Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w spawie i ujawnionego na rozprawie głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 18 listopada 2013 roku, we wczesnych godzinach porannych, oskarżeni T. M. (1) M. K., H. K.oraz E. A. E. L.znajdowali się w grupie ponad 100 osób różnej narodowości, które przybyły w okolice budynku Ministerstwa Gospodarki w W.położonego przy ul. (...). Trzech (...)/5. W/wskazane osoby przybywając w przedmiotowe miejsce miały na celu tym samym wyrażenie poparcia dla działań podejmowanych przez organizację (...), w tym zaprotestowania przeciwko użyciu węgla kamiennego jako źródła energii. Przedmiotowa grupa osób zorganizowała przyjazd wozu strażackiego wyposażonego w wyciąganą drabinę. Pojazd stał zaparkowany w okolicy budynku Ministerstwa od strony ul. (...). Aktywiści byli podzieleni na trzy grupy. Od strony ul. (...)przebywała pierwsza z grup, dwie pozostałe liczące około 40 osób pozostawały od strony Placu (...).

W tym samym czasie w budynku Ministerstwa Gospodarki przebywał A. S. - pracownik Ministerstwa – koordynator ochrony budynku, odpowiedzialny za jego bezpieczeństwo i stan zabezpieczenia obiektu przed rozpoczęciem zorganizowanej w tym dniu konferencji. Około godz. 6:20 w/wymieniony został poinformowany przez jednego z pracowników Agencji Ochrony (...) o gromadzących się przed budynkiem osobach. W związku z otrzymanymi informacjami A. S. wyszedł przed gmach budynku i udał się w stronę stojącego od strony ul. (...) samochodu strażackiego, którego drabina była wyciągnięta i sięgała prawie dachu budynku Ministerstwa. Obok samochodu stała grupa około 30-40 osób, które widząc w/wymienionego utworzyły kordon, aby zapobiec dopuszczeniu go do pojazdu strażackiego. W tym czasie, kiedy rozciągnięta drabina pojazdu oparta została o gzyms dachu budynku Ministerstwa, natychmiast około 10-15 osób zaczęło wchodzić po niej na dach budynku. W tym samym czasie A. S. znajdując się w odległości około 15-20 metrów od samochodu strażackiego wypowiedział w kierunku osób stojących przy samochodzie żądanie opuszczenia terenu Ministerstwa. W/wymieniony przedmiotowe żądanie wypowiedział w języku polskim, a następnie w języku angielskim. Osoby znajdujące się na dachu budynku i wchodzące na niego za pomocą rozciągniętej drabiny wozu strażackiego – z uwagi na głośny odgłos pracującego silnika samochodu oraz znaczną odległość dzielącą ich od A. S. – nie słyszały wypowiadanych przez niego komunikatów.

Pomimo działań podjętych przez A. S., osoby z grupy aktywistów weszły na dach budynku Ministerstwa, a wśród nich oskarżeni T. M. (1) M. K., E. A. E. L.oraz H. K.. Część z przedmiotowych osób na dachu budynku Ministerstwa rozwinęła transparenty z napisami świadczącymi o braku akceptacji wobec polityki energetycznej wykorzystującej węgiel kamienny jako źródło energii. W związku z powyższym o zdarzeniu została zawiadomiona Komenda Stołeczna Policji oraz Komenda Rejonowa Policji W.I. Kiedy na miejsce zdarzenia przybyły załogi funkcjonariuszy Policji ujawniono, iż okno oraz drzwi prowadzące na dach z wnętrza budynku Ministerstwa zostały zabezpieczone przez osoby zgromadzone na dachu celem uniemożliwienia dostania się tam z wnętrza budynku. Na miejsce została wezwana również załoga Straży Pożarnej. W związku z powyższym funkcjonariusze Policji - wzywali osoby zgromadzone na dachu, aby dobrowolnie otworzyły zablokowane drzwi i okna. Wobec braku reakcji przedmiotowych osób – funkcjonariusze Policji po uzyskaniu zgody uprawnionego przedstawiciela Ministerstwa - wyważyli drzwi oraz wybili okno prowadzące na dach budynku i dostali się bezpośrednio na teren dachu. Po wejściu na dach funkcjonariusze Policji wezwali osoby znajdujące się tam do zachowania zgodnego z prawem i do dobrowolnego opuszczenia dachu. W tym czasie na terenie dachu nie przebywał żaden z przedstawicieli Ministerstwa Gospodarki. Następnie funkcjonariusze Policji – wobec braku reakcji aktywistów na wezwanie do zachowania zgodnego z prawem - po kolei zatrzymali przebywające na dachu osoby, w tym oskarżonych T. M. (1) M. K.i E. A. E. L.oraz H. K.. Następnie kolejno zatrzymane osoby zostały pojedynczo sprowadzane schodami przez funkcjonariuszy Policji do wnętrza budynku, a następnie windą transportowane na zewnątrz, gdzie umieszczane były w radiowozach i przewożone do poszczególnych Komend Policji na terenie W.celem wykonania z ich udziałem czynności procesowych.

Oskarżeni nie byli dotychczas karani sądownie. /k. 11, 21, 23/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień oskarżonego T. M. (1) M. K./k. 17, 36-37/, wyjaśnień oskarżonego E. A. E. L./k. 16, 37-38/, wyjaśnień oskarżonej H. K./k. 17v, 37/, zeznań świadków: A. J./k. 2v, 38-40/, M. M./k.7v, 40-42/, Ł. G./k. 7-7v, 42-44/oraz zeznań świadka A. S./k. 240-242, k. 179-182, k. 194 i 224 z akt sprawy X K 946/13/, zeznań świadka T. Z./k. 243-244/ oraz zeznań świadka J. Z. (1)/k. 275-276/, a także dokumentów w postaci protokołów zatrzymania: T. M. (1) M. K./k. 4/, E. A. E. L./k. 2/ i H. K./k. 2/, protokołów przeszukania osób /k. 6-7, 3-4, 4-5/, protokołów badania stanu trzeźwości /k. 8, 6/, kart karnych /k. 11, 21, 23/ oraz materiałów załączonych do akt sprawy z postępowania o sygn. XK 946/13 /k. 80-227/.

Dowody, na podstawie których Sąd dokonał ustaleń są spójne, oddają pełnię rzeczywistego stanu rzeczy, przez co zasługują na wiarygodność. Oceniane bowiem z zachowaniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego prowadzą właśnie do ustaleń w opisanej powyżej formie.

Oskarżony T. M. (1) M. K.przesłuchany w toku postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu i skorzystał z przysługującego mu prawa do odmowy składania wyjaśnień. /k. 17/

W toku postępowania sądowego oskarżony konsekwentnie nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu i ponownie skorzystał z przysługującego mu prawa do odmowy składania wyjaśnień. Odpowiadając jedynie na pytania obrońcy oskarżony wyjaśnił, iż nie wdarł się do budynku Ministerstwa Gospodarki, a wewnątrz budynku znajdował się jedynie w chwili sprowadzania go przez funkcjonariuszy Policji na zewnątrz. Nadto oskarżony wyjaśnił, iż nikt nie wzywał do opuszczenia budynku. Finalnie oskarżony wyjaśnił, iż na miejscu zdarzenia znalazł się, aby zaprotestować przeciwko stosowaniu węgla jako źródła energii, z uwagi na jego zły wpływ na środowisko naturalne. /k. 36-37/

Oskarżony E. A. E. L. przesłuchany w toku postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu i skorzystał z przysługującego mu prawa do odmowy składania wyjaśnień. /k. 16/

W toku postępowania sądowego oskarżony konsekwentnie nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu i ponownie skorzystał z przysługującego mu prawa do odmowy składania wyjaśnień. Odpowiadając jedynie na pytania obrońcy oskarżony wyjaśnił, iż wewnątrz budynku Ministerstwa Gospodarki znalazł się dopiero w chwili eskortowania go przez policję już po zatrzymaniu. Nadto oskarżony wyjaśnił, iż nikt nie wzywał go do opuszczenia tego budynku. Końcowo oskarżony wyjaśnił, iż na miejscu zdarzenia znalazł się z powodu wyrażenia protestu przeciwko użyciu węgla jako źródła energii jako stwarzającego zagrożenia dla egzystencji przyszłych pokoleń. /k. 37-38/

Oskarżona H. K. przesłuchana w toku postępowania przygotowawczego nie przyznała się do popełnienia zarzuconego jej czynu i skorzystała z przysługującego jej prawa do odmowy składania wyjaśnień. /k. 17/

