Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II Ca 6/18

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 17 maja 2018 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący:

SSO Wojciech Vogt (spr.)

Sędziowie:

SSO Barbara Mokras

SSR del. Tomasz Błoński

Protokolant:

st. sekr. sąd. Elżbieta Wajgielt

po rozpoznaniu w dniu 17 maja 2018 r. w Kaliszu

na rozprawie

sprawy z powództwa J. W.

przeciwko D. R.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Jarocinie

z dnia 3 listopada 2017r. sygn. akt I C 1273/15

1. oddala apelację,

2. zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1800 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

SSR del. Tomasz Błoński SSO Wojciech Vogt SSO Barbara Mokras

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 26 listopada 2015 r. powód J. W. wystąpił przeciwko D. R. o zapłatę kwoty 30.000 zł, na którą składa się kwota 25.000 zł tytułem odszkodowania z ustawowymi odsetkami od dnia 26 lipca 2015 r. do dnia zapłaty oraz kwota 5.000 zł tytułem zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu, a także przyznanie kosztów procesu.

W odpowiedzi na pozew, pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i przyznanie kosztów procesu.

Sąd Rejonowy w Jarocinie wyrokiem z dnia 3 listopada 2017 r. zasądził od pozwanego D. R. na rzecz powoda J. W. kwotę 18.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 26 lipca 2015 r. do 31 grudnia 2015 r. oraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty i oddalił powództwo w pozostałym zakresie oraz orzekł o kosztach postępowania.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia złożył pozwany zaskarżając wyrok w całości. Zarzucił błędną ocenę materiału dowodowego poprzez „wybiórcze dobieranie” dowodów ( a także ich fragmentów), która jest zgodna z koncepcja sądu w zakresie stanu fatycznego. Wniósł o zmianę wyroku przez oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania za obie instancję.

Powód wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy w całości podziela ustalenia faktyczne i rozważania dokonane przez Sąd Rejonowy i uznaje je za własne. W takiej sytuacji gdy sąd odwoławczy orzeka na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w pierwszej instancji i aprobuje dotychczasowe ustalenia, nie musi ich powtarzać (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 kwietnia 2007 r., II CSK 18/07, Lex nr 966804; orzeczenie Sadu Najwyższego z dnia 13 grudnia 1935 r., C III 680/34. Zb. Urz. 1936, poz. 379, z dnia 14 lutego 1938 r., C II 21172/37, Przegląd Sądowy 1938, poz. 380 i z dnia 19 listopada 1998 r., III CKN 792/98, OSNC 1999, nr 4, poz. 83; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 marca 2006 r., I CSK 147/05).

Skarżący podnosi w swojej apelacji zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Zarzut ten nie jest uzasadniony.

W myśl art. 233 § 1 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według swego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału. Sąd Rejonowy dokonując tej oceny nie naruszył reguł oznaczonych w powołanym tu unormowaniu, dającym wyraz obowiązywaniu zasady swobodnej oceny dowodów.

Cechą istotną swobodnej oceny dowodów jest ich bezstronna ocena (por. np. K. Piasecki, w: Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz do artykułów 1 – 505 , pod red. K. Piaseckiego, Warszawa 2006, t. I, s. 1026). Takiej właśnie – tj. bezstronnej oceny – dokonał Sąd I instancji.

Wszechstronne rozważenie zebranego materiału oznacza uwzględnienie wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu oraz wszystkich okoliczności towarzyszących przeprowadzaniu poszczególnych środków dowodowych, a mających znaczenie dla ich mocy i wiarygodności (por. W. Siedlecki, Realizacja zasady swobodnej oceny dowodów w polskim procesie cywilnym, NP. 1966, nr 4, s. 20). Sąd Rejonowy wszechstronnie rozważył zebrany w tej sprawie materiał.

Swoje twierdzenia Sąd I instancji przekonująco i należycie uzasadnił.

Sąd wyraźnie wskazał na jakich dowodach oparł ustalenie, że pozwany rozpoczął leczenie konia w dniu 19 marca 2015 r. i zaordynował doustnie lek o nazwie S.. Lek ten powoduje zaburzenia we florze bakteryjnej jelit, stąd może wywoływać biegunkę. W 2015 r. nie figurował on w wykazie polskich leków weterynaryjnych i nie figuruje w tym wykazie do chwili obecnej.

Ocena dowodów dokonana przez Sąd Rejonowy w tym zakresie zasługuje na akceptację i należy stwierdzić, że Sąd nie przekroczył zastrzeżonej dla sądów swobodnej oceny dowodów.

Sąd Okręgowy oddalił wniosek dowodowy pozwanego zgłoszony w apelacji jako spóźniony. Dowód ten bez wątpienia mógł być zgłoszony w postępowaniu przed sądem I instancji.

Należy wyraźnie podkreślić, że ostre zapalenie jelita ślepego i okrężnicy występującej przebiegającej z bólami kolkowymi i następową intoksykacją (C. T.), stanowiło następstwo podania klaczy leku S. 72. Właśnie podanie tego leku spowodowało zubożenie jelit w prawidłowa florę bakteryjną z namnożeniem się patogennych, chorobotwórczych szczepów bakteryjnych zarówno tlenowych jak i beztlenowców i wywołało to schorzenie kolkowe. W sobotę 23 marca 2015 r. szanse wyleczenia konia były niewielkie i wynosiły około 10 %. Powód zbyt późno zawiadomił pozwanego o chorobie konia. Jednak podjęte leczenie było nieprawidłowe, brak było nawet próby postawienia prawidłowej diagnozy, co wyklucza ewentualne przyczynienie się powoda do powstania szkody. Ponadto pozwany był technikiem weterynarii. Nie posiadał dyplomu lekarza weterynarii i tym samym uprawnień do leczenia konia.

Okoliczności te w sposób niebudzący wątpliwości wynikają z opinii biegłej i dlatego powyższe ustalenia Sądu Rejonowego i ocena tego materiału dowodowego nie może budzić wątpliwości.

Z powyższych okoliczności jednoznacznie wynika, że istnieje związek przyczynowy między nieprawidłowym leczeniem konia przez pozwanego a jego zgonem. Związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem a szkodą powinien być pewny. Jednakże przy szkodach dotyczących istot żywych wymaganie całkowitej pewności w każdej sytuacji byłoby trudne do spełnienia , dlatego sądy ograniczają się do ustalenia tylko wysokiego prawdopodobieństwa związku przyczynowego, co uznaje się powszechnie za wystarczające (wyrok SN 15 kwietnia 2005 r., 653/04, LexPolonica nr 376926: Mirosław Nestorowicz, Prawo medyczne, Warszawa 2012 , s. 107).

Mając na uwadze powyższe okoliczności należało, zgodnie z art. 385 k.p.c., orzec jak w sentencji. O kosztach orzeczono zgodnie z art. 98 k.c.

Tomasz Błoński Wojciech Vogt Barbara Mokras

II Ca 6/18

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE