Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 22 listopada 2017 roku

Sąd Rejonowy w Kaliszu w V Wydziale Gospodarczym w składzie:

Przewodniczący: SSR Magdalena Berczyńska - Bruś

Protokolant: Anna Woźniakowska

po rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2017 roku w Kaliszu

na rozprawie

sprawy z powództwa – L. P.

przeciwko – (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w O.

o zapłatę

1. zasądza od pozwanego (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w O. na rzecz powoda L. P. kwotę 3 973,04 złote (trzy tysiące dziewięćset siedemdziesiąt trzy złote cztery grosze) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od kwoty 3 798,82 złote od dnia 26 września 2016 roku do dnia zapłaty,

2. zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 100,00 złotych (sto złotych) tytułem zwrotu kosztów sądowych oraz kwotę 917,00 złotych (dziewięćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego.

SSR Magdalena Berczyńska - Bruś

Sygn. akt V GC 1330/17

UZASADNIENIE

Powód L. P. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...) P. L. wniósł w dniu 27 marca 2017r. przeciwko pozwanemu (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w O. o zasądzenie kwoty 3.973,04 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od kwoty 3.798,82 zł od dnia 26 września 2016r. do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej strony zawarły umowę przewozu towarów z (...)do (...). Przewóz został wykonany od 15 lipca do 18 lipca 2016r. Powód wystawił w dniu 27 lipca 2016r. fakturę VAT na kwotę 3.798,82 zł płatną do dnia 25 września 2016r. Pozwany nie uiścił należnego wynagrodzenia w umówionym terminie. Powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 3.798,82 zł stanowiącej wynagrodzenie za przewóz oraz kwoty 174,22 zł stanowiącej równowartość 40 euro tytułem rekompensaty za koszty odzyskiwania należności głównej.

Do pozwu załączono zlecenia transportowe, list przewozowy CMR, L., fakturę VAT i wezwanie do zapłaty.

Zarządzeniem z dnia 7 kwietnia 2017r. sprawa została skierowana do rozpoznania w postępowaniu upominawczym.

W dniu 10 maja 2017r. Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym w Kaliszu wydała nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, sygn. akt V GNc 1468/17, którym orzekła zgodnie z żądaniem pozwu.

Zachowując ustawowy termin pozwany wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty i wniósł o oddalenie powództwa ze względu na jego przedwczesność. Pozwany zakwestionował żądanie pozwu co do zasady i co do wysokości, w tym terminy naliczania odsetek ustawowych (terminy wymagalności). W uzasadnieniu sprzeciwu wskazał, że powód wystąpił z roszczeniem o zapłatę kwoty 3974 zł, natomiast takie roszczenie nie istnieje albowiem z zawartej między stronami umowy wynika, ze stawka frachtu umówiona przez strony wynosi 700 euro netto. Żądana przez powoda kwota łamie bezwzględną zasadę walutowości określoną w art. 358 k.c. Powód wytoczył powództwo co do nieistniejącego zobowiązania.

Ponadto pozwany wskazał, że roszczenie jest niewymagalne a powództwo przedwczesne. W sprawie nie ziścił się warunek zawieszający, od którego ziszczenia należy liczyć początek biegu terminu płatności albowiem powód nieprawidłowo wykonał zobowiązania niepieniężne wynikające z przedmiotowego zlecenia. Płatność za poszczególne zlecenia nastąpić miała w formie przelewu w terminie 60 dni od dnia otrzymania przez zleceniodawcę prawidłowo (zgodnie ze zleceniem) wystawionej faktury VAT wraz z dokumentami CMR i innymi dokumentami towarzyszącymi zgodnie ze szczegółowymi warunkami zlecenia, dostarczonymi w terminie 7 dni od dnia rozładunku . Zleceniodawca zastrzegł sobie prawo w razie przekroczenia terminu dostarczenia dokumentów do wydłużenia terminu płatności do 90 dni i/lub nałożeniem kary umownej w wysokości 20% frachtu. Powód nie dostarczył faktury w wymaganym terminie. Faktura został wystawiona nieprawidłowo. Nie została wystawiona w walucie euro, nie zawierała trasy transportu. Ponadto skoro faktura jest niewymagalna, to powodowi nie należy się rekompensata za koszty odzyskiwania należności obliczona na podstawie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych.