W toku postępowania sądowego oskarżona konsekwentnie nie przyznała się do popełnienia zarzuconego jej czynu i ponownie skorzystała z przysługującego jej prawa do odmowy składania wyjaśnień. Odpowiadając jedynie na pytania obrońcy oskarżona wyjaśniła, iż wewnątrz budynku Ministerstwa Gospodarki przebywała jedynie w chwili eskortowania jej przez policję już po zatrzymaniu. Nadto oskarżona wyjaśniła, iż nikt nie wzywał jej do opuszczenia tego budynku. Oskarżona wyjaśniła, iż na miejscu zdarzenia znalazła się z powodu wyrażenia protestu przeciwko użyciu węgla jako źródła energii jako przyczyniającego się do efektu cieplarnianego. /k. 37/

Sąd zważył co następuje:

Poddając analizie materiał dowodowy zgromadzony w sprawie i ujawniony w toku rozprawy głównej Sąd doszedł do przekonania, że zarówno wina oskarżonych T. M. (1) M. K., E. A. E. L.oraz H. K.jak
i okoliczności popełnienia zarzucanego każdemu z nich czynu nie budzą wątpliwości.

Sąd doszedł do przekonania, iż wyjaśnienia oskarżonych T. M. (1) M. K., E. A. E. L.oraz H. K.uznać należy za prawdziwe jedynie w części, która koresponduje z pozostałym materiałem dowodowym, któremu Sąd dał wiarę, a w szczególności z zeznaniami świadków A. J./k. 2v, 38-40/, M. M./k.7v, 40-42/, Ł. G./k. 7-7v, 42-44/oraz zeznań świadka A. S./k. 240-242, k. 179-182, k. 194 i 224 z akt sprawy X K 946/13/, zeznaniami świadka T. Z./k. 243-244/ oraz zeznaniami świadka J. Z. (1)/k. 275-276/, a także dokumentami w postaci protokołów zatrzymania: T. M. (1) M. K./k. 4/, E. A. E. L./k. 2/ i H. K./k. 2/ oraz materiałami załączonymi do akt sprawy z postępowania o sygn. XK 946/13 /k. 80-227/.

A zatem, zdaniem Sądu, wiarygodne są wyjaśnienia oskarżonych w zakresie, w którym dotyczą one kontekstu samego zdarzenia, faktu nie przebywania wewnątrz budynku Ministerstwa Gospodarki – poza sprowadzaniem na zewnątrz już po zatrzymaniu przez policję – faktu nie wzywania do jego opuszczenia oraz wejścia na dach tegoż budynku celem zamanifestowania swoich poglądów tj. motywacji jaka kierowała oskarżonymi w trakcie zdarzenia. W tym bowiem zakresie wyjaśnienia oskarżonych znajdują potwierdzenie w zeznaniach funkcjonariuszy Policji, którzy brali udział w przedmiotowej interwencji oraz zatrzymali oskarżonych na dachu budynku. Nadto także pośrednio wyjaśnienia oskarżonych w tej części mają oparcie w zeznaniach świadka A. S.oraz J. Z. (1), którzy opisali, w jaki sposób osoby uczestniczące w akcji na dachu Ministerstwa Gospodarki, wchodziły na dach i w jaki sposób były z niego sprowadzane, a także, iz nie mogły one słyszeć wezwań do opuszczenia terenu Ministerstwa wypowiadanych przez A. S..

Jako w pełni wiarygodne Sąd ocenił zeznania świadków A. J. /k. 2v, 38-40/, M. M. /k.7v, 40-42/, Ł. G. /k. 7-7v, 42-44/, albowiem są one spójne, logiczne i korelują z pozostałym materiałem dowodowym oraz wyjaśnieniami oskarżonych. Przedmiotowi świadkowie klarownie opisali okoliczności zatrzymania oskarżonych i przebiegu interwencji przeprowadzanej w dniu 18 listopada 2013r. na terenie Ministerstwa Gospodarki w W.. Świadkowie opisali zdarzenie zgodnie z jego chronologią, w sposób logiczny i rzeczowy, pomimo dużej dynamiki wydarzeń. Zeznania te wskazują również, iż funkcjonariusze dokonujący interwencji wobec oskarżonych podejmowali działania na skutek poleceń otrzymanych od przełożonych. Ponadto, każdy z funkcjonariuszy wskazał bez zawahania oskarżonego, którego zatrzymania dokonał. Nie podlega wątpliwości, iż świadkowie A. J., M. M. i P. G. uczestniczyli w przedmiotowej interwencji, szczegółowo opisali jej przebieg oraz zachowanie oskarżonych i innych towarzyszących im osób. Walor dowodowy zeznań w/wskazanych świadków podkreśla dodatkowo fakt, iż składali je funkcjonariusze publiczni, wykonujący zawód zaufania społecznego, nie mający żadnego interesu w fałszywym obciążaniu oskarżonych, co wszakże wiązałoby się dla nich z surowymi konsekwencjami służbowymi i prawnymi. Z tych względów zeznania przedmiotowych świadków cechuje walor wiarygodności. Tym samym Sąd uznał zeznania niniejszych świadków jako pełnowartościowy materiał dowodowy, przydatny do oparcia na nim ustaleń faktycznych.

Sąd obdarzył wiarygodnością zeznania świadka T. Z. /k. 243-244/, albowiem są one spójne, logiczne i korelują z pozostałym materiałem dowodowym, w szczególności zeznaniami pozostałych przesłuchanych w toku rozprawy świadków oraz wyjaśnieniami oskarżonych. Przedmiotowy świadek – jako jedna z osób dowodząca interwencją przeprowadzaną w związku z zajęciem dachu Ministerstwa Gospodarki przez grupę aktywistów G. - klarownie opisał okoliczności przebiegu tej interwencji, w tym okoliczności dostania się grupy przedmiotowych osób na teren dachu budynku, zachowanie oskarżonych podczas przebywania na dachu, okoliczności ich zatrzymania oraz fakt, iż podczas ich pobytu na dachu nikt z ramienia Ministerstwa nie wypowiadał wobec nich żądania opuszczenia przestrzeni dachu. Jednocześnie świadek precyzyjnie opisał okoliczności wskazywane przez oskarżonych tj. fakt wdarcia się oskarżonych jedynie na dach budynku, a nie do jego wnętrza. Dlatego też Sąd obdarzył te zeznania wiarą w całości, uznając je za pełnowartościowy materiał dowodowy.

Sąd obdarzył przymiotem wiarygodności zeznania świadków A. S./k. 240-242, k. 179-182, k. 194 i 224 z akt sprawy X K 946/13/ oraz J. Z. (1)/k. 275-276/. Są one bowiem spójne, logiczne i korelują z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. Jednocześnie stanowią one potwierdzenie treści wyjaśnień oskarżonych oraz relacji wskazywanych przez świadków A. J., M. M.i P. G.oraz T. Z.. Przedmiotowi świadkowi klarownie opisali okoliczności zdarzenia, w tym w szczególności sposób dostania się grupy aktywistów na dach budynku Ministerstwa, ich zachowanie oraz szczegółowo opisali przebieg działań podjętych przez wezwanych na miejsce funkcjonariuszy Policji. Świadek A. S.precyzyjnie opisał początek zdarzenia i wskazał m.in. iż widział jak uczestnicy akcji protestacyjnej wchodzili po drabinie z zaparkowanego nieopodal budynku Ministerstwa wozu strażackiego na dach budynku. Z relacji świadka jasno wynika, iż osoby protestujące, które dostały się na dach zatarasowały okno i drzwi wejściowe prowadzące na dach z wnętrza budynku. Jednocześnie z relacji przedmiotowego świadka wynika, iż co prawda przebywając na zewnątrz budynku, znajdując się w odległości około 15-20 metrów od samochodu strażackiego wypowiedział w języku polskim i angielskim, w kierunku osób stojących przy samochodzie żądanie opuszczenia terenu Ministerstwa, jednakże osoby znajdujące się na dachu budynku i wchodzące na niego za pomocą rozciągniętej drabiny wozu strażackiego – z uwagi na głośny odgłos pracującego silnika samochodu oraz znaczną odległość dzielącą ich od świadka – nie mogły słyszeć wypowiadanych przez niego komunikatów. Jednocześnie świadek potwierdził okoliczności wskazywane przez oskarżonych, a mianowicie fakt, iż weszli oni jedynie na dach budynku, nie przebywając wcześniej w jego wnętrzu. Jednocześnie przedmiotowy świadek jednoznacznie wskazał, iż na dachu budynku poza funkcjonariuszami policji dokonującymi zatrzymań osób protestujących, które się tam dostały – nie było żadnego pracownika Ministerstwa Gospodarki i nikt z pracowników Ministerstwa nie wypowiadał wobec protestujących żądania opuszczenia dachu budynku. Zeznania przedmiotowego świadka znajdują pełne potwierdzenie w zeznaniach świadka J. Z. (1), który również jako pracownik Ministerstwa udzielał pomocy Policji w przeprowadzanej interwencji. W/wymieniony klarownie opisał swoją rolę w zdarzeniu, a mianowicie fakt, iż nie przebywał na dachu z funkcjonariuszami Policji, nie wypowiadał wobec protestujących żadnych żądań opuszczenia terenu dachu budynku Ministerstwa, a jego rola polegała jedynie na staniu przy drzwiach prowadzących z wnętrza budynku na dach i wskazywanie funkcjonariuszom sprowadzającym zatrzymane na dachu osoby najkrótszej drogi do wyjścia z budynku, w tym zjeżdżania z nimi windą na poziom parteru budynku.

Zeznania wskazanych powyżej świadków i zeznania funkcjonariuszy Policji wzajemnie się uzupełniają, tworzą logiczną całość, a zeznaniom tym nie zaprzeczyli również oskarżeni w złożonych przez siebie wyjaśnieniach.

Sąd uznał za w pełni wiarygodne dowody w postaci dokumentów, w tym: protokoły zatrzymania: T. M. (1) M. K./k. 4/, E. A. E. L./k. 2/ i H. K./k. 2/, protokoły przeszukania osób /k. 6-7, 3-4, 4-5/, protokoły badania stanu trzeźwości /k. 8, 6/, karty karne /k. 11, 21, 23/ oraz materiały załączone do akt sprawy z postępowania o sygn. XK 946/13 /k. 80-227/, w tym materiał poglądowy dokumentujący zdarzenie podczas którego oskarżeni weszli na dach budynku Ministerstwa, jako że ich autentyczność jak i wynikające z nich fakty nie budzą wątpliwości. Zostały one sporządzone rzetelnie przez uprawnione podmioty, prawidłowo pod względem formalnym i zgodnie z obowiązującymi przepisami, a ponadto korespondują one z materiałem dowodowym, który Sąd obdarzył wiarygodnością, wzajemnie się uzupełniając, potwierdzając i tworząc logiczną całość.

Dokonując analizy całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie i ujawnionego na rozprawie głównej stwierdzić należy, że wina oskarżonych T. M. (1) M. K., E. A. E. L.i H. K., okoliczności popełnienia zarzuconego im mu czynu nie budzą żądnych wątpliwości. Całokształt materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie układa się w logiczną całość, co wykazano powyżej.

Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd ustalił, że oskarżeni wchodząc na dach budynku Ministerstwa Gospodarki w W. swoim zachowaniem wypełnili znamiona czynu stypizowanego w art. 193 kk. Zgodnie z powołanym przepisem prawa odpowiedzialności karnej podlega m.in. ten kto wdziera się do cudzego domu, mieszkania lokalu lub wbrew wezwaniu uprawnionej osoby go nie opuszcza. Przez pojecie „wdarcia” należy rozumieć przełamanie, przy wkroczeniu do miejsc określonych w art. 193 kk, nie tyle przeszkody fizycznej, lecz woli osoby uprawnionej. Zgodne z poglądami wyrażonymi w piśmiennictwie należy rozumieć tu wszelkie sposoby przedostania się do miejsca wymienionego w w/wskazanym przepisie bez zgody chociażby domniemanej /por. Komentarz do art. 193 kk A. Zoll/. Nadto, znamię „wdarcia się” odnosi się do nie tylko do stanu faktycznego, ale ma również zabarwienie normatywne. W pojęciu tym mieści się bowiem charakterystyka przedostania się do określonego w przepisie miejsca bez podstawy prawnej. Zdaniem Sądu pod pojęciem domu jako przedmiotu przestępstwa określonego w art. 193 kk. należy rozumieć nie tylko budynki mieszkalne, ale również wszelkie budynki będące przedmiotem prawa własności, do których osoba naruszająca mir nie ma swobodnego dostępu. Przepis art. 193 kk. zakreśla bowiem szeroko możliwy przedmiot zamachu, może nim być nie tylko dom, mieszkanie, czy lokal, ale także pomieszczenie i ogrodzony teren. Obiektem, którego mir może zostać naruszony poprzez nieuprawnione wdarcie się są więc również różnego rodzaju lokale użytkowe, w tym także lokale użytkowane przez instytucje państwowe czy samorządowe.

Mając na względzie, iż obowiązujące przepisy prawa nie zawierają definicji domu, w ocenie Sądu pod pojęcie dom oraz pomieszczenie w rozumieniu przepisu art. 193 kk. jest związane z pojęciem budynku zawartym w art. 3 ust. 2 ustawie z dnia 07 lipca 1994 r. Prawo budowlane. Zgodnie z w/wskazanym przepisem ustawy budynkiem jest obiekt trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni, posiadający fundamenty oraz dach. Dach stanowi zatem integralną część budynku. Jako wdarcie się do budynku należy w ocenie Sądu traktować zatem nie tylko wejście do tych części budynku, które są ze wszystkich stron odgrodzone ścianami od przestrzeni, czyli nie tyko wejście do pomieszczeń, lecz jako wtargnięcie trzeba rozumieć także wejście do integralnej części budynku, odgrodzonej tylko z jednej strony, jaką jest dach. Dach ze swojej istoty i przeznaczenia nie jest ogrodzony od przestrzeni ścianami, jest odgrodzony jedynie od pomieszczeń wewnętrznych, jednakże jest to część budynku będąca w wyłącznej dyspozycji właściciela budynku, nie jest to obszar ogólnodostępny. Także względy wykładni celowościowej przemawiają za uznaniem, iż wtargnięcie do budynku, wnętrza budynku to także wejście na dach budynku. Przepis art. 193 kk. chroni bowiem możliwość spokojnego, niezakłóconego użytkowania budynku przez osoby uprawnione, natomiast bezprawne wejście, wtargnięcie na dach budynku niewątpliwie zakłóca możliwość spokojnego, niezakłóconego użytkowania budynku. Należy stwierdzić, że dla popełnienia występku z art. 193 kk. nie jest konieczne nastąpienie skutku w postaci faktycznego zakłócenia możliwości spokojnego użytkowania budynku, pomieszczenia. Dla popełnienia tego czynu wystarczające jest bowiem samo wtargnięcie do części budynku. Wprawdzie pomieszczenia wewnętrzne budynku chronią zazwyczaj drzwi, tym nie mniej do znamion występku z art. 193 kk nie należy naruszenie, pokonanie zabezpieczeń chroniących budynek, a w przypadku części budynku jakim jest dach, ochronę od wtargnięcia z zewnątrz zapewnia samo usytuowanie dachu na znacznej wysokości, uniemożliwiającej wejście tam osobom z zewnątrz. Należy w tym miejscu wskazać, że oskarżeni nie weszli na dach budynku przeznaczoną do tego drogą np. schodami zewnętrznymi, lecz wtargnęli tam po drabinie z ustawionego na ulicy pojazdu. W ocenie Sądu oczywistym i niewątpliwym jest, za czym przemawiają zasady doświadczenia życiowego, iż osoby wchodzące na dach zdawały sobie sprawę z braku zgodny osób uprawnionych na wejście na dach. Jak wyżej wskazano dach budynku nie jest przestrzenią ogólnodostępną, a jest on dostępny wyłącznie dla osób uprawnionych do użytkowania budynku, ewentualnie dla służb publicznych i tylko w określonych celach, wypadkach. Należy także stwierdzić, że przedmiotem zamachu naruszenia miru mogą być również budynki należące do Skarbu Państwa, w tym także użytkowane przez organy administracji publicznej. Przepis art. 193 kk. w równym stopniu chroni bowiem budynki należące do osób fizycznych, osób prawnych, w tym państwowych osób prawnych, jak też budynki należące do podmiotów publicznoprawnych (organów administracji publicznej), będące własnością Skarbu Państwa. Sąd podziela w tym zakresie pogląd wyrażony uzasadnieniu uchwały Sądu Najwyższego z dnia 13 marca 1990r w sprawie V KZP 33/89 (OSNKW 1990/7-12/23), jak również stanowisko zajęte przez przedstawicieli doktryny (por. Komentarz do art. 193 kk. Komentarzu do Kodeksu Karnego red. Marek Mozgawa, wyd. Lex). W odniesieniu do budynków użytkowanych przez organy administracji publicznej należy poczynić jednakże ważne zastrzeżenie, a mianowicie naruszenia miru nie może stanowić wejście do przestrzeni ogólnodostępnych urzędów, takich do których dostęp mają interesanci (np. hol, korytarz). W niniejszej sprawie oskarżeni wtargnęli jednak na dach budynku ministerstwa, który niewątpliwie nie jest częścią budynku dostępną dla ewentualnych interesantów ministerstwa. Z powyższych względów Sąd uznał, że wejście oskarżonych na dach budynku Ministerstwa Gospodarki wypełniło znamiona przestępstwa określonego w art. 193 kk.

