu oraz nie realizując obowiązku jazdy blisko prawej krawędzi jezdni najechała na znajdującego się przy omijanym pojeździe w pobliżu osi jezdni pieszego J. H. (2), który w następstwie doznanych od uderzenia pojazdu obrażeń poniósł śmierć tj. o czyn z art.177§1 i 2 k.k. Ostatecznie jednak pozwana została skazana za popełnienie wykroczenia z art.87§1 k.w. polegającego na tym, że w dniu 28 sierpnia 2000r. na trasie W. – W. prowadziła pojazd mechaniczny w postaci samochodu osobowego marki P. nr rej. (...) w stanie po użyciu alkoholu. Opinia Instytut (...) przeprowadzona na potrzeby postępowania karnego nie wskazywała pozwanej jako sprawcy zdarzenia z dnia 28 sierpnia 2000r., w wyniku którego śmierć poniósł J. H. (2). Biegli wskazali, iż z położenia ciała denata na środku jezdni wynika, że samochód marki P. nie jechał przy prawej krawędzi jezdni, przy której się zatrzymał po zderzeniu z pieszym. Brak śladów hamowania na jezdni uniemożliwia ustalenie, w którym obszarze drogi został potrącony pieszy; nie można było ustalić czy do potrącenia doszło gdy szedł po linii prostej czy też przemieścił się przed uderzeniem na pas ruchu; nie można wykluczyć, że pieszy w wyniku zaburzenia równowagi i koordynacji ruchów znalazł się na torze ruchu samochodu marki P.. W świetle powyższych dowód należy uznać, że powód nie wykazał, iż sprawcą szkody z dnia 28 sierpnia 2000r. jest pozwana i to wobec niej powodowi przysługuje roszczenie regresowe w związku z wypłatą zadośćuczynienia członkom rodziny J. H. (2). Okoliczność prowadzenia przez pozwaną pojazdu mechanicznego w stanie po użyciu alkoholu nie ma w niniejszej sprawie żadnego znaczenia albowiem powód nie wykazał aby miała ona wpływ na śmierć J. H. (2).

Dowód z akt sprawy II K 710/00 Sądu Rejonowego w Giżycku, o który wnioskował powód, nie mógł zostać przeprowadzony albowiem z informacji nadesłanych przez w/w Sąd wynika, że akta sprawy zostały zniszczone (k.95). Natomiast świadkowie przesłuchani w sprawie (za wyjątkiem E. H., który nie żyje) nie byli w stanie przedstawić okoliczności i przebiegu zdarzenia z dnia 28 sierpnia 2000r. albowiem w nim nie uczestniczyli. Świadek B. A. i A. H. (1) przyznali natomiast, że mają wiedzę, iż w dacie zdarzenia J. H. (2) był pod wpływem alkoholu.

Wobec niewykazania przez powoda, iż to pozwana jest sprawcą szkody, w wyniku której śmierć poniósł J. H. (2), bezpodstawne jest domaganie się przez powódkę zapłaty przez pozwaną zadośćuczynienia wypłaconego poszkodowanym. Z powyższych przyczyn Sąd orzekł o oddaleniu powództwa.

Zgodnie z zasadą wyrażona w art.98 k.p.c. powód jako strona przegrywająca jest zobowiązany zwrócić pozwanej koszty procesu, w tym koszty zastępstwa procesowego w wymiarze określonym w §2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2016r. poz.1668 ze zm.), o czym orzeczono w punkcie II wyroku.

W przedmiocie nakazania powodowi uiszczenia na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Okręgowego w Suwałkach) kwoty 370 zł, stanowiącej nierozliczone wydatki związane ze stawiennictwem świadków, Sąd orzekł na podstawie art.113 ust.1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. z 2016r., poz. 623 ze zm.).

SSO Alicja Wiśniewska