W odpowiedzi na sprzeciw pełnomocnik powoda podtrzymał stanowisko zawarte w pozwie. Wniósł o dopuszczenie dowodu z kopii księgi korespondencji na okoliczność nadania przesyłki poleconej zawierającej fakturę VAT oraz dokumenty związane z realizacją zlecenia transportowego.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 14 lipca 2016r. pozwany zlecił powodowi transport ładunku o wadze 22.000 kg z (...)do (...)Załadunek miał nastąpić w dniu 15 lipca 2016r., a rozładunek w dniu 18 lipca 2016r. Wynagrodzenie powoda ustalono w kwocie 700 Euro netto według średniego kursu ogłoszonego przez NBP (tabela A) na ostatni dzień roboczy poprzedzający dzień powstania obowiązku podatkowego, czyli daty rozładunku. Formę płatności ustalono jako przelew, termin płatności 60 dni od dnia wpłynięcia faktury wraz z dokumentami.

W punkcie 18 szczegółowych warunków zlecenia wskazano, że płatność za wykonaną usługę transportową liczona jest od daty otrzymania prawidłowo wystawionej faktury VAT wraz z kompletem dokumentów przewozowych, które należy dostarczyć w nieprzekraczalnym terminie 7 dni, liczonych od dnia rozładunku. Zleceniodawca zastrzegł sobie prawo, że w razie przekroczenia terminu dostarczenia dokumentów do wydłużenia terminu płatności do 90 dni i/lub nałożenia kary umownej w wysokości 20% frachtu. W puncie 20 wskazano, że faktura musi być wystawiona zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towaru i usług oraz zawierać takie informacje jak numer zlecenia, trasę, numer rejestracyjny środka transportu zgodny z dokumentami przewozowymi. W punkcie 21 wskazano, że stawka przewoźnego podana w euro liczona jest w przeliczeniu na PLN według średniego kursu NBP ogłoszonego w dniu poprzedzającym rozładunek.

Zlecenie to zostało podpisane przez obie strony.

Dowód: zlecenie transportowe nr (...) z 14.07.2016r. (k. 7-8 akt)

Ładunek został załadowany i rozładowany zgodnie z umową.

Dowód: międzynarodowy samochodowy list przewozowy CMR (k.9 akt),

L. i inne dokumenty dostawy w języku niemieckim (k. 10 –

12 akt)

W dniu 27 lipca 2016r. powód wystawił wobec pozwanego na podstawie zlecenia nr (...), fakturę VAT nr (...) na kwotę 3.798,82 zł płatną w terminie 60 dni do dnia 25 września 2016r. W treści faktury wpisano numer i datę zlecenia, trasę przewozu, datę zakończenia dostawy/usług, numer rejestracyjny ciągnika i naczepy.

Dowód: faktura VAT nr (...) (k. 13 akt)

Faktura została wysłana przesyłką poleconą, nadaną w urzędzie pocztowym w S. w dniu 28 lipca 2016r.

Dowód: książka korespondencji powoda z dowodem nadania (k.77-78 akt)

G. P., żona powoda odpowiadała za wysyłkę dokumentów do pozwanego. Osobiście poszła na pocztę i wysłała fakturę i wszystkie załączniki w postaci dokumentu CMR, zlecenia wydruku z tachografu. Nie było żadnej informacji, że pozwany jej nie otrzymał. Spedytor powoda dzwoniła kilka razy do pozwanego. Nigdy nie kwestionował faktu otrzymania korespondencji. Gdy pytała o termin płatności, otrzymywała wymijające odpowiedzi. Pozwany nie kontaktował się z powodem w celu nakładania na niego kar umownych za rzekome przekraczanie terminów w dostarczeniu dokumentów. Nie miał żadnych uwag co do wykonania przewozu.

Dowód: zeznania świadka G. P. (00:07:05 – 00:23:26

minuta rozprawy z dnia 22.11.2017r.)

W dniu 6 grudnia (...). pełnomocnik powoda wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 3.798,82 zł wynikającej z faktury VAT nr (...) z 27.07.2016r. oraz kwoty 174,22 zł tytułem rekompensaty za koszty odzyskiwania ww należności stanowiącej równowartość 40 euro przeliczonych na złote wg średniego kursu euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski na podstawie art. 10 ust.1 ustawy z dnia 8 marca 2013r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych w terminie 3 dni pod rygorem skierowania sprawy nad drogę postępowania sądowego.

Dowód: ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty z dowodem doręczenia

(k. 14 - 19 akt)

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie powołanych wyżej dokumentów oraz świadka G. P..

Sąd zważył co następuje:

W niniejszej sprawie zastosowanie mają przepisy Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR), podpisanej w 1956r. w G. (Dz. U. Nr 49,poz.238 z 14 września 1962r.). Zgodnie z jej art. 1 ust.1 Konwencję stosuje się do wszelkiej umowy o zarobkowy przewóz drogowy towarów pojazdami, niezależnie od miejsca zamieszkania i przynależności państwowej stron, jeżeli miejsce przyjęcia przesyłki do przewozu i miejsca przewidziane dla jej dostawy, stosownie do ich oznaczenia w umowie, znajdują się w dwóch różnych krajach, z których przynajmniej jeden jest krajem umawiającym się.

Stosowanie Konwencji jest niezależne od miejsca zamieszkania bądź siedziby stron umowy oraz ich przynależności państwowej. Jedynym warunkiem zastosowania postanowień CMR jest okoliczność, że przewóz odbywa się pomiędzy miejscami znajdującymi się w dwóch różnych krajach, z których przynajmniej jeden jest krajem umawiającym się. Z załączonych do pozwu dokumentów CMR wynika, że warunki te zostały spełnione w niniejszej sprawie.

Dowodem zawarcia umowy przewozu jest list przewozowy. Postanowienie art. 9 CMR przewiduje, że w braku przeciwnego dowodu list przewozowy stanowi dowód zawarcia umowy, warunków umowy oraz przyjęcia towaru przez przewoźnika.

Strony zawarły w niniejszej sprawie pisemną umowę, nazywając ją zleceniem, w której szczegółowo określiły wzajemne obowiązki przy jej wykonaniu oraz kary umowne za niewykonanie lub nieprawidłowe wykonanie.

Pozwany odmówił zapłaty należności wynikającą z faktury VAT zarzucając nieprawidłowość jej wystawienia. Postępowanie dowodowe nie potwierdziło zarzutu, że obowiązkiem powoda było wystawienie faktury VAT w walucie euro. W szczegółowych warunkach zlecenia nr (...) z 14 lipca 2016r., w punkcie 21 wskazano wprost, że stawka przewoźnego podana w euro liczona jest w przeliczeniu na złote polskie według średniego kursu NBP ogłoszonego w dniu poprzedzającym rozładunek. Wobec takiego zapisu umowy niezrozumiałe są zarzuty pozwanego co do naruszenia zasady walutowości określonej w art. 358 kodeksu cywilnego. Również zarzut co do nieprawidłowości wystawienia faktury nie znalazł potwierdzenia w rzeczywistości. Wystawiona przez powoda faktura zawiera wszystkie wymienione w punkcie 20 szczegółowych warunków zlecenia informacje. Faktura VAT została wystawiona i doręczona prawidłowo. Pozwany nie zgłaszał żadnych zarzutów co do prawidłowości wykonania przez powoda usługi. Z załączonych przez powoda dokumentów wynika, że przewóz został wykonany prawidłowo i terminowo. O trzy dni powód przekroczył jedynie określony w punkcie 18 szczegółowych warunków siedmiodniowy termin do dostarczenia faktury i dokumentów przewozowych, liczony od dnia rozładunku. Zgodnie z zapisem zdania drugiego tego punktu pozwany zastrzegł sobie prawo w razie przekroczenia tego terminu do wydłużenia terminu płatności i/lub nałożenia kary umownej w wysokości 20% frachtu. Pozwany nie wykazał, aby z tego prawa skorzystał. Nie poinformował powoda, że wydłuża termin płatności do 90 dni, czy też nakłada karę umowną. Z zeznań świadka P. wynikało, że pracownicy pozwanego w czasie rozmów telefonicznych nie negowali obowiązku zapłaty. Przedstawione przez pełnomocnika pozwanego zarzuty w sprzeciwie od nakazu zapłaty należy potraktować jedynie jako linię obrony w niniejszym postepowaniu, nie mającą odniesienia do rzeczywistego stanu faktycznego. Zarzut braku wymagalności roszczenia nie znajduje uzasadnienia nawet przy przyjęciu 90 – dniowego terminu płatności.

Powód prawidłowo wykonał obowiązki wynikające z umowy. Jego roszczenie o zapłatę wynagrodzenia, jako odpowiadające prawu, zasługiwało więc na uwzględnienie.

Uprawnienie powoda do domagania się od pozwanego równowartości 40 euro tytułem rekompensaty za koszty poniesione w związku z odzyskiwaniem należności głównej wynika z art. 10 ust.1 ustawy z dnia 8 marca 2013r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (Dz.U. z 28.03.2013r. poz. 203). Ustawa ta wprowadza dwa rodzaje kosztów windykacji jakich może żądać od dłużnika wierzyciel niezależnie od wysokości niezapłaconej wierzytelności. Pierwsze są kosztami zryczałtowanymi i wynoszą równowartość 40 euro, przeliczonych na złote według średniego kursu euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym świadczenie pieniężne stało się wymagalne (art. 10 ust. 1 ustawy). Równowartość 40 euro należy się wierzycielowi za każdym razem kiedy dłużnik przekroczy termin zapłaty ustalony w umowie bądź na fakturze, niezależnie od rzeczywiście poniesionych kosztów.

Roszczenie powoda podlegało więc w całości uwzględnieniu, zarówno w zakresie roszczenia głównego wynikającego z faktury VAT jak i równowartości kwoty 40 euro.

Uwzględnieniu podlegało również żądanie powoda zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia wymagalności faktury.

Zgodnie bowiem z art. 7 ust. 1 ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (tj. z dnia 10 maja 2016r. Dz.U. z 2016r. poz.684) w transakcjach handlowych – z wyłączeniem transakcji, w których dłużnikiem jest podmiot publiczny – wierzycielowi, bez wezwania, przysługują odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych, chyba że strony uzgodniły wyższe odsetki, za okres od dnia wymagalności świadczenia pieniężnego do dnia zapłaty, jeżeli są spełnione następujące warunki:

1) wierzyciel spełnił swoje świadczenie,

2) wierzyciel nie otrzymał zapłaty w terminie określonym w umowie.

Przesłanką naliczania odsetek ustawowych za opóźnienie jest popadnięcie dłużnika w stan opóźnienia. Przepis ten reguluje zasady naliczania odsetek za opóźnienie w stosunku do zobowiązań wynikających z transakcji handlowych, w których termin zapłaty oznaczono w umowie. Podstawy do naliczania odsetek za opóźnienie należy doszukiwać się w treści art. 481 §1 k.c., zgodnie z którym jeżeli bowiem dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

O kosztach postępowania sąd orzekł na podstawie wynikającej z art. 98 k.p.c. zasady odpowiedzialności za wynik sprawy i obciążył nimi w całości pozwanego jako przegrywającego spór. Na koszty te złożyła się opłata sądowa w wysokości 100 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika powoda ustalone w kwocie 360 zł w oparciu o § 2 pkt.3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2016r. poz. 1668) wraz z opłatą skarbową w wysokości 17 zł od pełnomocnictwa.

/-/ SSR Magdalena Berczyńska-Bruś