W zakresie więc czynu zarzuconego oskarżonym, polegającego na tym, iż w dniu 18 listopada 2013r. w W. przy ul. (...). Trzech K. wdarli się na dach budynku Ministerstwa Gospodarki, a następnie wbrew żądaniu osoby uprawnionej gmachu tego nie opuścili – w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego - Sąd uznał za niezbędne dokonanie modyfikacji opisu tego czynu. Sąd w odróżnieniu od zarzutów zawartych we wniosku o ukaranie w trybie przyśpieszonym przyjął, że oskarżeni popełnili występek określony w art. 193 kk jedynie poprzez wdarcie do budynku Ministerstwa. Oskarżonym nie można bowiem przypisać, iż wbrew wezwaniu osoby uprawnionej nie opuścili oni przedmiotowego budynku.

W ramach czynu zarzuconego oskarżonym Sąd uznał zatem, iż oskarżeni w dniu 18 listopada 2013r. w W.przy Pl. (...)wdarli się do budynku Ministerstwa Gospodarki, w ten sposób, że weszli na dach przedmiotowego budynku. Niewątpliwie ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego – szczegółowo omówionego powyżej – jednoznacznie wynika, iż wobec osób znajdujących się na dachu budynku Ministerstwa Gospodarki nie były kierowane wezwania do opuszczenia dachu przez żadną z osób uprawnionych do działania w imieniu właściciela budynku Ministerstwa Gospodarki. Z relacji świadka A. S.wynika wprawdzie, iż wypowiedział on w kierunku osób znajdujących się przy wozie strażackim oraz tych które po drabinie tego pojazdu wchodziły na dach budynku, iż przedmiotowe osoby nie mają pozwolenia na wchodzenie na teren Ministerstwa oraz wypowiedział w kierunku tych osób żądanie opuszczenia terenu Ministerstwa, jednakże osoby znajdujące się na dachu budynku i wchodzące na niego za pomocą rozciągniętej drabiny wozu strażackiego – z uwagi na głośny odgłos pracującego silnika samochodu oraz znaczną odległość dzielącą ich od świadka – nie mogły słyszeć wypowiadanych przez niego komunikatów. Nadto – jak wynika z zeznań świadka T. Z.oraz J. Z. (1)- na dachu budynku poza funkcjonariuszami policji dokonującymi zatrzymań osób protestujących, które się tam dostały – nie było żadnego pracownika Ministerstwa Gospodarki i nikt z pracowników Ministerstwa nie wypowiadał wobec protestujących żądania opuszczenia dachu budynku.

Mając na uwadze okoliczności niniejszej sprawy, warunki i właściwości oskarżonych Sąd uznając, że zostały spełnione przesłanki określone w art. 66 § 1 i § 2 kk postępowanie karne wobec oskarżonych T. M. (1) M. K., E. A. E. L.oraz H. K.warunkowo umorzył ustalając okres próby na dwa lata. Zgodnie bowiem z art. 66 § 1 kk Sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy nie karanego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa.

Sąd uznał, że w przedmiotowej sprawie zachodzą wszelkie niezbędne przesłanki przemawiające za warunkowym umorzeniem postępowania karnego przeciwko wszystkim oskarżonym. Zdaniem Sądu wina oskarżonych jak i społeczna szkodliwość czynu im zarzuconego nie są znaczne.

Przestępstwa godzące w ogólnie pojmowaną wolność są co do zasady szkodliwe społecznie. Przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu Sąd wziął jednak pod uwagę wszystkie elementy natury podmiotowej jak i przedmiotowej wpływające na społeczną szkodliwość czynu. Sąd uwzględnił rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiar wyrządzonej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, postać zamiaru i motywację sprawców. Nie można zatem nie zauważyć, że w przedmiotowej sprawie istnieją okoliczności, które przemawiają za tym, aby uznać, że stopień społecznej szkodliwości czynów oskarżonych nie jest znaczny. Przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynów zarzuconych oskarżonym Sąd odwołując się do definicji zawartej w art. 115 § 2 kk uznał, że w przedmiotowym przypadku nie jest on znaczny, albowiem motywów, którymi kierowali się oskarżeni przy naruszeniu miru budynku Ministerstwa Gospodarki nie można uznać za oczywiście błahych czy też zasługujących na szczególną dezaprobatę. Oskarżeni bowiem uczestniczyli w akcji aktywistów aby zaprotestować przeciwko polityce polskiego rządu, który akceptuje i dotuje system energetyczny oparty na węglu jako źródle energii, co powoduje poważne zagrożenie dla środowiska naturalnego i stwarza zagrożenie dla egzystencji przyszłych pokoleń.

