Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 27 marca 2018 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:

Przewodniczący – SSO Małgorzata Perdion-Kalicka

Protokolant – starszy sekretarz sądowy Jadwiga Skrzyńska

po rozpoznaniu 14 marca 2018r w Warszawie

na rozprawie

sprawy z odwołania (...) sp. z o.o. w S.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o wpisanie do wykazu odbiorców energii

na skutek odwołania (...) sp. z o.o. w S. od pisma Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z 30 czerwca 2015r w przedmiocie odmowy wpisania do wykazu odbiorców przemysłowych

postanawia:

1.  odrzucić odwołanie;

2.  zasądzić od (...) sp. z o.o. w S. na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Małgorzata Perdion-Kalicka

XVII AmE 147/15

UZASADNIENIE

Odpowiadając na prośbę (...) sp. z o.o. w S. o wyjaśnienie przyczyn nieumieszczenia przedsiębiorcy (...) sp. z o.o. w S. w Informacji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki Nr (...) w sprawie wykazu przemysłowych, którzy w terminie do dnia 18 kwietnia 2015 r. złożyli oświadczenie, o którym mowa w art. 188 ust. 4 ustawy z 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz. U. z 2015 r., poz. 478; dalej: oze), Prezes Urzędu Regulacji Energetyki pismem z 30 czerwca 2015 r. poinformował przedsiębiorcę, że nie został on uwzględniony w wykazie, gdyż oświadczenie, które przedsiębiorca winien złożyć do organu najpóźniej 18 kwietnia 2015, wpłynęło do Urzędu Regulacji Energetyki 20 kwietnia 2015, a więc po terminie.

Przyjmując, że powyższe pismo Prezesa URE stanowi decyzję administracyjną, (...) sp. z o.o. w S. wniósł od niego odwołanie, zaskarżając je w całości i wnosząc o jego uchylenie w całości. Aktowi temu zarzucono :

– naruszenie art. 188 ust. 4 oze poprzez przyjęcie, że 14 dniowy termin do wykonania obowiązku, o którym mowa w art. 188 ust 1 oze jest terminem o charakterze materialnoprawnym, a w konsekwencji przyjęcie, że zgłoszenie spółki miało miejsce po upływie ustawowego terminu;

– naruszenia przepisu art. 57 § 5 kpa, poprzez jego niezastosowanie i przyjęcie, że nadanie pisma w placówce operatora pocztowego przez upływem terminu do jego złożenia nie powoduje skutku zachowania terminu;

– naruszenia przepisu art. 57 § 4 kpa, poprzez jego niezastosowanie i przyjęcie, że koniec terminu przypadający na dzień ustawowo wolny od pracy nie powoduje skutku, iż za ostatni dzień terminu uważa się najbliższy następny dzień powszedni;

– naruszenie przepisu art. 107 kpa poprzez wydanie przez organ decyzji niespełniającej wymagań postawionych w dyspozycji powyższego przepisu, w szczególności niewskazanie podstawy prawnej decyzji oraz pouczenia co do możliwości jej zaskarżenia. ( odwołanie, k. 5).

Pozwany Prezes URE wniósł odpowiedź na odwołanie, w którym domagał się odrzucenia odwołania ewentualnie jego oddalenia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

(...) sp. z o.o. w S., będąc odbiorcą przemysłowym energii w rozumieniu ustawy z 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz. U. z 2012 r., poz. 1059 j.t.; dalej: PE) i ustawy o odnawialnych źródłach energii, w dniu 17 kwietnia 2015 r. wysłała do Prezesa URE, za pośrednictwem operatora pocztowego – (...) S.A., oświadczenie, o którym mowa w art. 188 ust. 4 oze wraz z opinią biegłego rewidenta, potwierdzającą poprawność wyliczenia współczynnika intensywności zużycia energii elektrycznej (...) przez (...) sp. z o.o. w S. (oświadczenie z 17 kwietnia 2015 r. wraz z załącznikami i dowodem nadania oświadczenia, k. 1-17 akt adm).

W oświadczeniu datowanym na dzień 17 kwietnia 2015 r. przedsiębiorca wskazał, że jest odbiorcą przemysłowym w rozumieniu art. 188 ust. 3 oze, którego przeważającą działalnością gospodarczą jest działalność oznaczona kodem (...). Oświadczył, że wartość współczynnika intensywności zużycia energii elektrycznej wynosi 19,24 % oraz że w roku 2014 zużył na potrzeby własne 3 399,7 MWh energii elektrycznej, a zakupił w danym roku na własny użytek 3 399,7 MWh energii elektrycznej (oświadczenie z 17 kwietnia 2016 r., k. 2 akt adm).