Oceniając stopień zawinienia oskarżonych Sąd wziął pod uwagę te okoliczności, które decydują o przypisaniu winy, a więc dojrzałość sprawcy, jego poczytalność, a także zdolność do rozpoznania bezprawności zachowania. Oceniając stopień zawinienia oskarżonych T. M. (1) M. K., E. A. E. L.oraz H. K.zaakcentować należy, iż jakkolwiek działali oni umyślnie to jednak okoliczności faktyczne sprawy przekonują, że było to działanie wynikające przede wszystkim idealistycznego podejścia do życia, a także chęci działania w celu ochrony środowiska naturalnego.

Zdaniem Sądu okoliczności popełnienia czynu przez oskarżonych nie budzą żadnych wątpliwości. Ustalając tę przesłankę – biorąc pod uwagę zgromadzony w sprawie materiał dowodowy - Sąd jest przekonany, że nie budzi wątpliwości nie tylko sam fakt popełnienia przestępstwa, ale również i to, że dopuścili się go właśnie oskarżeni.

Jednocześnie Sąd umarzając warunkowo postępowanie, ustalił, że postawa sprawców, ich właściwości osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że mimo warunkowego umorzenia postępowania oskarżeni będą przestrzegać porządku prawnego, a w szczególności nie popełnią przestępstwa.

Oceniając postawę sprawców Sąd wziął pod uwagę okoliczności, w jakich weszli oni w kolizję z prawem. Oceniając właściwości i warunki osobiste sprawców Sąd poddał analizie ich cechy charakteru, wrażliwość i cechy osobowości w szczególności te, które zadecydowały o wejściu na drogę przestępstwa. Ponadto Sąd wziął pod uwagę okoliczności związane z życiem oskarżonych. Wszyscy oskarżeni są osobami młodymi, niekaranymi i prowadzącymi unormowany tryb życia. Jednocześnie w żaden sposób nie utrudniali oni toczącego się postępowania karnego oraz przy zatrzymaniu nie stawiali żadnego oporu i zachowywali się spokojnie. Nadto zdaniem Sądu całokształt materiału dowodowego wskazuje, iż zdarzenie będące przedmiotem niniejszego postępowania stanowiło w życiu oskarżonych charakter incydentalnego zachowania, które niewątpliwie będzie stanowiło dla oskarżonych nauczkę na przyszłość. Umarzając warunkowo postępowanie Sąd miał również na względzie fakt, iż samo zatrzymanie oskarżonych, przedstawienie zarzutów popełnienia przestępstwa oraz doprowadzenie do Sądu stanowiło dla dotychczas niekaranych oskarżonych wystarczającą dolegliwość.

Sąd celem umocnienia oskarżonych w postawie zmierzającej ku temu, by więcej nie popełnili przestępstwa, jak również celem zwiększenia kontroli nad nimi i ukazania nieopłacalności popełnionego czynu zabronionego z uwagi na możliwość podjęcia postępowania warunkowo umorzonego, ustalił w stosunku do każdego z oskarżonych okres próby. Ustalając dwuletni okres próby Sąd uznał, iż będzie to wystarczający czas, aby zweryfikować postawę sprawców i przekonać się, czy słusznie po ich stronie wysunął pozytywną prognozę.

Na podstawie art. 67 § 3 kk w zw. z art. 39 pkt 7 kk warunkowo umarzając postępowanie Sąd orzekł wobec każdego z oskarżonych świadczenie pieniężne na rzecz Fundacji Pomocy (...) oraz Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości 700 zł. Orzeczone świadczenie pieniężne wynika z zasady sprawiedliwości i ma charakter wychowawczy. Jednocześnie mając na względzie sytuację majątkową oskarżonych, w szczególności ich młody wiek, możliwość wykonywania pracy o charakterze zarobkowym oraz osiągane dochody, zdaniem Sądu uiszczenie przez nich świadczenia w powyżej wskazanej wysokości jest możliwe do wykonania.

Na podstawie art. 627 kpk, przy uwzględnieniu dyspozycji art. 629 kpk obciążono każdego z oskarżonych opłatą od warunkowego umorzenia postępowania w kwocie 60 złotych oraz kwotą 90 złotych tytułem pozostałych kosztów sądowych.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.