Powyżej wskazane oświadczenie Spółki, wraz z opinią biegłego rewidenta, wpłynęło do Urzędu Regulacji Energetyki 20 kwietnia 2015 r. (prezentata, k. 1 akt admin).

Zgodnie z dyspozycją art. 188 ust. 5 oze, w dniu 24 kwietnia 2015 r. Prezes URE ogłosił w Biuletynie Informacji Publicznej Urzędu Regulacji Energetyki Informację Nr 17/2015, zawierającą wykaz odbiorców przemysłowych, którzy złożyli oświadczenie, o którym mowa w art. 188 ust. 4, wraz z informacją, o której mowa w ust. 6 tego przepisu. W wykazie tym nie uwzględniono (...) sp. z o.o. w S., ponieważ złożyła ona przedmiotowe oświadczenie w Urzędzie Regulacji Energetyki dopiero w dniu 20 kwietnia 2015 r., podczas gdy ustawowy termin do jego złożenia upłynął 18 kwietnia 2015 r. (informacja Prezesa URE zawarta w piśmie z 30 czerwca 2015 skierowanym do powoda, zaskarżonym w sprawie niniejszej odwołaniem, k 3)

Powyżej opisany stan faktyczny nie był między stronami sporny i został ustalony przez Sąd w oparciu o przywołane dowody z dokumentów, których wartość dowodowa nie budziła zastrzeżeń.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie podlegało odrzuceniu.

Dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy pierwszorzędne znaczenie miało ustalenie charakteru prawnego zaskarżonego pisma Prezesa URE z 30 czerwca 2015r skierowanego do powoda, ale także charakteru prawnego Informacji Prezesa URE Nr (...), a w szczególności ocena, czy stanowią one decyzję administracyjną, od której przysługiwałoby odwołanie do Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów.

Zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie, decyzję administracyjną uważa się za szczególny, kwalifikowany rodzaj aktu administracyjnego, stanowiącego oparte na przepisach prawa materialnego władcze i jednostronne oświadczenie woli organu administracji publicznej, określające sytuację prawną (rozstrzygające o prawach lub obowiązkach) konkretnego adresata wskazanego w tym akcie w indywidualnie oznaczonej sprawie (zob. A. Wróbel [w:] M. Jaśkowska, A. Wróbel, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz LEX, Warszawa 2011 r., s. 79 i n.).

Stosownie do art. 107 § 1 k.p.a., decyzja powinna zawierać: oznaczenie organu administracji publicznej, datę wydania, oznaczenie strony lub stron, powołanie podstawy prawnej, rozstrzygnięcie, uzasadnienie faktyczne i prawne, pouczenie, czy i w jakim trybie służy od niej odwołanie, podpis z podaniem imienia i nazwiska oraz stanowiska służbowego osoby upoważnionej do wydania decyzji lub, jeżeli decyzja wydana została w formie dokumentu elektronicznego, powinna być opatrzona kwalifikowanym podpisem elektronicznym. Decyzja, w stosunku do której może być wniesione powództwo do sądu powszechnego lub skarga do sądu administracyjnego, powinna zawierać ponadto pouczenie o dopuszczalności wniesienia powództwa lub skargi.

Przyjmuje się przy tym, że zakwalifikowanie danego aktu jako decyzji administracyjnej nie wymaga, aby zawierał on wszystkie składniki decyzji przewidziane w przywołanym przepisie. Natomiast minimum elementów, które muszą zostać uwzględnione, by zakwalifikować akt jako decyzję, to: oznaczenie organu administracji publicznej wydającego akt, wskazanie adresata aktu, rozstrzygniecie w sprawie oraz podpis osoby reprezentującej organ administracji (zob. A. Wróbel, op. cit., s. 645 i n. i powołane tam orzecznictwo).

Odnosząc powyższe do okoliczności niniejszej sprawy należy zauważyć, że pismo Prezesa URE z 30 czerwca 2015r nie zawiera żadnego rozstrzygnięcia w sprawie indywidualnie oznaczonego adresata i nie stanowi o jego prawach i obowiązkach. Pismo to stanowi w zasadzie uzasadnienie dla negatywnego dla powoda rozstrzygnięcia o jego prawach zawartego w Informacji Nr 17/2015 w sprawie wykazu odbiorców przemysłowych, którzy w terminie do dnia 18 kwietnia 2015 r. złożyli oświadczenie, o którym mowa w art. 188 ust. 4 oze, którego integralną częścią był wykaz 263 przedsiębiorców spełniających powyższe kryteria, w którym to wykazie powód nie został umieszczony pomimo złożenia takiego wniosku.

Zatem jeśli można mówić o rozstrzygnięciu indywidualnej sprawy powoda, to znajduje ona wyraz w owej Informacji a nie w piśmie z 30 czerwca 2015r.

Należy przy tym wskazać, że w art. 188 ust. 4, stanowiącym przepis przejściowy ustawy o odnawialnych źródłach energii, odbiorcy przemysłowi energii zostali zobowiązani do złożenia Prezesowi URE, w terminie 14 dni od dnia wejścia w życie art. 179 pkt 5 (tj. do 18 kwietnia 2015 r.), oświadczenia potwierdzającego:

1)wykonywanie działalności gospodarczej oznaczonej kodami Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD), o których mowa w ust. 3,

2)ilość zużytej energii elektrycznej oraz ilość energii elektrycznej zakupionej na własny użytek w roku kalendarzowym poprzedzającym rok realizacji obowiązku, o którym mowa w ust. 1,

3)wartość współczynnika intensywności zużycia energii elektrycznej

- wraz z opinią biegłego rewidenta potwierdzającą prawidłowość wyliczenia wartości współczynnika intensywności zużycia energii elektrycznej.

Natomiast stosownie do art. 188 ust. 5 i 6 oze, w terminie 21 dni od dnia wejścia w życie art. 179 pkt 5 ustawy (tj. do 25 kwietnia 2015 r.) Prezes URE sporządza wykaz odbiorców przemysłowych, którzy złożyli oświadczenie, o którym mowa w ust. 4, wraz z informacją, o której mowa w ust. 6, i ogłasza je w Biuletynie Informacji Publicznej Urzędu Regulacji Energetyki. Informacja ta zawiera:

1)nazwę i adres siedziby odbiorcy przemysłowego;

2)numer w rejestrze przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym lub Numer Identyfikacji Podatkowej (NIP);

3)dane dotyczące ilości energii elektrycznej objętej obowiązkiem, o którym mowa w ust. 1, wyrażonej w procentach;

4)wskazanie, czy dany odbiorca przemysłowy jest odbiorcą przemysłowym, o którym mowa w ust. 2 pkt 1.

Z przywołanych przepisów ustawy o odnawialnych źródłach energii wynika, że także Informacja Prezesa URE Nr (...) z 24 kwietnia 2015 r., nie stanowi decyzji administracyjnej. Należy zauważyć, że sam przepis prawa (tj. art. 188 ust. 5 i 6 uoze) kwalifikuje w tym przypadku formę działania organu regulacyjnego nie jako decyzję, lecz wprost jako „informację”. „Informacja” w tym kontekście obejmuje natomiast czynności faktyczne i oświadczenie wiedzy składane przez organ administracji publicznej.

Informacja Nr 17/2015 w sprawie wykazu odbiorców przemysłowych, którzy złożyli oświadczenie, o którym mowa w art. 188 ust. 4 oze, podlegała ogłoszeniu w Biuletynie Informacji Publicznej Urzędu Regulacji Energetyki. Dokument ten nie został więc skierowany do żadnego indywidualnie oznaczonego adresata, w szczególności powodowej Spółki. Pełni on jedynie funkcję informacyjną dla wszystkich zainteresowanych, którzy zostali objęci wykazem a pośrednio także dla tych którzy w tym wykazie się nie znaleźli.

Powyższa konstatacja oznacza natomiast, że zarówno od pisma Prezesa URE z 30 czerwca 2015r jak i od Informacji Prezesa URE Nr (...) nie przysługuje odwołanie do Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów. Zgodnie bowiem z art. 479 ⁴⁶ k.p.c., Sąd Okręgowy w Warszawie - sąd ochrony konkurencji i konsumentów jest właściwy w sprawach:

1) odwołań od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki;

2)zażaleń na postanowienia wydawane przez Prezesa Urzędu w postępowaniach prowadzonych na podstawie przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U. z 2012 r. poz. 1059, z późn. zm.) lub przepisów odrębnych.

Skoro zakwestionowane przez powodową Spółkę pismo Prezesa URE z 30 czerwca 2015r, podobnie jak Informacja Prezesa URE Nr (...), obejmująca wykaz odbiorców przemysłowych, którzy złożyli oświadczenie, o którym mowa w art. 188 ust. 4 uoze, nie stanowią decyzji administracyjnej, ani innego rodzaju rozstrzygnięcia, wymienionych enumeratywnie w art. 479 ⁴⁶ k.p.c., to nie podlegają one zaskarżeniu do Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów. Z tych względów, odwołanie podlegało oddaleniu w oparciu o przepis art. 479 ⁴⁷ § 2 k.p.c., jako niedopuszczalne, gdyż nie zostało wniesione od decyzji administracyjnej.

Na marginesie należy zwrócić jednak uwagę, że powyższe rozstrzygnięcie nie oznacza, że strona pominięta w wykazie jest całkowicie pozbawiona możliwości ochrony swoich praw.

Podstawę do kwestionowania tego typu aktów czy też rozstrzygnięć jakim była Informację Nr 17/2015, może stanowić przepis art. 3 § 2 pkt 4 prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, który stanowi, że kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje m.in. orzekanie w sprawach skarg na inne niż określone w pkt 1-3 ( decyzje i postanowienia) akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa.

Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu z dnia 28 czerwca 2016r w sprawie II GSK 2822/16, w sprawie na tle niemal identycznego stanu faktycznego, Informacja Prezesa URE Nr (...), obejmująca wykaz odbiorców przemysłowych, którzy złożyli oświadczenie – spełnia wymogi do uznania jej za akt lub czynność podlegającą kognicji sądu administracyjnego na podstawie powyższego przepisu. Zdaniem NSA, Informacja ta nie będąc decyzją administracyjną ma jednak charakter władczy, jest podjęta w indywidualnej sprawie, ma charakter publicznoprawny i dotyczy uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisu prawa. Sąd ten dodatkowo wskazał, że przepis ten stanowić ma skuteczną zaporę przed unikaniem ze strony ustawodawcy kontroli sądu administracyjnego. Przy tej regulacji nie ma bowiem znaczenia kwestia, w jaki sposób w przepisie materialnym zostanie określona forma załatwienia sprawy indywidualnej.

W konsekwencji w wyroku z dnia 10 października 2017 r. Naczelny Sąd Administracyjny w sprawie II GSK 2281/17 orzekł, że zachowanie terminu do złożenia wymaganego oświadczenia, o jakim mowa w art. 188 ust. 4 w zw. z art. 179 pkt 5 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii, nie może być rozumiane jako fizyczne złożenie go do URE najpóźniej 18 kwietnia 2015r i chociaż przyjął, że termin ten ma charakter terminu prawa materialnego, to jednak dopuścił możliwość zastosowania do niego przepisu art. 57 § 5 pkt 2 kpa, szczególnie, że jak wskazywał na to stan faktyczny ustalony w tamtej sprawie, sam Prezes URE stosował przepis art. 57 § 5 pkt 1 kpa dla uznania skuteczności złożenia oświadczenia w terminie, a więc nie był konsekwentny w odwoływaniu się do dnia wpływu sprawy do organu.

Na marginesie należy tylko zwrócić uwagę, że sprawa trafiła do sądu administracyjnego na skutek aktywności podmiotu, który nie został uwzględniony w wykazie, a który po wezwaniu Prezesa URE do usunięcia naruszenia prawa i umieszczenie go w wykazie odbiorców przemysłowych, następnie wniósł do WSA skargę na czynność Prezesa URE polegającą na sporządzeniu wykazu odbiorców przemysłowych, którzy złożyli oświadczenie, o którym mowa w art. 188 ust. 4 ustawy OZE.

Powyższe wywody dotyczące możliwości dochodzenia przez powoda ochrony jego prawa przed sądem administracyjnym, nie zmieniają jednak oceny dokonanej powyżej a wskazującej na niedopuszczalność wniesienia odwołania do Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów.

Mając powyższe na uwadze, Sąd uznając odwołanie powoda za niedopuszczalne, jako niewniesione od decyzji administracyjnej, w oparciu o przepis art. 479 ⁴⁷ § 2 k.p.c. odrzucił odwołanie.

O kosztach postępowania orzeczono zgodnie z - wyrażoną w art. 89 k.p.c. - zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, w myśl której strona przegrywająca sprawę ma obowiązek zwrócić swojemu przeciwnikowi koszty niezbędne do celowej obrony przed sądem. Na koszty należne pozwanemu Prezesowi URE złożyło się wynagrodzenie radcy prawnego w wysokości 360 zł, ustalone na podstawie § 14 ust. 3 pkt 3 w zw. z § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. ws. opłat za czynności radów prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu w związku z § 21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

SSO Małgorzata Perdion-Kalicka